2018.06.20 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0111-KDIB1-3.4010.119.2018.1.MBD

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-3.4010.119.2018.1.MBD
z 20 czerwca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 21 marca 2018 r. (data wpływu 22 marca 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy zakup od spółki zależnej usług, które stanowią dla Spółki koszt bezpośredni sprzedaży, a które następnie są odsprzedawane z marżą do pozostałych spółek w grupie, będzie podlegać wyłączeniu, o którym mowa w art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT (pytanie oznaczone we wniosku nr 1) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 marca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy zakup od spółki zależnej usług, które stanowią dla Spółki koszt bezpośredni sprzedaży, a które następnie są odsprzedawane z marżą do pozostałych spółek w grupie, będzie podlegać wyłączeniu, o którym mowa w art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka S.A. (dalej: „Spółka”) jest spółką, która funkcjonuje w grupie spółek powiązanych, w rozumieniu art. 9a ustawy o CIT. Działalność grupy obejmuje głównie działalność deweloperską. Inwestycje są wykonywane przez spółki celowe, które powołane są do wykonywania poszczególnych inwestycji. Generalną zasadą jest wykonywanie jednej inwestycji przez jedną spółkę celową, choć w tym zakresie niekiedy zdarzają się wyjątki. Spółki celowe to spółki komandytowe, w których Spółka jest wspólnikiem a także spółki kapitałowe, w których Spółka jest wspólnikiem. W stosunku do niektórych spółek celowych Spółka nie jest bezpośrednim udziałowcem/wspólnikiem a wspólnikiem/udziałowcem jest inna spółka, w której Spółka posiada udziały. Struktura taka istnieje w spółce od dłuższego czasu. Spółka jest wspólnikiem spółek operacyjnych realizujących inwestycje deweloperskie. Działalność Spółki obejmuje działalność zarządczą i holdingową w grupie.

W ramach swojej działalności Spółka dokonuje transakcji z podmiotami powiązanymi w rozumieniu art. 9a ustawy o CIT. W ramach przedmiotowych transakcji, Spółka dokonuje także zakupów usług niematerialnych od podmiotów powiązanych. W szczególności, Spółka dokonuje zakupów usług doradczych i innych o podobnym charakterze. Następnie, w ramach swojej działalności, Spółka rozdziela koszty zakupionych przez nią usług i alokuje je do poszczególnych spółek celowych, które realizują inwestycje deweloperskie oraz w niewielkiej części do spółek wykonujących inne czynności w grupie.

W ramach alokacji kosztów usług doradczych Spółka obciąża każdą ze spółek celowych kosztami takich usług, które dotyczą realizowanych przez nie inwestycji.

Wydatki na takie usługi Spółka ujmuje do kosztów uzyskania przychodów w momencie obciążenia danej spółki celowej kosztem takiej usługi. Koszty dotyczą bieżącego doradztwa dotyczącego działalności inwestycyjnej i Spółka obciąża spółki celowe takimi kosztami regularnie (miesięcznie). Koszty takie są w spółkach celowych kosztami pośrednio związanymi z przychodami podatkowymi.

Nabycie usług przez Spółkę jest dokumentowane fakturami VAT. Zbycie usługi do spółki celowej, po rozdzieleniu i alokacji tej części kosztu, który dotyczy samej spółki również dokumentowane jest fakturą VAT. Obciążając spółki celowe Spółka dolicza do wartości tej usług własną marżę. W zakresie usług, które są przedmiotem niniejszego pytania, Spółka nie wykonuje samodzielnie czynności doradczych na rzecz Spółek celowych, faktycznie czynności te wykonywane są przez podmioty, od których nabywane są usługi przez Spółkę. Czynności Spółki w tym zakresie ograniczają się jedynie do czynności faktyczno-technicznych, to jest rozdzieleniu kosztu usługi doradczej oraz wystawieniu faktury na spółkę celową w tej części. W zakresie powyższych czynności technicznych Spółka posiłkuje się podwykonawcami, tj. podmiotami zależnym które wykonują na jej rzecz niektóre usługi (np. czynności księgowe).

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie:

Czy zakup od spółki zależnej usług, które stanowią dla Spółki koszt bezpośredni sprzedaży, a które następnie są odsprzedawane z marżą do pozostałych spółek w grupie, będzie podlegać wyłączeniu, o którym mowa w art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT? (pytanie oznaczone we wniosku nr 1)

Zdaniem Wnioskodawcy, zakup od spółki zależnej usług, które stanowią dla Spółki koszt bezpośredni sprzedaży, a które następnie są odsprzedawane z marżą do pozostałych spółek w grupie, nie będzie podlegać wyłączeniu, o którym mowa w art. 15e ustawy o CIT.

Z dniem 1 stycznia 2018 r. ustawodawca wprowadził limit kosztów uzyskania przychodów odnośnie usług niematerialnych nabywanych od podmiotów powiązanych. Spółka powzięła wątpliwość, czy jeśli niektóre nabywane przez nią usługi stanowić będą usługi, o których mowa w art. 15e ust. 1 ustawy o CIT, będą wliczać się do limitu, o którym mowa w tym przepisie w związku ze sposobem funkcjonowania grupy kapitałowej.

Zgodnie z art. 15e ust. 1 ustawy o CIT, podatnicy są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty:

usług doradczych, badania rynku, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, ubezpieczeń, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze,
wszelkiego rodzaju opłat i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z praw lub wartości, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7,
przeniesienia ryzyka niewypłacalności dłużnika z tytułu pożyczek, innych niż udzielonych przez banki i spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe, w tym w ramach zobowiązań wynikających z pochodnych instrumentów finansowych oraz świadczeń o podobnym charakterze

-poniesione bezpośrednio lub pośrednio na rzecz podmiotów powiązanych, o których mowa w art. 11, lub podmiotów mających miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju wymienionym w przepisach wydanych na podstawie art. 9a ust. 6, w części, w jakiej koszty te łącznie w roku podatkowym przekraczają 5% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonych o przychody z tytułu odsetek nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, i odsetek.

Natomiast, zgodnie z art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT, ograniczenie o którym mowa w ust. 1, nie ma zastosowania do kosztów usług, opłat i należności, o których mowa w ust. 1, zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi.

Zdaniem Spółki, koszty o których mowa w pkt 1 art. 15e ust. 11 ustawy o CIT, to koszty bezpośrednie, o których mowa w art. 15 ust. 4 ustawy o CIT. Zgodnie z tym przepisem koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącane w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

W związku z powyższym, z podatkowego punktu widzenia, w sytuacji odsprzedaży usług z własną marżą, koszt zakupu takich usług jest kosztem bezpośrednim w rozumieniu art. 15 ust. 4d (winno być 4) ustawy o CIT, a w konsekwencji art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT (stanowi bowiem bezpośredni koszt sprzedaży usługi do spółki celowej).

Stanowisko takie zostało potwierdzone w interpretacjach indywidualnych jak np. w:

interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 12 października 2017 r., 0111-KDIB1-1.4010.102.2017.1.MG;
interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 29 listopada 2013 r., IPPB3/423- 692/13-2/EŻ;
interpretacji Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie z 15 czerwca 2012 r., IPPB3/423-207/12-2/EŻ;
wyroku WSA we Wrocławiu w wyroku z 12 lutego 2009 r., sygn. akt I SA/Wr 1180/08.

Skoro zakup usługi, której koszt jest następnie z marżą przerzucany na spółkę celową stanowi dla Spółki koszt bezpośredni sprzedaży, to wydatek na zakup takiej usługi od podmiotu powiązanego nie będzie dla Spółki stanowił kosztu, który podlegałby limitowaniu zgodnie z art. 15e ust. 1 ustawy o CIT.

W związku z powyższym, jeśli Spółka nabywa usługi doradcze, które będą mieściły się w hipotezie art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT i koszty te będą przez Spółkę ujmowane jako koszty bezpośrednie sprzedaży, to wydatki takie nie będą podlegały ograniczeniu (limitowaniu), o którym mowa w art. 15e ust. 1 ustawy o CIT i będą mogły stanowić koszt uzyskania przychodów w całości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Ustawa z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz.U. z 2017 r. poz. 2175, dalej: „ustawa nowelizująca”) z dniem 1 stycznia 2018 r. wprowadziła do ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1036, dalej: „ustawa o CIT”), nowy przepis art. 15e, którego istota polega na ograniczeniu wysokości kosztów uzyskania przychodów ponoszonych przez podatnika na nabycie określonych usług niematerialnych i praw.

Stosownie do art. 15e ust. 1 ustawy o CIT, podatnicy są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty:

usług doradczych, badania rynku, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, ubezpieczeń, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze,
wszelkiego rodzaju opłat i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z praw lub wartości, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7,
przeniesienia ryzyka niewypłacalności dłużnika z tytułu pożyczek, innych niż udzielonych przez banki i spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe, w tym w ramach zobowiązań wynikających z pochodnych instrumentów finansowych oraz świadczeń o podobnym charakterze

Natomiast prawami i wartościami, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7 uCIT są:

autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
licencje,
prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. – Prawo własności przemysłowej,
wartość stanowiącą równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how).

Dyspozycją przepisu art. 15e ust. 1 ustawy o CIT, objęte są te podmioty, które są podmiotami powiązanymi oraz świadczą usługi wymienione w tym przepisie. Podkreślenia wymaga, że oba te warunki muszą być spełnione łącznie.

Ograniczenie, o którym mowa w art. 15e ust. 1 ustawy o CIT, zgodnie z art. 15e ust. 11 pkt 1, nie ma zastosowania do kosztów usług, opłat i należności, o których mowa w art. 15e ust. 1, zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi.

Kluczowe jest odczytanie zawartego w powyższym artykule zakresu wyłączenia. Przepis art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT, odnosi się do sposobu związania kosztu „z wytworzeniem lub nabyciem/wytworzeniem towaru lub świadczeniem usługi”. Językowa analiza tego wyrażenia prowadziłaby do wniosku, że chodzi o związek kosztu z czynnością „wytwarzania” lub „nabywania” towaru albo „świadczenia” usługi. Bardziej funkcjonalna wykładnia tych pojęć sprowadza się do poszukiwania tego związku z samym przedmiotem (efektem) tego wytwarzania (nabywania) albo świadczenia usługi, tj. określonym dobrem lub określoną usługą. Z tego względu należy uznać, że koszt o którym mowa w omawianym przepisie to koszt usługi lub prawa w jakimkolwiek stopniu „inkorporowanych” w produkcie, towarze lub usłudze. Jest to zatem koszt, który wpływa na finalną cenę danego towaru lub usługi jako (zazwyczaj) jeden z wielu wydatków niezbędnych do poniesienia w procesie produkcji, dystrybucji danego dobra lub świadczenia określonej usługi. Koszt ten powinien przy tym być możliwy do zidentyfikowania jako czynnik obiektywnie kształtujący cenę danego dobra lub usługi.

W tym miejscu należy zauważyć, że procesowi wykładni należy poddać każdy przepis prawny (tekst prawny) w celu zrozumienia go (ustalenia jego treści), niezależnie od stopnia jego rozumienia prima facie (tak Maciej Zieliński w: Wykładnia prawa. Zasady, reguły, wskazówki. Warszawa 2008, str. 320). Nie jest więc tak, że dokonanie wykładni jest zbędne wówczas, gdy przepis jest jasny (clara non sunt interpretanda), bowiem należy opowiedzieć się za twierdzeniem, że samo tylko ustalenie tego faktu (jednoznaczności przepisu) następuje w procesie interpretacyjnym. Chodzi wszak nie o to, aby rozumieć tekst czy przepis, ale o to, aby zrozumieć go zgodnie z treścią nadaną mu przez prawodawcę (op. cit., str. 61). Wykładnia prawa dokonywana jest wedle utrwalonych reguł.

W doktrynie i orzecznictwie przyjmuje się pierwszeństwo wykładni językowej nad pozostałymi rodzajami wykładni tj. systemową i celowościową. Tylko w wyjątkowych sytuacjach wolno odstąpić od literalnego brzmienia przepisu, w szczególności, gdy językowe dyrektywy interpretacyjne nie pozwalają z danego teksu prawnego wyinterpretować jednoznacznej normy postępowania lub gdy wykładnia językowa pozostaje w oczywistej sprzeczności z treścią innych norm. Według Naczelnego Sądu Administracyjnego, prymat wykładni gramatycznej można się zachować tylko w odniesieniu do przepisów sformułowanych w sposób niebudzący wątpliwości z punktu widzenia potocznie i powszechnie stosowanego języka, i tylko wówczas, gdy ta metoda wykładni daje wynik niekolidujący z wynikami innych metod (zob. wyrok NSA z 24 lipca 2012 r., I OSK 398/12).

Jak podkreślił Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 11 kwietnia 2014 r., II FSK 1077/12, wykładnia językowa konkretnego przepisu prawa jest nie tylko punktem wyjścia wykładni prawa, ale także zakreśla jej granice. Próba dokonania wykładni, która byłaby sprzeczna z językowym znaczeniem przepisu prawa byłaby naruszeniem zasady praworządności. Językowe znaczenie przepisu prawa wyznacza bowiem granice dopuszczalnej wykładni, gdyż „formuła słowna jest (…) granicą wszelkiego dopuszczalnego sensu, jakiego możemy poszukiwać w tekście przepisów prawa” (zob. wyrok NSA z 18 grudnia 2000 r., III SA 3055/09, „Monitor Podatkowy” 2001, nr 4).

Zawarty w przepisie art. 15e ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, katalog świadczeń skutkujących ograniczeniem zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów można podzielić na dwie grupy. Pierwszą stanowią świadczenia wyraźnie nazwane, drugą tworzą świadczenia mające podobny charakter do świadczeń nazwanych. W tej drugiej grupie mieszczą się świadczenia posiadające cechy charakterystyczne dla świadczeń wprost wymienionych w art. 15e ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, ale posiadające również elementy charakterystyczne dla świadczeń innych od skonkretyzowanych w tym przepisie. Dla uznania, że świadczenie niewymienione wprost w art. 15e ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, jest objęte jego zakresem, decydujące jest, aby elementy charakterystyczne dla świadczeń wprost wymienionych w omawianym przepisie przeważały nad cechami charakterystycznymi dla świadczeń w nim niewymienionych.

Przepisy ustawy o CIT, nie definiują pojęcia „usług doradczych”. Wobec braku w ustawie definicji doradztwa należy, zdaniem organu podatkowego, posiłkowo odwołać się do wykładni językowej. Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego PWN „doradztwo” oznacza udzielanie fachowych porad, natomiast termin „doradzać” znaczy udzielić porady, wskazać sposób postępowania w jakiejś sprawie. Użyty w ustawie o CIT, termin „usługi doradztwa” należy rozumieć w związku z tym szeroko.

Należy pamiętać, że podatnik zawsze ma obowiązek prawidłowego klasyfikowania dokonywanych czynności. Na gruncie prawa podatkowego zasadą jest, że o rodzaju czynności decyduje nie nazwa nadana przez strony, lecz rzeczywisty charakter czynności. W rezultacie o zakwalifikowaniu na przykład do konkretnego rodzaju usług decyduje treść czynności.

W przedstawionym we wniosku stanie faktycznym, Spółka dokonuje zakupów usług doradczych i innych o podobnym charakterze. Następnie, w ramach swojej działalności, Spółka rozdziela koszty zakupionych przez nią usług i alokuje je do poszczególnych spółek celowych, które realizują inwestycje deweloperskie oraz w niewielkiej części do spółek wykonujących inne czynności w grupie.

W ramach alokacji kosztów usług doradczych Spółka obciąża każdą ze spółek celowych kosztami takich usług, które dotyczą realizowanych przez nie inwestycji.

W stosunku do nabywanych przez Spółkę usług doradczych znajdzie zastosowanie wyłączenie, o którym mowa w przepisie art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT. Przedmiotowy wydatek jest kosztem, który wpływa na finalną cenę świadczonej przez Spółkę odpowiedniej usługi. Koszt ten jest czynnikiem obiektywnie kształtującym cenę danej (konkretnej) usługi. Tym samym jest to koszt usługi w jakimkolwiek stopniu „inkorporowany” w usłudze świadczonej przez Spółkę.

Mając na uwadze powyższe oraz normę wynikająca z art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT, w ocenie organu podatkowego zakup od spółki zależnej usług, które stanowią dla Spółki koszt bezpośredni sprzedaży, a które następnie są odsprzedawane z marżą do pozostałych spółek w grupie, będzie podlegać wyłączeniu, o którym mowa w art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT.

Tym samym stanowisko Spółki należy uznać za prawidłowe.

Organ wydający niniejszą interpretację podkreśla, że jeżeli przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego będzie różnił się zdarzenia występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia. Należy też zauważyć, że na podatniku spoczywa obowiązek udowodnienia w toku ewentualnego postępowania podatkowego okoliczności faktycznych, z których wywodzi dla siebie korzystne skutki prawne.

Niemniej jednak ostateczna ocena, czy wskazane we wniosku usługi doradcze stanowią koszty bezpośrednio związane z przychodami, a zatem, że nie stosuje się do nich ograniczenia określonego w ww. art. 15e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, leży w kompetencjach organów podatkowych właściwych dla Wnioskodawcy w danej sprawie w toku odpowiedniego postępowania. Organ wydający interpretację indywidualną nie może natomiast dokonać takiej oceny, albowiem postępowanie o wydanie interpretacji indywidualnej wyklucza analizę materiału dowodowego w sprawie.

Pełna weryfikacja przedstawionych we wniosku okoliczności możliwa jest jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, prowadzonego przez uprawnione do tego organy, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej. Postępowanie w sprawie dotyczącej wydania interpretacji indywidualnej jest postępowaniem szczególnym, mającym charakter uproszczony, odrębny od postępowania podatkowego, uregulowanego w dziale IV Ordynacji podatkowej. Wydając bowiem interpretację indywidualną Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej przedstawia jedynie swój pogląd dotyczący wykładni treści analizowanych przepisów i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego (którego elementy przyjmuje, jako podstawę rozstrzygnięcia bez weryfikacji).

Nadmienia się, że w zakresie pytań oznaczonych we wniosku nr 2 i 3 zostało/zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin