Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT3.4011.304.2018.2.WM
z 24 sierpnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 7 czerwca 2018 r. (data wpływu 20 czerwca 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 16 sierpnia 2018 r. (data wpływu) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów: wynagrodzenia z tytułu bezumownego korzystania ze znaku towarowego oraz opłat licencyjnych za korzystanie ze znaku towarowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 czerwca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów: wynagrodzenia z tytułu korzystania ze znaków towarowych oraz opłat licencyjnych za korzystanie ze znaku towarowego.

We wniosku złożonym przez:

• Zainteresowanego będącym stroną postępowania:
• Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania:

przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Przedmiotem działalności Wnioskodawcy prowadzącego działalność w formie spółki jawnej jest między innymi produkcja i sprzedaż papieru falistego i tektury falistej oraz opakowań z papieru i tektury. Towary w postaci wszelkiego rodzaju opakowań są oznaczone pod względem jakości i stosowanych standardów bezpieczeństwa marką „MP” (dalej „Znak Towarowy”).

Właściciel Znaku Towarowego w postępowaniu przed Urzędem Patentowym RP w załatwieniu wniosku zgłoszeniowego w dniu 13 kwietnia 2017 r. uzyskał z dniem 29 września 2017 r. prawa ochronne dla przedmiotowego Znaku Towarowego udzielone decyzją wydaną przez Urząd Patentowy RP. Wnioskodawca z tego powodu zawarł umowę licencyjną na czas nieoznaczony na podstawie której, licencjodawca udzielił wyłącznej licencji na korzystanie ze Znaku Towarowego. Na podstawie umowy licencyjnej Wnioskodawca (licencjobiorca) został upoważniony do korzystania ze Znaku do następujących towarów lub usług ujętych zgodnie z klasyfikacją wiedeńską w klasie:

1. opakowania kartonowe, szczelne opakowania z tektury, opakowania na żywność, opakowania na prezenty, nieprzepuszczające powietrza opakowania z papieru, materiały amortyzujące lub wyściełające wykonane z papieru używane jako opakowania;
2. sprzedaż detaliczna, hurtowa i internetowa opakowań kartonowych, szczelnych opakowań z tektury, opakowań na żywność, opakowań na prezenty, nieprzepuszczających powietrza opakowań z papieru, materiałów amortyzujących lub wyściełanych wykonanych z papieru używanych jako opakowania

klasyfikacja wiedeńska: 26.04.01; 26.04.02; 26.04.03; 26.04.09; 27.05.04; 26.01.12 w formie nanoszenia go na swoich produktach lub usługach do wykorzystania Znaku Towarowego w celach promocyjnych w szczególności na następujących polach eksploatacji:

1. w zakresie utrwalania oraz zwielokrotniania utworów - utrwalanie, zwielokrotnienie i wytwarzanie każdą możliwą techniką, w tym techniką drukarską, reprograficzną, zapisu magnetycznego i optycznego, techniką cyfrową, wykonywania odbitek itd., w tym w formie plastycznej, fotograficznej, poligraficznej, zapisu w pamięci komputera lub na nośnikach komputerowych (magnetycznych, optycznych), zapisu audiowizualnego - w dowolnym standardzie, systemie i formacie, w dowolnej liczbie egzemplarzy;
2. w zakresie obrotu oryginałem lub egzemplarzami - wprowadzenie do obrotu, w tym publiczne wystawienie i udostępnienie za pośrednictwem środków masowego przekazu egzemplarzy Znaku utrwalonych i zwielokrotnionych w sposób określony powyżej, jak również użyczenie lub najem i dzierżawa oryginału lub egzemplarzy.

Za korzystanie ze Znaku Towarowego na podstawie zawartej umowy licencyjnej Wnioskodawca zobowiązany jest do uiszczenia następujących wynagrodzeń:

• z tytułu bezumownego korzystania ze Znaku Towarowego w okresie poprzedzającym zawarcie umowy licencyjnej zryczałtowanego wynagrodzenia w kwocie 60.000 zł, płatne w terminie 120 dni od daty zawarcia umowy licencyjnej,
• z tytułu udzielenia licencji, wynagrodzenia miesięcznego uzależnionego od uzyskania przez Wnioskodawcę - licencjobiorcę przychodu netto ze sprzedaży towarów i usług przekraczającego kwotę 700.000 zł w wysokości ustalonej parametrycznie stanowiącej iloczyn faktycznie osiągniętej kwoty przychodu miesięcznego i współczynnika partycypacji w przychodzie wynoszącego 0,0245 płatnego z dołu do 20-tego dnia następnego miesiąca.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że:

• licencjodawcą zgodnie z umową licencyjną opisaną we wniosku jest osoba fizyczna nie prowadząca działalności gospodarczej, inna niż wymieniona w pytaniu;
• licencjobiorcą zgodnie z umową licencyjną opisaną we wniosku jest spółka jawna, której jest wspólnikiem;
• osobą określoną we wniosku jako „Właściciel Znaku Towarowego" jest osoba, która 29 września 2017 r. uzyskała prawa ochronne dla przedmiotowego znaku. Nie jest to żaden ze wspólników spółki jawnej, której Wnioskodawca jest wspólnikiem;
• przedmiotowy znak towarowy nie został wniesiony do tej spółki w ramach aportu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy wydatki poniesione przez Wnioskodawcę na zapłatę wynagrodzenia z tytułu korzystania przez niego z tytułu bezumownego korzystania ze Znaku Towarowego w okresie poprzedzającym zawarcie umowy licencyjnej stanowią koszt uzyskania przychodów na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
2. Czy wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę na zapłatę miesięcznego wynagrodzenia za korzystanie ze Znaku Towarowego z tytułu umowy licencyjnej obliczone parametrycznie współczynnikiem partycypacji licencjodawcy w osiąganym miesięcznym przychodzie Wnioskodawcy po przekroczeniu w danym miesiącu progu przychodu powyżej 700.000 zł wypłacane przez okres trwania umowy stanowią koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Zainteresowanych, wspólnik spółki jawnej ma prawo do zaliczenia (w ustalonej pomiędzy wspólnikami w umowie spółki proporcji do udziału w zysku) do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych z tytułu bezumownego korzystania ze Znaku Towarowego w okresie poprzedzającym zawarcie umowy licencyjnej oraz rozpoznawania opłaty licencyjnej za korzystanie ze Znaku Towarowego jako kosztu uzyskania przychodu, tj. do ujęcia tej opłaty jako kosztu podatkowego w miesiącu zaksięgowania na podstawie stosownego dokumentu księgowego, traktując opłatę z tytułu licencji, jako tzw. koszt pośredni zaliczany w ciężar kosztów uzyskania przychodów w dacie poniesienia i tym samym opłaty licencyjne nie są objęte rozliczeniem poprzez odpisy amortyzacyjne.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 updof, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Stosownie do art. 22 ust. 5c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Zgodnie z ogólną definicją kosztu uzyskania przychodu sformułowaną przez ustawodawcę, za koszty uzyskania przychodów można uznać takie wydatki, które spełniają kumulatywnie następujące warunki wskazane w cytowanym powyżej art. 22 ust. 1, tj.

• zostały poniesione przez podatnika.
• ich poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczanie źródła przychodów.
• nie zostały wyłączone z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 23 ust. 1 ustawy.

W uwarunkowaniach przedmiotowej sprawy, w ocenie Wnioskodawcy, wszystkie powyższe przesłanki są spełnione.

Dodatkowo, w ocenie Wnioskodawcy, opłat licencyjnych nie można w sposób jednoznaczny i bezpośredni powiązać z osiągnięciem konkretnego przychodu, a zatem powinny być one rozpoznane jako koszt uzyskania przychodów inny niż bezpośrednio związany z przychodami.

Jak wskazują organy podatkowe przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody. Aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim,a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednie związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały poniesione w sposób racjonalny w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas, gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty. Aby określić, czy dany koszt jest bezpośrednio, czy pośrednio związany z przychodem, należy rozstrzygnąć, czy istnieje możliwość powiązania tego wydatku z przychodem osiągniętym w roku podatkowym.

W nawiązaniu do powyższego uznać należy, że opłaty licencyjne z tytułu zawartej umowy licencji stanowią koszty uzyskania przychodów pośrednio związane z przychodami, których moment poniesienia uregulowany został w art. 22 ust. 5c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (tak Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidulanej z 18 maja 2015 r. znak: ITPB3/4510-109/15/PS).

Z uwagi na przyjęty w umowach licencyjnych sposób kalkulacji opłat licencyjnych, przedmiotowe opłaty nie będą odniesione w ciężar kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne na podstawie art. 22 ust. 8 updof w zw. z art. 22g ust. 18 updof.

W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawcy należy uznać, że opłaty licencyjne za korzystanie ze Znaku Towarowego uiszczane na rzecz licencjodawcy stanowią koszty uzyskania przychodów pośrednio związane z osiąganymi przez Wnioskodawcę przychodami i powinny być odnoszone w ciężar kosztów uzyskania przychodu stosownie do regulacji art. 22 ust. 5c w zw. z art. 22 ust. 5d updof, tj. w dniu, na który zostały ujęte w księgach rachunkowych spółki.

Stanowisko prezentowane przez Wnioskodawcę znajduje potwierdzenie w utrwalonej linii interpretacyjnej organów podatkowych, m.in.:

• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 14 kwietnia 2016 r. znak: IBPB-1-2/4510-295/16/BG,
• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 18 maja 2015 r. znak: ITPB3/4510-109/15/PS,
• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 7 lipca 2014 r. znak: IBPB1/2/423-410/14/BG,
• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 17 stycznia 2014 r. znak: ITPB3/423-501a/13/PS.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1059), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• mnie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów,
• musi być należycie udokumentowany.

Konstrukcja ww. przepisu daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 23 ust. 1 ww. ustawy), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu bądź zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Tak więc kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

• przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu, racjonalność i niezbędność) oraz
• potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Należy przy tym podkreślić, że sam fakt poniesienia danego wydatku w związku z prowadzoną działalnością nie jest decydujący dla uznania, że spełnia on przesłankę celowości, wynikającą z art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie każdy bowiem wydatek ponoszony w ramach prowadzonej działalności gospodarczej ma na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie ich źródła. W odniesieniu do kosztów nieobjętych wyłączeniem z kosztów podatkowych, można stwierdzić, że kwestia ich związku z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika stanowi jeden z istotnych elementów, które powinny być uwzględniane przy ocenie ich celowości – nie przesądza jednak samoistnie o możliwości zaliczenia tych kosztów do kategorii kosztów podatkowych.

Katalog wyłączeń z kategorii kosztów uzyskania przychodów zawarty w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ma charakter zamknięty. Ujęte w nim wyłączenia mają różny charakter i pełnią różne funkcje. W szczególności, część spośród nich prowadzi do bezwzględnego wyłączenia określonych rodzajów kosztów z kategorii kosztów podatkowych, część służy limitowaniu wysokości rozpoznawanych przez podatników rodzajów kosztów uzyskania przychodów (uniemożliwia zaliczenie do kosztów podatkowych wartości przewyższających ustalony przez ustawodawcę poziom wydatków), część – „przesunięciu” momentu rozpoznawania określonych kosztów, wykluczeniu ich związku albo powiązaniu ich z konkretnym przychodem lub momentem podatkowym.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

W myśl art. 8 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat.

Wynagrodzenie za bezumowne korzystanie ze znaków towarowych nie zostało wymienione w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów wymienionym w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Tym samym możliwość zaliczenia przedmiotowych wydatków do kosztów uzyskania przychodów jest przede wszystkim uzależniona od kwestii spełniania przez nie tzw. przesłanki celowości, określonej w art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Dla ich kwalifikacji podatkowej kluczowe znaczenie ma zatem ocena, czy są ponoszone w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła.

Dlatego też, skoro – jak wynika z opisu zdarzenia przyszłego – przedmiotem działalności spółki jawnej jest produkcja i sprzedaż papieru falistego i tektury falistej oraz opakowań z papieru i tektury, a towary w postaci wszelkiego rodzaju opakowań są oznaczone pod względem jakości i stosowanych standardów bezpieczeństwa marką „MP” („Znak Towarowy”), to wydatki z tytułu opłat za bezumowne korzystanie z tego znaku towarowego – w ocenie tutejszego organu – wypełniają hipotezę norm art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym przedmiotowa kwota może stanowić koszt uzyskania przychodów Spółki.

Stosownie do art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Z treści art. 22b ust. 1 pkt 5 ww. ustawy wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, nabyte od innego podmiotu, nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania licencje, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

W myśl art. 22g ust. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość początkową praw majątkowych, w tym licencji i autorskich praw majątkowych, stanowi cena nabycia tych praw; jeżeli wynagrodzenie (opłaty) wynikające z umowy licencyjnej albo z umowy o przeniesienie innych praw majątkowych jest uzależnione od wysokości przychodów z licencji lub praw uzyskanych przez licencjobiorcę albo nabywcę - przy ustalaniu wartości początkowej praw majątkowych, w tym licencji, nie uwzględnia się tej części wynagrodzenia.

W świetle powołanego wyżej art. 22g ust. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwagi na fakt, że wysokość ponoszonych przez spółkę jawną opłat licencyjnych uzależniona będzie od wysokości przychodów z licencji (będą ustalone w oparciu o wielkość przychodów uzyskiwanych przez Wnioskodawcę z tytułu korzystania ze Znaków w ramach licencji), opłaty te nie będą wpływały na wartość początkową licencji, lecz będą stanowiły koszt uzyskania przychodu, po spełnieniu przesłanek wskazanych w art. 22 ust. 1 ww. ustawy.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 64 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wszelkiego rodzaju opłat i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z praw i wartości, o których mowa w art. 22b ust. 1 pkt 4-7, nabytych lub wytworzonych przez podatnika lub spółkę niebędącą osobą prawną, której jest wspólnikiem, a następnie zbytych - w części przekraczającej przychód uzyskany przez podatnika z ich zbycia.

W treści wniosku Wnioskodawca wskazał, że licencjodawcą zgodnie z umową licencyjną opisaną we wniosku jest osoba fizyczna nie prowadząca działalności gospodarczej, inna niż wspólnik spółki jawnej. Właścicielem Znaku Towarowego jest osoba, która 29 września 2017 r uzyskała prawa ochronne dla przedmiotowego znaku i nie jest to żaden ze wspólników spółki jawnej, której Wnioskodawca jest wspólnikiem. Przedmiotowy znak towarowy nie został wniesiony do tej spółki w ramach aportu.

Powyższe skutkuje tym, że w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów opłat licencyjnych za korzystane ze znaku towarowego nie będzie miało zastosowania ograniczenie o którym mowa w art. 23 ust. 1 pkt 64 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Powyższe opłaty licencyjne nie będą odniesione w koszty uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne na podstawie art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23. Będą one natomiast podlegały zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zgodnie z art. 22 ust. 1 ww. ustawy.

Odnosząc się do momentu zaliczenia ww. wydatków do kosztów uzyskania przychodów, stwierdzić należy, że dla ustalenia tego momentu, należy rozpoznać rodzaj powiązania kosztów z przychodami. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania koszty podatkowe można podzielić na:

• bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód),
• inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Zgodnie z ugruntowanym poglądem, kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru.

Z kolei pośrednie koszty uzyskania przychodów to takie wydatki, których nie da się przypisać wprost do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia. Nie pozostają one w uchwytnym związku z konkretnymi przysporzeniami podatnika, brak jest możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód.

Wydatków z tytułu bezumownego korzystania ze znaku towarowego oraz opłat licencyjnych za korzystanie ze znaku towarowego nie można przypisać konkretnym przychodom. W związku z tym stanowią one koszty uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej inne niż bezpośrednio związane z przychodami (tzw. koszty pośrednie).

Zgodnie z art. 22 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, u podatników prowadzących księgi rachunkowe koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 5a i 5b.

Stosownie do postanowień art. 22 ust. 5c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Zgodnie zaś z art. 22 ust. 5d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Reasumując, wydatki z tytułu bezumownego korzystania ze znaku towarowego oraz opłat licencyjnych za korzystanie ze znaku towarowego ponoszone przez spółkę jawną, w której Wnioskodawca jest wspólnikiem, jako stanowiące koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami, powinny zostać zaliczone do kosztów podatkowych w dacie ich poniesienia, tj. na dzień, na który ujęto je w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury albo innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku). Koszt ten Wnioskodawca powinien rozpoznać z uwzględnieniem art. 8 ust. 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku spółki jawnej.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji organów podatkowych, wskazać należy, że rozstrzygnięcia w nich zawarte dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw podatników, w określonym stanie faktycznym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Natomiast organy podatkowe, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami innych organów podatkowych i sądów, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, iż nie stanowią materialnego prawa podatkowego i nie mają mocy powszechnie obowiązującej.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.