Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.399.2017.2.MS
z 25 stycznia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 19 października 2017 r. (data wpływu 15 listopada 2017 r.), uzupełnionym 3 i 5 stycznia 2018 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia, czy:

• podlegają opodatkowaniu dochody z tytułu zaliczek wpłacanych przez właścicieli lokali mieszkalnych na koszty zarządu nieruchomością dla lokalu garażowego – jest nieprawidłowe,
• podlegają opodatkowaniu dochody z tytułu zaliczek wpłacanych przez osoby nie będące właścicielami lokali mieszkalnych na koszty zarządu nieruchomością dla lokalu garażowego – jest prawidłowe,
• dochód do opodatkowania dotyczy wyłącznie garaży, których właścicielami są osoby/podmioty nie będące właścicielami lokali mieszkalnych –jest prawidłowe

(pytanie oznaczone we wniosku nr 1 i 2).

UZASADNIENIE

W dniu 15 listopada 2017 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia, czy:

• podlegają opodatkowaniu dochody z tytułu zaliczek wpłacanych przez właścicieli lokali mieszkalnych na koszty zarządu nieruchomością dla lokalu garażowego,
• podlegają opodatkowaniu dochody z tytułu zaliczek wpłacanych przez osoby nie będące właścicielami lokali mieszkalnych na koszty zarządu nieruchomością dla lokalu garażowego,
• dochód do opodatkowania dotyczy wyłącznie garaży, których właścicielami są osoby/podmioty nie będące właścicielami lokali mieszkalnych.
  
  

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 22 grudnia 2017 r. Znak: 0111-KDIB1-2.4010.399.2017.1.MS wezwano do jego uzupełnienia. Uzupełnienia dokonano 3 i 5 stycznia 2018 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wspólnota mieszkaniowa będąca Wnioskodawcą posiada w charakterze członków osoby będące właścicielami lokali mieszkalnych (33 lokale), lokali użytkowych (2 lokale) oraz wyodrębnionych garaży jako lokali niemieszkalnych stanowiących odrębne nieruchomości. Garaże nie stanowią przynależności lokali mieszkalnych. Garaże posiadają zarówno właściciele lokali mieszkalnych zlokalizowanych we Wspólnocie, jak również osoby/podmioty nie będące właścicielami lokali mieszalnych we Wspólnocie.

Wspólnota nalicza zaliczki z tytułu kosztów według udziału w nieruchomości wspólnej (garaż wielostanowiskowy jest budynkowo związany z całością nieruchomości, mieści się poniżej poziomu parteru nieruchomości) właścicielom garażu w wysokości odpowiadającej ich udziałowi.

Wspólnota rozlicza również koszty dotyczące nieruchomości wspólnej w części proporcjonalnej do powierzchni garażu. Wszystkie koszty dotyczące nieruchomości budynkowej są rozdzielane proporcjonalne według powierzchni na koszty dotyczące lokali mieszkalnych, lokali użytkowych oraz garaży. Wspólnota oblicza należny podatek dochodowy dotyczący lokali użytkowych oraz garaży z tym jednak zastrzeżeniem, że do dochodu opodatkowanego wliczany jest dochód wyłącznie z garaży, których właściciele nie są właścicielami mieszkań we Wspólnocie. A zatem po stronie przychodów wykazuje zaliczki na koszty zarządu nieruchomością wspólną proporcjonalnie do powierzchni dla lokali użytkowych oraz garaży przypadających na właścicieli nie będących właścicielami lokali mieszkalnych; z kolei po stronie kosztów wykazuje wszystkie koszty dotyczące całej nieruchomości również proporcjonalnie do powierzchni lokali użytkowych oraz garaży przypadających na właścicieli nie będących właścicielami lokali mieszkalnych.

W ten sposób obliczony dochód stanowi podstawę opodatkowania podatkiem CIT w wysokości 19%. Wątpliwości podatnika budzi w ogóle kwestia opodatkowania dochodu z tytułu garaży, w tym funduszu remontowego. Fundusz remontowy stanowi oszczędność Wspólnoty na remonty budynku, które będą realizowane w przyszłości. Aby zabezpieczyć substancję budynku niezbędne jest pobieranie opłaty przeznaczonej na przyszłe remonty. A zatem na koniec roku, w przypadku gdy Wspólnota nie realizuje remontów w danym roku, fundusz remontowy będzie zawsze wykazywał dochód - brak jest adekwatnych kosztów. Opodatkowanie również funduszu remontowego powoduje, że bardziej racjonalne dla Wspólnoty byłoby zaciągnięcie kredytu lub zebranie od właścicieli nieruchomości wysokich zaliczek dopiero w roku planowania inwestycji, co z kolei jest rozwiązaniem albo droższym albo mało stabilnym. Należy podkreślić, że zgodnie z ustawą o własności lokali obciążenia właścicieli zasadniczo nie mogą się między sobą różnić. A zatem przyjęcie określonej stawki na fundusz remontowy czy koszty zarządu dotyczy wszystkich właścicieli bez względu na rodzaj lokalu, którym władają. W tym kontekście należy podnieść dwie kwestie: jeżeli przyjąć opodatkowanie dochodu z tytułu zaliczek na garaż to czy wszystkie garaże należy potraktować tak samo. Wśród właścicieli garaży są zarówno mieszkańcy Wspólnoty, jak również osoby nie będące mieszkańcami. Czy zatem nie jest właściwe uznanie, że garaże należące do właścicieli mieszkań w tej samej Wspólnocie należy potraktować jak gospodarkę zasobami mieszkaniowym i tym samym dochód uzyskany z tych garaży jest na mocy art. 17 ust. 1 pkt 44 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zwolniony z podatku.

Druga kwestia dotyczy funduszu remontowego. Wspólnota funkcjonuje w oparciu o ustawę o własności lokali. Zgodnie z art. 14 ustawy na koszty zarządu nieruchomością wspólną składają się w szczególności wydatki na remonty i bieżącą konserwację. Wydatki na remonty i bieżącą konserwację, ze względu na wiążące się z tym wysokie koszty, będą z reguły czynnościami przekraczającymi zakres zwykłego zarządu, dla których potrzebna jest uchwała właścicieli lokali wyrażająca zgodę na dokonanie tej czynności oraz udzielająca zarządowi pełnomocnictwa do zawarcia umów stanowiących czynności przekraczające zakres zwykłego zarządu w formie prawem przewidzianej (art. 22 ust. 2 WłLokU). Wszelkie wydatki na remonty i konserwację powinny być ujęte w rocznym planie gospodarczym. Przyjęcie i uchwalenie rocznego planu gospodarczego odbywa się podczas corocznego, obligatoryjnego zebrania ogółu właścicieli lokali (art. 30 ust. 2 pkt 1 WłLokU). W tym celu właśnie tworzy się we Wspólnocie fundusz remontowy, który jest funduszem celowym i który wymaga uchwały Wspólnoty. A zatem zarząd Wspólnoty nie ma prawa dowolnie dysponować funduszem remontowym. Dopuszczalne jest przeznaczenie - na podstawie uchwały właścicieli lokali - nadwyżki środków pieniężnych z tytułu uiszczonych zaliczek na pokrycie kosztów zarządu (art. 15 ust. 1 WłLokU), na zasilenie funduszu remontowego wspólnoty mieszkaniowej (wyr. SN z 26 stycznia 2011 r. II CSK 358/10). Jak trafnie zauważył Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z 24 września 2013 r. (I ACA 571/13) „Wprawdzie o wydatkach na remonty i bieżącą konserwację nieruchomości wspólnej wspomina się jedynie w WłLokU przy ogólnym, przykładowym wyliczeniu zasadniczych kosztów składających się na koszty zarządu nieruchomością wspólną, nie ma jednak wątpliwości, że właściciele lokali mogą utworzyć tzw. fundusz remontowy na podstawie uchwały wspólnoty”.

W tym kontekście należy przytoczyć art. 6 ust. 3 ustawy z 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych, który definiuje fundusz remontowy. Z kolei art. 16 ust. 1 pkt 9 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych umożliwia dokonywanie odpisów i wpłaty na fundusz remontowy jako koszty uzyskania przychodu. Dodatkowo zapis ten posługuje się wyłącznie pojęciem „lokalu” bez wskazania przeznaczenia tego lokalu, co oznacza, że każdy odpis na funduszu remontowym również właścicieli lokali niemieszkalnych może być traktowany jako koszt uzyskania przychodu. Jak wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny w wyroku z 20 kwietnia 2012 r. (I SA/Bk 70/12) „W myśl zaś art. 2 ust. 1 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych, lokalem jest zarówno lokal mieszkalny jak też lokal o innym przeznaczeniu - a zatem również lokal użytkowy. Jeżeli obowiązek świadczenia na fundusz na remonty zasobów mieszkaniowych obciążą również właścicieli lokali użytkowych (a zatem o charakterze innym, niż stricte mieszkaniowy), to należy przyjąć, że fundusz ten obejmuje również odpisy na lokale użytkowe”. Per analogiam należałoby przyjąć, że orzeczenie to można zastosować tym bardziej do garaży jako do lokali o przeznaczeniu innym niż mieszkalny.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytania:

• Czy prawidłowe jest opodatkowanie dochodu z tytułu zaliczek na koszty zarządu nieruchomością dla lokalu garażowego? (pytanie oznaczone we wniosku nr 1)
• Czy dochód od każdego właściciela garażu należy traktować tak samo tj. czy dochód uzyskany od właścicieli garaży będących mieszkańcami również podlega opodatkowaniu czy też będzie traktowany jako uzyskany z gospodarki mieszkaniowej i tym samym będzie korzystał ze zwolnienia z art. 17 ust. 1 pkt 44 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych? (pytanie oznaczone we wniosku nr 2)
  
  

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. pyt. 1

Podatnik oblicza podatek dochodowy z tytułu zaliczek na koszty zarządu nieruchomością dla lokalu garażowego, gdyż zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 44 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zwolnione z podatku są lokale mieszkalne, a lokal garażowy nie jest lokalem mieszkalnym. Należy jednak podkreślić, że cały budynek zgodnie z ustawą Prawo budowlane jest budynkiem mieszkalnym.

Ad. pyt. 2

Podatnik przyjął, że z uwagi na definicje „Zasobów gospodarki mieszkaniowej” pojawiającej się w wyrokach i interpretacjach, dochód do opodatkowania będzie dotyczył wyłącznie garaży, których właścicielami są osoby/podmioty spoza właścicieli lokali mieszkalnych. W przypadku właścicieli lokali mieszkalnych garaż służy gospodarce mieszkaniowej konkretnego właściciela lokalu mieszkalnego i pełni de facto funkcję przynależności do lokalu mieszkalnego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest częściowo prawidłowe, a częściowo nieprawidłowe.

Zasady funkcjonowania wspólnot mieszkaniowych określa ustawa z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 1892 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 6 tej ustawy, ogół właścicieli, których lokale wchodzą w skład określonej nieruchomości, tworzy wspólnotę mieszkaniową. Wspólnota mieszkaniowa może nabywać prawa i zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozwana.

Wspólnota nie posiada jednak osobowości prawnej. Wspólnotę mieszkaniową tworzą zarówno właściciele odrębnych lokali mieszkalnych, jak i właściciele odrębnych lokali użytkowych. Każdy członek wspólnoty mieszkaniowej jest właścicielem lokalu oraz udziału w nieruchomości wspólnej. Udział w nieruchomości wspólnej jest prawem związanym z własnością lokalu (art. 3 ww. ustawy).

Stosownie do art. 13 ww. ustawy, właściciel ponosi wydatki związane z utrzymaniem jego lokalu, jest obowiązany utrzymywać swój lokal w należytym stanie, przestrzegać porządku domowego, uczestniczyć w kosztach zarządu związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej, korzystać z niej w sposób nieutrudniający korzystania przez innych współwłaścicieli oraz współdziałać z nimi w ochronie wspólnego dobra.

Art. 14 ustawy o własności lokali stanowi natomiast, że na koszty zarządu nieruchomością wspólną składają się w szczególności:

1. wydatki na remonty i bieżącą konserwację;
2. opłaty za dostawę energii elektrycznej i cieplnej, gazu i wody, w części dotyczącej nieruchomości wspólnej, oraz opłaty za antenę zbiorczą i windę;
3. ubezpieczenia, podatki i inne opłaty publicznoprawne, chyba że są pokrywane bezpośrednio przez właścicieli poszczególnych lokali;
4. wydatki na utrzymanie porządku i czystości;
5. wynagrodzenie członków zarządu lub zarządcy.
   
   

Zasadniczym źródłem przychodów wspólnoty mieszkaniowej, zgodnie z art. 15 ww. ustawy, są zaliczki wnoszone przez jej członków w formie bieżących opłat na pokrycie kosztów zarządu.

Wspólnoty mieszkaniowe jako jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, zgodnie z art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U z 2017 r., poz. 2343 z późn. zm.), są podatnikami podatku dochodowego od osób prawnych, podlegają więc regułom podatkowym wynikającym z tej ustawy.

Zgodnie z treścią art. 7 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2017 r.), przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty; w wypadkach, o których mowa w art. 21 i 22, przedmiotem opodatkowania jest przychód.

Z art. 7 ust. 2 tej ustawy (w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2017 r.) wynika z kolei, że dochodem, z zastrzeżeniem art. 10, art. 11 i art. 24a, jest nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym; jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą.

Taka, a nie inna konstrukcja przepisu art. 7 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych powoduje więc, że kluczowe znaczenie dla ustalenia zasad opodatkowania podatkiem dochodowym mają: po pierwsze - przychód, a po drugie - koszty jego uzyskania.

I tak, przychodami podatkowymi, o których mowa w regulacjach ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych są w szczególności: otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe, a w zakresie przychodów związanych z działalnością gospodarczą także przychody należne, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont (art. 12 ust. 1 pkt 1 oraz ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2017 r.)

Natomiast z treści art. 15 ust. 1 ww. ustawy (w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2017 r.) wynika, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Ustalony w powyższy sposób dochód (art. 7 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych) może być przedmiotem zwolnienia z opodatkowania, na podstawie art. 17 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Przepis ten zawiera bowiem katalog dochodów wolnych od podatku, czyli innymi słowy, wyłącza z podstawy opodatkowania dochody uzyskane z tytułów w nim wymienionych.

Zgodnie z przepisem art. 17 ust. 1 pkt 44 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wolne od podatku są dochody spółdzielni mieszkaniowych, wspólnot mieszkaniowych, towarzystw budownictwa społecznego oraz samorządowych jednostek organizacyjnych prowadzących działalność w zakresie gospodarki mieszkaniowej uzyskane z gospodarki zasobami mieszkaniowymi - w części przeznaczonej na cele związane z utrzymaniem tych zasobów, z wyłączeniem dochodów uzyskanych z innej działalności gospodarczej niż gospodarka zasobami mieszkaniowymi.

Zatem z powyższej regulacji można wywieść, że aby dochód podmiotów, o których mowa w ww. przepisie korzystał ze zwolnienia przedmiotowego muszą być spełnione dwa warunki, a mianowicie:

• dochody muszą być uzyskane z gospodarki zasobami mieszkaniowymi,
• dochody te muszą być przeznaczone na utrzymanie zasobów mieszkaniowych.
  
  

Podkreślenia wymaga fakt, że oba te warunki muszą być spełnione łącznie. Powyższe oznacza, że nie podlegają zwolnieniu dochody inne niż uzyskane z gospodarki zasobami mieszkaniowymi, niezależnie od ich przeznaczenia oraz dochody z gospodarki zasobami mieszkaniowymi, w części nie przeznaczonej na utrzymanie tych zasobów.

Należy zauważyć, że powołana ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera przy tym definicji: „zasobów mieszkaniowych” oraz „gospodarki zasobami mieszkaniowymi”. Posługując się zatem językiem potocznym, wskazać należy, że pojęcie „gospodarka” – w kontekście omawianego przypadku – oznacza dysponowanie i zarządzanie czymś. Z definicji zawartej w Słowniku Języka Polskiego (Wydawnictwo PWN) wynika również, że pojęcie „gospodarki” nie ogranicza się tylko do zarządzania i dysponowania, ale obejmuje także całość mechanizmów i warunków działania podmiotów gospodarczych związanych z wytwarzaniem i podziałem dóbr i usług. „Zasób” zaś to m.in. pewna nagromadzona ilość czegoś. Natomiast pojęcie „mieszkanie” jest równoznaczne w swojej treści z pomieszczeniem, w którym się mieszka (vide: Słownik Języka Polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN). Tak więc przymiotnik „mieszkaniowy”, określa rzeczy związane z mieszkaniem.

Tym samym z interpretacji językowej wynika, że przez pojęcie „zasób mieszkaniowy” należy rozumieć zgromadzone pomieszczenia mieszkalne, natomiast „gospodarka zasobami mieszkaniowymi” obejmuje całość mechanizmów związanych ze zgromadzonymi pomieszczeniami mieszkalnymi.

W konsekwencji, przez pojęcie „zasoby mieszkaniowe” należy rozumieć:

1. budynki mieszkalne wraz z wyposażeniem technicznym oraz przynależnymi do nich pomieszczeniami, w szczególności: dźwigi osobowe i towarowe, aparaty do wymiany ciepła, kotłownie i hydrofornie wbudowane, klatki schodowe, strychy, piwnice, komórki, garaże;
2. pomieszczenia znajdujące się w budynku mieszkalnym lub poza nim, związane z administrowaniem i zapewnieniem bezawaryjnego funkcjonowania osiedlowych budynków mieszkalnych, tj.: budynki (pomieszczenia) administracji osiedlowej, kotłownie i hydrofornie wolnostojące, osiedlowe warsztaty (zakłady) konserwacyjno-remontowe;
3. urządzenia i uzbrojenie terenów, na których znajdują się ww. budynki: zbiorniki – doły gnilne, szamba, rurociągi i przewody sieci wodociągowo-kanalizacyjnej, gazowej i ciepłowniczej, sieci elektroenergetyczne i telekomunikacyjne, budowle inżynieryjne (studnie itp.), budowle komunikacyjne (np. drogi osiedlowe, ulice, chodniki), inne budowle i urządzenia związane z ukształtowaniem i zagospodarowaniem terenu, mające wpływ na prawidłowe funkcjonowanie osiedlowych budynków mieszkalnych (np. latarnie oświetleniowe, ogrodzenia, parkingi, trawniki, kontenery na śmieci);
4. grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów, na których posadowione są budynki mieszkalne.
   
   

Z powyższego wynika, że zasoby mieszkaniowe, to nie tylko lokale mieszkalne, ale również pozostałe pomieszczenia oraz urządzenia wchodzące w skład budynku mieszkalnego lub znajdujące się poza nim, których istnienie jest niezbędne dla prawidłowego korzystania z mieszkań, jak również ułatwiające dostęp do budynku mieszkalnego oraz zapewniające sprawne funkcjonowanie oraz administrowanie.

Związane z wyżej wymienionymi budowlami (pomieszczeniami), obiektami i urządzeniami przychody oraz sfinansowane z nich koszty, stanowią przychody i koszty gospodarki zasobami mieszkaniowymi. Stanowią one jednocześnie przychody i koszty podatkowe w rozumieniu art. 12 ust. 1 oraz art. 15 ust. 1 z uwzględnieniem art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Dochód powstały z tego tytułu, w myśl art. 17 ust. 1 pkt 44 ww. ustawy, wolny będzie od podatku dochodowego, o ile przeznaczony zostanie na cele związane z utrzymaniem zasobów mieszkaniowych. Ze zwolnienia nie będą natomiast korzystały dochody, osiągnięte z innych źródeł niż gospodarka zasobami mieszkaniowymi, nawet jeśli zostaną przeznaczone na utrzymanie tych zasobów, gdyż nie będzie spełniony jeden z kumulatywnych warunków wskazanych w cytowanym art. 17 ust. 1 pkt 44 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W przedstawionym opisie sprawy Wnioskodawca wskazał, że w jego zasobach znajdują się zarówno lokale mieszkalne jak i lokale niemieszkalne (użytkowe) oraz garażowe.

Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy dochód uzyskiwany przez Wspólnotę z tytułu zaliczek uiszczanych przez właścicieli lokalu garażowego, którzy nie są właścicielami lokali mieszkalnych należy kwalifikować jako pochodzący z gospodarki zasobami mieszkaniowymi i podlegający zwolnieniu na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 44 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w sytuacji gdy budynek należący do wspólnoty jest kwalifikowany jako mieszkalny.

Odnosząc powyższe uregulowania prawne oraz przedstawione wyjaśnienia do opisanego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego należy zauważyć, że kluczowe znaczenie dla zaliczenia określonego obiektu (pomieszczenia) do zasobów mieszkaniowych ma związek takiego obiektu (pomieszczenia) z lokalem mieszkalnym. Garaże mieszczą się w pojęciu zasobów mieszkaniowych, jeśli są w określony sposób przypisane do znajdujących się w budynku mieszkalnym lokali mieszkalnych. W przypadku natomiast, gdy garaże służą osobom trzecim, które nie posiadają tytułu własności lokali mieszkalnych w zasobach Wspólnoty, tracą one związek z celami mieszkaniowymi, a dochody Wnioskodawcy z tego tytułu pochodzą z działalności innej niż gospodarka zasobami mieszkaniowymi.

Zatem, w przypadku gdy garaże użytkowane są przez osoby, które nie są właścicielami lokali mieszkalnych nie będą mieściły się w ww. pojęciu zasobów mieszkaniowych, o których stanowi art. 17 ust. 1 pkt 44 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, gdyż nie mają związku z celami mieszkaniowymi. Tym samym, dochód z tego tytułu nie pochodzi z gospodarki zasobami mieszkaniowymi, a zatem nie może podlegać zwolnieniu z opodatkowania.

Natomiast dochód z tytułu zaliczek wpłacanych przez osoby będące właścicielami lokali mieszkalnych na koszty zarządu nieruchomością dla lokalu garażowego będzie korzystał ze zwolnienia od opodatkowania zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 44 ww. ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia, czy:

• podlegają opodatkowaniu dochody z tytułu zaliczek wpłacanych przez właścicieli lokali mieszkalnych na koszty zarządu nieruchomością dla lokalu garażowego – jest nieprawidłowe,
• podlegają opodatkowaniu dochody z tytułu zaliczek wpłacanych przez osoby nie będące właścicielami lokali mieszkalnych na koszty zarządu nieruchomością dla lokalu garażowego – jest prawidłowe,
• dochód do opodatkowania dotyczy wyłącznie garaży, których właścicielami są osoby/podmioty nie będące właścicielami lokali mieszkalnych – jest prawidłowe.
  
  

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienia się, że w zakresie pytania nr 3 zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.