INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 3 października 2011 r. (data wpływu 21 października 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 października 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą związaną ze sprzedażą detaliczną kwiatów, roślin, oraz restaurację. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawczyni wybudowała salę weselną wraz z pokojami hotelowymi dla gości. Wydatki związane z budową sali weselnej nie zostały zaewidencjonowane bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów, po całkowitym zakończeniu prac budowlanych inwestycja po oddaniu do użytkowania będzie amortyzowana.

Wnioskodawczyni rozlicza się na zasadach ogólnych i prowadzi Podatkową Księgę Przychodów i Rozchodów (wg progresywnej skali podatkowej 18%, 32%), jest również czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Wnioskodawczyni zakupiła w sierpniu 2011 r. na wyposażenie sali weselnej oraz pokoi hotelowych następujące wyposażenie:

• faktura VAT z dnia 12 sierpnia 2011 r. - stoły prostokątne, szt. 20, cena jednostkowa 349,20 zł netto, razem wartość netto 6.984,00 zł;

• faktura VAT z dnia 19 sierpnia 2011 r. - pucharki (cena jednostkowa netto 4,89 zł, szt. 204), noże obiadowe (cena jednostkowa netto 5,63 zł, szt. 100), widelce obiadowe (cena jednostkowa netto 3,59 zł, szt. 100), łyżki obiadowe (cena jednostkowa netto 3,59 zł, szt. 200), widelczyki do ciasta (cena jednostkowa netto 3,10 zł, szt. 150), które nie stanowią kompletu obiadowego a są zakupione na sztuki, razem wartość faktury netto 3.102,56 zł;

• faktura VAT z dnia 24 sierpnia 2011 r. - filiżanki (cena jedn. netto 5,50 zł za 1 kpl, 150 kpl), salaterki (cena jedn. 4,07 zł, szt. 16), bulion + sp (cena jedn. 7,04 zł za 1 kpl, 150 kpl), salaterka (cena jedn. 8,69 zł, szt. 57), talerz płytki (cena jedn. 5,72 zł, szt. 150), talerz płytki (cena jedn. 3,63 zł, szt. 150), transport 121,95 zł, razem wartość faktury netto 3.965,90 zł;

• faktura VAT z dnia 25 sierpnia 2011 r. - łóżko James (cena jedn. 447,15 zł, szt. 5), łóżko James (cena jedn. 487,81 zł, szt. 4), spód żebrowy (cena jedn. 32,48 zł, szt. 10), spód żebrowy ( cena jedn. 36,55 zł, szt. 8), razem wartość faktury netto 4.804,15 zł;

• faktura VAT z dnia 29 sierpnia 2011 r. - krzesło (cena jedn. 139 zł, szt. 120), sofa (cena jedn. 319 zł, szt. 8), sofa (cena jedn. 429 zł, szt. 4), razem wartość faktury netto 20.948,00 zł;

• faktura VAT z dnia 30 sierpnia 2011 r. - pościel do łóżek, wartość netto 691,06 zł.
  
  

Całość tego wyposażenia została zaewidencjonowana bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów w dacie wystawienia faktury VAT w podatkowej księdze przychodów i rozchodów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawczyni postąpiła prawidłowo, zaliczając bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów wyposażenie sali weselnej oraz pokoi hotelowych...

Zdaniem Wnioskodawczyni, prawidłowo postąpiła zaliczając bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów wyżej wymienione wyposażenie, ponieważ wartość początkowa pojedynczej sztuki, bądź kompletu wyposażenia, nie przekracza wartości 3.500 zł, każda sztuka wyposażenia może funkcjonować oddzielnie i niezależnie od siebie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem, kosztami uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 ww. ustawy, i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na Wnioskodawcy, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Kosztami uzyskania przychodu są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

• być właściwie udokumentowany.
  
  

Przepis art. 22 ust. 1 ww. ustawy nie określa terminu, kiedy – dla ustalenia dochodu podlegającego opodatkowaniu – można potrącić koszty. Sposób, w jaki należy rozliczyć koszty uzyskania przychodów zwłaszcza te, które odnoszą się nie tylko do roku podatkowego, w jakim zostały poniesione, ale i do lat następnych, jest uzależniony od tego, czy dany wydatek można zakwalifikować do kosztów bezpośrednio, czy innych niż bezpośrednio związanych z przychodami.

Kwestia związana z momentem potrącalności kosztów uzyskania przychodów została uregulowana w przepisach art. 22 ust. 5 ustawy oraz art. 22 ust. 5b – ust. 6b ww. ustawy.

Kosztami uzyskania przychodów będą zarówno wydatki, których poniesienie bezpośrednio przekłada się na uzyskanie konkretnych przychodów, jak i te, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia. Kwestię kosztów innych niż bezpośrednio związanych z przychodami reguluje przepis art. 22 ust. 5c, zgodnie z którym koszty uzyskania przychodów, inne niż bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu którego dotyczą.

