Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-3.4012.236.2018.1.MK
z 6 lipca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 kwietnia 2018 r. (data wpływu 8 maja 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania Wnioskodawcy za podatnika podatku VAT z tytułu dzierżawy działki – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 maja 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania Wnioskodawcy za podatnika podatku VAT z tytułu dzierżawy działki.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Dnia 12 maja 2014 r. została podpisana umowa na dzierżawę działki. Przedmiotem umowy było oddanie przez Wnioskodawcę wydzierżawiającemu części ww. gruntu o łącznej powierzchni 1,9 ha. Sukcesywne przekazywanie Przedmiotu Umowy przez wydzierżawiającego następowało na podstawie protokołów określających powierzchnię przejmowanego terenu, po uzyskaniu przez dzierżawcę prawomocnej koncesji na wydobywanie kopaliny z Przedmiotu Umowy. Rozpoczęcie eksploatacji złoża znajdującego się w każdorazowo przekazywanej części powierzchni Przedmiotu Umowy następowało po uiszczeniu przez dzierżawcę części czynszu dzierżawnego. Strony ustaliły, że dzierżawca zapłaci wydzierżawiającemu czynsz dzierżawy za cały okres dzierżawy w kwocie 90 000 (dziewięćdziesiąt tysięcy złotych 00/100) z 1 ha części powierzchni Przedmiotu Umowy. Okres dzierżawy ustalono na 3 lata, łącznie wydzierżawiający zapłacił kwotę 176 804 (sto siedemdziesiąt sześć tysięcy osiemset cztery złote 00/100) we wrześniu 2016. Kwota ta została wypłacona jednorazowo.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w zaistniałym stanie faktycznym słuszne jest zakwalifikowanie Wnioskodawcy jako czynnego podatnika VAT ze względu na przekroczenie limitu przychodu obowiązującego w 2016 r. tj. 150 000 ( sto pięćdziesiąt tysięcy złotych 00/100)?

Zdaniem Wnioskodawcy, nie powinien on być uznany za czynnego podatnika VAT ponieważ nie prowadzi działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, usługa ta nie wyczerpuje znamion działalności gospodarczej o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług z 11 marca 2004.

Art. 15 ust. 2 mówi o działalności gospodarczej wykonywanej w sposób ciągły, w przedstawionym stanie faktycznym zapłata za najem była jednorazowa więc powinna być zakwalifikowana jako działalność wykonywana osobiście, nieruchomość, o której mowa jest składnikiem majątku osobistego wnioskodawcy. Dzierżawa nie miała charakteru ciągłego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów lub świadczenie usługi w rozumieniu art. 7 ust. 1 oraz art. 8 ust. 1 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Z treści art. 15 ust. 1 ustawy wynika, że podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Na mocy art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025 z późn. zm.) przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Z powyższych przepisów wynika, że umowa dzierżawy jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną. Odpowiednikiem świadczenia wydzierżawiającego polegającego na oddaniu rzeczy do używania i pobierania pożytków, jest świadczenie dzierżawcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu. Wobec tego, umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i pobierania pożytków, w związku z czym stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie przedmiotu dzierżawy przez dzierżawcę. Oznacza to, że czynność polegająca na wydzierżawieniu nieruchomości w zamian za uzyskane wynagrodzenie spełnia warunki do uznania tej czynności za świadczenie usługi, o której mowa w art. 8 ust. 1 ustawy.

Ponadto, należy stwierdzić, że będąca usługą dzierżawa, wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej, jeżeli wykonywana jest w sposób ciągły dla celów zarobkowych, bez względu na to, czy dzierżawa będzie prowadzona w ramach działalności gospodarczej, czy jako odrębne źródło przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych. Sam charakter stosunku prawnego, jaki kształtuje umowa dzierżawy, wskazuje, że ma ona długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe.

Zatem, co do zasady, dzierżawa gruntów stanowi odpłatne świadczenie usług, podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT oraz nosi znamiona działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy.

Jak wynika z okoliczności sprawy, dnia 12 maja 2014 r. została podpisana umowa na dzierżawę działki. Przedmiotem umowy było oddanie przez Wnioskodawcę wydzierżawiającemu części ww. gruntu. Sukcesywne przekazywanie Przedmiotu Umowy przez wydzierżawiającego następowało na podstawie protokołów określających powierzchnię przejmowanego terenu, po uzyskaniu przez dzierżawcę prawomocnej koncesji na wydobywanie kopaliny z Przedmiotu Umowy. Rozpoczęcie eksploatacji złoża znajdującego się w każdorazowo przekazywanej części powierzchni Przedmiotu Umowy następowało po uiszczeniu przez dzierżawcę części czynszu dzierżawnego. Strony ustaliły, że dzierżawca zapłaci wydzierżawiającemu czynsz dzierżawy za cały okres dzierżawy. Okres dzierżawy ustalono na 3 lata, łącznie wydzierżawiający zapłacił wymaganą kwotę w wysokości 176 804 zł we wrześniu 2016. Kwota ta została wypłacona jednorazowo.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą zakwalifikowania Wnioskodawcy jako czynnego podatnika VAT ze względu na przekroczenie limitu przychodu obowiązującego w 2016 r. tj. 150 000 zł.

Zdaniem Wnioskodawcy nie powinien On być uznany za czynnego podatnika VAT, ponieważ wykonywana przez niego czynność dzierżawy, opisana w stanie faktycznym, nie spełnia definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy.

Z takim stwierdzeniem nie można się zgodzić. Jak wskazano powyżej czynność dzierżawy wykonywana przez Wnioskodawcę spełnia wszystkie przesłanki za uznanie jej za działalność gospodarczą wynikającą z art. 15 ust. 2 ustawy. W odniesieniu do tego przepisu działalność gospodarcza obejmuje m.in. wszelką działalność usługodawców, a także wszelkie czynności polegające na wykorzystaniu towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Niewątpliwie z przedstawionego zdarzenia wynika, że Wnioskodawca świadczy usługę dzierżawy, za którą otrzymał wynagrodzenie. Usługa ta polega na wykorzystaniu gruntu w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Jak sam Wnioskodawca wskazuje okres dzierżawy ustalono na 3 lata, przy czym bez znaczenia jest, że dzierżawca zapłacił kwotę jednorazowo.

Ponieważ w przedmiotowej sprawie tut. Organ uznaje, że Wnioskodawca wykonuje działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usług dzierżawy to przepisy ustawy dotyczące art. 113 będą miały zastosowanie.

Do dnia 31 grudnia 2016 r. art. 113 ust. 1 ustawy, miał następujące brzmienie: „Zwalnia się od podatku podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 150.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.”

Na podstawie art. 113 ust. 2 ustawy, do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się:

1. wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju oraz sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju;
   
2. odpłatnej dostawy towarów i odpłatnego świadczenia usług, zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, z wyjątkiem
   1. transakcji związanych z nieruchomościami,
      
   2. usług, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 38-41,
      
   3. usług ubezpieczeniowych
   - jeżeli czynności te nie mają charakteru transakcji pomocniczych;
   
3. odpłatnej dostawy towarów, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji.
   
   
   

Jak wynika z powyższego przepisu wartość sprzedaży wynikająca z transakcji związanych z nieruchomościami powinna być wliczana do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1 tego artykułu.

Jak stanowi art. 113 ust. 4 ustawy, podatnicy, o których mowa w ust. 1 i 9, mogą zrezygnować ze zwolnienia określonego w ust. 1 i 9 pod warunkiem pisemnego zawiadomienia o tym zamiarze naczelnika urzędu skarbowego przed początkiem miesiąca, w którym rezygnują ze zwolnienia, a w przypadku podatników rozpoczynających w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5, którzy chcą zrezygnować ze zwolnienia od pierwszej wykonanej czynności – przed dniem wykonania tej czynności.

W myśl natomiast art. 113 ust. 5 ustawy, jeżeli wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 1 przekroczy kwotę, o której mowa w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę.

Zgodnie z art. 113 ust. 9 ustawy, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatnika rozpoczynającego w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5, jeżeli przewidywana przez niego wartość sprzedaży nie przekroczy, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej w roku podatkowym, kwoty określonej w ust. 1.

Stosownie do art. 113 ust. 10 ustawy jeżeli faktyczna wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 9, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej, przekroczy w trakcie roku podatkowego kwotę określoną w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę.

W myśl art. 113 ust. 13 ustawy zwolnień, o których mowa w ust. 1 i 9, nie stosuje się do podatników:

1. dokonujących dostaw:
   1. towarów wymienionych w załączniku nr 12 do ustawy,
      
   2. towarów opodatkowanych podatkiem akcyzowym, w rozumieniu przepisów o podatku akcyzowym, z wyjątkiem:
      • energii elektrycznej (PKWiU 35.11.10.0),
        
      • wyrobów tytoniowych,
        
      • samochodów osobowych, innych niż wymienione w lit. e, zaliczanych przez podatnika, na podstawie przepisów o podatku dochodowym, do środków trwałych podlegających amortyzacji,
   3. budynków, budowli lub ich części, w przypadkach, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 lit. a i b,
      
   4. terenów budowlanych,
      
   5. nowych środków transportu;
2. świadczących usługi:
   1. prawnicze,
      
   2. w zakresie doradztwa, z wyjątkiem doradztwa rolniczego związanego z uprawą i hodowlą roślin oraz chowem i hodowlą zwierząt, a także związanego ze sporządzaniem planu zagospodarowania i modernizacji gospodarstwa rolnego,
      
   3. jubilerskie;
3. nieposiadających siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju.
   
   

Z cytowanych powyżej przepisów wynika, że w 2016 r. limit wartości sprzedaży uprawniający do skorzystania z tak zwanego zwolnienia podmiotowego wynosił 150 000 zł. Wnioskodawca we wrześniu 2016 r. otrzymał wynagrodzenie na kwotę 176 804 zł, co oznacza, że limit wynikający z art. 113 ust. 1 ustawy został przekroczony. Sytuacja ta spowodowała, że wraz z tą czynnością zwolnienie podmiotowe utraciło moc. Wnioskodawca zatem powinien dokonać rejestracji dla celów podatku VAT jako podatnik VAT czynny i odprowadzić podatek VAT od tej transakcji.

Reasumując z uwagi na opis sprawy oraz powołane regulacje prawne, stwierdzić należy, że świadczenie usług dzierżawy działki przez Stronę będzie stanowiło prowadzenie działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Jak wyżej zaznaczył tut. Organ świadczenie usług dzierżawy nieruchomości odpowiada wskazanemu w art. 15 ust. 2 ustawy rodzajowi działalności gospodarczej polegającej na wykorzystywaniu towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Wnioskodawca wydzierżawia działkę uzyskując z tego tytułu przychód. Tym samym, dzierżawa działki stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług i podlega opodatkowaniu tym podatkiem na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 tej ustawy. Wnioskodawca prowadząc działalność gospodarczą z tytułu której, w 2016 r. przekroczył kwotę 150 000 zł, powinien dokonać rejestracji dla celów podatku VAT jako podatnik VAT czynny i odprowadzić w 2016 r. podatek VAT należny od tej transakcji.

Tym samym stanowisko, wskazujące, że czynność dzierżawy działki nie stanowi, działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 z poźn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.