Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-2.4012.651.2017.2.MD
z 18 stycznia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 12 października 2017 r. (data wpływu 18 października 2017 r.) uzupełnionym pismem z 18 grudnia 2017 r. (data wpływu 21 grudnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT z faktury dokumentującej nabycie usługi cateringowej oraz braku opodatkowania nieodpłatnego świadczenie usług cateringowych na rzecz pracowników – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 października 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT z faktury dokumentującej nabycie usługi cateringowej oraz braku opodatkowania nieodpłatnego świadczenie usług cateringowych na rzecz pracowników. Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 18 grudnia 2017 r. (data wpływu 21 grudnia 2017 r.) znak: 0111-KDIB3-2.4012.651.2017.1.MD, 0111-KDIB2-1.4010.276.2017.2.JP.

We wniosku uzupełnionym pismem 18 grudnia z 2017 r., przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

A Sp. z o.o. (dalej: Wnioskodawca lub Spółka) nabywa usługi gastronomiczne dla swoich pracowników w postaci gotowych posiłków spożywanych przez nich w trakcie czasu pracy. Powyższy zakup dokumentowany jest fakturami VAT wystawianymi na Wnioskodawcę, oznaczanych jako nabycie usługi gastronomicznej, ze wskazaniem 8% stawki podatku VAT. W przyszłości Wnioskodawca zamiast usługi gastronomicznej będzie nabywać usługę cateringową. W konsekwencji nabycia usługi gastronomicznej (w przyszłości usługi cateringu) Spółka stwarza swoim pracownikom możliwość odebrania gotowego posiłku z wyznaczonego miejsca.

Celem nabywania przez Wnioskodawcę takiej usługi jest realizacja w jak największym stopniu polityki firmy zakładającej zapewnienie jak najlepszej efektywności wykonywanej pracy przy równoczesnym zmniejszeniu wpływów czynników zewnętrznych na organizację pracy. Do czynników tego rodzaju można zaliczyć m.in. opuszczanie przez pracowników w godzinach obiadowych zajmowanych miejsc pracy celem nabycia posiłków w oddalonych sklepach i stołówkach.

Przyznanie przez Spółkę na rzecz pracowników posiłków stanowi działanie dobrowolne, mające przyczynić się do zwiększenia jej przychodów w przyszłości.

Wydatki, o których mowa we wniosku są i będą finansowane ze środków obrotowych Spółki.

Zdaniem Spółki, z uwagi, że zamawia ona gotowe posiłki, które są dostarczane pracownikom w miejscu ich pracy, bardziej odpowiednie jest zakwalifikowanie takich usług, jako usług cateringowych. Usługa gastronomiczna polega natomiast na przygotowaniu i podaniu posiłku w miejscu, w którym jest on przyrządzany, np. restauracji.

Wnioskodawca jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Wnioskodawca nie jest zobligowany na podstawie przepisów Kodeksu Pracy do zapewnienia pracownikom gotowych posiłków spożywczych.

Wnioskodawca nie jest zobligowany do świadczenia pracownikom posiłków przepisami prawa pracy jak również przepisami BHP. Świadczenie takich usług, stanowi działanie dobrowolne, podyktowane chęcią lepszego zorganizowania pracy oraz zminimalizowania czasu, jaki dotychczas przeznaczany był przez pracowników na spożywanie posiłków.

Przekazywane gotowe posiłki nie są finansowane z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

Za wydawane pracownikom posiłki, w przypadku pracowników zatrudnionych w oparciu o umowę o pracę, pracownicy płacą 1 zł, a pozostały koszt posiłku jest dodawany do przychodu pracownika. W przypadku osób wykonujących czynności w oparciu o umowy cywilnoprawne, Wnioskodawca pokrywa w całości koszt wydawanego im posiłku.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy Spółce przysługiwać będzie prawo do odliczenia podatku VAT z faktury dokumentującej nabycie usługi cateringowej?
2. Czy powstanie obowiązek naliczenia podatku VAT w związku z nieodpłatnym świadczeniem usługi cateringu na rzecz pracowników?
   
   

Stanowisko Wnioskodawcy:

1. Spółce będzie przysługiwać prawo do odliczenia podatku VAT z faktury dokumentującej nabycie usługi cateringowej dla pracowników.

W przypadku nabywania przez Spółkę usług cateringowych zastosowanie znajdzie zasada ogólna, zgodnie z którą podatnikom przysługuje prawo do odliczania podatku VAT jeżeli istnieje związek tego wydatku z czynnościami opodatkowanymi.

W myśl zasady ogólnej wyrażonej w art. 86 ust. 1 uptu prawo do odliczenia VAT naliczonego przysługuje w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych w innych przepisach. Ustawodawca przyznaje zatem możliwość odliczenia VAT z tytułu zakupu towarów i nabycia usług pod spełnieniu określonych warunków. Podkreśla się przy tym, że usługi cateringowe nie mogą być utożsamiane z usługami gastronomicznymi w związku z czym brak prawa do odliczenia podatku VAT z usług gastronomicznych nie powoduje, że wyłączenie to rozciąga się automatycznie na usługi cateringowe. Przykładowo jak wskazał dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji indywidualnej z dnia 19 marca 2014 r. sygn. IPTPP2/443-7/14-4/JN „w powołanym przepisie art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy, wyłączającym prawo do odliczenia podatku naliczonego, ustawodawca wymienił usługi noclegowe oraz gastronomiczne, tym samym nie zostało wykluczone prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony z tytułu zakupu usług cateringowych”. Zdaniem Wnioskodawcy wyłączenie prawa do odliczenia podatku VAT od usług gastronomicznych ma charakter wyjątkowy i zgodnie z zasadą ogólną, nakazującą wszelkie wyjątki w przepisach prawa wykładać w sposób ścisły, nie jest możliwe przez organy podatkowe rozciąganie skutków podatkowych również na usługi podobne, których przykład stanowią m.in. usługi cateringu. Zatem jeżeli nabywana przez Spółkę na rzecz pracowników usługa stanowi usługę cateringu, a przy tym nabycie to następuje na potrzeby prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej. Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego z tego tytułu.

Decydujące znaczenie dla oceny istnienia prawa do odliczenia ma w tym przypadku zamierzony związek podatku naliczonego z czynnościami opodatkowanymi. Przy czym związek ten może mieć charakter bezpośredni lub pośredni. W niniejszej sprawie istnienie takiego związku nie budzi wątpliwości, gdyż ponoszony przez Spółkę wydatek na nabycie gotowych posiłków skutkować ma powstaniem korzystnego efektu przede wszystkim po stronie Spółki. Związek ten należy kwalifikować jako pośredni z uwagi, że ponoszony wydatek wiąże się z całokształtem jej funkcjonowania, w sposób pośredni oddziałując na osiągany obrót podlegający opodatkowaniu. Nabyta usługa nie będzie służyła dalszej jej odsprzedaży, jak również nie będzie wykorzystywana do wytwarzania wyrobów i usług będących przedmiotem obrotu.

Wydatki te wyłącznie poprzez ogólny korzystny wpływ na funkcjonowanie Spółki, jako całości, przyczynią się do generowania przez nią większego obrotu.

Stanowisko Wnioskodawcy zgodne jest z orzecznictwem europejskim, które dało początek prezentowanej we wniosku linii orzeczniczej. Zgodnie z wyrokiem TSUE z dnia 11 grudnia 2008 r. sygn. C-371/07 w sprawie Danfoss A/S i AstraZeneca A/S przeciwko Skatteministeriet przepis art. 6 ust. 2 VI Dyrektywy 77/388, stanowiący odpowiednik przepisu art. 8 ust. 2 uptu, co do zasady dotyczy nieodpłatnego wydawania posiłków przez przedsiębiorstwo swoim pracownikom w lokalach tego przedsiębiorstwa, chyba że potrzeby przedsiębiorstwa, przykładowo potrzeba „zapewnienia sprawnego i nieprzerwanego przebiegu spotkań służbowych wymagają od pracodawcy zapewnienia takich posiłków. TSUE podkreślił w dalszej części, że „w niektórych szczególnych okolicznościach zapewnienie posiłków swym pracownikom nie służy zaspokajaniu prywatnych potrzeb tych ostatnich i nie jest dokonywane w celach innych niż związane z działalnością przedsiębiorstwa. Osobista korzyść, jaka wynika z tego dla pracowników, wydaje się mieć w tym przypadku jedynie charakter uboczny względem potrzeb przedsiębiorstwa”. Trybunał wskazał w orzeczeniu na potrzebę zbadania przez sąd krajowy czy ze specyfiki wykonywanych przez pracodawcę obowiązków nie wynika konieczność utrzymywania sprawnego i nieprzerwanego przebiegu spotkań służbowych, które mogłyby uzasadniać zapewnienie przez pracodawcę wyżywienia dla swoich pracowników. Jeżeli w efekcie stwierdzona zostanie taka potrzeba, nie można wyłączyć prawa do odliczenia.

