2018.06.27 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT3.4011.219.2018.2.MPŁ
z 27 czerwca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 10 kwietnia 2018 r. (data wpływu 17 kwietnia 2018 r.) uzupełnionym pismem z dnia 4 czerwca 2018 r. (data wpływu 12 czerwca 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 kwietnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego. Wniosek uzupełniono dnia 12 czerwca 2018 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W roku 2018 w wyniku inwentaryzacji środków trwałych na potrzeby określenia zdolności i zasobów finansowych firmy okazało się iż budynek – środek trwały, który jest użytkowany na potrzeby firmy, nie był uwzględniony w amortyzacji.

W roku 2010 wspólnicy w spółce cywilnej zakupili budynek do kompleksowego remontu po cenie 316 130,00 zł (udział po 1/2 w całości nieruchomości każdego ze wspólników). W roku 2012 spółka została rozwiązana. Dokonano sprzedaży udziałów – obecny właściciel nabył pozostałą 1/2 część udziałów.

Wartość nieruchomości znacznie wzrosła w wyniku nakładów inwestycyjnych poniesionych przez wspólników – obecny właściciel nie posiada żadnych dokumentów potwierdzających poniesione nakłady (faktury inwestycyjne).

Wartość nieruchomości na dzień odkupu po modernizacji ustalono na kwotę 750 000,00 zł (odkup 1/2 części – stanowiła wartość 375 000 zł). Aktualna wycena nieruchomości na potrzeby kredytu dokonana w lutym 2018 wynosi 999 600,00 zł.

Ponadto, w uzupełnieniu Wnioskodawca doprecyzował stan faktyczny wskazując, iż w 2010 r., w dniu nabycia części nieruchomości był On wspólnikiem spółki cywilnej. Zakupiony budynek stanowił środek trwały w działalności gospodarczej, ale nie naliczano odpisów amortyzacyjnych (nie został on wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych).

Po rozwiązaniu spółki cywilnej nie dokonano podziału majątku wspólnego wspólników, nie dokonano żadnych spłat i dopłat w naturze. Wnioskodawca zachował część majątku, która mieściła się w Jego części udziału.

Po rozwiązaniu spółki Wnioskodawca odkupił 1/2 części udziału w opisanej nieruchomości – stając się właścicielem 100% wartości budynku – odkupiona część udziału, zgodnie z aktem notarialnym z dnia 21 lutego 2012 r., stanowiła wartość 375 000 zł.

Nakłady inwestycyjne poniesione w trakcie trwania spółki cywilnej, były ponoszone przez współwłaścicieli na równych udziałach. Jako obecny właściciel Wnioskodawca nie posiada dokumentów potwierdzających ponoszoną wartość nakładów, po rozwiązaniu spółki dokumenty zaginęły.

Wartość opisanego budynku znacznie wzrosła od chwili nabycia tj. 2010 r. (wartość całej nieruchomości w dniu nabycia wyceniona została na 316 130,00 zł). W wyniku poniesionych nakładów inwestycyjnych tj. ulepszenia środka trwałego, jego wartość wzrosła (w 2012 r., w dniu odkupu 1/2 części wycena całej nieruchomości wyniosła 750 000,00 zł).

Opisany budynek był nabyty i użytkowany w celu prowadzenia działalności gospodarczej. Od chwili odkupu udziałów nadal prowadzona jest w nim działalność gospodarcza.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą. W 2010 roku Wnioskodawca przystąpił do spółki cywilnej, która została rozwiązana w 2012 r. Po odejściu wspólnika Wnioskodawca nie podejmował nowej działalności gospodarczej, lecz kontynuował działalność jako jednoosobowy podmiot gospodarczy aktualizując jedynie wpis do CEiDG.

Nieruchomość (środek trwały wykorzystywany na potrzeby prowadzonej działalności) w dniu zakupu była w złym stanie technicznym i poddano ją gruntownej modernizacji i przebudowie. Po remoncie budynek był zdatny do użytku i przyjęcia do użytkowania, a okres użyteczności jest dłuższy niż jeden rok.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Jaką wartość budynku Wnioskodawca powinien przyjąć za podstawę amortyzacji w dniu ujawnienia środka trwałego?

Zdaniem Wnioskodawcy, ujawniając brakujący środek trwały, powinien on przyjąć aktualną wycenę z lutego 2018 r. sporządzoną przez rzeczoznawcę.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2018 r., poz. 200 z późn. zm.) ilekroć w ustawie jest mowa o działalności gospodarczej albo pozarolniczej działalności gospodarczej – oznacza to działalność zarobkową:

wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,
polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Stosownie do art. 22 ust. 1 ww. ustawy kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

O tym, jaki składnik majątku może stanowić środek trwały decydują regulacje zawarte w art. 22a i 22c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przy czym nie wszystkie wymienione w nich rodzaje składników majątku mogą podlegać amortyzacji podatkowej.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z przytoczonego przepisu wynika zatem, że składnik majątkowy może być uznany za środek trwały w przypadku łącznego spełnienia następujących warunków:

musi stanowić własność lub współwłasność podatnika,
musi być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania – ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, że warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, sprawny techniczne i zalegalizowany prawnie w formie ewentualnie wymaganych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie,
jego przewidywany okres używania musi być dłuższy niż rok,
musi być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą lub oddany do używania innym podmiotom, na podstawie umów wymienionych w cyt. art. 22a ust. 1 ww. ustawy, tj. na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub leasingu.

Zgodnie z art. 24a ust. 1 cytowanej ustawy osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej „księgą”, z zastrzeżeniem ust. 3 i 5, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy, a także uwzględniać w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacje niezbędne do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 22a-22.

Zgodnie z art. 22d ust. 2 ww. ustawy, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Jak stanowi art. 22h ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Stosownie natomiast do art. 22h ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od ujawnionych środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nieobjętych dotychczas ewidencją, począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym te środki lub wartości zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

W myśl art. 22n ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zapisów dotyczących środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonuje się w ewidencji najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Powyższe przepisy nakładają zatem obowiązek prowadzenia określonego rodzaju dokumentacji podatkowej, jej przechowywania oraz dokumentowania dla celów dowodowych zdarzeń gospodarczych. Stosownie do art. 22n ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w razie braku ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywane odpisy amortyzacyjne nie stanowią kosztów uzyskania przychodów. Potwierdzeniem tego jest również treść powołanego wcześniej przepisu art. 22 ust. 8 ustawy od podatku dochodowym od osób fizycznych pozwalającego w sposób kategoryczny na zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów tylko i wyłącznie tych odpisów amortyzacyjnych, które zostały dokonane zgodnie z art. 22a-22o ustawy.

W związku z tym podatnik, aby mógł dokonać odpisów amortyzacyjnych jest zobowiązany do prowadzenia ewidencji środków trwałych. Obowiązek prowadzenia ewidencji środków trwałych ma charakter bezwzględny, w sytuacji gdy podatnik wedle swojej woli zamierza zaliczyć odpisy amortyzacyjne do kosztów uzyskania przychodów. Ustawodawca zadecydował bowiem, że obowiązkiem podatnika jest prowadzenie ewidencji środków trwałych niezależnie od posiadanych przez podatnika innych dokumentów źródłowych. Wymaga zatem konkretnego dowodu, którego nie można zastąpić w żaden inny sposób niż na podstawie prawidłowo prowadzonej ewidencji.

Powyższe znajduje również potwierdzenie w orzecznictwie sądowoadministracyjnym. W wyroku z dnia 27 stycznia 2012 r. sygn. II FSK 1448/10 NSA stwierdził, że „materialnoprawnym warunkiem zaliczenia odpisów amortyzacyjnych w koszty uzyskania przychodów jest prowadzenie właściwej dla tego celu ewidencji. Aby dokonywać amortyzacji środka trwałego dla celów podatkowych nie wystarczy sama obiektywna ocena majątku jako środka trwałego, lecz konieczne jest jego ujawnienie w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych”.

Reasumując, jeżeli budynek o którym mowa we wniosku, spełnia ustawowe kryteria pozwalające uznać go za środek trwały zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to Wnioskodawca podejmując decyzję o jego amortyzacji i zaliczaniu odpisów amortyzacyjnych do kosztów uzyskania przychodów, będzie zobowiązany do wprowadzenia budynku do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Rozpoczęcie naliczania odpisów amortyzacyjnych powinno nastąpić stosownie do art. 22h ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym środek trwały został wprowadzony do ewidencji.

Co do sposobu ustalenia wartości początkowej środka trwałego przeanalizowania wymaga art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2 18, uważa się:

w razie odpłatnego nabycia – cenę ich nabycia,
w razie wytworzenia we własnym zakresie – koszt wytworzenia.

W myśl art. 22g ust. 3 ww. ustawy za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Stosownie do art. 22g ust. 4 ww. ustawy, za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w szczególnych sytuacjach zezwalają również na odstąpienie od ogólnych zasad ustalania wartości początkowej zakupionego albo wytworzonego środka trwałego.

Zgodnie z art. 22g ust. 8 ww. ustawy, jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem złożenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Natomiast, zgodnie z art. 22g ust. 9 ww. ustawy, jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w ust. 4, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych, o których mowa w ust. 8, przez biegłego, powołanego przez podatnika.

Mając na uwadze analizowane przepisy, stwierdzić należy, że istnieje możliwość ustalenia kosztu wytworzenia środka trwałego w drodze wyceny dokonanej przez biegłego. Jednakże stanowi to sytuację szczególną, wyjątek od obowiązującej zasady ustalania wartości środka trwałego według kosztów wytworzenia. Niemożność ustalenia kosztu wytworzenia środka trwałego zgodnie z generalną zasadą ustanowioną w art. 22g ust. 1 pkt 2 w powiązaniu z art. 22g ust. 4 ww. ustawy musi być spowodowana szczególnymi, wyjątkowymi okolicznościami, winna przy tym mieć charakter obiektywny, a więc dotyczyć na przykład takich sytuacji, gdy podatnik nie posiada – ze względu na to że nie musiał ich gromadzić – stosownych dokumentów stwierdzających poniesienie przez niego wydatków na wytworzenie środka trwałego.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w roku 2018 w wyniku inwentaryzacji środków trwałych na potrzeby określenia zdolności i zasobów finansowych firmy okazało się iż budynek – środek trwały, który jest użytkowany na potrzeby firmy i nie był uwzględniony w amortyzacji.

W roku 2010 wspólnicy w spółce cywilnej zakupili przedmiotowy budynek do kompleksowego remontu po cenie 316 130,00 zł (udział po 1/2 w całości nieruchomości każdego ze wspólników). W roku 2012 spółka została rozwiązana. Dokonano sprzedaży udziałów – obecny właściciel nabył pozostałą 1/2 część udziałów.

Opisany budynek był nabyty i użytkowany w celu prowadzenia działalności gospodarczej. Od chwili odkupu udziałów nadal prowadzona jest w nim działalność gospodarcza.

Mając na względzie powołane wyżej przepisy oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny, stwierdzić należy, że nakłady, które zostały poniesione w celu przystosowania budynku do prowadzonej działalności nie mogą zostać zakwalifikowane jako ulepszenie środka trwałego. O ulepszeniu można bowiem mówić w odniesieniu do istniejącego już środka trwałego, spełniającego ustawowe warunki. Przedmiotowy budynek w momencie jego zakupu nie był zdatny do użytku – wspólnicy przeprowadzili gruntowną modernizację budynku, polegającą na jego przebudowie. Dopiero po zakończeniu remontu budynek był zdatny do użytku. W tych okolicznościach przyjąć należy, że nastąpiło wytworzenie nowego środka trwałego.

Ponadto, jak wynika z treści wniosku, Wnioskodawca nie posiada dokumentów, z których wynikałaby wartość nakładów poniesionych na wytworzenie środka trwałego – dokumenty te zaginęły po rozwiązaniu Spółki Cywilnej.

W przedmiotowej sprawie zachodzą zatem przesłanki z cytowanego powyżej art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym, jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w ust. 4, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych, o których mowa w ust. 8, przez biegłego, powołanego przez podatnika.

Należy zatem stwierdzić, że w sytuacji, gdy w wyniku niezawinionej przez Wnioskodawcę utraty dokumentów niemożliwe jest ustalenie wartości nakładów poniesionych na wytworzenie środka trwałego, Wnioskodawca ma możliwość ustalenia kosztu wytworzenia składnika majątku na podstawie art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednakże, Wnioskodawca nie może – zgodnie z przedstawionym przez siebie stanowiskiem – zastosować aktualnej wyceny środka trwałego z lutego 2018 r. Wycena wartości początkowej przedmiotowego budynku powinna bowiem nastąpić – stosownie do art. 22g ust. 8, do którego odsyła art. 22g ust. 9 ww. ustawy – z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Należy przy tym zastrzec, iż przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli w toku ewentualnego postępowania – właściwy organ – ustali, że przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest odmienny od rzeczywistego, to wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin