Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.292.2018.4.KO
z 26 lipca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy – przedstawione we wniosku według daty wpływu 9 maja 2018 r., uzupełnionego pismem według daty wpływu 16 lipca 2018 r., o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie przychodów oraz kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 maja 2018 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług oraz podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 26 czerwca 2018 r., Nr 0113-KDIPT1-2.4012.389.2018.1.JSZ, Nr 0113-KDIPT2-1.4011.292.2018.1.KO, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 w związku z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 26 czerwca 2018 r. (data doręczenia 29 czerwca 2018 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem według daty wpływu 16 lipca 2018 r., nadanym w dniu 6 lipca 2018 r.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jako osoba fizyczna na stałe mieszka w Niemczech i tam znajduje się Jego centrum interesów życiowych. Jest osobą, która posiada podwójne obywatelstwo - polskie i niemieckie. Równocześnie prowadzi jednoosobową działalności gospodarczą zarówno w Polsce - jako osoba fizyczna zarejestrowana w CEiDG i czynny podatnik VAT UE oraz w Niemczech - jako osoba fizyczna zarejestrowana do odpowiedniego niemieckiego rejestru oraz czynny podatnik VAT UE. W ramach polskiej firmy prowadzi stolarnię i m.in. świadczy usługi dostawy i montażu zabudowy meblowej wykorzystywanej na targach na rzecz polskich i unijnych kontrahentów. W ramach niemieckiej firmy m.in. świadczy usługi montażu gotowych produktów takich jak meble na rzecz firm i osób fizycznych.

W ramach prowadzonych działalności gospodarczych zdarzają się m.in. następujące sytuacje:

1. polska firma Wnioskodawcy dokonuje dostawy towarów na rzecz niemieckiej firmy - polska firma rozpoznaje WDT,
2. niemiecka firma Wnioskodawcy wykonuje usługi najmu ruchomości (np. przyczepki) na terenie Niemiec na rzecz polskiej firmy - polska firma rozpoznaje import usług,
3. niemiecka firma dokonuje dostawy towarów/środków trwałych na rzecz polskiej firmy -polska firma rozpoznaje WNT.
   
   

Przy dokonywanych dostawach z polskiej firmy na rzecz niemieckiej oraz odwrotnie transport dokonywany jest własnym środkiem transportu przez dostawcę, a towar przemieszcza się z terytorium Polski na terytorium Niemiec i odwrotnie.

W piśmie stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, że nie jest polskim rezydentem podatkowym. Działalność gospodarcza prowadzona w Polsce opodatkowana jest na zasadzie podatku liniowego. Dla celów tej działalności prowadzona jest podatkowa księga przychodów i rozchodów. Wnioskodawca prowadzi także działalność na terytorium Niemiec w formie zakładu w rozumieniu art. 5 Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, podpisanej w Berlinie dnia 14 maja 2003 r. (Dz. U. z 2005 r. Nr 12, poz. 90). Wnioskodawca zaliczał przychody uzyskane na terytorium Niemiec do zysku przedsiębiorstw w rozumieniu art. 7 Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku.

Polska firma na rzecz niemieckiej produkuje meble drewniane typu: stoły, krzesła, listwy podłogowe, parapety drewniane, itp., które Wnioskodawca dostarcza własnym transportem do niemieckiej firmy. Dostawa udokumentowana jest fakturą dokumentującą wewnątrzwspólnotową dostawę ze stawką 0%. Niemiecka firma montuje te meble u niemieckiego kontrahenta. Dowodem potwierdzającym wywóz jest dowód dostawy zawierający m.in. nr rejestracyjny środka transportu.

Niemiecka firma wypożycza polskiej firmie m.in. przyczepkę lub wyposażenie typu ekspres do kawy, telewizory, czy inne wyposażenie wykorzystywane na stoiskach targowych. Powyższe dokonywane jest w sytuacjach, gdy w celu zrealizowania usługi przez polską firmę na rzecz jej kontrahenta niezbędne jest tymczasowo użycie ww. ruchomości. Bezcelowym byłoby dla Wnioskodawcy kupowanie do polskiej firmy ruchomości, które posiada już w niemieckiej firmie, ani wypożyczanie ich od firm trzecich. Niemiecka firma dokonała dostawy na rzecz polskiej firmy m.in. maszyn stolarskich i innego wyposażenia niezbędnego do prowadzonej działalności gospodarczej w polskiej firmie. Transakcja została udokumentowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów.

Wszelkie wydatki poniesione przez Wnioskodawcę są niezbędne do prowadzenia działalności gospodarczej tj. do uzyskania, zachowania, bądź zabezpieczenia przychodów z tej działalności gospodarczej. Wnioskodawca wykazuje przychody z jednoosobowej działalności gospodarczej i ujmuje je w zeznaniu PIT-36L. Cena towarów i usług od niemieckiej firmy jest ceną rynkową. Przychód księgowany jest w kolumnie 7 podatkowej księgi przychodów i rozchodów, tj. sprzedaż towarów i usług. Opis stanu faktycznego dotyczy 2017 r. i 2018 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca jest zobowiązany do wykazania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów z terytorium kraju na rzecz niemieckiego zakładu?
2. Czy w przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca jest zobowiązany do wykazania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów od niemieckiego zakładu?
3. Czy w przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca jest zobowiązany do wykazania na terytorium kraju importu usług z tytułu najmu rzeczy ruchomych od niemieckiego zakładu na terytorium Niemiec?
4. Czy nabycie towarów i usług od niemieckiej firmy stanowi koszt uzyskania przychodów dla polskiej firmy?
5. Czy dostawa towarów i usług polskiej firmy na rzecz niemieckiej jest opodatkowana i stanowi przychód dla polskiej firmy?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawcy w zakresie przedstawionego stanu faktycznego w odniesieniu do pytań oznaczonych Nr 4 i Nr 5, natomiast w zakresie pytań oznaczonych Nr 1, Nr 2 i Nr 3, wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy, ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu wniosku, nabycie towarów i usług od niemieckiej firmy stanowi koszt uzyskania przychodów dla polskiej firmy, bowiem istnieje związek tych kosztów z uzyskiwanym przychodem na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy. Koszty te nie podlegają wyłączeniu na podstawie przepisu art. 23 ust. 1 ustawy. Nabycie towarów i usług od niemieckiej firmy stanowi koszt uzyskania przychodów dla polskiej firmy, gdyż poniesione koszty mają bezpośredni związek na osiągnięcie, zachowanie, bądź zabezpieczenie źródła przychodów. Wnioskodawca podaje następujący przykład: wypożyczenie telewizora od niemieckiej firmy na rzecz polskiej służy realizacji zlecenia od kontrahenta polskiej firmy na terenie Niemiec. Zlecenie polega m.in. na wyposażeniu tymczasowego stanowiska kontrahenta na targach. Wobec powyższego, po pierwsze; jako że przykładowy telewizor jest potrzebny Wnioskodawcy jedynie w krótkim okresie czasu - nie jest zmuszony do jego zakupu, a może jedynie wynająć go za niższą cenę.

Dostawa towarów i usług polskiej firmy na rzecz niemieckiej jest opodatkowana i stanowi przychód dla polskiej firmy na podstawie art. 14 ust. 1 ustawy z uwzględnieniem art. 7 ustawy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Powyższe wynika z faktu, że zarówno niemiecka firma jak i polska są oddzielnymi podatnikami zarejestrowanymi do odpowiednich rejestrów (w Polsce i w Niemczech) oraz posiadają różne numery NIP.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie przepisem art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 200 z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Natomiast art. 3 ust. 1a ww. ustawy precyzuje, że za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Z kolei art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do treści art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

W świetle ww. przepisów, w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego stwierdzić należy, że dla celów podatkowych jako niemiecki rezydent podatkowy, podlega w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Zgodnie z zasadą wynikającą z art. 7 ust. 1 Umowy z dnia 14 maja 2003 r. między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku (Dz. U. z 2005 r. Nr 12, poz. 90), zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność gospodarczą w drugim Umawiającym się Państwie przez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Warunek określony w art. 7 ust. 1 ww. Umowy należy interpretować zgodnie z Komentarzem do Modelowej Konwencji w Sprawie Podatku od Dochodu i Majątku (OECD) (pkt 3 Komentarza do art. 7 ust. 1), przyjmując, że przedsiębiorstwo jednego Państwa nie może być opodatkowane w drugim Państwie, chyba że prowadzi ono w tym drugim Państwie działalność handlową lub przemysłową za pośrednictwem położonego w tym Państwie zakładu.

Według postanowień art. 7 ust. 2 Umowy, jeżeli przedsiębiorstwo Umawiającego się Państwa wykonuje działalność w drugim Umawiającym się Państwie poprzez położony tam zakład, to, z zastrzeżeniem postanowień ustępu 3 niniejszego artykułu, w każdym Umawiającym się Państwie należy przypisać temu zakładowi takie zyski, które mógłby on osiągnąć, gdyby wykonywał taką samą lub podobną działalność w takich samych lub podobnych warunkach jako samodzielne przedsiębiorstwo i był całkowicie niezależny w stosunkach z przedsiębiorstwem, którego jest zakładem.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ww. Umowy, w rozumieniu niniejszej Umowy określenie „zakład” oznacza stałą placówkę, przez którą całkowicie lub częściowo prowadzona jest działalność przedsiębiorstwa.

Tak więc, aby można było mówić o zakładzie przede wszystkim musi istnieć placówka, która ma charakter stały i za pośrednictwem której wykonywana powinna być działalność przedsiębiorstwa.

W myśl art. 5 ust. 2 ww. Umowy, określenie „zakład” obejmuje w szczególności:

1. miejsce zarządu,
2. filię,
3. biuro,
4. fabrykę,
5. warsztat i
6. kopalnię, źródło ropy naftowej lub gazu ziemnego, kamieniołom albo inne miejsce wydobywania zasobów naturalnych.
   
   

Zgodnie z Komentarzem do Modelowej Konwencji w Sprawie Podatku od Dochodu i Majątku (OECD) (pkt 12 Komentarza do art. 5), ustęp ten zawiera listę, w żadnym razie niewyczerpującą przykładów miejsc działań gospodarczych, z których każdy może być uznany za zakład. Ponieważ powinny one być rozpatrywane w kontekście ogólnej definicji zawartej w ust. 1, uważa się, że Umawiające się Państwa interpretują wymienione określenia – takie jak „siedziba zarządu”, „filia”, „biuro” itd. - jako zakład tylko wtedy, gdy takie stałe placówki odpowiadają cechom zakładu wymienionym w ust. 1.

Jak wynika z komentarza do Modelowej Konwencji, pojęcie „zakładu” obejmuje stałą placówkę, przez którą przedsiębiorstwo prowadzi całkowicie lub częściowo swoją działalność. Definicja zawiera następujące warunki:

• istnienie „placówki działalności gospodarczej”, tj. pomieszczeń, a w pewnych okolicznościach maszyn i urządzeń;
  

• taka placówka musi mieć charakter stały, tzn. musi być utworzona w określonym miejscu, z pewnym stopniem trwałości;
  

• prowadzenie działalności przedsiębiorstwa za pośrednictwem tej stałej placówki; oznacza to, że osoby, które w taki lub inny sposób są zależne od przedsiębiorstwa, prowadzą działalność przedsiębiorstwa w państwie, w którym stała placówka jest położona.
  
  

Z opisu przedstawionego stanu faktycznego wywieść należy, że Wnioskodawca jako osoba fizyczna na stałe mieszka w Niemczech i tam znajduje się Jego centrum interesów życiowych, nie jest polskim rezydentem podatkowym. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą na terenie Rzeczypospolitej Polskiej oraz na terytorium Niemiec w formie zakładu w rozumieniu art. 5 Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec. W ramach polskiej firmy prowadzi stolarnię i m.in. świadczy usługi dostawy i montażu zabudowy meblowej wykorzystywanej na targach na rzecz polskich i unijnych kontrahentów. W ramach niemieckiej firmy m.in. świadczy usługi montażu gotowych produktów takich jak meble na rzecz firm i osób fizycznych. Wnioskodawca opodatkowuje w Polsce uzyskane przychody podatkiem liniowym, prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów. Wnioskodawca dokonuje dostaw z polskiej firmy na rzecz niemieckiej oraz odwrotnie. Wszelkie wydatki poniesione przez Wnioskodawcę są niezbędne do prowadzenia działalności gospodarczej, tj. do uzyskania, zachowania bądź zabezpieczenia przychodów z tej działalności gospodarczej.

Podkreślić należy, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie określają szczególnych zasad ustalania dochodu podatnika zagranicznego prowadzącego w Polsce działalność gospodarczą. To zaś oznacza, że w stosunku do takiego podatnika, w zakresie uzyskiwanych dochodów, zastosowanie znajdują analogiczne do obowiązujących podmioty krajowe.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W powołanym przepisie ustawodawca nie wskazuje enumeratywnie jakie wydatki mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu. Możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów uzależniona została od istnienia związku przyczynowo-skutkowego, tzn. poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, bądź funkcjonowanie tego źródła. Kosztami uzyskania przychodów są zatem wszelkie wydatki, które łącznie spełniają następujące warunki:

• zostały faktycznie poniesione w celu uzyskania przychodu, tzn. pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami,
  

• nie zostały wymienione w art. 23 ustawy zawierającym katalog wydatków nie uznawanych za koszty uzyskania przychodów,
  

• są odpowiednio udokumentowane.
  
  

Mając na uwadze opis stanu faktycznego oraz powyższe przepisy prawa stwierdzić należy że, do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawca ma prawo zaliczyć wydatki na zakup towarów i usług – z firmy w Niemczech – związanych z przychodami osiągniętymi z pozarolniczej działalności gospodarczej na terenie Polski.

Natomiast według art. 14 ust. 1 ww. ustawy za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług. Przychodem są wszelkie przysporzenia majątkowe o charakterze trwałym. Zaliczenie danego przysporzenia majątkowego do przychodów podatnika uwarunkowane jest definitywnym charakterem takiego przysporzenia, czyli faktycznym i ostatecznym powiększeniem aktywów lub zmniejszeniem pasywów podatnika w wyniku uzyskania takiego przysporzenia.

W związku z powyższym dostawa towarów i usług przez polską firmę na rzecz niemieckiej będzie generować przychód, o którym mowa w art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego, przedstawione przez Wnioskodawcę stanowisko w tym zakresie uznać należy za prawidłowe.

Jednocześnie należy podkreślić, że ciężar co do prawidłowego udokumentowania wydatku, jak i wykazania związku przyczynowo - skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a uzyskaniem przychodu spoczywa na podatniku. Podatnik musi wykazać, że jego działania można uznać za racjonalne, podjęte przy zachowaniu zasad staranności.

Ponadto należy dodać, że decyzja o uznaniu danego wydatku za koszt uzyskania przychodów należy do podatnika. Dokonując jego kwalifikacji prawnej, podatnik powinien uwzględnić okoliczności poniesienia wydatku i treść obowiązujących przepisów. Musi mieć przy tym świadomość, że na etapie ewentualnych późniejszych postępowań podatkowych lub kontrolnych, może pojawić się konieczność przedstawienia dowodów potwierdzających prawidłowość tej operacji. W takiej sytuacji ciężar udowodnienia poniesienia kosztu w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów spoczywa na podatniku. Oznacza to, że będzie on musiał wykazać spełnienie przesłanek zaliczenia tego wydatku do kosztów podatkowych.

Tutejszy Organ, w ramach postępowania uregulowanego w Rozdziale la ustawy Ordynacja podatkowa dokonał wyłącznie interpretacji mającego w sprawie zastosowanie przepisu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Istotą analizowanego przepisu jest związek przyczynowy między wydatkiem, a zaistnieniem przychodu (źródła przychodu). Natomiast faktyczne zarachowanie danego wydatku jako kosztu, mieści się w obszarze stanu faktycznego sprawy, nie zaś w zakresie wykładni prawa materialnego art. 22 ust. l ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Końcowo, w niniejszej sprawie zaznaczyć należy, że tutejszy Organ wydając interpretacje w trybie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę i Jego stanowiskiem, tym samym dokonał wyłącznie analizy okoliczności faktycznych podanych we wniosku.

Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku ww. postępowań okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.