Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.175.2017.1.DP
z 8 czerwca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 800 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 25 kwietnia 2018 r. (data wpływu 7 maja 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie ustalenia, czy wydatki w restauracjach w czasie biznesowych spotkań pracowników z kontrahentami oraz wydatki poniesione na zapewnienie noclegu pracownikom, są kosztem uzyskania przychodu– jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 maja 2018 r. wpłynął do tut. Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy wydatki w restauracjach w czasie biznesowych spotkań pracowników z kontrahentami oraz wydatki poniesione na zapewnienie noclegu pracownikom, są kosztem uzyskania przychodu.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

Spółka akcyjna (dalej: „Wnioskodawca”, „Spółka”) w ramach prowadzonej działalności zatrudnia osoby (dalej: „Pracownicy”) na podstawie umowy o pracę na różnych stanowiskach, m.in. inżynierów sprzedaży, których cechą charakterystyczną jest to, że wypełniane obowiązki służbowe wiążą się z obecnością w różnych miejscach na terytorium kraju, co determinuje określenie im miejsca pracy jako dany obszar kraju. Miejscem zatrudnienia Pracowników określonym w umowie o pracę jest zatem obszar jednego województwa lub obszar kilku województw. Biorąc pod uwagę specyfikę pracy Pracownicy zobowiązani są do ciągłych wyjazdów w zakresie wskazanych obszarów.

Z uwagi na ekonomiczne uzasadnienie zdarza się, iż Pracownicy na koniec dnia pracy nocują w hotelach. Spółka zwraca koszty noclegu, który jest konieczny ze względu na znaczną odległość miejsca realizowania czynności służbowych od miejsca zamieszkania Pracowników. Biorąc pod uwagę ekonomiczny aspekt brak jest ekonomicznego uzasadnienia aby Pracownicy wracali po każdym dniu pracy do miejsca zamieszkania. Korzystanie przez Pracowników z noclegu jest niezbędne do należytego wykonania zadań wynikających ze stosunku pracy.

Wnioskodawca zaznacza, że praca świadczona w terenie przez Pracowników nie jest traktowana jako podróż służbowa.

Ponadto, Pracownicy podczas wykonywania czynności służbowych odbywają spotkania z obecnymi lub potencjalnymi klientami. Zazwyczaj te spotkania odbywają się w restauracjach podczas wspólnego posiłku.

Faktury za zakupione usługi zawsze są wystawione na Spółkę. Płatność jest realizowana kartą płatniczą Wnioskodawcy lub ze środków własnych Pracowników, które są następnie zwracane przez Spółkę. Wydatki poniesione przez Pracowników są poddane merytorycznej i formalnej kontroli na podstawie odpowiednich dokumentów np. faktur lub rachunków wystawionych na Wnioskodawcę.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy koszty ponoszone przez Pracodawcę na obiady w restauracjach w czasie biznesowych spotkań pracowników z kontrahentami oraz wydatki poniesione na zapewnienie Pracownikom noclegu są kosztem uzyskania przychodów w ustawie CIT?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 15 ust. 1 Ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2017 r., poz. 2343 z późn. zm., dalej: „Ustawa CIT”) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, pomimo ich związku z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą, zawarty został w art. 16 ust. 1 Ustawy CIT.

Zatem, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik);
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona;
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą;
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów;
• został właściwie udokumentowany;
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 Ustawy CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Z przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca zatrudnia na podstawie umowy o pracę Pracowników, dla których miejscem wykonywania obowiązków służbowych jest obszar jednego województwa lub obszar kilku województw. Zakres zadań zleconych przez Wnioskodawcę wymaga tego, że Pracownicy korzystają z noclegów na koszt Spółki.

Zdaniem Wnioskodawcy noclegi Pracowników są koniecznym elementem wykonywania przez nich pracy, a jednocześnie ich celem i skutkiem jest powstanie przychodów po stronie ponoszącej te koszty Spółki. W przedstawionym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym, niewątpliwie uznać należy, iż występuje związek przyczynowo-skutkowy. Poza tym, wydatki te nie zostały wyłączone z zakresu kosztów uzyskania przychodów w art. 16 ust. 1 Ustawy CIT. A zatem, zdaniem Spółki uprawniona ona będzie do zaliczenia przedmiotowych wydatków do kosztów podatkowych.

Stanowisko to znajduje potwierdzenie m.in. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 20 maja 2014 r. nr ITPB3/423-91/14/PST.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 28 Ustawy CIT wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów podlegają koszty reprezentacji, w szczególności poniesione na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Ustawa CIT nie definiuje pojęcia reprezentacji. Natomiast zgodnie z definicją słownikową („Słownik języka polskiego” pod red. M. Szymczaka, Wydawnictwo PWN, Warszawa 1992), oznacza okazałość, wystawność, wytworność w czyimś sposobie życia, związaną ze stanowiskiem, pozycją społeczną.

W ocenie Spółki, ponoszone przez nią wydatki nie mają charakteru reprezentacyjnego. Zaproszenie kontrahenta na obiad podczas wykonywania czynności służbowych przez Pracowników poza siedzibą Spółki w celu omówienia spraw biznesowych, związanych z działalnością Spółki nie jest działaniem o charakterze nadzwyczajnym. Spotkania te nie mają charakteru wytwornej i okazałej kolacji (obiadu lub lunchu) czy specjalnie zorganizowanej imprezy. Jest to praktyka powszechnie spotykana.

A zatem, zdaniem Wnioskodawcy również wydatki poniesione przez Pracowników na obiady z kontrahentami będą stanowiły dla niej koszty podatkowe.

Podobnie wypowiedział się NSA w wyroku z 17 czerwca 2013, sygn. akt II FSK 702/11 wskazując, iż: „Celem kosztów reprezentacyjnych jest stworzenie pewnego wizerunku podatnika, stworzenie dobrego obrazu jego firmy, działalności etc., wykreowanie pozytywnych relacji z kontrahentami. Oceniając, czy dane koszty mają charakter reprezentacyjny, należy patrzeć właśnie przez pryzmat ich celu. Jeśli wyłącznym bądź dominującym celem ponoszonych kosztów jest właśnie wykreowanie takiego obrazu podatnika, to koszty te mają charakter reprezentacyjny. Wymienienie jako przykładowych kosztów reprezentacyjnych wydatków na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych, nie oznacza, iż wydatki te zawsze muszą zostać wyłączone z kosztów uzyskania przychodów. Nie są one kosztami jedynie wówczas, gdy mają charakter reprezentacyjny. Kwalifikacja każdego przypadku powinna być odrębna, uzależniona od jego okoliczności”.

Dodatkowo stanowisko Wnioskodawcy potwierdzają wydawane interpretacje indywidualne, np. Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 28 lutego 2014 r., nr ILPB3/423-889/10/14-S/JG lub Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 28 sierpnia 2015 r., nr IBPB-1-2/4510-156/15/BKD. Ponadto, Spółka podkreśla, iż w tym zakresie w dniu 25 listopada 2013 r. została wydana interpretacja ogólna nr DD6/033/127/SOH/2013/RD-120521, w której Minister Finansów potwierdził możliwość zaliczania do kosztów podatkowych wydatków ponoszonych na usługi gastronomiczne niezależnie od miejsca ich podawania.

Biorąc pod uwagę powyższe Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie zaprezentowanego stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 i art. 16 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2018 r., poz. 1036, dalej także: „updop”). I tak, zgodnie z art. 15 ust. 1 updop kosztami uzyskania przychodów określa się koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Zatem warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

1. wydatek został poniesiony przez podatnika,
2. jest definitywny, a więc bezzwrotny,
3. pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
4. poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
5. nie został wyłączony z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 updop,
6. został właściwie (odpowiednio) udokumentowany.
   
   

Z powyższego wynika, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami (tzn. wydatki takie są uzasadnione z ekonomicznego punktu widzenia, ponieważ w rezultacie ich poniesienia podatnik może oczekiwać zwiększenia swoich przychodów), w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione nakłady i wydatki związane bezpośrednio lub pośrednio z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów - z wyjątkiem wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 updop.

Katalog wydatków wyłączonych z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 ustawy, o którym mowa powyżej, ma charakter zamknięty. Należy wskazać, że wśród wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów ustawodawca wymienił m.in. – w pkt 28 tego przepisu – koszty reprezentacji. Zgodnie bowiem z tym przepisem nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Należy zauważyć, że ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera legalnej definicji terminu „reprezentacja”. Próbę zdefiniowania tego pojęcia podejmowały wielokrotnie sądy administracyjne, w tym Naczelny Sąd Administracyjny m.in. w wyroku z dnia 17 czerwca 2013 r. sygn. akt II FSK 702/11. Sąd ten stwierdził, że celem kosztów reprezentacyjnych jest stworzenie pewnego wizerunku podatnika, stworzenie dobrego obrazu jego firmy, działalności etc., wykreowanie pozytywnych relacji z kontrahentami (klientami). Oceniając, czy dane koszty mają charakter reprezentacyjny, należy patrzeć właśnie przez pryzmat ich celu. Jeśli wyłącznym bądź dominującym celem ponoszonych kosztów jest wykreowanie takiego obrazu podatnika, to koszty te mają charakter reprezentacyjny. Wymienienie jako przykładowych kosztów reprezentacyjnych wydatków na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych, nie oznacza, że wydatki te zawsze muszą zostać wyłączone z kosztów uzyskania przychodów. Nie są one kosztami jedynie wówczas, gdy mają charakter reprezentacyjny. Ponadto Naczelny Sąd Administracyjny uznał za zasadne odwołanie się do etymologii terminu reprezentacja. Wyraz „reprezentacja” pochodzi od łacińskiego „repraesentatio” oznaczającego wizerunek. Upływ czasu nie zmienił jego znaczenia i formy.

Oznacza to, że ,,reprezentacja” w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi działanie w celu wykreowania oraz utrwalenia pozytywnego wizerunku podatnika wobec innych podmiotów. W podanym znaczeniu reprezentacja to przede wszystkim każde działanie skierowane do istniejących lub potencjalnych kontrahentów podatnika lub osoby trzeciej w celu stworzenia oczekiwanego wizerunku podatnika dla potrzeb ułatwienia zawarcia umowy lub stworzenia korzystnych warunków jej zawarcia. W takiej sytuacji wydatki na reprezentację to koszty, jakie ponosi podatnik w celu wykreowania swojego pozytywnego wizerunku, uwypuklenie swojej zasobności, profesjonalizmu. Przy tak zdefiniowanym terminie „reprezentacji” kwestia wystawności, okazałości czy też ponadprzeciętności nie ma żadnego znaczenia.

Powyższe stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego znalazło swoje odzwierciedlenie w interpretacji ogólnej wydanej przez Ministra Finansów w dniu 25 listopada 2013 r.

Nr DD6/033/127/SOH/2013/RD-120521.

Dokonując oceny kwalifikacji wydatków w okolicznościach konkretnej sprawy należy posłużyć się również dynamiczną wykładnią funkcjonalną, spowodowaną zmieniającą się rzeczywistością gospodarczą. To co dawniej mogło zostać uznane za reprezentację do takiej kategorii nie zostanie zaliczone obecnie ze względu na zmieniające się realia prowadzenia działalności gospodarczej, przyjęte w tym zakresie dobre praktyki i obyczaje. Dotyczy to akceptowanych i stosowanych powszechnie zachowań, bez których nie jest możliwe prowadzenie działalności gospodarczej. Każdy wydatek musi być poniesiony w celu uzyskania przychodu lub jego zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. W innej sytuacji zbędne stają się rozważania dotyczące dalszej kwalifikacji konkretnego wydatku ze względu na dodatkowe kryteria wprowadzone w art. 16 ust. 1 ustawy (w tym wypadku wynikające z omawianego pkt 28).

Z uwagi na powyższe każda sprawa powinna być przedmiotem odrębnej oceny pod kątem kwalifikacji konkretnych wydatków jako kosztów reprezentacji, wymienionych w art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy. Należy wskazać, że wymienienie w przepisach podatkowych, jako przykładowych kosztów reprezentacji, tj. wydatków na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych, nie oznacza, że wydatki tego rodzaju zawsze muszą zostać wyłączone z kosztów uzyskania przychodów. Dla kwalifikacji określonych wydatków, jako wydatków na reprezentację, wykluczonych z kosztów uzyskania przychodów, nie jest istotne miejsce podawania poczęstunków, czy świadczenia usług gastronomicznych, tj. nie bierze się pod uwagę tego, czy poczęstunki odbywają się w siedzibie firmy, czy też poza nią. Dla oceny takich wydatków nie są także istotne takie cechy jak wystawność, wytworność, okazałość poczęstunków. Za wydatki na zakup żywności, napojów i usług gastronomicznych, wyłączone z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, należy uznać te, których wyłącznym bądź dominującym celem jest stworzenie pewnego wizerunku podatnika, stworzenie dobrego obrazu jego firmy, czy działalności, wykreowanie pozytywnych relacji z uczestnikami takich spotkań. Poniesione wydatki na zakup żywności, napojów i usług gastronomicznych powinny spełniać wymogi zawarte w art. 15 ust. 1 ww. ustawy, czyli muszą być poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Należy zatem zaznaczyć, że nie pozostają zatem w jakimkolwiek związku z przychodami podatnika wydatki np. na „obiady dla rodziny”, „fundowane przyjęcia dla znajomych”, „na usługi rozrywkowe”.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności zatrudnia Pracowników na podstawie umowy o pracę na różnych stanowiskach, m.in. inżynierów sprzedaży, których cechą charakterystyczną jest to, że wypełniane obowiązki służbowe wiążą się z obecnością w różnych miejscach na terytorium kraju. Pracownicy podczas wykonywania czynności służbowych odbywają spotkania z obecnymi lub potencjalnymi klientami. Zazwyczaj te spotkania odbywają się w restauracjach podczas wspólnego posiłku. Spotkania te nie są organizowane w celu budowania wizerunku Spółki, dotyczą spraw biznesowych związanych z działalnością Spółki.

Odnosząc powyższe uwarunkowania prawne do przedstawionego przez Wnioskodawcę opisu stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, że wskazane w opisie sprawy wydatki związane z wydatkami w restauracji podczas spotkań biznesowych z klientami, mogą, co do zasady, stanowić koszty uzyskania przychodów, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie należy uznać za prawidłowe.

W zakresie drugiej części pytania Wnioskodawcy, dotyczącego możliwości uznania za koszty uzyskania przychodów wydatków na noclegi Pracowników należy zauważyć, że z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego wynika, że z uwagi na ekonomiczne uzasadnienie zdarza się, iż Pracownicy na koniec dnia pracy nocują w hotelach. Spółka zwraca koszty noclegu, który jest konieczny ze względu na znaczną odległość miejsca realizowania czynności służbowych od miejsca zamieszkania Pracowników. Według Wnioskodawcy, korzystanie przez Pracowników z noclegu jest niezbędne do należytego wykonania zadań wynikających ze stosunku pracy.

Wnioskodawca zaznacza również, że praca świadczona w terenie przez Pracowników nie jest traktowana jako podróż służbowa.

Wątpliwość Wnioskodawcy dotyczy ustalenia, czy wydatki ponoszone przez Niego na zapewnienie noclegów dla Pracowników stanowią koszt uzyskania przychodów.

Jak już wcześniej zauważono, uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Zatem to podatnik zobowiązany jest wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność.

Kosztami podatkowymi są również wydatki na rzecz pracowników, jednak tylko te, które wykazują związek z uzyskanym przychodem lub zachowaniem (zabezpieczeniem) źródła przychodów. Koszty te obejmują przede wszystkim wynagrodzenia, wszelkiego rodzaju nagrody, premie oraz zwrot kosztów podróży służbowych, zakwaterowania, różnego rodzaju świadczenia dodatkowe, np. diety oraz inne należności związane z podróżą. Warunkiem podstawowym zaliczenia należności wypłacanych (zwracanych) pracownikowi z tytułu opłaconego noclegu, jest wykazanie, że koszt ten będzie poniesiony w celu osiągnięcia (zachowania lub zabezpieczenia) przychodów. Jeżeli ten warunek będzie spełniony, to kosztem uzyskania przychodów będzie równowartość zwracanych pracownikowi kosztów noclegu.

Mając na uwadze powołane regulacje prawne na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych uznać należy, że koszty ponoszone na zakwaterowanie Pracowników, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jednocześnie wskazać należy, że wykazanie związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów (zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów), obciąża podatnika.

Jak bowiem stanowi art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy. Z tak udokumentowanych wydatków winno też wynikać, że mają one związek z prowadzoną działalnością gospodarczą i bezpośrednio lub pośrednio wpływają na wielkość osiąganych przez podatnika przychodów.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie możliwości zaliczenia wydatków na zakwaterowanie Pracowników do kosztów uzyskania przychodów, należy uznać za prawidłowe.

Nadmienić jednakże należy, że zasadność zaliczenia wskazanych przez Wnioskodawcę wydatków, do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, może zostać zweryfikowana w toku ewentualnego postępowania podatkowego, prowadzonego przez uprawniony organ podatkowy.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Gen. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.