2018.07.24 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP4.4012.345.2018.1.MP
z 24 lipca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 21 maja 2018 r. (data wpływu 12 czerwca 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do korzystania ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy, usług świadczonych na rzecz Firm pożyczkowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 czerwca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do korzystania ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy, usług świadczonych na rzecz Firm pożyczkowych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe :

Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym dla celów podatku dochodowego od osób prawnych i czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej określana jako „ustawa o podatku VAT”).
Wnioskodawca przygotowuje się do rozpoczęcia działalności świadczenia usług pośrednictwa finansowego polegającego na pozyskiwaniu pożyczki gotówkowej, w podmiotach udzielających pożyczek w systemie pozabankowym (Firmy pożyczkowe) dla klientów, którzy otrzymali odmowę możliwości kredytowania zakupów towarów i usług w systemie ratalnym w podmiotach prowadzących działalność bankową (Banki). Usługi oferowane przez Wnioskodawcę na rzecz Firm pożyczkowych w zakresie pozyskania klientów zainteresowanych zawarciem umowy pożyczki udzielanej przez Firmę pożyczkową będą miały umocowanie w treści właściwych umów zawartych przez Wnioskodawcę z poszczególnymi Firmami pożyczkowymi oraz sklepami oferującymi sprzedaż towarów i usług (Sklepy).

Czynności Wnioskodawcy będą obejmować działania zmierzające do skojarzenia dwóch stron transakcji, tj. Firmy pożyczkowej oraz klienta. Wnioskodawca będzie działać na rzecz oraz w imieniu Firmy pożyczkowej podejmując działania mające na celu stworzenie możliwości dla potencjalnych klientów zainteresowanych finansowaniem poprzez umowę pożyczki.

W zależności od modelu współpracy Wnioskodawcy ze Sklepem w zakresie sprzedaży ratalnej oraz współpracy z Firmą pożyczkową oraz indywidualnych wymogów stawianych przez te podmioty, Wnioskodawca może realizować proces swoich czynności w kilku wariantach, w których zmianie ulec może podmiot (Wnioskodawca lub Firma pożyczkowa) przez którego wykonywana będzie dana czynność. Możliwe schematy podziału czynności Wnioskodawca przedstawia poniżej.

W praktyce proces będzie inicjowany przez pracownika Sklepu (dalej określany jako „Sprzedawca”) współpracującego z Wnioskodawcą. Sprzedawca po otrzymaniu informacji, że wniosek klienta ubiegającego się o zawarcie umowy kredytowej z Bankiem został rozpatrzony negatywnie, przekaże klientowi informację o możliwości wnioskowania o udzielenie finansowania w formie umowy pożyczki oferowanej przez Firmę pożyczkową. Klient zainteresowany możliwością uzyskania finansowania w Firmie pożyczkowej, zobligowany jest do podpisania oświadczenia umożliwiającego Wnioskodawcy procesowanie wniosku pożyczkowego w wybranych Firmach pożyczkowych współpracujących z Wnioskodawcą. Po uzyskaniu oświadczenia przez Klienta Sprzedawca przekazuje do Wnioskodawcy wniosek o udzielenie pożyczki. Wniosek o udzielenie pożyczki może zostać przekazany drogą elektroniczną poprzez wysłanie wniosku przez Sprzedawcę do systemu informatycznego Wnioskodawcy (Aplikacja) lub w przypadku braku dostępu Sprzedawcy do Aplikacji, dyspozycja wysłania wniosku zostanie złożona telefonicznie. Wnioskodawca zakłada w Aplikacji konto dedykowane do obsługi klienta i przekazuje wniosek pożyczkowy klienta do wybranych Firm pożyczkowych w celu przedstawienia przez Nie oferty. Firma pożyczkowa po przeprowadzeniu wstępnej weryfikacji lub jeżeli jest to wymagane, po przeprowadzeniu weryfikacji manualnej przekazuje Wnioskodawcy ofertę umowy pożyczkowej dla klienta.

Wnioskodawca prezentuje klientowi ofertę umowy pożyczkowej w Aplikacji lub w przypadku sprzedaży bezpośredniej, wysyła do Sprzedawcy poprzez wiadomość e-mail link, za pomocą którego Sprzedawca uzyskuje dostęp do Aplikacji i możliwość prezentacji klientowi oferty umowy pożyczkowej.

Sprzedawca zapoznaje klienta z ofertą. W przypadku wystąpienia konieczności wyjaśnienia dodatkowych kwestii, Sprzedawca ma możliwość kontaktu telefonicznego z pracownikiem Wnioskodawcy.

Wnioskodawca poprzez funkcjonalność Aplikacji umożliwia rekalkulację oferty pożyczkowej - tj. zmiany wysokości raty oraz okresu kredytowania w ramach parametrów oferty zatwierdzonej przez Firmę pożyczkową. W tym celu Wnioskodawca komunikuje się z Firmą pożyczkową i pozyskuje szczegóły oferty przy żądanych przez klienta parametrach.

W przypadku gdy klient akceptuje warunki oferty umowy pożyczki, Sprzedawca potwierdza wybór klienta wprowadzając tą informację do Aplikacji. Wnioskodawca przekazuje zaakceptowaną ofertę umowy pożyczkowej Firmie pożyczkowej, ta zaś przekazuje Wnioskodawcy dokumentację niezbędną do zawarcia umowy. Wnioskodawca udostępnia dokumentację pożyczkową w Aplikacji. Sprzedawca ma możliwość zaprezentowania klientowi dokumentacji na ekranie komputera lub przedstawienia jej klientowi w wersji papierowej.

Dodatkowo Wnioskodawca przekazuje dokumentację pożyczkową na adres poczty elektronicznej klienta, jeżeli został podany. Po zapoznaniu się z dokumentacją pożyczkową, klient akceptuje ją oraz udziela pełnomocnictwa Firmie pożyczkowej lub Wnioskodawcy na zawarcie umowy pożyczki w jego imieniu. Akceptacja dokumentacji i podpisanie pełnomocnictwa przez klienta następuje drogą elektroniczną za pomocą kodu SMS, który generowany jest w Aplikacji. Klient podaje kod SMS Sprzedawcy, który wprowadza go do Aplikacji. Wnioskodawca weryfikuje kod SMS i w przypadku pozytywnego wyniku przekazuje informację o tym fakcie do Firmy pożyczkowej.

Firma pożyczkowa w przypadkach określonych we własnych wewnętrznych procedurach, może przeprowadzić dodatkową weryfikację manualną klienta mającą na celu weryfikację tożsamości oraz potwierdzenie warunków zatrudnienia klienta. Po pozytywnej weryfikacji Firma pożyczkowa przekazuje informację o pozytywnym zakończeniu procesu. Wnioskodawca lub Firma pożyczkowa działając na podstawie udzielonych pełnomocnictw podpisuje kwalifikowanym podpisem elektronicznym umowę pożyczki w imieniu swoim oraz klienta. Następnie Firma pożyczkowa dokonuje aktywacji rachunku klienta i wypłaca pieniądze na konto Wnioskodawcy. Wnioskodawca niezwłocznie udostępnia podpisaną dokumentację pożyczkową na koncie klienta w Aplikacji i dodatkowo przekazuje ją za pośrednictwem poczty elektronicznej na adres klienta, jeżeli klient podał we wniosku adres e-mail, a w przeciwnym wypadku Sprzedawca drukuje umowę i wydaje Klientowi w wersji papierowej. Wnioskodawca przekazuje pieniądze zgodnie z dyspozycją Klienta do Sklepu.

Podsumowując, czynności wykonywane przez Wnioskodawcę będą zmierzały do tego, aby uczynić wszystko, aby dwie strony transakcji tj. Firma pożyczkowa oraz klient zawarły umowę pożyczki. Wnioskodawca nie będzie mieć własnego interesu w realizacji umowy pożyczkowej pomiędzy Firmą pożyczkową a klientem, ani wpływu na jej treść. Opisane powyżej czynności będą wykonywane z wykorzystaniem nowoczesnych narzędzi informatycznych, przy czym świadczone przez Wnioskodawcę usługi obejmować będą aktywne działania umożliwiające klientom zapoznanie się z ofertą Firm pożyczkowych i zawarcie umowy pożyczki.

Z tytułu wyżej opisanych usług Wnioskodawcy należne będzie od Firmy pożyczkowej wynagrodzenie w formie prowizji za doprowadzenie do zawarcia umowy pomiędzy Firmą pożyczkową a klientem.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy opisane we wniosku usługi świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz Firm pożyczkowych korzystają ze zwolnienia z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku od towarów i usług ?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy opisane we wniosku usługi świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz Firm pożyczkowych korzystają ze zwolnienia z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku od towarów i usług.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

W opinii Wnioskodawcy w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku od towarów i usług, zgodnie z którym zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Ustawa o VAT nie zawiera definicji usług pośrednictwa. W tym zakresie można posiłkować definicją językową tego pojęcia. Wg Słownika Języka Polskiego PWN przez pośrednictwo rozumie się „działalność osoby trzeciej mającą na celu porozumienie się między stronami lub załatwienie jakiś spraw dotyczących obu stron; kojarzenie kontrahentów w transakcjach handlowych oraz umożliwienie kontaktu uczestnikom rynku pracy”.

Ponadto przy interpretacji pojęcia pośrednictwa należy mieć na uwadze przede wszystkim orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE). W wyroku z dnia 21 czerwca 2007 r. w sprawie C-453/05 TSUE Volker Ludwig Trybunał wyraził opinię, że czynności zwolnione z opodatkowania na mocy art. 13 VI Dyrektywy powinno się definiować, biorąc pod uwagę charakter świadczonych usług, nie zaś osobę je świadczącą lub odbiorcę. Przepis ten nie odnosi się bowiem w ogóle do tych ostatnich podmiotów. Stąd wykonane przez pośrednika usługi powinny przede wszystkim tworzyć odrębną całość i w konsekwencji spełniać podstawowe funkcje usługi pośrednictwa. Trybunał przytoczył również własną definicję działalności pośrednictwa: „(...) Pośrednictwo stanowi działalność polegającą na pośredniczeniu, która może obejmować między innymi wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy, przy czym celem takiej działalności jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy”. Z powołanego wyżej orzeczenia TSUE wynika, że istotą pośrednictwa w zakresie usług finansowych jest kojarzenie kontrahentów transakcji finansowych przez podmiot trzeci, który nie musi być stroną o świadczenie usług finansowych (kredytu, pożyczki). Pośrednik może zarówno sam zawierać umowę z klientem, jak też ograniczać się do nakłaniania ich do zawarcia tych umów z innym podmiotem. Działania pośrednika powinny być skierowane jednak zawsze na doprowadzenie do zawarcia umowy, a liczba i wartość zawartych umów powinna mieć wpływ na wysokość jego wynagrodzenia.

Odnosząc powyższe uwagi do opisu zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, że w wyniku działań podejmowanych przez Wnioskodawcę dochodzi do skojarzenia klienta z Firmą pożyczkową, przekazywania wymaganych informacji i danych niezbędnych do zawarcia umowy pożyczki, a w konsekwencji dzięki aktywności Wnioskodawcy dochodzi do samego zawarcia umowy między klientem a Firmą pożyczkową.

Można zatem stwierdzić, że celem działania Wnioskodawcy jest dążenie do zawarcia umów pożyczkowych o jak najwyższej wartości, gdyż mają one wpływ na wysokość należnego Wnioskodawcy wynagrodzenia.

W kontekście świadczenia usług pośrednictwa przy wykorzystaniu serwisów internetowych warto podkreślić, że w wyroku TSUE w sprawie C-2/95 SDC, zostało zaakcentowane, że przepisy Dyrektywy VAT nie ograniczają możliwości zastosowania zwolnienia z VAT do czynności związanej z udzielaniem kredytów i pośrednictwem kredytowym „całkowicie lub częściowo wykonanym za pomocą środków elektronicznych lub techniką manualną”.

Czynności wykonywane z wykorzystaniem internetowych platform transakcyjnych mogą nosić cechy typowe dla usług pośrednictwa. We wspomnianym już wyroku TSUE C-453/05 Volker Ludwig Trybunał podkreślił, że podstawą kwalifikacji danej czynności do grupy usług finansowych zwolnionych z VAT ma być charakter świadczeń wykonujących je podmiotów i należy uznać, że nie tracą swojego charakteru w zależności od metod, mechanizmów czy środków za pomocą których są świadczone.

Zdaniem Wnioskodawcy, wykonywane przez niego czynności nie mają charakteru czynności wyłącznie w zakresie udostępnienia informacji stronom transakcji finansowej. W szczególności, usługi Wnioskodawcy nie powinny zostać uznane za usługi promocji, czy też usługi marketingowe. Nie polegają one bowiem tylko na promowaniu możliwości skorzystania z oferty Firmy pożyczkowej, ale obejmują czynności umożliwiające klientowi zapoznanie się z ofertą tej instytucji, wypełnienie w systemie wniosku o udzielenie pożyczki, weryfikację danych w nim zawartych, przekazanie danych do Firmy pożyczkowej, a także, w przypadku zawarcia umowy pożyczki do jej podpisania.

Zdaniem Wnioskodawcy świadczone przez nią usługi nie ograniczają się również do świadczenia usług hostingowych, tj. do udostępniania miejsca na stronie internetowej.

Wnioskodawca nie tylko oddaje przestrzeń na stronie internetowej, ale również zapewnia narzędzia stwarzające możliwość zapoznania się z ofertą Firm pożyczkowych, pobrania i wypełnienia wniosku o udzielenie pożyczki. Poza samym przekazywaniem informacji Wnioskodawca tworzy bądź nabywa narzędzia, a następnie udostępnia je w celu nawiązania kontaktu i zawarcia umowy.

Stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym jego usługi świadczone przez Internet podlegają zwolnieniu z VAT znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych. Pogląd taki został wyrażony w wyrokach Naczelnego Sądu Administracyjnego z 26 czerwca 2013 r. sygn. akt I FSK 922/12 oraz I FSK 923/12.

W powołanych orzeczeniach NSA potwierdził możliwość zastosowania zwolnienia z VAT w sytuacji, gdy na podstawie umowy podatnik zobowiązuje się do pozyskania za pośrednictwem strony internetowej klientów dla instytucji finansowych, jeśli na tej stronie zamieszczone są informacje o oferowanych produktach finansowych oraz za jej pośrednictwem klient może wypełnić wniosek o nabycie takiego produktu i zawarcie umowy z instytucją finansową.

Stanowisko zgodne z przedstawionym w ww. orzeczeniach zostało wyrażone również w indywidualnej interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 12 listopada 2013 r. sygn. IPPP1/443-845/13-2/AP, w której organ podatkowy zgodził się ze stanowiskiem podatnika, iż podatnik prowadzący portal internetowy zawierający narzędzia umożliwiające użytkownikowi zawieranie umów z instytucjami finansowymi, to wynagrodzenie dla właściciela portalu za świadczone usługi stanowi wynagrodzenie za usługę pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania pożyczek, zwolnione z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy VAT.

W związku z powyższym, Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie swojego stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz.1221, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast przez świadczenie usług, w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z cytowanych przepisów ustawy wynika, że usługą jest każde świadczenie na rzecz danego podmiotu niebędące dostawą towarów. Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy więc rozumieć każde zachowanie się na rzecz innej osoby, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Przy czym, w myśl art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku. Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

I tak, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy, zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Jak stanowi art. 43 ust. 15 ustawy, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41, nie mają zastosowania do:

czynności ściągania długów, w tym factoringu;
usług doradztwa;
usług w zakresie leasingu.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca przygotowuje się do rozpoczęcia działalności świadczenia usług pośrednictwa finansowego polegającego na pozyskiwaniu pożyczki gotówkowej, w podmiotach udzielających pożyczek w systemie pozabankowym (Firmy pożyczkowe) dla klientów, którzy otrzymali odmowę możliwości kredytowania zakupów towarów i usług w systemie ratalnym w podmiotach prowadzących działalność bankową (Banki). Usługi oferowane przez Wnioskodawcę na rzecz Firm pożyczkowych w zakresie pozyskania klientów zainteresowanych zawarciem umowy pożyczki udzielanej przez Firmę pożyczkową będą miały umocowanie w treści właściwych umów zawartych przez Wnioskodawcę z poszczególnymi Firmami pożyczkowymi oraz sklepami oferującymi sprzedaż towarów i usług (Sklepy).

Sprzedawca zapoznaje klienta z ofertą. W przypadku wystąpienia konieczności wyjaśnienia dodatkowych kwestii, Sprzedawca ma możliwość kontaktu telefonicznego z pracownikiem Wnioskodawcy.

Podsumowując, czynności wykonywane przez Wnioskodawcę będą zmierzały do tego aby uczynić wszystko aby dwie strony transakcji tj. Firma pożyczkowa oraz klient zawarły umowę pożyczki. Wnioskodawca nie będzie mieć własnego interesu w realizacji umowy pożyczkowej pomiędzy Firmą pożyczkową a klientem, ani wpływu na jej treść. Opisane powyżej czynności będą wykonywane z wykorzystaniem nowoczesnych narzędzi informatycznych, przy czym świadczone przez Wnioskodawcę usługi obejmować będą aktywne działania umożliwiające klientom zapoznanie się z ofertą Firm pożyczkowych i zawarcie umowy pożyczki. Z tytułu wyżej opisanych usług Wnioskodawcy należne będzie od Firmy pożyczkowej wynagrodzenie w formie prowizji za doprowadzenie do zawarcia umowy pomiędzy Firmą pożyczkową a klientem.

Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest możliwość zastosowania zwolnienia od podatku dla opisanych usług świadczonych na rzecz Firm pożyczkowych, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy.

Należy podkreślić, że pojęcia używane do oznaczania zwolnień, o których mowa w art. 43 ustawy, winny być interpretowane w sposób ścisły, gdyż zwolnienia te stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatek od towarów i usług pobierany jest od każdej usługi świadczonej odpłatnie przez podatnika. Zwolnienia stanowią pojęcia autonomiczne prawa wspólnotowego, które mają na celu uniknięcie rozbieżności pomiędzy państwami członkowskimi w stosowaniu systemu VAT i które należy sytuować w ogólnym kontekście wspólnego systemu VAT.

Trzeba też zauważyć, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie zawierają definicji „pośrednictwa” w świadczeniu usług finansowych. Natomiast zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN S.A., strona internetowa – www.sjp.pwn.pl), przez pośrednictwo rozumie się „działalność osoby trzeciej mającą na celu porozumienie się między stronami lub załatwienie jakichś spraw dotyczących obu stron; kojarzenie kontrahentów w transakcjach handlowych oraz umożliwianie kontaktu uczestnikom rynku pracy”.

Pośrednictwo obejmuje zatem czynności dokonywane w imieniu oraz na rzecz innego podmiotu gospodarczego, w wyniku których dochodzi do zawarcia transakcji między tym przedsiębiorcą a podmiotem trzecim. Działanie „w imieniu” oznacza działanie z czyjegoś upoważnienia, w zastępstwie kogoś, natomiast działanie na czyjąś korzyść oznacza działanie dla kogoś, dla czyjegoś dobra.

W celu rozstrzygnięcia, co w świetle ww. przepisów prawa podatkowego należy rozumieć pod pojęciem „pośrednictwa”, należy odnieść się do wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 21 czerwca 2007 r. w sprawie C-453/05, w której TSUE stwierdził: „pośrednictwo stanowi działalność polegającą na pośredniczeniu, która może obejmować między innymi wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy, kontaktowanie się z drugą stroną i negocjowanie w imieniu i na rzecz klienta warunków świadczeń wzajemnych, przy tym celem takiej działalności jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy. Zatem pojęcie pośrednictwa nie wymaga koniecznie, aby pośrednik działający jako subagent agenta głównego kontaktował się bezpośrednio z dwiema stronami umowy, aby negocjować wszystkie klauzule, jednakże pod warunkiem, że jego działalność nie ogranicza się do zobowiązania do wykonania części czynności faktycznych związanych z umową”.

Natomiast w wyroku z dnia 13 grudnia 2001 r. w sprawie C-235/00 Trybunał orzekł, że pojęcie pośrednictwa obejmuje działalność wykonywaną przez osobę pośredniczącą, która nie jest stroną umowy dotyczącej produktu finansowego i której działalność różni się od typowych świadczeń umownych wykonywanych przez strony tych umów. W istocie pośrednictwo stanowi usługę świadczoną na rzecz strony umowy, za którą wypłaca ona wynagrodzenie jako za odrębną działalność pośrednictwa. Działalność ta może obejmować m.in. wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy, kontaktowanie się z drugą stroną i negocjowanie w imieniu i na rzecz klienta warunków świadczeń wzajemnych. Celem takiej działalności jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy. TSUE w orzeczeniu tym uznał, że znaczenie słowa „negocjacje”, w kontekście art. 13 część B lit. d pkt 5 VI Dyrektywy odnosi się do działalności pośrednika, który nie przyjmuje roli którejkolwiek ze stron umowy dotyczącej produktu finansowego oraz którego działalność polega na czymś innym, niż świadczenie usług wchodzących w zakres umowy, typowo wykonywanych przez strony takich umów. Negocjacje stanowią usługę świadczoną na rzecz strony umowy oraz są wynagradzane przez nią, polegającą na jednoznacznie określonym akcie mediacji. Mogą one polegać m.in. na wskazywaniu odpowiednich możliwości zawarcia takiej umowy, nawiązywanie kontaktu z drugą stroną lub negocjowanie, w imieniu i na rzecz klienta, warunków płatności, jakich ma dokonać jedna ze stron. Celem negocjacji jest zatem wykonanie wszystkich czynności niezbędnych w celu zawarcia przez dwie strony umowy, przy jednoczesnym braku jakiegokolwiek własnego zaangażowania negocjatora określonego w warunkach umowy.

W powołanych wyżej orzeczeniach TSUE wskazał zatem przykładowe elementy wchodzące w skład usługi „pośrednictwa”. Zgodnie z orzecznictwem Trybunału, usługa pośrednictwa finansowego powinna stanowić:

usługę świadczoną na rzecz strony transakcji finansowej, za którą strona ta wypłaca wynagrodzenie,
z punktu widzenia nabywcy usługi finansowej usługi świadczone przez pośrednika powinny stanowić element usługi finansowej,
celem jest dążenie do zawarcia umowy, przy czym pośrednik nie ma żadnego interesu co do treści umowy,
usługa pośrednictwa nie może mieć charakteru wyłącznie wykonywania czynności faktycznych związanych z umową (nie może to być wyłącznie udostępnianie informacji stronom transakcji finansowej).

Ponadto, treść cyt. art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy wskazuje, że intencją ustawodawcy było objęcie zwolnieniem usług udzielania kredytów i pożyczek pieniężnych, zarówno tych wykonywanych przez banki, jak również świadczonych przez inne podmioty pośredniczące w ich udzielaniu. Omawiane zwolnienie ma charakter przedmiotowy, gdzie przede wszystkim istotną przesłanką do skorzystania ze zwolnienia jest rodzaj świadczonej usługi. Ustawodawca szczególny nacisk położył na stronę przedmiotową, nie dokonując zawężenia omawianego zwolnienia wyłącznie do
określonej grupy podmiotów. Pogląd taki potwierdza TSUE w wyroku w sprawie C-2/95, w którym orzekł, że „zwolnienie dotyczące usług finansowych nie jest uzależnione od tego, czy usługa jest wykonywana przez instytucję, która wstępuje w prawny związek z końcowym odbiorcą. Fakt, że dana transakcja jest wykonywana przez osobę trzecią, ale z punktu widzenia końcowego odbiorcy wydaje się być usługą wykonywaną przez bank, nie wyklucza objęcia jej zwolnieniem”. Konkludując można stwierdzić, że według TSUE usługa finansowa świadczona przez podmiot trzeci nie traci w przedmiotowej sytuacji przymiotu takiej usługi.

W przedstawionej sprawie Wnioskodawca wskazał, że świadczone przez niego usługi nie mają charakteru czynności wyłącznie w zakresie udostępnienia informacji stronom transakcji finansowej, nie polegają one tylko na promowaniu możliwości skorzystania z oferty Firmy pożyczkowej, ale obejmują czynności umożliwiające klientowi zapoznanie się z ofertą tej instytucji, wypełnienie w systemie wniosku o udzielenie pożyczki, weryfikację danych w nim zawartych, przekazanie danych do Firmy pożyczkowej, a także, w przypadku zawarcia umowy pożyczki do jej podpisania.

W wyniku działań podejmowanych przez Wnioskodawcę dochodzi do skojarzenia klienta z Firmą pożyczkową, przekazywania wymaganych informacji i danych niezbędnych do zawarcia umowy pożyczki, a w konsekwencji dzięki aktywności Wnioskodawcy dochodzi do samego zawarcia umowy między klientem a Firmą pożyczkową.

Oceniając powyższe okoliczności sprawy na tle powołanych regulacji prawnych należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że wskazane usługi stanowią usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy, w szczególności:

są świadczone za wynagrodzeniem, przy czym wynagrodzenie to w części uzależnione jest od liczby zawartych umów;
z punktu widzenia nabywcy usług finansowych (pożyczkobiorców), usługi pośrednictwa finansowego stanowią element usługi finansowej;
celem świadczenia usług jest dążenie do zawarcia umowy pożyczki przez strony transakcji finansowej , przy czym pośrednik (Wnioskodawca) nie ma żadnego interesu co do treści umowy pożyczki;
usługi pośrednictwa finansowego nie mają wyłącznie charakteru wykonywania czynności faktycznych związanych z umową, tj. nie polegają jedynie na udostępnianiu informacji stronom transakcji finansowej, lecz na aktywnych działaniach Pośrednika zmierzających do zawarcia umów pożyczkowych (począwszy od pozyskiwania osób zainteresowanych zawarciem umowy pożyczki, prezentowania oferty potencjalnym klientom, weryfikowania danych, a skończywszy na przedstawieniu oferty dostosowanej do konkretnych potrzeb danego klienta, przyjmowaniu wniosków pożyczkowych, podpisania umów pożyczki na podstawie udzielonych pełnomocnictw, przekazaniu pieniędzy zgodnie z dyspozycją klienta do Sklepu).

Zatem, świadczenie polegające na wykonywaniu czynności zmierzających do zawarcia umowy między podmiotem oferującym pożyczkę a klientem korzysta ze zwolnienia od podatku VAT przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy jako usługa pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek, o których mowa w tym przepisie.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym opisane we wniosku usługi świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz Firm pożyczkowych korzystają ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy – należy uznać za prawidłowe.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego.

Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu zdarzenia przyszłego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4 , 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach – (art. 47 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin