przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawcy: A oraz B jak również inne jednostki badawczo-naukowe (zwani dalej łącznie Partnerami naukowymi), przy udziale partnera biznesowego – C, pełniącego jednocześnie funkcję lidera projektu, zawarli z Centrum (…) umowę o wykonanie i finansowanie projektu realizowanego w ramach programu „…” (dalej: Projekt).

Zakresem przedmiotowym Projektu objęte jest przeprowadzenie przez Partnerów naukowych i Partnera biznesowego fazy badawczej obejmującej badania podstawowe, badania przemysłowe lub prace rozwojowe w zakresie szczegółowo określonego celu badawczego Projektu oraz fazy przygotowania do wdrożenia, realizowanej zasadniczo przez Partnera biznesowego, obejmującej działania, których celem jest przygotowanie wyników fazy badawczej do zastosowania gospodarczego (produkcji i sprzedaży leków zawierających opracowane rozwiązania). W ramach realizacji Projektu, Partnerzy naukowi oraz Partner biznesowy zobowiązani są do przeprowadzenia określonych badań podstawowych, badań przemysłowych oraz prac rozwojowych, wynikiem których ma być opracowanie i przygotowanie do gospodarczego wykorzystania substancji leczniczych możliwych do zastosowania przy profilaktyce i leczeniu określonych chorób cywilizacyjnych, koszty których to badań i prac pokrywać będzie Centrum z kwoty przydzielonego Wnioskodawcom dofinansowania. Wnioskodawcy, bezpośrednio na podstawie postanowień umowy zawartej z Centrum, zobowiązani są do ewidencjonowania ponoszonych kosztów kwalifikowanych projektu oraz raportowania ich do Centrum za pośrednictwem Lidera Projektu, zgodnie z ustaloną w umowie strukturą podziału zadań w ramach Projektu. Na Wnioskodawcach ciążą w szczególności obowiązki ponoszenia kosztów kwalifikowanych w Projekcie z zachowaniem wymaganych przez Centrum zasad uczciwej konkurencji, efektywności, jawności i przejrzystości. Środki przekazywane Wnioskodawcom w związku z realizacją Projektu nie mogą być przeznaczone na inne cele niż związane z wykonaniem prac badawczo-rozwojowych określonych w umowie. Za wykonywanie obowiązków wynikających z umowy zawartej z Centrum Wnioskodawcy ponoszą bezpośrednią odpowiedzialność wobec Centrum. Zgodnie z zawartą umową wszelkie niewykorzystane lub nieprawidłowo wydatkowane środki z zaliczek przekazanych przez Centrum podlegają zwrotowi na rzecz Centrum.

Stosownie do postanowień zawartej umowy zawartej z Centrum można zatem wskazać, że:

• wszyscy Wnioskodawcy, zarówno Partnerzy naukowi jak i Partner biznesowy są bezpośrednimi i równoprawnymi stronami umowy zawartej z Centrum (umowa została zawarta w imieniu i na rzecz Partnerów naukowych przez Partnera biznesowego działającego jako lider Projektu, na podstawie udzielonych pełnomocnictw);
• na Wnioskodawcach ciążą obowiązki związane z prawidłowym wydatkowaniem i rozliczeniem kwot przyznanego dofinansowania poprzez koszty kwalifikowane Projektu, zgodnie z warunkami określonymi w umowie z Centrum, harmonogramem rzeczowym i finansowym (kosztorysem) poszczególnych zadań (etapów);
• w przypadku naruszenia warunków umowy zawartej z Centrum, na Wnioskodawcach ciąży obowiązek zwrotu na rzecz Centrum niewykorzystanych lub nieprawidłowo wykorzystanych środków;
• udzielenie dofinansowania przez Centrum i jego transfer do Partnerów naukowych nie jest w żaden sposób uwarunkowany wynikami zrealizowanych prac badawczo-rozwojowych, tj. płatności dofinansowania wynikają z rozliczenia poniesionych kosztów kwalifikowanych projektu.
  
  

Fakt osiągnięcia lub braku osiągnięcia pozytywnych rezultatów wykonanych prac, np. wytworzenia nowych rozwiązań, praw własności przemysłowej czy praw majątkowych autorskich, nie wpływa na wypłatę ani na kwotę należności przypadających Partnerom naukowym z tytułu realizacji prac badawczo-rozwojowych objętych umową z Centrum.

Umowa zawarta przez Wnioskodawców z Centrum przewiduje, że prawa własności przemysłowej oraz rezultaty niepodlegające takiej ochronie, w tym autorskie prawa majątkowe do wyników prac zrealizowanych w ramach Projektu objętego dofinansowaniem przysługiwać będą wykonawcom Projektu, tj. Wnioskodawcom – nie jest przewidziany automatyczny transfer jakichkolwiek efektów i wyników przeprowadzonych prac badawczo-rozwojowych lub praw do takich efektów i wyników, na Centrum lub jakiekolwiek inne podmioty.

Zgodnie z kosztorysem stanowiącym element umowy z Centrum, całość (100%) kosztów kwalifikowanych ponoszonych przez Partnerów naukowych finansowanych jest ze środków przyznanego przez Centrum dofinansowania.

Zgodnie z warunkami zawartej umowy z Centrum oraz umowy konsorcjum w odniesieniu do środków dofinansowania przekazywanych Partnerom naukowym przez Centrum za pośrednictwem lidera Projektu, lider pełni wyłącznie funkcje techniczne, tj. związane z odpowiednim udokumentowaniem i rozliczeniem, na podstawie danych przekazywanych przez każdego z Partnerów naukowych dotyczących poniesionych kosztów kwalifikowanych realizowanego Projektu oraz pośredniczy w przekazaniu środków dofinansowania wypłaconych przez Centrum na rzecz Partnerów naukowych, stosownie do wykonanych przez nich i prawidłowo rozliczonych zadań określonych harmonogramem i kosztorysem Projektu określonym w umowie z Centrum.

W celu prawidłowego wykonania umowy z Centrum Partnerzy naukowi oraz Partner biznesowy zawarli umowę konsorcjum regulującą zasady wzajemnej współpracy przy realizacji Projektu, poprzez określenie wewnętrznych (w ramach konsorcjum) praw i obowiązków jego uczestników umożliwiających prawidłowe wykonanie i rozliczenie umowy zawartej z Centrum, w szczególności w zakresie technicznych zasad przekazywania dokumentacji, raportowania, dokonywania rozliczeń finansowych z tytułu dotacji Centrum itp. Istotną część umowy konsorcjum stanowią regulacje dotyczące określenia praw i obowiązków uczestników konsorcjum w zakresie korzystania z wytworzonych efektów przeprowadzonych w ramach Projektu prac badawczych, stanowiących odpowiednio prawa własności przemysłowej lub autorskie prawa majątkowe do rozwiązań i opracowań stanowiących efekt przeprowadzonych badań. Strony umowy konsorcjum, tj. Wnioskodawcy i Partner biznesowy uzgodniły, że prawa własności przemysłowej do rozwiązań powstałych w wyniku prac badawczych i rozwojowych jak również autorskie prawa majątkowe, w tym wyniki badań opracowania naukowe i know-how będą przysługiwać każdemu Partnerowi naukowemu (Wnioskodawcy) oraz Partnerowi biznesowemu procentowo proporcjonalnie do kosztów zadania określonych w harmonogramie Projektu, jakie dana strona realizowała w ramach zadania, w wyniku którego doszło do wytworzenia tych rozwiązań lub praw. Tym samym na podstawie umowy konsorcjum nie będzie dochodziło do zbycia, ani innego rodzaju przeniesienia praw majątkowych do efektów realizacji Projektu. Umowa konsorcjum przewiduje jedynie obowiązek notyfikowania Partnerowi biznesowemu opracowanych rozwiązań, które mogą podlegać ochronie jako prawa własności przemysłowej, na podstawie których to zgłoszeń Partner biznesowy dokonywać będzie dalszych czynności związanych z objęciem tych praw ochroną (w tym działając w imieniu i na rzecz Wnioskodawców współuprawnionych do tych praw na podstawie umowy). Umowa konsorcjum przewiduje natomiast, że prawo do wyłącznego i bezterminowego korzystania z wytworzonych w ramach realizacji Projektu praw własności przemysłowej oraz autorskich praw majątkowych w celu ich stosowania i korzystania gospodarczego na wszystkich znanych (oraz przyszłych) polach eksploatacji przysługiwać będzie Partnerowi biznesowemu – liderowi Projektu, co jest zgodne z podstawowymi celami jakie zapewnić ma udzielenie przez Centrum dofinansowania na realizację Projektu, tj. opracowania i wprowadzenia do produkcji leków zawierających określone w umowie substancje lecznicze. Za udzielenie przedmiotowej licencji Wnioskodawcy nie otrzymają żadnego dodatkowego wynagrodzenia, w umowie konsorcjum stwierdzono, że uprawnienie te udzielane jest nieodpłatne.

Umowa konsorcjum przewiduje natomiast, iż Partner biznesowy uprawniony będzie do nabycia od Wnioskodawców przysługujących im na podstawie umowy konsorcjum udziałów w wytworzonych w wyniku realizacji Projektu prawach własności przemysłowej lub autorskich, niemniej nabycie to wymagać będzie zawarcia odrębnych umów, których przedmiotem będzie przeniesienie przedmiotowych praw.

Wnioskodawcy oraz Partner biznesowy są podatnikami podatku od towarów i usług, zarejestrowanymi jako czynny podatnik.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w związku z rozliczeniami dokonywanymi pomiędzy Wnioskodawcami a Partnerem biznesowym – Liderem Projektu w odniesieniu do środków dofinansowania przyznanego przez Centrum na podstawie umowy o wykonanie i finansowanie projektu realizowanego w ramach programu „...”, Wnioskodawcy podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług z tytułu czynności wykonywanych w związku z realizacją Projektu?

Zdaniem Zainteresowanych, rozliczenia finansowe dokonywane pomiędzy Wnioskodawcami a Partnerem biznesowym w odniesieniu do środków dofinansowania przyznanego przez Centrum na podstawie umowy o wykonanie i finansowanie projektu realizowanego w ramach programu „...”nie są związane z wykonywaniem przez Wnioskodawców czynności stanowiących odpłatną dostawę towarów lub odpłatne świadczenie usług na rzecz Partnera biznesowego lub Centrum, w związku z tym nie powstaje po stronie Wnioskodawców z tego tytułu obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług.

Uzasadniając powyższe stanowisko Wnioskodawcy wskazują, że stosownie do przepisów art. 5 ust. 1 Ustawy VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają: odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju; eksport towarów; import towarów na terytorium kraju; wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju; wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów. Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 Ustawy VAT, rozumie się natomiast, w myśl art. 8 ust. 1 Ustawy VAT każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również: przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej; zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji; świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

W kontekście powyższego Wnioskodawcy wskazują, że dla zaistnienia czynności odpłatnego świadczenia usług, która stanowić może przedmiot opodatkowania podatkiem od towarów i usług konieczne jest wystąpienie określonego świadczenia podatnika na rzecz nabywcy usługi, z którym związane jest konkretne wynagrodzenie za wykonanie tego właśnie oznaczonego świadczenia. W ocenie Wnioskodawców, w przypadku Projektu opisanego we wniosku, realizowanego przez grupę podmiotów będących wspólnie jego wykonawcami, realizowanego na podstawie umowy zawartej przez wszystkich wykonawców z podmiotem przyznającym dofinansowanie tj. Centrum, przesunięcia finansowe związane z realizacją czynności wchodzących w zakres przedmiotowy Projektu oraz transferem środków dofinansowania od państwowej instytucji wdrażającej do faktycznych beneficjentów, w tym Wnioskodawców, za pośrednictwem Lidera Projektu, stanowiących zwrot kosztów kwalifikowanych tych czynności poniesionych przez Wnioskodawców, nie stanowią zapłaty za wykonywanie usług lub dostawę towarów w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług. W ramach Projektu realizowanego przez konsorcjum z udziałem Wnioskodawców jako Partnerów naukowych oraz Partnera biznesowego jako lidera Projektu, na podstawie umowy zawartej z Centrum każdy współwykonawca Projektu, w tym każdy z Wnioskodawców w zakresie przypisanych mu obszarów merytorycznych, posiada określony w tej umowie własny zakres odpowiedzialności oraz wykonywanych prac jak również określoną wysokość kosztów kwalifikowanych, jakie podlegać mogą finansowaniu ze środków Centrum. Każdy z Wnioskodawców, działa zatem w celu realizacji własnych zadań i obowiązków wynikających z umowy z Centrum, której jest bezpośrednią stroną, zaś otrzymane finansowanie służy pokryciu wyłącznie kosztów kwalifikowanych Projektu zdefiniowanych i podlegających ścisłemu rozliczeniu na zasadach wynikających z umowy zawartej z Centrum. Celem udziału Wnioskodawców w Projekcie jest wykonanie określonych prac badawczych i naukowych dotyczących dziedzin nauki związanych z tematyką Projektu, przy czym przyznana dotacja ma charakter „wydatkowy”, tj. jej wypłata uzależniona jest od prawidłowego rozliczenia przez Wnioskodawców określonej w umowie puli kosztów kwalifikowanych, niezależnie od osiągnięcia lub braku osiągnięcia pozytywnych rezultatów wykonanych prac naukowych i badawczo-rozwojowych.

W ocenie Wnioskodawców sam sposób „technicznego” przekazania środków pieniężnych wypłacanych przez Centrum na finansowanie kosztów kwalifikowanych projektu, tj. wypłata ich do Lidera Projektu, a za jego pośrednictwem do pozostałych współwykonawców Projektu, tj. do Wnioskodawców nie może wpływać na określenie charakteru czynności wykonywanych przez Wnioskodawców w Projekcie. Wnioskodawcy pozostają bowiem cały czas bezpośrednio stroną umowy z Centrum, solidarnie z pozostałymi Partnerami naukowymi i Partnerem biznesowym odpowiedzialnym wobec Centrum za wykonywanie obowiązków wynikających z umowy o dofinansowanie, rozliczenie zaliczek na poczet wydatków kwalifikowanych oraz innych obowiązków. W szczególności nie można twierdzić, aby Wnioskodawcy byli wyłącznie podwykonawcą określonych usług wykonywanych w ramach Projektu, świadczącym je odpłatnie na rzecz faktycznych beneficjentów dofinansowania Centrum. Kwalifikację taką wyklucza zarówno fakt bezpośredniego zawarcia umowy z Centrum przez Wnioskodawców jako współwykonawców Projektu, jak również okoliczność że Wnioskodawcy są bezpośrednimi beneficjentami dofinansowania Centrum, realizującym własne cele badawcze i naukowe. Wnioskodawcy wskazują również, że otrzymywane w związku z realizacją Projektu środki pieniężne służące pokryciu kosztów kwalifikowanych nie stanowią dopłaty do ceny, ani w żaden inny sposób nie wpływają na cenę świadczonych przez Wnioskodawców usług lub dostarczanych towarów, wobec czego nie stanowią elementu obrotu Wnioskodawców, w rozumieniu art. 29a ust. 1 Ustawy VAT.

Stosownie do art. 29a Ustawy VAT „podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika”. Z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej („TSUE”) wynika, że określenie związku pomiędzy dotacją a świadczeniem usług czy dostawą towaru jako „bezpośredniego” ma istotne znaczenie dla opodatkowania. W uzasadnieniu wyroku C-184/00 (Office des produits wallons ASBL v. Belgian State) podkreślono, że sam tylko fakt, iż dotacja (czy inny sposób dofinansowania) wpływa na ostateczną cenę świadczenia (co niemal zawsze ma miejsce), nie może być decydujący dla uznania, że dotacja ta powinna zwiększać podstawę opodatkowania. Jednocześnie wyjaśniono, że do uznania dotacji (subwencji itp.) za zwiększającą podstawę opodatkowania konieczne jest stwierdzenie, że dotacja ta jest dokonywana w celu sfinansowania konkretnej czynności opodatkowanej (dostawy towarów lub świadczenia usług). Trybunał opowiedział się więc za takim rozumieniem przepisów, aby opodatkowanie dotacji następowało tylko w stosunku do takich dotacji, które odpowiadają całości lub części wynagrodzenia z tytułu takiej czynności. W ocenie TSUE dotacja zwiększająca podstawę opodatkowania powinna być związana z konkretną, oznaczoną dostawą albo usługą.

Analogiczny wniosek odnośnie opodatkowania dotacji wynika z orzecznictwa polskich sądów administracyjnych, gdzie podkreśla się, że: „Nie każda dotacja wchodzi do podstawy obliczenia podatku, a jedynie taka, która ma bezpośredni wpływ na cenę usług świadczonych przez podatnika. Wymóg „bezpośredniego wpływu” nakazuje poza obszarem zainteresowania pozostawić takie dotacje, których wpływ na cenę można by określić jako „pośredni”. Wypływa z tego wniosek, że samo uchwycenie związku dotacji z działalnością polegającą na świadczeniu określonych usług nie stanowi wystarczającej podstawy do tego, ażeby pewnie przesądzić o konieczności ujęcia dotacji w podstawie opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Fakt, że dofinansowanie wpływa na ostateczną cenę świadczenia, nie ma znaczenia dla uznania, czy powinno ono zwiększać podstawę opodatkowania VAT” (por. wyrok WSA z 12 września 2017 r. I SA/Bd 733/17). Wyrok ten dotyczył otrzymanej przez podatnika dotacji na realizację działań związanych z określonym projektem polegającym na organizowaniu nieodpłatnych szkoleń zawodowych, staży, studiów podyplomowych. W ocenie Sądu, otrzymane dofinansowanie nie odnosiło się w tym przypadku do ceny konkretnego towaru, czy usługi, lecz miało charakter ogólny odnosiło się do realizacji projektu jako pewnej całości. Takie dotacje, które przeznaczone są na pokrycie kosztów podejmowanej przez podatnika działalności, chociaż mogą mieć w ostatecznym rozrachunku jakiś wpływ na cenę świadczonych usług lub dostarczanych towarów – nie są uwzględniane w podstawie opodatkowania. Tożsame stanowisko odnośnie opodatkowania dotacji podatkiem VAT można spotkać także w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego. Przykładowo, w wyroku z dnia 5 lutego 2015 r. I FSK 821/13, NSA wskazał, iż: „Dla oceny, czy dotacja jest elementem istotnym wpływającym na włączenie jej do podstawy opodatkowania, kluczowe jest stwierdzenie, czy dotacje są przekazywane w celu sfinansowania dostawy konkretnych towarów lub świadczenia konkretnych usług. Tylko bowiem w takiej sytuacji można uznać, że stanowią one element wynagrodzenia. Dotacje nie dające się powiązać z konkretnymi czynnościami podlegającymi opodatkowaniu podatkiem VAT nie stanowią obrotu w rozumieniu art. 29 ust. 1 Ustawy VAT czyli nie zwiększają obrotu”.

Ponadto wskazać należy, że analogiczny podgląd odnośnie braku podstaw do opodatkowania podatkiem od towarów i usług czynności oraz transferów pieniężnych związanych z realizacją projektów badawczo-rozwojowych finansowanych ze środków Centrum wyraził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w niedawnych wyrokach, np. w wyroku z 22 lutego 2018 r. w sprawie o sygnaturze III SA/Wa 944/17, stwierdzając iż: „Po pierwsze, zgodzić się należy ze Skarżącym, że adresatem działań podejmowanych w ramach projektu badawczego nie jest Centrum, ale podmioty, do których skierowane zostaną wyniki tych prac. Wprawdzie pomiędzy Skarżącym a Centrum istnieje stosunek prawny, jednakże z istoty działania Centrum wynika, że jego rolą jest dystrybucja środków publicznych na cele związane ze wspieraniem nauki. W tym przypadku Centrum nie nabywa w imieniu własnym i na własny rachunek lub na rachunek Skarbu Państwa efektów prac wykonanych przez Instytut. Centrum nie jest więc odbiorcą tych prac. Bezpośrednim beneficjentem ewentualnych patentów czy praw autorskich będą ich nabywcy, a nie Centrum. Tak więc dojdzie do świadczenia usług lub dostawy towarów przez Instytut, których nie da się powiązać z otrzymaną dotacją. Po drugie, jak wskazano na wstępie, w świetle regulacji art. 29a ust. 1 ustawy o VAT istotne znaczenie dla opodatkowania dotacji, czy innej formy dofinansowania ma stwierdzenie bezpośredniego wpływu dotacji na cenę świadczonej usługi przez otrzymującego dofinansowanie.

Mając na uwadze treść powołanych wyżej przepisów oraz przedstawiony we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej stan faktyczny należy stwierdzić, że w przypadku, gdy - jak wskazał Instytut - dotacja na realizację projektu badawczego pokrywa koszty z nim związane, a efekty wykonania przedmiotowego projektu przyjmą (lub nie) postać patentów na stworzone w trakcie projektu rozwiązania technologiczne to dotacja ta nie będzie miała bezpośredniego wpływu na ewentualną cenę przyszłych (ewentualnych) towarów dostarczonych lub usług świadczonych przez podatnika, a zatem stwierdzić należy, że otrzymana dotacja na realizację projektu badawczo-rozwojowego pochodząca ze środków Centrum nie będzie stanowiła podstawy opodatkowania podatkiem VAT w rozumieniu art. 29a ust. 1 ustawy o VAT ani nie będzie wynagrodzeniem za świadczoną na rzecz Centrum usługę.”.

Tożsamy w swej istocie pogląd wyrażony został również w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 22 marca 2018 r., sygn. akt III SA/Wa 150/18: „o bezpośrednim związaniu dotacji z ceną można by mówić jedynie wtedy, gdyby cena, za jaką swoją usługę lub towar Wnioskodawcy sprzedadzą nabywcom, zależała od kwoty dotacji.

Należy też wskazać, że w ramach stanu faktycznego, nie ma pewności, co do tego, iż prowadzone w ramach projektu prace doprowadzą do powstania wyniku w postaci technologii, które będą miały wymierną wartość rynkową. W przedmiotowym przypadku brak jest powiązania kwoty dofinansowania z ewentualnym, konkretnym wynikiem prac badawczych, które wskazywałoby na to, iż dofinansowanie to stanowi dopłatę do ceny.

Tym samym stwierdzić należy, że otrzymana dotacja na realizację projektu badawczo-rozwojowego pochodząca ze środków Centrum nie będzie stanowiła podstawy opodatkowania podatkiem VAT w rozumieniu art. 29a ust. 1 ustawy o VAT, ani nie będzie wynagrodzeniem za świadczoną na rzecz Centrum usługę.”.

Mając powyższe na uwadze Wnioskodawcy podkreślają, że otrzymana dotacja Centrum przeznaczona jest wyłącznie na pokrycie oznaczonych, konkretnych i udokumentowanych wydatków Wnioskodawców poniesionych z realizacją prac badawczych i naukowych w ramach zadań przypisanych Wnioskodawcom w umowie na dofinansowanie zwartej z Centrum. Udzielenie dofinansowania nie jest uzależnione od faktycznego powstania praw majątkowych do wyników prac zrealizowanych w ramach projektu. Tym samym zdaniem Wnioskodawców sam fakt realizacji obowiązków wynikających z umowy o dofinansowanie, w tym poniesienie i rozliczanie wydatków kwalifikowanych projektu, na pokrycie których przyznana została dotacja ze środków publicznych przeznaczonych na cele finansowania działalności naukowej i badawczo-rozwojowej, nie stanowi podstawy do stwierdzenia, iż Wnioskodawcy dokonują w tym zakresie jakichkolwiek czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Stanowisko zgodne ze wskazanym powyżej potwierdzane było przez Ministra Finansów w licznych interpretacjach wydawanych w okolicznościach analogicznych do opisanych w przedmiotowym wniosku, np. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji nr IPPP3/443-1189/13-2/KB z 17 marca 2014 r.; Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji nr IPTPP2/443-523/13-7/KW z 8 października 2013 r.; Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji nr ILPP2/443-1562/11-4/MN z 1 marca 2012 r. jak również jest przedmiotem jednolitej linii interpretacyjnej sądów administracyjnych wynikającej z przywołanych wyżej wyroków: Naczelnego Sądu Administracyjnego w sprawie I FSK 821/13 oraz Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie w sprawach III SA/Wa 944/17 oraz III SA/Wa 150/18.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do katalogu usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy.

Zauważyć należy, że jak wynika z powołanego przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy dla uznania, że dostawa towarów oraz świadczenie usługi podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bezwzględnym warunkiem jest „odpłatność” za daną czynność.

Zgodnie z art. 8 ust. 2 ustawy – za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

1. użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;
2. nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.
   
   

Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez pojęcie świadczenia usług należy rozumieć przede wszystkim określone zachowanie się podatnika na rzecz innego podmiotu, które wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę. Przy czym, o ile dane zachowanie podatnika mieści się w ustawowej definicji świadczenia usług, to – co do zasady – niezbędnym elementem do uznania tego zachowania za czynność podlegającą opodatkowaniu jest spełnienie przesłanki odpłatności.

Odpłatność oznacza wykonanie czynności (dostawy towarów oraz świadczenia usług) za wynagrodzeniem. W znaczeniu potocznym wynagrodzenie to zapłata za pracę, należność. Natomiast odpłatny to taki, który wymaga zapłacenia, zwrotu kosztów, płatny.

Zatem pod pojęciem odpłatności świadczenia usług rozumieć należy prawo podmiotu sprzedającego towar lub świadczącego usługę do żądania od nabywcy towaru, odbiorcy usługi lub osoby trzeciej zapłaty ceny lub ekwiwalentu (np. w postaci świadczenia wzajemnego).

Należy wskazać, że kwestia odpłatności była wielokrotnie przedmiotem rozstrzygnięć Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

Należy podkreślić, że przepisy dotyczące funkcjonowania podatku VAT w krajach członkowskich Unii Europejskiej podlegają harmonizacji na zasadach określonych w dyrektywie 2006/112/WE/Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.) dalej: dyrektywa VAT. Uszczegółowieniem zasad obowiązywania i funkcjonowania podatku VAT określonych w dyrektywie są wyroki Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

TSUE, w wyroku z 27 października 2011 r. w sprawie C-93/10 Finanzamt Essen-NordOst przeciwko GFKL Financial Services AG, ECLI:EU:C:2011:700 wskazał: „17 (...) należy przypomnieć, że w ramach systemu podatku VAT czynnościami podlegającymi opodatkowaniu są transakcje między stronami, przewidujące zapłatę ceny lub inne wynagrodzenie. Zatem jeżeli czynność polega jedynie na świadczeniu jednej ze stron, bez bezpośredniego wynagrodzenia, nie ma podstawy opodatkowania, w związku z czym świadczenie takie nie podlega podatkowi VAT.

18 W tym świetle świadczenie usługi następuje ((odpłatnie)) w rozumieniu art. 2 pkt 1 szóstej dyrektywy VAT, a zatem podlega opodatkowaniu, tylko jeżeli pomiędzy usługodawcą a usługobiorcą istnieje stosunek prawny, w ramach którego następuje wymiana świadczeń wzajemnych, gdyż świadczenie otrzymywane przez usługodawcę stanowi rzeczywiste odzwierciedlenie wartości usługi świadczonej usługobiorcy (ww. wyrok w sprawie MKG- Kraftfahrzeuge-Factoring, pkt 47).

19 Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem ((świadczenie usług dokonywane odpłatnie)) w rozumieniu art. 2 pkt 1 szóstej dyrektywy wymaga bezpośredniego związku między wyświadczoną usługą a otrzymanym wynagrodzeniem (wyrok z 29 lipca 2010 r. w sprawie C-40/09 Astra Zeneca UK i przytoczone orzecznictwo)”.

Ponadto, TSUE w pkt 34 wyroku z 27 marca 2014 r. w sprawie C-151/13 Le Rayon dOr SARL przeciwko Ministre de 1Économie et des Finances, ECLI:EU:C:2014:185 wskazał, że: „(... ) aby świadczenie usług mogło być uznane za „odpłatne” w rozumieniu tej dyrektywy, nie wymaga ona, aby świadczenie wzajemne za taką usługę było uzyskane bezpośrednio od jej odbiorcy. Świadczenie wzajemne może pochodzić także od osoby trzeciej. (zob. podobnie wyrok w sprawach połączonych C-54/09 i C-55/09, Loyalty Management UK i Baxi Group EU:C:2010:590, pkt 56)”.

Natomiast w wyroku C-89/81 z 15 lipca 1982 r. w sprawie Hong-Kong Trade Development Council, TSUE stwierdził, że wskazane w sprawie czynności podlegają opodatkowaniu jedynie wtedy, gdy zostały wykonane odpłatnie.

Pojęcie „odpłatności” pojawiło się również w orzeczeniu z 5 lutego 1981 r. C-154/80, które zapadło na tle przepisów I Dyrektywy VAT z dnia 11 kwietnia 1967 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich w zakresie podatków obrotowych (67/227/EWEC). Trybunał wskazał, że termin „zapłata” stanowi integralną część przepisów prawa wspólnotowego, które nie odwołuje się do prawa państw członkowskich dla ustalenia jego znaczenia i zakresu. Stąd też wykładnia tego wyrażenia nie może być pozostawiona dyskrecjonalnemu władztwu każdego państwa członkowskiego. Ponadto Trybunał przypomniał, że świadczenie podlega opodatkowaniu jedynie w wypadku, gdy podstawę opodatkowania stanowi świadczenie wzajemne otrzymane przez świadczącego usługę. Musi również istnieć możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego. W końcu – jak wskazał Trybunał – świadczenie wzajemne musi stanowić pewną wartość subiektywną, gdyż podstawą opodatkowania jest świadczenie wzajemne rzeczywiście otrzymane, nie zaś wartość otrzymana według kryteriów obiektywnych.

Na uwagę zasługuje także orzeczenie w sprawie C-16/93 pomiędzy R. J. Tolsma a Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden (Holandia), w którym Trybunał zauważył, iż czynność „podlega opodatkowaniu wyłącznie wtedy, gdy istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy”.

W konsekwencji powyższego stwierdzić należy, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług będzie podlegało tylko to świadczenie (dostawa lub usługa), w przypadku którego istnieje konsument, tj. odbiorca świadczenia odnoszący z niego choćby potencjalną korzyść. Dopóki nie istnieje podmiot który odnosiłby lub powinien odnosić konkretne korzyści o charakterze majątkowym związanym z danym świadczeniem, dopóty świadczenie to nie będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Taka konstrukcja definicji świadczenia usług jest wyrazem zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji dokonywanych w ramach profesjonalnego obrotu gospodarczego.

Należy wskazać, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez podatników w rozumieniu ustawy i są wykonywane w ramach działalności gospodarczej.

Pojęcie „dostawa towarów” w rozumieniu przepisów ustawy o VAT, obejmuje wszelkie czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel.

Z kolei każde świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi, co do zasady, usługę w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Niemniej muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

• w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (wierzyciel/nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,
• świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).
  
  

Należy podkreślić, że oba ww. warunki winny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało, jako usługa, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Aby dana czynność (usługa) podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy świadczoną usługą a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

W świetle art. 29a ust. 1 ustawy – podstawą opodatkowania z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a -30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Powyższe przepisy stanowią dostosowanie krajowego systemu prawnego do art. 73 dyrektywy VAT. Zgodnie z art. 73 dyrektywy VAT w odniesieniu do dostaw towarów i świadczenia usług innych niż te, o których mowa w art. 74-77, podstawa opodatkowania obejmuje wszystko, co stanowi zapłatę otrzymaną lub którą dostawca lub usługodawca otrzyma w zamian za dostawę towarów lub świadczenie usług, od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takiej dostawy lub świadczenia.

