Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL4.4012.201.2018.2.NK
z 4 lipca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 24 kwietnia 2018 r. (data wpływu 30 kwietnia 2018 r.), uzupełnionym pismami z dnia 25 kwietnia 2018 r. (data wpływu 2 maja 2018 r.) oraz z dnia 19 czerwca 2018 r. (data wpływu 25 czerwca 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku możliwości wystawienia faktury przez Komornika Sądowego w imieniu dłużnika w sytuacji zajęcia komorniczego należności z tytułu usługi wynajmu nieruchomości oraz braku prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktury wystawionej na rzecz Wnioskodawcy w ww. sytuacji – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 kwietnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku możliwości wystawienia faktury przez Komornika Sądowego w imieniu dłużnika w sytuacji zajęcia komorniczego należności z tytułu usługi wynajmu nieruchomości oraz braku prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktury wystawionej na rzecz Wnioskodawcy w ww. sytuacji. Wniosek uzupełniono pismami z dnia 25 kwietnia 2018 r. (data wpływu 2 maja 2018 r.) o dowody wpłaty opłaty za wydanie interpretacji oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz z dnia 19 czerwca 2018 r. (data wpływu 25 czerwca 2018 r.) informacje doprecyzowujące przedstawiony stan faktyczny, pytania, własne stanowisko Wnioskodawcy oraz informację dotyczącą sposobu doręczania korespondencji.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym, prowadzi działalność gospodarczą, skupioną głównie na produkcji różnego rodzaju materiałów z tworzyw sztucznych, która podlega podatkowaniu VAT.

W dniu 6 stycznia 2017 r. Wnioskodawca –(najemca) zawarł z Panem A, prowadzącym działalność gospodarczą pod nazwą „(…)”(wynajmujący) umowę najmu na okres 15 lat, przedmiotem której była zabudowana nieruchomość, nr dz. 66 o pow. 2.300 ha, dla której Sąd Rejonowy Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą KW nr (…).

W myśl § 3 ust. 1 Umowy, z tytułu najmu Wnioskodawca zobowiązał się do zapłaty na rzecz wynajmującego rocznego czynszu, którego wysokość wynosi 180.500 zł za cały przedmiot najmu. Czynsz najmu opłacany jest corocznie z góry, na podstawie faktury VAT, płatnej w terminie 14 dni od jej doręczenia na rachunek wynajmującego. Zgodnie z ust. 2 wskazanego postanowienia, czynsz najmu powiększony zostaje o podatek od towarów i usług według obowiązującej stawki.

Wnioskodawca przeznaczył ww. nieruchomość na potrzeby prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, powstała tam hala produkcyjna wyrobów z tworzyw sztucznych.

Wskazać należy, że krótko po zawarciu Umowy Pan A zaprzestał prowadzenia działalności gospodarczej. Wyjechał za granicę i do chwili obecnej Wnioskodawca nie ma z nim żadnego kontaktu. Jednocześnie został On wykreślony z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej.

W dniu 5 marca 2018 r. Wnioskodawca otrzymał od Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym wezwanie w sprawie egzekucyjnej skierowanej przeciwko dłużnikowi Panu A o należność na rzecz Pana B oraz Pani C informujące o zajęciu przez Niego wierzytelności wynikającej z ww. Umowy najmu. Jednocześnie zobowiązał najemcę do przekazania we właściwym terminie należności za zajętą wierzytelność w całości bezpośrednio na Jego konto bankowe.

W załączeniu do powyższego wezwania Wnioskodawca otrzymał fakturę VAT, dokumentującą usługę najmu ww. nieruchomości, zawierającą typowe elementy, w tym kwotę netto należności (180.500,00 zł), wartość 23% stawki VAT (41.515,00 zł) oraz łączną kwotę do zapłaty (222.015,00 zł).

Faktura wystawiona została przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym (wystawca). Sprzedawcą towaru uwzględnionym w fakturze jest dłużnik Pan A. Nabywcą towaru jest zaś Wnioskodawca. Przedmiotem faktury VAT (nazwa towaru) jest czynsz z tytułu najmu nieruchomości (…) wraz z budynkiem produkcyjno-magazynowym zgodnie z umową z dnia 6 stycznia 2017 r.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi sposób wystawienia niniejszej faktury. Faktura VAT za najem nieruchomości została wystawiona bowiem przez Komornika Sądowego, natomiast z treści jej wynika, iż sprzedawcą towaru jest dłużnik Pan A, podane zostały dwa numery identyfikacji podatkowej – w związku z tym nie jest pewne, czy została ona skonstruowana poprawnie w myśl m.in. art. 106e ustawy o podatku od towarów i usług. Jednocześnie faktura ta została wystawiona jako dowód sprzedania towaru w myśl art. 106c ustawy, pomimo, że dokumentuje usługę najmu stąd kolejna niepewność Wnioskodawcy co do prawidłowości jej wystawienia.

Ponadto z pisma z dnia 19 czerwca 2018 r. – stanowiącego uzupełnienie do wniosku – wynika, że:

1. Nieruchomość jest wykorzystywana przez Wnioskodawcę do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.
2. Zainteresowany nie dokonał zakupu ww. nieruchomości. Faktura została wystawiona przez Komornika Sądowego w celu udokumentowania usługi najmu nieruchomości (czynsz najmu za jeden rok), a nie sprzedania towaru.
3. Faktura była wystawiona przez Komornika Sądowego (określonego na fakturze jako wystawca) w imieniu Pana A (określonego na fakturze jako sprzedawca). W treści faktury zostały podane nr NIP zarówno wystawcy (Komornika Sądowego), jak i sprzedawcy (Pana A).
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania (ostatecznie sformułowane w piśmie z dnia 19 czerwca 2018 r.):

1. Czy Komornik Sądowy może wystawić fakturę w imieniu i na rzecz dłużnika w zakresie innym niż wymienionym w art. 106c ustawy o podatku towarów i usług, tj. dostawy towarów, o której mowa w art. 18 ustawy o podatku towarów i usług, a polegającym na dostawie usługi polegającej na wynajmie nieruchomości na rzecz podmiotu trzeciego?
2. Czy Wnioskodawca jest uprawniony na zasadzie art. 86 ust. 1 i ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług do ustalenia, że kwota podatku od towarów i usług wskazana na fakturze VAT wystawionej przez Komornika Sądowego w imieniu i na rzecz dłużnika (wynajmującego) stanowi kwotę podatku naliczonego, o którą Wnioskodawca jest uprawniony do obniżenia kwoty podatku należnego?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy (ostatecznie wyrażonym w piśmie z dnia 19 czerwca 2018 r.):

Ad. 1

W ocenie Wnioskodawcy, odpowiedź na to pytanie jest negatywna.

W niniejszym stanie faktycznym, jak to było wskazane w uzasadnieniu wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, komornik wystawił fakturę w imieniu i na rzecz dłużnika Pana A, po zajęciu wierzytelności przyszłych z tytułu umowy najmu przysługujących Panu A (wynajmującemu) wobec Wnioskodawcy (najemcy).

Zgodnie z art. 18 ustawy o podatku od towarów i usług, organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2016 r., poz. 599, z późn. zm.) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

W ocenie Wnioskodawcy, komornik sądowy jest płatnikiem podatku od towarów i usług tylko w odniesieniu do dostaw towarów dokonywanych w trybie egzekucji w przypadku wykonywania czynności egzekucyjnych. Z tytułu dokonywania innych czynności komornik sądowy nie został ustanowiony płatnikiem.

Co więcej, zgodnie z art. 106c ustawy o podatku od towarów i usług, faktury dokumentujące dostawę towarów, o której mowa w art. 18, z tytułu której na dłużniku ciąży obowiązek podatkowy, wystawiają w imieniu i na rzecz dłużnika:

1. organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji;
2. komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego.
   
   

W tym stanie rzeczy – w ocenie Wnioskodawcy – komornik sądowy jest uprawniony do wystawienia faktury w imieniu i na rzecz dłużnika tylko w odniesieniu do dostawy towarów będących własnością dłużnika, a nie w zakresie dostawy usług w związku z nieruchomością będących własnością dłużnika, która nie jest przedmiotem sprzedaży egzekucyjnej. Dlatego właśnie, Wnioskodawca uważa, że faktura dokumentująca usługę najmu nie stanowi dokumentu faktury VAT w rozumieniu art. 106 a-f ustawy o podatku od towarów i usług.

Ad. 2

W ocenie Wnioskodawcy, odpowiedź na to pytanie jest negatywna.

Zgodnie z art. 86 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

1. nabycia towarów i usług,
2. dokonania całości lub część zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.
   
   

Wobec faktu, że faktura VAT została wystawiona przez Komornika Sądowego w imieniu dłużnika, pomimo braku ustawowego uprawnienia dla komornika sądowego w tym zakresie, dokument ten nie może być uznany za prawidłową fakturę VAT, a w konsekwencji za dokument wskazany w art. 86 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, który może uprawniać do uznania kwoty podatku VAT 41.515,00 zł za kwotę podatku wynikającą z faktury otrzymanej przez podatnika z tytułu nabycia usługi najmu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary – w świetle art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast jak stanowi art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy (…).

W myśl art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów lub świadczenie usług w rozumieniu art. 7 ust. 1 oraz art. 8 ust. 1 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Na podstawie art. 18 ustawy, organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2016 r., poz. 599, z późn. zm.) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Definicja płatnika została zawarta w art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), w myśl którego, płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Przepis art. 30 § 1 ww. ustawy stanowi, że płatnik, który nie wykonał obowiązków określonych w art. 8, odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany a niewpłacony.

W świetle cyt. wyżej przepisów, płatnikami podatku od towarów i usług (czyli podmiotami zobowiązanymi do obliczania, poboru podatku od podatnika i wpłaty podatku na konto organu podatkowego) mogą być organy egzekucyjne oraz komornicy sądowi. Sytuacja taka ma miejsce, gdy w wykonaniu czynności egzekucyjnych organy te dokonują dostawy towarów należących do podatnika lub przez niego posiadanych z naruszeniem przepisów. Sformułowanie „płatnikami” oznacza, że organy te nie stają się z tytułu wykonania powyższych czynności podatnikami podatku od towarów i usług, lecz pełnią jedynie rolę płatnika w odniesieniu do podatku należnego z tytułu sprzedanych (zlicytowanych) towarów należących do podatnika, w stosunku do którego toczy się postępowanie egzekucyjne.

Płatnik winien zatem wykonać trzy obowiązki: obliczyć podatek, pobrać go od podatnika oraz wpłacić organowi podatkowemu. Na gruncie VAT pobranie podatku od podatnika ma charakter specyficzny. Płatnik pobiera bowiem od nabywców ceny brutto, na cele zaś związane z egzekucją przeznacza jedynie kwoty netto uzyskane ze sprzedaży. Mamy tutaj do czynienia z pewną modyfikacją obowiązków płatnika (jest to jednak poniekąd uzasadnione charakterem podatku od towarów i usług jako podatku od obrotu).

Zaznaczenia wymaga, że komornik sądowy dokonuje transakcji w imieniu podatnika – dłużnika. Prowadzona przez niego sprzedaż towarów będących własnością dłużnika, będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług, gdy do rozliczenia tego podatku byłby zobowiązany dłużnik. Natomiast w przypadku, gdy powyższa czynność nie podlegałaby opodatkowaniu tym podatkiem lub byłaby od niego zwolniona, komornik sądowy nie będzie obowiązany do odprowadzenia podatku.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym, prowadzi działalność gospodarczą, skupioną głównie na produkcji różnego rodzaju materiałów z tworzyw sztucznych, która podlega podatkowaniu VAT. W dniu 6 stycznia 2017 r. Wnioskodawca (najemca) zawarł z Panem A, prowadzącym działalność gospodarczą pod nazwą „(…)”(wynajmujący) umowę najmu na okres 15 lat, przedmiotem której była zabudowana nieruchomość położona w Z, nr dz. 66 o pow. 2.300 ha, dla której Sąd Rejonowy Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą KW nr (…). W myśl § 3 ust. 1 Umowy, z tytułu najmu Wnioskodawca zobowiązał się do zapłaty na rzecz wynajmującego rocznego czynszu, którego wysokość wynosi 180.500 zł za cały przedmiot najmu. Czynsz najmu opłacany jest corocznie z góry, na podstawie faktury VAT, płatnej w terminie 14 dni od jej doręczenia na rachunek wynajmującego. Zgodnie z ust. 2 wskazanego postanowienia, czynsz najmu powiększony zostaje o podatek od towarów i usług według obowiązującej stawki. Wnioskodawca przeznaczył ww. nieruchomość na potrzeby prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, powstała tam hala produkcyjna wyrobów z tworzyw sztucznych. Krótko po zawarciu Umowy Pan A zaprzestał prowadzenia działalności gospodarczej. Wyjechał za granicę i do chwili obecnej Wnioskodawca nie ma z nim żadnego kontaktu. Jednocześnie został On wykreślony z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej. W dniu 5 marca 2018 r. Wnioskodawca otrzymał od Komornika Sądowego wezwanie w sprawie egzekucyjnej o sygn. (…) skierowanej przeciwko dłużnikowi Panu A o należność na rzecz Pana B oraz Pani C informujące o zajęciu przez Niego wierzytelności wynikającej z ww. Umowy najmu. Jednocześnie zobowiązał najemcę do przekazania we właściwym terminie należności za zajętą wierzytelność w całości bezpośrednio na Jego konto bankowe. W załączeniu do powyższego wezwania Wnioskodawca otrzymał fakturę VAT, dokumentującą usługę najmu ww. nieruchomości, zawierającą typowe elementy, w tym kwotę netto należności (180.500,00 zł), wartość 23% stawki VAT (41.515,00 zł) oraz łączną kwotę do zapłaty (222.015,00 zł). Faktura wystawiona została przez Komornika Sądowego (wystawca). Sprzedawcą towaru uwzględnionym w fakturze jest dłużnik Pan A. Nabywcą towaru jest zaś Wnioskodawca. Przedmiotem faktury VAT (nazwa towaru) jest czynsz z tytułu najmu nieruchomości wraz z budynkiem produkcyjno-magazynowym zgodnie z umową z dnia 6 stycznia 2017 r.

Nieruchomość jest wykorzystywana przez Wnioskodawcę do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Zainteresowany nie dokonał zakupu ww. nieruchomości. Faktura została wystawiona przez Komornika Sądowego w celu udokumentowania usługi najmu nieruchomości (czynsz najmu za jeden rok), a nie sprzedaży towaru. Faktura była wystawiona przez Komornika Sądowego (określonego na fakturze jako wystawca) w imieniu Pana A (określonego na fakturze jako sprzedawca). W treści faktury zostały podane nr NIP zarówno wystawcy (Komornika Sądowego), jak i sprzedawcy (Pana A).

Wątpliwości Wnioskodawcy w analizowanej sprawie w pierwszej kolejności dotyczą wskazania, czy Komornik Sądowy może wystawić fakturę w imieniu i na rzecz dłużnika w zakresie innym niż wymienionym w art. 106c ustawy, tj. dostawy towarów, o której mowa w art. 18 ustawy o podatku towarów i usług, a polegającym na dostawie usługi polegającej na wynajmie nieruchomości na rzecz podmiotu trzeciego.

Zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Na mocy art. 106c ustawy, faktury dokumentujące dostawę towarów, o której mowa w art. 18, z tytułu której na dłużniku ciąży obowiązek podatkowy, wystawiają w imieniu i na rzecz dłużnika:

1. organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji;
2. komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego.
   
   

Z uwagi na powołane powyżej przepisy należy stwierdzić, że fakturę dokumentującą dokonanie sprzedaży wystawia podatnik, który tej sprzedaży dokonuje. Wyjątek stanowi jedynie przypadek, o którym mowa w art. 18 ustawy – dostawy towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów, wykonywanej w trybie egzekucji, gdzie płatnikami podatku od towarów i usług są organy egzekucyjne oraz komornicy sądowi. Przy czym fakturę w imieniu podatnika – dłużnika – wystawia organ egzekucyjny bądź komornik sądowy dokonujący dostawy towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów, jeżeli na dłużniku ciąży obowiązek podatkowy związany z dostawą tych towarów. Zatem komornik sądowy zobowiązany jest do przestrzegania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, i do uwzględnienia w trakcie sprzedaży licytacyjnej towarów okoliczności decydujących o jej opodatkowaniu podatkiem VAT.

