Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-3.4011.258.2017.2.HK
z 17 stycznia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1, art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201, ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Zainteresowanych przedstawione we wniosku z 9 listopada 2017 r. (data wpływu – 15 listopada 2017 r.), uzupełnionym w dniu 30 listopada 2017 r. poprzez uiszczenie brakującej opłaty, a następnie uzupełnionym pismem z 30 listopada 2017 r. (data wpływu – 11 grudnia 2017 r.) i pismem z 7 grudnia 2017 r. (wpływ za pośrednictwem platformy ePUAP w tym samym dniu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych użyczenia spółce komandytowej samochodu osobowego będącego własnością jednego ze wspólników:

• w części dotyczącej powstania przychodu z działalności gospodarczej w postaci nieodpłatnego świadczenia na rzecz wspólników będących osobami fizycznymi – jest nieprawidłowe,
• w pozostałej części – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 15 listopada 2017 r. wpłynął do Organu ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych użyczenia spółce komandytowej samochodu osobowego będącego własnością jednego ze wspólników.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego w piśmie z 30 listopada 2017 r. znak: 0111-KDIB2-3.4010.93.2017.1.HK 0111-KDIB2-3.4011.258.2017.1.HK, wezwano o jego uzupełnienie.

W dniu 30 listopada 2017 r. Wnioskodawca uzupełnił wniosek poprzez uiszczenie brakującej opłaty. Następnie wniosek uzupełniono pismem z 30 listopada 2017 r. (data wpływu – 11 grudnia 2017 r.) i pismem z 7 grudnia 2017 r. (wpływ za pośrednictwem platformy ePUAP w tym samym dniu).

We wniosku złożonym przez:

• Zainteresowanego będącym stroną postępowania: G.A. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością;
• Zainteresowanych niebędących stroną postępowania: G.N., K.M. i M.B.

przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawcy (dalej także „Wspólnicy”, a pojedynczo „Wspólnik”) są wspólnikami spółki komandytowej (dalej: „Spółka”).

Wkładem Wspólników G.N., K.M. oraz M.B. zgodnie z umową Spółki oprócz wkładu pieniężnego jest praca w Spółce w charakterze inżyniera.

Każdy ze wspólników jest polskim rezydentem podatkowym i podatnikiem podatku dochodowego. Wnioskodawcy G.N., K.M. oraz M.B. są podatnikami podatku dochodowego od osób fizycznych, zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: „Ustawa o PIT”). Wnioskodawca G.A. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych, zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „Ustawa o CIT”).

Wspólnik G.N. był właścicielem samochodu osobowego (dalej: „Pojazd”). Wspólnik G.N. złożył pisemne oświadczenie o oddaniu Spółce Pojazdu w użyczenie.

Zgodnie z oświadczeniem o użyczeniu jedyną osobą uprawnioną do używania Pojazdu ze strony Spółki jest wspólnik G.N. i tylko w celu wykonywania obowiązków wynikających z umowy Spółki.

Z pojazdu nie korzystali ani inni wspólnicy Spółki ani inne osoby z nią związane (pracownicy, współpracownicy). Koszty eksploatacji pojazdu w trakcie, gdy Wspólnik G.N. wykorzystywał go na potrzeby Spółki rozliczane były zgodnie z ewidencją przebiegu pojazdu.

Zgodnie z oświadczeniem:

• samochód nie był oddany Spółce do wyłącznego używania,
• wspólnik G.N. używał go równolegle do celów prywatnych,
• za okres użyczenia uważane miały być jedynie okresy, w których wspólnik G.N. wykorzystuje Pojazd na potrzeby Spółki, określane zgodnie z miesięczną ewidencją przebiegu pojazdu.
  
  

Wspólnik G.N. wykorzystywał Pojazd na potrzeby wykonywania obowiązków wynikających z umowy Spółki, tj. do celów związanych z wykonywaniem pracy w charakterze inżyniera.

W uzupełnieniu wniosku z 30 listopada 2017 r. (data wpływu – 11 grudnia 2017 r.) oraz z 7 grudnia 2017 r. (wpływ za pośrednictwem platformy ePUAP w tym samym dniu) Wnioskodawca doprecyzował stan faktyczny wskazując, że prawo do korzystania z samochodu stanowiącego własność wspólnika nie zostało wniesione jako wkład do spółki.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w opisanym stanie faktycznym Wspólnicy osiągnęli przychód z nieodpłatnego świadczenia w postaci nieodpłatnego udostępnienia Pojazdu Spółce?
2. Czy – gdyby odpowiedź na pytanie 1 była twierdząca – przychód ten obliczany byłby jako wartość, jaką można przypisać korzystaniu z pojazdu przez Spółkę jedynie w okresach, w których Wspólnik G.N. faktycznie wykorzystuje go na potrzeby wykonywania swoich obowiązków związanych z działalnością Spółki?
   
   

Zdaniem Zainteresowanych:

Stanowisko odnośnie pytania 1.

Zdaniem Wnioskodawców odpowiedź na pierwsze pytanie powinna być negatywna.

Zdaniem Wnioskodawców, Wnioskodawcy nie osiągają przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia z tytułu nieodpłatnego udostępnienia Pojazdu Spółce.

Ponieważ Spółka jest spółką osobową i nie jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych, każdy ze Wspólników niezależnie oblicza swój przychód wynikający z działalności Spółki.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 Ustawy o PIT przychodem jest m.in. wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 5b ust. 2 w związku z art. 10 ust. 1 pkt 3 oraz art. 8 ust. 1 Ustawy o PIT dochód uzyskiwany z działalności gospodarczej prowadzonej w ramach spółki niebędącej osobą prawną (a więc w przypadku Spółki) stanowi dochód z działalności gospodarczej danego wspólnika będącego osobą fizyczną w części odpowiadającej udziałowi w zysku spółki niebędącej osobą prawną.

Zgodnie z odpowiednimi przepisami Ustawy o CIT, na takiej samej zasadzie określa się przychód osób prawnych będących wspólnikami w spółkach niebędących osobami prawnymi.

W związku z powyższym, jeżeli nieodpłatne świadczenie otrzymuje spółka niebędąca osobą prawną, to potencjalnie przychód powstać może po stronie wspólników tejże spółki.

Taka sytuacja nie zachodzi jednak w opisanym stanie faktycznym.

W szczególności, Wnioskodawca G.N. nie osiągnął przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia, ponieważ Pojazd był jego własnością. Nie można więc uznać, by Wnioskodawca G.N. mógł sam wobec siebie dokonywać nieodpłatnego świadczenia.

Niezależnie od powyższego, przychód z tytułu nieodpłatnego świadczenia w związku z wykorzystywaniem przez Wnioskodawcę G.N. Pojazdu do wykonywania jego obowiązków nie powstał u żadnego ze Wspólników.

Wynika to z faktu, że Pojazd wykorzystywany mógł być jedynie przez Wspólnika G.N. do wykonywania jego obowiązków wynikających z umowy Spółki.

Pozostali Wspólnicy osiągali jedynie pośrednią korzyść z dostępności Pojazdu, która wynikała z aktywności Wspólnika G.N. jako wspólnika wykonującego obowiązki wynikające z umowy Spółki (tj. pracę w charakterze inżyniera). Brak było wyodrębnionego świadczenia w postaci udostępnienia Pojazdu. Jedynym świadczeniem wykonywanym przez Wspólnika G.N. było wykonywanie przez niego obowiązków inżyniera, a Pojazd był jedynie narzędziem do wykonania tych obowiązków, a więc jego udostępnienie nie stanowiło wyodrębnionego świadczenia.

Nawet gdyby więc uznać, że zaistniało jakiekolwiek świadczenie, to nie jest to świadczenie nieodpłatne, gdyż formą odpłatności jest podział zysku Spółki, w którym Wnioskodawca G.N. ma udział.