Definicja dnia poniesienia kosztów uzyskania przychodów zawarta jest w art. 22 ust. 5d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W myśl tego przepisu za dzień poniesienia kosztu uznano dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawczyni dokonała zakupu składników wyposażenia nowo wybudowanego hotelu oraz sali weselnej. Na powyższy zakup składają się meble (stoły, łóżka, krzesła, sofy), sztućce, porcelana, szkło oraz pościel, o wartości poniżej 3.500 zł.

Kwalifikacja tych wydatków, jako kosztów uzyskania przychodów, powinna zostać dokonana w oparciu o niżej przestawione przepisy prawa.

Kosztem uzyskania przychodów, stosownie do art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a - 22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z powyższym, wymienione w pkt 1-3 środki trwałe będą podlegały amortyzacji po spełnieniu następujących warunków:

• zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie,

• stanowią własność lub współwłasność podatnika – amortyzacji podatkowej podlegają wyłącznie środki trwałe, do których przysługuje podatnikowi prawo własności, z wyjątkiem środków używanych przez leasingobiorcę na podstawie umowy leasingu finansowego oraz tych wymienionych w art. 16a ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Własność jest prawem majątkowym, którego przedmiotem są rzeczy ruchome i nieruchomości,

• są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania. Amortyzacja wskazana w art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych uzależniona jest od kompletności, jak i zdatności do użytku środka trwałego w dniu przyjęcia go do używania. Ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, iż warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie,

• przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok - o tym, jak długo będzie używany dany składnik decyduje sam podatnik. W konsekwencji, składniki majątku, nawet o znacznej wartości, używane krócej niż rok – nie stanowią środków trwałych,

• są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu. Podatnik musi te środki w takiej działalności używać. Oddanie takiego środka do używania oznacza, że rozpoczęło się wykorzystywanie tego środka w działalności gospodarczej. Pojęcie „wykorzystywanie na potrzeby” jest pojęciem szerszym od pojęcia „wykorzystywania w ramach prowadzonej działalności gospodarczej". Zatem środek trwały nie musi być wykorzystywany bezpośrednio na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. Wystarczy jego pośrednie wykorzystanie na ten cel,

• nie są wymienione w katalogu środków trwałych wymienionych w art. 22c ustawy.
  
  

Zgodnie z treścią art. 22d ust. 1 ww. ustawy, podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 3.500 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Zgodnie definicją zawartą w § 3 pkt 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr 152, poz. 1475 z późn. zm.) przez wyposażenie rozumieć należy rzeczowe składniki majątku, związane z wykonywaną działalnością, niezaliczone zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym, do środków trwałych.

Stosownie do art. 22d ust. 2 powoływanej ustawy, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust.1 pkt 4.

Z kolei w myśl art. 22f ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 22h - 22m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3.500 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3.500 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22h - 22m albo jednorazowo – w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Z powyższych unormowań wynika, iż podatnik nabywając lub wytwarzając składniki majątku, o których mowa w art. 22a, których wartość początkowa nie przekracza 3.500 zł (jest równa lub niższa) – w przedmiotowym przypadku „małowartościowych” elementów wyposażenia hotelu i restauracji – dla celów podatkowych może:

1. nie zaliczyć ich do podlegających amortyzacji środków trwałych, odnosząc w miesiącu oddania go do używania jego wartość bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów – art. 22d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
2. 2) zaliczyć je do podlegających amortyzacji środków trwałych, ujmując w stosownej ewidencji środków trwałych po czym:
   1. dokonać ich jednorazowej amortyzacji w miesiącu oddania do używania albo w miesiącu następnym (art. 22f ust. 3 ww. ustawy), lub
   2. dokonywać odpisów amortyzacyjnych od ich wartości początkowej zgodnie z zasadami określonymi w art. 22h – 22m (art. 22f ust. 3 ww. ustawy).
      
      

W konsekwencji przy nabyciu składników majątku, których wartość nie przekracza 3.500 zł, pozostawiono podatnikowi swobodę wyboru w zakresie obciążania kosztów wydatkiem poniesionym na jego nabycie. O tym, czy składnik majątku nieprzekraczający wartości 3.500 zł zostanie zaliczony do środków trwałych – decyduje sam podatnik. Składniki majątku mające cechy środków trwałych, których wartość początkowa nie przekracza 3.500 zł, mogą w zależności od decyzji podatnika być zaewidencjonowane jako środki trwałe i amortyzowane lub nieujmowane w takiej ewidencji i nieamortyzowane. W tym drugim przypadku, gdy nabyte rzeczowe składniki majątku nie są zaliczone u podatnika do środków trwałych, to wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Tym samym stanowisko Wnioskodawczyni, dotyczące zaliczenia nabytych składników wyposażenia do kosztów uzyskania przychodów w dacie wystawienia faktury VAT, należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, ul. M. C. Skłodowskiej 40, 20-029 Lublin po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.