Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1-3.4012.300.2018.1.EB
z 6 lipca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 17 maja 2018 r. (data wpływu 25 maja 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku zbycia usytuowanych w kamienicy lokali mieszkalnych i użytkowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 maja 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku zbycia usytuowanych w kamienicy lokali mieszkalnych i użytkowych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą m.in. w zakresie wynajmu i zarządzania nieruchomościami oraz obrotu nieruchomościami (kupno i sprzedaż nieruchomości na własny rachunek). W ramach swojej działalności realizuje różne projekty, w tym zakup nieruchomości, przeprowadzenie w nich gruntownego remontu, a następnie sprzedaż z zyskiem.

Obecnie Wnioskodawca planuje zakup całej kamienicy mieszkalnej, wybudowanej w okresie przedwojennym (przed 1939 r.). Kamienica stanowi budynek wielorodzinny mieszkalny wskazany w PKOB pod numerem 1122. Sprzedawcą kamienicy będzie osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, która sama nabyła kamienicę około 2000 r., choć Wnioskodawca nie zna konkretnej daty. W konsekwencji sprzedaż będzie miała charakter prywatny, nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a Wnioskodawca zapłaci podatek od czynności cywilnoprawnych od nabycia kamienicy.

W kamienicy będzie znajdowało się kilkanaście lokali (w większości mieszkalnych), których samodzielność stwierdzona zostanie zaświadczeniem starosty (prezydenta miasta) i które od wielu lat (znacznie ponad 2 lata) były używane. Lokale są wynajmowane przez dotychczasowego właściciela co najmniej od dnia nabycia kamienicy, a więc od około 2000 r., jednak charakter budynku wskazuje, że lokale te były przedmiotem najmu już znacznie wcześniej, tj. jeszcze przed II Wojną Światową. Co istotne, lokale nie są obecnie prawnie wyodrębnione, tj. na chwilę zakupu kamienicy lokale nie będą przedmiotem odrębnej własności.

Wnioskodawca nie wprowadzi kamienicy do ewidencji środków trwałych, ale zaewidencjonuje jej zakup jako towar handlowy. Kamienica nie spełni bowiem definicji środka trwałego – Wnioskodawca w żadnym momencie nie będzie jej używał na potrzeby własnej działalności, a jedynie wyremontuje ją, aby sprzedać lokale w kamienicy z zyskiem, w możliwie najkrótszym czasie.

Po zakupie kamienicy Wnioskodawca zamierza niezwłocznie ustanowić odrębną własność wszystkich lokali w formie aktu notarialnego, przeprowadzić gruntowny remont kamienicy (m.in. remont elewacji, wymianę instalacji wodnej, kanalizacyjnej, elektrycznej, gazowej, wymianę okien), a następnie sprzedać poszczególne, wyodrębnione już lokale na rzecz docelowych klientów. W kamienicy będą znajdowały się zarówno lokale mieszkalne, jak i użytkowe, przy czym stosunek liczby lokali mieszkalnych w kamienicy w stosunku do wszystkich lokali wyniesie ponad połowę (ok. 60%).

Wnioskodawca przeprowadzi w kamienicy remont, którego łączna wartość nie przekroczy 30% ceny zakupu kamienicy (Wnioskodawca szacuje, że wydatki na remont osiągną około 25% tej wartości). Jednakże poza remontem kamienicy jako całości (wymianą elewacji i instalacji gazowej, wodnej, kanalizacyjnej, elektrycznej) Wnioskodawca planuje również gruntowny remont wybranych przez siebie lokali (zależnie od potrzeb biznesowych). Ponieważ remonty konkretnych lokali (np. kładzenie tynków, wymiana podłóg) nastąpią już po ustanowieniu odrębnej własności tych lokali, to koszty remontów konkretnych lokali mogą przekroczyć 30% uzyskanej ceny sprzedaży wyremontowanych lokali.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w przedstawionym zdarzeniu przyszłym, ustanowienie odrębnej własności lokali, które od wielu lat (ponad dwóch lat) były samodzielne i zamieszkane (wynajmowane od 2000 r.), spowoduje, że późniejsze ustanowienie ich odrębnej własności i sprzedaż przez Wnioskodawcę stanowi „oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi po ich wybudowaniu” w rozumieniu art. 2 pkt 14 lit a) ustawy o podatku od towarów i usług?
2. Czy w przedstawionym zdarzeniu przyszłym, sprzedaż przez Wnioskodawcę odrębnej własności lokali, może korzystać ze zwolnienia od podatku niezależnie od tego, czy wydatki remontowe poniesione na lokal przekroczą 30% wartości tego lokalu?

Zdaniem Wnioskodawcy (pytanie nr 1), ustanowienie odrębnej własności lokalu, który był wcześniej przez wiele lat (ponad 2 lata) używany na podstawie umowy najmu, nie stanowi „oddania do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi po jego wybudowaniu”, w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy o podatku od towarów i usług. Przytoczone sformułowanie, jak i samą definicję pierwszego zasiedlenia wskazaną w tym przepisie, trzeba rozumieć możliwie szeroko, jako faktyczne „oddanie do użytkowania”. Czynności o charakterze czysto formalnym, jako ustanowienie odrębnej własności lokalu, nie stanowią o tym, czy następuje ponowne pierwsze zasiedlenie tego lokalu. Lokal do tej pory istniał, był samodzielny i od wielu lat był wynajmowany, a sam budynek ma kilkadziesiąt lat.

W konsekwencji, zmianie uległ jedynie status prawny już używanego lokalu, co nie skutkuje jego ponownym „pierwszym zasiedleniem” w rozumieniu cytowanego przepisu, a ustanowienie odrębnej własności lokalu nie stanowi jego „wybudowania”. Stanowisko Wnioskodawcy wynika z ugruntowanego orzecznictwa i potwierdzone jest interpretacjami indywidualnymi wydanymi w podobnych sprawach. Jako przykład wskazać można interpretację Dyrektora IS w Warszawie z 20 stycznia 2016 r. nr IPPP1/4512-1171/15-2/KR oraz interpretację z 5 czerwca 2015 r., nr IPPP2/4512-296/15-2/BH.

Zdaniem Wnioskodawcy (pytanie nr 2), sprzedaż odrębnej własności lokalu może korzystać ze zwolnienia od podatku niezależnie od tego, czy wydatki remontowe poniesione na lokal przekroczą 30% wartości tego lokalu.

Przewidziano dwa zwolnienia od podatku do towarów i usług dla dostawy nieruchomości (w tym lokali):

1. gdy dostawa części budynku (lokalu) jest dokonywana po upływie co najmniej 2 lat od jego pierwszego zasiedlenia. Przy czym przez „pierwsze zasiedlenie” rozumie się również sytuację, w której podatnik rozpoczyna korzystanie z lokalu po jego ulepszeniu, jeżeli poniesione na ten cel wydatki stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej lokalu (art. 43 ust. 1 pkt 10 w zw. z art. 2 pkt 14 ustawy o podatku od towarów i usług).
2. gdy w stosunku do sprzedawanego lokalu podatnikowi nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a podatnik nie ponosił wydatków na jego ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej. Zatem upraszczając, warunkiem wspólnym dla zastosowania każdego z tych zwolnień jest, aby wydatki poniesione na ulepszenie części budynku (lokalu), stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej tego lokalu.

Ograniczenie to ma jednak zastosowanie wyłącznie do nieruchomości będących środkami trwałymi. Świadczy o tym fakt, że ustawodawca posłużył się pojęciami „ulepszenie” oraz „wartość początkowa”, które w prawie podatkowym mają określone znaczenie i odnoszą się wyłącznie do środków trwałych. Podkreśla to treść art. 2 pkt 14 lit. b) ustawy o podatku od towarów i usług, który wprost odsyła w tym zakresie do „przepisów o podatku dochodowym”.

Zatem w sytuacji dokonywania nakładów w budynkach niebędących środkami trwałymi prowadzonego przedsiębiorstwa nie dochodzi do ich ulepszenia w rozumieniu ww. przepisów. W konsekwencji, powyższe ograniczenia nie mają zastosowania do nieruchomości będących towarami handlowymi. Potwierdza to m.in. stanowisko doktryny: „Przepisy dotyczącego pierwszego zasiedlenia w zakresie ulepszeń wynoszących 30% wartości początkowej nie znajdą natomiast zastosowania do nieruchomości inwestycyjnej” (J. Matarewicz, Ustawa o podatku od towarów i usług. Komentarz aktualizowany, art. 2, LEX 2018). Podobnie wskazuje się w licznych interpretacjach podatkowych wydawanych w podobnych sprawach. Jako przykład wskazać można na interpretacje indywidualne:

• Dyrektora IS w Katowicach z 20 października 2016 r., sygn. IBPP1/4512-544/16-2/ES,
• Dyrektora IS w Poznaniu z 14 lipca 2014 r., sygn. ILPP2/443-347/14-4/AK,
• Dyrektora IS w Warszawie z 16 września 2015 r., sygn. IPPP2/4512-607/15-3/DG.