Stanowisko identyczne ze stanowiskiem podatnika potwierdził m.in. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji z dnia 21 stycznia 2016 r. znak: ILPB1/4511-1-1446/15-2/KS. Organ stwierdził m.in.:

„Mając powyższe na względzie, stwierdzić należy, że skoro Wnioskodawca, na potrzeby prowadzonej spółki cywilnej wykorzystuje wyłącznie swój własny samochód osobowy, a spółka nie posiada prawa do wykorzystywania tego samochodu, bowiem jak wskazano we wniosku nie został on wniesiony do spółki (gdyż nie stanowi środka trwałego spółki), ani też użyczony spółce, to tym samym nie sposób uznać, że wykorzystywanie tego samochodu w sposób, o którym mowa we wniosku generuje przychód podatkowy.”.

W przypadku Wnioskodawców, zawarta została umowa użyczenia, jednakże ogranicza ona prawa do korzystania z Pojazdu jedynie do właściciela, co oznacza, że nie różni się to niczym od sytuacji, w której umowy by nie zawarto, a Wspólnik G.N. jedynie wykorzystywałby swój pojazd do wykonywania swoich obowiązków wynikających z umowy Spółki.

Podobne stanowisko zajął Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji z dnia 10 marca 2010 r. znak: ITPB1/415-963/09/MR.

Mając powyższe na uwadze, Wnioskodawcy stoją na stanowisku, że odpowiedź na pytanie 1 powinna być negatywna, tj. Wnioskodawcy nie osiągają przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia z tytułu nieodpłatnego udostępnienia lub użyczenia Pojazdu Spółce na warunkach opisanych w opisie stanu faktycznego.

Stanowisko odnośnie pytania 2.

W przypadku, gdyby odpowiedź na pytanie pierwsze była pozytywna (sprzeczna ze stanowiskiem Wnioskodawcy), Wnioskodawcy stoją na stanowisku, że wartością ewentualnego nieodpłatnego świadczenia jest jedynie wartość udostępnienia Pojazdu w czasie, w którym Wspólnik G.N. korzysta z niego na potrzeby Spółki.

Wartości nieodpłatnego świadczenia w danym miesiącu nie można więc ustalać jako np. wartości rynkowej miesięcznego udostępnienia samochodu takiego jak Pojazd, tak jakby był on dla Spółki dostępny cały miesiąc, przez cały czas.

Oświadczenie o użyczeniu złożone przez Wnioskodawcę G.N. nie daje Spółce prawa do żądania możliwości korzystania z Pojazdu w dowolnym momencie. Co więcej, Wspólnik G.N. może korzystać i korzysta z Pojazdu na potrzeby prywatne.

Zgodnie z art. 11 ust. 2a pkt 4 Ustawy o PIT oraz art. 12 ust. 6 pkt 4 Ustawy o CIT wartość nieodpłatnych świadczeń w naturze lub innych nieodpłatnych świadczeń ustala się według cen rynkowych stosowanych przy udostępnianiu rzeczy danego rodzaju.

Oczywiste jest przy tym, że udostępnienie samochodu do wyłącznego użytkowania np. przez cały miesiąc ma większą wartość niż udostępnienie go tylko w określonym czasie, na krótki okres.

Stąd, zdaniem Wnioskodawców ewentualny przychód z tytułu nieodpłatnego świadczenia, który musieliby wykazać w związku z nieodpłatnym wykorzystywaniem przez Wnioskodawcę G.N. Pojazdu w celu wykonywania przez niego obowiązków wynikających z umowy Spółki, odpowiadałby wartości udostępnienia takiego samego samochodu jak Pojazd jedynie na czas odpowiadający wymiarowi czasu, w którym w danym okresie rozliczeniowym podatku dochodowego, Pojazd jest faktycznie wykorzystywany przez G.N. na potrzeby Spółki.