2. Spółka nie powinna naliczać podatku VAT w związku z nabywaniem dla swoich pracowników usługi cateringu, z uwagi na występowanie związku wydatku z działalnością gospodarczą Spółki.

W ocenie Wnioskodawcy po stronie Spółki brak jest obowiązku do naliczania podatku VAT od nieodpłatnego zapewnienia swoim pracownikom usługi cateringu w czasie godzin pracy. Z analizy art. 7 ust. 2 uptu wynika, że ustawodawca rozróżnia czynność przekazania od czynności zużycia towarów. Stosownie do art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 uptu nieodpłatne czynności przekazania towarów należących do przedsiębiorstwa i świadczenia usług pracownikom podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jeżeli:

• nie są związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa przez podatnika i
• podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług związanych z tymi czynnościami.

W konsekwencji opodatkowaniu podlega wyłącznie przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste ściśle wymienionych osób, natomiast na mocy pkt 2, wszelkie inne darowizny.

Skutkiem takiego sformułowania przepisu jest, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega wszelkie przekazanie towarów i darowizny, natomiast zużycie tylko na rzecz podmiotów określonych w pkt 1 przepisu, jeżeli podatnikowi przysługiwało w całości lub w części prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy ich nabyciu.

W celu opodatkowania podatkiem VAT konieczne jest jednoczesne spełnienie dwóch warunków:

• zużycie przez pracowników Spółki na cele osobiste,
• przysługiwanie Spółce prawa do odliczenia podatku naliczonego.

Zdaniem Wnioskodawcy za potrzeby osobiste można uznać wyłącznie takie potrzeby, które dotyczą ściśle danej osoby i które są jej potrzebami prywatnymi, niezwiązanymi w żadnym stopniu z działalnością gospodarczą, statusem pracownika, bądź pełnioną przez niego funkcją. Zapewnienie przez Spółkę usługi cateringu, w postaci wyżywienia w pracy, w celu zapewnienia bardziej efektywnego jej wykonywania, nie może by uznane za przekazanie lub zużycie na cele osobiste, gdyż wiąże się to ściśle z wykonywanymi obowiązkami na rzecz Spółki, tzn. następuje nieodpłatne zużycie towarów na cele związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, w efekcie nie powoduje konieczności naliczenia przez nią podatku VAT.

Istotna jest relacja pomiędzy korzyścią, jakąż takiego świadczenia odnosi pracownik na tle korzyści samej Spółki. Tylko jeżeli korzyść pracownika ma drugorzędne znaczenie nie można mówić o nieodpłatnym świadczeniu usług. Natomiast w przypadku, gdy pracownik osiąga korzyść majątkową w postaci dodatkowego świadczenia, a korzyść jaką odnosi z tego tytułu przedsiębiorstwo ma znaczenie wyłącznie drugoplanowe, ma miejsce nieodpłatne świadczenie na rzecz pracownika, które powinno być opodatkowane VAT. Powyższe rozróżnienie było przedmiotem orzeczenia o sygn. I FSK 942/12 z dnia 18 kwietnia 2013 r., w którym zaaprobowano powyższe rozróżnienie.

