Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-3.4012.104.2018.2.MPU
z 5 lipca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 800 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 6 kwietnia 2018 r. (data wpływu – 23 kwietnia 2018 r.), uzupełnionym pismem z 4 czerwca 2018 r. (data wpływu – 7 czerwca 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie pobieranej prowizji od podróżnych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 kwietnia 2018 r. wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie pobieranej prowizji od podróżnych.

Z uwagi na fakt, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, w piśmie z 24 maja 2018 r. znak: 0111-KDIB3-3.4012.104.2018.1.MPU wezwano Wnioskodawcę do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono 7 czerwca 2018 r. (wpływ pisma uzupełniającego).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca – A.H. – (dalej: ,,Podatnik”, ,,Sprzedawca” lub ,,Wnioskodawca”) zamierza prowadzić działalność w zakresie sprzedaży towarów. Względem obcokrajowców Podatnik zamierza dokonywać sprzedaży towarów i zwrotu VAT w ramach systemu TAX FREE.

Podatnik nie będzie działać jako jednostka prowadząca działalność w zakresie zwrotów VAT, o której mowa w art. 127 ust. 5 ustawy o VAT.

W myśl art. 128 ust. 6 ustawy o VAT, sprzedawcy oraz podmioty, o których mowa w art. 127 ust. 5, dokonujący zwrotu podatku podróżnemu mają prawo do pobrania od podróżnego prowizji od zwracanej kwoty podatku.

Podatnik planuje pobierać prowizje od zwracanych kwot podatku.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy prowizja, o której mowa w art. 128 ustawy o VAT stanowić będzie zapłatę za podlegającą opodatkowaniu usługę świadczoną przez Podatnika (zwrot VAT podróżnym), w związku z czym od kwoty pobieranej prowizji Podatnik będzie musiał rozliczyć VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, prowizja, o której mowa w art. 128 ustawy o VAT nie będzie stanowić zapłaty za podlegającą opodatkowaniu usługę, w związku z czym od kwoty pobieranej prowizji Podatnik nie będzie musiał rozliczać VAT.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług zasadniczo rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Treść przywołanego powyżej art. 8 ust. 1 ww. ustawy wskazywać może, iż na gruncie systemu podatku od towarów i usług funkcjonuje dość szeroka definicja pojęcia „usługi”. Niemniej jednak zauważenia wymaga, iż z odpłatną usługą w praktyce możemy mieć do czynienia wówczas, gdy podmiot otrzymujący od usługobiorcy pieniądze niejako „przekazuje mu” określone świadczenie w zamian - za odpłatną usługę nie można uznać zatem wyłącznie czynności przekazania środków pieniężnych, niewiążącej się z jakimkolwiek ekwiwalentnym „przysporzeniem” dla stron czynności.

Stanowisko powyższe zdają się potwierdzać twierdzenia prezentowane przez organy podatkowe. Można wskazać tu na pogląd wyrażony przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 13.02.2015r., znak: IPPP2/443-1237/14-2/KBr, zgodnie z którym „w świetle art. 7 oraz art. 8 ustawy o podatku od towarów i usług należy uznać, że przekazanie środków pieniężnych w części faktycznie zwróconej podróżnemu nie stanowi czynności, która dla celów ustawy o VAT mogłaby zostać zakwalifikowana jak dostawa towarów bądź świadczenie usług, tj. czynność podlegająca opodatkowaniu podatkiem VAT. Wynika to z faktu, że środki pieniężne nie spełniają definicji towaru, tym samym ich przekazanie nie może stanowić dostawy towarów, jak również nie można uznać, że przekazanie pieniędzy stanowi świadczenie usług. Konsekwentnie takie przekazanie nie będzie stanowiło czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Tym samym, kwoty podatku VAT faktycznie zwrócone przez Wnioskodawcę podróżnym, a otrzymywane od sprzedawców na podstawie przesłanego im zestawienia dokonanych zwrotów podatku VAT nie dotyczą świadczenia mającego charakter dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ustawy o VAT jak również świadczenia usługi, o której mowa w art. 8 tej ustawy”.

W ocenie Podatnika, dokonujący zwrotu VAT podatnik realizuje wyłącznie przepisy szczególnej procedury rozliczenia VAT od dostaw towarów obcokrajowcom, która z założenia nie służy przysporzeniu majątkowemu osób spoza UE lecz stanowi formę unikania podwójnego opodatkowania nabywanych przez nich na terytorium wspólnotowym towarów. Zasadniczo zatem w przypadku TAX FREE świadczenie sprzedawcy polegające na zwrocie podatku nie jest ekwiwalentne do kwoty pobieranej przez niego prowizji – w tym wypadku nie mamy zatem do czynienia z jakąkolwiek usługą.

