Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-2.4012.209.2018.2.AKR
z 1 sierpnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 11 maja 2018 r. (data wpływu 21 maja 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 12 lipca 2018 r. (data wpływu 19 lipca 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości zabudowanych budynkami i budowlami – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 maja 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości zabudowanych budynkami i budowlami. Przedmiotowy wniosek został uzupełniony w dniu 19 lipca o doprecyzowanie opisu sprawy oraz o dodatkowa opłatę.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca – Sp. z o.o. w upadłości likwidacyjnej jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Postanowieniem Sądu Rejonowego Wydział Gospodarczy ds. Upadłościowych i Naprawczych z dnia 23 listopada 2015 r. ogłoszono upadłość Wnioskodawcy. W związku z ogłoszeniem upadłości Wnioskodawcy działający na jego rachunek Syndyk Masy Upadłości, zgodnie z wymogami ustawy z dnia 26 lutego 2003 r. Prawo Upadłościowe i Naprawcze, sporządził opis i oszacowanie składników masy upadłości.

Głównym składnikiem upadłości jest nieruchomość o powierzchni 201.367 m², tj. grunty zabudowane budynkami przemysłowymi, drogami wewnętrznymi. Dla powyższej nieruchomości Sąd Rejonowy Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi następujące księgi wieczyste:

1. A – w której ujęto działki o nr:
   5/45 - droga,
   5/47 - droga,
   5/18 - działka niezabudowana,
   22/1 - zabudowana: budynek kotłowni (pow. 2.128 m²), budynek magazynu urządzeń do kotłowni (pow. 246 m m²),
   22/2 - zabudowa: budynek acetylenowni i acetylenowni starej (pow. 184 m²),
   22/3 - droga,
   22/4 - droga,
   22/5 - droga,
   22/6 - zabudowana: budynek hali napraw wagonów wraz z budynkiem administracyjnym (pow. 27.323 m²), budynek neutralizatorni (pow. 104 m m²), budynek wieży ciśnień (pow. 49 m²),
   22/7 - zabudowana: budynek narzędziowni i hartowni (pow. 5.149 m²),
   22/8 - zabudowana: magazyn główny, stary i nowy (pow. 6.443 m²),
   22/9 - droga,
   22/10 - droga,
   22/11 - zabudowana: budynek kuźni (pow. 1.696 m²), budynek biura kuźni (pow. 93 m²), budynek kompresorowni nr 2 (pow. 117 m²), magazyn silników elektrycznych (pow. 682 m²),
   22/12 - zabudowana: budynek portierni nr 2 (pow. 110 m²), główna stacja rozdzielcza GSR (pow. 340 m²),
   22/13 - droga
   22/14 - zabudowana: budynek zapalarni (pow. 1.566 m²), budynek oddziału techniczno-obsługowy (pow. 501 m²),
   22/15 - zabudowana: budynek magazynu farb i lakierów (pow. 1.278 m²), budynek magazynu drewna (pow. 264 m²),
   22/16 - zabudowana: budynek oczyszczalni lokomotyw (powierzchnia 560 m²),
   22/17 - zabudowana: budynek galwanizerni z budynkiem warsztatu samochodowego (pow. 1.601 m²), budynek warsztatu naprawy wózków (pow. 848 m²), budynek zalewni panewek (powierzchnia 170 m²),
   22/18 - zabudowana: budynek oddziału techniczno-obsługowy (pow. 1.643 m²), budynek remizy straży pożarnej (pow. 549 m²),
   22/19 - zabudowana: budynek administracyjny (pow. 1.818 m²),
   22/20 - droga,
   22/21 - droga,
   22/22 - zabudowana: budynek hali napraw lokomotyw spalinowych (pow. 9.962 m²), budynek biura jazd próbnych (pow. 77 m²), budynek myjni wózków (pow. 151 m²),
   22/23 - zabudowana: budynek odlewni żeliwa z topialnią, biur. odlewni, odlewnia met. kolor. (pow. 3.144 m²),
   22/24 - zabudowana: budynek kompresorowni nr 1 (pow. 294 m²), budynek magazynu butli tlenowych (pow. 90 m²),
   22/25 - działka niezabudowana,
   22/26 - zabudowana: budynek portierni nr 1 (pow. 200 m²).
   Łączna powierzchnia działek 150.233 m².
   Stan ww. budynków w operacie szacunkowym z dnia 16 września 2016 r. został określony jako mierny (z wyjątkiem budynku administracyjnego portierni nr 1 – stan średni). Wszystkie powyżej wskazane budynki posiadają wykończenie poniżej standardu. Nie posiadają instalacji (z wyjątkiem portierni nr 1 – prąd).
2. B – w której ujęto działki o nr:
   5/34 - działka niezabudowana,
   5/35 - działka niezabudowana,
   5/36 - działka niezabudowana
   5/37 - działka niezabudowana,
   5/38 - zabudowana: budynek maszyn elektrycznych (pow. 720 m²),
   5/39 - zabudowana: budynek transformatorowni OPT1 (pow. 130 m²),
   5/40 - zabudowana: budynek ładowni wózków i akumulatorowni (pow. 1.291 m²),
   5/41 - droga,
   5/50 - droga.
   Łączna powierzchnia działek 10.873 m².
   Stan ww. budynków został w operacie szacunkowym określony jako mierny. Wszystkie powyżej wskazane budynki posiadają wykończenie poniżej standardu. Nie posiadają instalacji.
3. C – w której ujęto działkę o nr:
   5/49 - zabudowana: budynek hali napraw podzespołów (pow. 20.206 m²).
   Powierzchnia działki 25.447 m².
   Nieruchomość zabudowaną halą napraw podzespołów (powierzchnia 20.206 m²). Stan ww. budynku został w operacie szacunkowym określony jako mierny. Budynek posiada wykończenie poniżej standardu. Nie posiada instalacji.
4. D – w której ujęto działki o nr:
   5/43 - zabudowana: budynek oddziałku mechanicznego (pow. 4.688 m²),
   5/44 - zabudowana: budynek magazynu karbidu (pow. 274 m²),
   5/46 - droga.
   Łączna powierzchnia działek 8.917 m².
   Stan budynku oddziału mechanicznego został w operacie szacunkowym określony jako średni, zaś magazynu karbidu jako mierny. Budynki posiadają wykończenie poniżej standardu. Nie posiadają instalacji.
5. D – w której ujęto działkę o nr:
   5/42 - zabudowana: budynek oczyszczalni wagonów (pow. 738 m²), budynek laboratorium pomp elektrycznych (pow. 342 m²), budynek magazynu rezerwy remontowej (pow. 410 m²).
   Powierzchnia działki 3.096 m².
   Stan ww. budynków został w operacie szacunkowym określony jako mierny. Wszystkie powyżej wskazane budynki posiadają wykończenie poniżej standardu. Nie posiadają instalacji.
6. E - w której ujęto działkę o nr:
   5/29 - zabudowana: budynek klubu zakładowego (powierzchnia 1.195 m²).
   Powierzchnia działki 1.347 m².
   Nieruchomość została zabudowana. Stan ww. budynku został w operacie szacunkowym określony jako mierny. Budynek posiada wykończenie poniżej standardu. Nie posiada instalacji.
7. F – działki nr:
   5/53 - działka niezabudowana,
   8/4 - działka niezabudowana.
   Łączna powierzchnia działek 1.198 m².
8. G – działki nr:
   5/56 - droga,
   8/5 - droga,
   5/54 - droga.
   Łączna powierzchnia działek 229 m².
   Obecnie wszystkie ww. obiekty budowlane pozostają w złym stanie technicznym (są zdewastowane) i nie nadają się, bez poniesienia znacznych nakładów, do użytkowania. Poruszanie się po nich zagraża życiu i zdrowiu.
   
   

Właścicielem ww. gruntu jest Skarb Państwa, natomiast użytkownikiem wieczystym gruntu działek oraz związanego z nim prawa własności nieruchomości budynkowych, tj. nieruchomości zabudowanych budynkami hal produkcyjno-magazynowych z częścią socjalno-biurową, budynkami produkcyjno-magazynowymi, halą napraw, budynkiem klubu zakładowego, jest … Sp. z o.o. „w upadłości likwidacyjnej”.

Z operatu szacunkowego wynika, iż wartości rynkowe nieruchomości gruntowej zabudowanej oraz wartości rynkowe nieruchomości dla wymuszonej ceny sprzedaży wynoszą odpowiednio:

1. A - 167.875.022,00 zł / 117.512.515,00 zł,
2. B - 9.101.943,00 zł / 6.371.360,00 zł,
3. C - 40.829.560,00 zł / 28.580.692,00 zł,
4. D - 11.315.235,00 zł / 7.920.665,00 zł,
5. E - 5.801.887,00 zł / 4.061.321,00 zł,
6. F - 4.442.702,00 zł / 3.109.891,00 zł,
7. G - 2.034.743,00 zł / 1.424.320,00 zł,
8. H - 79.247,00 zł / 55.473,00 zł.
   
   

Dla określenia wartości rynkowej gruntu zastosowano podejście porównawcze. Natomiast wartość kosztów obiektów określona została przy użyciu techniki wskaźnikowej.

Dowód: złożony do akt postępowania upadłościowego opis i oszacowanie nieruchomości Upadłego.

Sp. z o.o. do momentu ogłoszenia upadłości nie prowadziła żadnej działalności gospodarczej. Celem utworzenia i funkcjonowania Spółki było bowiem doprowadzenie do sprzedaży omawianych nieruchomości. W dniu 18 października 2007 r. (…) S.A. w ramach koniecznej restrukturyzacji organizacyjnej utworzyła spółkę celową (spółka córka) pod nazwą Sp. z o.o., przenosząc prawo użytkowania wieczystego gruntu oraz własności budynków stanowiących odrębny od gruntu przedmiot własności, o których mowa powyżej.

Dowód: umowa przeniesienia własności z dnia 18 października 2007 r.

Przeniesienie prawa użytkowania wieczystego gruntu oraz własności budynków stanowiących odrębny od gruntu przedmiot własności było dokonane m.in. w celu zarządzania przez Upadłą spółkę nieruchomościami.

Wszystkie grunty i budynki stanowią przedmiot umowy dzierżawy zawartej w dniu 18 października 2007 r. Wydzierżawiający – Sp. z o.o. (obecnie w upadłości likwidacyjnej) oddał Dzierżawcy – S.A. przedmiotową nieruchomość w dzierżawę na czas nieokreślony, celem wykorzystania przez dzierżawcę przedmiotowej nieruchomości w ramach prowadzonej w tamtym okresie działalności gospodarczej (produkcja szynobusów, modernizowanie lokomotyw, naprawy rewizyjne, główne i awaryjne lokomotyw, produkcja i naprawa wózków tłocznych, wynajem pomieszczeń biurowych, magazynów produkcyjnych i inne).

Dowód: umowa dzierżawy z dnia 18 października 2007 r.

W związku z objęciem zarządu nad majątkiem upadłego Syndyk zgodnie z dyspozycją art. 109 ustawy Prawo upadłościowe i naprawcze złożył na ręce Sędziego-Komisarza wniosek z dnia 6 maja 2017 r. o wyrażenie zgody na wypowiedzenie przedmiotowej umowy dzierżawy, z uwagi m.in. na:

• nieregulowanie przez Dzierżawcę czynszu dzierżawnego (od 2008 r.),
• niezabezpieczanie odpowiednio terenu nieruchomości,
• nieponoszenie kosztów związanych z bieżącą eksploatacją przedmiotu dzierżawy.
  
  

Obecnie Syndyk oczekuje na orzeczenie w przedmiotowej kwestii.

Na terenie nieruchomości, Dzierżawca nie prowadzi obecnie działalności gospodarczej.

Po ogłoszeniu upadłości Syndyk również nie prowadził działalności, gdyż zgodnie z przepisami Prawa upadłościowego i naprawczego celem postępowania jest zaspokojenie roszczeń wierzycieli ze środków uzyskanych w wyniku likwidacji masy upadłości.

W najbliższym czasie Syndyk zamierza sprzedać majątek masy upadłości. Przedmiotem sprzedaży będą nieruchomości, o których mowa powyżej, tj. działki będące w użytkowaniu wieczystym i związane z nimi prawa własności nieruchomości budynkowych (budynki hal produkcyjno-magazynowych z częścią socjalno-biurową, budynki produkcyjno-magazynowe, hala napraw, budynek klubu zakładowego) oraz pozostały majątek masy upadłości znajdujący się w nieruchomościach (poza wciągarką ręczną znajdującą się w budynku kompresorowni nr 1 oraz suwnicą umieszczoną w budynku magazynu głównego starego i nowego) nie posiadający wartości użytkowej, a jedynie materiałową (zniszczone meble, sprzęt biurowy, szafy narzędziowe oraz regały magazynowe).

Wskazana nieruchomość nie jest objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego (w chwili obecnej trwają prace nad ww. planem).

Zgodnie z art. 154 ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami w przypadku braku planu zagospodarowania przestrzennego warunki zabudowy ustala się na podstawie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy lub decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Według Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego przyjętego uchwałą Rady Miasta z dnia 23 września 2014 r. przedmiotowe działki leżą na terenach oznaczonych jako obszar city, teren zabudowy mieszkaniowej lub usługowej.

W stosunku do działek gruntowych niezabudowanych nie były wydawane decyzje o warunkach zabudowy.

W uzupełnieniu do wniosku Wnioskodawca na pytanie:

1. Czy sprzedaż opisanego we wniosku majątku będzie spełniała wymogi określone przepisem art. 55¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025) – zgodnie z którym przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonym do prowadzenia działalności gospodarczej.
   Obejmuje ono w szczególności:
   1. oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorstwo lub jego wyodrębnione części (nazwa przedsiębiorstwa);
   2. własność nieruchomości lub ruchomości, w tym urządzeń, materiałów, towarów i wyrobów, oraz inne prawa rzeczowe do nieruchomości lub ruchomości;
   3. prawa wynikające z umów najmu i dzierżawy nieruchomości lub ruchomości oraz prawa do korzystania z nieruchomości lub ruchomości wynikające z innych stosunków prawnych;
   4. wierzytelności, prawa z papierów wartościowych i środki pieniężne;
   5. koncesje, licencje i zezwolenia;
   6. patenty i inne prawa własności przemysłowej;
   7. majątkowe prawa autorskie i majątkowe prawa pokrewne;
   8. tajemnice przedsiębiorstwa;
   9. księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.
   odpowiedział, że „przedmiotem sprzedaży nie jest przedsiębiorstwo, lecz prawo użytkowania wieczystego gruntu, którego prawo własności należy do Skarbu Państwa a własność budynków stanowi odrębny od gruntu przedmiot własności Sp. z o.o. »w upadłości likwidacyjnej«, tj. budynków produkcyjno-magazynowych, gospodarczych, budynku biurowego oraz innymi budynków i budowli.
   
   

Na powyższą nieruchomość gruntową składają się działki, dla których Sąd Rejonowy prowadzi księgi wieczyste o nr:

1. A, składająca się z działek o numerach 5/45, 5/47, 5/18, 22/1, 22/2, 22/3, 22/4, 22/5, 22/6, 22/7, 22/8, 22/9, 22/10, 22/11, 22/12, 22/13, 22/14, 22/15, 22/16, 22/17, 22/18, 22/19, 22/20, 22/21, 22/22, 22/23, 22/24, 22/25, 22/26 o łącznej powierzchni 150.233 m², które są zabudowane budynkami produkcyjno-magazynowymi o łącznej powierzchni użytkowej 69.331 m²,
2. B, składająca się z działek o numerach 5/34, 5/35, 5/36, 5/37, 5/38, 5/39, 5/40, 5/41, 5/50 o łącznej powierzchni 10.873 m², które są zabudowane budynkami produkcyjno-magazynowymi o łącznej powierzchni użytkowej 1.421 m²,
3. C, składająca się z działki o numerze 5/49 o powierzchni 25.447 m², która jest zabudowana budynkiem hali napraw o powierzchni użytkowej 20.206 m²,
4. D, składająca się z działek o numerach 5/43, 5/44, 5/46 o łącznej powierzchni 8.917 m², które są zabudowane dwoma budynkami magazynowo-produkcyjnymi o powierzchni użytkowej 4.962 m²,
5. E, składająca się z działki o numerze 5/42 o powierzchni 3.096 m², która jest zabudowana dwoma budynkami magazynowo-produkcyjnymi o powierzchni użytkowej 1.490 m²,
6. F, składającą się z działki o numerze 5/29 o powierzchni 1.374 m², która jest zabudowana budynkiem klubu zakładowego o powierzchni użytkowej 1.195 m²,
7. G, składająca się z niezabudowanych działek o numerach 5/53 i 8/4 o łącznej powierzchni 1.198 m²,
8. H, składająca się z niezabudowanych działek o numerach 5/56, 8/5, 5/54 o łącznej powierzchni 229 m².
   
   

Nie jest to przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 551 k.c.”.

2. Czy zbywany przez Wnioskodawcę majątek będzie stanowił całość pod względem organizacyjnym i funkcjonalnym, tak aby samodzielnie mógł wykonywać zadania gospodarcze? – odpowiedział „nie”.
3. Czy nabywca będzie mógł kontynuować działalność gospodarczą w zakresie w jakim była ona realizowana w sprzedawanym przedsiębiorstwie? Czy profil działalności nabywcy będzie zbliżony do profilu działalności zbywanego przedsiębiorstwa? Jeżeli nie, to w jakim zakresie będzie prowadził działalność nabywca? – odpowiedział „nie”.
4. Czy w związku z planowaną sprzedażą przedsiębiorstwa nastąpi przejęcie pracowników zgodnie z przepisami kodeksu pracy? – odpowiedział „nie”.
5. Czy majątek będący przedmiotem sprzedaży w likwidowanym przedsiębiorstwie jest wyodrębniony:
   1. na płaszczyźnie organizacyjnej, tj. czy stanowi wyodrębniony zespół składników materialnych i niematerialnych (w tym zobowiązań) przeznaczony do realizacji określonych zadań gospodarczych oraz stanowi on wyodrębnioną organizacyjnie część (zespół składników jest wyodrębnioną w sposób faktyczny działalnością operacyjną, do której można przyporządkować poszczególne składniki majątkowe); organizacyjny aspekt wyodrębnienia oznacza, że składniki tworzące „część przedsiębiorstwa” powinny posiadać cechę zorganizowania,
   2. na płaszczyźnie finansowej, tj. na podstawie prowadzonej przez Wnioskodawcę ewidencji księgowej możliwe jest przyporządkowanie przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań do wyodrębnionej działalności, przez co możliwe jest określenie jej wyniku finansowego oraz czy posiada samodzielność finansową, pozwalającą na autonomiczne funkcjonowanie w obrocie gospodarczym,
   3. na płaszczyźnie funkcjonalnej, tj. stanowi on potencjalnie niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące zadania gospodarcze?
   – odpowiedział „nie”.
6. Czy na dzień sprzedaży nieruchomości gruntowych niezabudowanych nr: 5/18, 22/25, 5/34, 5/35, 5/36, 5/37, 5/53, 8/4, będzie dla nich istnieć decyzja o warunkach zabudowy lub zostanie uchwalony miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego? Jeśli tak, to należy podać jakie będzie przeznaczenie sprzedawanego gruntu. Informacje należy podać dla każdej działki odrębnie – odpowiedział „nie”.
7. Czy w odniesieniu do budynków, budowli lub ich części znajdujących się na działkach nr: 22/1, 22/2, 22/6, 22/7, 22/8, 22/11, 22/12, 22/14, 22/15, 22/16, 22/17, 22/18, 22/19, 22/22, 22/23, 22/24, 22/26 – budynki; 5/45, 5/47, 22/3, 22/4, 22/5, 22/9, 22/10, 22/13, 22/20, 22/21 – drogi, 5/38, 5/39, 5/40 – budynki, 5/41, 5/50 – drogi, 5/49 – budynek, 5/43, 5/44 – budynki, 5/46 – droga, 5/42 – budynek, 5/29 budynek, 5/56, 8/5, 5/54 – drogi, Wnioskodawca poniósł/poniesie do dnia sprzedaży wydatki na ich ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiące co najmniej 30% wartości początkowej i czy w stosunku do nich służyło mu prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego? Informacje należy podać dla każdego budynku, budowli odrębnie – odpowiedział „nie”.
8. Czy Dzierżawca w odniesieniu do budynków, budowli lub ich części znajdujących się na ww. działkach ponosił/poniesie do dnia sprzedaży nakłady na ich ulepszenie w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiące co najmniej 30% wartości początkowej? Informacje należy podać dla każdego budynku, budowli odrębnie.
   Jeśli tak, to:
   1. czy Wnioskodawca rozliczył lub rozliczy do momentu sprzedaży przedmiotowych budynków, budowli z Dzierżawcą nakłady poniesione przez Dzierżawcę? Jeśli tak, to kiedy to nastąpiło/nastąpi? Informacje należy podać dla każdego budynku, budowli odrębnie.
   2. czy w związku z rozliczeniem nakładów Wnioskodawcy przysługuje/będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego? Informacje należy podać dla każdego budynku, budowli odrębnie
   – odpowiedział „nie”.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy planowana sprzedaż dokonana przez Syndyka w toku postępowania upadłościowego, której przedmiotem jest opisany powyżej majątek, stanowić będzie transakcję zbycia przedsiębiorstwa na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług w konsekwencji zgodnie z art. 6 pkt 1 ww. ustawy nie będą do niej miały zastosowania jej przepisy? Czy też przedmiotowa sprzedaż będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług? (pytanie oznaczone we wniosku nr 1)
2. Czy planowana sprzedaż dokonana przez Syndyka w toku postępowania upadłościowego budynków i budowli posadowionych na nieruchomościach, których użytkownikiem wieczystym pozostaje Sp. z o.o. w upadłości likwidacyjnej, ujętych w księgach wieczystych:
   1. A (22/1, 22/2, 22/6, 22/7, 22/8, 22/11, 22/12, 22/14, 22/15, 22/16, 22/17, 22/18, 22/19, 22/22, 22/23, 22/24, 22/26 – budynek; 5/45, 5/47, 22/3, 22/4, 22/5, 22/9, 22/10, 22/13, 22/20, 22/21 – droga),
   2. B (5/38, 5/39, 5/40 – budynek, 5/41, 5/50 – droga),
   3. C (5/49 – budynek),
   4. D (5/43, 5/44 – budynek, 5/46 – droga),
   5. E (5/42 – budynek),
   6. F (5/29 – budynek),
   7. G (5/56, 8/5, 5/54 – droga)
   może korzystać ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku od towarów i usług? (pytanie oznaczone we wniosku nr 3)
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad.1 (stanowisko Wnioskodawcy dotyczące pytania oznaczonego we wniosku nr 1)

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez dostawę towarów – w myśl art. 7 ust. 1 ww. ustawy – rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W świetle art. 2 pkt 6 ustawy – przez towary należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. Z kolei przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 – co wynika z art. 8 ust. 1 ustawy – rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Jednocześnie przepisy art. 6 ustawy o podatku od towarów i usług wskazują na wyłączenia określonych czynności spod zakresu stosowania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Są tutaj wskazane te czynności, które co do zasady należą do grupy czynności podlegających opodatkowaniu, mieszcząc się w zakresie odpłatnej dostawy towarów, czy też odpłatnego świadczenia usług. Z uwagi jednakże na stosowne wyłączenie, czynności te – chociaż można je zakwalifikować jako odpłatną dostawę towarów, czy też odpłatne świadczenie usług – nie podlegają opodatkowaniu.

Jak stanowi art. 6 pkt 1 ustawy – przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Wyłączenie stosowania ustawy o podatku od towarów i usług przewidziane w przepisie art. 6 pkt 1 ustawy obejmuje więc te czynności zrównane z pojęciem dostawy towarów, których przedmiotem jest przedsiębiorstwo lub zorganizowana część przedsiębiorstwa.

Zaznaczyć należy, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz przepisy wykonawcze do niej nie definiują pojęcia „przedsiębiorstwo”, należy więc odwołać się odpowiednio do przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 55¹ Kodeksu cywilnego, przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników materialnych i niematerialnych przeznaczonych do prowadzania działalności gospodarczej. Obejmuje ono w szczególności:

1. oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorstwo lub jego wyodrębnione części (nazwa przedsiębiorstwa);
2. własność nieruchomości lub ruchomości, w tym urządzeń, materiałów, towarów wyrobów, oraz inne prawa rzeczowe do nieruchomości lub ruchomości;
3. prawa wynikające z umów najmu i dzierżawy nieruchomości lub ruchomości oraz prawa do korzystania z nieruchomości lub ruchomości wynikające z innych stosunków prawnych;
4. wierzytelności, prawa z papierów wartościowych i środki pieniężne;
5. koncesje, licencje i zezwolenia;
6. patenty i inne prawa własności przemysłowej;
7. majątkowe prawa autorskie i majątkowe prawa pokrewne;
8. tajemnice przedsiębiorstwa;
9. księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.
   
   

Ustawodawca w ww. przepisie wskazał, jakiego rodzaju elementy wchodzą w skład kompleksu składników materialnych i niematerialnych przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, czyli przedsiębiorstwa, które może być przedmiotem czynności prawnej. Nie wszystkie jednak elementy tworzące pojęcie przedsiębiorstwa są na tyle istotne, by bez ich zbycia nie można było mówić o zbyciu przedsiębiorstwa. O tym, jakie konkretne składniki muszą być przeniesione na nabywcę, aby można było uznać, że nastąpiło zbycie przedsiębiorstwa, decydują okoliczności faktyczne, których nie można określić apriorycznie.

Przedsiębiorstwo, jako przedmiot zbycia, musi zatem stanowić całość pod względem organizacyjnym i funkcjonalnym. Składniki materialne i niematerialne wchodzące w skład przedsiębiorstwa powinny pozostawać ze sobą we wzajemnych relacjach w ten sposób, że można mówić o nich jako o zespole, a nie zbiorze pewnych elementów, których jedyną cechą wspólną jest własność jednego podmiotu gospodarczego. Istotne jest, aby w zbywanym przedsiębiorstwie zachowane zostały funkcjonalne związki pomiędzy poszczególnymi składnikami tak, żeby przekazana masa mogła posłużyć kontynuowaniu określonej działalności gospodarczej. Aby zatem, w rozumieniu przepisów podatkowych, określony zespół składników mógł zostać zakwalifikowany jako przedsiębiorstwo, nie jest wystarczające jakiekolwiek zorganizowanie masy majątkowej – musi się ona odznaczać pełną odrębnością, niezbędną do samodzielnego funkcjonowania w obrocie gospodarczym. Transakcja mająca za przedmiot zbycie przedsiębiorstwa ma miejsce jedynie wówczas, gdy czynność prawna mająca za przedmiot przedsiębiorstwo obejmuje wszystko co wchodzi w skład przedsiębiorstwa, chyba że co innego wynika z treści czynności prawnej albo z przepisów szczególnych.

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 27 listopada 2003 r. w sprawie ZitaModes (C-497/01), stwierdził, że: „(...) pojęcie zbycia, czy to za wynagrodzeniem, czy też bez lub w charakterze aportu wniesionego do spółki, całości aktywów lub jej części, należy interpretować tak, iż obejmuje ono zbycie przedsiębiorstwa lub niezależnej części przedsiębiorstwa, włącznie z jego rzeczowymi składnikami oraz, w zależności od konkretnego przypadku, składnikami niematerialnymi, które łącznie stanowią przedsiębiorstwo lub część przedsiębiorstwa zdolną do prowadzenia niezależnej działalności gospodarczej, natomiast nie obejmuje ono zwykłego zbycia aktywów, takiego jak sprzedaż zapasów produktów”. Z orzeczenia tego wynika ponadto, że – w świetle tej normy dyrektywy – nabywca całości lub części majątku podatnika powinien mieć zamiar prowadzenia działalności nabytego przedsiębiorstwa lub jego części, a nie działać tylko w celu niezwłocznego zlikwidowania danej działalności oraz sprzedaży ewentualnych zapasów.

Jak już wskazano, art. 6 pkt 1 ustawy ma zastosowanie wyłącznie w przypadku zbycia przedsiębiorstwa (w rozumieniu Kodeksu cywilnego) lub zorganizowanej jego części, zdefiniowanej w art. 2 pkt 27e ustawy o podatku od towarów i usług, który stanowi, że zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa jest organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania.

Wnioskodawca zauważa, że przedmiotem sprzedaży w toku postępowania upadłościowego będą nieruchomości, o których mowa powyżej, tj. działki będące w użytkowaniu wieczystym związane z nimi prawa własności nieruchomości budynkowych (budynki hal produkcyjno-magazynowych z częścią socjalno-biurową, budynki produkcyjno-magazynowe, hala napraw, budynek klubu zakładowego) położone w Poznaniu, przy ul. Roboczej 4 oraz pozostały majątek masy upadłości znajdujący się w nieruchomościach (poza wciągarką ręczną znajdującą się w budynku kompresorowni nr 1 oraz suwnicą umieszczoną w budynku magazynu głównego starego i nowego) nie posiadający wartości użytkowej, a jedynie materiałową (zniszczone meble, sprzęt biurowy, szafki narzędziowe oraz regały magazynowe). Ww. obiekty budowlane pozostają w złym stanie technicznym (są zdewastowane) i nie nadają się, bez poniesienia znacznych nakładów, do użytkowania. Poruszanie się po nich zagraża życiu i zdrowiu. Zatem nie można przyjąć by wskazana masa majątkowa mogła służyć prowadzeniu działalności gospodarczej.

W świetle powyższego, zdaniem Wnioskodawcy, planowane zbycie opisanych we wniosku składników majątkowych nie stanowi zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa, a w konsekwencji nie zachodzą podstawy do wyłączenia niniejszej transakcji z opodatkowania podatkiem od towarów usług.

Ad. 2 (stanowisko Wnioskodawcy dotyczące pytania oznaczonego we wniosku nr 3)

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. W myśl art. 2 pkt 6 ww. ustawy przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. Stosownie do art. 2 pkt 22 ustawy o podatku od towarów i usług, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów. Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W świetle art. 29a ust. 8 ustawy, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Jednocześnie należy zaznaczyć, że w oparciu o art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%. Przy czym zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków. budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż dwa lata.
   
   

Przez pierwsze zasiedlenie – w myśl art. 2 pkt 14 ustawy – rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części po ich:

1. wybudowaniu,
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Odnosząc powyższe przepisy do analizowanego zdarzenia przyszłego należy zauważyć, iż celem utworzenia i funkcjonowania spółki … Sp. z o.o. (obecnie w upadłości likwidacyjnej) było doprowadzenie do sprzedaży prawa wieczystego użytkowania gruntu oraz własności budynków stanowiących odrębny od gruntu przedmiot własności. W dniu 18 października 2007 r. S.A. w ramach koniecznej restrukturyzacji organizacyjnej utworzyła spółkę celową (spółka córka) Sp. z o.o., przenosząc prawo użytkowania wieczystego gruntu oraz własności budynków stanowiących odrębny od gruntu przedmiot własności, o których mowa powyżej. Sp. z o.o. do momentu ogłoszenia upadłości nie prowadziła żadnej działalności gospodarczej.

Wszystkie grunty i budynki stanowią przedmiot umowy dzierżawy od dnia 18 października 2007 r. Sp. z o.o. od momentu ogłoszenia upadłości nie ponosiła żadnych wydatków na ulepszenie pozostających jej własnością budynków i budowli.

W świetle powyższego, zdaniem Wnioskodawcy, planowane zbycie prawa użytkowania wieczystego gruntu oraz własności budynków stanowiących odrębny od gruntu przedmiot własności może korzystać ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 cyt. ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przepis art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Zgodnie z zapisem zawartym w tym przepisie, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Przepisy art. 6 ustawy wskazują na wyłączenia określonych czynności spod zakresu stosowania przepisów ustawy. Są tutaj wskazane te czynności, które co do zasady należą do grupy czynności podlegających opodatkowaniu, mieszcząc się w zakresie odpłatnej dostawy towarów, czy też odpłatnego świadczenia usług. Z uwagi jednakże na stosowne wyłączenie, czynności te nie podlegają opodatkowaniu.

Na podstawie art. 6 pkt 1 ustawy, przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Pojęcie „transakcji zbycia” należy rozumieć w sposób zbliżony do terminu „dostawy towarów” w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy, tzn. „zbycie” obejmuje wszelkie czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, np. sprzedaż, zamianę, darowiznę, przeniesienie własności w formie wkładu niepieniężnego, czyli aportu.

Ze względu na szczególny charakter przepisu art. 6 pkt 1 ustawy, winien on być interpretowany ściśle, co oznacza, że ma on zastosowanie wyłącznie w przypadku zbycia (a zatem wszelkich czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel) przedsiębiorstwa (w rozumieniu Kodeksu cywilnego) lub zorganizowanej jego części, zdefiniowanej w art. 2 pkt 27e ustawy.

Zaznaczyć należy, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie zawierają definicji „przedsiębiorstwa”. Dlatego też, dla potrzeb przepisów ustawy o podatku od towarów i usług należy posłużyć się definicją sformułowaną w art. 55¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.). Zgodnie z tym przepisem, przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonym do prowadzenia działalności gospodarczej. Obejmuje ono w szczególności:

1. oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorstwo lub jego wyodrębnione części (nazwa przedsiębiorstwa),
2. własność nieruchomości lub ruchomości, w tym urządzeń, materiałów, towarów i wyrobów, oraz inne prawa rzeczowe do nieruchomości lub ruchomości,
3. prawa wynikające z umów najmu i dzierżawy nieruchomości lub ruchomości oraz prawa do korzystania z nieruchomości lub ruchomości wynikające z innych stosunków prawnych,
4. wierzytelności, prawa z papierów wartościowych i środki pieniężne,
5. koncesje, licencje i zezwolenia,
6. patenty i inne prawa własności przemysłowej,
7. majątkowe prawa autorskie i majątkowe prawa pokrewne,
8. tajemnice przedsiębiorstwa,
9. księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.
   
   

W powyższym przepisie ustawodawca wskazał, jakiego rodzaju elementy wchodzą w skład kompleksu składników materialnych i niematerialnych przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, czyli przedsiębiorstwa, które może być przedmiotem czynności prawnej.

Zatem składniki materialne i niematerialne wchodzące w skład przedsiębiorstwa powinny pozostawać ze sobą we wzajemnych relacjach w ten sposób, żeby można było mówić o nich jako o zespole, a nie zbiorze pewnych elementów. Istotne jest, aby w zbywanym przedsiębiorstwie zachowane zostały funkcjonalne związki pomiędzy poszczególnymi składnikami, tak żeby przekazana masa mogła posłużyć kontynuowaniu określonej działalności gospodarczej. Powyższa definicja opisuje przedsiębiorstwo w ujęciu przedmiotowym, jako zespół niematerialnych i materialnych składników stanowiący przedmiot prawa w szerokim znaczeniu. Przedsiębiorstwo jako przedmiot zbycia, musi stanowić całość pod względem organizacyjnym i funkcjonalnym, co oznacza, że najistotniejsze dla przedmiotowego zagadnienia jest ustalenie, czy przenoszony majątek stanowi na tyle zorganizowany kompleks praw, obowiązków i rzeczy, iż zdolny jest do realizacji zadań gospodarczych przypisywanych przedsiębiorstwu. W tym miejscu należy zaznaczyć, że zgodnie z art. 55² Kodeksu cywilnego, czynność prawna mająca za przedmiot przedsiębiorstwo obejmuje wszystko co wchodzi w skład przedsiębiorstwa, chyba że co innego wynika z treści czynności prawnej albo z przepisów szczególnych. Przepis ten odgrywa szczególnie istotną rolę, gdyż konstytuuje on zasadę, że przedsiębiorstwo może stanowić przedmiot obrotu prawnego jako jednolita całość.

Nie wszystkie jednak elementy tworzące pojęcie przedsiębiorstwa są na tyle istotne, aby bez ich zbycia nie można było mówić o zbyciu przedsiębiorstwa. W praktyce obrotu gospodarczego zdarzają się sytuacje, w których niektóre elementy przedsiębiorstwa podlegają wyłączeniu z transakcji sprzedaży. Jednak nawet w takim przypadku składniki materialne i niematerialne wchodzące w skład przedsiębiorstwa powinny pozostawać ze sobą we wzajemnych relacjach w taki sposób, by można było o nich mówić jako o zespole, a nie tylko zbiorze pewnych elementów. Decydujące zatem jest to, aby w zbywanym przedsiębiorstwie zachowane zostały funkcjonalne związki pomiędzy poszczególnymi składnikami w sposób umożliwiający kontynuowanie określonej działalności gospodarczej.

O tym, czy nastąpiło zbycie przedsiębiorstwa, decydują każdorazowo okoliczności faktyczne związane z konkretną transakcją. Podatnik obowiązany jest do prawidłowego określenia przedmiotu opodatkowania, co wiąże się z koniecznością prawidłowego zdefiniowania dokonywanej czynności.

Ponadto, stosownie do art. 2 pkt 27e ustawy o podatku od towarów i usług, przez zorganizowaną część przedsiębiorstwa rozumie się organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania.

Podstawowym wymogiem jest więc to, aby zorganizowana część przedsiębiorstwa stanowiła zespół składników materialnych i niematerialnych (w tym zobowiązań). Kolejnym warunkiem jest wydzielenie tego zespołu w istniejącym przedsiębiorstwie. Wydzielenie to ma zachodzić na trzech płaszczyznach: organizacyjnej, finansowej i funkcjonalnej (przeznaczenie do realizacji określonych zadań gospodarczych).

Wyodrębnienie organizacyjne oznacza, że zorganizowana część przedsiębiorstwa ma swoje miejsce w strukturze organizacyjnej podatnika jako dział, wydział, oddział, itp. Przy czym, w doktrynie zwraca się uwagę, że organizacyjne wyodrębnienie powinno być dokonane na bazie statutu, regulaminu lub innego aktu o podobnym charakterze.

Wyodrębnienie finansowe najpełniej realizowane jest w przypadku zakładu lub oddziału osoby prawnej. Wyodrębnienie finansowe nie oznacza samodzielności finansowej, ale sytuację, w której poprzez odpowiednią ewidencję zdarzeń gospodarczych możliwe jest przyporządkowanie przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań do zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Ponadto wymagane jest, aby zorganizowana część przedsiębiorstwa mogła stanowić potencjalnie niezależne przedsiębiorstwo, samodzielnie realizujące zadania gospodarcze, których realizacji służy w istniejącym przedsiębiorstwie. Powyższe oznacza, że przez zorganizowaną część przedsiębiorstwa można rozumieć wyłącznie tę część przedsiębiorstwa, która jest przede wszystkim wyodrębniona organizacyjnie, ale także posiada wewnętrzną samodzielność finansową.

Zatem, aby w rozumieniu przepisów podatkowych, określony zespół składników majątkowych mógł zostać zakwalifikowany jako zorganizowana część przedsiębiorstwa, nie jest wystarczające jakiekolwiek zorganizowanie masy majątkowej, ale musi się ona odznaczać pełną odrębnością niezbędną do samodzielnego funkcjonowania w obrocie gospodarczym.

Zorganizowaną część przedsiębiorstwa tworzą więc składniki będące we wzajemnych relacjach takich, by można było mówić o nich jako o zespole, a nie o zbiorze przypadkowych elementów, których jedyną cechą wspólną jest własność jednego podmiotu gospodarczego.

Oznacza to, że zorganizowana część przedsiębiorstwa nie jest sumą poszczególnych składników, przy pomocy których będzie można prowadzić odrębny zakład, lecz zorganizowanym zespołem tych składników, przy czym punktem odniesienia jest tutaj rola, jaką składniki majątkowe odgrywają w funkcjonowaniu przedsiębiorstwa (na ile stanowią w nim wyodrębnioną organizacyjnie i funkcjonalnie całość).

Reasumując, na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług, mamy do czynienia ze zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa, jeżeli spełnione są wszystkie następujące przesłanki:

1. istnieje zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązań,
2. zespół ten jest organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie,
3. składniki te przeznaczone są do realizacji określonych zadań gospodarczych,
4. zespół tych składników mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące ww. zadania gospodarcze.
   
   

Wątpliwości Wnioskodawcy w pierwszej kolejności dotyczą kwestii, czy planowana sprzedaż dokonana przez Syndyka w toku postępowania upadłościowego, której przedmiotem jest majątek masy upadłości, stanowić będzie transakcję zbycia przedsiębiorstwa na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług, a w konsekwencji nie będą do niej miały zastosowania przepisy tej ustawy – zgodnie z art. 6 pkt 1 ustawy, czy też przedmiotowa sprzedaż będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z przedsiębiorstwem będącym w upadłości, zatem zasadnym jest odwołanie się do przepisów ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe (Dz. U. z 2017 r., poz. 2344, z późn. zm.).

W myśl art. 306 ustawy Prawo upadłościowe, po ogłoszeniu upadłości syndyk niezwłocznie przystępuje do spisu inwentarza i oszacowania masy upadłości oraz sporządzenia planu likwidacyjnego. Syndyk składa sędziemu-komisarzowi spis inwentarza wraz z planem likwidacyjnym w terminie trzydziestu dni od dnia ogłoszenia upadłości. Plan likwidacyjny określa proponowane sposoby sprzedaży składników majątku upadłego, w szczególności sprzedaży przedsiębiorstwa, termin sprzedaży, preliminarz wydatków oraz ekonomiczne uzasadnienie dalszego prowadzenia działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 307 ust. 1 ustawy Prawo upadłościowe, na podstawie spisu inwentarza i innych dokumentów upadłego oraz oszacowania syndyk sporządza sprawozdanie finansowe na dzień poprzedzający ogłoszenie upadłości i niezwłocznie przedkłada je sędziemu-komisarzowi.

Stosownie do art. 308 ust. 1 ustawy Prawo upadłościowe, po sporządzeniu spisu inwentarza i sprawozdania finansowego albo po złożeniu pisemnego sprawozdania ogólnego syndyk przeprowadza likwidację masy upadłości.

Na podstawie art. 311 ust. 1 ustawy Prawo upadłościowe, likwidacji masy upadłości dokonuje się przez sprzedaż z wolnej ręki lub w drodze przetargu lub aukcji przedsiębiorstwa upadłego w całości lub jego zorganizowanych części, nieruchomości i ruchomości, wierzytelności oraz innych praw majątkowych wchodzących w skład masy upadłości albo przez ściągnięcie wierzytelności od dłużników upadłego i wykonanie innych jego praw majątkowych.

Stosownie do brzmienia art. 313 ust. 1 ustawy Prawo upadłościowe, sprzedaż dokonana w postępowaniu upadłościowym ma skutki sprzedaży egzekucyjnej. Nabywca składników masy upadłości nie odpowiada za zobowiązania podatkowe upadłego, także powstałe po ogłoszeniu upadłości. Jak stanowi art. 316 ust. 1 cyt. ustawy, przedsiębiorstwo upadłego powinno być sprzedane jako całość, chyba że nie jest to możliwe.

W myśl art. 316 ust. 2 ustawy Prawo upadłościowe, sprzedaż przedsiębiorstwa upadłego może być, po wyrażeniu zgody przez sędziego-komisarza, poprzedzona umową dzierżawy na czas określony z prawem pierwokupu, jeżeli przemawiają za tym względy ekonomiczne.

Na nabywcę przedsiębiorstwa upadłego przechodzą wszelkie koncesje, zezwolenia, licencje i ulgi, które zostały udzielone upadłemu, chyba że odrębne ustawy stanowią inaczej (art. 317 ust. 1 ustawy Prawo upadłościowe).

Według regulacji art. 318 ust. 1 ustawy Prawo upadłościowe, jeżeli sprzedaż przedsiębiorstwa upadłego jako całości nie jest możliwa ze względów ekonomicznych lub innych przyczyn, można sprzedać zorganizowaną część przedsiębiorstwa.

Zgodnie z art. 319 ust. 1 ustawy Prawo upadłościowe, jeżeli planowana jest sprzedaż przedsiębiorstwa upadłego w całości, przy sporządzaniu spisu inwentarza i oszacowania masy upadłości, albo odrębnie, jeżeli możliwość takiej sprzedaży ujawniła się na późniejszym etapie, biegły wybrany przez syndyka sporządza opis i oszacowanie przedsiębiorstwa upadłego.

W rozpatrywanej sprawie mamy do czynienia z sytuacją, w której przedmiotem zbycia będzie – jak wskazał Wnioskodawca – prawo użytkowania wieczystego gruntu składającego się z działek niezabudowanych oraz z działek zabudowanych budynkami produkcyjno-magazynowymi, gospodarczymi, budynkiem biurowym oraz innymi budynkami i budowlami. We wniosku wskazano również, że przedmiotem sprzedaży nie jest przedsiębiorstwo. Zbywany przez Wnioskodawcę majątek nie będzie stanowił całości pod względem organizacyjnym i funkcjonalnym, tak aby samodzielnie mógł wykonywać zadania gospodarcze. Nabywca nie będzie mógł kontynuować działalności gospodarczej w zakresie w jakim była ona realizowana w sprzedawanym przedsiębiorstwie. W związku z planowaną sprzedażą majątku przedsiębiorstwa nie nastąpi przejęcie pracowników zgodnie z przepisami kodeksu pracy. Majątek będący przedmiotem sprzedaży w likwidowanym przedsiębiorstwie nie jest wyodrębniony na płaszczyźnie organizacyjnej, finansowej i funkcjonalnej.

W analizowanej sprawie trudno jest uznać, że wskazane w opisanym zdarzeniu przyszłym składniki przedsiębiorstwa mogłyby stanowić niezależne przedsiębiorstwo, przy wykorzystaniu których to składników samodzielnie będą realizowane określone zadania gospodarcze.

O tym czy doszło do wyodrębnienia zorganizowanej części przedsiębiorstwa decyduje pełen zakres wydzielanego i przenoszonego majątku, praw i zobowiązań. Wyodrębnienie to musi dotyczyć zorganizowanej części przedsiębiorstwa jako całości, a nie tylko niektórych jej składników, nawet o znacznej wartości. Co najważniejsze, wyodrębniony zespół składników majątkowych musi stanowić potencjalnie niezależnie funkcjonujące przedsiębiorstwo.

Mając na uwadze powyższe przepisy oraz opis sprawy, stwierdzić należy, że planowana przez Syndyka w toku postępowania upadłościowego sprzedaż majątku nie będzie spełniała warunków do uznania jej za przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 55¹ Kodeksu cywilnego, ani też za zorganizowaną część przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy. Zatem sprzedaż ta nie będzie korzystała z wyłączenia z opodatkowania na podstawie art. 6 pkt 1 ustawy. W konsekwencji przedmiotowa transakcja będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jako czynność zbycia poszczególnych składników majątku przedsiębiorstwa Wnioskodawcy.

Ponadto, wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii zwolnienia od podatku VAT planowanej dostawy nieruchomości zabudowanych budynkami i budowlami.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast w oparciu o art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.
   
   

Z treści ww. przepisu wynika, że dostawa nieruchomości, spełniających określone w przepisach warunki, może korzystać ze zwolnienia od podatku VAT. Wykluczenie z tego zwolnienia następuje w sytuacjach, gdy dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz w sytuacji, gdy od momentu pierwszego zasiedlenia do chwili sprzedaży, nie minęły co najmniej dwa lata.

Zatem dla ustalenia zasad opodatkowania dostawy budynków, budowli lub ich części kluczowym jest ustalenie, kiedy nastąpiło pierwsze zasiedlenie i jaki upłynął okres od tego momentu.

Według art. 2 pkt 14 ustawy, przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Z kolei przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.), posługują się pojęciem „pierwszego zasiedlenia”, jednakże nie definiują tego pojęcia oraz nie wprowadzają dodatkowych warunków go określających.

W konsekwencji, zarówno zgodnie z przepisami Dyrektywy 2006/112/WE oraz w świetle utrwalonego w tej materii orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, pierwsze zasiedlenie budynku należy rozumieć szeroko, jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. W efekcie, aby w tej sytuacji można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do zajęcia budynku, jego używania, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej.

Jak stanowi art. 12 ust. 2 zdanie drugie Dyrektywy 2006/112/WE, do celów ust. 1 lit. a) „budynek” oznacza dowolną konstrukcję trwale związaną z gruntem. Państwa członkowskie mogą określić szczegółowe zasady stosowania kryterium, o którym mowa w ust. 1 lit. a), do przebudowy budynków oraz zdefiniować pojęcie „gruntu związanego z budynkiem”.

Należy zauważyć, że w kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 14 maja 2014 r. o sygn. I FSK 382/14. Sąd w wyroku tym stwierdził, że „Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako »pierwsze zajęcie budynku, używanie«. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT. W świetle wykładni językowej, jak i celowościowej systemu VAT, w ocenie NSA, należy więc przyjąć, że jeżeli podatnik użytkował dany budynek, budowlę lub ich części i spełnia warunek korzystania z budynku, budowli lub ich części przez wymagany czas, to do sprzedaży prawa własności tego budynku, budowli lub ich części zastosowanie znajdzie fakultatywne zwolnienie przewidziane w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług”.

Nadto w wyroku z dnia 16 listopada 2017 r. w sprawie C 308/16 Kozuba Premium Selection sp. z o.o. przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie TSUE stwierdził, że „artykuł 12 ust. 1 i 2 oraz art. 135 ust. 1 lit. j) dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one przepisom krajowym, takim jak będące przedmiotem postępowania głównego, które uzależniają zwolnienie z podatku od wartości dodanej w związku z dostawą budynków od spełnienia warunku, zgodnie z którym pierwsze zasiedlenie tych budynków następuje w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu. Wskazane przepisy tejże dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwiają się one, aby takie przepisy krajowe uzależniały owo zwolnienie od warunku, zgodnie z którym w wypadku »ulepszenia« istniejącego budynku poniesione wydatki nie mogą przekroczyć 30% początkowej wartości tego budynku, o ile rzeczone pojęcie „ulepszenia” jest interpretowane w taki sam sposób jak pojęcie „przebudowy” zawarte w art. 12 ust. 2 dyrektywy 2006/112, to znaczy tak, że odnośny budynek powinien być przedmiotem istotnych zmian przeprowadzonych w celu zmiany jego wykorzystania lub w celu znaczącej zmiany warunków jego zasiedlenia”.

TSUE wskazał, iż pojęcie „pierwszego zasiedlenia”, jest zawarte w art. 12 dyrektywy VAT, ale nie jest ono w niej zdefiniowane.

Jak wynika przede wszystkim z prac przygotowawczych do szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz. U. 1977, L 145, s. 1), które pozostają wymierne do celów interpretacji dyrektywy VAT, w ramach zwolnień przewidzianych w jej art. 135 ust. 1 lit. j), kryterium „pierwszego zasiedlenia” budynku należy rozumieć jako odpowiadające kryterium pierwszego użytkowania budynku przez jego właściciela lub lokatora. W tychże pracach przygotowawczych stwierdzono, że kryterium to zostało uznane za określające moment, w którym kończy się proces produkcji budynku i budynek ów staje się przedmiotem konsumpcji. Z powyższej analizy historycznej nie wynika jednak, że użytkowanie budynku przez jego właściciela ma nastąpić w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu.

Nadto wskazano, iż jakkolwiek art. 12 ust. 2 dyrektywy VAT upoważnia państwa członkowskie do zdefiniowania warunków stosowania kryterium, o którym mowa w ust. 1 lit. a) tego artykułu, do przebudowy budynków, w odniesieniu w szczególności do dostawy budynku następującej przed jego pierwszym zasiedleniem, przepisu tego nie można jednak interpretować w ten sposób, że państwa członkowskie korzystają z marginesu pozwalającego im na zmianę samego pojęcia „pierwszego zasiedlenia” w swoich przepisach krajowych, gdyż mogłoby to podważać skuteczność wskazanego zwolnienia.

Literalna wykładnia art. 12 i art. 135 ust. 1 lit. j) dyrektywy VAT, jak również analiza kontekstu i celów założonych w tej dyrektywie świadczą zatem o tym, że wspomniana dyrektywa nie przyznaje państwom członkowskim uprawnienia do wprowadzenia warunków w odniesieniu do przewidzianych tam zwolnień czy też ograniczenia ich. Wynika stąd, że państwa członkowskie nie są w szczególności upoważnione do uzależnienia zwolnienia z VAT w zakresie dostaw budynków następujących po ich pierwszym zasiedleniu od warunku, który nie został przewidziany w dyrektywie VAT, a zgodnie z którym takie pierwsze zasiedlenie ma nastąpić w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu.

Podsumowując ww. orzeczenie z dnia 16 listopada 2017 r. w sprawie C-308/16 należy wskazać, iż TSUE uznał, że pierwsze zasiedlenie nie musi być związane z czynnością opodatkowaną, gdyż takie stanowisko nie znajduje oparcia w treści przepisów Dyrektywy 2006/112/WE. TSUE wyjaśnił w szczególności, że państwa członkowskie nie są w szczególności upoważnione do uzależnienia zwolnienia z VAT w zakresie dostaw budynków następujących po ich pierwszym zasiedleniu od warunku, który nie został przewidziany w dyrektywie VAT, a zgodnie z którym takie pierwsze zasiedlenie ma nastąpić w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu.

Należy także zauważyć, że w myśl art. 43 ust. 10 ustawy, podatnik może zrezygnować ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10, i wybrać opodatkowanie dostawy budynków, budowli lub ich części, pod warunkiem, że dokonujący dostawy i nabywca budynku, budowli lub ich części:

1. są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni;
2. złożą, przed dniem dokonania dostawy tych obiektów właściwemu dla ich nabywcy naczelnikowi urzędu skarbowego, zgodne oświadczenie, że wybierają opodatkowanie dostawy budynku, budowli lub ich części.
   
   

Tak więc ustawodawca daje podatnikom – po spełnieniu określonych warunków – możliwość zrezygnowania ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy i opodatkowania transakcji na zasadach ogólnych.

W tym miejscu należy zauważyć, że w przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ustawodawca umożliwia podatnikom – po spełnieniu określonych warunków – skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.
   
   

Warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b – zgodnie z zapisem art. 43 ust. 7a ustawy – nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat.

Powyższe przepisy wskazują, jakie muszą zostać spełnione warunki aby sprzedaż budynków, budowli lub ich części mogła korzystać ze zwolnienia od podatku VAT. Z przepisów tych wynika, że prawo do zwolnienia przysługuje wówczas, gdy w stosunku do obiektów będących przedmiotem sprzedaży nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, oraz dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ulepszenie tych obiektów, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów, chyba że budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat. A zatem wykorzystywanie obiektu przez okres co najmniej 5 lat do czynności opodatkowanych pozwala podatnikowi na zastosowanie zwolnienia od podatku nawet w sytuacji gdy ponosił on wydatki nie niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów, w związku z którymi to wydatkami miał prawo do odliczenia podatku VAT.

Zaznaczyć należy, że jeżeli dostawa budynków, budowli lub ich części będzie mogła korzystać ze zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, wówczas badanie przesłanek wynikających z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10a stanie się bezzasadne.

Natomiast jeżeli dostawa budynków, budowli lub ich części nie będzie mogła korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 i pkt 10a ustawy, wówczas należy poddać badaniu zaistnienie przesłanek wynikających z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Jak stanowi art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dotyczy wszystkich towarów:

• zarówno nieruchomości, jak i ruchomości – przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT,
• wykorzystywanych niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) – wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.
  
  

Analiza przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, regulujących wyżej wskazane prawo do zwolnienia od podatku dostaw budynków, budowli lub ich części, prowadzi do konkluzji, że w odniesieniu do tych towarów może wystąpić jedna z ww. podstaw do zastosowania zwolnienia od tego podatku. Istotne jest wobec tego każdorazowe kompleksowe zbadanie okoliczności towarzyszących dostawie ww. obiektów. Stosowanie zwolnień od podatku ma charakter wyjątkowy i nie podlega ani wykładni rozszerzającej, ani zawężającej, natomiast możliwość wychodzenia poza wykładnię literalną jest niedopuszczalna. W efekcie podatnik uprawniony będzie do zastosowania ww. preferencji, gdy charakter świadczonych przez niego czynności, w sposób jednoznaczny i niebudzący wątpliwości, wyczerpuje znamiona ujęte w treści przepisu statuującego jego prawo do zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Dodatkowo wskazać należy, że zgodnie z art. 29a ust. 8 ustawy, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Wobec powyższego, przy sprzedaży budynków lub budowli, dokonywanej wraz z dostawą gruntu, na którym są one posadowione, grunt dzieli byt prawny budynków w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Oznacza to, że do dostawy gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku jak przy dostawie budynków, budowli lub ich części trwale z gruntem związanych. Jeżeli dostawa budynków albo budowli lub ich części korzysta ze zwolnienia od podatku, ze zwolnienia takiego korzysta również dostawa gruntu, na którym obiekt jest posadowiony. Powyższy przepis obejmuje swoim zakresem także grunty będące w użytkowaniu wieczystym.

Jak wyjaśniono wyżej, dla ustalenia kwestii opodatkowania VAT dostawy budynków lub ich części w pierwszej kolejności należy określić czy i kiedy nastąpiło pierwsze zasiedlenie budynku.

Z wniosku wynika, że wszystkie grunty i budynki stanowią przedmiot umowy dzierżawy zawartej w dniu 18 października 2007 r. Wydzierżawiający oddał Dzierżawcy nieruchomość w dzierżawę na czas nieokreślony, celem wykorzystania jej przez dzierżawcę w ramach prowadzonej w tamtym okresie działalności gospodarczej (produkcja szynobusów, modernizowanie lokomotyw, naprawy rewizyjne, główne i awaryjne lokomotyw, produkcja i naprawa wózków tłocznych, wynajem pomieszczeń biurowych, magazynów produkcyjnych i inne). Na terenie nieruchomości, Dzierżawca nie prowadzi obecnie działalności gospodarczej. W odniesieniu do budynków, budowli lub ich części znajdujących się na działkach nr: 22/1, 22/2, 22/6, 22/7, 22/8, 22/11, 22/12, 22/14, 22/15, 22/16, 22/17, 22/18, 22/19, 22/22, 22/23, 22/24, 22/26 – budynki; 5/45, 5/47, 22/3, 22/4, 22/5, 22/9, 22/10, 22/13, 22/20, 22/21 – drogi, 5/38, 5/39, 5/40 – budynki, 5/41, 5/50 – drogi, 5/49 – budynek, 5/43, 5/44 – budynki, 5/46 – droga, 5/42 – budynek, 5/29 budynek, 5/56, 8/5, 5/54 – drogi, Wnioskodawca nie poniósł/nie poniesie do dnia sprzedaży wydatków na ich ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiące co najmniej 30% wartości początkowej. Dzierżawca w odniesieniu do budynków, budowli lub ich części znajdujących się na ww. działkach nie ponosił/nie poniesie do dnia sprzedaży nakładów na ich ulepszenie w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiące co najmniej 30% wartości początkowej.

Mając na uwadze powołane powyżej przepisy prawa oraz opis sprawy należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie zarówno w świetle przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, jak i przepisów Dyrektywy 2006/112/WE doszło do pierwszego zasiedlenia budynków i budowli posadowionych na ww. działkach.

Z uwagi na fakt, iż od momentu pierwszego zasiedlenia ww. budynków i budowli do momentu ich dostawy upłynie okres dłuższy niż dwa lata to zostaną spełnione przesłanki do zastosowania zwolnienia o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy. W konsekwencji, w oparciu o art. 29a ust. 8 ustawy, zbycie prawa użytkowania wieczystego gruntu na którym posadowione są ww. budynki i budowle, również będzie korzystało ze zwolnienia od podatku.

Reasumując, planowana przez Syndyka sprzedaż dokonana w toku postępowania upadłościowego budynków i budowli posadowionych na nieruchomościach, których użytkownikiem wieczystym pozostaje Wnioskodawca, ujętych w księgach wieczystych: PO2P/00114315/4 (22/1, 22/2, 22/6, 22/7, 22/8, 22/11, 22/12, 22/14, 22/15, 22/16, 22/17, 22/18, 22/19, 22/22, 22/23, 22/24, 22/26, 5/45, 5/47, 22/3, 22/4, 22/5, 22/9, 22/10, 22/13, 22/20, 22/21), PO2P/00174654/0 (5/38, 5/39, 5/40, 5/41, 5/50), PO2P/00174655/7 (5/49), PO2P/00174656/4 (5/43, 5/44, 5/46), PO2P100174657/1 (5/42), PO2P/00127920/2 (5/29), PO2P/00209859/2 (5/56, 8/5, 5/54) będzie korzystać ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy w zw. z art. 29a ust. 8 ustawy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Niniejsza interpretacja dotyczy opodatkowania sprzedaży nieruchomości zabudowanych budynkami i budowlami. W pozostałym zakresie dotyczącym opodatkowania sprzedaży nieruchomości gruntowych niezabudowanych, które nie są objęte miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego i dla których nie wydano decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Tut. organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie wynikające z opisu sprawy i własnego stanowiska, które nie zostały objęte pytaniem – nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 oraz art. 14f § 2 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone. Dotyczy to w szczególności opodatkowania pozostałego majątku znajdującego się w nieruchomościach.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.