INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 5 listopada 2011 r. (data wpływu 9 listopada 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie podstawy opodatkowania sprzedaży samochodów używanych w systemie VAT-marża – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 listopada 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie podstawy opodatkowania sprzedaży samochodów używanych w systemie VAT marża.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni jest zarejestrowanym podatnikiem VAT UE prowadzącym działalność gospodarczą, polegającą m.in. na handlu samochodami osobowymi mającymi status towarów używanych w rozumieniu przepisów ustawy VAT. Pojazdy te nabywa ona na podstawie faktury wystawionej przez podatników podatku od wartości dodanej mających swoje siedziby na terenie UE (głównie Francja). Francuskie faktury obok kwoty należnej do zapłaty sprzedającemu zawierają formułę w tłumaczeniu na język polski następującej treści: „dostawa odbywa się zgodnie z przepisami 7 dyrektywy, zapłacono podatek VAT od marży”. Dlatego Zainteresowana od tej transakcji nie nalicza podatku VAT.

Po sprowadzeniu tych towarów do Polski i opłaceniu podatku akcyzowego, sprzedaje ona ww. samochody odbiorcom krajowym wystawiając fakturę VAT-marża, gdyż uważa, że wypełnione zostały warunki określone w art. 120 ust. 4 i ust. 10 pkt 5 ustawy VAT dla uznania ich za towary używane.

Za podstawę opodatkowania podatkiem VAT Wnioskodawczyni przyjmuje marżę obliczoną jako różnicę między całkowitą kwotą, którą ma zapłacić nabywca samochodu, a kwotą nabycia wynikającą z faktury francuskiej, przeliczoną na polską walutę. Do kwoty nabycia, opierając się na definicji zawartej w art. 31 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 ustawy VAT dolicza również podatek akcyzowy związany z wewnątrzwspólnotowym nabyciem tego samochodu, zapłacony przez nią w polskim urzędzie celnym. Od tak obliczonej podstawy opodatkowania (marży) nalicza podatek wg podstawowej stawki VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Jak prawidłowo należy obliczyć marżę przy sprzedaży używanych towarów, jakimi w opisanym przypadku są samochody nabyte w ramach transakcji wewnątrzwspólnotowej od kontrahenta francuskiego...
2. Czy w opisanym stanie faktycznym Zainteresowana postępuje właściwie doliczając do kwoty nabycia kwotę podatku akcyzowego zapłaconego w polskim urzędzie celnym, opierając się na zapisie art. 31 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług...

Zdaniem Wnioskodawczyni, obliczając marżę w przypadku sprzedaży towarów używanych (samochodów) nabytych na terenie Unii Europejskiej, z zachowaniem warunków określonych w art. 120 ust. 4 i ust. 10 pkt 5 ustawy VAT, za cenę ich nabycia należy przyjąć kwotę wraz z zapłaconym w Polsce podatkiem akcyzowym, który jest bezpośrednią pochodną kwoty należnej zagranicznemu kontrahentowi, określonej na wystawionej przez niego fakturze, opisanej powyżej.

Z uwagi na to, że przepis art. 120 ust. 4 ustawy VAT nie precyzuje co kryje się pod pojęciem kwoty nabycia, to należy się kierować zapisem art. 31 ust. 2 tejże ustawy i przyjąć, że kwota nabycia obejmuje również podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze związane z nabyciem towaru w tym, zdaniem Zainteresowanej, także podatek akcyzowy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…) – art. 7 ust. 1 ustawy.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – jak stanowi ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawczyni jako zarejestrowany podatnik VAT UE prowadzi działalność gospodarczą, polegająca m.in. na handlu samochodami osobowymi mającymi status towarów używanych w rozumieniu przepisów ustawy.

Dla potrzeb stosowania szczególnej procedury w zakresie dostawy towarów używanych ustawodawca w art. 120 ust. 1 pkt 4 ustawy określił, iż przez towary używane rozumie się ruchome dobra materialne nadające się do dalszego użytku w ich aktualnym stanie lub po naprawie, inne niż określone w pkt 1-3 oraz inne niż metale szlachetne lub kamienie szlachetne (CN 7102, 7103, 7106, 7108, 7110, 7112), (PKWiU 24.41.10.0, 24.41.20.0, ex 24.41.30.0, ex 32.12.11.0, ex 32.12.12.0 i 38.11.58.0).

Stosownie do art. 120 ust. 4 ustawy, w przypadku podatnika wykonującego czynności polegające na dostawie towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich lub antyków nabytych uprzednio przez tego podatnika dla celów prowadzonej działalności lub importowanych w celu odsprzedaży, podstawą opodatkowania podatkiem jest marża stanowiąca różnicę między całkowitą kwotą, którą ma zapłacić nabywca towaru, a kwotą nabycia, pomniejszona o kwotę podatku.

Zatem z ww. przepisów wynika, iż opodatkowanie w systemie marży jest ograniczone do pewnej kategorii towarów używanych, które podatnik nabył uprzednio w celu ich odsprzedaży. Istotne jest jednak przy tym, od kogo towary używane zostały nabyte.

Stosownie do art. 120 ust. 10 ustawy, przepisy ust. 4 i 5 dotyczą dostawy towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich lub antyków, które podatnik nabył od:

1. osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, niebędącej podatnikiem, o którym mowa w art. 15, lub niebędącej podatnikiem podatku od wartości dodanej;
2. podatników, o których mowa w art. 15, jeżeli dostawa tych towarów była zwolniona od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 lub art. 113;
3. podatników, jeśli dostawa tych towarów była opodatkowana zgodnie z ust. 4 i 5;
4. podatników podatku od wartości dodanej, jeżeli dostawa tych towarów była zwolniona od podatku na zasadach odpowiadających regulacjom zawartym w art. 43 ust. 1 pkt 2 lub art. 113;
5. podatników od wartości dodanej, jeżeli dostawa tych towarów była opodatkowana podatkiem od wartości dodanej na zasadach odpowiadających regulacjom zawartym w ust. 4 i 5, a nabywca posiada dokumenty jednoznacznie potwierdzające nabycie towarów na tych zasadach.

Z informacji przedstawionych przez Zainteresowaną wynika, iż nabywa ona samochody osobowe (używane) od podatników podatku od wartości dodanej mających swoją siedzibę na terenie UE (głównie Francja). Francuskie faktury obok kwoty należnej do zapłaty sprzedającemu zawierają formułę w tłumaczeniu na język polski następującej treści: „dostawa odbywa się zgodnie z przepisami 7 dyrektywy, zapłacono podatek VAT od marży”. W związku z powyższym, Wnioskodawczyni od tych transakcji nie nalicza podatku VAT.

W odniesieniu do powyższego stwierdzić należy, że w przedmiotowej sprawie, jeżeli ww. zapis na fakturze stanowi potwierdzenie, że dostawa samochodów osobowych została opodatkowana podatkiem od wartości dodanej na zasadach odpowiadających regulacjom zawartym w art. 120 ust. 4 i 5 ustawy, spełnione są warunki dotyczące podmiotu dokonującego tej dostawy.

W niniejszej sprawie wątpliwości Zainteresowanej dotyczą podstawy opodatkowania w związku z dokonywaną przez nią sprzedażą używanych samochodów osobowych, opodatkowanych w systemie VAT-marża.

W tym miejscu wskazać należy na treść art. 9 ust. 1 ustawy, zgodnie z którym przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

W świetle art. 9 ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że:

1. nabywcą towarów jest:
   1. podatnik, o którym mowa w art. 15, lub podatnik podatku od wartości dodanej, a nabywane towary mają służyć działalności gospodarczej podatnika,
   2. osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w lit. a
   – z zastrzeżeniem art. 10;
2. dokonujący dostawy towarów jest podatnikiem, o którym mowa w pkt 1 lit. a.
   
   

Jednakże w myśl art. 10 ust. 1 pkt 4 ustawy, wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 9, nie występuje w przypadku, gdy dostawa towarów, o których mowa w art. 120 ust. 1, w wyniku której ma miejsce wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów na terytorium kraju, jest opodatkowana podatkiem od wartości dodanej na terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów na zasadach odpowiadających regulacjom zawartym w art. 120 ust. 4 i 5, a nabywca posiada dokumenty jednoznacznie potwierdzające nabycie towarów na tych zasadach.

Z sytuacją taką mamy właśnie do czynienia w niniejszej sprawie. Zatem transakcji tych nie można uznać za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, a tym samym nie ma do nich zastosowania art. 31 ustawy, który odnosi się do podstawy opodatkowania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów.

Błędnie zatem przy ustalaniu podstawy opodatkowania sprzedaży przedmiotowych samochodów Wnioskodawczyni powołuje się na treść art. 31 ust. 1 ustawy, zgodnie z którym podstawą opodatkowania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów jest kwota, jaką nabywający jest obowiązany zapłacić.

Podstawa opodatkowania, o której mowa w ust. 1, obejmuje podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze związane z nabyciem towarów, z wyjątkiem podatku (art. 31 ust. 2 pkt 1 ustawy).

Powyższe przepisy dotyczą bowiem ustalania podstawy opodatkowania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, z którym nie mamy do czynienia w przedmiotowej sprawie.

W odniesieniu do opisanej sytuacji należy zauważyć, iż formułując w art. 120 ustawy szczególne procedury w zakresie dostawy towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich i antyków, ustawodawca, określając w ust. 4 tego artykułu podstawę opodatkowania, posłużył się sformułowaniem „kwota nabycia”.

W tym miejscu zwrócić należy uwagę, iż ustawa o podatku od towarów i usług, ani przepisy wykonawcze do tejże ustawy nie określają definicji pojęcia „kwota nabycia”. Natomiast określenie co wchodzi w skład kwoty nabycia stanowi kluczową kwestię w niniejszej sprawie.

Od momentu przystąpienia Polski do Unii Europejskiej, czyli od dnia 1 maja 2004 r., stała się ona stroną Traktatu Ustanawiającego Wspólnotę Europejską (Dz. U. z 2004 r. Nr 90, poz. 864/2 ze zm.), wobec czego zobowiązała się przestrzegać postanowień traktatów założycielskich i aktów przyjętych przez Instytucje Wspólnoty, na zasadach określonych w tych traktatach. Polskie przepisy prawne uzupełnione zostały zatem, o regulacje stanowiące dorobek prawny Unii Europejskiej.

Dla rozstrzygnięcia powyższego zagadnienia odwołać się należy zatem do przepisów unijnych. Nadanie przez prawo wspólnotowe tak znacznej rangi kwestii dostosowania i harmonizacji prawa wewnętrznego każdego z państw członkowskich w zakresie podatków pośrednich oznacza, że w braku stosownej regulacji prawnej w prawie wewnętrznym należy wypełnić tę lukę poprzez sięgnięcie do ustawodawstwa europejskiego.

Należy zatem sięgnąć do definicji zawartych w Dyrektywie Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L Nr 347, poz. 1 ze zm.).

W art. 312 ww. Dyrektywy zawarte są definicje:

1. „cena sprzedaży” – która oznacza wszystkie składniki wynagrodzenia uzyskanego lub do uzyskania przez podatnika-pośrednika od nabywcy lub osoby trzeciej, włączając w to subwencje bezpośrednio związane z transakcją, podatki, cła, opłaty i należności oraz koszty dodatkowe, takie jak prowizja, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, którymi podatnik-pośrednik obciąża nabywcę, z wyłączeniem jednak kwot, o których mowa w art. 79;
2. „cena nabycia” – która oznacza wszystkie składniki wynagrodzenia, określonego w pkt 1, uzyskanego lub do uzyskania przez dostawcę od podatnika-pośrednika.

Powyższe regulacje wskazują więc, iż dla potrzeb zastosowania procedury opodatkowania marżą, przez kwotę nabycia należy rozumieć wszystko, co stanowi wynagrodzenie, które pierwotny sprzedawca towaru używanego otrzymał od podatnika. Oznacza to, że kwota nabycia to cena, którą podatnik zapłacił dostawcy towaru. Zatem cena ta nie może zawierać innych należności (w tym publicznoprawnych) m.in.: podatków, jeżeli zostały one poniesione przez nabywcę towaru, ale nie zostały zapłacone dostawcy.

W opinii Wnioskodawczyni, obliczając marżę w przypadku sprzedaży towarów używanych (samochodów) nabytych na terenie Unii Europejskiej, z zachowaniem warunków określonych w art. 120 ust. 4 i ust. 10 pkt 5 ustawy, za cenę ich nabycia należy przyjąć kwotę wraz z zapłaconym w Polsce podatkiem akcyzowym, który jej zdaniem jest bezpośrednią pochodną kwoty należnej zagranicznemu kontrahentowi, określonej na wystawionej przez niego fakturze, opisanej powyżej.

Mając na uwadze ww. przepisy (wspólnotowe i krajowe) należy stwierdzić, iż określając podstawę opodatkowania (marżę) w związku ze stosowaniem procedury „VAT- marża” dla dostaw towarów używanych, Zainteresowana winna wyliczyć różnicę między całkowitą kwotą, którą ma zapłacić nabywca towaru, a kwotą nabycia (zapłaconą pierwotnemu sprzedawcy), pomniejszoną o kwotę podatku od towarów i usług. Natomiast podatek akcyzowy, nie stanowi należności, które otrzymuje jej dostawca, nie może być zatem elementem kwoty nabycia, o której mowa w art. 120 ust. 4 ustawy, a tym samym nie obniża podstawy opodatkowania.

Zatem, kosztem stanowiącym kwotę nabycia samochodu przez Wnioskodawczynię jest koszt samochodu (kwota, którą była zobowiązana zapłacić dostawcy). Wobec powyższego pozostały koszt poniesiony przez nią, tj. koszt zapłaconej akcyzy, jeżeli nie został zapłacony dostawcy, nie może być wliczany do „kwoty nabycia”, o której mowa w art. 120 ust. 4 ustawy. Ww. koszt stanowi więc część składową marży.

Reasumując, Zainteresowana postępuje nieprawidłowo doliczając do kwoty nabycia danego samochodu kwotę podatku akcyzowego zapłaconego w polskim urzędzie celnym, opierając się na zapisie art. 31 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 ustawy, gdyż przepisy te nie mają zastosowania w niniejszej sprawie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.