W związku z powyższym, Wnioskodawca zakłada, że jeżeli odpowiedź na pytanie 1 byłaby pozytywna (sprzeczna ze stanowiskiem Wnioskodawcy), to odpowiedź na pytanie 2 powinna być pozytywna.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Zainteresowanych w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego:

• w części dotyczącej powstania przychodu z działalności gospodarczej w postaci nieodpłatnego świadczenia na rzecz wspólników będących osobami fizycznymi – jest nieprawidłowe,
• w pozostałej części – jest prawidłowe.
  
  

Na wstępie zaznacza się, że przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Zainteresowanych odnośnie podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych użyczenia spółce komandytowej samochodu osobowego będącego własnością jednego ze wspólników. Natomiast w zakresie dotyczącym podatku dochodowego od osób prawnych została wydana odrębna interpretacja indywidualna.

Zgodnie z przepisem art. 710 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 459, ze zm.), przez umowę użyczenia użyczający zobowiązuje się zezwolić biorącemu, przez czas oznaczony lub nieoznaczony, na bezpłatne używanie oddanej mu w tym celu rzeczy. Istotą tej umowy jest jej bezpłatny charakter, co oznacza, że biorący w używanie nie ma obowiązku dokonywania żadnych świadczeń i opłat na rzecz dającego do bezpłatnego używania.

Stosownie do art. 8 § 1 ustawy z 15 września 2000 r. – Kodeks spółek handlowych (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1577) spółka osobowa może we własnym imieniu nabywać prawa, w tym własność nieruchomości i inne prawa rzeczowe, zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozywana. Z przepisu tego wynika m.in., że majątek takiej spółki stanowi jej wyłączną własność. Z drugiej jednak strony spółki osobowe prawa handlowego (do których, w świetle przepisów k.s.h., nie zalicza się spółki cywilnej) nie są podatnikami podatku dochodowego; takimi podatnikami w zakresie dochodów uzyskiwanych z działalności prowadzonej przez spółkę osobową są wspólnicy takiej spółki.

Konsekwencją powyższego na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest uznanie za podatnika poszczególnych wspólników tej spółki, którzy dochód ze wspólnie prowadzonej działalności gospodarczej ustalają zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 2032, ze zm., dalej: „updof”).

W myśl art. 8 ust. 1 updof przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. Zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat (art. 8 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy).

Zatem w tej sytuacji opodatkowaniu podlegają nie dochody spółki osobowej, lecz dochód osiągany przez każdego ze wspólników, do którego ustalenia należy stosować reguły powołane w ustawie podatkowej. Powyższe stwierdzenie nie daje jednak podstaw do wnioskowania, że spółki osobowe nie osiągają przychodów w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W tym zakresie art. 8 ust. 1 updof jasno stanowi, że opodatkowaniu podlega przychód uzyskany przez wspólnika z tytułu udziału w zysku osiągniętym przez spółkę nie będącą osobą prawną. W świetle przywołanego przepisu czym innym są zatem zysk spółki osobowej i źródła jego pochodzenia, a czym innym przychód wspólnika z tytułu udziału w zysku spółki, który podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Podobnie orzekł Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 1 marca 2013 r., sygn. akt II FSK 2980/12.

Stosownie do treści art. 5b ust. 2 ww. ustawy, jeżeli pozarolniczą działalność gospodarczą prowadzi spółka niebędąca osobą prawną, przychody wspólnika z udziału w takiej spółce, określone na podstawie art. 8 ust. 1, uznaje się za przychody ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (pozarolniczej działalności gospodarczej).

Wobec powyższego, uzyskane przez spółkę osobową przychody oraz poniesione koszty uzyskania przychodów podlegają rozliczeniu u jej wspólników, proporcjonalnie do ich udziałów w spółce. Natomiast dochód osiągnięty z tytułu udziału w spółce osobowej stanowić będzie, dla jej wspólnika – osoby fizycznej, dochód z pozarolniczej działalności gospodarczej, podlegający opodatkowaniu według zasad przewidzianych dla tego źródła.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 updof, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług. Przy czym, w myśl art. 14 ust. 2 pkt 8 ww. ustawy, przychodem działalności gospodarczej jest również wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, obliczonych zgodnie z art. 11 ust. 2-2b, z zastrzeżeniem art. 21 ust. 1 pkt 125.

Zgodnie z treścią art. 11 ust. 1 updof przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zatem, w świetle art. 11 ust. 1 updof, aby można było określone świadczenie zaliczyć do kategorii świadczeń nieodpłatnych stanowiących źródło przychodu podlegającego opodatkowaniu, musi dojść do stosunku prawnego, w wyniku którego jeden podmiot dokonuje określonego świadczenia, drugi natomiast to świadczenie otrzymuje nieodpłatnie, zwiększając w ten sposób swoje przychody podatkowe.

Dla celów podatkowych, za nieodpłatne świadczenia należy przyjmować te wszystkie zdarzenia prawne lub gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie w majątku podatnika mające konkretny wymiar finansowy. Warunkiem uznania nieodpłatnego świadczenia za przychód – co wynika z literalnego brzmienia art. 11 ust. 1 updof – jest jego otrzymanie przez podatnika. Aby mówić o otrzymaniu świadczenia przez świadczeniobiorcę, świadczeniodawca musi wyrazić pozytywną wolę tego świadczenia poprzez zobowiązanie się do jego spełnienia. Nie wystarczy samo zawarcie umowy o nieodpłatne świadczenie, lecz konieczne jest jej wykonanie. Każdą więc sytuację i każde tego rodzaju zdarzenie gospodarcze należy rozpatrywać i oceniać indywidualnie jako konkretny przypadek z uwzględnieniem okoliczności faktycznych badanej sprawy.

Stosownie do treści art. 11 ust. 2 updof wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania. Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia (art. 11 ust. 2a updof).
   
   

Stanowiąc o wartości nieodpłatnych świadczeń, jako o przychodzie kształtującym podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym, ustawodawca nie sprecyzował bliżej tego, co należy rozumieć przez nieodpłatne świadczenia, ograniczając się jedynie do wskazania sposobu i kryteriów ustalania ich wartości (art. 11 ust. 2-2b updof). Z tego właśnie względu pojęcie „świadczenia” należy rozpatrywać z punktu widzenia zobowiązaniowego. Dla celów podatkowych nie ma znaczenia nazwanie umowy nieodpłatną, lecz jej charakter, tzn. czy rzeczywiście dotyczy otrzymania przez podatnika nieodpłatnych świadczeń.

Jak wynika bowiem z przywołanego powyżej art. 710 Kodeksu cywilnego, w ramach umowy użyczenia, u otrzymującego rzecz nie powstaje obowiązek dokonania jakichkolwiek świadczeń na rzecz dającego. Z kolei art. 713 Kodeksu cywilnego stanowi, że biorący do używania ponosi zwykłe koszty utrzymania rzeczy użyczonej. Jeżeli poczynił inne wydatki lub nakłady na rzecz, stosuje się odpowiednio przepisy o prowadzeniu cudzych spraw bez zlecenia. Powstanie przychodu ze świadczeń nieodpłatnych należy zatem rozważyć zawsze wtedy, gdy podatnik podatku dochodowego od osób fizycznych otrzymuje, bez obowiązku świadczenia wzajemnego, rzeczy lub prawa, bądź inne świadczenia lub też możliwość korzystania z rzeczy lub praw.

Mając powyższe na uwadze zauważyć należy, że co do zasady skutkiem zawarcia umowy użyczenia na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest uzyskanie przez biorącego w użyczenie przychodu w postaci nieodpłatnego świadczenia.

W sytuacji przedstawionej we wniosku i jego uzupełnieniu jeden ze wspólników (osoba fizyczna) złożył pisemne oświadczenie o oddaniu Spółce Pojazdu (samochodu) w użyczenie.

Zgodnie z oświadczeniem o użyczeniu jedyną osobą uprawnioną do używania Pojazdu ze strony Spółki jest ten Wspólnik i tylko w celu wykonywania obowiązków wynikających z umowy Spółki. Z pojazdu nie korzystali ani inni wspólnicy Spółki ani inne osoby z nią związane (pracownicy, współpracownicy). Koszty eksploatacji pojazdu w trakcie, gdy powyższy Wspólnik wykorzystywał go na potrzeby Spółki rozliczane były zgodnie z ewidencją przebiegu pojazdu.

Zgodnie z oświadczeniem:

• samochód nie był oddany Spółce do wyłącznego używania,
• wspólnik użyczający samochód używał go równolegle do celów prywatnych,
• za okres użyczenia uważane miały być jedynie okresy, w których ww. wspólnik wykorzystuje Pojazd na potrzeby Spółki, określane zgodnie z miesięczną ewidencją przebiegu pojazdu.
  
  

Wspólnik ten wykorzystywał Pojazd na potrzeby wykonywania obowiązków wynikających z umowy Spółki, tj. do celów związanych z wykonywaniem pracy w charakterze inżyniera.

Prawo do korzystania z samochodu stanowiącego własność wspólnika nie zostało wniesione jako wkład do Spółki.

W praktyce w pojęciu przychodu mieści się realna korzyść, jaką uzyskali Zainteresowani. W przedmiotowej sprawie do tych korzyści zaliczyć należy wartość świadczeń przypadających na poszczególnych Zainteresowanych (w tym na wspólnikach będących osobami fizycznymi) jako wspólników spółki komandytowej polegających na czerpaniu pożytków z tytułu bezpłatnego wykorzystywania w celach związanych z działalnością gospodarczą spółki komandytowej samochodu.

Mając na uwadze powołane regulacje prawne uznać należy, że w sytuacji przedstawionej we wniosku i jego uzupełnieniu Wspólnicy spółki komandytowej, którzy są osobami fizycznymi (łącznie z tym Wspólnikiem, który użyczył spółce samochód) uzyskali – na podstawie art. 14 ust. 2 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – przychody z działalności gospodarczej w postaci nieodpłatnego świadczenia.

W świetle powyższego stanowisko Zainteresowanych w zakresie skutków podatkowych użyczenia spółce komandytowej samochodu osobowego będącego własnością jednego ze wspólników – w części dotyczącej powstania przychodu z działalności gospodarczej w postaci nieodpłatnego świadczenia po stronie wspólników będących osobami fizycznymi (pytanie oznaczone we wniosku numerem 1) – jest nieprawidłowe.

W kontekście przedstawionej argumentacji mającej oparcie w treści obowiązujących przepisów prawa, należy podzielić stanowisko Zainteresowanych, że – w sytuacji, gdy odpowiedź na pytanie 1 jest twierdząca – przychód ten obliczany będzie jako wartość, jaką można przypisać korzystaniu z pojazdu przez Spółkę jedynie w okresach, w których Wspólnik G.N. faktycznie wykorzystuje go na potrzeby wykonywania swoich obowiązków związanych z działalnością Spółki. Dla celów podatkowych za nieodpłatne świadczenia należy uważać tylko takie świadczenia, które zostały otrzymanie przez podatnika, tj. świadczenia faktycznie spełnione, a jak wskazali Zainteresowani w opisie sprawy, za okres użyczenia uważane miały być jedynie okresy, w których Wspólnik wykorzystywał pojazd na potrzeby Spółki.

W świetle powyższego stanowisko Zainteresowanych odnośnie pytania oznaczonego we wniosku numerem 2 jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Zainteresowanych i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych wskazać należy, że rozstrzygnięcia w nich zawarte dotyczą innych sytuacji, niż opisana we wniosku, tj. sytuacji, gdy nie ma miejsca użyczenie samochodu spółce osobowej. Interpretacje organów podatkowych dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw podatników, osadzonych w określonym stanie faktycznym lub zdarzeniu przyszłym i tylko w tych sprawach rozstrzygnięcia w każdej z nich zawarte są wiążące. Niemniej jednak należy podkreślić, że rozstrzygnięcia te są zgodne z linią interpretacyjną reprezentowaną przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2017 r., poz. 1369, ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.