Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-2.4012.682.2017.1.MC
z 16 stycznia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 27 listopada 2017 r. (data wpływu 4 grudnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalania miejsca opodatkowania usług prawnych świadczonych na rzecz podatnika niezarejestrowanego dla potrzeb podatku od wartości dodanej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 grudnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalania miejsca opodatkowania usług prawnych świadczonych na rzecz podatnika niezarejestrowanego dla potrzeb podatku od wartości dodanej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca - L. Spółka komandytowa (dalej jako: Wnioskodawca) prowadzi działalność gospodarczą, której głównym przedmiotem jest kompleksowe świadczenie usług prawnych, w tym również dla kontrahentów zagranicznych.

Wnioskodawca jest zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług oraz zarejestrowanym podatnikiem do transakcji wewnątrzwspólnotowych, tj. posiada aktywny numer VAT-UE.

Wnioskodawca świadczy usługi prawne na rzecz m.in. podmiotów (podatników) posiadających siedzibę w państwach członkowskich Unii Europejskiej i prowadzących w państwie siedziby działalność gospodarczą. Zdarzają się sytuacje, iż kontrahenci zagraniczni, na rzecz których Wnioskodawca świadczy usługi prawne, są w państwach siedziby podatnikami VAT, ale nie są zarejestrowani dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych, tj. nie figurują w systemie wymiany informacji o VAT - VIES. Wśród takich kontrahentów można wymienić instytucje finansowe, fundusze, stowarzyszenia czy fundacje. Kontrahenci Wnioskodawcy mają status podatników i prowadzą w państwach siedziby działalność gospodarczą. Część z kontrahentów Wnioskodawcy korzysta ze zwolnienia z podatku VAT, bądź z uwagi na fakt prowadzenia działalności gospodarczej na małą skalę i nie przekroczenie progu kwotowego nie są zarejestrowani na VAT.

Wnioskodawca usługi świadczone na rzecz zagranicznych kontrahentów zamierza kwalifikować jako usługi, o których mowa w art. 28b ustawy o VAT, tj. usługi świadczone na rzecz podatnika, dla którego miejscem świadczenia jest kraj siedziby nabywcy usługi.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym w przypadku świadczenia usług prawnych na rzecz zagranicznych kontrahentów (podatników) prowadzących działalność gospodarczą, posiadających siedzibę w państwach członkowskich Unii Europejskiej, ale niezarejestrowanych dla potrzeb podatku od wartości dodanych (VAT UE), miejscem świadczenia ww. usług jest państwo siedziby nabywcy usługi?

Zdaniem Wnioskodawcy:

W przypadku świadczenia usług prawnych na rzecz zagranicznych kontrahentów (podatników) prowadzących działalność gospodarczą posiadających siedzibę w państwach członkowskich Unii Europejskiej, ale niezarejestrowanych dla potrzeb podatku od wartości dodanych (VAT UE), miejscem świadczenia ww. usług jest, w myśl art. 28b ust. 1 ustawy o VAT, państwo siedziby nabywcy usługi.

Na wstępie wskazać należy, iż podatek VAT stanowi podatek o charakterze terytorialnym, co oznacza że opodatkowaniu w danym państwie podlegają tylko te transakcje, które na podstawie szczegółowych przepisów zostały uznane za dokonane na jego terytorium.

W związku z tym, w przypadku świadczenia usług na rzecz określonych kontrahentów, w tym podatników zagranicznych istotne, celem prawidłowego ich opodatkowania, jest określenie właściwego miejsca świadczenia danej usługi.

Na gruncie przepisów krajowych problematyka miejsca świadczenia została uregulowana w Dziale V, Rozdziale 3 - Miejsce świadczenia przy świadczeniu usług, art. 27 - 28o ustawy o VAT. Zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy o VAT miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Przepis ten wprowadza zasadę, zgodnie z którą o miejscu opodatkowania świadczonych usług decyduje status podatkowy nabywcy usługi. Regułą, wynikającą z ww. przepisu jest określanie miejsca świadczenia usług w oparciu o miejsce, w którym usługobiorca posiada siedzibę. Art. 28b ustawy o VAT stosuje się w sytuacji, gdy usługobiorcą jest podatnik.

W tym miejscu warto wskazać, że ustawodawca w art. 28a ustawy o VAT, odrębnie - jedynie dla celów określania miejsca świadczenia usług zdefiniował pojęcie podatnika VAT. W myśl tego przepisu pod pojęciem podatnika rozumie się:

1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
   
3. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.
   
   

Zatem, zgodnie z art. 28a ustawy o VAT pojęcie podatnika obejmuje zatem nie tylko podmioty wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą zdefiniowaną w ustawie o podatku od towarów i usług, czyli podatników podatku od towarów i usług określonych w art. 15 tej ustawy, lecz również podmioty wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą zdefiniowaną w innych systemach prawnych, której definicja odpowiada tej przyjętej w polskich przepisach. Definicja podatnika obejmuje zatem również podatników podatku od wartości dodanej czy podatku o podobnym charakterze wykonujących samodzielnie działalność gospodarczą odpowiadającą działalności gospodarczej określonej w przepisach o podatku od towarów i usług.

Wykładnia językowa art. 28b ust. 1 ustawy o VAT wskazuje, że siedziba usługobiorcy jest miejscem opodatkowania świadczonych na rzecz usługobiorcy usług, pod warunkiem że usługobiorca ma status podatnika i prowadzi działalność gospodarczą. Wskazać należy, iż wykładnia językowa ma podstawowe znaczenie we wszystkich dziedzinach prawa, w tym również w prawie podatkowym. Jej treścią jest interpretacja tekstów aktów prawnych w celu rekonstrukcji zakodowanych w nich norm prawnych. Wykładnia językowa oparta jest na zasadach semantyki, syntaktyki i pragmatyki języka polskiego i jest powszechnie stosowana w orzecznictwie podatkowym sądów (B. Brzeziński, Wykładnia prawa podatkowego, Gdańsk 2013, s. 23 i 24). Jak zważył Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 5 stycznia 2016 r. sygn. akt: I OSK 1693/15 przy interpretacji przepisów prawa pierwszeństwo ma wykładnia językowa, gramatyczna. Jeżeli zaakceptowanie jej pozwala na zrozumienie przepisu należy się do niej ograniczyć bez konieczności sięgania do wykładni systemowej czy celowościowej. Tylko wówczas posłużenie się tymi wykładniami jest konieczne, jeżeli wykładnia gramatyczna prowadziłaby do wniosków absurdalnych, nie dających się zaakceptować, czy powodowałaby w rezultacie naruszenie prawa

W świetle powyższego podkreślić należy, iż nabycie statusu podatnika nie jest uzależnione od dokonania jakichkolwiek formalności natury administracyjnej, np. rejestracji dla celów podatku VAT. Status podatnika jest kategorią obiektywną i wynikającą wyłącznie z działań podjętych przez dany podmiot, tj. prowadzenia działalności gospodarczej (zob. Namysłowski Roman (red ), Sachs Krzysztof (red ), Dyrektywa VAT. Komentarz, LEX 2008).

Przenosząc powyższe na stan faktyczny stanowiący podstawę wniosku stwierdzić należy, iż kontrahenci zagraniczni, na rzecz których Wnioskodawca świadczy usługi prawne posiadają status podatnika w rozumieniu art. 28b ust. 1 ustawy o VAT. Jak już bowiem wskazywano jedynym kryterium warunkującym nadanie danemu podmiotowi statusu podatnika jest prowadzenie przez ten podmiot samodzielnie (niezależnie) działalności gospodarczej, co w sprawie stanowiącej przedmiotowy wniosek jest spełnione. Kontrahenci Wnioskodawcy prowadzą w państwach siedziby działalność gospodarczą i w związku z tą działalnością nabywają od Wnioskodawcy usługi prawne, co w konsekwencji oznacza, że są podatnikami, a nabywane przez nich usługi są opodatkowane w państwach ich siedziby. Jak wynika z interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 15 czerwca 2010 r. nr IPPP3/443-254/10-2/KG/SM z faktu, że podatnik nie występuje w bazie VIES nie można wnioskować, że nie jest on podatnikiem, co wiązało by się z innym sposobem określenia miejsca świadczenia usług i zobowiązaniem do rozliczenia podatku od towarów i usług przez świadczącego tę usługę.

