Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3-3.4011.222.2018.1.BC
z 18 lipca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 24 maja 2018 r. (data wpływu 5 czerwca 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej zryczałtowanego podatku od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne w zakresie możliwości opodatkowania przychodów z najmu nieruchomości w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 czerwca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej zryczałtowanego podatku od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne w zakresie możliwości opodatkowania przychodów z najmu nieruchomości w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca mieszka w Polsce i posiada nieograniczony obowiązek podatkowy w podatku dochodowym od osób fizycznych na terenie Polski. Wnioskodawca jest współwłaścicielem (na zasadzie wspólności małżeńskiej) czterech nieruchomości:

1. A dla której prowadzona jest księga wieczysta o numerze: 1
2. B dla której prowadzona jest księga wieczysta o numerze: 2
3. C dla której prowadzona jest księga wieczysta o numerze: 3
4. D dla której prowadzona jest księga wieczysta o numerze: 4.
   
   

Wnioskodawca od 2005 roku prowadzi działalność gospodarczą. Do końca 2017 roku przedmiotem prowadzonej działalności był handel. Od stycznia 2018 roku Wnioskodawca zmienił przedmiot działalności i prowadzi ją w zakresie działalności usługowej. Przedmiotem prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej nigdy nie był najem nieruchomości ani ich sprzedaż, czy też pośrednictwo w zawieraniu umów w tym zakresie.

Nieruchomości, opisane powyżej, nigdy nie zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej ani też nie były wykorzystywane do jej prowadzenia, nie były amortyzowane. Wnioskodawca nie zamierza tego zrobić w przyszłości. Wynika to z tego, że nieruchomości stanowią zabezpieczenie na przyszłość dla Wnioskodawcy, jej małżonka i dzieci. Z uwagi na to, że dzieci Wnioskodawcy są już prawie dorosłe, w niedalekiej przeszłości w dwóch mieszkaniach mają docelowo zamieszkać dzieci Wnioskodawcy. Mieszkanie D, które zostało nabyte przez Wnioskodawcę w 2015 roku, stanowiło pomoc dla bliskiej znajomej Wnioskodawcy, która zobowiązała się odkupić lokal mieszkalny od Wnioskodawcy do 2021 roku (co wynika z wpisu w dziale III księgi wieczystej). Tym samym wyłącznie pierwsze z opisanych mieszkań zostanie do dyspozycji Wnioskodawcy i stanowić będzie jej zabezpieczenie na przyszłość.

Obecnie mieszkania, których Wnioskodawca jest współwłaścicielem, są wynajmowane. Celem najmu jest uzyskanie przychodu umożliwiającego pokrycie bieżących wydatków związanych z utrzymaniem lokalu mieszkalnego. Czynności związane z najmem nieruchomości stanowią zarząd majątkiem własnym Wnioskodawcy, a dochód uzyskiwany przez Wnioskodawcę z tytułu najmu nie jest źródłem utrzymania Wnioskodawcy i jego rodziny. Wnioskodawca i jego małżonek uzyskują dochody z prowadzonych przez siebie działalności gospodarcze, co w pełni zaspokaja potrzeby ich rodziny. Wykonywane czynności najmu nieruchomości nie są działalnością gospodarczą, nie są działalnością usługową. Wynajmowane lokale położone są na nieruchomości odrębnej od tych nieruchomości, na których Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą. Są to całkowicie różne nieruchomości położone w zupełnie innych miejscach.

W celu zabezpieczenia możliwości korzystania przez Wnioskodawcę i jego rodzinę z nieruchomości, w każdej z zawieranych umów najmu zawarte są zapisu umożliwiające rozwiązanie umowy najmu. Tym samym Wnioskodawca zapewnił sobie możliwość nieograniczonego korzystania z przysługującego prawa własności.

Z uwagi na to, iż najem nie ma związku z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą, Wnioskodawca złożył oświadczenie o wyborze opodatkowania w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych na zasadach określonych w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym i uiszcza z tego tytułu podatek obliczany z uwzględnieniem stawki 8,5%.

Wnioskodawca zaznacza, że przychody z tytułu najmu nie są jego podstawowymi przychodami nie łączy ich z dochodami z innych tytułów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy przychód uzyskiwany przez Wnioskodawcę z tytułu najmu czterech nieruchomości można zakwalifikować do źródła, jakim jest najem prywatny w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy przychody pochodzące z wynajmu lokali powinny być opodatkowane na warunkach ryczałtowych podatkiem o stawce 8,5%. W stosownym czasie Wnioskodawca złożył oświadczenie do Urzędu Skarbowego o wyborze podatku zryczałtowanego dla przychodów pochodzących z tytułu najmu.

Ponadto Wnioskodawca zaznacza, że przychody z tytułu najmu nie są jego podstawowymi dochodami i nie łączy ich z przychodami ani dochodami z innych tytułów. Zdaniem Wnioskodawcy postępuje on prawidłowo, ponieważ najem prowadzony jest na innych nieruchomościach i nie łączy się w żaden sposób z pozostałymi dochodami i przychodami.

Przychody uzyskiwane przez Wnioskodawcę z tytułu najmu lokali należy zakwalifikować jako przychody ze źródła określonego w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowych od osób fizycznych (dalej jako u.p.d.o.f.) – najem, nie zaś jako przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej. Prawidłowym jest więc opodatkowanie przychodów uzyskanych z tytułu najmu lokali niezwiązanych z działalnością gospodarczą, stanowiących majątek prywatny, 8,5% stawką podatku zryczałtowanego jako przychodów z tytułu najmu prywatnego na podstawie przepisów ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym.

Należy zauważyć, iż ustawa wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł. Stosownie do przepisów tej ustawy odrębnymi źródłami przychodów są określone w art. 10 ust. 1 pkt 3 i 6:

• pozarolnicza działalność gospodarcza,
• najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.
  
  

Na tle przedstawionych regulacji prawnych stwierdzić należy, że najem stanowi odrębne od działalności gospodarczej źródło przychodu (art. 10 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f.), choć może także istnieć najem, który prowadzony jest w ramach działalności gospodarczej (art. 10 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f.). Stosownie do art. 9a ust. 6 u.p.d.o.f. dochody osiągane przez podatników ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6, są opodatkowane na zasadach określonych w ustawie, chyba że podatnicy złożą właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego pisemne oświadczenia o wyborze opodatkowania w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych, na zasadach określonych w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym.

Natomiast w myśl art. 2 ust. 1a ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne, osoby fizyczne osiągające przychody z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze, jeżeli umowy te nie są zawierane w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, mogą opłacać ryczałt od przychodów ewidencjonowanych.

W realiach niniejszej sprawy należy stwierdzić, że skoro Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej m.in. w zakresie wynajmu, to tym samym przedmiotem najmu nie są składniki majątku związane z działalnością gospodarczą. To oznacza, że najem mieszkań stanowi źródło przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 u.p.o.d.f. Przychody uzyskiwane z najmu mogą być opodatkowane – zgodnie z wolą podatnika – na zasadach określonych w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych.

Konsekwencją powyższego, jeśli w terminie określonym w art. 9a ust. 6 u.p.d.o.f. wnioskodawca złożył pisemne oświadczenie o wyborze opodatkowania w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych naczelnikowi urzędu skarbowego właściwemu według miejsca zamieszkania, to przysługuje mu prawo do opłacania zryczałtowanego podatku dochodowego w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych z tytułu najmu mieszkań w wysokości 8,5%.

W świetle powołanych powyżej przepisów należy stwierdzić, iż wynajmowanie na własny rachunek nieruchomości prywatnych jest co do zasady traktowane przez u.p.d.o.f. jako źródło przychodów określone w art. 10 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f.

Z przychodami uzyskiwanymi z najmu i zaliczanymi do źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza, mamy do czynienia wówczas, gdy: podatnik dokona wpisu do ewidencji działalności gospodarczej, podając najem jako przedmiot działalności i spełnia kryteria zorganizowania tej działalności wynikające z art. 5a pkt 6 u.p.d.o.f. lub przedmiotem umowy najmu są składniki majątku związane z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Jedynie w przypadku, gdy przedmiotem najmu są składniki majątku związane z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, wynajmowanie lub wydzierżawianie nieruchomości traktowane jest jako pozarolnicza działalność gospodarcza. Taka sytuacja nie ma miejsca w niniejszej sprawie.

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego wynika, iż nieruchomości będące przedmiotem najmu nie wchodzą w skład majątku związanego z prowadzoną działalnością gospodarczą (Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, z czego uzyskuje dochód stanowiące główne źródło utrzymania Wnioskodawcy i jego rodziny), w związku z czym przychód osiągany z tytułu najmu rzeczonych nieruchomości nie może być zakwalifikowany do źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Stanowisko Wnioskodawcy jest zbieżne ze stanowiskami m.in. Naczelnika Urzędu Skarbowego (z dnia 22 czerwca 2007 r.), Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy (ITPB1/415-100/10/HD z dnia 16 kwietnia 2010 r.), Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach (IBPBII/2/415-126/09/JSZ z dnia 5 maja 2010 r.), Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie (IPPB1/415-375/14-2/AM z dnia 27 czerwca 2014 r). Powyższe poglądy należy uznać za ugruntowane (tak samo: Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w sprawie 0115-KDIT3.4011.87.2018.2.MPŁ). Ponadto Wnioskodawca wskazuje, iż Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach interpretacją (IBPBII/2/415-575113/NG) oraz Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu (ILPB1/415-906/11-2/TW), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie (IPPB1/415-891/10-5/KS) wskazywali, iż liczba wynajmowanych lokali nie może przesądzać o zakwalifikowaniu wynajmu jako działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.): opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł. Stosownie do przepisów tej ustawy – odrębnymi źródłami przychodów są określone w art. 10 ust. 1 pkt 3 i 6:

• pozarolnicza działalność gospodarcza (pkt 3);
• najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą (pkt 6).
  
  

Pojęcie działalności gospodarczej zostało zdefiniowane w art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tym przepisem za działalność gospodarczą albo pozarolniczą działalność gospodarczą uważa się działalność zarobkową:

1. wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,
2. polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
3. polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

– prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Tak więc działalność gospodarcza to taka działalność, która prowadzona jest:

• w celu osiągnięcia dochodu – przy czym nawet ewentualna strata będąca wynikiem tej działalności nie pozbawia jej statusu działalności gospodarczej, ponieważ istotny jest sam zamiar osiągnięcia dochodu,
• w sposób ciągły – jednak przesłanki tej nie należy rozumieć jako konieczności wykonywania działalności bez przerwy. Istotny jest zamiar powtarzalności określonych czynności, celem osiągnięcia dochodu. Przy czym o ciągłości, w przypadku najmu, nie przesądza wynajmowanie danej nieruchomości przez kilka lat, lecz powtarzalność podejmowanych działań,
• w sposób zorganizowany – co oznacza, że podejmowane działania są podporządkowane obowiązującym regułom, normom i służą osiągnięciu celu, mają wpływ na racjonalność gospodarowania posiadanymi środkami, a tym samym uczestnictwa w obrocie gospodarczym.
  
  

Zauważyć należy przy tym, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uzależnia uznania danego działania za pozarolniczą działalność gospodarczą od faktu zarejestrowania (zgłoszenia do właściwego rejestru) tej działalności. Zatem każde działanie spełniające wskazane wyżej przesłanki stanowi w rozumieniu przepisów ww. ustawy pozarolniczą działalność gospodarczą, niezależnie od tego, czy podatnik dokonał jej rejestracji.

W myśl art. 14 ust. 2 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy oraz z innych umów o podobnym charakterze, składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

Wyżej wymieniony przepis koreluje z brzmieniem art. 10 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy, dotyczącym źródła przychodu, jakim jest najem, wykluczając z tego katalogu składniki majątku związane z działalnością gospodarczą.

Na tle przedstawionych regulacji prawnych należy stwierdzić, że najem stanowi odrębne od działalności gospodarczej źródło przychodu (art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), choć może także istnieć najem, który prowadzony jest w ramach działalności gospodarczej (art. 10 ust. 1 pkt 3 tej ustawy).

Co do zasady wybór kwalifikacji i sposób rozliczenia przychodów z najmu ustawodawca pozostawił osobie oddającej rzecz w najem. Jedynie w przypadku, gdy przedmiotem najmu są składniki majątku związane z działalnością gospodarczą albo najem jest przedmiotem tej działalności, zgodnie z treścią cytowanego wcześniej art. 14 ust. 2 pkt 11 ww. ustawy, wynajmowanie nieruchomości traktowane jest jako pozarolnicza działalność gospodarcza.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest współwłaścicielem (na zasadzie wspólności małżeńskiej) czterech nieruchomości, które są wynajmowane. Ponadto Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, lecz przedmiotem tej działalności nie jest wynajem ani sprzedaż nieruchomości. Wnioskodawca nie wprowadził tych nieruchomości do ewidencji środków trwałych ani nie wykorzystuje ich do jej prowadzenia i nie zamierza tego zrobić w przyszłości. Czynności związane z najmem nieruchomości stanowią zarząd majątkiem prywatnym Wnioskodawcy i jego rodziny. Dochód uzyskiwany przez Wnioskodawcę z tytułu najmu tych nieruchomości nie jest źródłem utrzymania Wnioskodawcy i jego rodziny, ale stanowią one zabezpieczenie na przyszłość. Wnioskodawca złożył oświadczenie o wyborze opodatkowania w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych, na zasadach określonych w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym i uiszcza z tego tytułu podatek obliczany z uwzględnieniem stawki 8,5%.

Biorąc pod uwagę zaprezentowany we wniosku opis stanu faktycznego oraz przepisy prawne należy stwierdzić, że skoro opisany przez Wnioskodawcę najem mieszkań nie jest wykonywany w sposób określony w definicji zawartej w art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – to przychody z najmu ww. mieszkań Wnioskodawca może zaliczyć do źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. do przychodów z najmu prywatnego.

Stosownie do art. 9a ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: dochody osiągane przez podatników ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6, są opodatkowane na zasadach określonych w ustawie, chyba że podatnicy złożą właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego pisemne oświadczenia o wyborze opodatkowania w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych, na zasadach określonych w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym.

W myśl art. 1 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 2017 r., poz. 2157, z późn. zm.): ustawa reguluje opodatkowanie zryczałtowanym podatkiem dochodowym niektórych przychodów (dochodów) osiąganych przez osoby fizyczne:

• prowadzące pozarolniczą działalność gospodarczą (pkt 1);
• osiągające przychody z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze, jeżeli umowy te nie są zawierane w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej (pkt 2).
  
  

Według art. 2 ust. 1a powyższej ustawy: osoby fizyczne osiągające przychody z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze, jeżeli umowy te nie są zawierane w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, mogą opłacać ryczałt od przychodów ewidencjonowanych.

Zgodnie z art. 6 ust. 1a ww. ustawy: opodatkowaniu ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych podlegają również otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze. Dla ustalenia wartości otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń z tytułu tych umów, stosuje się art. 11 ust. 2-2b ustawy o podatku dochodowym.

Stosownie zaś do art. 9 ust. 1 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne: pisemne oświadczenie o wyborze opodatkowania w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych na dany rok podatkowy podatnik składa naczelnikowi urzędu skarbowego właściwemu według miejsca zamieszkania podatnika, nie później niż do dnia 20 stycznia roku podatkowego. Jeżeli podatnik rozpoczyna prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej w trakcie roku podatkowego, pisemne oświadczenie składa naczelnikowi urzędu skarbowego właściwemu według miejsca zamieszkania podatnika, nie później niż w dniu uzyskania pierwszego przychodu. Oświadczenie o wyborze opodatkowania w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych na dany rok podatkowy podatnik może złożyć na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej. Jeżeli do dnia 20 stycznia roku podatkowego podatnik nie zgłosił likwidacji działalności gospodarczej lub nie dokonał wyboru innej formy opodatkowania, uważa się, że nadal prowadzi działalność opodatkowaną w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych.

Zgodnie z art. 12 ust. 5 ww. ustawy: przychody z udziału w spółce w odniesieniu do każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku. W razie braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku są równe.

W myśl art. 12 ust. 6 omawianej ustawy: zasada, o której mowa w ust. 5, ma również zastosowanie do małżonków, między którymi istnieje wspólność majątkowa, osiągających przychody, o których mowa w art. 6 ust. 1a, chyba że złożą pisemne oświadczenie o opodatkowaniu całości przychodu przez jednego z nich.

W myśl art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a) ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne: dla przychodów, o których mowa w art. 6 ust. 1a, ryczałt od przychodów ewidencjonowanych wynosi 8,5%, do kwoty 100 000 zł; od nadwyżki ponad tę kwotę ryczałt od przychodów ewidencjonowanych wynosi 12,5% przychodów.

Zgodnie z art. 12 ust. 13 ww. ustawy: w przypadku osiągania przez małżonków przychodów, o których mowa w art. 6 ust. 1a, kwota przychodów określona w ust. 1 pkt 3 lit. a, dotyczy łącznie obojga małżonków.

Tak więc na gruncie obowiązujących przepisów stawka ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych uzyskiwanych z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze do kwoty 100 000 zł wynosi 8,5%. Natomiast od nadwyżki ponad tę kwotę ryczałt od przychodów ewidencjonowanych wynosi 12,5% przychodów (art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne).

Reasumując – przychód uzyskiwany przez Wnioskodawcę z tytułu najmu czterech nieruchomości można zakwalifikować do źródła, jakim jest najem prywatny w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ponadto należy wskazać, że powołane przez Wnioskodawcę interpretacje zapadły w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego niniejszą interpretację.

Jednocześnie Organ wyjaśnia, że rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest badanie i ustalanie, czy najem wykonywany przez podatnika wypełnia znamiona prowadzenia działalności gospodarczej. Konieczna jest bowiem analiza całokształtu okoliczności faktycznych konkretnej sprawy, a to stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. Organ nie jest uprawniony do dokonania takich ustaleń w ramach postępowania w przedmiocie wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej. Wydając interpretacje indywidualne organ opiera swoje rozstrzygnięcie wyłącznie o przedstawiony przez podatnika we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) i przyjmuje fakty przedstawione przez wnioskodawcę bez ich weryfikowania. Zatem skoro Wnioskodawca twierdzi, że opisany najem nie będzie spełniał przesłanek pozwalających uznać go za działalność gospodarczą, to na etapie wydawania interpretacji indywidualnej nie było podstaw do przyjmowania odmiennego stanu faktycznego. Nie można jednak wykluczyć, że właściwy organ prowadząc w przyszłości ewentualne postępowanie podatkowe lub kontrolne, po przeanalizowaniu całokształtu zebranego materiału dowodowego będzie mógł poczynić ustalenia prowadzące do odmiennych wniosków niż zawarte w niniejszej interpretacji.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.