Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.278.2018.1.DP
z 3 września 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 800 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 2 lipca 2018 r. (data wpływu 9 lipca 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie ustalenia, czy kwota wypłacanego rabatu pośredniego stanowić będzie koszt uzyskania przychodów (pytanie oznaczone we wniosku nr 1) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 lipca 2018 r. wpłynął do tut. Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy kwota wypłacanego rabatu pośredniego stanowić będzie koszt uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (dalej również jako: „Spółka”) jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością podlegającą obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania w Polsce. Spółka prowadzi księgi rachunkowe (handlowe).

Głównym przedmiotem działalności Spółki jest produkcja przypraw. Spółka podpisuje umowy o współpracę z podmiotami pełniącymi rolę dystrybutorów (dalej: „Dystrybutorzy”), którzy nabywają od Spółki wyprodukowane przez nią towary. Następnie Dystrybutorzy odsprzedają towary wyprodukowane i nabyte od Spółki do punktów handlowych (dalej: Sklepy).

Spółka udziela rabatów pośrednich Sklepom, które są uzależnione od wysokości dokonanej sprzedaży towarów wyprodukowanych przez Spółkę. Spółka nie sprzedaje i nie będzie sprzedawała ani świadczyła usług na rzecz Sklepów w sposób bezpośredni, a w konsekwencji Spółka nie będzie wystawiać faktur VAT dokumentujących wykonanie usług bądź sprzedaży towarów na rzecz Sklepów. Spółka wystawia i będzie wystawiać faktury VAT jedynie na rzecz Dystrybutorów w związku z nabywaniem przez nich od Spółki towarów.

Celem opisanego wyżej działania Spółki jest motywowanie Sklepów do bardziej aktywnej sprzedaży produktów Spółki, poprzez uatrakcyjnienie warunków zakupu produktów Spółki (zwrot części ceny zapłaconej przez Sklep w formie rabatu pośredniego) proporcjonalnie do wielkości zakupu lub sprzedaży towarów wyprodukowanych przez Spółkę, co wpływać będzie na zwiększenie sprzedaży Spółki, a w konsekwencji w sposób pośredni na zwiększenie przychodów Spółki.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy kwota rabatu pośredniego wypłaconego Sklepom stanowić będzie koszt uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 Ustawy CIT (pytanie oznaczone we wniosku nr 1)?

Zdaniem Wnioskodawcy, kwota rabatu pośredniego udzielonego przez Spółkę Sklepom, będzie stanowić koszt uzyskania przychodów Spółki.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 Ustawy CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16.

W ocenie Wnioskodawcy, działania Spółki zmierzające do zwiększenia sprzedaży oferowanych przez Spółkę towarów, także w przypadku, gdy kierowane są do podmiotów będących pośrednimi nabywcami tych produktów - tj. do Sklepów, wpływają na zwiększenie wolumenu (wartościowo oraz ilościowo) sprzedaży dokonywanej przez Spółkę, a tym samym do zwiększenia osiąganych przez Spółkę przychodów.

Wobec faktu, iż przyznanie oraz wysokość rabatu pośredniego dla konkretnego Sklepu powiązana będzie wprost z wielkością dokonywanych zakupów lub sprzedaży towarów, które produkuje Spółka, ponoszony przez Spółkę wydatek wiązać będzie się w sposób bezpośredni ze zwiększeniem przychodów osiąganych ze sprzedaży towarów przez Spółkę.

Mając powyższe na uwadze, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że wypłacany Sklepom rabat pośredni uzależniony od wysokości dokonywanych zakupów lub sprzedaży towarów wyprodukowanych przez Spółkę, spełnia warunki określone w art. 15 ust. 1 Ustawy CIT, tj. ponoszony jest przez Spółkę w celu uzyskania przychodów, wobec czego stanowi koszt uzyskania przychodów Spółki w rozumieniu wskazanego przepisu.

Równocześnie Wnioskodawca pragnie wskazać, że wobec faktu, iż Spółka nie sprzedaje towarów bezpośrednio na rzecz Sklepów i nie wystawania otrzymującym rabat pośredni Sklepom żadnych faktur, to do rabatu wypłacanego przez Spółkę nie mogą znaleźć zastosowania przepisy art. 12 ust. 1 Ustawy CIT (winno być: art. 12 ust. 3), bowiem wypłacony rabat pośredni nie stanowi bonifikaty ani skonta, pomniejszającego przychód należny.

Powyższe stanowisko potwierdzają organy podatkowe w wydanych interpretacjach indywidualnych, np.:

• interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 18 stycznia 2013 r., sygn. IPPB5/423-1136/12-3/RS,
• interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 16 czerwca 2015 r., sygn. IPPB5/4510-222/15-4/KS,
• interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 30 września 2015 r., sygn. ILPB3/4510-1 -321/15-3/AO.
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1036, dalej także: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że zasadniczo wszystkie poniesione wydatki, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, po wyłączeniu wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 updop, stanowić mogą koszty uzyskania przychodu, o ile pozostają w związku przyczynowo – skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Ponadto, uznanie wydatku za koszt podatkowy wymaga od podatnika wykazania, że wydatek jest racjonalnie i gospodarczo uzasadniony. Każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika winien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej, z wyjątkiem sytuacji gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza istnienie związku przyczynowo – skutkowego pomiędzy poniesieniem kosztu a przychodem, bądź zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodu. Ponadto, zaliczenie danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów uzależnione jest od tego, czy nie został on wymieniony w art. 16 ust. 1 updop, tj. w grupie wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów.

Podsumowując powyższe, należy stwierdzić, że kosztem uzyskania przychodów będzie wydatek, spełniający łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika,
• jest definitywny czyli nie został podatnikowi zwrócony w jakiejkolwiek formie,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia ich źródła albo może mieć inny wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie został wymieniony w art. 16 ust. 1 updop.
  
  

Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, iż jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Zatem to podatnik zobowiązany jest wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji przypraw. Towary wyprodukowane przez Wnioskodawcę nabywane są przez Dystrybutorów, z którymi współpracuje Wnioskodawca, a następnie odsprzedawane są do punktów handlowych - Sklepów.

Spółka udziela Sklepom rabaty pośrednie, lecz nie sprzedaje i nie będzie sprzedawała ani świadczyła usług na rzecz Sklepów w sposób bezpośredni, a w konsekwencji Spółka nie będzie wystawiać faktur VAT dokumentujących wykonanie usług bądź sprzedaży towarów na rzecz Sklepów. Celem opisanego wyżej działania Spółki jest motywowanie Sklepów do bardziej aktywnej sprzedaży produktów Spółki, co wpływać będzie na zwiększenie sprzedaży Spółki, a w konsekwencji w sposób pośredni na zwiększenie przychodów Spółki.

Wątpliwość Wnioskodawcy dotyczy ustalenia, czy kwota rabatu pośredniego wypłaconego Sklepom stanowić będzie koszt uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 updop.

Mając na względzie przytoczone uwarunkowania prawne, należy stwierdzić, że wydatki poniesione przez Spółkę w związku z udzielaniem rabatów pośrednich na rzecz Sklepów, będzie można uznać za koszty uzyskania przychodów Spółki. Spełnione bowiem zostaną przesłanki wynikające z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – przedmiotowe wydatki pozostają w związku przyczynowo – skutkowym z przychodami Spółki. Ponadto, wydatki te nie będą mieściły się w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 1, uznaje się za prawidłowe.

Tutejszy Organ zwraca uwagę, że w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 2 wydane zostało odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.