Jednocześnie zauważyć należy, iż jak już wykazano powyżej, w oparciu o wykładnię językową art. 28b ust. 1 ustawy o VAT, opodatkowanie usługi w państwie siedziby usługobiorcy uzależnione jest od bycia podatnikiem i nabywania usługi w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Przy czym nabycie statusu podatnika nie jest uzależnione od dokonania formalności administracyjnych, w tym rejestracji dla celów podatku VAT. Posiadają oni status podatnika niezależnie od tego czy są w swoich krajach zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, czy korzystają ze zwolnienia, czy też z uwagi na fakt prowadzenia działalności gospodarczej na małą skalę nie przekraczają progu kwotowego powyżej którego obowiązuje rejestracja na VAT. Zatem fakt braku rejestracji kontrahentów zagranicznych Wnioskodawcy w systemie VAT VIES nie odbiera kontrahentom Wnioskodawcy statusu podatników. Takie stanowisko znajduje potwierdzenie w wyrokach Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Jak wynika z wyroku TSUE z dnia 9 lutego 2017 r. definicja podatnika, określona w art. 9 ust. 1 dyrektywy VAT, obejmuje wyłącznie osobę, która prowadzi działalność gospodarczą w sposób samodzielny i niezależnie od miejsca jej wykonywania, bez względu na cele lub rezultaty takiej działalności, przy czym nie uzależnia tego statusu od posiadania przez osobę numeru identyfikacyjnego VAT, w stosownych przypadkach szczególnego dla dokonania transakcji wewnątrzwspólnotowych, lub od tego, że rzeczona osoba jest zarejestrowana w systemie VIES. Z orzecznictwa Trybunału wynika ponadto, że podatnik działa w takim charakterze, jeśli dokonuje transakcji w ramach swojej działalności podlegającej opodatkowaniu. Mając na uwadze dotychczasowe rozważania wskazać należy, iż jeśli dany podmiot prowadzi działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów o VAT, to wówczas jest „podatnikiem” w rozumieniu przepisów art. 28b ustawy VAT. Nie ma znaczenia, czy jest on zidentyfikowany dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych, czy też nie. Status „podatnika” (związany z prowadzeniem działalności gospodarczej) ma charakter obiektywny i niezależny od faktu zarejestrowania się dla celów VAT-UE. Wprawdzie z przepisów art. 18 Rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) Nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L z 2011 r. nr 77/1), wynika, że numer unijny usługobiorcy jest jednym z dowodów potwierdzających, że usługobiorca jest i działa jako podatnik, jednakże dalsze przepisy stanowią, że usługodawca może uznać, że usługobiorca niemający numeru unijnego VAT jest podatnikiem, jeśli uzyska jakiekolwiek inny dowód potwierdzający, że usługobiorca jest podatnikiem lub osobą prawną niebędącą podatnikiem. Może to być zaświadczenie wydane przez organ podatkowy lub wypis z rejestru przedsiębiorców, jak również adres strony internetowej, na której znajdują się informacje dające się zweryfikować (zob. Weryfikacja statusu podatkowego zagranicznych usługobiorców Poradnik VAT nr 3 (411) z dnia 10 lutego 2016).

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 13 czerwca 2013 r., nr ITPP2/443-234/13/AK, w której organ uznał, że z faktu, że podatnik nie występuje w bazie VIES nie można wnioskować, że nie jest on podatnikiem, co mogłoby wiązać się z innym sposobem określenia miejsca świadczenia usług i zobowiązaniem do rozliczenia podatku od towarów i usług przez świadczącego tę usługę.

W przedmiotowym stanie faktycznym Wnioskodawca z uwagi na charakter świadczonych usług prawnych, które są w danym przypadku ściśle związane z prowadzoną przez jego kontrahentów działalnością gospodarczą oraz w oparciu o dokumentację niezbędną do prawidłowego świadczenia tego rodzaju usług ma pewność że usługobiorcy (kontrahenci zagraniczni) są podatnikami i świadczone na ich rzecz usługi podlegają opodatkowaniu w państwach, w których podmioty te posiadają siedzibę działalności.

W niniejszej sprawie, miejscem świadczenia przez Wnioskodawcę usług prawnych na rzecz kontrahentów zagranicznych jest w myśl art. 28b ust. 1 ustawy o VAT i art. 44 Dyrektywy 112, miejsce, w którym poszczególni kontrahenci Wnioskodawcy posiadają siedzibę działalności gospodarczej. Decyduje o tym przede wszystkim fakt. iż nabywcy usługi (kontrahenci zagraniczni) z uwagi na samodzielne wykonywanie działalności gospodarczej posiadają status podatników, pomimo braku rejestracji w systemie VAT VIES. Nadto podkreślić należy, iż świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz zagranicznych kontrahentów, tj. podatników w rozumieniu art. 28a ustawy o VAT, usługi prawne, nie zawierają się w wyjątkach od zasady ogólnej określonych w art. 28b ust. 2-4 i art. 28c-28n ustawy. W konsekwencji ww. usługi nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na terytorium Polski, gdyż miejscem świadczenia tych usług będzie terytorium kraju, w którym usługobiorca posiada siedzibę działalności gospodarczej.

Zatem, jeżeli usługobiorca Wnioskodawcy, będący podatnikiem w rozumieniu art. 28a ustawy o VAT, posiada siedzibę działalności gospodarczej poza terytorium kraju i nie posiada na terenie Polski stałego miejsca prowadzenia działalności, dla którego byłyby świadczone opisane usługi - miejscem świadczenia tych usług jest, zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy o VAT, terytorium państwa, w którym ten usługobiorca ma swoją siedzibę. Tym samym, świadczenie tych usług nie podlega opodatkowaniu na terytorium Polski. W takiej sytuacji Wnioskodawca jako usługodawca nie będzie obciążony podatkiem od towarów i usług, lecz obowiązek ten spoczywał będzie na usługobiorcy, czyli zagranicznych podatnikach. W konsekwencji świadczenie przedmiotowych usług nie podlega opodatkowaniu VAT w Polsce. Świadczenie tych usług Wnioskodawca powinien w związku z tym udokumentować fakturą bez danych dotyczących stawki i kwoty podatku (art. 106a pkt 2 lit. a w związku z art. 106e ust. 5 pkt 1 ustawy o VAT) oraz wyrazami „odwrotne obciążenie” (ang. reverse charge) - art. 106e ust. 1 pkt 18 ustawy o VAT oraz wykazać w poz. 11 deklaracji VAT-7/VAT-7K/VAT-7D.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221 z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatne świadczenie usług, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

W przypadku świadczenia usług, istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależy, czy dane świadczenie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.

Kwestie dotyczące miejsca świadczenia przy świadczeniu usług uregulowane zostały w rozdziale 3 działu V ustawy. Stosownie do art. 28a ustawy, na potrzeby stosowania ww. rozdziału:

1. ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:
   1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
      
   2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
   
   
2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.
   
   

Podatnikiem według art. 28a ustawy jest podmiot wykonujący samodzielnie działalność gospodarczą, bez względu na cel i rezultat takiej działalności. Przy czym, ustawodawca wskazując na działalność gospodarczą odnosi się do jej definicji ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Za podatników, w świetle art. 28a pkt 1 ustawy, uznawane są również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich. Natomiast przepis art. 28a pkt 2 ustawy uszczegóławia normę zawartą w pkt 1 lit. a, przez wskazanie, że pojęcie podatnika, na potrzeby ustalania miejsca świadczenia usług, obejmuje również sytuację, gdy podatnik, który wykonuje samodzielnie działalność gospodarczą, nabywa usługi dla czynności niepodlegających opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Natomiast na podstawie art. 28b ust. 2 ustawy, w przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Z niniejszych przepisów ustawy wynika zatem, że co do zasady, usługa świadczona na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy inna niż wskazana w art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy podlega opodatkowaniu w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy, chyba że jest świadczona dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, wówczas miejscem świadczenia tej usługi jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego ta usługa jest świadczona.