Każdorazowo kluczowe znaczenie ma określenie celu danego świadczenia oraz przesądzenie, która strona osiągnie większą korzyść. Jeśli w efekcie tego okaże się, ze dominującą korzyść należy przypisać pracownikowi, wówczas świadczenie podlega opodatkowaniu. W przypadku stwierdzenia przeciwnego – korzyść dominującą osiąga pracodawca Spółka, świadczenie nie powinno zostać opodatkowane VAT.

Podobne stanowisko wyrażone zostało również w interpretacji indywidualnej z dnia 25 stycznia 2016 r. sygn. IPPP1/4512-1156/15-2/KR, w której organ podatkowy uznał, że „usługi cateringowe są przeznaczone dla pracowników w przypadku pracy w nadgodzinach w siedzibie spółki. W związku z tym, stwierdzić należy, że wskazane usługi nie noszą znamion zużycia na cele osobiste, prywatne tych osób. Bowiem w przypadku pracowników, osoby te należą co prawda do kręgu podmiotów wymienionych w art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy, lecz ww. usługi, które są przeznaczone dla pracowników, nie służą celom prywatnym tych osób, gdyż ich zużycie związane jest niewątpliwie z działalnością spółki, a zatem czynności tych nie można uznać za czynności, które podlegają opodatkowaniu”. Podobnie w interpretacji z dnia 11 kwietnia 2016 r. sygn. ILPP2/4512-1-60/16-4/MR, w której stwierdzono, że „wydawanie artykułów spożywczych i posiłków ma miejsce w czasie przerw w pracy, spotkań z kontrahentami w siedzibie firmy, narad wewnątrzfirmowych, spotkań roboczych, szkoleń wewnętrznych. Artykuły te nie są wydawane pracownikom nieobecnym oraz nie są wynoszone poza siedzibę firmy. Artykuły spożywcze mają na celu zwiększenie wydajności, efektywności pracowników i zwiększenie przychodów Spółki. W takim kształcie zależności, zużycie artykułów oraz posiłków, związane jest z prowadzona działalnością, przez co nie ma celów osobistych i nie podlega opodatkowaniu podatkiem o towarów i usług.”

Podobnie również w interpretacji indywidualnej z dnia 24 czerwca 2014 r. sygn. IPPP1/443-572/14-2/MP, w której stwierdzono, że „nieodpłatne wydanie i zużycie artykułów spożywczych typu zupy błyskawiczne przez pracowników Wnioskodawcy w czasie wykonywania obowiązków służbowych nie nosi znamion zużycia na cele osobiste, prywatne tych osób, ponieważ związane jest niewątpliwie ze statusem pracownika w przedsiębiorstwie Wnioskodawcy”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Kwotę podatku naliczonego – na podstawie art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy – stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z powyższego wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.

Ustawa o podatku od towarów i usług ustanawia zasadę tzw. niezwłocznego odliczenia podatku naliczonego. Zasada ta wyraża się tym, że podatnik, aby skorzystać z prawa do odliczenia podatku naliczonego nie musi czekać, aż nabyty towar lub usługa zostaną odsprzedane lub efektywnie wykorzystane na potrzeby działalności opodatkowanej.

Podkreślić należy, że ustawodawca zapewnił podatnikowi prawo do obniżenia podatku naliczonego pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zgodnie z art. 88 ust. 1 pkt 4 lit. b ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika usług noclegowych i gastronomicznych, z wyjątkiem nabycia gotowych posiłków przeznaczonych dla pasażerów przez podatników świadczących usługi przewozu osób.

Reguła powyższa wyłącza możliwość obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w odniesieniu do wszystkich wydatków ponoszonych w związku z nabyciem usług noclegowych oraz gastronomicznych, za wyjątkiem nabycia gotowych posiłków przeznaczonych dla pasażerów przez podatników świadczących usługi przewozu osób.

Należy wskazać, że ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje ani pojęcia usług gastronomicznych, ani pojęcia usług cateringowych. Posiłkując się zatem definicją zawartą w Słowniku Języka Polskiego PWN przyjąć należy, że usługa gastronomiczna polega na przygotowaniu i podaniu posiłku w miejscu, w którym jest on przyrządzany, tj. w restauracji czy innym lokalu. Catering oznacza natomiast dostarczenie przygotowanych posiłków w miejsce wskazane przez zamawiającego, np. do siedziby spółki. W świetle powyższego uznać należy, że catering różni się od usług gastronomicznych.

