Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-2.4012.374.2018.2.SM
z 5 lipca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 kwietnia 2018 r. (data wpływu 25 kwietnia 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 21 czerwca 2018 r. (data wpływu 26 czerwca 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania stawki 0% dla transakcji wewnątrzwspólnotowych opisanych w Modelu I i II – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 kwietnia 2018 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania stawki 0% dla transakcji wewnątrzwspólnotowych opisanych w Modelu I i II.

Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 21 czerwca 2018 r. poprzez doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (dalej zwany: „Spółką”) jest sp. z o.o. z siedzibą w Polsce, która zamierza zrezygnować z przysługującego jej zwolnienia z VAT i zarejestrować się jako czynny podatnik VAT oraz podatnik VAT-UE (jednocześnie Wnioskodawca nie posiada ani nie zamierza podejmować działań w celu uzyskania statusu podatnika VAT czynnego i podatnika VAT UE w innym kraju UE niż Polska).

Po dokonaniu ww. rejestracji Spółka zamierza dokonywać transakcji polegających na zakupie drobiu żywego od polskich dostawców (zarówno zarejestrowanych jako czynni podatnicy VAT, jak i od tzw. rolników ryczałtowych), a następnie sprzedaży tego drobiu żywego na rzecz innych podmiotów, zarówno polskich jak i zagranicznych.

Jeżeli chodzi o sprzedaż drobiu żywego za granicę (która to sprzedaż jest przedmiotem niniejszego wniosku), to w takiej transakcji będą uczestniczyły co najmniej cztery podmioty:

1. Dostawca drobiu żywego z Polski (zwany dalej: „Sprzedawcą”), czyli podmiot, będący czynnym podatnikiem VAT zarejestrowanym w Polsce lub tzw. rolnikiem ryczałtowym, od którego Spółka zakupi drób żywy;
2. Spółka;
3. Firma lub firmy będące tzw. pośrednikami (dalej zwane: „Nabywca/Pośrednik”), czyli firmy zarejestrowane jako czynni podatnicy VAT i posiadające status podatnika VAT-UE, ale w innym kraju UE niż Polska;
4. tzw. Finalny Odbiorca – firma zarejestrowana, jako czynny podatnik VAT i posiadająca status podatnika VAT-UE, ale w innym kraju UE niż Polska; może wystąpić taka sytuacja, że zarówno Nabywca/Pośrednik, jak i Finalny Odbiorca będą posiadali status podatnika VAT-UE (i będą zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni) w tym samym kraju UE, ale zawsze będzie to kraj inny niż Polska.
   
   

Transakcja będzie polegała na:

1. nabywaniu drobiu żywego przez Spółkę od Sprzedawcy,
2. następnie Spółka będzie dokonywała sprzedaży drobiu żywego na rzecz Nabywcy/Pośrednika (może wystąpić jeszcze taka sytuacja, że drób żywy będzie następnie przedmiotem sprzedaży pomiędzy kolejnymi Nabywcami/Pośrednikami),
3. ostatni Nabywca/Pośrednik będzie dokonywał sprzedaży na rzecz Finalnego Odbiorcy,
4. drób żywy będzie transportowany bezpośrednio od Sprzedawcy do Finalnego Odbiorcy.
   
   

W związku z wyżej opisaną sprzedażą drobiu żywego poza Polskę, Spółka bierze pod uwagę na ten moment dwa modele biznesowe tej transakcji:

Model I:

1. Spółka nabywa drób żywy od Sprzedawcy na warunkach INCOTERMS 2010: EXW. EXW (tzw. Ex Works – „od zakładu”) oznacza, że tzw. władztwo ekonomiczne nad towarem przechodzi ze Sprzedawcy na Spółkę w momencie postawienia towaru do dyspozycji Spółki przez Sprzedawcę w określonej/umówionej lokalizacji w Polsce (dalej: „Lokalizacja I”). Spółka nabędzie towar z zamiarem jego dalszej odsprzedaży na rzecz Nabywcy/Pośrednika, który ma dokonać wywozu towaru do innego niż Polska kraju UE. Warunki sprzedaży mogą być inne niż EXW, ale do przeniesienia tzw. władztwa ekonomicznego nad towarem ze Sprzedawcy na Spółkę zawsze dojdzie na terytorium Polski.
2. Następnie Spółka sprzedaje (podając swój numer VAT-UE) drób żywy na rzecz Nabywcy/Pośrednika (który także podaje do transakcji swój numer VAT-UE) również co do zasady na warunkach EXW, co oznacza, że tzw. władztwo ekonomiczne nad towarem przechodzi ze Spółki na Nabywcę/Pośrednika również co do zasady w Lokalizacji I. Warunki sprzedaży mogą być inne niż EXW, ale do przeniesienia tzw. władztwa ekonomicznego nad towarem ze Spółki na Nabywcę/Pośrednika zawsze dojdzie na terytorium Polski. Nabywca/Pośrednik dokona nabycia towaru z zamiarem jego sprzedaży do innego niż Polska kraju UE, o którym to zamiarze poinformuje Spółkę.
3. Następnie Nabywca/Pośrednik dokonuje sprzedaży drobiu żywego na rzecz Finalnego Odbiorcy na warunkach INCOTERMS 2010, zgodnie z którymi władztwo ekonomiczne nad towarem przechodzi z Nabywcy/Pośrednika na Finalnego Odbiorcę w innym kraju UE niż Polska; warunki INCOTERMS 2010, na jakich będzie się odbywała sprzedaż pomiędzy Nabywcą/Pośrednikiem a Finalnym Odbiorcą mogą nie być dokładnie Spółce znane ale na pewno władztwo ekonomiczne nad towarem przechodzi z Nabywcy/Pośrednika na Finalnego Odbiorcę dopiero w innym kraju UE niż Polska (dalej: „Lokalizacja II”).
4. Drób żywy będzie fizycznie transportowany tylko raz, tzn. z Lokalizacji I do Lokalizacji II.
5. Organizatorem transportu będzie Nabywca/Pośrednik, ale płatnikiem za transport będzie Finalny Odbiorca (przewoźnikiem będzie Finalny Odbiorca lub zewnętrzna firma).
   
