Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-2.4011.247.2018.1.MD
z 3 sierpnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 6 czerwca 2018 r. (data wpływu), uzupełnionym w dniu 20 czerwca 2018 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika związanych z finansowaniem z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych imprezy integracyjnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 czerwca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 20 czerwca 2018 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca, jako zakład pracy, jest płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych. Jednocześnie Wnioskodawca jest jednostką budżetową (nieposiadającą osobowości prawnej).

Wnioskodawca, jako pracodawca, tworzy zakładowy fundusz świadczeń socjalnych (ZFŚS).

Wnioskodawca zamierza zgodnie z regulaminem zakładowego funduszu świadczeń socjalnych organizować imprezy integracyjne dla uczestników tego funduszu (pracowników Wnioskodawcy i ich rodzin, emerytów i rencistów – byłych pracowników Wnioskodawcy, innych osób uprawnionych do korzystania z funduszu), którzy mogą w niej uczestniczyć dobrowolnie, potwierdzając chęć uczestnictwa na liście. Spotkanie ma na celu integrację pracowników Wnioskodawcy i poprawienie relacji służbowych. Pracodawca w regulaminie zakładowego funduszu świadczeń socjalnych posiada zapis o powszechnej dostępności na równych zasadach dla wszystkich uprawnionych w przypadku organizacji wycieczek oraz imprez integracyjnych. Całkowity koszt imprezy zostanie pokryty ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych bez stosowania „kryterium socjalnego”. Koszt jednostkowy da się ustalić poprzez podzielenie sumy kosztów spotkania przez liczbę uczestników, lecz Wnioskodawca proponując pracownikom dobrowolne uczestnictwo w imprezie nie może przypisać indywidualnemu pracownikowi z tego tytułu ani przychodów, ani korzyści materialnej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy udział uczestnika zakładowego funduszu świadczeń socjalnych Wnioskodawcy w imprezie integracyjnej, zorganizowanej i sfinansowanej przez Wnioskodawcę w całości z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych Wnioskodawcy, powoduje powstanie z tego tytułu u uczestnika przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, udział uczestnika zakładowego funduszu świadczeń socjalnych Wnioskodawcy w imprezie integracyjnej, zorganizowanej i sfinansowanej przez Wnioskodawcę w całości z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych Wnioskodawcy, nie powoduje powstania przychodu z tego tytułu u uczestnika, gdyż nie ma podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich uczestników funduszu przypisać indywidualnym uczestnikom jako ich wymierną korzyść.

Zgodnie z przepisem art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z kolei, zgodnie z przepisem art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W świetle powyższych przepisów, w opinii Wnioskodawcy, należy stwierdzić, iż ażeby pieniądze i wartości pieniężne mogły zostać zaliczone do przychodów pracowników jako nieodpłatne świadczenia wystarczającym jest, aby były one postawione do dyspozycji pracowników. W przypadku natomiast świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń mogą być uznane za przychód jedynie po otrzymaniu tych świadczeń przez podatnika.

Zatem, biorąc powyższe przepisy pod uwagę, zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku świadczeń w naturze przychód u pracownika może powstać wyłącznie, jeżeli świadczenia te zostały faktycznie otrzymane przez pracownika, a nie jedynie postawione do dyspozycji pracownika. Taka wykładnia przepisu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest zgodna z przepisem art. 2 i 217 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej – pozwala bowiem na precyzyjne i jednoznaczne określenie zakresu opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, ze względu na fakt, iż nie jest możliwe ustalenie przez Wnioskodawcę czy pracownicy faktycznie otrzymali dane świadczenie oraz jaka jest ewentualnie wartość indywidualnego świadczenia otrzymanego przez poszczególnych pracowników – nie istnieje również możliwość ustalenia przychodu tego pracownika. Przedmiotem opodatkowania może być tylko i wyłącznie rzeczywista i skonkretyzowana wartość świadczenia, a nie wartość statystycznie ustalona. Wnioskodawca, aby przypisać poszczególnym pracownikom wartość nieodpłatnego świadczenia musiałaby dokonać statystycznego podziału wartości wydatków poniesionych przez Wnioskodawcę na organizację imprez przez statystyczną liczbę pracowników. Takie działanie powodowałoby, że każdemu z pracowników przypisana zostałaby nieprawdziwa wartość nieodpłatnego świadczenia.

W opinii Wnioskodawcy, prawidłowość powyższego stanowiska została potwierdzona w orzecznictwie sądów administracyjnych, w tym także przez Naczelny Sąd Administracyjny. W wyroku z dnia 24 stycznia 2013 r., sygn. akt I FSK 1064/11 Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że w odniesieniu do świadczeń w naturze przychód podatkowy powstaje wówczas, gdy świadczenia w naturze nie tylko zostały postawione do dyspozycji pracownika, lecz zostały również przez niego otrzymane. W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego zwrot „otrzymane” odnosi się zarówno do samego faktu uzyskania świadczenia, jak i jego wielkości. Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że w przypadku, gdy brak jest możliwości przypisania konkretnemu pracownikowi skonkretyzowanej wartości świadczenia jakie otrzymał nie można przypisać pracownikowi tych wartości w sposób statystyczny i opodatkować wartości świadczeń, które faktycznie przez pracownika nie zostały otrzymane.

Wnioskodawca wskazuje, iż podobnie w orzeczeniu z dnia 20 lutego 2013 r. Naczelny Sąd Administracyjny w sprawie o sygn. akt II FSK 1256/11 uznał, że nieodpłatne świadczenia w postaci uczestnictwa przez pracowników w imprezie integracyjnej stanowi przychód pracowników podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych tylko wtedy, gdy można precyzyjnie określić wartość świadczenia konkretnemu pracownikowi.

Zdaniem Wnioskodawcy, wartość wydatków poniesionych przez Wnioskodawcę na organizację imprez opisanych we wniosku nie stanowi dla pracowników przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń również ze względu na ich charakter. Wydatki te ponoszone są przez Wnioskodawcę w celu realizacji zadań nałożonych na Wnioskodawcę jako pracodawcę i wynikających z Kodeksu pracy (art. 94 pkt 10 Kodeksu pracy), jak również leżą one w interesie Wnioskodawcy. Celem tych wydatków bowiem nie jest spowodowanie przysporzenia po stronie pracowników, lecz osiągnięcie oczekiwanych rezultatów związanych z działalnością Wnioskodawcy. Działania te ze swej istoty nie są nakierowane na rzecz pracownika, ale na lepsze wyniki Wnioskodawcy.

Według Wnioskodawcy, w niniejszej sprawie, ze względu na cel i charakter działań Wnioskodawcy nie można uznać, iż są one tożsame z wydatkami ponoszonymi wyłącznie w interesie pracowników lub z wydatkami, co do których, otrzymania pracownik może decydować samodzielnie (np. pakiety medyczne). W związku z faktem, iż w przypadku Wnioskodawcy i imprez przez niego organizowanych nie jest możliwe określenie zindywidualizowanej wartości nieodpłatnego świadczenia przypadającego na poszczególnych pracowników oraz ze względu na cel i charakter spotkań, których faktycznym beneficjentem jest Wnioskodawca, kwota wydatków poniesionych przez Wnioskodawcę na ich organizację nie stanowi dla pracowników przychodu, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przede wszystkim z tego względu, że przepis art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych warunkuje możliwość uznania wartości innych nieodpłatnych świadczeń za przychód faktycznym otrzymaniem tych świadczeń. Inaczej mówiąc, w przypadku świadczeń nieodpłatnych opodatkowaniu może podlegać tylko przychód rzeczywiście otrzymany, a nie możliwy do otrzymania (wartość otrzymanego świadczenia, a nie możliwość skorzystania ze świadczenia).

Ponadto, o przychodzie pracownika można mówić wówczas, gdy – poza wskazanym warunkiem otrzymania nieodpłatnego świadczenia – możliwe jest ustalenie jego wartości według zasad określonych w art. 11 ust. 2a w zw. z art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Powyższe potwierdza ukształtowana linia orzecznicza Naczelnego Sądu Administracyjnego (por. wyroki NSA w Warszawie: z dnia 2 czerwca 2015 r. o sygn. akt II FSK 1126/13, z dnia 6 lutego 2015 r. o sygn. akt II FSK 3501/14, z dnia 23 kwietnia 2015 r. o sygn. akt II FSK 1157/13, z dnia 21 kwietnia 2015 r. o sygn. akt II FSK 792/13). Pogląd wyrażony w przywołanych orzeczeniach opiera się na tezach zawartych w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. o sygn. K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz. 947).

Trybunał Konstytucyjny w powyższym wyroku uznał, że mimo bardzo szerokiego ujęcia przychodów ze stosunku pracy, nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika, bez ustalonej za nie zapłaty, jest świadczeniem podlegającym podatkowi dochodowemu. Trybunał wskazał na obiektywne kryteria, którymi należy się kierować przy określaniu, czy w analizowanym przypadku mamy do czynienia z nieodpłatnym świadczeniem na rzecz pracownika. Przede wszystkim kryterium tym musi być obiektywna ocena, czy świadczenie leżało w interesie pracownika. Jest tak wtedy, gdy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w jego majątku. Obiektywne kryterium – wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) – nie jest spełnione, gdy pracodawca proponuje pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych czy szkoleniowych, choćby organizowanych poza miejscem pracy. W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu (konferencji, szkoleniu) dobrowolnie, po jego stronie nie pojawia się korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku. Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby nie spotkanie integracyjne organizowane przez pracodawcę, pracownik wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu.

W ocenie Trybunału nie można uznać także, że przychodem pracownika z umowy o pracę, czy stosunku służbowego jest możliwość okazjonalnego uczestnictwa w obiedzie czy kolacji, a wartość zjedzonych przez niego potraw i wypitych napojów wyznacza podstawę opodatkowania. Trybunał przypomniał, że ustawodawca nie określił, jak należy rozumieć pojęcie otrzymanie nieodpłatnych świadczeń, ale według językowego rozumienia otrzymać oznacza: stać się odbiorcą czegoś; dostać coś w darze lub w zamian za coś. W art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dla określenia warunku powstania przysporzenia ustawodawca posłużył się trybem dokonanym otrzymane (a nie otrzymywane), akcentując zaistniały już fakt spełnienia innego nieodpłatnego świadczenia. Nie wystarczy zatem możliwość uzyskania świadczenia, czyli postawienie go do dyspozycji pracownika. Przychód ze stosunku pracy powstaje wyłącznie w razie realnego uzyskania przysporzenia w postaci nieodpłatnego świadczenia, nie jest natomiast związany z potencjalną możliwością uzyskania go. W konkluzji omawianego orzeczenia Trybunał stwierdził, że za inne nieodpłatne świadczenia, jako przychód w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, mogą być uznane świadczenia, które – po pierwsze – zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie), po drugie – zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść, po trzecie – korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Powyższe stanowisko Wnioskodawcy potwierdzają organy podatkowe i Sądy w swoich rozstrzygnięciach, a w szczególności:

• Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w wyroku z dnia 27 marca 2014 r. sygn. akt I SA/Po 910/13;
• Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 14 lutego 2018 r., S-ILPB2/415-405/13/18-S/MK;
• Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z dnia 15 listopada 2016 r., ILPB1/415-299/13/16-S/IM.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie natomiast do art. 11 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Z kolei, zgodnie z treścią art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika (art. 11 ust. 2b ww. ustawy).

Przepisy ustawy nie definiują pojęcia nieodpłatne świadczenie. W uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r., sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r., sygn. akt II FPS 1/06, Naczelny Sąd Administracyjny ustalił znaczenie terminu „nieodpłatne świadczenie” na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Stwierdził bowiem, że ma ono szerszy zakres niż w prawie cywilnym, ponieważ obejmuje wszelkie zjawiska o charakterze gospodarczym i zdarzenia prawne, których konsekwencją jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne oraz gospodarcze w działalności osób prawnych, których następstwem jest nieodpłatne, czyli niezwiązane z kosztami lub inną formą świadczenia przysporzenie majątku tej osobie, mające wyraźny finansowy wymiar. W uchwale z dnia 24 maja 2010 r., sygn. akt II FPS 1/10 Naczelny Sąd Administracyjny potwierdził, że powyższe stanowisko ma zastosowanie także odnośnie podatku dochodowego od osób fizycznych w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca, jako zakład pracy, jest płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych. Jednocześnie Wnioskodawca jest jednostką budżetową (nieposiadającą osobowości prawnej). Wnioskodawca, jako pracodawca, tworzy zakładowy fundusz świadczeń socjalnych (ZFŚS). Wnioskodawca zamierza zgodnie z regulaminem zakładowego funduszu świadczeń socjalnych Wnioskodawcy organizować imprezy integracyjne dla uczestników tego funduszu (pracowników Wnioskodawcy i ich rodzin, emerytów i rencistów – byłych pracowników Wnioskodawcy, innych osób uprawnionych do korzystania z funduszu), którzy mogą w niej uczestniczyć dobrowolnie, potwierdzając chęć uczestnictwa na liście. Spotkanie ma na celu integrację pracowników Wnioskodawcy i poprawienie relacji służbowych. Pracodawca w regulaminie zakładowego funduszu świadczeń socjalnych posiada zapis o powszechnej dostępności na równych zasadach dla wszystkich uprawnionych w przypadku organizacji wycieczek oraz imprez integracyjnych. Całkowity koszt imprezy zostanie pokryty ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych bez stosowania „kryterium socjalnego”. Koszt jednostkowy da się ustalić poprzez podzielenie sumy kosztów spotkania przez liczbę uczestników, lecz Wnioskodawca proponując pracownikom dobrowolne uczestnictwo w imprezie nie może przypisać indywidualnemu pracownikowi z tego tytułu ani przychodów, ani korzyści materialnej.

Mając na uwadze powyższe wyjaśnić należy, że dokonując oceny czy udział w imprezie integracyjnej prowadzi do powstania przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy kierować się wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz. 947), w którym stwierdzono, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

• po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
• po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
• po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego obiektywne kryterium – wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) – nie jest natomiast spełnione, gdy pracodawca proponuje swoim pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych, choćby organizowanych poza miejscem pracy (imprezy wyjazdowe). W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu dobrowolnie to po jego stronie nie pojawia się żadna korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku. Natomiast, bez elementu realnego w postaci otrzymania korzyści przez pracownika nie uzyskuje on przychodu. Nie występuje zdarzenie, z którym ustawa wiąże powstanie obowiązku podatkowego. Tym bardziej, bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia, brak jest podstaw do określenia jego wysokości. Tak więc, udział w spotkaniu integracyjnym zaoferowanym przez pracodawcę pracownikom nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika, gdyż brak jest podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierną korzyść.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, iż udział pracowników, członków ich rodzin, emerytów i rencistów – byłych pracowników Wnioskodawcy, oraz innych osób uprawnionych do korzystana z funduszu w zorganizowanej i sfinansowanej z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych imprezie, mającej na celu integrację pracowników i poprawienie relacji służbowych, nie spowoduje powstania przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji, na Wnioskodawcy nie będą ciążyć obowiązki informacyjne jak również płatnika związane z obliczeniem i odprowadzeniem zaliczki lub zryczałtowanego podatku dochodowego.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.