Zatem stwierdzić należy, że usługi cateringowe stanowią odrębne usługi od usług gastronomicznych. Tym samym z uwagi na odmienny charakter tych usług nie można uznać, że do usług cateringowych znajdzie zastosowanie ograniczenie w odliczeniu podatku naliczonego, o którym mowa w art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy.

Dla oceny prawa do odliczenia przede wszystkim należy mieć na względzie, że dla realizacji prawa do odliczenia podatku naliczonego niezbędne jest istnienie związku między dokonywanymi zakupami towarów i usług, a prowadzoną działalnością opodatkowaną.

Katalog czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zawiera art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, (są nimi m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju).

Przez dostawę towarów, w myśl art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy, należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Z powyższego jednoznacznie wynika, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez podatników i wykonywane w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy.

Ustawodawca jednakże przewidział od powyższej reguły wyjątki, które zostały zawarte – w przypadku dostawy towarów – w art. 7 ust. 2 ustawy o VAT oraz – w przypadku świadczenia usług – w art. 8 ust. 2 ww. ustawy.

Zgodnie z art. 7 ust. 2 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
2. wszelkie inne darowizny

–jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

Z treści przytoczonego art. 7 ust. 2 ustawy wynika, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega zużycie towarów, gdy ich spożytkowanie nastąpiło na cele osobiste osób ściśle określonych w tym przepisie, a podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych czynności, w całości lub w części.

W myśl art. 7 ust. 3 ww. ustawy, przepisu ust. 2 nie stosuje się do przekazywanych, prezentów o małej wartości i próbek, jeżeli przekazanie to następuje na cele związane z działalnością gospodarczą podatnika.

W treści cytowanego wyżej przepisu ustawodawca posłużył się dwoma pojęciami: „przekazanie” i „zużycie”. W art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy, występują te dwa pojęcia, zaś w art. 7 ust. 2 pkt 2 ustawy, występuje jedynie pojęcie „przekazanie”.

Zatem z art. 7 ust. 2 ustawy wynika, że opodatkowaniu podlega, zgodnie z pkt 1, przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste ściśle wymienionych osób, a zgodnie z pkt 2 tego przepisu, wszelkie inne przekazanie towarów bez wynagrodzenia, w szczególności darowizny.

W przeciwieństwie do nieodpłatnego zbycia towarów zużycie towaru traktowane jest jako następujące na cele niezwiązane z prowadzonym przedsiębiorstwem tylko w przypadku, gdy następuje na cele osobiste pracowników (i innych osób wymienionych w art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy).

Stosownie natomiast do art. 8 ust. 2 ustawy, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

1. użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;
2. nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.
   
   

Treść powołanych wyżej przepisów wskazuje, że aby uznać dane świadczenie za opodatkowane podatkiem VAT musi ono być odpłatne w myśl art. 8 ust. 1 w zw. z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, bądź też nieodpłatne, ale spełniające warunki wynikające z art. 8 ust. 2 ustawy o VAT.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Dlatego, dla ustalenia, czy konkretne nieodpłatne świadczenie podlega opodatkowaniu, istotne jest więc ustalenie celu takiego świadczenia.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca nabywa usługi gastronomiczne dla swoich pracowników w postaci gotowych posiłków spożywanych przez nich w trakcie czasu pracy. W przyszłości Wnioskodawca zamiast usług gastronomicznej będzie nabywać usługę cateringową. W konsekwencji nabycia usługi cateringu Spółka stwarza swoim pracownikom możliwość odebrania gotowego posiłku z wyznaczonego miejsca. Celem nabywania przez Wnioskodawcę takiej usługi jest realizacja w jak największym stopniu polityki firmy zakładającej zapewnienie jak najlepszej efektywności wykonywanej pracy przy równoczesnym zmniejszeniu wpływów czynników zewnętrznych na organizację pracy. Przyznanie przez Spółkę na rzecz pracowników posiłków stanowi działanie dobrowolne, mające przyczynić się do zwiększenia jej przychodów w przyszłości.

Odnosząc się do kwestii ww. posiłków, należy zauważyć, że ustawa o podatku od towarów i usług nie precyzuje, co należy rozumieć pod pojęciem potrzeb osobistych pracownika. Przyjąć należy, że potrzebami osobistymi są, co do zasady te, których realizacja nie jest związana ze stosunkiem pracy lub innym, który łączy przekazującego i osobę otrzymującą towar. Potrzeby osobiste to takie, których pracodawca nie ma obowiązku zaspokoić, zaś potrzeby pracownicze to te, do zaspokojenia których pracodawca jest zobowiązany.

Nie podlegają zatem opodatkowaniu nieodpłatne czynności zużycia towarów na cele związane z prowadzoną działalnością, w przypadku, gdy beneficjentem jest kontrahent przedsiębiorcy (potencjalny kontrahent) – osoba trzecia, nie będąca pracownikiem, udziałowcem ani inna osoba wymieniona w art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy. Opodatkowaniu nie podlega także zużycie towarów przez pracowników przedsiębiorstwa w trakcie spotkań, narad i szkoleń przeprowadzanych w zakładzie pracy, bowiem w tym przypadku nie ma miejsca zużycie towarów na cele osobiste pracowników lecz zużycia te mają (pośredni) związek z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Za Słownikiem Języka Polskiego uznać należy, że potrzebami osobistymi są takie potrzeby, które dotyczą danej osoby i które są jej potrzebami prywatnymi, tj. potrzebami niezwiązanymi z prowadzoną przez tę osobę działalnością gospodarczą, statusem pracownika czy pełnioną funkcją. Zatem można przyjąć, że potrzebami osobistymi są te, których realizacja nie jest związana ze stosunkiem pracy, a zatem potrzeby osobiste to te, których zaspokojenie wynika z dobrej woli pracodawcy.

Opodatkowaniu VAT podlega więc co do zasady każde nieodpłatne przekazanie towaru należącego do przedsiębiorstwa, z którym wiąże się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, o ile podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów, ich imporcie lub wytworzeniu tych towarów lub ich części składowych, z wyjątkiem przekazania towarów spełniających warunki do uznania ich za prezenty o małej wartości lub próbki. Natomiast zużycie towarów podlega opodatkowaniu tylko wówczas, gdy dokonywane jest na rzecz podmiotów i na cele wymienione w art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy, pod warunkiem, że przysługiwało prawo do odliczania podatku naliczonego.

Jeżeli natomiast podatnik nie miał prawa do odliczenia kwoty podatku naliczonego, to wszelkie przekazanie lub zużycie towarów bez wynagrodzenia (nieodpłatne przekazania), pozostaje neutralne podatkowo (podatnik nie musi dokonać ich opodatkowania). Z okoliczności analizowanej sprawy wynika, że na Wnioskodawcy nie ciąży obowiązek zapewniania pracownikom posiłków, jak również w ocenie Organu nie jest to niezbędne dla celów prowadzonej działalności gospodarczej. Organ pragnie zauważyć, że pracownicy Spółki są zobowiązani świadczyć pracę niezależnie od posiłków jakie zapewnia im z własnej woli pracodawca. Zatem uznać należy, że posiłki, które są przekazywane na rzecz pracowników wykonujących czynności na podstawie umów cywilnoprawnych, które jak wynika z okoliczności sprawy są udostępniane pracownikom w celu realizacja w jak największym stopniu polityki firmy zakładającej zapewnienie jak najlepszej efektywności wykonywanej pracy przy równoczesnym zmniejszeniu wpływów czynników zewnętrznych na organizację pracy, są w istocie zużywane na cele osobiste, prywatne tych osób.

W niniejszej sprawie nabywane usługi cateringowe przekazywane nieodpłatnie na rzecz pracowników wykonujących czynności na podstawie umów cywilnoprawnych, nie będą miały związku z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi Wnioskodawcy, bowiem celem ich nabycia jest zaspokajanie prywatnych potrzeb pracowników zatrudnionych przez Wnioskodawcę.

Posiłki wydawane w ramach realizowanego świadczenia nie są posiłkami profilaktycznymi, o których mowa w art. 232 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2018 r. poz. 108 ze zm.) i rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 28 maja 1996 r. w sprawie profilaktycznych posiłków i napojów.

Biorąc pod uwagę przytoczone powyżej uregulowania prawne oraz przedstawiony przez Spółkę opis sprawy (z którego wynika, że Spółka od podmiotu zewnętrznego nabywa jedynie gotowe posiłki i dania do spożycia przez swoich pracowników na terenie zakładu pracy i nie świadczy przy tym dodatkowych usług), stwierdzić należy, że przedmiotem nieodpłatnego przekazania pracownikom Spółki są w istocie towary, których wydanie należy uznać za czynność wyczerpującą znamiona zużycia na cele osobiste tych osób.

Posiłki, które nabywa Wnioskodawca, nie są przekazywane do zużycia podczas narad, szkoleń, spotkań służbowych ani w okresie wzmożonej pracy. Wnioskodawca nie jest także zobligowany przepisami prawa pracy do zakupu takich posiłków, a sam zakup nie ma związku z czynnościami opodatkowanymi, bowiem pracownicy zobowiązani są świadczyć pracę niezależnie od tego, czy pracodawca zagwarantuje im posiłek w trakcie wykonywania swoich obowiązków. Zapewnienie posiłków ma na celu zaspokojenie potrzeb prywatnych pracowników, a nie potrzeb Spółki, nie ma wpływu na ogólne funkcjonowanie przedsiębiorstwa jako całości i nie jest niezbędne dla celów prowadzonej działalności gospodarczej.

Tym samym skoro nabycie ww. usług nie będzie związane z czynnościami opodatkowanymi wykonywanymi przez Wnioskodawcę, Spółce nie będzie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur VAT dokumentujących zakupy usług cateringowych przekazywanych nieodpłatnie ww. pracownikom stosownie do zapisu art. 86 ust. 1 ustawy o VAT.

W związku z wątpliwościami Wnioskodawcy dotyczącymi opodatkowania podatkiem VAT nieodpłatnego świadczeniem usługi cateringu na rzecz ww. pracowników, należy wskazać, że jedną z przesłanek opodatkowania nieodpłatnego przekazania usług jest to, aby podatnikowi przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu dokonywanych zakupów. Skoro, w tak przedstawionym zdarzeniu przyszłym Wnioskodawca nie ma prawa do odliczenia kwoty podatku naliczonego wynikającego z faktur VAT dokumentujących zakupy ww. usług, to nieodpłatne przekazanie posiłków tym pracownikom, nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W przedmiotowej sprawie mamy do czynienia również z sytuacją, w której za wydawane pracownikom posiłki (w przypadku pracowników zatrudnionych w oparciu o umowę o pracę) pracownicy płacą 1 zł, a pozostały koszt posiłku jest dodawany do przychodu pracownika.

W tym miejscu należy wskazać, że na gruncie podatku od towarów i usług czynność może być albo odpłatna albo nieodpłatna, nie występują czynności częściowo odpłatne. Jeśli tylko czynność została wykonana za wynagrodzeniem, to jest ona odpłatna. Nie ma żadnego znaczenia, czy wynagrodzenie to pokrywa koszty świadczenia tej czynności poniesione przez podatnika, ewentualnie kreuje dla podatnika zysk. Także czynności wykonane „po kosztach” ich świadczenia, bądź poniżej tych koszów, są czynnościami odpłatnymi, o ile tylko pobrano za nie wynagrodzenie. Wobec powyższego nie można uznać, że czynności wykonywane za wynagrodzeniem, które to wynagrodzenie jest niższe od kosztów świadczenia tych czynności, są nieodpłatne w części.

Kwestia „odpłatności” była niejednokrotnie przedmiotem rozstrzygania przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Przykładowo w wyroku z dnia 20 stycznia 2005 r. w sprawie C-412/03 Hotel Scandic Gasaback AB v. Riksskatteverket TSUE wskazał, że według VI Dyrektywy, dostawa jest albo odpłatna albo nieodpłatna. Uzyskanie zapłaty, która pokrywa jedynie koszty, czy też tylko ich część nie oznacza – w ocenie TSUE – że czynność ma charakter nieodpłatny lub częściowo nieodpłatny.

Zatem, z uwagi na okoliczności sprawy przedstawione przez Wnioskodawcę, czynności wykonywane przez Spółkę na rzecz pracowników (zatrudnieniowych na podstawie umowy o pracę), tj. w sytuacji gdy za wydawane posiłki, pracownicy płacą 1 zł, pozostały koszt posiłku jest dodawany do przychodu pracownika, należy uznać za odpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT. Wynika to z faktu, że Spółka nabywa z własnych środków obrotowych usługę cateringu, a następnie wydaje posiłki swoim pracownikom, za które pracownicy płacą 1 zł, a pozostały koszt posiłku jest dodawany do przychodu pracownika. W konsekwencji czynności wykonywane przez Wnioskodawcę polegające na wydawaniu posiłków na rzecz ww. pracowników stanowi świadczenie usług podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W celu przeanalizowania kwestii prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktury dokumentującej nabycie posiłków przekazywanych na rzecz pracowników za odpłatnością, należy jeszcze raz zauważyć, że prawo to przysługuje w zakresie w jakim zakupy związane są z realizowaniem czynności opodatkowanych podatkiem VAT.

W analizowanym przypadku z uwagi na związek z czynnościami opodatkowanymi zakupów poniesionych na nabycie usług cateringowych na rzecz pracowników zatrudnieniowych na podstawie umowy o pracę, za które pracownicy płacą 1 zł, a pozostały koszt posiłku jest dodawany do przychodu pracownika, należy stwierdzić, że na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy, Spółce przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur VAT dokumentujących zakupy usług cateringowych, następnie przekazywanych ww. pracownikom. Prawo to będzie przysługiwało Spółce pod warunkiem niezaistnienia przesłanek negatywnych wynikających z art. 88 ustawy o VAT.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy, oceniając całościowo jest nieprawidłowe.

Informuje się, że niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie zakresu podatku od towarów i usług. W zakresie podatku dochodowego od osób prawnych zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

W zakresie powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych należy wskazać, że interpretacje wydawane są w indywidualnych sprawach podatników w oparciu o aktualnie obowiązujące przepisy prawa i stan faktyczny/zdarzenie przyszłe przedstawiony przez danego podatnika zatem nie mogą przesądzać o niniejszym rozstrzygnięciu. Powołane interpretacje nie stanowią źródła powszechnie obowiązującego prawa, więc zawartego w nich stanowiska organu podatkowego nie można wprost przenosić na grunt innej sprawy. Każdą sprawę tut. Organ jest zobowiązany rozpatrywać indywidualnie.

W interpretacji z dnia 25 stycznia 2016 r. sygn. IPPP1/4512-1156/15-2/KR, jak zauważył również Wnioskodawca, organ podatkowy analizował m.in. kwestię opodatkowania świadczenia na rzecz pracowników w postaci posiłków zapewnianych pracownikom w nadgodzinach (caterig) do spożycia w miejscu pracy, zamawianych w przypadkach, gdy w ramach prac nad konkretnym projektem konieczne jest pozostanie w pracy poza standardowymi godzinami pracy.

Wskazana przez Wnioskodawcę interpretacja z dnia 24 czerwca 2014 r. sygn. IPPP1/443-572/14-2/MP dotyczyła przekazania zup regeneracyjnych pracownikom zatrudnionym w specyficznych warunkach np. przy obsłudze chłodni, lodówek lub w trakcie inwentaryzacji (odbywającej się często do późnych godzin nocnych).

Natomiast interpretacja z dnia 11 kwietnia 2016 r. sygn. ILPP2/4512-1-60/16-4/MR dotyczyła wydawania artykułów spożywczych w czasie spotkań z kontrahentami, narad wewnątrzfirmowych, spotkań roboczych czy szkoleń wewnętrznych.

Zatem powołane przez Wnioskodawcę interpretacje indywidualne dotyczyły innych stanów faktycznych niż opisany we wniosku Spółki, nie mogły więc wpłynąć na ocenę prawidłowości analizowanej kwestii.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa St. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300
Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.