   

Model II

1. Spółka nabywa drób żywy od Sprzedawcy na warunkach INCOTERMS 2010 EXW EXW (tzw. Ex Works – „od zakładu”) oznacza, że tzw. władztwo ekonomiczne nad towarem przechodzi ze Sprzedawcy na Spółkę w momencie postawienia towaru do dyspozycji Spółki przez Sprzedawcę w określonej/umówionej lokalizacji w Polsce (dalej Lokalizacja I). Spółka nabędzie towar z zamiarem jego dalszej odsprzedaży na rzecz Nabywcy/Pośrednika, który ma dokonać wywozu towaru do innego niż Polska kraju UE. Warunki sprzedaży mogą być inne niż EXW, ale do przeniesienia tzw. władztwa ekonomicznego nad towarem ze Sprzedawcy na Spółkę zawsze dojdzie na terytorium Polski.
2. Następnie Spółka sprzedaje (podając swój numer VAT-UE) drób żywy na rzecz Nabywcy/Pośrednika (również do transakcji poda swój numer VAT-UE) na warunkach EXW, co oznacza, że tzw. władztwo ekonomiczne nad towarem przechodzi ze Spółki na Nabywcę/Pośrednika również w Lokalizacji I. Nabywca/Pośrednik dokona nabycia towaru z zamiarem jego sprzedaży do innego niż Polska kraju UE, o którym to zamiarze poinformuje Spółkę. Warunki sprzedaży mogą być inne niż EXW, ale do przeniesienia tzw. władztwa ekonomicznego nad towarem ze Spółki na Nabywcę/Pośrednika zawsze dojdzie na terytorium Polski.
3. Następnie Nabywca/Pośrednik dokonuje sprzedaży drobiu żywego na rzecz Finalnego Odbiorcy na warunkach INCOTERMS 2010, zgodnie z którymi władztwo ekonomiczne nad towarem przechodzi z Nabywcy/Pośrednika na Finalnego Odbiorcę jeszcze w Polsce; warunki INCOTERMS 2010, na jakich będzie się odbywała sprzedaż pomiędzy Nabywcą/Pośrednikiem a Finalnym Odbiorcą mogą nie być dokładnie Spółce znane, ale na pewno władztwo ekonomiczne nad towarem przechodzi z Nabywcy/Pośrednika na Finalnego Odbiorcę jeszcze w Polsce.
4. Drób żywy będzie fizycznie transportowany tylko raz, tzn. z Lokalizacji I (w Polsce) do Lokalizacji II (inny kraj UE niż Polska).
5. Organizatorem transportu będzie Nabywca/Pośrednik, ale płatnikiem za transport będzie Finalny Odbiorca (przewoźnikiem będzie Finalny Odbiorca lub zewnętrzna firma).
   
   

Ponadto, w uzupełnieniu wniosku wskazano, iż:

Na pytania Organu o treści: „W związku z informacją zawartą w przedmiotowym wniosku, iż: „(…) w takiej transakcji będą uczestniczyły co najmniej cztery podmioty”, wzywa się Wnioskodawcę o jednoznaczne wskazanie ilości podmiotów biorących udział w transakcji.”, oraz „W przypadku, gdy liczba podmiotów będzie większa niż cztery, to należy jednoznacznie wskazać:

1. kiedy przechodzi prawo do rozporządzenia towarami jak właściciel pomiędzy poszczególnymi podmiotami uczestniczącymi w transakcji?
2. który z podmiotów biorących udział w transakcji organizuje transport?”,

Wnioskodawca odpowiedział, że:

„Ad. 1) i 2) W transakcji będą uczestniczyły cztery podmioty”.

Na pytanie Organu: „W związku z dotychczasową informacją zawartą we wniosku zarówno w Modelu I, jak i Modelu II, iż „Organizatorem transportu będzie Nabywca/Pośrednik (…) (przewoźnikiem będzie Finalny Odbiorca lub zewnętrzna firma)”, należy doprecyzować na czyje zlecenie (na czyją rzecz) zewnętrzna firma będzie dokonywała transportu towarów?”, Zainteresowany wskazał, iż: „Ad. 3) Zewnętrzna firma będzie dokonywała transportu towarów na zlecenie (na rzecz) Spółki”.

Nadto, na pytanie: „Czy Wnioskodawca będzie posiadał w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju?”, podano, że: „Wnioskodawca będzie posiadał w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju”.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy Spółka dokonując transakcji w zakresie sprzedaży drobiu żywego opisanych w Modelu I może korzystać z preferencyjnej stawki VAT 0% przysługującej dostawom wewnątrzwspólnotowym?
2. Czy Spółka dokonując transakcji w zakresie sprzedaży drobiu żywego opisanych w Modelu II może korzystać z preferencyjnej stawki VAT 0% przysługującej dostawom wewnątrzwspólnotowym?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy,

W przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach. Wynika to z art. 7 ust. 8 ustawy o VAT. Przy czym z uwagi na to, że dokonywane jest tylko jedno przemieszczenie towarów, zatem tylko jedna dostawa może być uznana za dostawę „ruchomą” towarów, pozostałe zaś są dostawą „nieruchomą”.

Podstawowa zasada ustalania miejsca świadczenia dla „ruchomej” dostawy towarów, nakazuje opodatkować ją w miejscu, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy (art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT). Przyjmuje się – w myśl przepisów art. 22 ust. 2 ustawy o VAT – że w przypadku gdy towar jest wysyłany lub transportowany przez nabywcę, który dokonuje również jego dostawy, wysyłka lub transport przyporządkowana jest dostawie dokonanej dla tego nabywcy. Sytuacja taka ma miejsce wtedy, gdy towar wysyła lub transportuje jeden z pośredników uczestniczących w transakcji.

Wówczas zgodnie z brzmieniem art. 22 ust. 3 pkt 1 ustawy o VAT dostawę, która poprzedza wysyłkę lub transport, uznaje się za dokonaną w miejscu rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów.

Dostawa dokonywana przez pośrednika na rzecz ostatniego uczestnika jest uznana za dokonaną w miejscu, gdzie zakończono wysyłkę lub transport towarów (art. 22 ust. 3 pkt 2 ustawy o VAT), chyba, że z warunków dostawy wynika, że wysyłkę lub transport towarów należy przyporządkować jego dostawie. W takim przypadku, dostawa będzie dokonana w miejscu rozpoczęcia transportu towarów, gdyż będziemy tu mieli do czynienia z dostawą poprzedzającą transport. Przyporządkowanie transportu decyduje w takim przypadku o tym, która dostawa jest ruchomą, a która nieruchomą, co z kolei ma wpływ na miejsce opodatkowania poszczególnych transakcji.

Biorąc pod uwagę ww. przepisy ustawy o VAT, liczne indywidualne interpretacje podatkowe (np. IBPP4/4512-15/16/PK, ILPP4/4512-1-328/15-2/IL, ILPP4/443-439/13-2/BA) oraz wyroki sądów polskich (np. WSA w Gliwicach z dnia 9 stycznia 2014 r. sygn. akt III SA/G1 1684/13), a także Trybunału Sprawiedliwości UE (np. C-320/88, C-245/04, C-430/09), zdaniem Spółki kluczowe do rozstrzygnięcia w zakresie stawki opodatkowania do takich tzw. transakcji łańcuchowych mają dwie kwestie:

1. warunki dostawy, z których wynika, kiedy na poszczególnych uczestników transakcji przechodzi tzw. władztwo ekonomiczne nad towarem (kiedy poszczególni uczestnicy transakcji mają prawo do rozporządzania towarem jak właściciel),
2. kto jest organizatorem transportu i na jakich warunkach się ten transport odbywa.
   
   

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W polskiej ustawie o VAT nie ma precyzyjnego określenia co należy rozumieć przez „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel”. Wnioskodawca stwierdza, że może się jednak w tej kwestii posiłkować, tym co w tej kwestii orzekł Trybunał Sprawiedliwości UE w sprawie C-320/88. W orzeczeniu tym stwierdza się, że dla uznania danej czynności za opodatkowaną dostawę towarów nie ma znaczenia to czy dochodzi do przeniesienia własności według prawa właściwego dla danego kraju. Regulacja ta ma zastosowanie do każdego przeniesienia prawa do rozporządzania towarem na inny podmiot, które to przeniesienie skutkuje tym, że strona ta uzyskuje de facto możliwość korzystania z rzeczy tak jak właściciel, nawet jeżeli nie wiąże się to z przeniesieniem własności. W tym orzeczeniu, odnosząc się do dostawy towarów, Trybunał posłużył się terminem przeniesienia „własności w sensie ekonomicznym”, podkreślając tym samym uniezależnienie opodatkowania od przeniesienia własności towarów. Oznacza to więc, że na gruncie przedmiotowego przepisu kluczowym elementem jest przeniesienie, w istocie rzeczy, praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości dysponowania nią.

W polskiej ustawie o VAT nie ma również definicji legalnej „organizatora transportu”.

Przez organy podatkowe akceptowalny jest pogląd (np. IBPP4/4512-15/16/PK), że przez organizację transportu towarów należy rozumieć planowanie, jak i koordynowanie poszczególnych etapów wywozu towarów.

Organizatorem transportu jest więc podmiot, który niekoniecznie musi nawet płacić za transport (niekoniecznie na niego musi być wystawiona faktura za transport), ale jest to firma która przede wszystkim

• podejmuje (inicjuje) kontakt z przewoźnikiem/spedytorem odpowiedzialnym za transport towarów.
  

• uzgadnia z przewoźnikiem termin odbioru, rozmiary oraz wagę dostarczanych towarów,
  

• przesyła przedsiębiorstwu transportowemu numer zamówienia upoważniający do odbioru towaru w wyznaczonym miejscu i o wyznaczonym terminie,
  

• ustala z przewoźnikiem ilość i rozmiar opakowań (np. kontenerów),
  

• uzgadnia z przewoźnikiem sposób załadunku towarów i wymogi, jakie muszą spełniać środki transportu wielkości podstawianego środka transportu, itp.
  
  

W obydwu wcześniej opisanych modelach biznesowych, w którym mogą być realizowane transakcje sprzedaży przez Spółkę będące przedmiotem niniejszego wniosku, to Nabywca/Pośrednik będzie organizatorem transportu, bo to on będzie podejmował ww. działania.

W związku z powyższym, biorąc pod uwagę przepisy art. 22 ustawy o VAT, a także chociażby wyrok Trybunału Sprawiedliwości UE w sprawie C-430/09, w sytuacji gdy towar jest wysyłany lub transportowany od pierwszego dostawcy do ostatecznego nabywcy przez podmiot pośredniczący, dla oceny która transakcja skutkuje wysyłką lub transportem towarów kluczowe jest określenie, gdzie podmiot pośredniczący przenosi prawo do dysponowania towarem jak właściciel na tego ostatecznego nabywcę.

W wyroku tym TSUE stwierdził: „Jeżeli towar jest przedmiotem dwóch następujących po sobie dostaw między różnymi podatnikami, działającymi w takim charakterze, ale jednocześnie jest przedmiotem tylko jednego transportu wewnątrzwspólnotowego. ustalenie czynności, której należy przypisać ten transport, tj. pierwszej lub drugiej dostawy (...) następuje w świetle całościowej oceny wszystkich okoliczności sprawy w celu ustalenia, która z tych dwóch dostaw spełnia wszystkie przesłanki związane z dostawą wewnątrzwspólnotową.

Wnioskodawca pragnie również zaznaczyć, że tezy podniesione przez Trybunał Sprawiedliwości UE w przytoczonym wyroku C-430/09 zostały wskazane jako uzasadnienie zmian do ustawy o VAT (jakie zaczęły obowiązywać od 1 kwietnia 2013 r.). W szczególności, w uzasadnieniu wprowadzanych zmian Minister Finansów odwołał się do orzecznictwa TSUE w tym zakresie stanowiąc, że zmiany wprowadzane wspomnianą nowelizacją mają na celu pełniejszą implementację postanowień zawartych w orzecznictwie TSUE, w szczególności w przywołanym powyżej wyroku Euro Tyre oraz EMAG (C-245/04).

W konsekwencji, zdaniem Spółki obecne brzmienie przywoływanych regulacji art. 22 ust. 2 powinno być interpretowane w świetle wyroków Euro Tyre oraz EMAG, tj. określenie transakcji ruchomej w łańcuchu powinno nastąpić w oparciu o analizę całokształtu okoliczności dokonywanej transakcji (bez ograniczania się wyłącznie do analizy zastosowanych reguł INCOTERMS).

Dlatego też, mając na uwadze że zgodnie z opisem zdarzenia przyszłego:

• bezpośrednio po nabyciu towarów od Spółki Nabywca/Pośrednik wywozi te towary z Polski na terytorium innego państwa UE.
  

• Nabywca/Pośrednik podaje Spółce numer VAT-UE, pod którym jest zidentyfikowany na potrzeby rozliczania transakcji wewnątrzwspólnotowych w innym niż Polska państwie UE, potwierdzając tym samym że jego intencją jest wywóz towarów z terytorium Polski i rozliczenie nabycia wewnątrzwspólnotowego w innym państwie,
  

• Nabywca/Pośrednik informuje Spółkę, że prawo do rozporządzania towarem jak właściciel zostanie przeniesione na Finalnego Odbiorcę na terytorium innego niż Polska państwa UE (tj., że jego dostawa ma więc nastąpić dopiero poza terytorium Polski),
  

to zdaniem Spółki warunki dostawy potwierdzają, że transport towarów należy przyporządkować dostawie dokonywanej przez Spółkę na rzecz Nabywcy/Pośrednika.

W rezultacie nie dojdzie do obalenia domniemania, o którym mowa w art. 22 ust. 2 ustawy o VAT i spełnione będą przesłanki uznania dostawy określonej jako model biznesowy „Model I” pomiędzy Spółką a Nabywcą/Pośrednikiem za dostawę „ruchomą”, w opisanym zdarzeniu przyszłym stanowiącą wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, która będzie mogła być opodatkowana preferencyjną stawką 0% (w niniejszym wniosku pominięto kwestię obowiązku posiadania przez Spółkę dokumentów potwierdzających, że towar został wywieziony z Polski i dostarczony do innego niż Polska kraju UE). W związku z powyższym, na pytanie nr 1 Spółka uważa, że należy odpowiedzieć twierdząco, czyli że Spółka jest uprawniona do tego typu transakcji do zastosowania stawki VAT 0% jako wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Jeżeli chodzi o opisany we wniosku biznesowy „Model II”, do którego odnosi się pytanie nr 2, to Spółka stoi na stanowisku, że w takim przypadku nie będzie uprawniona do zastosowania do sprzedaży na rzecz Nabywcy/Pośrednika preferencyjnej stawki 0% i uznania tej dostawy za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów. Taką dostawę Spółka będzie musiała uznać za dostawę krajową opodatkowaną stawką VAT 8%. Taką konkluzję, można zdaniem Spółki wysnuć a contrario (oprócz wyżej już powoływanych przepisów i wyroków) także z wyroku C-430/09 Trybunału Sprawiedliwości UE, który stwierdził, że „W okolicznościach takich jak rozpatrywane przez sąd krajowy, w których pierwszy nabywca, jaki uzyskał prawo do rozporządzania towarem jak właściciel na terytorium państwa członkowskiego pierwszej dostawy, wskazuje na zamiar przetransportowania tego towaru do innego państwa członkowskiego i przedstawia swój numer identyfikacyjny nadany do celów podatku od wartości dodanej przez to ostatnie państwo, transport wspólnotowy powinien zostać przypisany pierwszej dostawie, pod warunkiem że prawo do rozporządzania towarem jak właściciel zostało przeniesione na drugiego nabywcę w państwie członkowskim przeznaczenia transportu wewnątrzwspólnotowego”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu tym podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o terytorium kraju rozumie się przez to terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a (art. 2 pkt 1 ustawy).

Natomiast przez terytorium państwa członkowskiego rozumie się terytorium państwa wchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a (art. 2 pkt 4 ustawy).

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Co należy rozumieć przez „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” określił Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-320/88. W orzeczeniu tym stwierdza się, że dla uznania danej czynności za opodatkowaną dostawę towarów, nie ma znaczenia to, czy dochodzi do przeniesienia własności według prawa właściwego dla danego kraju. Regulacja ta ma zastosowanie do każdego przeniesienia prawa do rozporządzania towarem na inny podmiot, które to przeniesienie skutkuje tym, że strona ta uzyskuje de facto możliwość korzystania z rzeczy tak jak właściciel, nawet jeżeli nie wiąże się to z przeniesieniem własności. W tym orzeczeniu, odnosząc się do dostawy towarów, Trybunał posłużył się terminem przeniesienia „własności w sensie ekonomicznym”, podkreślając tym samym uniezależnienie opodatkowania od przeniesienia własności towarów. Oznacza to więc, że na gruncie przedmiotowego przepisu kluczowym elementem jest przeniesienie, w istocie rzeczy, praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości dysponowania nią.

Wskazać należy, że dla opodatkowania danej transakcji rozstrzygające znaczenia ma ustalenie miejsca dostawy (świadczenia). Zatem miejsce świadczenia determinuje miejsce opodatkowania danej czynności.

W przepisach art. 7 ust. 8 i art. 22 ust. 1-4 ustawy uregulowano zasady dotyczące określenia miejsca świadczenia przy dostawie towarów w przypadku transakcji łańcuchowych (szeregowych), tj. transakcji, w których występuje kilka podmiotów dokonujących obrotu tym samym towarem, przy czym towar trafia bezpośrednio od pierwszego do ostatniego podmiotu w danej transakcji.

Zgodnie z art. 7 ust. 8 ustawy – w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

Zatem dla zaistnienia dostawy, o której mowa w art. 7 ust. 8 ustawy (tzw. dostawy łańcuchowej), konieczne jest łączne wystąpienie następujących okoliczności:

• w transakcji musi uczestniczyć kilka podmiotów,
  

• transakcja musi dotyczyć tego samego towaru,
  

• towar musi zostać wydany końcowemu nabywcy bezpośrednio przez pierwszego w kolejności uczestnika transakcji.
  
  

Powołany przepis reguluje wprost sytuację gdy w transakcji uczestniczy wiele podmiotów, lecz towar jest przedmiotem tylko jednej wysyłki od pierwszego do ostatniego podmiotu. W takich przypadkach ustawodawca przyjął fikcję prawną, zgodnie z którą uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów prowadzących udział w tych czynnościach.

Zasadnicze znaczenie dla opodatkowania przedmiotowych transakcji ma ustalenie miejsca dostawy. Każda z dostaw w transakcji łańcuchowej traktowana jest odrębnie, co oznacza, że dla każdej z nich odrębnie ustalane jest też miejsce dokonania dostawy.

Na podstawie art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy – miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią – miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

W myśl art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy – miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów niewysyłanych ani nietransportowanych – miejsce, w którym towary znajdują się w momencie dostawy.

Art. 22 ust. 2 ustawy, stanowi, że w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, przy czym towar ten jest wysyłany lub transportowany, to wysyłka lub transport tego towaru są przyporządkowane tylko jednej dostawie; jeżeli towar jest wysyłany lub transportowany przez nabywcę, który dokonuje również jego dostawy, przyjmuje się, że wysyłka lub transport są przyporządkowane dostawie dokonanej dla tego nabywcy, chyba że z warunków dostawy wynika, że wysyłkę lub transport towaru należy przyporządkować jego dostawie.

Stosownie natomiast do art. 22 ust. 3 ustawy – w przypadku, o którym mowa w ust. 2, dostawę towarów, która:

1. poprzedza wysyłkę lub transport towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów;
2. następuje po wysyłce lub transporcie towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu zakończenia wysyłki lub transportu towarów.
   
   

Z powyższych przepisów wynika, że w przypadku tzw. transakcji łańcuchowych, kiedy ten sam towar jest przedmiotem kolejnych dostaw, lecz faktycznie przemieszczany tylko od pierwszego dostawcy do finalnego nabywcy, wówczas przyjmuje się, że ma miejsce tylko jedna wysyłka (transport), więc tylko w odniesieniu do jednej z transakcji można ustalić miejsce świadczenia w oparciu o art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy (dostawa ruchoma). W odniesieniu do pozostałych dostaw, którym nie można przypisać wysyłki (transportu), ustalenie miejsca świadczenia odbywa się jak dla towarów niewysyłanych, a więc według miejsca, w którym towary znajdowały się w momencie dostawy (dostawa nieruchoma).

Ustalenie tzw. dostawy ruchomej w łańcuchu opiera się na każdorazowym analizowaniu warunków danej transakcji, celem właściwego ustalenia dostawy, której przypisane winno być przemieszczenie.

Z art. 22 ust. 2 zdanie drugie ustawy wynika, że w przypadku gdy np. drugi z podmiotów biorących udział w transakcji łańcuchowej organizuje transport towarów, transport ten jest przyporządkowany dostawie dokonanej dla tego nabywcy (dostawa ruchoma).

Dodatkowo w przepisie tym wskazano, że jeżeli z przeprowadzonej analizy warunków dostawy wyniknie, że wysyłkę należy przyporządkować dostawie dokonywanej przez drugi w kolejności podmiot, to tylko wtedy dostawę ruchomą bezwzględnie należy przypisać jego dostawie, a wyłączona jest możliwość przyporządkowania wysyłki dla dostawy dokonywanej na rzecz tego nabywcy.

Przez warunki dostawy, o których mowa w art. 22 ust. 2 ustawy należy rozumieć w szczególności warunki (okoliczności), wedle których dochodzi do przeniesienia prawa do rozporządzenia towarem jak właściciel pomiędzy stronami. Ustawodawca nawiązuje w tym przepisie przede wszystkim do definicji dostawy zawartej w art. 7 ust. 1 ustawy.

Powyższe stanowisko potwierdza orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: „TSUE”). W wyroku wydanym w sprawie C-245/04 EMAG Handel Eder OHG, TSUE opisał sekwencję przejścia prawa do dysponowania towarem jak właściciel w transakcjach łańcuchowych: „(...) nawet jeśli dwie następujące po sobie dostawy skutkują tylko jedynym przemieszczeniem towarów, to należy uznać, że nastąpiły one jedna po drugiej. W rzeczywistości pośredni nabywca może przenieść na drugiego nabywcę prawo do rozporządzania towarem jak właściciel dopiero wtedy, gdy otrzymał je wcześniej od pierwszego sprzedawcy, a zatem druga dostawa może mieć miejsce dopiero wtedy, gdy zrealizowana zostanie pierwsza dostawa”.

Należy zauważyć, że w orzeczeniu C- 245/04 TSUE stwierdził, że „Jeżeli dostawą która skutkuje wysyłką lub wewnątrzwspólnotowym transportem towarów – i której odpowiada zatem wewnątrzwspólnotowe nabycie opodatkowane w państwie członkowskim zakończenia tej wysyłki lub transportu – jest pierwsza z dwóch następujących po sobie dostaw, uznaje się, że druga dostawa została dokonana w miejscu dokonania poprzedzającego ją nabycia wewnątrzwspólnotowego, tzn. w państwie członkowskim zakończenia wysyłki lub transportu. Natomiast jeżeli dostawą skutkującą wysyłką lub transportem wewnątrzwspólnotowym towarów jest druga z dwóch następujących po sobie dostaw, pierwszą dostawę, która w domyśle miała miejsce przed dokonaniem wysyłki lub transportu towarów, uznaje się za dokonaną w państwie członkowskim, w którym wysyłka ta lub transport zostały rozpoczęte”.

Z kolei w wyroku w sprawie C-430/09 Euro Tyre Holding BV, TSUE wskazał, że w sytuacji gdy towar jest wysyłany lub transportowany od pierwszego dostawcy do ostatecznego nabywcy przez podmiot pośredniczący, dla oceny która transakcja skutkuje wysyłką lub transportem towarów kluczowe jest określenie, gdzie podmiot pośredniczący przenosi prawo do dysponowania towarem jak właściciel na tego ostatecznego nabywcę. W wyroku tym TSUE stwierdził: „Jeżeli towar jest przedmiotem dwóch następujących po sobie dostaw między różnymi podatnikami, działającymi w takim charakterze, ale jednocześnie jest przedmiotem tylko jednego transportu wewnątrzwspólnotowego, ustalenie czynności, której należy przypisać ten transport, tj. pierwszej lub drugiej dostawy (...) następuje w świetle całościowej oceny wszystkich okoliczności sprawy w celu ustalenia, która z tych dwóch dostaw spełnia wszystkie przesłanki związane z dostawą wewnątrzwspólnotową.

W okolicznościach takich jak rozpatrywane przez sąd krajowy, w których pierwszy nabywca, jaki uzyskał prawo do rozporządzania towarem jak właściciel na terytorium państwa członkowskiego pierwszej dostawy, wskazuje na zamiar przetransportowania tego towaru do innego państwa członkowskiego i przedstawia swój numer identyfikacyjny nadany do celów podatku od wartości dodanej przez to ostatnie państwo, transport wspólnotowy powinien zostać przypisany pierwszej dostawie, pod warunkiem że prawo do rozporządzania towarem jak właściciel zostało przeniesione na drugiego nabywcę w państwie członkowskim przeznaczenia transportu wewnątrzwspólnotowego. Do sądu krajowego należy ustalenie, czy warunek ten jest spełniony w rozpatrywanym przezeń sporze”.

Dodatkowo należy zauważyć, że w orzeczeniu tym TSUE stwierdził, że „jeśli nabywcy, jako pierwsi kupujący wyrazili zamiar przetransportowania towarów do innego państwa członkowskiego niż państwo dostawy i przedstawili numer identyfikacyjny dla celów podatku VAT przyznany przez to inne państwo członkowskie, to spółka …. mogła uznać, że wykonywane przez nią czynności stanowiły dostawy wewnątrzwspólnotowe”.

Odnośnie ww. wyroku należy wyjaśnić, że stwierdzenie Trybunału, zgodnie z którym rozpoznanie dostawy ruchomej zależy od tego w którym państwie będzie miało przeniesienie prawa do dysponowania towarem jak właściciel pomiędzy pierwszym nabywcą a drugim nabywcą nie oznacza, że przy analizie transakcji łańcuchowych bez znaczenia jest moment (miejsce) przeniesienia prawa do dysponowania towarem jak właściciel pomiędzy pierwszym dostawcą a drugim dostawcą (pierwszym nabywcą).

Wyrok ten został wydany w kontekście sprawy gdzie podmiot pośredniczący (pierwszy nabywca, drugi dostawca) uzyskał prawo do dysponowania towarem jak właściciel w kraju rozpoczęcia wysyłki i zbył to prawo w kraju zakończenia wysyłki. Dlatego też w tej sprawie najważniejsze, dla rozpoznania dostawy ruchomej, było określenie miejsca ostatniej dostawy. Albowiem gdyby druga dostawa miała miejsce również w kraju rozpoczęcia wysyłki to ona miałaby charakter dostawy ruchomej (dopiero po niej nastąpiłby wywóz). A contrario w sytuacji gdy pierwsza dostawa ma miejsce w kraju zakończenia wysyłki, to jak wynika z wyroku C-245/04, druga dostawa również będzie miała miejsce w kraju zakończenia wysyłki, co siłą rzeczy będzie nadawało jej nieruchomy charakter.

Zatem odczytując wyrok C-430/09 należy wskazać, że w wyroku tym Trybunał analizował jaki wpływ na rozpoznanie dostawy ruchomej ma okoliczność, w którym państwie następuje przeniesienie prawa do dysponowania towarem jak właściciel pomiędzy uczestnikami transakcji łańcuchowej. W tej konkretnej sprawie kluczowym dla rozpoznania dostawy ruchomej, było określenie miejsca ostatniej dostawy (gdyby druga dostawa miała miejsce również w kraju rozpoczęcia wysyłki to ona miałaby charakter dostawy ruchomej – ponieważ dopiero po niej nastąpiłby wywóz – gdyby natomiast pierwsza dostawa miała miejsce w kraju zakończenia wysyłki, to druga dostawa również miałaby miejsce w kraju zakończenia wysyłki, co nadawałoby jej nieruchomy charakter). Zatem odczytując wyrok C-430/09 należy mieć na uwadze specyfikę transakcji w odniesieniu do której został wydany i tylko w odniesieniu do transakcji o tym samym przebiegu należy odczytać go literalnie. Natomiast w przypadku transakcji o odmiennym przebiegu należy go odczytać adekwatnie do sytuacji.

Zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

W myśl art. 13 ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

1. podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
2. osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;(…).
   
   

Stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W świetle treści art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Na podstawie art. 41 ust. 3 ustawy, w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42.

Stosownie do art. 42 ust. 1 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej;
2. podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;
3. podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.
   
   

Zgodnie z art. 42 ust. 3 ustawy, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

1. dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju - w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),
   
2. (uchylony),
3. specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku
4. (uchylony)

– z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

Wobec powyższego, biorąc pod uwagę przedstawiony opis sprawy w świetle powołanych przepisów prawa, wskazać należy, że w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdą przepisy art. 22 ustawy, dotyczące ustalenia miejsca świadczenia przy dostawie towarów odnośnie transakcji łańcuchowych.

W omawianej sytuacji dla transakcji opisanych w Modelu I i Modelu II, wystąpią bowiem trzy dostawy tego samego towaru, tj.: dostawa:

• pomiędzy Sprzedawcą a Wnioskodawcą,
  

• między Wnioskodawcą a Nabywcą/Pośrednikiem, oraz
  

• pomiędzy Nabywcą/Pośrednikiem a Finalnym Odbiorcą.
  

Towary, będące przedmiotem wniosku, będą transportowane bezpośrednio od Sprzedawcy do Finalnego Odbiorcy.

Jednocześnie jeszcze raz wskazać należy, że w obowiązującym obecnie stanie prawnym, za modelową uznaje się sytuację, że transport będzie przyporządkowany pierwszej dostawie jednakże jeżeli z warunków dostawy i organizacji transportu wynikać będzie, że wysyłkę należy przyporządkować drugiej dostawie, to zasada podstawowa przestanie być stosowana.

W rezultacie analizując transakcje łańcuchowe należy każdorazowo odnosić się do warunków dostawy dla transakcji pomiędzy poszczególnymi podmiotami i uwzględniając organizację transportu na ich podstawie ustalać miejsce świadczenia. Innymi słowy, przyporządkowanie transportu (wysyłki) towarów innej niż pierwsza dostawie towarów może nastąpić w przypadku gdy nabywca (w pierwszej dostawie) zawarł umowę dostawy, z warunków której wynika zasadność przypisania transportu (wysyłki) tej, innej niż pierwsza, dostawie.

W związku z powyższym wskazać należy, że o przyporządkowaniu transportu określonej dostawie decyduje całokształt okoliczności dotyczących danej dostawy m.in. organizacja transportu, przyjęte warunki dostawy w tym i moment przeniesienia prawa do dysponowania towarem jak właściciel.

Ad. 1

Mając na uwadze powołane przepisy prawa, orzecznictwo TSUE, a także całokształt warunków dostawy wynikających z opisu sprawy w Modelu I, w szczególności, że prawo do rozporządzania towarem jak właściciel zostanie przeniesione na Wnioskodawcę, jak i na Nabywcę/Pośrednika, na terytorium Polski, a na Finalnego Odbiorcę – na terytorium innego niż Polska kraju UE oraz organizatorem transportu będzie Nabywca/Pośrednik, to należy stwierdzić, że transport towarów powinien być przypisany dostawie towarów dokonywanej przez Wnioskodawcę na rzecz Nabywcy/Pośrednika. Transakcja ta stanowić będzie zatem dostawę „ruchomą”, i miejscem świadczenia tej dostawy, w myśl art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy, będzie miejsce, w którym te towary znajdują się w momencie rozpoczęcia transportu, tj. w Polsce. Z kolei, dostawa towarów pomiędzy Nabywcą/Pośrednikiem a Finalnym Odbiorcą, która nastąpi po transporcie towarów, będzie uznana na podstawie art. 22 ust. 3 pkt 2 ustawy, za dokonaną w miejscu zakończenia transportu towarów. Natomiast dostawa towarów między Sprzedawcą a Wnioskodawcą, która poprzedza transport towarów, będzie uznana na podstawie art. 22 ust. 3 pkt 1 ustawy, za dokonaną w miejscu rozpoczęcia transportu towarów, tj. w Polsce.

Zatem, opisana w Modelu I transakcja dostawy towarów między Wnioskodawcą a Nabywcą/Pośrednikiem, uznana za transakcję ruchomą, której będzie przyporządkowane przemieszczenie towarów pomiędzy terytorium kraju a innym państwem UE, będzie stanowiła wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Przy czym, dla zastosowania stawki podatku w wysokości 0%, podatnik musi posiadać w swojej dokumentacji dokumenty, które łącznie jednoznacznie potwierdzą że doszło do wywozu i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

W okolicznościach niniejszej sprawy powyższy warunek będzie spełniony, tym samym, Wnioskodawca będzie mógł korzystać z preferencyjnej stawki podatku 0% przysługującej wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów.

Ad. 2.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa, orzecznictwo TSUE, a także całokształt warunków dostawy wynikających z opisu sprawy w Modelu II, w szczególności, że prawo do rozporządzania towarem jak właściciel zostanie przeniesione na Wnioskodawcę, i Nabywcę/Pośrednika, jak i na Finalnego Odbiorcę na terytorium Polski oraz organizatorem transportu będzie Nabywca/Pośrednik, to należy stwierdzić, że transport towarów powinien być przypisany dostawie towarów dokonywanej przez Nabywcę/Pośrednika na rzecz Finalnego Odbiorcy. Transakcja ta stanowić będzie zatem dostawę „ruchomą”, i miejscem świadczenia tej dostawy, w myśl art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy, będzie miejsce, w którym te towary znajdują się w momencie rozpoczęcia transportu, tj. w Polsce. Natomiast, dostawy towarów pomiędzy Sprzedawcą a Wnioskodawcą oraz Wnioskodawcą a Nabywcą/Pośrednikiem, które poprzedzają transport towarów będą stanowić dostawy „nieruchome”, uznane na podstawie art. 22 ust. 3 pkt 1 ustawy, za dokonane w miejscu rozpoczęcia transportu towarów, tj. w Polsce.

Zatem, opisana w Modelu II transakcja dostawy towarów między Wnioskodawcą a Nabywcą/Pośrednikiem, uznana za transakcję nieruchomą, której nie będzie przyporządkowane przemieszczenie towarów pomiędzy terytorium kraju a innym państwem UE, nie będzie stanowiła wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, zgodnie z definicją zawartą w art. 13 ust. 1 ustawy, Wnioskodawca winien opodatkować ww. transakcję jako krajową zgodnie ze stawką przewidzianą dla dostawy towarów będących przedmiotem transakcji.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy oraz własnym stanowisku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa – rozpatrzone. Niniejsza interpretacja nie rozstrzyga kwestii co do prawidłowości zastosowania przez Wnioskodawcę stawki 8% dla transakcji opisanych w Modelu II, ponieważ nie zadano pytania w tym zakresie.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.