Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.238.2018.2.AW
z 13 sierpnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2018 r. poz. 800 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 5 czerwca 2018 r. (data wpływu 6 czerwca 2018 r.), uzupełnionym pismem z 25 lipca 2018 r. (data wpływu 26 lipca 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy nakłady ponoszone na budowę przyłącza wodociągowego oraz wewnętrznej instalacji wodociągowej wraz z zabudową hydroforu będą stanowiły koszty inne niż bezpośrednie, a zatem będą stanowić koszt podatkowy w dacie poniesienia (pytania oznaczone we wniosku numerami 1, 2 i 3) – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 czerwca 2018 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy nakłady ponoszone na budowę przyłącza wodociągowego oraz wewnętrznej instalacji wodociągowej wraz z zabudową hydroforu będą stanowiły koszty inne niż bezpośrednie, a zatem będą stanowić koszt podatkowy w dacie poniesienia (pytania oznaczone we wniosku numerami 1, 2 i 3).

Wniosek uzupełniono pismem z 25 lipca 2018 r. (data wpływu 26 lipca 2018 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie organu z 17 lipca 2018 r. nr 0111-KDIB1-2.4010.238.2018.1.AW.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

Spółka zajmuje się wydobywaniem i produkcją kruszyw dolomitowych. Od 10 lat prowadzi budowę nowej kopalni na terenie oddalonym od obecnej kopalni o około 5 km. Na terenie nowej kopalni powstaje cała infrastruktura niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej m.in. zaplecze techniczno-biurowe, na które składają się kontenery biurowe, wagi samochodowe, budynek warsztatowo-magazynowy, przejazdowa instalacja do mycia samochodów. Ponoszone nakłady na budowę poszczególnych elementów opisanego zaplecza Spółka kwalifikuje jako koszty wytworzenia budowanych środków trwałych, powiększając tym samym ich wartość początkową. Spółka ponosi również inne koszty, które nie biorą udziału w procesie budowy środków trwałych, a które odnoszone są na rozliczenia międzyokresowe kosztów, które z chwilą uzyskania pierwszych przychodów ze sprzedaży kruszyw z nowej kopalni będą odnoszone w koszty przez okres uzyskanej koncesji tj. do 2032 r. Kwalifikacji takiego postępowania Spółka dokonała w oparciu o art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz przyjętej polityce rachunkowości. Postawę Spółki poparła wydana interpretacja indywidualna nr IBPB-1-2/4510-631/15/AP, na podstawie której Spółka wzoruje się przy ustalaniu kosztów podatkowych.

Obecnie Spółka ponosi znaczne wydatki na budowę przyłącza wodociągowego wraz z zabudową hydroforu oraz wewnętrznej instalacji wodociągowej. Z uwagi na ukształtowanie terenu nieodzownym elementem doprowadzenia wody do zaplecza techniczno-biurowego jest budowa przyłącza wodociągowego na odcinku ok. 800 metrów wraz z zabudową zestawu hydroforowego (studnia wraz z hydroforem i zestawem pomp, utrzymujących ciśnienie umożliwiające przepływ wody). Całość nakładów związanych z budową przyłącza ponosi Spółka i ona pozostaje w całości właścicielem powstałych budowli i urządzeń. W znacznej mierze przyłącze wodociągowe powstaje na gruncie gminy, na podstawie decyzji władz gminy.

Na pytanie Organu zawarte w wezwaniu z 17 lipca 2018 r.: „Czy Spółka posiada/będzie posiadać tytuł prawny do gruntów będących własnością gminy, na których zostaną wybudowane przyłącza”, Wnioskodawca odpowiedział, że budowa przyłącza wodociągowego wraz z hydroforem w znacznej części przebiega na gruntach będących własnością gminy, która na okres budowy wydała czasowe pozwolenie na zajęcie pasa drogowego drogi gminnej w celu budowy przyłącza. Ponadto w myśl powyższej decyzji Spółka będzie ponosiła coroczne opłaty za umieszczenie hydroforu (urządzenia infrastruktury technicznej) w pasie drogowym.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania (oznaczone we wniosku numerami 1, 2 i 3):

1. Czy nakłady ponoszone na budowę przyłącza wodociągowego oraz wewnętrznej instalacji wodociągowej wraz z zabudową hydroforu, które będą dostarczać wodę do więcej niż jednego budynku będą stanowiły odrębny środek trwały, a kosztem uzyskania przychodów będą odpisy amortyzacyjne?
2. Czy też nakłady ponoszone na budowę przyłącza wodociągowego oraz wewnętrznej instalacji wodociągowej, które będą dostarczać wodę więcej niż jednemu obiektowi budowlanemu będą powiększać na zasadzie proporcji koszt wytworzenia poszczególnych środków trwałych, a kosztem podatkowym będą odpisy amortyzacyjne?
3. Czy też nakłady ponoszone na budowę przyłącza wodociągowego oraz wewnętrznej instalacji wodociągowej wraz z zabudową hydroforu będą stanowiły koszty inne niż bezpośrednie, a zatem będą stanowić koszt podatkowy w dacie poniesienia?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, nakłady ponoszone na budowę przyłącza wodociągowego oraz wewnętrznej instalacji wodociągowej wraz z zabudową hydroforu nie spełniają warunku kompletności aby uznać przyłącze za samodzielnie funkcjonujący środek trwały, musi być on podłączony do sieci wodociągowej. Nie jest również częścią składową powstających budynków, zatem w ocenie spółki wydatek na budowę przyłącza kwalifikowany jest jako koszt podatkowy o charakterze pośrednim, jednak z uwagi na fakt że Spółka nie osiąga jeszcze przychodów z prowadzonej działalności, zamierza ponoszone koszty rozliczać w czasie przez okres trwania koncesji (tj. od momentu uzyskiwania pierwszych przychodów do końca koncesji w 2032 r.) zgodnie z wydaną interpretacją indywidualną nr IBPB-1-2/4510-631/15/AP.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2018 r. poz. 1036 z późn. zm., dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu ze źródła przychodu lub realną szansą powstania przychodu podatkowego, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła jego uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu enumeratywnie wymienionych w stosownych przepisach updop, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Przepisy updop, dokonują podziału kosztów na koszty bezpośrednio związane z przychodami i koszty pośrednie (inne niż bezpośrednio związane z przychodami).

Zgodnie z ugruntowanym poglądem, kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. W ich przypadku możliwe jest „zidentyfikowanie” wpływu danego kosztu na wielkość osiągniętych przychodów. Do tej kategorii należą głównie te koszty, które mogą być przydzielone, przypisane do określonych wyrobów bądź usług. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru.

Natomiast pośrednie koszty uzyskania przychodów to takie wydatki, których nie da się przypisać wprost do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia. Nie pozostają one w uchwytnym związku z konkretnymi przysporzeniami podatnika – brak jest możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód. Do tego rodzaju kosztów zalicza się m.in. koszty ogólnego zarządu, koszty administracyjne, wydatki na utrzymanie obiektów, obsługę prawną, ubezpieczenia, świadczenia na rzecz pracowników. Każdy z ww. wydatków jest związany z działalnością prowadzoną przez podatnika i przyczynia się w sposób ogólny do osiągania przez niego przychodów. Nie można jednak ustalić, uzyskaniu jakiego konkretnego przychodu dany wydatek służy.

Moment potrącalności kosztów uzyskania przychodu został uregulowany w art. 15 ust. 4-4e updop. Z uwzględnieniem powyższego podziału kosztów uzyskania przychodu ww. regulacje kształtują dwie niezależne zasady:

1. zasada dotycząca kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z przychodami – zgodnie z art. 15 ust. 4 tej ustawy, który stanowi, że koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c;
2. zasada dotycząca kosztów uzyskania przychodów innych niż koszty bezpośrednio związane z przychodami – zgodnie z art. 15 ust. 4d ww. ustawy, który stanowi, że koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.
   
   

Stosownie natomiast do art. 15 ust. 4e cyt. ustawy za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Z uwagi na to, że składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, ustawodawca przyjął zasadę, że wydatki te zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia. Zgodnie z art. 15 ust. 6 updop kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 updop amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

–o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Natomiast stosownie do art. 16a ust. 2 pkt 2 updop, amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie – zwane także środkami trwałymi.

Jak wynika zatem z art. 16a ust. 1 ustawy, aby składniki majątku, mogły zostać zaliczone do środków trwałych podatnika, muszą spełniać następujące warunki:

1. muszą stanowić własność lub współwłasność podatnika – amortyzacji podatkowej podlegają wyłącznie środki trwałe, do których przysługuje podatnikowi prawo własności, z wyjątkiem środków używanych przez leasingobiorcę na podstawie umowy leasingu finansowego oraz tych wymienionych w art. 16a ust. 2 ustawy;
2. przewidywany okres ich używania musi przekraczać jeden rok – o tym, jak długo będzie używany dany składnik decyduje sam podatnik;
3. muszą być kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania – ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, iż warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie przez właściwe organy administracji państwowej. Kompletne i zdatne do użytku są takie składniki majątku trwałego, które zawierają wszystkie elementy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania zgodnie z ich przeznaczeniem, bez narażenia życia lub zdrowia osób z nich korzystających;
4. muszą być wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą lub oddane do używania na podstawie umowy leasingu (tzw. operacyjnego) najmu lub dzierżawy.
   
   

W myśl art. 16h ust. 1 pkt 1 updop, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 16g ust. 1 pkt 1, 1a i 2 updop, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-14, uważa się:

1. w razie odpłatnego nabycia cenę ich nabycia;

1a. w razie częściowo odpłatnego nabycia, cenę ich nabycia powiększoną o wartość przychodu określonego w art. 12 ust. 5a;

2. w razie wytworzenia we własnym zakresie koszt wytworzenia.

Z opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka zajmuje się wydobywaniem i produkcją kruszyw dolomitowych. Od 10 lat prowadzi budowę nowej kopalni na terenie oddalonym od obecnej kopalni o około 5 km. Na terenie nowej kopalni powstaje cała infrastruktura niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej m.in. zaplecze techniczno-biurowe, na które składają się kontenery biurowe, wagi samochodowe, budynek warsztatowo-magazynowy, przejazdowa instalacja do mycia samochodów. Ponoszone nakłady na budowę poszczególnych elementów opisanego zaplecza Spółka kwalifikuje jako koszty wytworzenia budowanych środków trwałych, powiększając tym samym ich wartość początkową. Spółka ponosi również inne koszty, które nie biorą udziału w procesie budowy środków trwałych, a które odnoszone są na rozliczenia międzyokresowe kosztów, które z chwilą uzyskania pierwszych przychodów ze sprzedaży kruszyw z nowej kopalni będą odnoszone w koszty przez okres uzyskanej koncesji tj. do 2032 r.

Obecnie Spółka ponosi znaczne wydatki na budowę przyłącza wodociągowego wraz z zabudową hydroforu oraz wewnętrznej instalacji wodociągowej. Z uwagi na ukształtowanie terenu nieodzownym elementem doprowadzenia wody do zaplecza techniczno-biurowego jest budowa przyłącza wodociągowego na odcinku ok. 800 metrów wraz z zabudową zestawu hydroforowego (studnia wraz z hydroforem i zestawem pomp, utrzymujących ciśnienie umożliwiające przepływ wody). Całość nakładów związanych z budową przyłącza ponosi Spółka i ona pozostaje w całości właścicielem powstałych budowli i urządzeń. W znacznej mierze przyłącze wodociągowe powstaje na gruncie gminy, na podstawie decyzji władz gminy, która na okres budowy wydała czasowe pozwolenie na zajęcie pasa drogowego drogi gminnej w celu budowy przyłącza. Ponadto w myśl powyższej decyzji Spółka będzie ponosiła coroczne opłaty za umieszczenie hydroforu (urządzenia infrastruktury technicznej) w pasie drogowym.

Biorąc pod uwagę opis sprawy oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego należy wskazać, że podstawowym kryterium stanowiącym o klasyfikacji danego urządzenia (nabytego lub wytworzonego przez podatnika) jako odrębnego środka trwałego jest kwestia jego kompletności i zdatności do używania.

Przepisy prawa podatkowego nie wyjaśniają co należy rozumieć pod pojęciem „kompletny i zdatny do użytkowania”. Zgodnie z regułą wykładni językowej, w myśl której w sytuacji, gdy ustawodawca nie nadał danemu terminowi szczególnego znaczenia, stosując definicję ustawową, należy przyjąć takie jego znaczenie, jakie funkcjonuje w języku powszechnym.

W języku powszechnym – jak wynika z definicji zawartej w Słowniku języka polskiego Wydawnictwa Naukowego PWN (www.sjp.pwn.pl) – pojęcie „używać” jest synonimem pojęcia „użyć” i oznacza m.in. „zastosować coś jako środek, narzędzie” oraz „zrobić z czegoś użytek”.

Z powyższego należy wywieść, że oddanie środka trwałego „do używania” jest ściśle związane z włączeniem go do wykorzystywania w prowadzonej działalności gospodarczej, po uprzednim stwierdzeniu, że jest on kompletny i zdatny do użytku. Składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Poprzez sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania – po uzyskaniu stosownych pozwoleń i koncesji. Oznacza to, że w dniu przyjęcia do używania środki trwałe powinny być obiektywnie gotowe do wykorzystywania ich przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

Takie rozumienie kryteriów „kompletności” i „zdatności do użytku” prezentowane jest szeroko w doktrynie prawa podatkowego:

• „kompletne i zdatne do użytku są takie składniki majątku trwałego, które zawierają wszystkie elementy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania zgodnie z ich przeznaczeniem, bez narażenia życia lub zdrowia osób z nich korzystających, które ponadto posiadają stosowne atesty i homologacje oraz dopuszczone są do używania przez właściwe organy administracji państwowej” (J. Marciniuk, Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz, C.H. Beck, Warszawa 2009, s. 518-519);
• „składnik majątku spełnia przesłanki kompletności i zdatności do użytku, jeżeli jest on wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto są sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie” (E. Mazur, Komentarz do art. 16(a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, 2009, LEX);
• „zdatność do użytku w wielu sytuacjach faktycznych oznaczać będzie konieczność spełnienia szeregu wymogów formalnoprawnych nakładanych na przedsiębiorcę przez odrębne przepisy” (M. Wilk, Komentarz do art. 16(a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, 2014, LEX);
• „kompletność oraz zdatność do użytku w dniu przyjęcia do używania oznacza też, że środek trwały zawiera wymagane elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, jest sprawny technicznie, a jeśli istnieją wymogi formalne, to także one są spełnione” (M. Ślifirczyk, F. Świtała, R. Krasnodębski, G. Dźwigała, P. Karwat, Z. Huszcz, Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych. Komentarz, LexisNexis, Warszawa 2009).
  
  

Warunek kompletności i zdatności do użytku to zatem jednocześnie faktyczna oraz prawna możliwość funkcjonowania danego środka trwałego. W literaturze przedmiotu wskazuje się, że „składnik majątku spełnia obie ww. cechy jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, a ponadto, jeżeli jest sprawny technicznie (zob. „Podatek dochodowy od osób prawnych – komentarz”, J. Marciniuk (red.), wyd. C.H. Beck, Warszawa 2006).

Należy podkreślić, że składnik majątku spełnia kryterium kompletności jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Natomiast sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć jako możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania”. Zatem „kompletne i zdatne do użytku” nie oznacza jednocześnie, że składniki majątku mają być zdolne do samodzielnej pracy.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, Organ zgadza się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że wytwarzane przez niego przyłącze nie jest częścią składową powstających budynków. Nie podziela jednak stanowiska Wnioskodawcy, iż nakłady ponoszone na budowę przyłącza wodociągowego oraz wewnętrznej instalacji wodociągowej wraz z zabudową hydroforu nie spełniają warunku kompletności.

Jak wynika z przedstawionego opisu sprawy, na wytworzone przez Wnioskodawcę przyłącze wodociągowe składa się zarówno zabudowa, jak i urządzenia (studnia wraz z hydroforem i zestawem pomp utrzymujących ciśnienie umożliwiająca przepływ wody). Powstanie także wewnętrzna instalacja wodociągowa. Całość będzie gotowa do podłączenia do sieci wodociągowej, zatem nie można uznać, że przymiot kompletności inwestycja ta uzyska dopiero z chwilą podłączenia do tej sieci. Sam fakt podłączenia do sieci wodociągowej nie zmienia charakteru inwestycji w skład której wchodzą budowle i urządzenia tworzące przyłącze przeznaczone do dostarczania wody do więcej niż jednego obiektu.

W opisanej przez Wnioskodawcę sytuacji przedmiotowe przyłącze będzie spełniać zawarte w przepisach prawa podatkowego warunki niezbędne do uznania go za odrębny środek trwały.

Wskazać ponadto należy, że budowa przyłącza wodociągowego wraz z hydroforem w znacznej części przebiega na gruntach będących własnością gminy, która na okres budowy wydała czasowe pozwolenie na zajęcie pasa drogowego drogi gminnej w celu budowy przyłącza. Ponadto w myśl powyższej decyzji Spółka będzie ponosiła coroczne opłaty za umieszczenie hydroforu (urządzenia infrastruktury technicznej) w pasie drogowym.

Z okoliczności tych wynika, że Spółka posiada tytuł prawny do gruntu, na którym realizowana jest (będzie) inwestycja.

Podkreślić również należy, że zarówno judykatura jak i organy podatkowe stoją na stanowisku zgodnie z którym, jeśli dane urządzenie może współpracować z innymi urządzeniami w różnych konfiguracjach nie tracąc przy tym żadnych swoich właściwości i specyfikacji technicznych – stanowi ono odrębny środek trwały. Kryterium uznania środka za samodzielny środek trwały jest możliwość współpracy danego urządzenia z różnymi urządzeniami, tym samym jeśli urządzenie wykorzystywane jest jako współpracujące z innymi, wówczas możliwe jest uznanie takiego urządzenia za samodzielny środek trwały.

Reasumując stwierdzić należy, że nakłady ponoszone na budowę przyłącza wodociągowego oraz wewnętrznej instalacji wodociągowej wraz z zabudową hydroforu, które będą dostarczać wodę do więcej niż jednego budynku będą stanowiły odrębny środek trwały, a kosztem uzyskania przychodów będą odpisy amortyzacyjne.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, że nakłady ponoszone na budowę przyłącza wodociągowego oraz wewnętrznej instalacji wodociągowej wraz z zabudową hydroforu nie spełniają warunku kompletności, zatem wydatek na budowę przyłącza kwalifikowany powinien być jako koszt podatkowy o charakterze pośrednim – jest nieprawidłowe.

W pozostałym zakresie objętym wnioskiem wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (zdarzeniem przyszłym) podanym przez wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2018 r. poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.