Związane jest to z tym, że podstawa opodatkowania stanowi wartość faktycznie uzyskaną przez sprzedawcę z tytułu danej opodatkowanej czynności. Należy jednocześnie wskazać, że nie ma tu znaczenia status podmiotu wypłacającego subwencję ani pochodzenie środków, z których ta subwencja jest wypłacana.

Z brzmienia powołanych wyżej przepisów wynika, że nie każda subwencja uwzględniana jest w podstawie opodatkowania dostawy towaru lub świadczenia usługi (tylko subwencje związane bezpośrednio z ceną takiej dostawy lub świadczenia). Zgodnie z orzecznictwem TSUE, do podstawy opodatkowania podatkiem VAT zalicza się, w przypadkach, które określa art. 73 dyrektywy VAT, m.in. przyznane podatnikom subwencje bezpośrednio związane z ceną dostawy lub świadczenia. Przepis ten zmierza do obciążenia podatkiem VAT całej wartości towarów lub usług, a przez to do uniknięcia zmniejszenia przychodu z podatku na skutek przyznania subwencji (np. pkt 26 wyroku z 15 lipca 2004 r. w sprawie C-144/02 Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Federalnej Niemiec, ECLI:EU:C:2004:444). TSUE wskazywał wielokrotnie, że aby subwencja była uznana za bezpośrednio związaną z ceną danej transakcji, powinna ona być przyznawana konkretnie podmiotowi subwencjonowanemu po to, by dostarczał on określony towar lub wykonywał określoną usługę. Jedynie w tym przypadku subwencja może być uznana za świadczenie wzajemne względem dostawy towaru lub świadczonej usługi, a w związku z tym podlegać opodatkowaniu (np. pkt 28 ww. wyroku C-144/02).

Ponadto, subwencje związane bezpośrednio z ceną interpretuje się jako obejmujące jedynie subwencje, które stanowią całość lub część wynagrodzenia za dostawę towarów lub świadczenie usług i które są płacone przez stronę trzecią sprzedawcy lub dostawcy (np. wyrok TSUE z 22 listopada 2001 r. w sprawie C-184/00, Office des produits wallons ASBL przeciwko państwu belgijskiemu, ECLI:EU:C:2001:629, pkt 18). Niezbędne jest, by cena, którą ma zapłacić nabywca lub usługobiorca, była ustalona w taki sposób, by zmniejszała się w stosunku odpowiadającym subwencji przyznanej sprzedawcy towarów lub świadczącemu usługi, która stanowiłaby zatem element determinujący cenę, jakiej ten ostatni żąda (także pkt 29 ww. wyroku C-144/02).

Z powyższego wynika, że nie ma znaczenia od kogo dostawca towaru lub świadczący usługę otrzymuje zapłatę – czy od nabywcy czy od osoby trzeciej, ważne jest aby było to wynagrodzenie za dane konkretne świadczenie lub za daną konkretną dostawę.

W przedmiotowej sprawie w pierwszej kolejności należy wskazać, że konsorcjum jest organizacją zrzeszającą kilka podmiotów gospodarczych na określony czas, w konkretnym celu. Jakkolwiek ani w prawie cywilnym ani w prawie podatkowym nie występuje legalna definicja konsorcjum, przyjmuje się, że zawarcie umowy konsorcjum możliwe jest na podstawie art. 353¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.), w ramach tzw. swobody umów.

W konsekwencji strony zawierające umowę konsorcjum mogą ją ukształtować w sposób dowolny, byleby jej treść lub cel nie sprzeciwiały się ustawie, zasadom współżycia społecznego oraz właściwości takiego stosunku. Konsorcjum nie jest jednak podmiotem gospodarczym, nie posiada osobowości prawnej ani podmiotowości prawnej, nie musi być rejestrowane, ani mieć odrębnej nazwy czy też siedziby. Podmioty tworzące konsorcjum są, co do zasady, niezależne w swoich dotychczasowych działaniach (czyli w działaniach niezwiązanych z konsorcjum), a w działaniach związanych z konsorcjum realizują wspólne przedsięwzięcie objęte porozumieniem. Zawierając umowę konsorcyjną podmioty mogą określić, kto będzie reprezentował konsorcjum na zewnątrz (może to być także osoba trzecia). Co do zasady, konsorcja nie mają też wspólnego majątku (chociaż mogą mieć wspólne konto rozliczeniowe), a wszelkie formy płatności regulowane są przez firmę lub osobę reprezentującą konsorcjum.

Przechodząc zatem na grunt prawa podatkowego, należy zauważyć, że zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

Konsorcjum – w świetle obowiązujących przepisów prawa podatkowego – nie może być zatem uznane za podatnika VAT. Oznacza to, że relacji zachodzących pomiędzy stronami umowy konsorcjum (podatnikami VAT), dla potrzeb podatku od towarów i usług, nie należy oceniać na zasadach wewnętrznych rozliczeń konsorcjum. Powyższego nie zmienia okoliczność, że w przypadku umów konsorcjum dopuszczalne jest zawarcie ustaleń, że rozliczenia gospodarcze i księgowe, będzie prowadził wytypowany przez uczestników konsorcjum podmiot wiodący.

A zatem przedsiębiorcy działający w ramach konsorcjum są odrębnymi podatnikami VAT. Powyższe oznacza, że działając w ramach konsorcjum powinni oni do wzajemnych rozliczeń stosować ogólne reguły wynikające z ustawy o podatku od towarów i usług oraz aktów wykonawczych do niej, w tym także w zakresie wystawiania faktur VAT dokumentujących wykonywane przez nich czynności.

W odniesieniu do przedstawionych kwestii należy wskazać, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania, podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez podatników w rozumieniu ustawy i są wykonywane w ramach działalności gospodarczej.

W przedstawionej sprawie mamy do czynienia z umową, w ramach której następuje wykonanie przez Wnioskodawców skonkretyzowanego świadczenia w postaci realizacji projektu wspólnego przedsięwzięcia. W ramach realizacji Projektu, Partnerzy naukowi oraz Partner biznesowy zobowiązani są do przeprowadzenia określonych badań podstawowych, badań przemysłowych oraz prac rozwojowych, wynikiem których ma być opracowanie i przygotowanie do gospodarczego wykorzystania substancji leczniczych możliwych do zastosowania przy profilaktyce i leczeniu określonych chorób cywilizacyjnych, koszty których to badań i prac pokrywać będzie Centrum z kwoty przydzielonego Wnioskodawcom dofinansowania. Strony umowy konsorcjum, tj. Wnioskodawcy i Partner biznesowy uzgodniły, że prawa własności przemysłowej do rozwiązań powstałych w wyniku prac badawczych i rozwojowych jak również autorskie prawa majątkowe, w tym wyniki badań opracowania naukowe i know-how będą przysługiwać każdemu Partnerowi naukowemu (Wnioskodawcy) oraz Partnerowi biznesowemu procentowo proporcjonalnie do kosztów zadania określonych w harmonogramie Projektu, jakie dana strona realizowała w ramach zadania, w wyniku którego doszło do wytworzenia tych rozwiązań lub praw. Umowa konsorcjum przewiduje jedynie obowiązek notyfikowania Partnerowi biznesowemu opracowanych rozwiązań, które mogą podlegać ochronie jako prawa własności przemysłowej, na podstawie których to zgłoszeń Partner biznesowy dokonywać będzie dalszych czynności związanych z objęciem tych praw ochroną (w tym działając w imieniu i na rzecz Wnioskodawców współuprawnionych do tych praw na podstawie umowy). Umowa konsorcjum przewiduje natomiast, że prawo do wyłącznego i bezterminowego korzystania z wytworzonych w ramach realizacji Projektu praw własności przemysłowej oraz autorskich praw majątkowych w celu ich stosowania i korzystania gospodarczego na wszystkich znanych (oraz przyszłych) polach eksploatacji przysługiwać będzie Partnerowi biznesowemu – liderowi Projektu, co jest zgodne z podstawowymi celami jakie zapewnić ma udzielenie przez Centrum dofinansowania na realizację Projektu, tj. opracowania i wprowadzenia do produkcji leków zawierających określone w umowie substancje lecznicze. Tym samym w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z określonym świadczeniem ze strony Wnioskodawców, za które wypłacane jest wynagrodzenie przez podmiot trzeci – Centrum.

Zatem stwierdzić należy, że środki finansowe otrzymane z Centrum przekazane za pośrednictwem lidera na realizację projektu stanowią w istocie wynagrodzenie za świadczone przez Wnioskodawców usługi, gdyż treść wniosku wskazuje, że nie są one przeznaczone na ogólną działalność Wnioskodawców, lecz na określone działanie, tj. realizację badań zgodnie z zakresem przedmiotowego Projektu, powinny więc być uznane za zapłatę (dotację, subwencję lub inną dopłatę o podobnym charakterze) otrzymaną od osoby trzeciej, mającą bezpośredni wpływ na cenę świadczonych usług.

Wobec powyższego stwierdzić należy, że w analizowanej sprawie, wykonanie przez Wnioskodawców zgodnie z zawartą umową skonkretyzowanego świadczenia, polegającego na realizacji Projektu w zamian za środki finansowe, stanowi odpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Dlatego też dotacja otrzymana przez Wnioskodawców za pośrednictwem Lidera, stanowi podstawę opodatkowania podatkiem VAT w rozumieniu art. 29a ust. 1 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Zaznacza się, że na podstawie art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Należy wskazać, że na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii nie mogą wpłynąć powołane orzeczenia sądów administracyjnych, ponieważ stanowią one rozstrzygnięcia w konkretnych sprawach osadzonych w określonych stanach faktycznych. Nie negując orzecznictwa, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy zauważyć, że moc obowiązująca wyroków zamyka się w obrębie spraw, w których zostały wydane. Wynika to również z treści art. 153 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, który przesądza, że ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia. Organ podatkowy jest zatem zobowiązany traktować indywidualnie każdą sprawę, natomiast rozstrzygnięcia sądów podejmowane są na podstawie zebranego w danej sprawie materiału dowodowego.

Odnośnie natomiast powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, należy zauważyć, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników i niewątpliwie kształtują sytuację prawną tych podatników w sprawach będących przedmiotem rozstrzygnięcia, lecz dotyczą konkretnych stanów faktycznych i nie mają mocy prawa powszechnie obowiązującego co oznacza, że należy je traktować indywidualnie.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy:

• zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia,
• zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
  
  

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.