Biorąc pod uwagę powołane przepisy, w szczególności art. 18 ustawy oraz art. 106c ustawy, należy stwierdzić, że komornik sądowy nie jest płatnikiem podatku VAT w przypadku zajęcia przez niego wierzytelności z tytułu usługi (np. wynajmu), zatem nie jest uprawniony do wystawiania faktur z ww. tytułu na podstawie art. 106c ustawy. To bowiem podatnik świadczący usługę jest zobowiązany do wystawienia faktury, wykazania jej w deklaracji VAT i zapłaty podatku od towarów i usług z tego tytułu. Natomiast komornik sądowy jest uprawniony do wystawienia faktury w imieniu i na rzecz dłużnika tylko w odniesieniu do dostawy towarów będących własnością dłużnika.

Z uwagi na powyższe, Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym nie był uprawniony do wystawienia Wnioskodawcy za dłużnika faktury, dokumentującej usługę wynajmu nieruchomości wraz z budynkiem produkcyjno-magazynowym zgodnie z umową z dnia 6 stycznia 2017 r. Zatem przedmiotowa faktura dokumentuje czynności, które faktycznie nie zostały dokonane przez wystawcę faktury.

Ad. 1

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz okoliczności analizowanej sprawy należy stwierdzić, że Komornik Sądowy nie może wystawić faktury w imieniu i na rzecz dłużnika dokumentującej usługę polegającą na wynajmie przez dłużnika nieruchomości na rzecz Wnioskodawcy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 1 należało uznać za prawidłowe.

Wnioskodawca ma również wątpliwości dotyczące stwierdzenia, czy jest uprawniony na zasadzie art. 86 ust. 1 i ust. 2 ustawy do ustalenia, że kwota podatku od towarów i usług wskazana na fakturze VAT wystawionej przez Komornika Sądowego w imieniu i na rzecz dłużnika (wynajmującego) stanowi kwotę podatku naliczonego, o którą Wnioskodawca jest uprawniony do obniżenia kwoty podatku należnego.

Stosownie do art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Na mocy art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

1. nabycia towarów i usług,
2. dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.
   
   

Jak wynika z powołanych przepisów, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Ponadto podkreślić należy, że ustawodawca zapewnił podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jedno z takich ograniczeń zostało wskazane w art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a ustawy, zgodnie z którym nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy wystawione faktury, faktury korygujące lub dokumenty celne stwierdzają czynności, które nie zostały dokonane – w części dotyczącej tych czynności.

Zatem podstawę do dokonania odliczenia podatku naliczonego może stanowić wyłącznie faktura odzwierciedlająca faktyczne zdarzenie gospodarcze w aspekcie podmiotowym, przedmiotowym oraz ilościowym. Zatem faktura musi potwierdzać, że w rzeczywistości doszło do dostawy towarów lub świadczenia usług pomiędzy konkretnymi podmiotami, w zakresie ściśle określonego towaru lub usługi oraz w zakresie ilości danego towaru lub usługi. Niezgodność któregokolwiek z tych aspektów eliminuje możliwość odliczenia podatku naliczonego, zawartego w fakturze, która nie odzwierciedla rzeczywistego zdarzenia gospodarczego.

Z uwagi na to, że – jak stwierdzono powyżej – wystawiona Wnioskodawcy przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym faktura dokumentuje czynności, które faktycznie nie zostały dokonane, zgodnie z art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a ustawy, faktura ta nie stanowi podstawy do odliczenia podatku naliczonego przez Spółkę.

Ad. 2

Wobec powyższego, Wnioskodawca nie jest uprawniony na zasadzie art. 86 ust. 1 i ust. 2 ustawy do ustalenia, że kwota podatku od towarów i usług wskazana na fakturze VAT wystawionej przez Komornika Sądowego w imieniu i na rzecz dłużnika (wynajmującego) stanowi kwotę podatku naliczonego, o którą Wnioskodawca jest uprawniony do obniżenia kwoty podatku należnego.

Tym samym stanowisko Zainteresowanego w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 2 należało uznać za prawidłowe.

Należy podkreślić, że zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, wyczerpujący opis stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) winien wynikać z wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, a nie z dołączonych do niego dokumentów. W związku z tym dokumenty załączone przez Wnioskodawcę do wniosku nie były przedmiotem merytorycznej analizy.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (oraz z opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.