Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.240.2018.1.MM
z 2 sierpnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 800 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z 30 maja 2018 r. (data wpływu 12 czerwca 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów umorzonych wierzytelności – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 czerwca 2018 r. wpłynął do organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów umorzonych wierzytelności.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: „Spółka”, „Wnioskodawca”) z siedzibą w Polsce, w oparciu o umowę zawartą 16 czerwca 2013 r. oraz umowę zawartą 28 czerwca 2013 r., dokonała sprzedaży materiałów budowlanych w związku z budową infrastruktury drogowej na rzecz spółki z siedzibą w Mongolii (dalej: „Spółka mongolska”).

Sprzedaż udokumentowano fakturami:

• z 22 lipca 2013 r. na kwotę 175.075,00 USD,
• z 22 lipca 2013 r. na kwotę 110.593,37 USD,
• z 1 sierpnia 2013 r. na kwotę 174.000,00 USD,
• z 2 października 2013 r. na kwotę 15.000,00 USD,
• z 4 listopada 2013 r. na kwotę 14.500,00 USD,
• z 2 czerwca 2014 r. na kwotę 35.000,00 USD,
• z 3 lipca 2014 r. na kwotę 43.750,00 USD.
  
  

Zobowiązania te nie zostały uregulowane w terminach, pismem jednakże z 10 stycznia 2016 r. Spółka mongolska jednostronnie uznała istnienie bezspornego i wymagalnego długu w kwocie głównej 567.918,37 USD wobec Spółki wynikającego z ww. faktur. Uznając dług, Spółka mongolska zobowiązała się do jego spłaty w trzech ratach wg harmonogramu:

• do 30 grudnia 2018 r. kwotę 190.000,00 USD,
• do 30 grudnia 2019 r. kwotę 190.000,00 USD,
• do 30 grudnia 2020 r. kwotę 187.918,37 USD.
  
  

Uznanie roszczenia nastąpiło na piśmie, a w jego treści zawarto oświadczenie, że podpisująca je osoba jest należycie umocowana do reprezentacji i składania oświadczeń w imieniu podmiotu, który reprezentuje.

Następnie na podstawie umowy zawartej 16 kwietnia 2018 r. Spółka zwolniła Spółkę mongolską z długu wynikającego z ww. umowy zawartej 16 czerwca 2013 r. oraz umowy zawartej 28 czerwca 2013 r. Spółka mongolska wyraziła zgodę na zwolnienie jej z tego zobowiązania. Wnioskodawca doszedł do wniosku, że Spółka mongolska nie będzie w stanie spłacić długu z uwagi na jej sytuację ekonomiczną, wykazywanie natomiast w księgach rachunkowych wierzytelności, których termin płatności zostaje odraczany będzie negatywnie postrzegane w oczach potencjalnych inwestorów oraz kontrahentów jako rodzaj tzw. „toksycznych aktywów”.

Wyjaśnić należy, że „toksyczne aktywa” są to aktywa finansowe, których ryzyko inwestycyjne zostało pierwotnie istotnie niedoszacowane przez posiadacza. Przeważnie są to papiery wartościowe oraz pożyczki obarczone wysokim ryzykiem kredytowym lub płynności, którego realizacja może skutkować poważnym pogorszeniem sytuacji finansowej posiadacza i w efekcie jego upadłością (zob. https://www.nbportal.pl/slownik/pozycje-slownika/toksyczne-aktywa). Podobnie oceniać należy również wierzytelności, których dłużnik nie jest w stanie obsłużyć w umówionym pierwotnie terminie. Prezentacja tego rodzaju wierzytelności, mimo uznania ich przez dłużnika, wpływa na obniżenie wiarygodności jednostki w oczach inwestorów i kontrahentów, stąd też Wnioskodawca podjął decyzję o zwolnieniu swojego dłużnika z długu.

Umorzone wierzytelności zostały zarachowane u Wnioskodawcy jako przychód należny, z uwagi natomiast na uznanie długu nie uległy przedawnieniu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy umorzone wierzytelności wynikające z zawartej ze Spółką mongolską umowy z 16 czerwca 2013 r. oraz umowy z 28 czerwca 2013 r. uważa się za koszty uzyskania przychodów?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Umorzone wierzytelności wynikające z zawartej ze Spółką mongolską umowy z 16 czerwca 2013 r. oraz umowy z 28 czerwca 2013 r. uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 44 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1036 z późn. zm.; dalej: „ustawa CIT”), nie uważa się za koszty uzyskania przychodów umorzonych wierzytelności, z wyjątkiem wierzytelności lub jej części, które uprzednio zostały zarachowane jako przychody należne - do wysokości zarachowanej jako przychód należny.

Wnioskodawca zarachował wierzytelności wobec Spółki mongolskiej jako przychody należne w pełnej wysokości, spełniona zatem została pierwsza przesłanka pozytywna uznania ich za koszty uzyskania przychodów w oparciu o art. 16 ust. 1 pkt 44 ustawy CIT.

Z uwagi na art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy CIT, nie stanowią kosztów wierzytelności odpisane jako przedawnione. Do tego jednakże nie doszło, albowiem przed upływem terminu przedawnienia Spółka mongolska w sposób jednoznaczny uznała roszczenia wynikające z zawartych ze Spółką umów z 16 czerwca 2013 r. oraz z 28 czerwca 2013 r.

Otóż zgodnie z art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 2011 r. Prawo prywatne międzynarodowe (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 1792; dalej: „PPM”), prawo właściwe dla zobowiązania umownego określa rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 593/2008 z dnia 17 czerwca 2008 r. w sprawie prawa właściwego dla zobowiązań umownych (Rzym I) (Dz. Urz. UE L 177 z 04.07.2008 r., str. 6; dalej: „rPE”). Strony nie wybrały prawa właściwego, stosownie zatem do art. 4 ust. 1 lit. a rPE, umowy sprzedaży towarów podlegają prawu polskiemu, albowiem w Polsce sprzedawca (tj. Spółka) ma miejsce zwykłego pobytu.

Odpowiednikiem występującego w art. 4 rPE w charakterze łącznika wskazującego prawo właściwe pojęcia „zwykły pobyt” strony w odniesieniu do osób prawnych jest siedziba ich głównego organu zarządzającego (zob. P. Fik, Art. 4. W: Prawo właściwe dla zobowiązań umownych - rozporządzenie (WE) Nr 593/2008 (Rzym I). Komentarz [online]. Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis, 2018-03-25 14:14 [dostęp: 2018-05-29 10:26]. Dostępny w Internecie: https://sip.lex.pl/#/commentary/587604125/401565). Z Krajowego Rejestru Sądowego wynika zaś, że siedzibą Spółki jest miasto położone w Polsce.

Zgodnie z art. 41 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1025 z późn. zm.; dalej: „KC”), jeżeli ustawa lub oparty na niej statut nie stanowi inaczej, siedzibą osoby prawnej jest miejscowość, w której ma siedzibę jej organ zarządzający. Z mocy zaś art. 38 pkt 1 lit. c ustawy z dnia 20 sierpnia 1997 r. o Krajowym Rejestrze Sądowym (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 986), w rejestrze przedsiębiorców ujawnia się w szczególności siedzibę spółki. Jednocześnie z uwagi na art. 17 ust. 1 tej ustawy, domniemywa się, że dane wpisane do Rejestru są prawdziwe.

Nie ulega wobec tego wątpliwości, że do umów z 16 czerwca 2013 r. oraz z 28 czerwca 2013 r. zawartych pomiędzy Spółką a Spółką mongolską zastosowanie powinny znaleźć przepisy polskiego prawa cywilnego, zwłaszcza gdy idzie o przedawnienie roszczeń oraz okoliczności skutkujące przerwaniem biegu terminu przedawnienia.

Zgodnie więc z art. 118 KC, termin przedawnienia roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej wynosi trzy lata. Z mocy jednakże art. 123 § 1 pkt 2 KC, bieg przedawnienia przerywa się przez uznanie roszczenia przez osobę, przeciwko której roszczenie przysługuje. Po każdym przerwaniu przedawnienia, z mocy art. 124 § 1 KC, biegnie ono na nowo.

Skoro 10 stycznia 2016 r. Spółka mongolska uznała roszczenia Spółki z tytułu wierzytelności powstałych w 2013 r., bieg terminu ich przedawnienia został przerwany, a co za tym idzie, roszczenia nie uległy przedawnieniu. Skutkiem materialnoprawnym uznania długu, także niewłaściwego, jest przerwanie biegu przedawnienia (zob. Zakrzewski, Piotr. Art. 123. W: Kodeks cywilny. Komentarz. Tom I. Część ogólna (art. 1-125) [online]. Wolters Kluwer Polska, 2018-03-25 14:35 [dostęp: 2018-05-29 12:28]. Dostępny w Internecie: https://sip.lex.pl/#/commentary/587748248/545688). Nawet skierowanie do wierzyciela oświadczenia jednego z członków zarządu spółki, w której obowiązuje reprezentacja dwuosobowa, o gotowości spłacania zadłużenia spółki w ratach, jest przejawem tzw. uznania niewłaściwego, powodującego przerwanie biegu przedawnienia roszczenia (zob. wyrok SN z 11 sierpnia 2011 r. sygn. akt I CSK 703/10, OSNC-ZD 2012, nr 4, poz. 70). Tym bardziej więc jednostronne oświadczenie złożone w imieniu dłużnika przez osobę należycie umocowaną do jego reprezentacji skutkowało przerwą biegu przedawnienia roszczenia, a co za tym idzie, nie zaszła przewidziana art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy CIT negatywna przesłanka uznania wierzytelności wynikających z zawartej ze Spółką mongolską umowy z 16 czerwca 2013 r. oraz z 28 czerwca 2013 r. za koszty uzyskania przychodów.

W tych okolicznościach zwolnienie z długu, które nastąpiło 16 kwietnia 2018 r., oznacza spełnienie drugiej z przewidzianych art. 16 ust. 1 pkt 44 ustawy CIT przesłanek zaliczenia ww. wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów. Przepis art. 16 ust. 1 pkt 44 ustawy CIT daje podstawę do uznania za koszt uzyskania przychodów umorzonych wierzytelności, które uprzednio na podstawie art. 12 ust. 3 tejże ustawy zostały zarachowane jako przychody należne (zob. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 7 września 1998 r. sygn. akt I SA/Wr 55/97, opubl. LEX nr 57553). Umorzenie natomiast zaległości, określane mianem wygaśnięcia nieefektywnego nie prowadzącego do zaspokojenia wierzyciela podatkowego, należy traktować jak zwolnienie z długu, bowiem obie te instytucje prawne powodują taki sam skutek, to jest wygaśnięcie zobowiązania.

Takie też znaczenie, jako nieekwiwalentne zwolnienie z długu w rozumieniu art. 508 KC, należy przydać umorzeniu wierzytelności, o jakim mowa w art. 16 ust. 1 pkt 44 ustawy CIT (zob. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 15 marca 2012 r. sygn. akt II FSK 1659/10, opubl. LEX nr 1168516; tak samo: B. Dauter, w: „Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz 2010”, Wyd. Unimex 2010, s. 684; J. Marciniuk (red.), „Podatek dochodowy od osób prawnych”, Wyd. C.H.Beck 2010, Nb 53 i 54 do art. 16, s. 436).

Wnioskodawca jest zatem zdania, że umorzone wierzytelności wynikające z zawartej ze Spółką mongolską umowy z 16 czerwca 2013 r. oraz umowy z 28 czerwca 2013 r. uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1036 z późn. zm.; dalej: „ustawa CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy CIT), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie przychodów ze źródła przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy CIT.

Stosownie do przepisów art. 16 ust. 1 pkt 44 ustawy CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów umorzonych wierzytelności, z wyjątkiem wierzytelności lub jej części, które uprzednio zostały zarachowane jako przychody należne - do wysokości zarachowanej jako przychód należny.

Powołany przepis zakazuje, co do zasady, zaliczania umorzonych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy umarzana wierzytelność została uprzednio zarachowana jako przychód należny podatnika.

W myśl art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy CIT, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Natomiast w myśl art. 12 ust. 3 ustawy CIT, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Norma zawarta w art. 12 ust. 3 ustawy CIT, nakazuje zatem ujmować dla celów podatkowych przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, które nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane przez podatnika, ale są mu należne, tj. stanowią przedmiot wymagalnych świadczeń.

Z kolei przychody neutralne podatkowo, a więc niestanowiące podstawy ustalenia dochodu podlegającego opodatkowaniu, określone zostały w art. 12 ust. 4 ustawy CIT.

Art. 12 ust. 4 pkt 9 ustawy CIT stanowi, że do przychodów nie zalicza się należnego podatku od towarów i usług.

Przychodami należnymi, o których mowa w cytowanym wyżej art. 12 ust. 3 ustawy CIT, są przychody, które w następstwie działalności gospodarczej podatnika stały się należnością (wierzytelnością), chociaż faktycznie ich nie uzyskano. W przypadku ustalania przychodu z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej, tj. w przypadku Spółki z tytułu sprzedaży towarów (materiałów budowlanych), zastosowanie znajduje powołany art. 12 ust. 3 ustawy CIT, z uwzględnieniem art. 12 ust. 4 ustawy CIT (wyłączenia z przychodów). Na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy CIT, Spółka zobowiązana jest zaliczać do przychodów należnych przychód w wysokości netto wierzytelności z tytułu sprzedaży towarów, wynikający z wystawianych faktur, czyli bez należnego podatku od towarów i usług, który jest wyłączony z przychodów przez art. 12 ust. 4 pkt 9 ustawy CIT.

Jak wynika z wniosku, wierzytelności wynikające z faktur wystawionych dla Spółki mongolskiej z tytułu sprzedaży materiałów budowlanych, Spółka zarachowała jako przychód należny. Tym samym wierzytelności wynikające z tego tytułu zostały już opodatkowane podatkiem dochodowym od osób prawnych, zgodnie z brzmieniem przepisów ustawy CIT.

Wierzytelność stanowi uprawnienie do żądania spełnienia świadczenia z określonego stosunku zobowiązaniowego, przysługujące wierzycielowi wobec dłużnika. Jest ona zbywalnym prawem majątkowym. Wierzyciel może również podjąć decyzję o zwolnieniu dłużnika z długu.

Instytucję tę reguluje art. 508 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1025 z późn. zm.), zgodnie z którym zobowiązanie wygasa, gdy wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik zwolnienie przyjmuje.

Wobec powyższego, na mocy art. 16 ust. 1 pkt 44 ustawy CIT, podatnik może uznać za koszty uzyskania przychodów wierzytelności uprzednio zarachowane – zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy CIT – jako przychody należne, jeżeli zwolnił dłużnika z obowiązku wykonania zobowiązania, a dłużnik przyjął to zwolnienie.

Dodatkowo należy mieć na uwadze przepis art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy CIT, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako przedawnione.

Zgodnie natomiast z art. 16 ust. 1 pkt 46 ustawy CIT, nie uważa się również za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług (z zastrzeżeniem wyjątków zawartych w tym przepisie).

Podkreślenia wymaga fakt, że do kosztów uzyskania przychodów kwalifikuje się tylko wartość netto umorzonych wierzytelności, gdyż kosztem uzyskania przychodów nie jest podatek od towarów i usług. Podatek ten, jak już wyżej wskazano, nie jest również przychodem w rozumieniu ustawy CIT, w związku z czym nie podlega uprzedniemu zarachowaniu jako przychód. Okoliczność ta wynika z resztą wprost z aktualnego brzmienia cytowanego wcześniej art. 16 ust. 1 pkt 44 ustawy CIT, który dopuszcza możliwość rozpoznania kosztu uzyskania przychodu „do wysokości zarachowanej jako przychód należny”, a więc do wartości netto.

Równocześnie w myśl art. 16 ust. 1 pkt 11 ustawy CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów naliczonych, lecz niezapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów). Wobec tego umorzone odsetki od zobowiązań nie będą stanowiły dla wierzyciela kosztu uzyskania przychodów. Zatem, do kosztów uzyskania przychodów u wierzyciela zalicza się jedynie kwotę umorzonej należności głównej.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka dokonała sprzedaży materiałów budowlanych na rzecz Spółki mongolskiej. Sprzedaż została udokumentowana opisanymi we wniosku fakturami. Zobowiązania wynikające z tych faktur nie zostały uregulowane w terminach, jednakże w piśmie z 10 stycznia 2016 r. Spółka mongolska jednostronnie uznała istnienie bezspornego i wymagalnego długu w kwocie głównej wynikającego z przedmiotowych faktur. Uznając dług, Spółka mongolska zobowiązała się do jego spłaty w ratach. Następnie na podstawie umowy zawartej 16 kwietnia 2018 r. Spółka zwolniła Spółkę mongolską z długu. Spółka mongolska wyraziła zgodę na zwolnienie jej z tego zobowiązania. Wnioskodawca podkreślił w opisie zdarzenia przyszłego, że umorzone wierzytelności zostały zarachowane u Wnioskodawcy jako przychód należny, a także to, iż z uwagi na uznanie długu przez Spółkę mongolską wierzytelności te nie uległy przedawnieniu.

Przenosząc wskazane wyżej przepisy ustawy CIT na grunt rozpatrywanej sprawy, należy stwierdzić, że umorzone wierzytelności wynikające z zawartych przez Wnioskodawcę ze Spółką mongolską umów opisanych we wniosku, które, jak wskazał w opisie zdarzenia przyszłego Wnioskodawca, zostały przez Spółkę zarachowane jako przychody należne i które, co również wskazał w opisie zdarzenia przyszłego Wnioskodawca, nie uległy przedawnieniu, stanowić będą dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodów do wysokości zarachowanej jako przychód należny.

Stanowisko Spółki, zgodnie z którym umorzone wierzytelności wynikające z zawartych przez Wnioskodawcę ze Spółką mongolską umów opisanych we wniosku będą stanowić koszty uzyskania przychodów, należy zatem uznać za prawidłowe.

Ponadto podkreślenia wymaga, iż procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Z tego też względu przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej nie jest kwestia dotycząca ustalenia, czy opisane we wniosku umorzone wierzytelności uległy, czy też nie uległy przedawnieniu. Informację w tej kwestii, tj. wskazanie przez Wnioskodawcę w opisie zdarzenia przyszłego, że przedmiotowe wierzytelności, z uwagi na uznanie długu przez Spółkę mongolską, nie uległy przedawnieniu, przyjęto jako niepodlegający ocenie przez tut. Organ element opisu zdarzenia przyszłego.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.