Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-3.4011.147.2018.1.MJ
z 20 lipca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 12 kwietnia 2018 r. (data wpływu 20 kwietnia 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych rozwiązania umowy dożywocia - jest prawidłowe, ale z innych względów niż to wskazał Wnioskodawca.

UZASADNIENIE

W dniu 20 kwietnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych rozwiązania umowy dożywocia.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

W dniu 5 lutego 2014 r. aktem notarialnym Repertorium A numer … (…)Wnioskodawca i jego żona w oparciu o przepis art. 908 ustawy Kodeks cywilny zawarli umowę dożywocia, na mocy której zobowiązali się wobec dożywotników do ich dożywotniego utrzymania, polegającego na przyjęciu dożywotników jako domowników, zapewnienia im wyżywienia, ubrania, mieszkania, odpowiedniej pomocy i pielęgnowania w chorobie oraz sprawieniu dożywotnikom pogrzebu zgodnie z miejscowym zwyczajem, w zamian za przeniesienie własności nieruchomości stanowiącej samodzielny lokal mieszkalny. W dacie zawarcia umowy dożywotnicy przenieśli posiadany lokal mieszkalny na Wnioskodawcę i jego żonę. W akcie notarialnym Strony wskazały wartość nieruchomości na kwotę 280.000 zł.

W chwili obecnej strony Umowy dożywocia na zasadzie swobody umów chcą rozwiązać umowę dożywocia z jednoczesnym przeniesieniem prawa własności nieruchomości na dożywotników. W ten sposób nabyte przez Wnioskodawcę i jego żonę prawo własności nieruchomości zostanie z powrotem przeniesione na dożywotników, zaś Wnioskodawca i jego żona zostaną zwolnieni z obowiązku utrzymywania dożywotników. Świadczenie Wnioskodawcy i jego żony było ekwiwalentem prawa własności nieruchomości dożywotników.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku rozwiązania umowy dożywocia przed upływem 5-ciu lat od końca roku, w którym Umowa dożywocia została zawarta, (tj. przed upływem pięciu lat od końca roku, w którym dożywotnicy w ramach Umowy dożywocia przenieśli własność nieruchomości na Wnioskodawcę i jego żonę) Wnioskodawca i jego żona będą zobowiązani do zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych?

Wnioskodawca przedstawił następujące stanowisko:

Zdaniem Wnioskodawcy rozwiązywanie umowy dożywocia i przeniesienie własności nieruchomości na dożywotnika nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z przepisem art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2018 r., poz. 200 ze zm. - dalej ustawa PIT), źródłem przychodów jest m.in. odpłatne zbycie nieruchomości o ile odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

W świetle powyższego uregulowania, co do zasady, czynność prawna, której przedmiotem jest odpłatne zbycie nieruchomości (lub praw) wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy PIT stanowi źródło przychodów w rozumieniu tego przepisu, jeżeli zostanie dokonana w określonym czasie, tj. przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie i nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej.

Z opisanego stanu faktycznego wynika, że na mocy umowy dożywocia, zawartej 5 lutego 2014 r. Wnioskodawca i jego żona nabyli własność nieruchomości stanowiącej samodzielny lokal mieszkalny. Aktualnie, a więc przed upływem terminu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy PIT, strony rozważają możliwość rozwiązania ww. umowy dożywocia i przeniesienia własności nieruchomości z powrotem na dożywotnika.

Problem w sprawie sprowadza się do rozstrzygnięcia, czy rozwiązanie przez strony umowy o dożywocie i przeniesienie prawa własności nieruchomości na rzecz dożywotnika stanowić będzie zbycie nieruchomości w rozumieniu wskazanego wyżej przepisu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy PIT skutkujące dla Wnioskodawcy koniecznością zapłaty podatku dochodowego.

Ponieważ przepisy ustawy PIT nie definiują pojęcia „zbycie nieruchomości”, zdaniem Wnioskodawcy pojęcie to należy rozumieć zgodnie z przepisami prawa cywilnego, tj. zgodnie z przepisami ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny, (Dz.U. z 2017 r. poz. 459 ze zm.).

Na gruncie prawa cywilnego przyjmuje się, że pod pojęciem zbycia nieruchomości należy rozumieć przeniesienie własności w drodze czynności prawnej, przy czym stronami takiej czynności są z jednej strony zbywca nieruchomości, a z drugiej jej nabywca. Jak wynika z przepisu art. 908 § 1 Kodeksu cywilnego, jeżeli w zamian za przeniesienie własności nieruchomości nabywca zobowiązał się zapewnić zbywcy dożywotnie utrzymanie (umowa o dożywocie), powinien on, w braku odmiennej umowy, przyjąć zbywcę jako domownika, dostarczać mu wyżywienia, ubrania, mieszkania, światła i opału, zapewnić mu odpowiednią pomoc i pielęgnowanie w chorobie oraz sprawić mu własnym kosztem pogrzeb odpowiadający zwyczajom miejscowym. Powyższe oznacza, że przez umowę o dożywocie właściciel nieruchomości zobowiązuje się przenieść jej własność na nabywcę, nabywca zaś zobowiązuje się zapewnić zbywcy dożywotnie utrzymanie.

Przepis art. 353¹ Kodeksu cywilnego stanowi, że strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Zasada swobody umów wynikająca z tej regulacji pozwala podmiotom kształtować stosunki cywilnoprawne według własnych decyzji, do których należy także zaliczyć prawo stron do rozwiązania zawartej umowy.

Przepisy Kodeksu cywilnego nie określają bezpośrednio rzeczowych skutków rozwiązania umowy o dożywocie. Niemniej jednak zdaniem Wnioskodawcy, skoro zawarcie umowy o dożywocie powoduje przeniesienie własności nieruchomości na podstawie umowy o dożywocie z jednoczesnym obciążeniem nieruchomości prawem dożywocia (przy czym na skutek zawarcia takiej umowy dochodzi do zbycia nieruchomości), to gdy następuje dobrowolne rozwiązanie umowy o dożywocie wówczas z jednej strony następuje przeniesienie własności nieruchomości z powrotem na dożywotnika, a z drugiej strony czynność ta powoduje wygaśnięcie prawa dożywocia.

Dlatego też zdaniem Wnioskodawcy należy uznać, że zarówno umowa o dożywocie jak i umowa odwrotna, rozwiązująca dożywocie mają odpłatny charakter. Jednakże Wnioskodawca uważa, że na gruncie przepisu z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy PIT uwzględniając przepis art. 19 ust. 1 i 3 tej ustawy nie jest możliwe określenie przychodu z odpłatnego zbycia.

Zgodnie z przepisem art. 19 ust. 1 ustawy PIT, przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości jest jej wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia, o ile ta cena, bez uzasadnionej przyczyny, nie odbiega znacznie od wartości rynkowej. Jak stanowi art. 19 ust. 3 ww. ustawy PIT, wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia.

Jeżeli wartość wyrażona w cenie określonej w umowie odpłatnego zbycia znacznie odbiega od wartości rynkowej nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej wezwie strony umowy do zmiany tej wartości lub wskazania przyczyn uzasadniających podanie ceny znacznie odbiegającej od wartości rynkowej. W razie nieudzielenia odpowiedzi, niedokonania zmiany wartości lub niewskazania przyczyn, które uzasadniają podanie ceny znacznie odbiegającej od wartości rynkowej, organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej określi wartość z uwzględnieniem opinii biegłego lub biegłych. Jeżeli wartość ustalona w ten sposób odbiega co najmniej o 33% od wartości wyrażonej w cenie, koszty opinii biegłego lub biegłych ponosi zbywający (art. 19 ust. 4 ww. ustawy PIT).

W przypadku umowy o dożywocie ustawodawca nie wskazuje, że uprawnienia dożywotnika, będące świadczeniami zobowiązanego z tej umowy, są ceną za przeniesienie własności nieruchomości. Jest to oczywiste, bo mimo tego, że umowa dożywocia jest umową wzajemną, w której świadczenie jednej strony jest odpowiednikiem świadczenia drugiej, to jednak czas trwania świadczeń w umowie dożywocia może być różny, a to oznacza, że nie można wartości świadczenia utożsamiać z ceną.

Zdaniem Wnioskodawcy oznacza to, że do świadczeń z umowy dożywocia nie można zastosować reguł określenia wartości rynkowej z art. 19 ust. 1 - 4 ustawy PIT.

Pojęcia ceny nieruchomości, jej wartości i wartości rynkowej, którymi operuje art. 19 ust. 1-4 ustawy PIT, nie można wprost odnieść do przedmiotu świadczenia dożywotnika z umowy o dożywocie, polegającego na przeniesieniu własności nieruchomości z jednoczesnym obciążeniem tejże nieruchomości prawem dożywocia.

W przypadku umowy o dożywocie przyjęcie wartości rynkowej nieruchomości, której własność jest przenoszona przez dożywotnika na zobowiązanego z tej umowy, pozwalałaby na określenie przychodu, jednak wielkość ta nie jest ceną nieruchomości określaną w umowie, czego wymaga art. 19 ust. 1 ustawy PIT.

Zdaniem Wnioskodawcy także przepis art. 19 ust. 3 ustawy PIT nie może być stosowany w celu ustalenia wysokości przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - przepis ten zdaniem Wnioskodawcy może zostać zastosowany tylko wtedy, gdy wartość nieruchomości wyrażona w cenie określonej w umowie nie odpowiada wartości rynkowej a co za tym regulacja ta nie może stanowić podstawy do określania ceny nieruchomości, jako że umowa o dożywocie nie zawiera ceny.

Nie ulega wątpliwości, że na podstawie zawartej umowy można określić ewentualny podmiot zobowiązany do zapłaty podatku dochodowego z tytułu zbycia nieruchomości - tj. dożywotnika w wypadku umowy dożywocia, a w wypadku rozwiązania dożywocia - drugiej strony umowy. Możliwe jest także ustalenie źródła przychodu, z którym wiąże się powstanie obowiązku podatkowego, którym jest odpłatne zbycie nieruchomości lub jej części, bądź udziału w nieruchomości. Nie ma jednak możliwości precyzyjnego określenia podstawy opodatkowania a dopiero ustalenie podstawy opodatkowania decyduje o konkretyzacji przedmiotu podatku jako elementu wyznaczającego zobowiązanie podatkowe.

Podstawą opodatkowania, tj. dochodem z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy PIT jest, zgodnie z przepisem art. 30e ust. 2 tej ustawy, różnica pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększona o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości - oznacza to, że każdy z elementów rachunku podatkowego musi być ustalony precyzyjnie i jednoznacznie, w tym co do kwoty.

Zdaniem Wnioskodawcy przepisy ustawy PIT nie pozwalają na jednoznaczne określanie przychodu z tytułu zbycia nieruchomości w drodze umowy o dożywocie, a także w wypadku rozwiązania umowy o dożywocie.

W sprawie określenia przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości, w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy PIT w drodze umowy o dożywocie, Naczelny Sąd Administracyjny dnia 17 listopada 2014 r. podjął uchwałę o sygn. akt II FPS 4/14, której teza głosi, że „W przypadku zbycia nieruchomości na podstawie umowy o dożywocie nie jest możliwe określenie przychodu ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, na zasadach wynikających z art. 19 ust. 1 i 3 tej ustawy”. Wnioskodawca uważa, że identyczna sytuacja ma miejsce w razie przeniesienia własności na skutek rozwiązania umowy dożywocia.

Reasumując Wnioskodawca uważa, że

1. przeniesienie prawa własności nieruchomości na podstawie umowy rozwiązującej umowę o dożywocie stanowi źródło przychodu z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy PIT
2. pomimo istnienia źródła przychodu, z którym wiąże się powstanie obowiązku podatkowego oraz pomimo istnienia podmiotu zobowiązanego do zapłaty podatku, nie jest możliwe określenie przychodu z tytułu zbycia nieruchomości w drodze rozwiązania umowy o dożywocie.
3. Skoro na podstawie umowy rozwiązującej umowę o dożywocie nie jest możliwie określenie podstawy opodatkowania, oznacza to, że Wnioskodawca i jego żona dokonując w wyniku rozwiązania umowy o dożywocie przeniesienia na rzecz dotychczasowego dożywotnika prawa własności opisanej we wniosku nieruchomości nie będą zobowiązani do zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe, ale z innych względów niż to wskazał Wnioskodawca.

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
4. innych rzeczy

• jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c przed upływem 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło ich nabycie lub wybudowanie a w przypadku innych rzeczy pół roku licząc od końca miesiąca w którym nastąpiło nabycie.

Użyte w cytowanym przepisie „odpłatne zbycie” oznacza każde przeniesienie własności lub innych praw majątkowych w zamian za korzyść majątkową. Przeniesieniu prawa własności winna zatem towarzyszyć odpłatność w jakiejkolwiek formie.

W myśl przepisu art. 908 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025 z późn. zm.), jeżeli w zamian za przeniesienie własności nieruchomości nabywca zobowiązuje się zapewnić zbywcy dożywotnie utrzymanie (umowa o dożywocie), powinien on, w braku odmiennej umowy, przyjąć zbywcę jako domownika, dostarczać mu wyżywienia, ubrania, mieszkania, światła, i opału, zapewnić mu odpowiednią pomoc i pielęgnowanie w chorobie oraz sprawić mu własnym kosztem pogrzeb odpowiadający zwyczajom miejscowym.

Przedmiotem świadczenia ze strony zbywcy (dożywotnika) jest przeniesienie własności nieruchomości. Umowa dożywocia ma charakter umowy zobowiązującej, odpłatnej i wzajemnej.

Zatem, zawarta umowa dożywocia ma charakter świadczenia ekwiwalentnego. Stosownie do art. 910 § 1 Kodeksu cywilnego przeniesienie własności nieruchomości na podstawie umowy o dożywocie następuje z jednoczesnym obciążeniem nieruchomości prawem dożywocia. Do takiego obciążenia stosuje się odpowiednio przepisy o prawach rzeczowych ograniczonych. Ustanowione prawo dożywocia jest niezbywalne. Osoba, względem której zostało ono ustanowione nie może przenieść go na inną osobę, nie podlega również dziedziczeniu. Najpóźniej wygasa wraz ze śmiercią dożywotnika.

Jak wynika z art. 913 Kodeksu cywilnego, który jest normą szczególną, rozwiązanie umowy dożywocia może nastąpić tylko w drodze orzeczenia sądowego. Z takim żądaniem może wystąpić każda ze stron umowy. Jeżeli z jakichkolwiek powodów wytworzą się między dożywotnikiem a zobowiązanym takie stosunki, że nie można wymagać od stron, żeby pozostawały nadal w bezpośredniej ze sobą styczności, sąd na żądanie jednej z nich może zamienić wszystkie lub niektóre uprawnienia objęte treścią prawa dożywocia na dożywotnią rentę, odpowiadającą wartości tych uprawnień lub w wypadkach wyjątkowych sąd może na żądanie zobowiązanego lub dożywotnika będącego zbywcą nieruchomości, rozwiązać umowę dożywocia. W następstwie wydania wyroku rozwiązującego umowę dożywocia, własność nieruchomości przechodzi z powrotem na zbywcę, a prawo dożywocia wygasa.

Z analizy zdarzenia opisanego we wniosku wynika, że Wnioskodawca i jego żona zawarli umowę dożywocia, na mocy której zobowiązali się wobec dożywotników do ich dożywotniego utrzymania, polegającego na przyjęciu dożywotników jako domowników, zapewnienia im wyżywienia, ubrania, mieszkania, odpowiedniej pomocy i pielęgnowania w chorobie oraz sprawieniu dożywotnikom pogrzebu zgodnie z miejscowym zwyczajem, w zamian za przeniesienie własności nieruchomości stanowiącej samodzielny lokal mieszkalny. W dacie zawarcia umowy dożywotnicy przenieśli posiadany lokal mieszkalny na Wnioskodawcę i jego żonę. W chwili obecnej strony Umowy dożywocia na zasadzie swobody umów chcą rozwiązać umowę dożywocia z jednoczesnym przeniesieniem prawa własności nieruchomości na dożywotników. W ten sposób nabyte przez Wnioskodawcę i jego żonę prawo własności nieruchomości zostanie z powrotem przeniesione na dożywotników, zaś Wnioskodawca i jego żona zostaną zwolnieni z obowiązku utrzymywania dożywotników.

Uwzględniając powyższe okoliczności faktyczne i prawne, w przypadku rozwiązania umowy dożywocia na dożywotnika zostaje ponownie przeniesiona własność nieruchomości. Czynność ta nie ma jednak charakteru odpłatnego zbycia. Po stronie Wnioskodawcy nie powstanie zatem przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, ponieważ powyższa czynność nie wywołuje skutku odpłatnego zbycia, a tym samym nie stanowi źródła przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Organ interpretujący zaznacza także, że niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie kształtowania obowiązków podatkowych Wnioskodawcy i tym samym nie ma mocy wiążącej dla obowiązków podatkowych spoczywających na jego współmałżonku.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.