Na marginesie warto zauważyć także, iż wśród organów podatkowych prezentowane są również tezy, w myśl których w przypadku zawarcia przez sprzedawcę z podmiotem dokonującym zwrotów VAT umowy o zwrot VAT podróżnym, na mocy której wynagrodzenie podmiotu stanowić ma potrącana przez podmiot prowizja, kwota prowizji stanowi wynagrodzenie za odpłatną usługę świadczoną przez podmiot na rzecz sprzedającego. Takie stanowisko zaprezentował Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 06.03.2014 r., znak: IPPP2/443-1327/13-2/AO: „zobowiązany do zwrotu podatku na rzecz podróżnego sprzedawca zawierając umowę ze Spółką przenosi ten obowiązek na Wnioskodawcę. Wnioskodawca wyręcza więc sprzedawcę z konieczności samodzielnego dokonania czynności zwrotu podatku za którą to czynność otrzymuje wynagrodzenie. Na tle przywołanych przepisów i przedstawionych okoliczności niniejszego wniosku należy stwierdzić, że Wnioskodawca zobowiązujący się do dokonania zwrotu podatku od towarów i usług na rzecz podróżnych na mocy zawartej umowy świadczy na rzecz sprzedawcy usługę, o której mowa w art. 8 ustawy o podatku od towarów i usług. (...) Wynagrodzenie otrzymane przez Wnioskodawcę stanowi wartość faktycznie otrzymaną, należną Wnioskodawcy za wykonanie czynności zwrotu podatku VAT podróżnym. Odpłatność ta pozostaje więc w bezpośrednim związku z czynnością dokonania zwrotu. Korzyścią dla sprzedawcy w przypadku dokonania zwrotu podatku na rzecz podróżnego przez Wnioskodawcę jest wyręczenie sprzedawcy z ciążącego na nim obowiązku. Zasadne jest zatem stwierdzenie, że strony łączy związek prawny na podstawie którego między stronami dochodzi do wykonania czynności i powstania zobowiązania do świadczenia wzajemnego. W konsekwencji należy uznać, że Wnioskodawca świadczy usługę na rzecz sprzedawcy podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług”. Zaznaczyć należy także, iż podobny pogląd Dyrektor Izby Skarbowej wyraził w cytowanej wyżej interpretacji z dnia 13.02.2015 r., wskazując iż „otrzymany od sprzedawców zwrot podatku VAT w równowartości faktycznie zwróconej na rzecz podróżnych stanowi zwrot poniesionych kosztów i nie może być dokumentowany fakturą VAT. (...) Natomiast, jak słusznie zauważa Spółka, kwotę prowizji, jaka stanowi Jej wynagrodzenie z tytułu świadczonych usług należy udokumentować poprzez wystawienie faktury VAT z zastosowaniem stawki podatku VAT w wysokości 23%.”

Nawiązując do powyższych stanowisk zaznaczyć należy jednak, iż w opisanym w stanie faktycznym przypadku to Podatnik będący sprzedawcą dokonywać będzie zwrotu VAT na rzecz podróżnych – w tym wypadku zatem kwota pobieranej prowizji nie będzie stanowić zapłaty za świadczoną przez Podatnika na rzecz podróżnego usługę ”zwrotu VAT”, kwota ta nie będzie zatem podlegać opodatkowaniu VAT.

Mając na uwadze powyższe, stanowisko Podatnika uznać należy za prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, ze zm.; dalej jako: „ustawa” lub „ustawa o VAT”), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów – jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy – rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary – stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ww. ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów, w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy o podatku od towarów i usług. Pojęcie usługi według ustawy o podatku od towarów i usług jest szersze od definicji usługi w rozumieniu klasyfikacji statystycznych. Oznacza to, że w definicji tej mieszczą się również określone zachowania, które nie zostały sklasyfikowane w PKWiU, o której mowa w art. 5a ustawy. Usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący z niego korzyść (choćby potencjalną).

Zatem aby ocenić czy doszło do świadczenia przez Wnioskodawcę czynności opodatkowanej należy rozpatrzyć czy przez Wnioskodawcę w ogóle były świadczone jakiekolwiek czynności, a jeżeli tak to czy czynność ta była odpłatna i czy był beneficjent tego świadczenia.

Zgodnie z artykułem 25 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, świadczeniem usług jest każde zachowanie się podmiotu w wykonaniu stosunku zobowiązaniowego, które niekoniecznie polega na fizycznym wykonaniu jakiejkolwiek czynności lub podjęciu działania. Dyrektywa obejmuje definicją świadczenia usług również zobowiązanie do zaniechania działania bądź do tolerowania czynności lub sytuacji. Konstrukcja ta stanowi nawiązanie do szerokiego pojęcia świadczenia wywodzącego się jeszcze z prawa rzymskiego, będącego podwaliną współczesnych europejskich systemów prawnych. W prawie rzymskim pojęcie świadczenia obejmowało bowiem zarówno przeniesienie na wierzyciela własności rzeczy lub ustanowienie dla niego ograniczonego prawa rzeczowego (dare), jak i wykonywanie innych czynności faktycznych lub prawnych, w tym powstrzymanie się od działania (facere, non-facere) oraz każde inne świadczenie, które mogło być treścią zobowiązania (praestare), a jednocześnie było możliwe do wykonania, zgodne z prawem i dobrymi obyczajami oraz wystarczająco określone i przedstawiające wartość majątkową możliwą do wyrażenia w pieniądzach.

Zgodnie z przepisem art. 126 ust. 1 osoby fizyczne niemające stałego miejsca zamieszkania na terytorium Unii Europejskiej, zwane dalej „podróżnymi”, mają prawo do otrzymania zwrotu podatku zapłaconego przy nabyciu towarów na terytorium kraju, które w stanie nienaruszonym zostały wywiezione przez nie poza terytorium Unii Europejskiej w bagażu osobistym podróżnym, z zastrzeżeniem ust. 3 oraz art. 127 i 128.

W myśl art. 126 ust. 2 ustawy stałe miejsce zamieszkania, o którym mowa w ust. 1 ustala się na podstawie paszportu lub innego dokumentu stwierdzającego tożsamość.

Stosownie do art. 127 ust. 1 ustawy, zwrot podatku, o którym mowa w art. 126 ust. 1, przysługuje w przypadku zakupu towarów u podatników, zwanych dalej „sprzedawcami”, którzy:

1. są zarejestrowani jako podatnicy podatku oraz
2. prowadzą ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących, oraz
3. zawarli umowy w sprawie zwrotu podatku przynajmniej z jednym z podmiotów, o których mowa w ust. 8.
   
   

Przepisu ust. 1 pkt 3 nie stosuje się w przypadku, gdy sprzedawca dokonuje zwrotu podatku podróżnemu (art. 127 ust. 2).

Zgodnie z art. 127 ust. 4 ustawy sprzedawcy są obowiązani:

1. poinformować naczelnika urzędu skarbowego na piśmie, że są sprzedawcami;
2. zapewnić podróżnym pisemną informację o zasadach zwrotu podatku w czterech językach: polskim, angielskim, niemieckim i rosyjskim;
3. oznaczyć punkty sprzedaży znakiem informującym podróżnych o możliwości zakupu w tych punktach towarów, od których przysługuje zwrot podatku;
4. poinformować naczelnika urzędu skarbowego o miejscu, gdzie podróżny dokonujący u nich zakupu towarów może odebrać podatek, oraz z kim mają zawarte umowy o zwrot podatku, i przedłożyć kopie tych umów.
   
   

Zatem sprzedawca uprawniony do oferowania towarów w systemie TAX FREE musi spełniać obligatoryjnie warunki tj. sprzedawca taki musi być zarejestrowanym podatnikiem VAT oraz musi prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących. Ponadto sprzedawca taki musi pisemnie poinformować naczelnika urzędu skarbowego, że będzie takim sprzedawcą oraz o miejscu, gdzie podróżny dokonujący u niego zakupu może odebrać podatek. Ponadto sprzedawca taki musi zapewnić podróżnym pisemną informację o zasadach zwrotu i oznaczyć punkty sprzedaży znakiem informującym podróżnych o możliwości zakupu w tych punktach towarów, od których przysługuje zwrot podatku.

Zwrot podatku podróżnym jest dokonywany w złotych przez sprzedawcę lub przez podmioty, których przedmiotem działalności jest dokonywanie zwrotu, o którym mowa w art. 126 ust. 1. Zwrot podatku jest dokonywany w formie wypłaty gotówkowej lub polecenia przelewu, czeku rozrachunkowego lub karty płatniczej (art. 127 ust. 5).

W odniesieniu do art. 128 ust. 1 ustawy, zwrot podatku może być dokonany, jeżeli podróżny wywiózł zakupiony towar poza terytorium Unii Europejskiej nie później niż w ostatnim dniu trzeciego miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonał zakupu.

Podstawą do dokonania zwrotu podatku jest przedstawienie przez podróżnego dokumentu wystawionego przez sprzedawcę, na którym urząd celno-skarbowy potwierdził stemplem zaopatrzonym w numerator wywóz towarów. Do dokumentu powinien być przymocowany wystawiony przez sprzedawcę paragon z kasy rejestrującej, o której mowa w art. 111 ust. 1 (art. 128 ust. 2).

Urząd celno-skarbowy potwierdza wywóz towaru na dokumencie, o którym mowa w ust. 2, po sprawdzeniu zgodności danych dotyczących podróżnego zawartych w tym dokumencie z danymi zawartymi w przedstawionym paszporcie lub innym dokumencie stwierdzającym tożsamość (art. 128 ust. 3).

Przepis ust. 3 stosuje się odpowiednio do potwierdzania wywozu z terytorium Unii Europejskiej towarów nabytych przez podróżnego na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju (art. 128 ust. 4).

W przypadku gdy podróżny opuszcza terytorium Unii Europejskiej z terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju, zwrot podatku przysługuje, jeżeli dokument, o którym mowa w ust. 2, został potwierdzony przez właściwy organ celny, przez który towary zostały wywiezione z terytorium Unii Europejskiej (art. 128 ust. 5).

Zgodnie z art. 128 ust. 6 ustawy sprzedawcy oraz podmioty, o których mowa w art. 127 ust. 5, dokonujący zwrotu podatku podróżnemu mają prawo do pobrania od podróżnego prowizji od zwracanej kwoty podatku.

System zwrotu podatku podróżnym dotyczy jedynie obrotu detalicznego, tj. takiego, który ma charakter okazjonalny lub składa się wyłącznie z towarów przeznaczonych na użytek własny podróżnych, lub ich rodzin lub z towarów przeznaczonych na prezenty, rodzaj i ilość takich towarów nie może wskazywać na ich przywóz lub wywóz w celach handlowych.

W tym miejscu wskazać również wyraźnie należy, że wywóz towarów w tzw. Systemie „Tax Free” został uregulowany w ustawie o podatku od towarów i usług w Dziale XII „Procedury szczególne”, Rozdziale 6 „System zwrotu podatku podróżnym”. Tym samym system ten jest wyjątkiem od zasady ogólnej dotyczącej wywozu towarów poza terytorium Unii Europejskiej i dotyczy jedynie obrotu detalicznego tj. takiego, które pozbawione jest aspektu handlowego (w literaturze używa się dla takiego określenia eksport detaliczny). Przesądza o tym nie tylko zastrzeżenie co do wywozu danego towaru w bagażu osobistym, ale też możliwość odformalizowania zgłoszenia celnego w ramach celnej procedury wywozu towaru. Zatem dostawa takiego rodzaju towaru (towarów) albo takiej ilości danego towaru (towarów), że ich następcze wywiezienie poza terytorium Unii Europejskiej nie jest możliwe w bagażu osobistym podróżnego nie może korzystać z przedmiotowej procedury szczególnej. Dostawa i wywóz towaru, których ilość wskazuje na charakter inny niż detaliczny (prywatny, osobisty) winny podlegać zasadom ogólnym regulującym procedury eksportowe, czy to na gruncie podatku od towarów i usług, czy to na gruncie przepisów celnych.

Z powyższych przepisów wynika, że podmioty, które nie mają stałego miejsca zamieszkania na terytorium Unii Europejskiej dokonujący zakupu towarów w Polsce mogą otrzymać zwrot kwoty stanowiącej podatek VAT, który został naliczony przez sprzedawców tych towarów. Prawo do otrzymania zwrotu wynika z art. 126 ust. 1 ustawy i występuje wówczas gdy towary, w stanie nienaruszonym, zostaną wywiezione przez podróżnego poza terytorium Unii Europejskiej w jego bagażu osobistym.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca zamierza prowadzić działalność w zakresie sprzedaży towarów. Względem obcokrajowców Wnioskodawca zamierza dokonywać sprzedaży towarów i zwrotu VAT w ramach systemu TAX FREE. Nie będzie działać jako jednostka prowadząca działalność w zakresie zwrotów VAT, o której mowa w art. 127 ust. 5 ustawy o VAT. Wnioskodawca planuje pobierać prowizje od zwracanych kwot podatku.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą tego, czy prowizja, o której mowa w art. 128 ustawy o VAT stanowić będzie zapłatę za podlegającą opodatkowaniu usługę świadczoną przez Podatnika (zwrot VAT podróżnym), w związku z czym od kwoty pobieranej prowizji Podatnik będzie musiał rozliczyć VAT.

Wnioskodawca – Sprzedawca – zwraca podróżnym kwotę podatku VAT pobranego uprzednio od podróżnego pomniejszoną o kwotę prowizji. Różnica pomiędzy wypłaconą przez Sprzedawcę kwotą a kwotą zwróconą podróżnemu stanowi wynagrodzenie Sprzedawcy za czynność dokonania zwrotu podatku podróżnym. Prowizja, którą Sprzedawca uzyskuje pozostaje w związku z dokonywanymi czynnościami.

Należy zauważyć, że:

• wnioskodawca wykonuje określone czynności – zwraca podatek VAT,
• nabywca jest beneficjentem ww. czynności – odzyskuje zapłacony podatek,
• istnieje zapłata za wykonaną czynność – prowizja
  
  

Wynagrodzeniem Sprzedawcy jest więc wysokość potrącanej prowizji od zwracanej kwoty podatku na rzecz podróżnego, pomniejszająca kwotę zwrotu. Za czynność dokonania zwrotu podatku na rzecz podróżnego Wnioskodawca ma prawo pobrać prowizję od zwracanej kwoty. Potrącane kwoty stanowią wynagrodzenie Sprzedającego z tytułu dokonania zwrotu podatku na rzecz podróżnych. Zatem Sprzedawca świadczy odpłatną usługę na rzecz podróżnego.

Toteż czynność wykonywana przez Wnioskodawcę skutkuje uzyskaniem bezpośrednich korzyści przez nabywcę towarów, który płaci prowizję. Tym samym czynności podejmowane w zamian za takie wynagrodzenie stanowią świadczenie usług podlegające opodatkowaniu VAT. Kryterium decydującym o kwalifikacji danej transakcji jako świadczenie usług podlegające opodatkowaniu jest obecność identyfikowalnego konsumenta – beneficjenta usługi, który za nią płaci.

W analizowanym przypadku prowizja Sprzedawcy jest zapłatą za czynność dokonania zwrotu podatku na rzecz podróżnego (jest to różnica pomiędzy kwotą pobraną przez Sprzedawcę a kwotą wypłaconą podróżnemu.

Na tle przywołanych przepisów i przedstawionych okoliczności niniejszego wniosku należy stwierdzić, że Wnioskodawca – Sprzedawca – zobowiązujący się do dokonania z potraceniem prowizji zwrotu podatku od towarów i usług na rzecz podróżnych świadczy na rzecz podróżnego odpłatną usługę, o której mowa w art. 8 ustawy o podatku od towarów i usług. Prowizja pobrana przez Sprzedającego stanowi odpłatność za wykonanie czynności zwrotu podatku VAT podróżnym. Pobrana prowizja pozostaje więc w bezpośrednim związku z czynnością dokonania zwrotu. W konsekwencji Wnioskodawca od kwoty pobieranej prowizji będzie musiał rozliczyć podatek VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Końcowo, odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych należy zauważyć, że wydawane są one w indywidualnych sprawach podatników i niewątpliwie kształtują sytuację prawną tych podatników w sprawach będących przedmiotem rozstrzygnięć, lecz dotyczą konkretnych stanów faktycznych i nie mają mocy prawa powszechnie obowiązującego co oznacza , że należy je traktować indywidualnie. Dodatkowo należy wskazać, że przytoczone przez Wnioskodawcę fragmenty interpretacji dotyczą odmiennych sytuacji niż te przedstawione w złożonym wniosku. Dotyczą bowiem rozliczeń pomiędzy pośrednikiem a sprzedawcą, gdzie pośrednik był wynagradzany, a czynność ta podlegała opodatkowaniu, poza zakresem opodatkowania był natomiast zwrot podatku VAT podróżnemu. Z powyższych interpretacji wynika, że pobrana przez pośrednika prowizja podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego, zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

Zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu sprawy. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2017 r., poz. 1369, ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.