Wobec powyższych rozstrzygnięć, w przedstawionym zdarzeniu przyszłym, ograniczenia zawarte w art. 43 ust. 1 pkt 10 w zw. z art. 2 pkt 14 lit. b) ustawy o podatku od towarów i usług oraz w art. 43 ust. 1 pkt l0a lit. b) ustawy, nie mają zastosowania w przypadku sprzedawanych przez Wnioskodawcę lokali w kamienicy. Wynika to z faktu, że sama kamienica, jak i wyodrębnione przez Wnioskodawcę lokale, stanowią dla niego towary handlowe, a nie środki trwałe.

Wobec tego, dla zastosowania zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, wystarczające będzie, że Wnioskodawca wykaże, że lokal sprzedawany jest po upływie 2 lat od oddania tego lokalu do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich wybudowaniu. Bez znaczenia pozostanie wysokość wydatków na remont tego lokalu lub kamienicy.

Natomiast gdyby Wnioskodawca nie mógł skorzystać ze zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, to dla objęcia dostawy lokalu zwolnieniem z art. 43 ust. 1 pkt l0a ustawy, wystarczające będzie wykazanie, że w stosunku do tego lokalu (jak i całej kamienicy) nie przysługiwało Wnioskodawcy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Bez znaczenia pozostanie wysokość wydatków na remont tego lokalu lub kamienicy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary – na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednocześnie zaznacza się, że w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110 wynosi 23%.

Z uwagi na fakt, że ustawa o podatku od towarów i usług oraz przepisy wykonawcze do tej ustawy nie zawierają definicji lokalu mieszkalnego i lokalu użytkowego, należy posiłkować się w tym zakresie przepisami ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. z 2018 r., poz. 716).

Stosownie do treści art. 7 ust. 1 i ust. 2 ww. ustawy o własności lokali – odrębną własność lokalu można ustanowić w drodze umowy, a także jednostronnej czynności prawnej właściciela nieruchomości albo orzeczenia sądu znoszącego współwłasność. Umowa o ustanowieniu odrębnej własności lokalu powinna być dokonana w formie aktu notarialnego; do powstania tej własności niezbędny jest wpis do księgi wieczystej.

Z powyższych przepisów wynika, że odrębną nieruchomość może stanowić samodzielny lokal, a dla powstania odrębnej własności lokali niezbędny jest wpis do księgi wieczystej mający charakter konstytutywny. Bez wpisu do księgi wieczystej odrębna własność lokalu (części budynku) nie może skutecznie powstać. Na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług lokal ten staje się odrębnym od budynku towarem i stanowi samodzielny przedmiot czynności podlegającej opodatkowaniu tym podatkiem.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy budynków, budowli i ich części zostały określone w art. 43 ustawy.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Z powyższego uregulowania wynika, że dostawa budynków, budowli lub ich części jest – co do zasady – zwolniona od podatku od towarów i usług. Wyjątek stanowi dostawa w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz jeżeli pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Zatem dla ustalenia zasad opodatkowania dostawy budynków, budowli lub ich części kluczowym jest ustalenie, kiedy nastąpiło pierwsze zasiedlenie i jaki upłynął okres od tego momentu.

Przez pierwsze zasiedlenie – według art. 2 pkt 14 ustawy – rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Z kolei przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L z dnia 11 grudnia 2006 r., Nr 347, str. 1, z późn. zm.) zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE Rady, posługują się pojęciem „pierwszego zasiedlenia”, jednakże nie definiują tego pojęcia oraz nie wprowadzają dodatkowych określających go warunków.

W konsekwencji zarówno zgodnie z przepisami Dyrektywy 2006/112/WE Rady oraz w świetle utrwalonego w tej materii orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej pierwsze zasiedlenie budynku należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. W efekcie, aby w tej sytuacji można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do zajęcia budynku, jego używania, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej.

Zgodnie jednak z art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady, państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności jednej z następujących transakcji:

1. dostawa budynku lub części budynku oraz związanego z nim gruntu, przed pierwszym zasiedleniem;
2. dostawa terenu budowlanego.

Jak stanowi art. 12 ust. 2 zdanie drugie Dyrektywy 2006/112/WE Rady, państwa członkowskie mogą określić szczegółowe zasady stosowania kryterium, o którym mowa w ust. 1 lit. a), do przebudowy budynków oraz zdefiniować pojęcie „gruntu związanego z budynkiem”.

Tym samym państwa członkowskie mają możliwość określenia szczegółowych zasad stosowania kryterium pierwszego zasiedlenia jedynie w odniesieniu do sprecyzowanej kategorii czynności, tj. przebudowy budynków.

Należy zauważyć, że w kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 14 maja 2015 r. o sygn. akt I FSK 382/14. Sąd w wyroku tym stwierdził, że „(…) definicja »pierwszego zasiedlenia (zajęcia)« zawarta w dyrektywie 112 ma charakter autonomiczny. Zatem nie było konieczne jej definiowanie w ustawie o VAT, poza przypadkami wskazanymi w treści art. 12 ust. 2 zdanie drugie dyrektywy 112 czyli przebudowy budynku. Z powyższego wynika, że polski ustawodawca nie miał uprawnienia do precyzowania warunków zastosowania kryterium pierwszego zasiedlenia w odniesieniu do sytuacji zaistniałych po wybudowaniu budynku. Polski ustawodawca zdecydował się na doprecyzowanie ww. pojęcia celem wyjaśnienia zakresu zwolnienia z VAT. Porównując zakresy definicji »pierwszego zasiedlenia« wynikające z ustawy o VAT i dyrektywy 112 należy stwierdzić, że ustawodawca polski dokonał zawężenia ww. definicji w porównaniu do definicji unijnej. Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako »pierwsze zajęcie budynku, używanie«. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT. Sąd krajowy celem zapewnienia skuteczności normom dyrektywy 112 stwierdził zatem częściową niezgodność art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT z art. 12 ust. 1 lit. a) i 2 dyrektywy 112, jak też art. 135 ust. 1 lit. j) dyrektywy 112. Mowa tu o części dotyczącej użytego w treści art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT warunku »w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu«. Warunek ten w istocie doprowadza do sztucznego różnicowania sytuacji podmiotu gospodarczego, który po wybudowaniu budynku część oddał w najem a część budynku wykorzystywał na potrzeby własnej działalności gospodarczej albowiem w obydwóch przypadkach doszło do korzystania z budynku. W pozostałym zaś zakresie należy dokonać wykładni prounijnej art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT i skorygować treść w następujący sposób: pod pojęciem pierwszego zasiedlenia – rozumie się przez to użytkowanie przez pierwszego nabywcę lub użytkownika budynków, budowli lub ich części, po ich wybudowaniu”.

Zauważyć ponadto należy, że ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera własnej definicji ulepszenia ani wartości początkowej środka trwałego, w tym zakresie zatem należy odwołać się do przepisów ustaw o podatku dochodowym.

Zgodnie z art. 16g ust. 13 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1036), jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1 i 3-11, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 10 000 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 10 000 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Analizując treść wniosku w kontekście definicji pierwszego zasiedlenia należy stwierdzić, że w rozpatrywanej sprawie w odniesieniu do usytuowanych w kamienicy lokali mieszkalnych i użytkowych, ustanowienie ich odrębnej własności i sprzedaż nie będą stanowiły oddania do użytkowania w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi po ich wybudowaniu, czyli nie będą pierwszym zasiedleniem, w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy o podatku od towarów i usług. Należy bowiem zauważyć, że czynność ustanowienia odrębnej własności – zgodnie z ustawą o własności lokali – będzie w tym przypadku czynnością czysto formalną, zmierzającą do uregulowania kwestii prawnej lokali, co będzie znajdowało swoje odzwierciedlenie w księgach wieczystych. Opisane lokale znajdujące się w kamienicy w rzeczywistości istnieją od wielu lat i są wynajmowane przez dotychczasowego właściciela co najmniej od 2000 r. Zatem – jak już wskazano – ustanowienie odrębnej własności lokali i jednoczesna sprzedaż, nie będą stanowiły ich pierwszego zasiedlenia. Ponadto należy stwierdzić, że wydatki które zostaną poniesione na remont kamienicy, nie będą stanowiły wydatków na ulepszenie w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym, gdyż kamienica wraz z znajdującymi się w niej lokalami mieszkalnymi i użytkowymi, nie będzie środkiem trwałym Wnioskodawcy, lecz towarem handlowym. Jak już zaznaczono, na gruncie prawa podatkowego „ulepszenie” jest pojęciem, które dotyczy wyłącznie składników majątku będących środkami trwałymi. Tym samym w rozpatrywanym przypadku nie dojdzie do pierwszego zasiedlenia w rozumieniu art. 2 pkt 14 lit. b) ustawy. W konsekwencji sprzedaż lokali mieszkalnych i użytkowych będzie korzystała ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, gdyż nastąpi po upływie co najmniej dwóch lat od pierwszego zasiedlenia tych lokali. Zwolnienie to będzie miało zastosowanie niezależnie od wysokości wydatków poniesionych na remont danego lokalu.

W związku z powyższym rozstrzygnięciem, bezzasadne stało się rozstrzygnięcie kwestii zwolnienia od podatku planowanej przez Wnioskodawcę sprzedaży lokali na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy przedstawione w wniosku jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.