Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-1.4012.240.2017.2.MK
z 8 września 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 22 czerwca 2017 r. (data wpływu 26 czerwca 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 7 sierpnia 2017 r. (data wpływu 10 sierpnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT dostawy nieruchomości gruntowej w trybie licytacji komorniczej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 czerwca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT dostawy nieruchomości gruntowej w trybie licytacji komorniczej. Dnia 10 sierpnia 2017 r. wniosek doprecyzowano o elementy stanu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest komornikiem sądowym działającym przy Sądzie Rejonowym. Prowadzi postępowanie egzekucyjne z nieruchomości gruntowej niezabudowanej w postaci działek: 241/3, 241/8, 241/10 o łącznej powierzchni 1,5001 ha.

Właścicielem nieruchomości są: A., prowadzący działalność gospodarczą „C” oraz B.

Dłużnik A. jest podmiotem gospodarczym działającym od roku 1988, a jednocześnie jest czynnym podatnikiem podatku VAT, B. jest zarejestrowana jako pełnomocnik firmy małżonka. Przez teren nieruchomości przebiega gazociąg wysokiego ciśnienia „100”, położony na głębokości 0,8-1,00 m, w związku z czym nieruchomość nie jest uzbrojona.

W studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta uchwalonym w dniu 25/11/1999 r. Uchwałą Rady Miejskiej i zmienionego dnia 27 kwietnia 2006 r. Uchwałą Rady Miejskiej działki 241/3, 241/8, 241/10 położone są na terenie oznaczonym jako strefa upraw polowych.

Dla terenu działki nr 241/3, łącznie z działkami 241/2 (obecnie podzielonej na działki 241/8 i 241/9) oraz dla działki nr 241/7 (obecnie podzielonej na działki nr 241/10 i 241/11) wydana została w dniu 29 lipca 2009 r. decyzja nr 132/2009 o warunkach zabudowy dla inwestycji pod nazwą: „Budowa trzech domów jednorodzinnych wraz z infrastrukturą”.

Dłużnicy władają przedmiotową nieruchomością gruntową, do której skierowano egzekucję sądową na podstawie umowy sprzedaży z dnia 05 listopada 2010 r., akt notarialny przed notariuszem. Nieruchomość stanowi wspólność majątkową małżeńską. Należy domniemywać, że dłużnicy nabyli przedmiotową nieruchomość na działalność gospodarczą, na co wskazuje fakt, iż dla terenu działki 241/3 łącznie z działkami 241/2 (obecnie podzielonej na działki 241/8 i 241/9) oraz dla działki 241/7 (obecnie podzielonej na działki 241/10, 241/11) wydana została w dniu 29 lipca 2009 r. decyzja o warunkach zabudowy dla inwestycji pod nazwą „Budowa trzech domów jednorodzinnych wraz z infrastrukturą”.

Mając na uwadze fakt, że decyzja o warunkach zabudowy wydana została 29 lipca 2009 r., ale dłużnicy nie przystąpili do realizacji inwestycji (zgodnie z treścią operatu stwierdza się, że od kilkunastu lat nieruchomość nie jest użytkowana, porośnięta krzewami i roślinnością z samosiewu). Art. 37 ust. 1 Prawa budowlanego, stanowi, że decyzja o pozwoleniu na budowę wygasa, jeżeli budowa nie została rozpoczęta przed upływem 3 lat od dnia, w którym decyzja ta stała się ostateczna. Dla terenów, na których położona jest przedmiotowa nieruchomość obowiązuje studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego dla Miasta Żary, natomiast taki akt nie jest aktem prawa miejscowego i ww. związku z wygaśnięciem decyzji o pozwoleniu na budowę, zdaniem Wnioskodawcy, przedmiotową nieruchomość należy uznać jako grunty rolne. W ocenie Zainteresowanego, powoduje to, iż sprzedaż przedmiotowej nieruchomości zwolniona jest z opodatkowania podatkiem VAT.

Dnia 10 sierpnia 2017 r. wniosek uzupełniono o doprecyzowanie opisu stanu faktycznego wskazując, że:

1. Dłużnicy nabyli nieruchomość jako inwestycję.
2. Nieruchomość nie była wykorzystywana do działalności gospodarczej.
3. Nieruchomość nigdy nie była udostępniania osobom trzecim na podstawie umów cywilnoprawnych.
4. Działki Dłużnik zakupił oddzielnie.
5. Według Dłużnika, nie była wydawana decyzja o warunkach zabudowy. Natomiast biegły sądowy podaje, że dla terenu działki nr 241/3 łącznie z działkami nr 241/2 (obecnie podzielonej na działki nr 241/8 i 241/9) oraz dla działki nr 241/7 (obecnie podzielonej na działki nr 241/10 i 241/11) wydana została w dniu 29 lipca 2009 r., decyzja o warunkach zabudowy dla inwestycji pod nazwą „Budowa trzech domów jednorodzinnych wraz z infrastrukturą”. Natomiast nieruchomość jest od kilkunastu lat nieużytkowana.
6. Działki nie są objęte planem zagospodarowania przestrzennego.
7. Nieruchomość służyła do wykonywania czynności zwolnionych od podatku VAT.
8. Z tytułu nabycia nie przysługiwało prawo do odliczenia VAT.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż wskazanej nieruchomości, poprzez licytację w toku postępowania egzekucyjnego, opodatkowana będzie podatkiem VAT, czy też sprzedaż ww. opisanej nieruchomości będzie korzystała przy jej sprzedaży ze zwolnienia od podatku VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, ww. opisana nieruchomość dłużników korzystać będzie ze zwolnienia od podatku VAT przy jej sprzedaży.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

W myśl art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2005 r. Nr 229, poz. 1954, z późn. zm.) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Definicja płatnika została zawarta w art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), zgodnie z którym, płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy ‒ przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy  przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Z powyższych unormowań wynika, że grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do art. 15 ust. 2 ustawy – działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie ma zatem na tyle uniwersalny charakter, że pozwala na objęcie pojęciem „podatnika” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Analizując powyższe przepisy należy stwierdzić, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT, jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Aby dostawę towarów uznać za działalność gospodarczą, należy wykazać, że w momencie jej realizacji podatnik zachowywał się jak profesjonalny handlowiec, a sprzedawane towary zostały nabyte w celu wykorzystania w działalności gospodarczej. Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług – w świetle powyższych przepisów - jest łączne spełnienie dwóch przesłanek: po pierwsze czynność winna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie – musi być zrealizowana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Jednocześnie wykorzystywanie składników majątku tj. takie wykorzystywanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania, które polega na czerpaniu dochodów ze składnika majątku wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej. Należy stwierdzić, że każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług. W konsekwencji, wykorzystywanie majątku prywatnego stanowi również działalność gospodarczą jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży nieruchomości jest ustalenie, czy działanie to można uznać za wykorzystywanie majątku w sposób ciągły do celów zarobkowych, czy majątek nabyty został i faktycznie wykorzystany na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ustawy.

Należy wskazać, że nie jest działalnością handlową, a zatem i gospodarczą, sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą i jest wykorzystywany na potrzeby osobiste. Sprzedaż majątku prywatnego oznacza, że majątek ten nabywany był na własne potrzeby, a nie z przeznaczeniem do działalności gospodarczej, a zatem jego zbycie zarówno w całości, jak i w częściach, jednemu lub wielu nabywcom, z zyskiem lub bez, nie może być uznane za działalność gospodarczą ze skutkiem uznania tej osoby za podatnika.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca jako komornik sądowy prowadzi postępowanie egzekucyjne z nieruchomości gruntowej niezabudowanej w postaci działek: 241/3, 241/8, 241/10. Właścicielem nieruchomości jest podmiot prowadzący działalność gospodarczą (Zakład Ogólnobudowlany) oraz małżonka. Dłużnik jest podmiotem gospodarczym działającym od roku 1988, a jednocześnie jest czynnym podatnikiem podatku VAT, małżonka jest zarejestrowana jako pełnomocnik firmy małżonka. Dłużnicy nabyli nieruchomość jako inwestycję. Z tytułu nabycia nie przysługiwało prawo do odliczenia VAT. Nieruchomość nie była wykorzystywana do działalności gospodarczej. Jednakże należy domniemywać, że dłużnicy nabyli przedmiotową nieruchomość na działalność gospodarczą, na co wskazuje fakt, iż dla terenu działki 241/3 łącznie z działkami 241/2 (obecnie podzielonej na działki 241/8 i 241/9) oraz dla działki 241/7 (obecnie podzielonej na działki 241/10, 241/11) wydana została w dniu 29 lipca 2009 r. decyzja nr 132/2009 o warunkach zabudowy dla inwestycji pod nazwą „Budowa trzech domów jednorodzinnych wraz z infrastrukturą”. Nieruchomość nigdy nie była udostępniania osobom trzecim na podstawie umów cywilnoprawnych.

Przez teren nieruchomości przebiega gazociąg wysokiego ciśnienia „100”, położony na głębokości 0,8-1,00 m, w związku z czym nieruchomość nie jest uzbrojona. Działki dłużnik zakupił oddzielnie. Według dłużnika, nie była wydana decyzja o warunkach zabudowy. Natomiast biegły sądowy podaje, że dla terenu działki nr 241/3 łącznie z działkami nr 241/2 (obecnie podzielonej na działki nr 241/8 i 241/9) oraz dla działki nr 241/7 (obecnie podzielonej na działki nr 241/10 i 241/11) wydana została w dniu 29 lipca 2009 r., decyzja o warunkach zabudowy dla inwestycji pod nazwą „Budowa trzech domów jednorodzinnych wraz z infrastrukturą”. Natomiast dodaje, że nieruchomość jest od kilkunastu lat nieużytkowana. Działki nie są objęte planem zagospodarowania przestrzennego. Nieruchomość służyła do wykonywania czynności zwolnionych od podatku VAT.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii, czy sprzedaż wskazanej nieruchomości poprzez licytację w toku postępowania egzekucyjnego opodatkowana będzie podatkiem VAT, czy też sprzedaż ww. opisanej nieruchomości będzie korzystała przy jej sprzedaży ze zwolnienia od podatku VAT.

Aby rozstrzygnąć wątpliwości Wnioskodawcy należy w pierwszej kolejności ustalić, czy w odniesieniu do opisanej czynności sprzedaży udziału w nieruchomości Zainteresowany (Dłużnik) będzie działał w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Jak wynika z okoliczności sprawy, Dłużnik nabył opisane nieruchomości jako inwestycję, a jako podmiot prowadzący działalność gospodarczą w zakresie usług ogólnobudowlanych wystąpił do właściwego organu administracji o pozwolenie na budowę trzech domów jednorodzinnych. Związek pomiędzy nabyciem towarów, a zakresem prowadzonej działalności Dłużnika, wskazuje zatem na ich gospodarczy charakter i przeznaczenie. Jednocześnie z wniosku nie wynika aby nabycie nieruchomości i realizacja inwestycji miała służyć zaspokojeniu osobistych potrzeb Dłużnika lub jego rodziny. W konsekwencji powyższego opisane działki gruntu były składnikiem majątkowym działalności gospodarczej, skutkiem czego ich dostawa nie będzie sprzedażą majątku osobistego.

Biorąc pod uwagę treść przytoczonych przepisów oraz zawarty opis sprawy stwierdzić należy, że Zainteresowany sprzedając wskazane działki gruntu niezabudowanego nr 241/3, 241/8 i 241/10, nie będzie dokonywał zbycia majątku osobistego, ale majątek przeznaczony do prowadzonej działalności gospodarczej. Z okoliczności sprawy wynika bowiem, że dokonane przez Dłużnika nabycie ww. nieruchomości stanowiło pierwszą czynność wykonaną w ramach przygotowań zmierzających do wykorzystania nieruchomości w prowadzonej działalności gospodarczej w postaci dostawy trzech gotowych domów jednorodzinnych wraz z infrastrukturą. Zatem sam zamiar wykorzystania nabytego gruntu dla celów zarobkowych istniał już w momencie zakupu. Niewątpliwie inwestycja w postaci nabycia gruntu w celu przeznaczenia go do prowadzenia ww. działalności (czy to produkcyjnej lub usługowej, czy też polegającej na wykorzystywaniu gruntu w sposób ciągły dla celów zarobkowych), została dokonana w celu osiągnięcia zysków w przyszłości mimo, że aktualnie zamiar ten nie został zrealizowany. Tym samym zamiar wykorzystania nieruchomości gruntowej dla celów zarobkowych powzięto już w momencie zakupu gruntu. Mimo, że fizycznie nie wykorzystywano ww. działki w celach związanych z działalnością gospodarczą, należy stwierdzić, że nabycie nieruchomości w celu uzyskania korzyści majątkowych wskazuje, że rozporządzono majątkiem w celu osiągnięcia zysku. Zatem dokonując sprzedaży przedmiotowych działek, nabytych w celu wykorzystania w działalności gospodarczej o przeznaczeniu inwestycyjnym (zarobkowym), tj. skutkującym uzyskiwaniem korzyści majątkowych z tytułu ich zbycia, Zainteresowany wypełnił przesłanki określone w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast w oparciu o art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Na podstawie art. 2 pkt 33 ustawy, przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Z powyższych przepisów wynika, że zwolnienie przysługuje względem takiej dostawy, której przedmiotem jest grunt niezabudowany i jednocześnie o przeznaczeniu innym niż budowlane. Zatem ze zwolnienia od podatku korzystać będą dostawy gruntów o charakterze rolnym, leśnym, itp.

Ustawa z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2016 r., poz. 778, z późn. zm.), reguluje zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej.

W świetle art. 3 ust. 1 ww. ustawy, kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalenie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Jak stanowi art. 4 ust. 1 cyt. ustawy, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego – w myśl zapisów ust. 2 powołanego przepisu – określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

1. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;
2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.
   
   

W tym miejscu warto wyjaśnić, że stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen – „teren budowlany oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę”.

Wprowadzony do ustawy przepis art. 2 pkt 33, w zgodny sposób odpowiada zatem treści ww. orzeczenia, gdyż cechę przeznaczenia pod zabudowę ustalić należy na podstawie określonych wprost w ustawie dokumentów prawa miejscowego.

Z powyższych przepisów wynika, że przeznaczenie określonego gruntu należy oceniać wyłącznie w oparciu o istniejący plan zagospodarowania przestrzennego oraz wydane decyzje o warunkach zabudowy nieruchomości.

Należy nadmienić, że dla dostawy nieruchomości niezabudowanych, które nie spełniają przesłanek do objęcia ich zwolnieniem od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy ustawodawca przewidział możliwość zastosowania zwolnienia od podatku w oparciu o art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Według art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy dotyczy wszystkich towarów – zarówno nieruchomości, jak i ruchomości – przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych – niezależnie od okresu ich używania przez podatnika – wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Jednym z warunków zastosowania zwolnienia od podatku VAT jest brak prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego przy nabyciu (imporcie, wytworzeniu) towarów, będących przedmiotem dostawy.

Kolejnym warunkiem zastosowania zwolnienia od podatku VAT jest konieczność wykorzystywania towarów, będących przedmiotem dostawy przez podatnika, wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT. Oznacza to, że towary te muszą zostać wykorzystane choć jeden raz na cele takiej działalności. W konsekwencji z tego zwolnienia nie może skorzystać dostawa towarów „handlowych” oraz takich towarów, które nigdy nie zostały wykorzystane, choć zostały zakupione w takim celu. Warunek wykorzystania wyłącznie na cele działalności zwolnionej oznacza, że od momentu ich nabycia do momentu ich zbycia muszą służyć wyłącznie takiej działalności, w żadnym momencie ich posiadania nie można zmienić ich przeznaczenia oraz sposobu wykorzystywania.

Niespełnienie jednego z powyższych warunków daje podstawę do wyłączenia dostawy towarów ze zwolnienia od podatku VAT przewidzianego w ww. art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Dokonana wyżej analiza przepisów jednoznacznie wskazuje, że zwolnienie od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, obejmuje zbycie nieruchomości niezabudowanych (gruntów) wyłącznie w sytuacji, gdy nie są one przeznaczone pod zabudowę. Elementem, który determinuje możliwość skorzystania z ww. zwolnienia od podatku VAT przy zbyciu gruntów jest przeznaczenie gruntu na cele inne niż budowlane. Przy czym – jak wyjaśniono wyżej – o tym, że dany teren jest terenem budowlanym przesądzają zapisy w planie zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy.

Z opisu sprawy wynika, że dla przedmiotowych działek gruntu, które Wnioskodawca ma zamiar sprzedać, wydana została decyzja o warunkach zabudowy, w myśl której na działkach miała być zrealizowana inwestycja polegająca na budowie trzech domów jednorodzinnych.

Zatem, w analizowanym przypadku przedmiotem sprzedaży będzie teren budowlany zdefiniowany w art. 2 pkt 33 ustawy. W konsekwencji dla sprzedaży ww. działek gruntu nie będą spełnione przesłanki do zastosowania zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Z uwagi na powyższe należy przeanalizować warunki do zastosowania w rozpatrywanej sprawie zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Jak wskazano wyżej, aby zastosować zwolnienie od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dla dostawy towarów, spełnione muszą być łącznie dwa warunki wskazane w tym przepisie, tj.:

1. towary od momentu ich nabycia do momentu ich zbycia muszą służyć wyłącznie działalności zwolnionej, w żadnym momencie ich posiadania nie można zmienić ich przeznaczenia oraz sposobu wykorzystywania,
2. przy nabyciu (imporcie, wytworzeniu) tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.
   
   

Niespełnienie jednego z powyższych warunków daje podstawę do wyłączenia dostawy towarów ze zwolnienia od podatku VAT przewidzianego w ww. art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Jak wskazano we wniosku, nieruchomość służyła do wykonywania czynności zwolnionych od podatku od towarów i usług. Niemniej z opisu sprawy wynika również, że działki gruntu, będące przedmiotem sprzedaży, nie były wykorzystywane przez Dłużnika w prowadzonej działalności gospodarczej. Skutkiem powyższego analizowane działki gruntu nie mogły służyć Dłużnikowi do wykonywania działalności gospodarczej zwolnionej od podatku od towarów i usług.

Zatem skoro ww. działka nie była wykorzystywana wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku od towarów i usług, nie zostanie wypełniony jeden z warunków określony w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy i zastosowanie zwolnienia na podstawie powołanej regulacji również nie będzie możliwe.

Podsumowując, sprzedaż nieruchomości gruntowych niezabudowanych, tj. nr 241/3, 241/8 i 241/10, objętych postępowaniem egzekucyjnym, opodatkowana będzie – na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy – podatkiem od towarów i usług w wysokości 23%, ze względu na brak przesłanek do zastosowania zwolnienia od podatku VAT, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 oraz pkt 9 ustawy.

Stąd stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź straci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.