Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-3.4011.306.2018.2.JK2
z 23 sierpnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 21 czerwca 2018 r. (data wpływu 21 czerwca 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych i obowiązków płatnika w związku z finansowaniem i zwrotem kosztów posiłków spożywanych w trakcie spotkań – jest:

• prawidłowe – w odniesieniu do pracowników niebędących w podróży służbowej jak i pracowników przebywających w podróży służbowej w sytuacji zwrotu kosztów posiłku, gdy pracownik finansuje posiłki z zaliczki pobranej na poczet rozliczenia podróży albo zapłata następuje z karty płatniczej należącej do Wnioskodawcy,
  

• nieprawidłowe – w odniesieniu do pracowników przebywających w podróży służbowej, którzy ze środków własnych pokrywają koszty posiłków, a następnie Wnioskodawca dokonuje pracownikowi zwrotu tych kosztów.
  
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 21 czerwca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych i obowiązków płatnika w związku z finansowaniem i zwrotem kosztów posiłków spożywanych w trakcie spotkań.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 12 lipca 2018 r., Nr 0114-KDIP3-3.4011.306.2018.1.JK2 (data nadania 12 lipca 2018 r., data doręczenia 13 lipca 2018 r.) tut. organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia braków formalnych wniosku.

Pismem z dnia 20 lipca 2018 r. (data nadania 20 lipca 2018 r., data wpływu 20 lipca 2018 r.) Wnioskodawca dokonał uzupełnienia wniosku w terminie.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest Oddziałem w Polsce zagranicznego przedsiębiorcy w rozumieniu art. 86 i następne ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (dalej: Wnioskodawca lub Oddział). Jednostka macierzysta to jeden z największych i najbardziej wszechstronnych producentów oprogramowania. Znany zarówno z doskonałych programów graficznych i edytorskich, jak i zaawansowanych rozwiązań do bezpiecznego tworzenia, udostępniania i zarządzania dokumentami w biznesie oraz administracji publicznej. Jednostka macierzysta prowadzi działalność w Polsce w formie oddziału, tj. wyodrębnionej i samodzielnej jednostki organizacyjnej i w związku z prowadzoną działalnością. Oddział zatrudnia wysokiej klasy specjalistów, oferujących szeroką gamę usług, w tym w szczególności wykonywanych na spersonalizowane zamówienie. Projekty realizowane są przez zespoły złożone z pracowników firmy, którzy wykonują na co dzień pracę w różnych lokalizacjach. Zgodnie z art. 31 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, dalej również: Ustawa PIT), Wnioskodawca jest płatnikiem zobowiązanym do obliczania i pobierania w ciągu roku zaliczek na podatek dochodowy m.in. od osób, które uzyskują od Wnioskodawcy przychody ze stosunku pracy. W ramach obowiązków pracowniczych specjaliści zatrudniani przez Wnioskodawcę odbywają różnego rodzaju spotkania, w szczególności:

1. Spotkania pracowników Oddziału w siedzibie Oddziału,
2. Spotkania w siedzibie Oddziału pracowników oraz partnerów biznesowych (kontrahentów, potencjalnych klientów),
   
3. Spotkania pracowników Oddziału w tym z różnych oddziałów/lokalizacji, poza siedzibą Oddziału, w tym również w ramach delegacji,
   
4. Spotkania pracowników Oddziału z kontrahentami poza siedzibą Oddziału, w tym również w ramach delegacji.
   
   

Wszystkie powyżej wskazane spotkania mają służyć sprawnemu realizowaniu wspólnych projektów, integracji pracowników, wymianie doświadczeń, koordynacji prac nad projektami, zdobywaniu nowych zleceń, konsultowaniu z partnerami biznesowymi oferty i dostosowania jej do ich indywidualnych potrzeb. W trakcie spotkań pracownicy korzystają z posiłków, których koszt pokrywa pracodawca. Posiłki mogą być albo zamawiane do siedziby Spółki (catering, dostawa gotowych posiłków) albo, w przypadku spotkań odbywających się poza siedzibą, posiłki są konsumowane w lokalach restauracyjnych.

Pełnomocnik Wnioskodawcy doprecyzował stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe o następujące informacje:

Pracownicy Oddziału jako miejsce wykonywania pracy mają wskazane różne obszary. W zależności od stanowiska i zakresu obowiązków pracownik jako miejsce wykonywania pracy może mieć wskazane miejsce siedziby Oddziału lub konkretny obszar jego prac (np. obszar województwa lub terytorium kraju). Niemniej wszelkie spotkania odbywają się w związku z wykonywaniem pracy, a więc w celach służbowych a nie prywatnych, w związku z czym nawet jeśli pracownik nie spełnia kryteriów z Kodeksu pracy do uznania, że odbywa delegację, to spotkania i spożywane w związku z tym posiłki mają związek z wykonywaniem pracy na rzecz Oddziału. Reasumując zawsze posiłki są spożywane w związku z wykonywaniem zadań służbowych, natomiast mogą dotyczyć zarówno pracowników pozostających w podróży służbowej jak i pracowników, dla których nie jest spełniona definicja delegacji (pozostawania w podróży służbowej).

Wnioskodawca wskazując, że koszt posiłków pokrywa pracodawca, rozumie zarówno sytuację, gdy pracodawca bezpośrednio finansuje posiłki pracownikom, a więc faktury bądź rachunki wystawione są bezpośrednio na Oddział, pracownik finansuje posiłki z zaliczki pobranej na poczet rozliczenia podróży albo zapłata następuje za karty płatniczej należącej do Wnioskodawcy, jak również sytuacje, gdy to pracownik ze środków własnych pokrywa koszty posiłków, a następnie Wnioskodawca dokonuje pracownikowi zwrotu tych kosztów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy koszty posiłków, które są spożywane w trakcie spotkań, wskazanych w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, w części przypadającej na pracownika Oddziału, nie stanowią dla pracownika przychodu ze stosunku pracy zgodnie z art. 12 ust. 1 Ustawy PIT, w związku z czym Wnioskodawca nie jest obowiązany do obliczenia i poboru zaliczki na podatek PIT w związku ze wskazanymi w opisie stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego okolicznościami?

Zdaniem Wnioskodawcy, koszty posiłków, które są spożywane w trakcie spotkań, wskazanych w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, w części przypadającej na pracownika Oddziału, nie stanowią dla pracownika przychodu ze stosunku pracy zgodnie z art. 12 ust. 1 Ustawy PIT z uwagi na to, że pracownicy we wskazanych okolicznościach nie otrzymują żadnych korzyści o charakterze prywatnym, to tym samym Wnioskodawca jako płatnik nie jest obowiązany do obliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy PIT w związku z tymi zdarzeniami.

Na wstępie warto przywołać wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. (sygn. akt K 7/13), w którym Trybunał uznał, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

• zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
• zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
• korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).
  
  

W ocenie Wnioskodawcy, w przypadku konsumpcji, jaka ma miejsce w trakcie spotkań służbowych wskazanych w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, co najmniej jeden z wyżej wskazanych przez Trybunał Konstytucyjny warunków nie jest spełniony. W związku z odbywającymi się spotkaniami, które mają miejsce w związku z pełnionymi obowiązkami pracowniczymi, pracownik nie uzyskuje jakiejkolwiek korzyści o charakterze prywatnym. Aby ustalić, czy określone świadczenie nieodpłatne pracodawcy stanowi przychód ze stosunku pracy, w pierwszej kolejności koniecznym jest przeanalizowanie wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia, rozumianego jako korzyść lub forma zaoszczędzenia wydatków. Zgodnie z treścią art. 12 ust. 1 Ustawy PIT za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Natomiast stosownie do art. 11 Ustawy PIT, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Jednym z podstawowych kryteriów, stanowiących podstawę wyróżnienia nieodpłatnych świadczeń, które należy uznać za przychód pracownika, jest obiektywna ocena, czy świadczenie było wykonane w interesie pracownika. Z kolei świadczenie jest wykonane w interesie pracownika, gdy stanowi dla niego realne przysporzenie, czyli korzyść majątkową. W ocenie Wnioskodawcy, koszty zakupu usług cateringowych czy gastronomicznych w trakcie wykonywania zadań służbowych przez pracowników, nie stanowią dla pracowników nieodpłatnego świadczenia, skutkującego powstaniem przychodu ze stosunku pracy. W przypadku spotkań z kontrahentami, przy okazji których zamawiane są posiłki, nie można uznać, że pracownik uzyskuje jakąkolwiek korzyść osobistą. Pracownik w takiej sytuacji występuje jako reprezentant Spółki/Oddziału, a spotkanie ma cel wyłącznie służbowy. Celem tego typu spotkań nie jest spożywanie posiłków, ale omówienie tematów związanych ze współpracą, ofertą, umową. Konsumpcja podczas biznesowych spotkań ma charakter zwyczajowy, powszechnie przyjęty jako element prowadzenia spotkań biznesowych i związany jest z budowaniem relacji. Z podobnych powodów nie dochodzi do powstania przychodu po stronie pracowników biorących udział w wewnętrznych spotkaniach służbowych czy to odbywających się w siedzibie Oddziału czy poza nim. Podstawowym celem takich spotkań jest omówienie spraw służbowych, wymiana doświadczeń, konsultacje w sprawie prowadzonych projektów, a nie spożywanie posiłków. Uczestnictwo w spotkaniach należy do obowiązków służbowych tych pracowników, zatem nie realizują oni podczas tych spotkań swoich osobistych celów. Uczestnicząca w spotkaniu osoba, wykonująca swoje obowiązki zawodowe, nie uzyskuje z tego tytułu żadnego przysporzenia o charakterze osobistym. W takim przypadku zakupiona usługa cateringowa lub gastronomiczna, podczas spotkań odbywających się w lokalu lub w siedzibie Oddziału, ma na celu stworzenie odpowiedniej oprawy spotkania, sprzyjająca omówieniu spraw służbowych, a nie realizację indywidualnych potrzeb pracownika. W związku z tym pracownicy nie uzyskują przysporzenia z tytułu zapewnienia im posiłków w trakcie spotkań służbowych. Powyższe potwierdzane jest w licznych interpretacjach indywidualnych:

• w interpretacji indywidualnej z dnia 18 sierpnia 2014 r., Nr ILPB1/415-549/14-3/AP Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu uznał, że „Odnosząc powyższe ustalenia na grunt rozpatrywanej sprawy, należy stwierdzić, że posiłki i napoje stanowiące poczęstunek w czasie spotkań wewnętrznych, a także ewentualnie wynajem lokali, można traktować po stronie pracowników Wnioskodawcy jako narzędzie służące prawidłowemu wykonaniu przez nich obowiązków służbowych. Brak jest zatem podstaw do twierdzenia, że usługi gastronomiczne nabywane w celu efektywnego przeprowadzenia spotkania stanowią dla pracowników jakiekolwiek przysporzenie. W konsekwencji wartość tych usług nie stanowi dla pracowników przychodu ze stosunku pracy z tytułu nieodpłatnego świadczenia podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Podobnie jest w przypadku wynajmu lokali na potrzeby takich spotkań. Uczestnikami spotkań, a zatem osobami korzystającymi z oferowanego przez Wnioskodawcę poczęstunku, nie są przypadkowe osoby. Są to pracownicy Spółki, z którymi omawiane są sprawy służbowe. Zatem przyjazna atmosfera spotkania, której sprzyja wspólne spożywanie posiłku, napoi, a także ewentualnie wynajęty lokal, ma wpływ na ewentualne korzyści finansowe płynące dla Wnioskodawcy ze współpracy z zatrudnionymi pracownikami. Osoby te nie biorą udziału w spotkaniu jako osoby prywatne, ale jako zatrudnieni pracownicy Wnioskodawcy. Spotkania te mają charakter służbowy i wchodzą w zakres ich obowiązków. Zatem w sytuacji, gdy faktyczne korzyści z oferowanych napojów i posiłków, a także ewentualnie wynajmu lokali na potrzeby spotkań wewnętrznych, odnosi przede wszystkim Wnioskodawca, nie zaś pracownicy, nie można stwierdzić, że po stronie pracowników uczestniczących w tych spotkaniach występuje przysporzenie majątkowe skutkujące powstaniem przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W związku z tym, poniesienie przez Wnioskodawcę opisanych we wniosku wydatków w związku z organizacją spotkań wewnętrznych nie skutkuje powstaniem po stronie uczestniczących w tych spotkaniach pracowników Wnioskodawcy przychodu w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji na Wnioskodawcy nie ciążą obowiązki płatnika."
  

• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, z dnia 9 marca 2010 r., Nr IPPB1/415-935/09-7/KS potwierdza, że „Pracownicy i kontrahenci nie biorą udziału w spotkaniu jako osoby prywatne ale jako reprezentanci odpowiednio Spółki i spółek kontrahentów. Spotkania te mają charakter służbowy i wchodzą w zakres ich obowiązków. Celem spotkań jest omówienie spraw związanych z działalnością gospodarczą Spółki, a rozmowy są ukierunkowane na kwestie związane z działalnością C. Posiłki i napoje stanowiące poczęstunek w czasie spotkań z kontrahentami można zatem traktować po stronie pracowników Spółki jako narzędzie służące prawidłowemu wykonaniu przez nich obowiązków służbowych. W szczególności, zdaniem Spółki brak jest podstaw do twierdzenia, iż usługi gastronomiczne nabywane w celu efektywnego przeprowadzenia spotkania stanowią dla pracowników jakiekolwiek przysporzenie. W konsekwencji wartość tych usług nie stanowi dla pracowników przychodu ze stosunku pracy z tytułu nieodpłatnego świadczenia podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.”
  

• w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 24 grudnia 2013 r., Nr ILPB1/415-1089/13-2/AMN wskazano, że: „(...) stwierdzić należy, że posiłki i napoje stanowiące poczęstunek w czasie spotkań z kontrahentami można traktować po stronie pracowników Wnioskodawcy jako narzędzie służące prawidłowemu wykonaniu przez nich obowiązków służbowych. Brak jest zatem podstaw do twierdzenia, że usługi gastronomiczne nabywane w celu efektywnego przeprowadzenia spotkania stanowią dla pracowników jakiekolwiek przysporzenie. W konsekwencji wartość tych usług nie stanowi dla pracowników przychodu ze stosunku pracy z tytułu nieodpłatnego świadczenia podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Analogiczna sytuacja występuje po stronie kontrahentów biorących udział w spotkaniu. Uczestnikami spotkań, a zatem osobami korzystającymi z oferowanego przez Wnioskodawcę poczęstunku, nie są przypadkowe osoby fizyczne. Są to osoby, które co do zasady są zaangażowane w nawiązywanie i utrzymywanie relacji biznesowych z Wnioskodawcą. Zatem przyjazna atmosfera spotkania, której sprzyja wspólne spożywanie posiłku, napoi ma wpływ na ewentualne korzyści finansowe płynące dla Wnioskodawcy ze współpracy z podmiotami reprezentowanymi przez osoby uczestniczące w spotkaniach. Pracownicy i kontrahenci nie biorą udziału w spotkaniu jako osoby prywatne, ale jako reprezentanci odpowiednio Wnioskodawcy i kontrahentów Wnioskodawcy. Spotkania te mają charakter służbowy i wchodzą w zakres ich obowiązków. W konsekwencji więc, w sytuacji, gdy faktyczne korzyści z oferowanych napojów i posiłków odnosi przede wszystkim Wnioskodawca, nie zaś pracownicy czy kontrahenci (przedstawiciele kontrahentów) Wnioskodawcy, nie można stwierdzić, że po ich stronie wystąpi przysporzenie majątkowe stanowiące przychód, odpowiednio ze stosunku pracy i innych źródeł, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. To oznacza, że na Wnioskodawcy nie ciążą obowiązki płatnika”;
  

• w interpretacji indywidualnej z dnia 24 grudnia 2013 r., Nr ILPB1/415-1089/13-3/AMN, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, uznał, że: „(...) stwierdzić należy, że posiłki i napoje stanowiące poczęstunek w czasie spotkań z pracodawcą można traktować po stronie pracowników Wnioskodawcy jako narzędzie służące prawidłowemu wykonaniu przez nich obowiązków służbowych. Brak jest zatem podstaw do twierdzenia, że usługi gastronomiczne nabywane w celu efektywnego przeprowadzenia spotkania stanowią dla pracowników jakiekolwiek przysporzenie. W konsekwencji wartość tych usług nie stanowi dla pracowników przychodu ze stosunku pracy z tytułu nieodpłatnego świadczenia podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Uczestnikami spotkań, a zatem osobami korzystającymi z oferowanego przez Wnioskodawcę poczęstunku, nie są przypadkowe osoby fizyczne. Są to pracownicy, z którymi pracodawca będzie omawiał sprawy służbowe w celu zapewnienia odpowiedniego poziomu i jakości komunikacji wewnętrznej w ramach kancelarii. Zatem przyjazna atmosfera spotkania, której sprzyja wspólne spożywanie posiłku, napoi ma wpływ na ewentualne korzyści finansowe płynące dla Wnioskodawcy ze współpracy z zatrudnionymi pracownikami. Osoby te nie biorą udziału w spotkaniu jako osoby prywatne, ale jako zatrudnieni pracownicy Wnioskodawcy. Spotkania te mają charakter służbowy i wchodzą w zakres ich obowiązków. W konsekwencji więc, w sytuacji, gdy faktyczne korzyści z oferowanych napojów i posiłków odnosi przede wszystkim Wnioskodawca, nie zaś pracownicy, nie można stwierdzić, że po ich stronie wystąpi przysporzenie majątkowe stanowiące przychód ze stosunku pracy, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. To oznacza, że na Wnioskodawcy nie ciążą obowiązki płatnika”;
  
  
  

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca uważa, że jego działania nie są nakierowane na spełnienie potrzeb osobistych pracowników. Pracownicy stosują się do poleceń pracodawcy i wykonują nałożone na nich obowiązki. Jeśli przy okazji korzystają z określonych świadczeń (posiłków) to nie powoduje to po ich stronie przysporzenia. Wnioskodawca działa przede wszystkim we własnym interesie. Po stronie pracownika nie dochodzi do osiągnięcia wymiernych korzyści, które miałyby dla niego konkretny wymiar finansowy. W związku z tym skorzystanie ze wskazanych świadczeń nie generuje po stronie pracowników przychodu podlegającego opodatkowaniu. Wydatki ponoszone są bowiem w interesie pracodawcy, a co za tym idzie pracownicy nie otrzymują od Wnioskodawcy jakiekolwiek przysporzenia majątkowego. Wnioskodawca prosi więc o potwierdzenie, że koszty posiłków, które są spożywane w trakcie spotkań wskazanych w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, w części przypadającej na pracownika Oddziału, nie stanowią dla pracowników przychodu ze stosunku pracy zgodnie z art. 12 ust. 1 Ustawy PIT.

W związku z brakiem powstania przychodu ze stosunku pracy w okolicznościach sfinansowania kosztów posiłków, które są spożywane w trakcie spotkań, wskazanych w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, po stronie Oddziału jako płatnik podatku dochodowego od przychodów ze stosunku pracy nie wystąpią żadne dodatkowe obowiązki związane z naliczeniem przychodu i pobraniem podatku dochodowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest:

• prawidłowe – w odniesieniu do pracowników niebędących w podróży służbowej jak i pracowników przebywających w podróży służbowej w sytuacji zwrotu kosztów posiłku, gdy pracownik finansuje posiłki z zaliczki pobranej na poczet rozliczenia podróży albo zapłata następuje za karty płatniczej należącej do Wnioskodawcy,
  

• nieprawidłowe – w odniesieniu do pracowników przebywających w podróży służbowej, którzy ze środków własnych pokrywają koszty posiłków, a następnie Wnioskodawca dokonuje pracownikowi zwrotu tych kosztów.
  
  
  

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., 1509), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W treści art. 10 ust. 1 ww. ustawy zostały określone źródła przychodów, w tym w pkt 1. wymieniony został stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 12 ust. 1 cyt. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty, niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Tak szerokie zdefiniowanie pojęcia przychodu pracownika wskazuje zatem, że w każdym przypadku, w którym uzyska on realną korzyść, będzie to rodzić obowiązek zwiększenia jego przychodu, z wyjątkiem świadczeń określonych w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 31 ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Stosownie do treści art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń

Na gruncie prawa podatkowego przychodem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych jest więc każda forma przysporzenia majątkowego tzn. zarówno pieniężna jak i niepieniężna w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika.

Zgodnie natomiast z uregulowaniami zawartymi w art. 11 ust. 2a ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

• jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców (art. 11 ust. 2a pkt 1 ustawy),
  

• jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu (art. 11 ust. 2a pkt 2),
  

• jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku (art. 11 ust. 2a pkt 3),
  

• w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia (art. 11 ust. 2a pkt 4).
  
  
  

Ponieważ przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji „nieodpłatnych świadczeń” przy interpretacji tego pojęcia odwołać się należy do jego słownikowego znaczenia. W związku z powyższym stwierdzić należy, że świadczeniem nieodpłatnym jest świadczenie „niewymagające opłaty, takie za które się nie płaci, bezpłatne” (Nowy Słownik Języka Polskiego, PWN, Warszawa 2003 r.). W orzecznictwie sądowym przyjmuje się natomiast, że nieodpłatne świadczenie obejmuje nie tylko świadczenie w cywilistycznym znaczeniu, ale w jego zakres wchodzą także wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Odnosząc się do powyższego stwierdzić należy, że o nieodpłatnym świadczeniu, mającym cechy przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym można mówić w sytuacji, gdy:

• podmiot, na rzecz którego dokonywane jest tego rodzaju świadczenia odnosi korzyść, a więc musi zaistnieć u niego trwałe przysporzenie majątkowe;
  

• korzyść ta musi zostać odniesiona kosztem innego podmiotu, a więc powinna istnieć możliwość ustalenia kto poniósł ekonomiczny ciężar owego przesunięcia majątkowego, korzyść musi mieć konkretny wymiar finansowy,

• świadczenie musi mieć nieodpłatny charakter. Nie może ono zatem wiązać się z jakimkolwiek ekwiwalentem ze strony podatnika. Nie ma przy tym znaczenia, czy ów ekwiwalent pozostaje w ekonomicznej równowadze ze świadczeniem. Jeżeli podmiot zobowiązany jest do jakiegokolwiek świadczenia wzajemnego, choćby miało ono wymiar symboliczny nie można mówić o nieodpłatnym świadczeniu.
  
  
  

Wskazać przy tym należy, że z powołanego przez Wnioskodawcę wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 wynika, że za przychody pracownika, o których mowa w art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mogą być uznane świadczenia, które:

• po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
  

• po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
  

• po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnie pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).
  
  
  

W kontekście pierwszego warunku, Trybunał Konstytucyjny podkreślił, że „inne nieodpłatne świadczenia” na rzecz pracownika mogą być uznane za jego dochód w rozumieniu ustawy PIT tylko pod warunkiem, że rzeczywiście spowodowały zaoszczędzenie przez niego wydatków. Ustalenie tej okoliczności zależy od tego, czy pracownik skorzystał ze świadczenia oferowanego przez pracodawcę w pełni dobrowolnie. Zgoda na skorzystanie ze świadczenia wyraża bowiem ocenę pracownika, że świadczenie – z punktu widzenia jego sytuacji zawodowej, życiowej, rodzinnej – jest celowe i przydatne, leży w jego interesie. Oznacza to, że w braku świadczenia ze strony pracodawcy pracownik musiałby ponieść wydatek. W konsekwencji przyjęcie świadczenia oferowanego przez pracodawcę oznacza uniknięcie tego wydatku.

Formułując drugi warunek Trybunał Konstytucyjny wyjaśnił, że dla oceny czy świadczenie leżało w interesie pracownika, istotne jest czy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w jego majątku. Trybunał Konstytucyjny – w ślad za uchwałami NSA– uznał, że w zakres nieodpłatnego świadczenia, jako przychodu wchodzą wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, „których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy”. W konsekwencji, aby wartość świadczenia uzyskanego od pracodawcy podlegała opodatkowaniu, po stronie pracownika musi pojawić się dochód, czyli korzyść majątkowa. Korzyść ta może wystąpić w dwóch postaciach: prowadzi do powiększenia aktywów, co jest zwykłym skutkiem wypłaty pieniędzy, albo do zaoszczędzenia wydatków, co może być następstwem świadczenia rzeczowego lub w formie usługi. W wyniku takiego świadczenia w majątku pracownika nie pojawia się wprawdzie realny dochód (w znaczeniu ekonomicznym), ale ponieważ znaczenie dochodu na gruncie ustawy PIT jest szersze, zaoszczędzenie wydatków musi być traktowane na równi z przyrostem majątku. Jako przykład Trybunał Konstytucyjny wskazał m.in. dowożenie pracownika z miejsca zamieszkania do pracy. W ocenie Trybunału Konstytucyjnego zorganizowanie tego rodzaju transportu może oznaczać zaoszczędzenie wydatku po stronie pracownika i w konsekwencji może stanowić przysporzenie objęte podatkiem dochodowym. Taka ocena jest jednak poprawna tylko pod warunkiem, że świadczenia te pracodawca spełniał, dysponując uprzednią zgodą pracownika na ich przyjęcie. O ile bowiem pracownik decyduje się skorzystać z przewozu, niewątpliwie zaoszczędza sobie wydatku, który musiałby ponieść.

Jednocześnie Trybunał Konstytucyjny zauważył, że w sytuacji, gdy nieodpłatne świadczenie zostało przyjęte jako warunek niezbędny do zgodnego z prawem wykonania pracy – po stronie pracownika nie pojawia się korzyść, która mogłaby być objęta podatkiem dochodowym.

Odnosząc się natomiast do trzeciego warunku, Trybunał Konstytucyjny wskazał, że przychód powstaje, gdy można zindywidualizować świadczenie, określić jego wartość pieniężną oraz skonkretyzować odbiorcę. Mając powyższe na uwadze Trybunał Konstytucyjny zauważył, że w sytuacji, gdy otrzymane przez pracownika nieodpłatne świadczenie stanowi świadczenie pracodawcy, na które pracownik wyraził zgodę, które zostało spełnione w jego interesie i oznacza realne przysporzenie mu korzyści, problem ustalenia podstawy opodatkowania w zasadzie ulega rozwiązaniu. Dotyczy to między innymi zorganizowania przez pracodawcę dowozu do pracy, w sytuacji gdy pracodawca wie kto będzie korzystał z tej formy transportu oraz zna odległości, którą każdy będzie pokonywał. W takim przypadku pracodawca jest w stanie precyzyjnie określić wartość świadczenia przypadającą indywidualnie na każdego przewożonego.

Z kolei jako przykład świadczenia, które nie rodzi po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) Trybunał Konstytucyjny wskazał sytuację, w której pracodawca proponuje pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych czy szkoleniowych, choćby organizowanych poza miejscem pracy (imprezy wyjazdowe). W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu (konferencji, szkoleniu) dobrowolnie, po jego stronie nie pojawia się korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku. Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby nie „kursokonferencja” organizowana przez pracodawcę, pracownik wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu. Trudno też poważnie utrzymywać, że przychodem pracownika z umowy o pracę czy stosunku służbowego jest możliwość okazjonalnego uczestnictwa w obiedzie czy kolacji, a wartość zjedzonych przez niego potraw i wypitych napojów wyznacza podstawę opodatkowania.

W świetle powyższego zauważyć należy, że nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika bez ustalonej za nie zapłaty jest świadczeniem podlegającym podatkowi dochodowemu, podobnie jak nie każde tego rodzaju świadczenie jest wyłączone spod regulacji ustawy PIT. Przy czym, jak słusznie zauważył Trybunał Konstytucyjny ze względu na otwarty i rozwijający się katalog świadczeń oferowanych przez pracodawców – nie jest możliwe enumeratywne wyliczenie w ustawie podatkowej wszystkich nieodpłatnych przysporzeń, które zgodnie z zasadą powszechności przedmiotowej podatku dochodowego powinny być przez ustawodawcę uwzględnione.

Należy zaznaczyć, że są świadczenia, które gwarantują higieniczne i bezpieczne warunki pracy i służą jej organizacji (umożliwiają prawidłowe wykonywanie pracy), których spełnienie leży przede wszystkim w interesie pracodawcy w celu odpowiedniego zorganizowania własnej działalności. W takim przypadku pracownik korzysta z tych świadczeń (w ramach wykonywania przypisanej pracy), jednak dla niego jest to korzyść niewychodząca na zewnątrz stosunku pracy i niestanowiąca dochodu, będącego przedmiotem opodatkowania.

Zatem podstawowym kryterium, które powinno być stosowane przy ustalaniu, czy dane świadczenie nieodpłatne pracodawcy stanowiło przychód ze stosunku pracy, jest wystąpienie po stronie pracownika przysporzenia, czy to w postaci nabycia wymiernej korzyści majątkowej, czy to w postaci również wymiernego zaoszczędzenia wydatku.

Należy też pokreślić, że ustawowe pojęcie nieodpłatnych świadczeń musi być zawsze interpretowane w konkretnym kontekście, a nie w oderwaniu od niego z pominięciem okoliczności realizacji pewnych uprawnień, zjawisk gospodarczych i zdarzeń prawnych.

Odnosząc powyżej zacytowane przepisy na grunt przedmiotowej sprawy, stwierdzić należy, że spożyty w czasie spotkań służbowych pracowników jak i spotkań pracowników z kontrahentami Wnioskodawcy posiłek zarówno przez pracownika nie pozostającego w podróży służbowej oraz pracownika będącego w podróży służbowej, któremu posiłek został sfinansowany przez Wnioskodawcę, tj. zapłacony ze służbowej karty płatniczej, którą posługuje się pracownik lub z zaliczki wypłaconej pracownikowi na poczet podróży służbowej można traktować po stronie pracownika, jako narzędzie służące prawidłowemu wykonaniu przez niego obowiązków służbowych. Brak jest zatem podstaw do twierdzenia, że posiłki finansowane przez Wnioskodawcę w celu efektywnego przeprowadzenia spotkania stanowią dla pracownika jakiekolwiek przysporzenie. W konsekwencji, wartość tych usług nie stanowi dla pracownika przychodu ze stosunku pracy z tytułu nieodpłatnego świadczenia, podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Atmosfera spotkania, której sprzyja wspólne spożywanie posiłku ma wpływ na ewentualne korzyści finansowe płynące dla Wnioskodawcy ze współpracy z podmiotami reprezentowanymi przez osoby uczestniczące w spotkaniach. Pracownicy nie biorą udziału w spotkaniu jako osoby prywatne ale jako reprezentanci Wnioskodawcy. Spotkania te mają charakter służbowy i wchodzą w zakres ich obowiązków. Jak ujął w opisie stanu faktycznego oraz darzenia przyszłego spotkania mają służyć sprawnemu realizowaniu wspólnych projektów, integracji pracowników, wymianie doświadczeń, koordynacji prac nad projektami, zdobywaniu nowych zleceń, konsultowaniu z partnerami biznesowymi oferty i dostosowania jej do ich indywidualnych potrzeb.

W sytuacji, gdy faktyczne korzyści z oferowanych posiłków odnosi przede wszystkim Wnioskodawca, nie Jego pracownicy, nie można stwierdzić, że po stronie pracowników wystąpi przysporzenie majątkowe stanowiące przychód ze stosunku pracy, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Wydatki te są bowiem ponoszone w interesie pracodawcy, nie mają charakteru osobistego, a co za tym idzie, nie powodują powstania przysporzenia majątkowego po stronie pracowników. Zatem w tym przypadku na Wnioskodawcy nie ciąży obowiązek obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Stanowisko Wnioskodawcy w odniesieniu do pracowników niebędących w podróży służbowej jak i pracowników przebywających w podróży służbowej w sytuacji zwrotu kosztów posiłku, gdy pracownik finansuje posiłki z zaliczki pobranej na poczet rozliczenia podróży albo zapłata następuje za karty płatniczej należącej do Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Powyższe nie ma jednak zastosowania w sytuacji, gdy to pracownik będący w podróży służbowej z własnych środków płaci za posiłek spożyty z kontrahentem lub podczas spotkań z innymi pracownikami a następnie kwota jest zwracana temu pracownikowi przez Wnioskodawcę. W momencie wypłaty środków z tytułu zwrotu poniesionych uprzednio wydatków pracownik ten otrzyma bowiem świadczenie pieniężne, które stanowi przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ww. ustawy. Do tego świadczenia znajdzie zastosowanie zwolnienie wynikające z art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych na warunkach określonych w tym przepisie.

Dokonując oceny stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego w złożonym wniosku, wyjaśnić należy, że ustawodawca definiując na potrzeby ustawy pojęcie przychodu w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dokonał rozróżnienia pieniędzy i wartości pieniężnych od wartości otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Wyodrębniając pojęcie nieodpłatnych świadczeń od pieniędzy uznał tym samym, że nieodpłatne świadczenia muszą mieć postać niepieniężną. Stanowisko to potwierdza również brzmienie art. 11 ust. 2-2b ustawy, w których to regulacjach ustawodawca wskazuje sposób ustalania wartości świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W powołanym przez Wnioskodawcę wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13, Trybunał orzekł, że art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 3 w związku z art. 11 ust. 2-2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych rozumiane w ten sposób, że inne nieodpłatne świadczenie oznacza wyłącznie przysporzenie majątkowe o indywidualnie określonej wartości, otrzymane przez pracownika, są zgodne z art. 2 w związku z art. 217 Konstytucji.

Wyrok ten dotyczył zatem wyłącznie świadczeń nieodpłatnych, dlatego też nie może mieć zastosowania do świadczeń pieniężnych. Należy bowiem zwrócić uwagę, że orzeczenie to zapadło na wniosek Lewiatan o zbadanie zgodności z art. 2 i art. 217 Konstytucji przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 3 w związku z art. 11 ust. 2-2b) w zakresie, w jakim przewidują opodatkowanie wszelkich świadczeń: 1) które pracownik może potencjalnie otrzymać w związku z pozostawaniem w stosunku pracy, 2) które są ściśle związane z działalnością gospodarczą prowadzoną przez pracodawcę, 3) których wartości nie da się wyliczyć w zgodzie z metodologią wskazaną w wymienionej ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosowanie tez zawartych w tym wyroku do świadczeń o charakterze pieniężnym otrzymywanych przez pracownika, nie jest uzasadnione.

Powyższe stanowisko znajduje odzwierciedlenie w wyroku WSA w Gdańsku z dnia 13 października 2015 r., sygn. akt I SA/Gd 949/15, w którym czytamy: „że prawidłowe jest również stanowisko organu w zakresie spożywanego przez pracownika w czasie spotkania z kontrahentem spółki posiłku, finansowanego przez spółkę. Rację ma organ konkludując, że zapłacony ze służbowej karty płatniczej posiłek, którą posługuje się pracownik lub z zaliczki wypłaconej pracownikowi na poczet podróży służbowej można traktować jako narzędzie służące pracownikowi do prawidłowego wykonania przez niego obowiązków służbowych. Zatem posiłki finansowane przez spółkę w celu efektywnego przeprowadzenia spotkania nie stanowią dla pracownika jakiekolwiek przysporzenia. W konsekwencji, wartość tych usług nie stanowi dla pracownika przychodu ze stosunku pracy z tytułu nieodpłatnego świadczenia, podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Powyższe nie ma jednak zastosowania w sytuacji, gdy to pracownik z własnych środków płaci za posiłek spożyty z kontrahentem, a następnie kwota jest zwracana temu pracownikowi przez spółkę. W momencie wypłaty środków z tytułu zwrotu poniesionych uprzednio wydatków pracownik ten otrzyma bowiem świadczenie pieniężne, do którego znajdzie zastosowanie art. 21 ust. 1 pkt 16 u.p.d.o.f., w konsekwencji korzysta on ze zwolnienia od podatku dochodowego”.

Zgodnie z ww. art. 21 ust. 1 pkt 16, wolne od podatku są diety i inne należności za czas:

1. podróży służbowej pracownika,
2. podróży osoby niebędącej pracownikiem
   

- do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Definicja podróży służbowej została zawarta w art. 775 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21 poz. 94, z późn. zm.), który stanowi, iż pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową.

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, że podróżą służbową jest taki wyjazd, który odbywa się na polecenie pracodawcy i jest związany ze świadczeniem pracy poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy.

W myśl art. 775 § 2 Kodeksu pracy, Minister właściwy do spraw pracy określi, w drodze rozporządzenia, wysokość oraz warunki ustalania należności przysługujących pracownikowi, zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju. Rozporządzenie powinno w szczególności określać wysokość diet, z uwzględnieniem czasu trwania podróży, a w przypadku podróży poza granicami kraju - walutę, w jakiej będzie ustalana dieta i limit na nocleg w poszczególnych państwach, a także warunki zwrotu kosztów przejazdów, noclegów i innych wydatków.

Odrębnymi przepisami, o których mowa powyżej są przepisy rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 167).

W myśl § 2 powołanego powyżej rozporządzenia z tytułu podróży krajowej oraz podróży zagranicznej, odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują:

1. diety;
   
2. zwrot kosztów:
   
   
   1. przejazdów,
      
   2. dojazdów środkami komunikacji miejscowej,
      
   3. noclegów,
      
   4. innych niezbędnych udokumentowanych wydatków, określonych lub uznanych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.
      
      
      

Zgodnie z § 4 ust. 1 cyt. rozporządzenia, pracownikowi, który w czasie podróży krajowej lub podróży zagranicznej poniósł inne niezbędne wydatki związane z tą podróżą, określone lub uznane przez pracodawcę, zwraca się je w udokumentowanej wysokości. Wydatki, o których mowa w ust. 1, obejmują opłaty za bagaż, przejazd drogami płatnymi i autostradami, postój w strefie płatnego parkowania, miejsca parkingowe oraz inne niezbędne wydatki wiążące się bezpośrednio z odbywaniem podróży krajowej lub podróży zagranicznej (§ 4 ust. 2 ww. rozporządzenia).

W myśl § 7 ust. 1 ww. rozporządzenia, dieta w czasie podróży krajowej jest przeznaczona na pokrycie zwiększonych kosztów wyżywienia i wynosi 30 zł za dobę podróży.

Stosownie do § 7 ust. 3 pkt 2 rozporządzenia, dieta nie przysługuje jeżeli pracownikowi zapewniono bezpłatne całodzienne wyżywienie.

Na podstawie § 7 ust. 4 rozporządzenia, kwotę diety, o której mowa w ust. 1, zmniejsza się o koszt zapewnionego bezpłatnego wyżywienia, przyjmując, że każdy posiłek stanowi odpowiednio:

1. śniadanie – 25% diety;
   
2. obiad – 50% diety;
   
3. kolacja – 25% diety.
   
   

W przypadku korzystania przez pracownika z usługi hotelarskiej, w ramach której zapewniono wyżywienie, przepisy ust. 4 stosuje się odpowiednio (§ 7 ust. 5 rozporządzenia).

Stosownie do § 13 ust. 1 rozporządzenia, dieta w czasie podróży zagranicznej jest przeznaczona na pokrycie kosztów wyżywienia i inne drobne wydatki.

W myśl § 13 ust. 2 rozporządzenia, dieta przysługuje w wysokości obowiązującej dla docelowego państwa podróży zagranicznej. W przypadku podróży zagranicznej odbywanej do dwóch lub więcej państw pracodawca może ustalić więcej niż jedno państwo docelowe.

W oparciu o § 14 ust. 1 rozporządzenia, pracownikowi, któremu zapewniono w czasie podróży zagranicznej bezpłatne, całodzienne wyżywienie, przysługuje 25% diety ustalonej zgodnie z § 13 ust. 3.

Zgodnie z § 14 ust. 2 rozporządzenia, kwotę diety zmniejsza się o koszt zapewnionego bezpłatnego wyżywienia, przyjmując, że każdy posiłek stanowi odpowiednio:

1. śniadanie – 15% diety;
2. obiad – 30% diety;
3. kolacja – 30% diety.
   
   

W przypadku korzystania przez pracownika z usługi hotelarskiej, w ramach której zapewniono wyżywienie, przepisy ust. 2 stosuje się odpowiednio (§ 14 ust. 3 rozporządzenia).

W świetle ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stwierdzić należy, że ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ww. ustawy, korzysta tylko ta część świadczenia związanego z posiłkiem, która nie przekracza wysokości diety określonej w przepisach rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej wydanych na podstawie art. 775 § 2 ustawy – Kodeks pracy.

W konsekwencji, ewentualna nadwyżka poniesionych przez Wnioskodawcę kosztów posiłków ponad kwotę diety określonej w przepisach rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej stanowi przychód pracownika ze stosunku pracy, o którym mowa w powołanym art. 12 ww. ustawy, podlegający opodatkowaniu, od którego Wnioskodawca, jako płatnik, jest obowiązany obliczyć, pobrać i odprowadzić do właściwego urzędu skarbowego zaliczkę na podatek dochodowy stosownie do postanowień art. 31, 32 i 38 ustawy.

Stanowisko Wnioskodawcy w odniesieniu do pracowników przebywających w podróży służbowej, którzy ze środków własnych pokrywają koszty posiłków, a następnie Wnioskodawca dokonuje pracownikowi zwrotu tych kosztów jest nieprawidłowe, gdyż zwrot ten stanowi dla pracownika przychód ze stosunku pracy korzystający ze zwolnienia przedmiotowego, a nie jak twierdzi Wnioskodawca zwrot ten nie stanowi przychodu.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa; w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.