Z okoliczności przedmiotowej sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, której głównym przedmiotem jest kompleksowe świadczenie usług prawnych, w tym również dla kontrahentów zagranicznych. Wnioskodawca jest zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług oraz zarejestrowanym podatnikiem do transakcji wewnątrzwspólnotowych, tj. posiada aktywny numer VAT-UE. Wnioskodawca świadczy usługi prawne na rzecz m.in. podmiotów (podatników) posiadających siedzibę w państwach członkowskich Unii Europejskiej i prowadzących w państwie siedziby działalność gospodarczą. Kontrahenci zagraniczni, na rzecz których Wnioskodawca świadczy usługi prawne, są w państwach siedziby podatnikami VAT, ale nie są zarejestrowani dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych, tj. nie figurują w systemie wymiany informacji o VAT - VIES. Kontrahentami Wnioskodawcy są instytucje finansowe, fundusze, stowarzyszenia, fundacje. Kontrahenci Wnioskodawcy mają status podatników i prowadzą w państwach siedziby działalność gospodarczą. Cześć z kontrahentów Wnioskodawcy korzysta ze zwolnienia z podatku VAT, bądź z uwagi na fakt prowadzenia działalności gospodarczej na małą skalę i nie przekroczenie progu kwotowego nie są zarejestrowani na VAT.

W analizowanej sprawie przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest ustalenie miejsca opodatkowania usług prawnych świadczonych przez Wnioskodawcę na rzecz zagranicznych kontrahentów tj. podatników niezarejestrowanych dla potrzeb podatku od wartości dodanej prowadzących działalność gospodarczą oraz posiadających siedzibę w państwach członkowskich Unii Europejskiej.

Mając na uwadze przedstawione we wniosku okoliczności sprawy oraz obowiązujące przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że w niniejszym przypadku miejscem świadczenia usług prawnych wykonywanych przez Wnioskodawcę na rzecz zagranicznych kontrahentów (podatników) będzie miejsce, w którym kontrahenci Wnioskodawcy posiadają siedzibę działalności gospodarczej. W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca świadczy usługi prawne na rzecz zagranicznych kontrahentów tj. podatników VAT posiadających siedzibę w państwach członkowskich Unii Europejskiej i prowadzących w państwie siedziby działalność gospodarczą, a więc podatników w rozumieniu art. 28a ustawy. Jednocześnie z wniosku nie wynika aby kontrahenci posiadali stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, które znajduje się w innym miejscu niż siedziba kontrahenta. Ponadto w analizowanym przypadku do świadczonych przez Wnioskodawcę usług prawnych nie znajdują zastosowania szczególne zasady ustalania miejsca świadczenia usług wynikające z art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy. Zatem do świadczonych przez Wnioskodawcę usług na rzecz zagranicznych kontrahentów zastosowanie znajduje ogólna zasada ustalania miejsca świadczenia wyrażona w art. 28b ust. 1 ustawy, zgodnie z którą miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej. Tym samym miejscem opodatkowania usług prawnych świadczonych przez Wnioskodawcę na rzecz zagranicznych kontrahentów tj. podatników niezarejestrowanych dla potrzeb podatku od wartości dodanej prowadzących działalność gospodarczą oraz posiadających siedzibę w państwach członkowskich Unii Europejskiej jest miejsce siedziby działalności gospodarczej zagranicznych kontrahentów.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalania miejsca opodatkowania usług prawnych świadczonych na rzecz podatnika niezarejestrowanego dla potrzeb podatku od wartości dodanej należało uznać za prawidłowe.

Jednocześnie tut. Organ wskazuje, że niniejsza interpretacja indywidualna rozstrzyga jedynie w zakresie wskazanym przez Wnioskodawcę w sformułowanym we wniosku pytaniu tj. w zakresie ustalenia miejsca opodatkowania usług prawnych świadczonych przez Wnioskodawcę na rzecz zagranicznych kontrahentów tj. podatników niezarejestrowanych dla potrzeb podatku od wartości dodanej prowadzących działalność gospodarczą oraz posiadających siedzibę w państwach członkowskich Unii Europejskiej.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.