2018.08.29 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-3.4012.399.2018.2.JN
z 29 sierpnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 22 maja 2018 r. (data wpływu 15 czerwca 2018 r.) uzupełnionym pismem z dnia 9 sierpnia 2018 r. (data wpływu 17 sierpnia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla transakcji realizowanych przez Wnioskodawcę na rzecz odbiorcy niemieckiego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 czerwca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla transakcji realizowanych przez Wnioskodawcę na rzecz odbiorcy niemieckiego. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 9 sierpnia 2018 r. (data wpływu 17 sierpnia 2018 r.) o doprecyzowanie opisu sprawy oraz podpis drugiej osoby upoważnionej do reprezentowania Wnioskodawcy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka zajmuje się produkcją i sprzedażą towarów branży drzewnej i drzewno-ogrodowej. Spółka jest producentem, ale też sprzedającym towary kupowane od innych producentów na terenie Polski. W przeważającej ilości swoje wyroby oraz towary handlowe Spółka sprzedaje na teren UE, rozpoznając wewnątrzwspólnotową dostawę towarów. Główne rynki zbytu Spółki to Francja oraz Holandia. Zwyczajowo Spółka sama organizuje spedycję zlecając dostawy towarów do wspomnianych krajów. Jako, że Spółka nie posiada własnej bazy logistycznej kupuje na giełdzie transportowej usługi transportowe polegające na bezpośrednim transporcie swoich wyrobów i towarów z miejsca swojej siedziby do Francji czy Holandii. Zgodnie z ustawą o podatku od towarów i usług art. 41 ust. 3 Spółka stosuje preferencyjną stawkę 0% VAT. Każdorazowo Spółka sprawdza, czy podmioty do których będzie prowadzona dostawa są podatnikami zarejestrowanymi do dokonywania transakcji wewnątrzwspólnotowych. Dodać należy, iż ponadto Spółka zlecając transport na teren UE ma dowody w postaci międzynarodowych listów spedycyjnych (CMR) potwierdzających dostawy sprzedawanych towarów na zewnątrz Polski. Dodatkowo, Spółka gromadzi korespondencję handlową z nabywcami oraz każdorazowo posiada zamówienia handlowe, a także otrzymuje płatności za towar udokumentowane w wyciągu bankowym. Spółka ponadto otrzymuje podpisane dokumenty magazynowe oraz CMR, które wystawia i przekazuje każdorazowo przy wysyłce towaru kierowcy samochodu, który przewozi ładunek z siedziby Spółki do nabywcy.

W 2018 r. Spółka pozyskała nowego odbiorcę z terenu Niemiec, również zarejestrowanego podatnika do dokonywania transakcji wewnątrzwspólnotowych. Spółka zastosowała preferencyjną stawkę 0% VAT również w tym wypadku. Sytuacja w wypadku udokumentowania dostaw dla odbiorcy z terenu Niemiec jest jednak odmienna. Jest tak, ponieważ z uwagi na organizację łańcucha dostaw przez odbiorcę z terenu Niemiec od kilku podmiotów na terenie Polski – Spółka zobowiązana jest dostarczać swoje wyroby do centrum logistycznego na terenie Polski, stanowiącego podmiot operacyjno-logistyczny odpowiedzialny za dalszą wysyłkę towarów z terenu Polski do różnych lokacji na terenie Niemiec. Obecnie Spółka organizuje transport i przesyła towar, nie przenosząc na ów podmiot prawa własności, ze swojej siedziby do centrum logistycznego mieszczącego się w województwie (…). Centrum logistyczne dokonuje rozładowania towaru z samochodu przewożącego towar z siedziby Spółki (zwyczajowo około 22 palet towaru), a następnie z uwagi na zlecenie odbiorcy z terenu Niemiec organizuje transporty poszczególnych palet towaru w określonych kierunkach na terytorium Niemiec. Za taką organizacją dostaw na rynek niemiecki stoi argument ekonomiczny. Odbiorca niemiecki tłumaczy to oszczędnością w kosztach transportu oraz wykorzystaniem tańszych baz logistycznych na terytorium Niemiec. Wskutek powyższego Spółka nie posiada podpisanych dokumentów CMR dokumentujących wywóz sprzedawanego towaru z centrum logistycznego na rynek unijny poza granice Polski, które zwyczajowo otrzymywała. Spółka otrzymuje natomiast wewnętrzne dokumenty Odbiorcy niemieckiego z poszczególnymi dyspozycjami dotyczącymi pojedynczych palet towaru dostarczonych wcześniej z siedziby Spółki do centrum logistycznego, potwierdzających transport towaru z centrum logistycznego na konkretne lokalizacje na terytorium Niemiec.

W uzupełnieniu do wniosku Spółka wskazała, że jest ona zarejestrowana jako podatnik VAT UE. Zajmuje się produkcją i sprzedażą towarów branży drzewnej i drzewno-ogrodowej. Spółka jest producentem wyrobów gotowych branży drzewno-ogrodowej, ale też sprzedającym towary handlowe branży drzewno-ogrodowej kupowane od innych producentów na terenie Polski. Sprzedaje ona swoje towary oraz wyroby gotowe głównie poza granice Polski, na teren UE, rozpoznając wewnątrzwspólnotową dostawę towarów. Główne rynki zbytu Spółki to Francja oraz Holandia. Zwyczajowo Spółka sama organizowała spedycję sprzedawanych towarów i wyrobów – zlecając dostawy głównie do Francji i Holandii. Jako, że nie posiada ona własnej bazy transportowej – tzn. własnych samochodów ciężarowych – to głównie kupuje na giełdach transportowych – usługi transportowe polegające na bezpośrednim transporcie swoich wyrobów i towarów z miejsca swojej siedziby do Francji czy Holandii. Zgodnie z ustawą o podatku od towarów i usług art. 41 ust. 3, Spółka stosuje preferencyjną stawkę 0% VAT. Każdorazowo sprawdza ona, czy podmioty do których będzie prowadzona dostawa są podatnikami zarejestrowanymi do dokonywania transakcji wewnątrzwspólnotowych. Dodać należy, iż ponadto Spółka zlecając transport na teren UE ma dowody dostaw w postaci międzynarodowych listów spedycyjnych (CMR), potwierdzających dostawy sprzedawanych towarów na zewnątrz Polski. Dodatkowo, Spółka gromadzi korespondencję handlową z nabywcami oraz każdorazowo posiada zamówienia handlowe, a także otrzymuje płatności za towar udokumentowane w wyciągu bankowym. Spółka ponadto otrzymuje podpisane dokumenty magazynowe oraz dokumenty CMR, które wystawia i przekazuje każdorazowo przy wysyłce towaru za granicę – kierowcy samochodu, który przewozi ładunek z siedziby Spółki do nabywcy z terenu UE spoza granic Polski. W 2018 r. Spółka pozyskała nowego odbiorcę z terenu Niemiec, ów nowy kontrahent to podmiot zarejestrowany i aktywny na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych. Spółka w momencie dostawy do nowego odbiorcy z terenu Niemiec zastosowała preferencyjną stawkę 0% VAT.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi fakt, że sytuacja w wypadku udokumentowania dostaw dla nowego odbiorcy z terenu Niemiec jest jednak odmienna. Powodem takiej sytuacji jest fakt, że wspomniany wcześniej nowy odbiorca z terenu Niemiec, głównie z uwagi na swoją wewnętrzną organizację łańcucha dostaw organizuje i przesyła pojedyncze frachty samochodowe, jednocześnie od kilku podmiotów z terytorium Polski. Nowy odbiorca z terenu Niemiec za pomocą Spółki trzeciej stanowiącej centrum logistyczne odbiorcy Niemieckiego, gromadzi towary, które zamierza przesłać na terytorium Niemiec z Polski. Centrum logistyczne ma swoją lokalizację na terytorium Polski i posiada własną niezależną tożsamość podatkową. Funkcja centrum logistycznego polega na odebraniu towarów m.in. od Spółki, by następnie zbudować optymalny ładunek transportowy z kilku dostaw od różnych podobnych Spółce dostawców, a następnie wykonać fracht towaru z terytorium Polski do Niemiec. Spółka nie partycypuje w kosztach obsługi logistycznej świadczonej przez centrum logistyczne.

Podsumowując – każdorazowo na jednym samochodzie ciężarowym wysyłanym przez centrum logistyczne podczas dostawy jednej przesyłki z Polski do Niemiec przesyłane są jednocześnie towary od kilku dostawców polskich.

Wobec opisanego powyżej rozwiązania logistycznego odbiorcy z terenu Niemiec – Spółka zobowiązana jest dostarczać swoje wyroby i towary, które zamierza sprzedać odbiorcy z terenu Niemiec do centrum logistycznego na terenie Polski. Centrum logistyczne stanowi podmiot operacyjno-logistyczny odpowiedzialny za dalszą wysyłkę towarów z terenu Polski do różnych lokacji na terenie Niemiec.

Spółka organizuje transport i przesyła towary i wyroby gotowe do centrum logistycznego, nie przenosząc na to centrum logistyczne prawa własności. Transporty prowadzone są z siedziby Spółki do centrum logistycznego mieszczącego się w województwie (…) w Polsce. W konsekwencji, centrum logistyczne dokonuje rozładowania towaru z samochodu przewożącego towar z siedziby Spółki (przeważnie jest to ok. 22 palet towaru), a następnie z uwagi na zlecenie odbiorcy z terenu Niemiec organizuje transporty pojedynczych palet towaru Spółki w zleconych przez odbiorcę z terenu Niemiec kierunkach, docelowo na terytorium Niemiec. Za taką organizacją dostaw na rynek niemiecki stoi argument ekonomiczny. Odbiorca z terenu Niemiec tłumaczy to oszczędnością w kosztach transportu oraz wykorzystaniem tańszych baz logistycznych na terytorium Polski.

Wskutek powyższego Spółka nie posiada podpisanych dokumentów CMR dokumentujących wywóz sprzedawanego towaru, dostarczanego z centrum logistycznego na rynek unijny poza granice Polski, które zwyczajowo otrzymywała, gdy dokonywała transportów bezpośrednio ze swojej siedziby do kontrahentów z Francji czy Niemiec.

Jako potwierdzenie dostawy wewnątrzwspólnotowej Spółka otrzymuje natomiast wewnętrzne dokumenty Odbiorcy z terenu Niemiec z poszczególnymi dyspozycjami dotyczącymi pojedynczych palet towaru dostarczonych wcześniej z siedziby Spółki do centrum logistycznego, potwierdzających transport towaru z centrum logistycznego na konkretne lokalizacje na terytorium Niemiec.

Dokumenty potwierdzające fracht towaru z terytorium Polski na terytorium Niemiec nie są podpisane przez magazynierów stron zdających towar po polskiej stronie tzn. centrum logistycznego i towar przyjmujących po stronie niemieckiej, lecz dokumenty wskazują na kierunek przesyłania towaru. Z otrzymanych wewnętrznych dokumentów potwierdzających fracht towaru wynika, że sprzedawane przez Spółkę towary zostały wywiezione z terytorium kraju i zostały dostarczone do terytorium Niemiec. Wspomniane dokumenty magazynowe zawierają pełną specyfikację wysyłanego towaru, a w szczególności index towaru, nazwę towaru i ilości sztuk przesyłane z centrum logistycznego do Niemiec.

Dodać należy, że każdorazowo Spółka sprawdza, czy podmiot z terenu Niemiec, do którego będzie prowadzona dostawa jest podatnikiem zarejestrowanym do dokonywania transakcji wewnątrzwspólnotowych. Dodatkowo, Spółka gromadzi korespondencję handlową z odbiorcą z terytorium Niemiec oraz posiada zamówienia handlowe, a także otrzymuje płatności za towar udokumentowane w wyciągu bankowym. Spółka otrzymuje dokumenty potwierdzające przesunięcia magazynowe z centrum logistycznego do finalnego sklepu na terytorium Niemiec.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wskutek zaistniałej sytuacji i braku podpisanych dokumentów transportowych oraz dokumentów CMR potwierdzających wywóz towaru z Polski, Spółka ma prawo stosować preferencyjną stawkę 0% VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, wewnętrzne dokumenty wystawiane przez centrum logistyczne dokumentujące transport towaru na terytorium Niemiec oraz dodatkowo dokumenty płatności za towar uiszczone przez kontrahenta niemieckiego, poprzez rachunek bankowy wystarczą dla zastosowania preferencyjnej stawki VAT. Przepis bowiem mówi o wszelkich dokumentach potwierdzających dostawę wewnątrzwspólnotową. Spółka jest zdania, że mimo że dokumenty takie nie są podpisane przez magazynierów stron zdających towar po stronie centrum logistycznego i towar przyjmujących po stronie niemieckiej, lecz dokumenty wskazują na kierunek przesyłania towaru. Sumując ilości z poszczególnych specyfikacji logistycznych (tzn. dokumenty przesunięć towaru z centrum logistycznego mieszczącego się na terenie Polski do kolejnych miejsc odbioru na terenie Niemiec) utwierdza się w przekonaniu, że nastąpiło przesunięcie całej dostawy wcześniej dostarczonej ze Spółki do centrum logistycznego. Z uwagi na powyższe Spółka uznaje za zasadne stosowanie preferencyjnej stawki 0% VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...) – art. 7 ust. 1 ustawy.

Art. 2 pkt 6 ustawy stanowi, że przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Według art. 13 ust. 1 ustawy – przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Zgodnie z art. 13 ust. 2 ustawy – przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
podatnikiem podatku od wartości dodanej lub osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, działającymi w takim charakterze na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, niewymienionymi w pkt 1 i 2, jeżeli przedmiotem dostawy są wyroby akcyzowe, które, zgodnie z przepisami o podatku akcyzowym, są objęte procedurą zawieszenia poboru akcyzy lub procedurą przemieszczania wyrobów akcyzowych z zapłaconą akcyzą;
podmiotem innym niż wymienione w pkt 1 i 2, działającym (zamieszkującym) w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim, jeżeli przedmiotem dostawy są nowe środki transportu.

Na podstawie art. 13 ust. 6 ustawy – wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, z zastrzeżeniem ust. 7.

Dla uznania danej czynności za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów musi zaistnieć wywóz towarów z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego, w wyniku dokonania dostawy tych towarów (przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel).

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE. Zajmuje się produkcją i sprzedażą towarów branży drzewnej i drzewno-ogrodowej. W 2018 r. Wnioskodawca pozyskał nowego odbiorcę z terytorium Niemiec, zarejestrowanego na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych.

Odbiorca z terytorium Niemiec, głównie z uwagi na swoją wewnętrzną organizację łańcucha dostaw organizuje i przesyła pojedyncze frachty samochodowe, jednocześnie od kilku podmiotów z terytorium Polski. Odbiorca za pomocą spółki trzeciej stanowiącej centrum logistyczne odbiorcy niemieckiego, gromadzi towary, które zamierza przesłać na terytorium Niemiec. Centrum logistyczne ma swoją lokalizację na terytorium Polski i posiada własną niezależną tożsamość podatkową. Funkcja centrum logistycznego polega na odebraniu towarów m.in. od Wnioskodawcy, by następnie zbudować optymalny ładunek transportowy z kilku dostaw od różnych podobnych Wnioskodawcy dostawców, a następnie wykonać fracht towaru z terytorium Polski na terytorium Niemiec. Wnioskodawca nie partycypuje w kosztach obsługi logistycznej świadczonej przez centrum logistyczne. Zatem każdorazowo na jednym samochodzie ciężarowym wysyłanym przez centrum logistyczne podczas dostawy jednej przesyłki z terytorium Polski na terytorium Niemiec przesyłane są jednocześnie towary od kilku dostawców polskich. Wobec opisanego powyżej rozwiązania logistycznego – Wnioskodawca zobowiązany jest dostarczać swoje wyroby i towary, które zamierza sprzedać do centrum logistycznego na terytorium Polski. Centrum logistyczne stanowi podmiot operacyjno-logistyczny odpowiedzialny za dalszą wysyłkę towarów z terytorium Polski do różnych lokacji na terytorium Niemiec. Wnioskodawca organizuje transport i przesyła towary i wyroby gotowe do centrum logistycznego, nie przenosząc na to centrum logistyczne prawa własności. W konsekwencji, centrum logistyczne dokonuje rozładowania towaru z samochodu przewożącego towar z siedziby Wnioskodawcy (przeważnie jest to ok. 22 palet towaru), a następnie z uwagi na zlecenie odbiorcy z terytorium Niemiec organizuje transporty pojedynczych palet towaru Wnioskodawcy w zleconych przez odbiorcę kierunkach, docelowo na terytorium Niemiec. Za taką organizacją dostaw na rynek niemiecki stoi argument ekonomiczny. Odbiorca tłumaczy to oszczędnością w kosztach transportu oraz wykorzystaniem tańszych baz logistycznych na terytorium Polski. Wskutek powyższego Wnioskodawca nie posiada podpisanych dokumentów CMR dokumentujących wywóz sprzedawanego towaru z centrum logistycznego na rynek unijny poza granice Polski. Jako potwierdzenie dostawy wewnątrzwspólnotowej Wnioskodawca otrzymuje natomiast wewnętrzne dokumenty odbiorcy z poszczególnymi dyspozycjami dotyczącymi pojedynczych palet towaru dostarczonych wcześniej z siedziby Wnioskodawcy do centrum logistycznego, potwierdzających transport towaru z centrum logistycznego na konkretne lokalizacje na terytorium Niemiec. Dokumenty potwierdzające fracht towaru z terytorium Polski na terytorium Niemiec nie są podpisane przez magazynierów stron zdających towar po polskiej stronie, tzn. centrum logistycznego i towar przyjmujących po stronie niemieckiej, lecz dokumenty wskazują na kierunek przesyłania towaru. Z otrzymanych wewnętrznych dokumentów potwierdzających fracht towaru wynika, że sprzedawane przez Wnioskodawcę towary zostały wywiezione z terytorium kraju i zostały dostarczone do terytorium Niemiec. Wspomniane dokumenty magazynowe zawierają pełną specyfikację wysyłanego towaru, a w szczególności index towaru, nazwę towaru i ilości sztuk przesyłane z centrum logistycznego do Niemiec. Dodatkowo, Wnioskodawca gromadzi korespondencję handlową z odbiorcą z terytorium Niemiec oraz posiada zamówienia handlowe, a także otrzymuje płatności za towar udokumentowane w wyciągu bankowym. Spółka otrzymuje dokumenty potwierdzające przesunięcia magazynowe z centrum logistycznego do finalnego sklepu na terytorium Niemiec.

Art. 41 ust. 1 ustawy stanowi, że stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl art. 146a pkt 1 ustawy – w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

W wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42 (art. 41 ust. 3 ustawy).

Należy zaznaczyć, że stosownie do art. 42 ust. 1 ustawy – wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej;
podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;
podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.

Podstawowe znaczenie dla udokumentowania wywozu towarów w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, realizowanej z udziałem przewoźnika lub spedytora odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, mają dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy.

Dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2 – zgodnie z art. 42 ust. 3 ustawy – są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju - w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),
(uchylony),
specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku
(uchylony)

– z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

Jednak w myśl art. 42 ust. 11 ustawy – w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;
dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;
dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny - dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;
dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Analiza przedstawionych regulacji pozwala na ustalenie dwóch podstawowych warunków, od spełnienia których uzależnione jest uznanie danej dostawy za dostawę o charakterze wewnątrzwspólnotowym. Uprawnia to w konsekwencji do zastosowania preferencyjnej stawki podatku w wysokości 0%. Pierwszy z tych warunków dotyczy aspektu prawnego transakcji – jego spełnienie ma gwarantować, że czynność ta zostanie potraktowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie w państwie przeznaczenia i jako taka zostanie tam faktycznie opodatkowana.

W przedmiotowej sprawie warunek ten jest spełniony, ponieważ Wnioskodawca jest zarejestrowany podatnik VAT UE i dokonuje dostawy towarów na rzecz kontrahenta, zarejestrowanego na potrzeby podatku VAT UE, które w wyniku tej dostawy są transportowane z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

Drugi z warunków dotyczy aspektu faktycznego transakcji – jego spełnienie pozwala na przyjęcie, że rzeczywiście nastąpił wywóz towarów z terytorium kraju i jego transport (przemieszczenie) do innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej. Drugi z warunków dotyczy zatem faktycznych, a nie prawnych aspektów transakcji i został określony wprost w cyt. wyżej art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Należy w tym miejscu zauważyć, że ustawa nie zawiera definicji „dokumentu przewozowego”. Nawiązując do cyt. art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy, dokument ten powinien być dowodem potwierdzającym, że towar będący przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy został wywieziony z terytorium kraju i dostarczony do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. List przewozowy opisany w Rozdziale III Konwencji Genewskiej o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) z dnia 19 maja 1956 r. (Dz. U. z 1962 r. Nr 49, poz. 238, z późn. zm.), jest niewątpliwie dowodem zawarcia umowy przewozu. Zgodnie z art. 4 oraz art. 9 Konwencji Genewskiej list przewozowy stanowi dowód zawarcia umowy przewozu, warunków tej umowy oraz przyjęcia towaru przez przewoźnika, o ile nie zostanie przeprowadzony dowód przeciwny. Brak, nieprawidłowość lub utrata listu przewozowego nie wpływa na istnienie ani na ważność umowy przewozu, która mimo to podlega przepisom Konwencji. Zatem, sama Konwencja również nie ogranicza możliwości przeprowadzania dowodu w zakresie przewozu towarów tylko do listu przewozowego.

Wobec tego, nie należy utożsamiać pojęcia „dokumentu przewozowego”, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy, tylko i wyłącznie z listem przewozowym. Za taki dokument uznać należy każdy dokument potwierdzający powierzenie przewoźnikowi lub spedytorowi przewozu lub spedycji towaru, zgodnego ze specyfikacją, poza terytorium kraju i dostarczenie tego towaru do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. Jeżeli dokument taki potwierdza essentialia negotii umowy przewozu (obowiązkiem kontrahenta przewoźnika jest wydanie towaru i zapłata wynagrodzenia za przewóz, natomiast podstawowym obowiązkiem przewoźnika jest przewiezienie towaru do miejsca przeznaczenia i wydanie go odbiorcy), nie można mu odmówić mocy dowodowej i uznać, że nie jest on dokumentem, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy (chyba, że istnieje dowód przeciwny).

Zatem dokumentem przewozowym, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy, może być każdy dokument otrzymany od przewoźnika (spedytora), z którego jednoznacznie wynika, że towary będące przedmiotem dostawy zostały wywiezione i dostarczone nabywcy do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. Dokumentem tym może być więc zarówno tradycyjny list przewozowy, jak i każdy inny dokument spełniający warunki formalne i potwierdzający dokonanie dostawy towaru do nabywcy.

W uchwale Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 października 2010 r. sygn. akt I FPS 1/10, Sąd podkreślił, że wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów jest przede wszystkim jedną z czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, o czym stanowi art. 5 ust. 1 pkt 5 ustawy. Co do zasady, polega ona na wywozie towarów z terytorium kraju (Polski), w wykonaniu czynności określonych w art. 7, czyli dostawy towarów, na terytorium innego państwa członkowskiego, w określonych w ustawie warunkach. Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, przy spełnieniu określonych w ustawie przesłanek, podlega opodatkowaniu według stawki 0% (tzw. wspólnotowe zwolnienie z prawem do odliczenia), co z jednej strony powoduje, że transakcja wywozu towaru z Polski do innego kraju członkowskiego nie jest obciążana podatkiem, a jednocześnie dostawcy pozwala na odzyskanie podatku uiszczonego przy nabyciu tego towaru, co zapewnia realizację zasady neutralności podatku od towarów i usług. Zasada ta obowiązuje jednak tylko wówczas, gdy w wyniku tej transakcji (wywozu) obowiązek naliczenia podatku ciąży na nabywcy towaru (w innym państwie członkowskim), w wyniku wewnątrzwspólnotowego nabycia towaru (WNT) na terenie jego kraju (zasada opodatkowania w kraju przeznaczenia, konsumpcji). NSA stwierdził, że samo brzmienie art. 42 ust. 3 i 4 ustawy wskazuje na podstawowy katalog dokumentów potwierdzających dokonanie wywozu towarów i ich dostawę na terytorium innego państwa członkowskiego, który może być uzupełniony dodatkowymi dokumentami określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Tym samym, zdaniem Sądu, w świetle art. 42 ust. 1, 3 i 11 ustawy dla zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami, wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej, o ile łącznie potwierdzają fakt dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Zatem mając na uwadze powołane powyżej przepisy oraz uchwałę Naczelnego Sądu Administracyjnego, należy stwierdzić, że dla zastosowania stawki 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Dla udokumentowania takiej dostawy podatnik może także posiadać inne dowody w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), zgodnie z którym jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem.

Podsumowując, dla zastosowania stawki podatku w wysokości 0% podatnik musi posiadać w swojej dokumentacji dowody, które łącznie potwierdzą fakt wywiezienia z terytorium kraju i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

W niniejszej sprawie należy również wskazać, że wywóz towarów z terytorium kraju w wyniku ich dostawy nie musi koniecznie oznaczać bezpośredniego transportu towarów do nabywcy. Na taką transakcję należy patrzeć globalnie, z punktu widzenia celu gospodarczego przyświecającego stronom i jego rezultatu w postaci ostatecznej dostawy towaru nabywcy. W przedmiotowej sprawie wywóz towarów na terytorium Niemiec odbywa się w ramach transportu o nieprzerwanym charakterze. Za organizacją dostaw na rynek niemiecki w sposób przedstawiony w niniejszej sprawie, tj. dostarczeniem towaru do centrum logistycznego na terytorium kraju, które odpowiedzialne jest za dalszą wysyłkę towarów (Wnioskodawcy oraz innych dostawców) z terytorium Polski do różnych lokalizacji na terytorium Niemiec stoi argument ekonomiczny (oszczędność w kosztach transportu oraz wykorzystanie tańszych baz logistycznych na terytorium Polski). Powyższe nie przesądza jednak o przerwaniu transportu tego towaru.

Biorąc zatem pod uwagę charakter dostaw dokonywanych na rzecz podatnika niemieckiego, tj. za pośrednictwem centrum logistycznego oraz dowody jakie posiada Wnioskodawca w swojej dokumentacji należy stwierdzić, że uprawniają go one do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla realizowanej wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Gromadzone przez Wnioskodawcę dokumenty potwierdzają łącznie fakt wywozu oraz dostawy towarów do nabywcy (miejsc wskazanych przez nabywcę) znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju. Na powyższe nie ma wpływu brak podpisanych dokumentów transportowych oraz dokumentów CMR.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin