2018.05.29 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-2.4011.152.2018.1.MU
z 29 maja 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 29 marca 2018 r. (data wpływu 30 marca 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 23 kwietnia 2018 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania zwolnienia przedmiotowego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 marca 2018 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony w dniu 23 kwietnia 2018 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania zwolnienia przedmiotowego.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 13 maja 2008 r. Wnioskodawca pożyczył kuzynowi (dalej: pożyczkobiorca) kwotę 90.000 zł, na okres jednego roku. Na tę okoliczność została zawarta umowa pożyczki z ustalonymi z tego tytułu odsetkami na jeden rok. Przedmiotowa umowa w kolejnych latach, tj. 2009 i 2010 została aneksowana. Ostatni podpisany aneks przedłużał spłatę pożyczki wraz z odsetkami do dnia 12 maja 2012 r.

W grudniu 2011 r. Wnioskodawca poprosił ustnie pożyczkobiorcę o zwrot pożyczki wraz z odsetkami w terminie trzech miesięcy. W dniu 25 maja 2012 r. otrzymał w ramach zwrotu pożyczki kwotę 30.000 zł. Następnie w dniu 5 lipca 2013 r. otrzymał 5.000 zł oraz w dniu 9 listopada 2013 r. kolejne 5.000 zł, do spłaty pozostała zatem kwota 50.000 zł wraz z odsetkami.

Dalsza korespondencja Wnioskodawcy z pożyczkobiorcą, trwająca trzy miesiące, w sprawie zwrotu pozostałej kwoty nie przyniosła żadnych rezultatów. Wobec tego w dniach 17 i 26 lutego 2014 r. wystosował do pożyczkobiorcy przedsądowe wezwania do zapłaty. W dniu 26 marca 2014 r. złożył pozew w Sądzie Okręgowym o zapłatę pozostałej do spłaty kwoty pożyczki wraz z odsetkami w postępowaniu upominawczym.

W dniu 1 grudnia 2014 r. na posiedzeniu sądu została zawarta ugoda z pożyczkobiorcą. Pozwany został zobowiązany do zapłaty na rzecz Wnioskodawcy kwoty 70.000 zł, płatnej w 35 równych ratach, każda po 2.000 zł, począwszy od dnia 15 grudnia 2014 r. do dnia 15 października 2017 r.

Według wyliczeń Wnioskodawcy różnicę pomiędzy zasadniczą kwotą pożyczki (50.000 zł) a kwotą zasądzoną (70.000 zł) stanowią odsetki ustawowe za okres od dnia 13 maja 2012 r. do dnia 1 grudnia 2014 r.

Wnioskodawca ponadto wskazał, że nigdy nie prowadził i nie prowadzi żadnej działalności gospodarczej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca jest zobowiązany do zapłaty podatku dochodowego od kwoty 20.000 zł?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania i zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, dlatego powinien być zwolniony od zapłaty podatku dochodowego od kwoty 20.000 zł.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Jak stanowi art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Z przepisu tego wynika, że zwolnienie, o którym w nim mowa dotyczy odszkodowań i zadośćuczynień otrzymanych na podstawie wyroku lub ugody sądowej z wyjątkami w nim wskazanymi.

Przy czym odszkodowanie czy zadośćuczynienie to szczególny rodzaj świadczenia polegający na naprawieniu szkody, czyli uszczerbku, jakiego doznaje poszkodowany we wszelkiego rodzaju dobrach chronionych przez prawo. Chodzi więc zarówno o uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy.

Uszczerbek niemajątkowy jest określany terminem „krzywda”. Pod tym pojęciem należy rozumieć wszelkie negatywne przeżycia człowieka wyrażające się zarówno w cierpieniu fizycznym, jak i psychicznym, wywołane czynem niedozwolonym. Do naprawienia krzywdy odnosi się termin „zadośćuczynienie”, natomiast „odszkodowanie” wiąże się z naprawieniem uszczerbku majątkowego.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w dniu 13 maja 2008 r. Wnioskodawca pożyczył kuzynowi kwotę 90.000 zł, na okres jednego roku. Na tę okoliczność została zawarta umowa pożyczki z ustalonymi z tego tytułu odsetkami na jeden rok. Przedmiotowa umowa w kolejnych latach, tj. 2009 i 2010 została aneksowana. Ostatni podpisany aneks przedłużał spłatę pożyczki wraz z odsetkami do dnia 12 maja 2012 r.

W dniu 1 grudnia 2014 r. na posiedzeniu sądu została zawarta ugoda z pożyczkobiorcą. Pozwany został zobowiązany do zapłaty na rzecz Wnioskodawcy kwoty 70.000 zł do dnia 15 października 2017 r.

Wnioskodawca nigdy nie prowadził i nie prowadzi żadnej działalności gospodarczej.

Mając na względzie powołane wyżej przepisy oraz przedstawiony stan faktyczny stwierdzić należy, że nie można utożsamiać odsetek z odszkodowaniem czy zadośćuczynieniem. Istota odszkodowania (zadośćuczynienia) związana jest z naprawieniem szkody (krzywdy). Natomiast odsetki co do zasady pełnią funkcję wynagrodzenia należnego wierzycielowi od dłużnika za korzystanie z pieniędzy, mogą jednak też mieć znaczenie waloryzacyjne oraz (w przypadku odsetek za opóźnienie) kompensacyjne i represyjne czy motywacyjne.

Oczywistym jest więc, że odsetki stanowią trwałe przysporzenie w majątku podatnika, mieszczące się w kategorii przychodu, który co do zasady podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Powyższą tezę potwierdza analiza przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z której wynika, że odsetki stanowią kategorię przychodu, która tylko w wyjątkowych przypadkach korzysta ze zwolnienia z opodatkowania. Mowa tutaj o odsetkach wymienionych w art. 21 ust. 1:

pkt 52 – odsetki i kwoty rekompensat otrzymanych na podstawie przepisów ustawy z dnia 20 grudnia 1996 r. o zasadach realizacji przedpłat na samochody osobowe (Dz.U. Nr 156, poz. 776);
pkt 95 – odsetki z tytułu nieterminowej wypłaty wynagrodzeń i świadczeń z tytułów, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1;
pkt 119 – odsetki od papierów wartościowych emitowanych przez Skarb Państwa oraz obligacji emitowanych przez jednostki samorządu terytorialnego, w części odpowiadającej kwocie odsetek zapłaconych przy nabyciu tych papierów wartościowych od emitenta;
pkt 130 – odsetki lub dyskonto od obligacji emitowanych przez Skarb Państwa i oferowanych na rynkach zagranicznych oraz dochody z odpłatnego zbycia tych obligacji uzyskane przez osoby fizyczne, o których mowa w art. 3 ust. 2a;
pkt 130a i 130b – odsetki od listów zastawnych i obligacji.

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, że otrzymane odsetki od udzielonej przez Wnioskodawcę pożyczki nie stanowią odszkodowania czy też zadośćuczynienia, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym odsetki te nie są objęte dyspozycją zacytowanego wyżej przepisu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Należy również zauważyć, że przepis ten został umieszczony w rozdziale dotyczącym zwolnień przedmiotowych i jak każdy dotyczący zwolnień podatkowych, powinien być interpretowany w sposób ścisły. W związku z tym, skoro ustawodawca w art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych określił, iż wolne od podatku dochodowego są odszkodowania i zadośćuczynienia, to brak jest podstaw do przyjęcia, że pojęcie to, obejmuje również otrzymane przez Wnioskodawcę odsetki.

Wobec powyższego uznać należy, że odsetki, o których mowa we wniosku podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego XXX, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin