Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-2.4012.282.2018.2.JŻ
z 17 lipca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 23 kwietnia 2018 r. (data wpływu 7 maja 2018 r.), uzupełnionym w dniu 18 czerwca 2018 r. (data wpływu 22 czerwca 2018 r.), na wezwanie tut. Organu z dnia 5 czerwca 2018 r. (skutecznie doręczone w dniu 11 czerwca 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej oraz określenia podatnika z tytułu świadczonych usług – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 maja 2018 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej oraz określenia podatnika z tytułu świadczonych usług. Wniosek został uzupełniony w dniu 18 czerwca 2018 r. (data wpływu 22 czerwca 2018 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 5 czerwca 2018 r. (skutecznie doręczone w dniu 11 czerwca 2018 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka (zwana dalej "Spółką" lub "Wnioskodawcą") jest spółką kapitałową prawa niemieckiego z siedzibą w Niemczech.

Polska spółka z Grupy podpisała kontrakt z inwestorem w zakresie kierowania budową fabryki silników. W związku z przedmiotowym projektem Wnioskodawca w dniu 7 grudnia 2017 r. zawarł umowę (dalej jako "Umowa") z polską spółką z Grupy, na podstawie której Wnioskodawcy zostały zlecone usługi kierowania projektem oraz nadzór inwestorski.

Część przedmiotowych usług będzie wykonywana na terenie Polski przez pracownika Wnioskodawcy (dalej jako "Pracownik"). W celu należytego wykonania przedmiotowych usług Pracownik będzie przebywał na miejscu budowy przez 2-4 dni w tygodniu w 2018 r. oraz w 2019 r. Do głównych zadań pracownika wnioskodawcy należą:

• zarządzanie konfliktami celem ukierunkowania różnych interesów uczestników projektu na wspólne cele projektowe w zakresie jakości, kosztów i terminów, w tym m.in. w odniesieniu do:
  • obowiązku uczestników do fachowej i merytorycznej integracji różnych usług w zakresie planowania oraz
  • obowiązku uczestników projektu do badania alternatywnych możliwości rozwiązań;

• pełnienie funkcji centralnej jednostki kontaktowej w zakresie projektu; dbanie o realizację katalogu decyzji/działań;
• reprezentowanie interesów zleceniodawcy w ramach zleconego zakresu świadczeń wobec członków projektu, o ile nie leży to w kompetencji architektów czy odpowiedzialnych inżynierów;
• doradztwo na rzecz zleceniodawcy i opracowanie propozycji rozwiązań w sytuacjach kryzysowych (np. rezygnacja członków z uczestnictwa w projekcie);
• zarządzanie punktami kontaktowymi w zakresie planowania, terminów i realizacji pomiędzy usługami w ramach FP a planowaniem obiektu w szczególności z uwzględnieniem nakazów/wytycznych wnikających z pozwolenia na budowę;
• opracowanie dokumentów do celów sprawozdawczości na rzecz organów przedsiębiorstwa na podstawie zadanych wiążących produktów końcowych;
• prowadzenie sprawozdawczości, w tym w zakresie projektu i udzielanie informacji na jego temat;
• współdziałanie przy egzekwowaniu obowiązków umownych wobec uczestników.
  
  

Pracownik jest kierownikiem Projektu i jest zasadniczo odpowiedzialny za jakość ustalonych umownie usług kierowania projektem.

Pracownik jest zatrudniony w Spółce na podstawie niemieckiego prawa pracy oraz podlega poleceniom przełożonych ze Spółki.

Wnioskodawca nie posiada, ani nie wynajął żadnych lokali w Polsce. Pracownik świadczy usługi na placu budowy z udostępnionego przez usługobiorcę kontenera budowlanego lub biura.

W odpowiedzi na wezwanie tut. Organu Wnioskodawca poinformował, że przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest:

• zarządzanie projektami, doradztwo budowlane i biznesowe,
• doradztwo w zakresie nieruchomości, inżynieria i usługi według HOAI, szczególnie na obszarze kraju związkowego B.,
• zarządzanie kontraktami budowlanymi - techniczne i ekonomiczne,
• zarządzanie kontraktami, zarządzanie ryzykiem i doradztwo w zakresie nieruchomości operatorów, zarówno na całym terytorium Niemiec, jak i za granicą,
• zarządzanie wymaganiami w zakresie projektów budowlanych i nieruchomości oraz analiza, planowanie i optymalizacja środowiska pracy i związanych z nim procesów, zarówno na całym terytorium Niemiec, jak i poza granicami.
  
  

Umowa na świadczone przez Wnioskodawcę na terytorium Polski usługi została zawarta na okres do dnia 5 stycznia 2022 r.

Pracownik jest kierownikiem projektu i jest w znacznym stopniu odpowiedzialny za jakość uzgodnionych usług kontroli projektu.

Do głównych zadań zarządzania projektem przez kierownika projektu należą:

• zarządzanie konfliktami w celu dostosowania różnych interesów uczestników projektu do jednolitych celów projektu w zakresie jakości, kosztów i terminów, np. w odniesieniu do zobowiązania zainteresowanych stron do zintegrowania różnych usług w zakresie planowania pod względem treści technicznej,
• obowiązek uczestników projektu do poszukiwania alternatywnych rozwiązań,
• wykonanie centralnego punktu kontaktowego projektu; zapewnienie, że katalog decyzji i działań jest przetwarzany,
• reprezentowanie interesów klienta w zakresie zleconego zakresu usług uczestnikom projektu, o ile nie jest to zadaniem architektów i inżynierów specjalistów,
• doradztwo na rzecz grupy roboczej i opracowywanie propozycji rozwiązań w sytuacjach kryzysowych (np. wycofanie uczestników projektu),
• zarządzanie interfejsami do planowania, terminów i realizacji pomiędzy usługami w ramach PR a planowaniem obiektu, w szczególności zgodnie z warunkami/specyfikacjami pozwolenia na budowę,
• przygotowanie dokumentów do sprawozdawczości komitetu na podstawie określonych wiążących produktów końcowych,
• zarządzanie sprawozdawczością oraz sprawozdawczością/informacją dotyczącą projektów,
• pomoc w egzekwowaniu zobowiązań umownych wobec zaangażowanych stron.
  
  

Do głównych obowiązków kierowników projektu należy między innymi:

• egzekwowanie podjętych decyzji,
• odpowiedzialność za realizację celów projektu,
• podejmowanie decyzji,
• planowanie ryzyka oraz wydatków,
• tworzenie harmonogramu i planowanie etapowe,
• planowanie kosztów i zasobów,
• przygotowanie kompletnej dokumentacji,
• przetwarzanie i przechowywanie informacji,
• kontrola jakości i koordynacja wykonywanych zadań.
  
  

Prace kierownika projektu są wspierane przez zespół pracowników Grupy oraz przez zewnętrznych podwykonawców.

W celu realizacji projektu usługi i towary są nabywane bezpośrednio przez Spółkę kontrahenta.

Kontener lub biuro budowlane kierownikowi projektu dostarczane jest przez klienta końcowego.

Kierownik projektu będzie na placu budowy w każdym tygodniu pracy przez około 2-4 dni. Stwierdzenie to odnosi się zarówno do roku 2018, jak i do roku 2019.

W celu wykonywania obowiązków służbowych kierownik projektu ma zapewniony od Wnioskodawcy sprzęt biurowy tj.: komputer, drukarkę, oprogramowanie, telefon komórkowy, katalogi, czasopisma handlowe, samochód służbowy.

Pozostałe artykuły biurowe typu krzesło, biurko, papier, zapewnia klient.

Oprócz partnera biznesowego, Spółki S. Polska, Wnioskodawca współpracował również z inną Spółką mającą siedzibę w Polsce, która równocześnie była partnerem dla S. Polska.

Wnioskodawca świadczył w przeszłości usługi na rzecz S. Polska w Polsce. Jednakże czas trwania i zakres tego typu usług był wówczas znacznie mniejszy. Realizowany projekt nie zapewniał zarządu kierownika projektu w miejscu realizacji umowy.

Na chwilę obecną Wnioskodawca nie jest w stanie przewidzieć, czy w przyszłości będzie realizował inne projekty na świadczenie usług w Polsce.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu do wniosku):

1. Czy w związku z prowadzoną w ramach Projektu działalnością Spółka będzie posiadać na terytorium Polski w okresie realizacji tej inwestycji stałe miejsce prowadzenia działalności, o którym mowa m.in. w art. 28b ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług?
2. Czy podatnikiem dla świadczonych przez Wnioskodawcę usług będzie sam Wnioskodawca czy na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku od towarów i usług Kontrahent Wnioskodawcy?
   
   

Stanowisko Wnioskodawcy (w zakresie pytania 2 przedstawione w odpowiedzi na wezwanie):

Zdaniem Wnioskodawcy spółka nie będzie posiadać stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce w rozumieniu art. 28b ust. 2 ustawy o VAT. Stosowanie do art. 28b ust. 1 ustawy o VAT, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest, co do zasady, miejscem, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej. Należy jednak zauważyć, że w myśl art. 28b ust. 2 tejże ustawy, w przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Mając na uwadze wskazane powyżej przepisy, dla celów ustalenia miejsca świadczenia usług nabywanych przez Spółkę na potrzeby związane z wykonaniem Projektu, istotne jest ustalenie, czy Spółka posiada na terytorium kraju stałe miejsce prowadzenia działalności.

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności nie zostało zdefiniowane w przepisach ustawy o VAT, ani w przepisach aktów wykonawczych do tej ustawy. Definicji takiej nie zawiera również Dyrektywa 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L z 2006 r. nr 347/1, dalej: Dyrektywa VAT), ani poprzednio obowiązująca Szósta Dyrektywa Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz. Urz. L z 1977 r. nr 145/1, dalej: VI Dyrektywa).

Definicja stałego miejsca prowadzenia działalności została natomiast zawarta w Rozporządzeniu wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającym środki wykonawcze do Dyrektywy VAT (Dz. U. UE z 2011 r. nr 77/1, dalej: Rozporządzenie Rady). Od 1 lipca 2011 r. definicja ta jest stosowana bezpośrednio we wszystkich państwach członkowskich Unii Europejskiej (dalej: Unia, UE).

Zgodnie z regulacjami zawartymi w art. 11 ust. 1 Rozporządzenia Rady, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce, inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Zdaniem Spółki, w celu określenia kryteriów decydujący o uznaniu danego miejsca za stałe miejsce prowadzenia działalności, należy się odwołać m.in. do powyższej definicji zawartej w Rozporządzeniu Rady, jak również do orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej TSUE).

W związku z powyższym należy stwierdzić, że powstanie stałego miejsca prowadzenia działalności w każdym przypadku będzie rezultatem działalności gospodarczej podatnika. Jednak nie każdy rodzaj takiej działalności gospodarczej w sposób automatyczny będzie powodował powstanie stałego miejsca prowadzenia działalności dla celów podatku VAT.

Zgodnie z ugruntowaną linią orzeczniczą TSUE powstanie stałego miejsca działalności wymaga zaistnienia łącznie następujących elementów działalności gospodarczej, tj.:

• posiadania przez jednostkę minimalnego rozmiaru działalności charakteryzującej się określonym poziomem stałości;
• ciągłej obecności ludzkich zasobów koniecznych do prowadzenia działalności gospodarczej podatnika;
• ciągłej obecności technicznych zasobów koniecznych do prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, czyli tzw. Infrastruktury technicznej pozwalającej na prowadzenie tej działalności;
• posiadania odpowiedniej struktury spełniającej powyższe przesłanki w takim stopniu, aby umożliwić odbiór i wykorzystanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.
  
  

Na konieczność spełnienia zaprezentowanych powyżej kryteriów w zakresie wymaganych zasobów ludzkich i technicznych wielokrotnie wskazywał TSUE w licznych orzeczeniach:

• sprawa 168/84 Gunter Bewrkholz przeciwko Finanzamt Hamburg-Mitte-Alstadt,
• sprawa C-190/95 Aro Lease BV przeciwko Inspecteur van de Belastingdienst Grote Ondernemingen te Amsterdam,
• sprawa C-260/95 Commissioners of Customs and Excise przeciwko DFDS A/S,
• sprawa C-231/94 Faaborg-Gelting Linien A/S przeciwko Finanzamt Flensburg.
  
  

Należy podkreślić, że aby mówić o istnieniu stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej wskazane powyżej przesłanki muszą być spełnione łącznie. Oznacza to, że niespełnienie chociażby jednej z przesłanek determinuje, że dany podmiot nie będzie posiadał na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Odnosząc powyższe do analizowanego stanu faktycznego należy stwierdzić, że Wnioskodawca nie będzie spełniać warunków dla powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. To stwierdzenie poodwiedza poniższa analiza przesłanek powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Jak wskazano powyżej stałe miejsce prowadzenia działalności oznacza miejsce, które charakteryzuje się pewnym minimalnym poziomem stałości wynikającym zarówno ze stałej obecności osób, jak i zaplecza technicznego, koniecznych do wykonywania określonej działalności gospodarczej. Na tej podstawie należy przyjąć, że przez stałe miejsce prowadzenia działalności należy rozumieć miejsce, w którym podmiot ma swój personel praz strukturę techniczną cechującą się odpowiednią stałością.

W ramach analizy definicji stałego miejsca prowadzenia działalności, w odniesieniu do praktycznego aspektu jej zastosowania, powstają trudności z określeniem ram czasowych pozwalających stwierdzić, że zasoby wykorzystywane są wystarczająco długo w sposób stały (powtarzalny, nieprzemijający) w sytuacji, gdy stałe miejsce prowadzenia działalności jest ulokowane w danym kraju na ograniczony czas. W polskich przepisach prawa podatkowego brak jest wskazania, jakie ramy czasowe pozwalają na uznanie, że działalność prowadzona w danym miejscu na terytorium Polski ma charakter stały.

Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego Wydawnictwa Naukowego PWN (wersja interaktywna słownika dostępna na stronie www.sjp.pwn.pl), stały to „trwale związany z jakimś miejscem, pozostający w tym samym miejscu i położeniu, nieulegający zmianom, trwający bez przerwy”. W związku z tym należy uznać, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem trwałości, które pozwala na uznanie, iż działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która będzie stanowiła zewnętrzną oznakę, że działalność jest prowadzona w tym miejscu stale.

W oparciu o orzeczenia TSUE można wskazać kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o stałym miejscu prowadzenia działalności. W wyroku z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie Planzer Luxembourg Sarl przeciwko Bundeszentralamt fur Steuern (sygn. akt C-73/06) TSUE wskazał, że „zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa w dziedzinie podatku VAT pojęcie stałego przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych, koniecznych dla świadczenia określonych usług (…). Owa minimalna trwałość oznacza zatem wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny”.

Jak wskazano, stałym miejscem prowadzenia działalności może być miejsce, które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią struktura w zakresie zaplecza technicznego oraz personalnego, umożliwiające wykonanie danej działalności. W odniesieniu do sytuacji Spółki należy stwierdzić, że zgodnie z opisanym powyżej stanem faktycznym, Spółka nie posiada w Polsce stałego zaplecza technicznego, nie posiada jakiejkolwiek stałej placówki oraz nie posiada w sposób trwały żadnych budynków ani urządzeń technicznych (infrastruktury) niezbędnych do wykonywania działalności gospodarczej na terytorium Polski. Wnioskodawca nie posiada bowiem ani nie wynajął żadnych lokali. Pracownik świadczy usługi na placu budowy z udostępnionego przez usługobiorcę kontenera budowlanego lub biura.

Ponadto Spółka nie posiada na terytorium Polski stałego zaplecza personalnego. Usługi kierowania projektem oraz nadzór inwestorski związane z Projektem mają jedynie charakter czasowy i służą wyłącznie realizacji Umowy. Po zakończeniu prac budowlanych związanych z Projektem Pracownik wykonujący przedmiotowe usługi opuści plac budowy.

Reasumując, w związku z niespełnieniem wszystkich powyższych przesłanek, Spółka stoi na stanowisku, że nie będzie posiadać stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce w rozumieniu art. 28b ust. 2 ustawy o VAT.

Wnioskodawca uważa, że w związku z faktem, że Spółka nie będzie posiadała stałego miejsca prowadzenia działalności, podatnikiem w zakresie podatku VAT będzie Kontrahent.

Zgodnie z zapisami art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. usługodawcą jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a w przypadku usług, do których stosuje się art. 28e, podatnik ten nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4,
   
2. usługobiorcą jest w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b - podatnik, o którym mowa w art. 15 lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4.
   
   

Tak więc należy uznać, że w omawianym przypadku Wnioskodawca nie będzie podatnikiem podatku VAT. Istotne jest również to, że Wnioskodawca wykonuje czynności na rzecz podmiotu zarejestrowanego w Polsce jako podatnik VAT. Dlatego też podatnikiem VAT będzie w opisanym stanie faktycznym Kontrahent.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221, z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatne świadczenie usług, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Przy czym, stosownie do art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. usługodawcą jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a w przypadku usług, do których stosuje się art. 28e, podatnik ten nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4,
   
2. usługobiorcą jest:
   • w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b - podatnik, o którym mowa w art. 15, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4,
   • w pozostałych przypadkach - podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju i zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4.
   
   
   

Zgodnie z art. 17 ust. 2 ustawy – w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego.

Przepisy ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 2 stosuje się również, w przypadku gdy usługodawca lub dokonujący dostawy towarów posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, przy czym to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej lub inne miejsce prowadzenia działalności gospodarczej usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów, jeżeli usługodawca lub dokonujący dostawy towarów posiada takie inne miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, nie uczestniczy w tych transakcjach (art. 17 ust. 1a ustawy).

Z opisu sprawy wynika, że przedmiotem działalności Wnioskodawcy, spółki z siedzibą w Niemczech, jest: zarządzanie projektami, doradztwo budowlane i biznesowe, doradztwo w zakresie nieruchomości, inżynieria i usługi według H., szczególnie na obszarze kraju związkowego B., zarządzanie kontraktami budowlanymi - techniczne i ekonomiczne, zarządzanie kontraktami, zarządzanie ryzykiem i doradztwo w zakresie nieruchomości operatorów, zarówno na całym terytorium Niemiec, jak i za granicą, zarządzanie wymaganiami w zakresie projektów budowlanych i nieruchomości oraz analiza, planowanie i optymalizacja środowiska pracy i związanych z nim procesów, zarówno na całym terytorium Niemiec, jak i poza granicami.

Wnioskodawca w dniu 7 grudnia 2017 r. zawarł umowę na okres do dnia 5 stycznia 2022 r. z polską spółką z Grupy, na podstawie której Wnioskodawcy zostały zlecone usługi kierowania projektem oraz nadzór inwestorski.

Część przedmiotowych usług będzie wykonywana na terenie Polski przez pracownika Wnioskodawcy. W celu należytego wykonania przedmiotowych usług Pracownik będzie przebywał na miejscu budowy w każdym tygodniu pracy przez około 2-4 dni. Stwierdzenie to odnosi się zarówno do roku 2018, jak i do roku 2019.

Do głównych zadań zarządzania projektem przez kierownika projektu należą: zarządzanie konfliktami w celu dostosowania różnych interesów uczestników projektu do jednolitych celów projektu w zakresie jakości, kosztów i terminów, np. w odniesieniu do zobowiązania zainteresowanych stron do zintegrowania różnych usług w zakresie planowania pod względem treści technicznej, obowiązek uczestników projektu do poszukiwania alternatywnych rozwiązań, wykonanie centralnego punktu kontaktowego projektu; zapewnienie, że katalog decyzji i działań jest przetwarzany, reprezentowanie interesów klienta w zakresie zleconego zakresu usług uczestnikom projektu, o ile nie jest to zadaniem architektów i inżynierów specjalistów, doradztwo na rzecz grupy roboczej i opracowywanie propozycji rozwiązań w sytuacjach kryzysowych (np. wycofanie uczestników projektu), zarządzanie interfejsami do planowania, terminów i realizacji pomiędzy usługami w ramach PR a planowaniem obiektu, w szczególności zgodnie z warunkami/specyfikacjami pozwolenia na budowę, przygotowanie dokumentów do sprawozdawczości komitetu na podstawie określonych wiążących produktów końcowych, zarządzanie sprawozdawczością oraz sprawozdawczością/informacją dotyczącą projektów, pomoc w egzekwowaniu zobowiązań umownych wobec zaangażowanych stron.

Do głównych obowiązków kierowników projektu należy między innymi: egzekwowanie podjętych decyzji, odpowiedzialność za realizacje celów projektu, podejmowanie decyzji, planowanie ryzyka oraz wydatków, tworzenie harmonogramu i planowanie etapowe, planowanie kosztów i zasobów, przygotowanie kompletnej dokumentacji, przetwarzanie i przechowywanie informacji, kontrola jakości i koordynacja wykonywanych zadań.

Pracownik jest kierownikiem Projektu i jest zasadniczo odpowiedzialny za jakość ustalonych umownie usług kierowania projektem. Pracownik jest zatrudniony w Spółce na podstawie niemieckiego prawa pracy oraz podlega poleceniom przełożonych ze Spółki. Pracownik jest kierownikiem projektu i jest w znacznym stopniu odpowiedzialny za jakość uzgodnionych usług kontroli projektu.

Wnioskodawca nie posiada, ani nie wynajął żadnych lokali w Polsce. Pracownik świadczy usługi na placu budowy z udostępnionego przez usługobiorcę kontenera budowlanego lub biura. Kontener lub biuro budowlane kierownikowi projektu dostarczane jest przez klienta końcowego.

W celu wykonywania obowiązków służbowych kierownik projektu ma zapewniony od Wnioskodawcy sprzęt biurowy tj.: komputer, drukarkę, oprogramowanie, telefon komórkowy, katalogi, czasopisma handlowe, samochód służbowy. Pozostałe artykuły biurowe typu krzesło, biurko, papier, zapewnia klient.

Prace kierownika projektu są wspierane przez zespół pracowników Grupy oraz przez zewnętrznych podwykonawców.

W celu realizacji projektu usługi i towary są nabywane bezpośrednio przez Spółkę kontrahenta.

Oprócz partnera biznesowego, Spółki S. Polska, Wnioskodawca współpracował również z inną Spółką mającą siedzibę w Polsce, która równocześnie była partnerem dla S. Polska.

Wnioskodawca świadczyła w przeszłości usługi na rzecz S. Polska w Polsce. Jednakże czas trwania i zakres tego typu usług był wówczas znacznie mniejszy. Realizowany projekt nie zapewniał zarządu kierownika projektu w miejscu realizacji umowy.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia czy w związku z prowadzoną w ramach Projektu działalnością będzie posiadać na terytorium Polski w okresie realizacji tej inwestycji stałe miejsce prowadzenia działalności (pytanie nr 1). Ponadto, wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia czy podatnikiem dla świadczonych usług będzie sam Wnioskodawca czy na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku od towarów i usług Kontrahent Wnioskodawcy (pytanie nr 2).

Dla ujednolicenia stosowanych zasad dotyczących miejsca opodatkowania transakcji podlegających opodatkowaniu definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” została zawarta w Rozporządzeniu wykonawczym Rady (UE) Nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, stosowanego w tym zakresie od dnia 1 lipca 2011 r. zwanego dalej „rozporządzeniem”.

Z części wstępnej (preambuły) - punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić pojęcia, takie jak: siedziba działalności gospodarczej podatnika, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania oraz zwykłe miejsce pobytu. Stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić stosowanie tych pojęć w praktyce; należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości.

W myśl art. 11 ust. 1 rozporządzenia, na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia, na użytek stosowania następujących artykułów stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje:

1. art. 45 dyrektywy 2006/112/WE;
2. począwszy od 1 stycznia 2013 r. - art. 56 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE;
3. do 31 grudnia 2014 r. - art. 58 dyrektywy 2006/112/WE;
4. art. 192a dyrektywy 2006/112/WE.
   
   

Fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (art. 11 ust. 3 rozporządzenia).

Na podstawie art. 53 ust. 1 rozporządzenia, na użytek stosowania art. 192a dyrektywy 2006/112/WE stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika jest brane pod uwagę wyłącznie wtedy, gdy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług, w których uczestniczy.

Przy wykładni pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”, odwołując się do orzeczeń TSUE, należy wskazać, że o ww. miejscu można mówić jeżeli występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa. W tym zakresie aktualne jest orzecznictwo TSUE, m.in. wyrok C-168/84 Gunter Berkholz, C-231/94 Faaborg -Gelting Linien A/S, C-190/95 ARO Lease By, C-260/95 Commissioners of Customs and Excise v. DFDS A/S, C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA, jak również C-605/12 Welmory Sp. z o.o.

Jednocześnie, przy określaniu stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce, konieczność odwołania się do wyroków TSUE, wielokrotnie podkreślały polskie sądy administracyjne. Przykładowo, NSA w wyroku z dnia 16 lutego 2015 r., sygn. akt I FSK 2004/13, odwołując się do wyroku TSUE C-260/95 stwierdził, że wszelkie zasoby wykorzystywane przez potencjalne stałe miejsce prowadzenia działalności, w tym również zasoby techniczne, nie muszą być własnością podatnika. W ocenie NSA, podatnik może więc „stworzyć” wymaganą strukturę, opierając się na wynajmie, dzierżawie i innych podobnych formach. Z kolei, WSA w Olsztynie w wyroku z dnia 30 września 2009 r., sygn. akt I SA/Ol 563/09 stwierdził, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na terytorium kraju infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany i ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Podobnie, tezy zawarte w wyrokach WSA sygn. akt III SA/Wa 3332/14 i III SA/Wa 3741/14 uwzględniające dorobek orzeczniczy TSUE, są pomocne dla analizy kwestii określenia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Z uwagi na ww. definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia wykonawczego 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz orzecznictwo polskich sądów administracyjnych w powyższym zakresie, wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”. Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności, w ocenie tut. Organu, nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z uwagi na wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu. Zatem koniecznym jest dla uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności aby to miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, lecz także samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy. Przy czym, nie jest konieczne dla uznania działalności podmiotu za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, aby przy wykorzystaniu wystarczających środków sam podmiot świadczył usługi czy też dokonywał dostaw towarów. Ważne również aby stworzona struktura działalności podmiotu miała możliwość odbioru i korzystania z usług dostarczonych na własne potrzeby.

Jednocześnie do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, podatnikowi musi jednak przysługiwać - na podstawie wymogu wystarczającej stałości miejsca działalności - porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym.

Na podstawie wymienionych przesłanek można uznać, że jeżeli dany podmiot posiada w danym państwie swój personel oraz strukturę (w tym infrastrukturę techniczną), cechującą się odpowiednią stałością, to posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie. Bez znaczenia pozostaje natomiast - co należy podkreślić - czy są to pracownicy zatrudnieni bezpośrednio przez ten podmiot, czy też „własna” infrastruktura. Orzecznictwo TSUE wskazuje bowiem, że także korzystanie z zasobów ludzkich i technicznych innego podmiotu może prowadzić do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności w innym kraju.

Co istotne, do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne, aby podatnik dysponował personelem, który jest u niego zatrudniony i zapleczem technicznym, które jest jego własnością. Wystarczy, że podmiot korzysta zarówno z zaplecza personalnego jak i technicznego innych podmiotów, tak, że umożliwia mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności. Niezbędna jest jedynie struktura organizacyjna konieczna do prowadzenia danego rodzaju działalności, natomiast zasoby ludzkie niezbędne do jej wykonywania mogą być pozyskiwane z zasobów zewnętrznych. Również zasoby techniczne nie muszą należeć do podatnika (tzn. być jego własnością). Wystarczające jest bowiem ich wynajęcie czy też zapewnienie w inny sposób.

Analizując powyższe przepisy oraz biorąc pod uwagę okoliczności rozpoznawanej sprawy należy stwierdzić, że Wnioskodawca posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. Wnioskodawca bowiem spełnia przesłanki do uznania opisanej w stanie faktycznym działalności za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, które cechuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego.

W przedmiotowej sprawie w stworzonej strukturze działalności Spółki, kryterium stałości (rozumiane jako fakt, że podmiot posiadający takie miejsce ma zamiar prowadzenia działalności z tego miejsca w sposób permanentny) wynika z zaangażowania w zadania związane z kierowaniem projektem i nadzorem inwestorskim, wystarczających zasobów osobowych oraz technicznych. Jak wskazał Wnioskodawca w dniu 7 grudnia 2017 r. w tym zakresie zawarł umowę na okres do dnia 5 stycznia 2022 r. z polską spółką z Grupy. Część przedmiotowych usług będzie wykonywana na terenie Polski przez pracownika Wnioskodawcy. W celu należytego wykonania przedmiotowych usług Pracownik będzie przebywał na miejscu budowy w każdym tygodniu pracy przez około 2-4 dni w roku 2018, jak i w roku 2019. Pracownik świadczy usługi na placu budowy z udostępnionego przez usługobiorcę kontenera budowlanego lub biura. W celu wykonywania obowiązków służbowych kierownik projektu ma zapewniony od Wnioskodawcy sprzęt biurowy tj.: komputer, drukarkę, oprogramowanie, telefon komórkowy, katalogi, czasopisma handlowe, samochód służbowy. Pozostałe artykuły biurowe typu krzesło, biurko, papier, zapewnia klient. Jednocześnie, prace kierownika projektu są wspierane przez zespół pracowników Grupy oraz przez zewnętrznych podwykonawców. Zatem, cechy i skala posiadanego w kraju zaplecza personalnego i technicznego umożliwiają Wnioskodawcy prowadzenie niezależnej działalności na terytorium kraju w zakresie kierowania projektem i nadzoru inwestorskiego przez znany Stronie i umownie określony okres czasu. Przy tym należy podnieść, że Wnioskodawca świadczył również w przeszłości usługi w Polsce, natomiast na chwilę obecną nie jest w stanie przewidzieć czy w przyszłości będzie realizował inne projekty. Jednocześnie wskazać należy, że do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego. Niezbędna jest jedynie struktura organizacyjna konieczna do prowadzenia danego rodzaju działalności, natomiast zasoby ludzkie niezbędne do jej wykonywania mogą być pozyskiwane z zasobów zewnętrznych. W przedmiotowej sprawie, z punktu widzenia prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności na terytorium kraju polegającej na kierowaniu projektem i nadzorze inwestorskim spełnione są przesłanki posiadania ww. zasobów technicznych i personalnych – zarówno tych zewnętrznych, jak i należących do Wnioskodawcy – niezbędnych do prowadzenia części działalności gospodarczej na terytorium kraju. Zatem, Wnioskodawca pomimo, że jest spółką z siedzibą w Niemczech, której przedmiotem działalności jest zarządzanie projektami, doradztwo budowlane i biznesowe, doradztwo w zakresie nieruchomości, inżynieria i usługi według HOAI, zarządzanie kontraktami budowlanymi - techniczne i ekonomiczne, zarządzanie kontraktami, zarządzanie ryzykiem i doradztwo w zakresie nieruchomości operatorów, zarówno na całym terytorium Niemiec, jak i za granicą, zarządzanie wymaganiami w zakresie projektów budowlanych i nieruchomości oraz analiza, planowanie i optymalizacja środowiska pracy i związanych z nim procesów, zarówno na całym terytorium Niemiec, jak i poza granicami, analogiczne czynności wykonuje na terytorium Polski. Przy tym, realizuje ww. czynności w Polsce w sposób permanentny, angażując w zadania związane z kierowaniem projektem i nadzorem inwestorskim zasoby osobowe w postaci oddelegowanego pracownika oraz techniczne – te zewnętrzne, jak i własne.

Biorąc pod uwagę przedstawione przez Wnioskodawcę okoliczności sprawy należy stwierdzić, że zostały spełnione przez Wnioskodawcę kryteria posiadania minimalnego rozmiaru działalności charakteryzującej się określonym poziomem stałości, w której ma miejsce obecność zasobów ludzkich i technicznych, koniecznych do prowadzenia działalności gospodarczej podatnika. Tym samym należy stwierdzić, że wykorzystanie posiadanej w Polsce infrastruktury technicznej oraz personelu do wykonywania części prowadzonej działalności Spółki w sposób zorganizowany oraz ciągły kwalifikuje prowadzoną aktywność Spółki na terytorium kraju jako stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce.

Odnosząc się zatem do kwestii określenia podatnika z tytułu świadczonych usług wskazać należy, że przepis art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy, wprowadza mechanizm tzw. odwrotnego obciążenia, który polega na opodatkowaniu usług przez usługobiorcę. Powiązanie tego mechanizmu z regulacjami w zakresie określenia miejsca świadczenia usług ma na celu, z jednej strony opodatkowanie usług w miejscu ich konsumpcji, a z drugiej strony, zaoszczędzenie usługodawcy obowiązków związanych z rejestracją oraz rozliczeniem podatku.

Warunkiem zastosowania odwrotnego obciążenia na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy względem usług jest aby usługodawca nie posiadał siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju. Usługobiorcą był m.in. podatnik, o którym mowa w art. 15 ustawy posiadający siedzibę działalności gospodarczej bądź stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, tj. w Polsce.

W analizowanej sprawie stwierdzono, że Wnioskodawca posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Jednocześnie, Wnioskodawca świadczy usługi na rzecz polskiej spółki z Grupy.

W konsekwencji, Wnioskodawca jest podatnikiem z tytułu świadczonych usług na rzecz polskiego kontrahenta. W przedmiotowej sprawie, Wnioskodawca posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej z którego świadczy na rzecz kontrahenta usługi kierowania projektem oraz usługi nadzoru inwestorskiego, a tym samym nie jest spełniony warunek określony w art. 17 ust. 1 pkt 4 lit. a ustawy.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania 1 i 2 należy uznać za nieprawidłowe.

Zaznaczenia wymaga również, że Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.