Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-3.4011.168.2018.3.SJ
z 27 czerwca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 15 marca 2018 r. (data wpływu 20 marca 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 30 maja 2018 r. (data wpływu 4 czerwca 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodu – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 marca 2018 r. wpłynął do tutejszego Organu, ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych oraz podatku od towarów i usług.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 i art. 14f § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), w związku z czym Organ podatkowy pismem z dnia 21 maja 2018 r., nr 0113-KDIPT2-3.4011.168.2018.1.SJ 0113-KDIPT1-3.4012.251.2018.1.JM (doręczonym w dniu 25 maja 2018 r.), wezwał Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

W odpowiedzi na ww. wezwanie w dniu 4 czerwca 2018 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku (nadane w dniu 1 czerwca 2018 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W dniu 21 marca 2017 r. firma A zgłosiła firmie B sp. z o.o. (w skrócie B), która to firma jest klientem Wnioskodawczyni, że w dwóch fabrykach A znaleziono 5 szt. podnośników (których producentem jest B) z urwanymi śrubami. Śruby te są elementem silentblocków dostarczanych przez firmę Wnioskodawczyni dla B, która montuje je w produkowanych przez siebie podnośnikach i dostarcza do zakładów A. W dniu następnym firma B zgłosiła Wnioskodawczyni oficjalną reklamację, ponieważ okazało się, że wadliwych podnośników z urwanymi śrubami jest znacznie więcej. Wnioskodawczyni podjęła więc działania mające na celu ustalenie przyczyny wadliwości dostarczonych przez Wnioskodawczynię wyrobów. W wyniku ekspertyzy dokonanej przez specjalistyczną firmę okazało się, że przyczyną reklamacji jest „kruchość wodorowa”, której nie można wyeliminować w 100 % mimo zachowania należytej staranności. Z uwagi na powyższe Wnioskodawczyni nie akceptowała wszystkich działań podjętych przez klienta Wnioskodawczyni w związku z reklamacją i po jej zakończeniu nie akceptowała wszystkich kosztów.

Ostatecznie po wielu spotkaniach i dyskusjach kontrahent Wnioskodawczyni złożył wniosek do sądu o zawezwanie Wnioskodawczyni do próby ugodowej. W dniu 19 lutego 2018 r. doszło do spotkania przed planowaną rozprawą sądową i na tym spotkaniu zawarto ugodę, na mocy której firma Wnioskodawczyni zapłaci na rzecz B kwotę 300 000 PLN netto tj. 369 000 PLN brutto w dwóch ratach tytułem zwrotu kosztów poniesionych przez klienta w związku z reklamacją.

W szczególności są to koszty powstałe u klienta firmy B, tj. A; koszty sortowania w firmie B; koszty złomowania wadliwych elementów; badania laboratoryjne i inne.

W celu uzyskania dla firmy B tytułu egzekucyjnego zawarcie powyższej ugody potwierdzono ugodą sądową.

Na mocy zawartej ugody kontrahent Wnioskodawczyni wystawił Wnioskodawczyni w dniu 27 lutego 2018 r. dwie faktury za usługi jakościowe na kwotę 150 000 PLN netto (184 500 PLN brutto) każda.

Do powyższych faktur załączona jest specyfikacja obejmująca:

1. koszty sortowania w firmie B 18 868,77 PLN
2. wartość zezłomowanych wadliwych podnośników (wyrobów firmy B) wraz z protokołem złomowania 15 717,87 PLN
3. wartość zezłomowanych wadliwych silentblocków (wyrobów firmy Wnioskodawczyni) wraz z protokołem złomowania 19 873,01 PLN
4. badania laboratoryjne z załączoną fakturą firmy zewnętrznej 1 650 PLN
5. koszty od klienta A 243 890,35 PLN

Razem:

300 000 PLN

W celu udokumentowania kosztów poniesionych na rzecz A, klient Wnioskodawczyni przedstawił już wcześniej kilkadziesiąt not obciążeniowych otrzymanych od firmy A na łączną kwotę 57 455,99 Euro. Koszty te to wartość wadliwych podnośników, koszty administracyjne (np. praca inżyniera jakości), koszty logistyczne (transport podnośników z miejsca na miejsce, a także transport zwracanych podnośników), selekcja firmy zewnętrznej na terenie zakładów A itp.

W piśmie z dnia 30 maja 2018 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, Wnioskodawczyni wskazała, że podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Prowadzi jednoosobowo działalność gospodarczą jako osoba fizyczna na podstawie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej. Wnioskodawczyni wybrała opodatkowanie podatkiem dochodowym od osób fizycznych na zasadach określonych w art. 30c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czyli podatkiem liniowym. Podstawowym przedmiotem prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności jest produkcja pozostałych wyrobów z gumy (2219Z wg PKD z 2007 r.). Dla celów podatku dochodowego Wnioskodawczyni prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów.

Postanowienia umowy zawartej przez Wnioskodawczynię z Kontrahentem przewidują (w sytuacji zakwestionowanej jakości dostarczanych towarów przez Dostawców) – do wyboru przez Odbiorcę szereg uprawnień, z których Odbiorca może korzystać alternatywnie, są to:

• odesłanie towaru na koszt i ryzyko Dostawcy,
  

• żądanie wymiany towaru,
  

• odstąpienie od zamówienia,
  

• wystawienie reklamacji według aktualnej stawki,
  

• żądanie obniżenia ceny wadliwego towaru.
  
  

Ponadto strony ustaliły, że jeżeli w celu dostosowania towaru niezgodnego do produkcji, będą niezbędne dodatkowe czynności lub wykorzystanie siły roboczej do przesortowania towaru, Dostawca dokona tego własnymi siłami i na swój koszt w terminie określonym przez Odbiorcę lub Odbiorca obciąży Dostawcę wartością kosztów poniesionych przy tych operacjach. W przedmiotowej sprawie oprócz kosztów sortowania – Odbiorca towaru obciążył Wnioskodawczynię dodatkowo kosztami złomowania wadliwych elementów, badaniami laboratoryjnymi, kosztami komponentów itd. Koszty te zostały również powiększone o koszt wymiany wadliwych części u klientów A, które potwierdzono szczegółowymi notami księgowymi na łączną wartość 243 890,35 zł. Wszystkie koszty w związku z postępowaniem reklamacyjnym Odbiorcy – zostały przez strony uwzględnione w ugodzie przedsądowej zawartej w dniu 19 lutego 2018 r. – zgodnie z którą Wnioskodawczyni zgodziła się ostatecznie uznać roszczenia odbiorcy – realizując w ten sposób obowiązki gwaranta na zasadzie art. 556 § 1 ustawy Kodeks cywilny.

Wyżej wymienione koszty nazwane przez odbiorcę w fakturze kosztami jakościowymi, zdaniem Wnioskodawczyni, nie mają charakteru kary umownej, a w swojej istocie dotyczą refundacji kosztów poniesionych przez Odbiorcę w związku z reklamacją wadliwego towaru. Natomiast, w ocenie Wnioskodawczyni, będąca przyczyną reklamacji „kruchość wodorowa” nie wynika z wadliwości użytych do produkcji silentblocków materiałów. Materiały użyte do ich produkcji posiadały certyfikaty jakości potwierdzające spełnienie wymaganych norm. Zjawisko „kruchości wodorowej” jest nieprzewidywalne i może (ale nie musi) ujawnić się niespodziewanie gdy nałoży się kilka niekorzystnych czynników takich jak obecność wodoru, wysokie naprężenie rozciągające, stal o wysokiej wytrzymałości itp.

Wnioskodawczyni wyjaśniła również, że przez zachowanie należytej staranności rozumie użycie materiałów spełniających wymagane normy, przeprowadzenie procesu produkcji w sposób zgodny z wymaganymi normami, a także kontrolę wyroby gotowego. Wszystkie te warunki zostały, w opinii Wnioskodawczyni, przez Nią spełnione.

Ponadto Wnioskodawczyni jest także zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Wnioskodawczyni stwierdziła również, że koszty, o których mowa w opisie sprawy mają związek z czynnościami opodatkowanymi.

Wskazała, że usługi udokumentowane dwoma fakturami obejmują szereg usług związanych kompleksowo z postępowaniem reklamacyjnym a ich specyfikacja załączona jest do faktur i została szczegółowo przedstawiona w punkcie G złożonego wniosku.

Wskazała również, że ponieważ zafakturowane usługi jakościowe obejmują szereg czynności związanych z postępowaniem reklamacyjnym Wnioskodawczyni nie jest w stanie przyporządkować im konkretnego symbolu PKWiU.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania (ostatecznie postawione w uzupełnieniu wniosku):

1. Czy Wnioskodawczyni może uznać za koszty uzyskania przychodów wydatki, jakimi została obciążona na podstawie fraktury wystawionej przez odbiorcę wadliwych części o treści „sprzedaż usług jakościowych”?
2. Czy z powyższych faktur Wnioskodawczyni może odliczyć podatek VAT pomimo zbiorczego oznaczenia przedmiotu świadczonych usług?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest odpowiedź na pytanie nr 1 w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych, natomiast w zakresie pytania nr 2, dotyczącego podatku od towarów i usług, wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawczyni (przedstawionym w uzupełnieniu wniosku), zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Z licznych komentarzy do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jak i szerokiego orzecznictwa w powyższej sprawie można uznać, że aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodów, muszą być spełnione następujące warunki:

• musi pozostawać w związku z prowadzoną przez podatnika działalności gospodarczą,
  

• musi być poniesiony w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów,
  

• musi zostać poniesiony przez podatnika, czyli pokryty z jego zasobów majątkowych,
  

• musi być rzeczywisty,
  

• właściwie udokumentowany,
  

• nie znajdować się w grupie kosztów, które zostały wymienione w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
  
  

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki po wyłączeniu rodzaju kosztów wymienionych w art. 23 ww. ustawy, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów – o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przychodami, służą zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

W przedmiotowej sprawie faktury wystawione przez Odbiorcę stanowią obciążenie Wnioskodawczyni kosztów poniesionych w związku z realizacją reklamacji wadliwych części do samochodów, które to koszty nie mają, zdaniem Wnioskodawczyni, charakteru kary umownej ani odszkodowania, a są jedynie zestawieniem faktycznych kosztów poniesionych przez odbiorcę towarów. Mają one bez wątpienia związek z zabezpieczeniem źródła przychodów, o czym dodatkowo świadczy ugoda podpisana z Odbiorcą w dniu 19 lutego 2018 r., która to ugoda pozwoliła uniknąć sprawy sądowej i kontynuować dalszą współpracę z Odbiorcą.

Wnioskodawczyni zwraca również uwagę, że koszty związane z postępowaniem reklamacyjnym nie zostały wymienione w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, co dodatkowo potwierdza możliwość zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określa art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.), zgodnie z którym kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy.

Literalne brzmienie przepisu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie pozostawia wątpliwości, że nie wszystkie wydatki poniesione przez podatnika, stanowiące z ekonomicznego punktu widzenia koszty działalności, są kosztem uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, to pomiędzy tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowo-skutkowy tego typu, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów.

Ponadto, należy ustalić, czy wydatek ten nie mieści się w zamkniętym katalogu wydatków, których nie można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów (art. 23 ust. 1 ww. ustawy).

Przepis art. 23 ust. 1 pkt 19 ww. ustawy stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Jest to katalog zamknięty, dotyczący jedynie zdarzeń spowodowanych wadliwością towarów lub robót i usług będących przedmiotem działalności gospodarczej. Wada jest bowiem, w tym przypadku podstawową przyczyną eliminacji poniesionych wydatków z kosztów podatkowych.

Jednocześnie podkreślić należy, że kara umowna lub odszkodowanie z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług nie może wynikać z nieracjonalnego i pozbawionego należytej staranności działania samego podatnika.

Przepis art. 23 ust. 1 pkt 19 ww. ustawy wymienia odszkodowanie z tytułu wadliwości dostarczonych towarów lub wykonanych usług jako wydatek niepodlegający kwalifikacji jako koszt uzyskania przychodu.

Jak bowiem wyjaśniono powyżej, nie każdy wydatek związany z prowadzoną działalnością gospodarczą spełnia przesłankę celowości z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Z uwagi na obiektywny charakter związku przyczynowego istniejącego pomiędzy poniesieniem wydatku a przychodami podatnika lub zachowaniem albo zabezpieczeniem ich źródła, dla kwalifikacji podatkowej kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług, istotne jest określenie czy wydatki te należą do standardowych kosztów działalności, są elementem normalnego ryzyka gospodarczego związanego z prowadzeniem działalności, czy też stanowią wyłącznie efekt nienależytego (wadliwego, niezgodnego z umową lub obowiązującymi przepisami, pozbawionego cech należytej staranności) ich zachowania niemający związku ze sferą przychodów.

Należy ponadto zaznaczyć, że przyjęcie stanowiska o dopuszczalności uznania za koszt uzyskania przychodów każdej kary umownej i odszkodowania związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą, płaconych z innego tytułu niż wskazane w art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych prowadziłoby do sytuacji, gdy wskutek każdego nienależytego wykonania zobowiązania umownego, niezależnie od jego przyczyn i charakteru, podatnik uzyskiwałby korzyść w postaci prawa zmniejszenia podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym o wartość kosztów wygenerowanych w wyniku zaistniałych uchybień.

Zagadnienie kar umownych reguluje również przepis art. 483 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025), który stanowi, że można zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kara umowna).

Przepis statuujący karę umowną ma charakter bezwzględnie obowiązujący. Kara umowna może obejmować trzy grupy zdarzeń, a mianowicie: niewykonanie zobowiązania, nienależyte wykonanie zobowiązania w ogólności oraz konkretne uchybienia w zakresie sposobu wykonania zobowiązania. Zatem ma ona na celu „naprawienie szkody”, a więc należy uznać, że jest swoistą postacią odszkodowania.

W myśl art. 556 Kodeksu cywilnego, sprzedawca jest odpowiedzialny względem kupującego, jeżeli rzecz sprzedana ma wadę fizyczną lub prawną (rękojmia).

Zgodnie natomiast z art. 556¹ § 1 Kodeksu cywilnego, wada fizyczna polega na niezgodności rzeczy sprzedanej z umową. W szczególności rzecz sprzedana jest niezgodna z umową, jeżeli:

1. nie ma właściwości, które rzecz tego rodzaju powinna mieć ze względu na cel w umowie oznaczony albo wynikający z okoliczności lub przeznaczenia;
2. nie ma właściwości, o których istnieniu sprzedawca zapewnił kupującego, w tym przedstawiając próbkę lub wzór;
3. nie nadaje się do celu, o którym kupujący poinformował sprzedawcę przy zawarciu umowy, a sprzedawca nie zgłosił zastrzeżenia co do takiego jej przeznaczenia;
4. została kupującemu wydana w stanie niezupełnym.
   
   

W świetle art. 577 § 1 Kodeksu cywilnego, udzielenie gwarancji następuje przez złożenie oświadczenia gwarancyjnego, które określa obowiązki gwaranta i uprawnienia kupującego w przypadku, gdy rzecz sprzedana nie ma właściwości określonych w tym oświadczeniu. Oświadczenie gwarancyjne może zostać złożone w reklamie.

Obowiązki gwaranta mogą w szczególności polegać na zwrocie zapłaconej ceny, wymianie rzeczy bądź jej naprawie oraz zapewnieniu innych usług (art. 577 § 2 Kodeksu cywilnego).

Jeżeli została udzielona gwarancja co do jakości rzeczy sprzedanej, poczytuje się w razie wątpliwości, że gwarant jest obowiązany do usunięcia wady fizycznej rzeczy lub do dostarczenia rzeczy wolnej od wad, o ile wady te ujawnią się w ciągu terminu określonego w oświadczeniu gwarancyjnym (art. 577 § 3 Kodeksu cywilnego).

Obowiązek wykonania napraw na rzecz klienta z tytułu rękojmi lub gwarancji wynika więc wprost z przepisów Kodeksu cywilnego. Źródłem powstania tego obowiązku jest umowa sprzedaży łącząca sprzedającego i kupującego oraz skutki przewidziane w tym zakresie w przepisach tego kodeksu.

Z powyższego wynika, że przysługujące nabywcy uprawnienia z tytułu gwarancji bądź rękojmi są nierozerwalnie związane z transakcją sprzedaży i jako forma zabezpieczenia interesów nabywcy stanowią element stosunku prawnego jaki łączy sprzedawcę i kupującego. Oznacza to, że ewentualne świadczenia sprzedawcy obowiązanego do rękojmi bądź gwaranta wykonywane w razie ujawnienia się wad fizycznych rzeczy w okresie gwarancji bądź rękojmi stanowią jedynie realizację jego zobowiązań z tytułu rękojmi bądź udzielonej gwarancji mających na celu zapewnienie nabywcy rzeczy niezakłóconego korzystania z rzeczy sprzedanej w przypadku, gdy rzecz ta okaże się wadliwa. Świadczenia te nie mogą być więc traktowane jako dodatkowe świadczenia dokonywane na rzecz nabywcy rzeczy w oderwaniu od transakcji sprzedaży rzeczy.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że wskutek ujawnionych wad i usterek silentblocków dostarczanych przez firmę Wnioskodawczyni, kontrahent Wnioskodawczyni zgłosił Jej oficjalną reklamację. W dniu 19 lutego 2018 r. doszło do spotkania przed planowaną rozprawą sądową i na tym spotkaniu zawarto ugodę, na mocy której firma Wnioskodawczyni zapłaci na rzecz B kwotę 300 000 PLN netto tj. 369 000 PLN brutto w dwóch ratach tytułem zwrotu kosztów poniesionych przez klienta w związku z reklamacją. W szczególności są to koszty powstałe u klienta firmy B tj. A; koszty sortowania w firmie B; koszty złomowania wadliwych elementów; badania laboratoryjne i inne. W celu uzyskania dla firmy B tytułu egzekucyjnego zawarcie powyższej ugody potwierdzono ugodą sądową.

W związku z powyższym, w ocenie tutejszego Organu, zapłata, którą uiściła Wnioskodawczyni na rzecz kontrahenta, czyli zwrot kosztów poniesionych przez kontrahenta w związku z reklamacją stanowi odszkodowanie z tytułu wad dostarczonych towarów a tym samym wypełnia dyspozycję art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego oraz powołane przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że skoro na Wnioskodawczynię, poprzez ugodę sądową, został nałożony obowiązek zapłaty zobowiązania o charakterze odszkodowania w związku ze szkodą majątkową kontrahenta związaną z wadliwym wykonaniem silentblocków to odszkodowanie to zgodnie z przepisem art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie podlega zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów jako odszkodowanie z tytułu wad dostarczonych towarów.

Tym samym stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego …. w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.