Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT3.4011.192.2018.1.DP
z 29 maja 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 26 marca 2018 r. (data wpływu 3 kwietnia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodu – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 kwietnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest jednym ze wspólników spółki … I. spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa (dalej: Spółka). Pozostałymi wspólnikami ww. Spółki na dzień sporządzania wniosku jest żona Wnioskodawcy oraz spółka z ograniczoną odpowiedzialnością. Udziały w dochodach Spółki są następujące: Wnioskodawca posiada 59,90% udziału w dochodach Spółki, żona Wnioskodawcy posiada 40% udziału w dochodach Spółki oraz spółka z ograniczoną odpowiedzialnością posiada 0,10% w dochodach Spółki. Głównym przedmiotem działalności gospodarczej Spółki jest wynajem budynku usługowego.

Od uzyskanego dochodu Spółki Wnioskodawca zobowiązany jest w roku podatkowym 2018 do opłacania podatku dochodowego od osób fizycznych według stawki podatkowej w wysokości 19% i przewiduje, że ww. dochód identycznie będzie opodatkowany w latach następnych. Zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych Wnioskodawca opłaca miesięcznie. W dniu 1 lutego 2017 r. Wnioskodawca nabył prawa do ww. spółki komandytowej oraz nabył prawa do pożyczek udzielonych Spółce przez jej wspólników i podmioty gospodarcze. Wnioskodawca udzielił także Spółce w 2017 r. pożyczek na prowadzenie działalności gospodarczej. Ogółem na dzień 1 stycznia 2018 r. Wnioskodawca udzielił Spółce pożyczek na kwotę 2.433.151 zł, natomiast żona Wnioskodawcy udzieliła Spółce w 2017 r. pożyczek na finansowanie działalności gospodarczej na kwotę 320.000 zł.

Pożyczki są oprocentowane i Spółka zamierza wypłacać wspólnikom w 2018 r. i w latach podatkowych następnych należne odsetki od udzielonych pożyczek.

Na dzień złożenia wniosku pomiędzy małżonkami nie jest zniesiona lub ograniczona majątkowa wspólnota małżeńska.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca będzie miał prawo w roku podatkowym 2018 oraz w latach podatkowych następnych zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu wypłacone przez Spółkę Wnioskodawcy oraz żonie Wnioskodawcy należne odsetki od udzielonych pożyczek, które to pożyczki zostały przeznaczone przez spółkę komandytową na finasowanie działalności gospodarczej?

Wnioskodawca uważa, że odsetki wypłacone wspólnikom od udzielonych Spółce pożyczek należy uznać, że są pośrednio związane ze źródłem przychodów, gdyż ich udzielenie było związane ze sfinansowaniem działalności gospodarczej prowadzonej przez spółkę komandytową. Zdaniem Wnioskodawcy sytuacja, gdy podatnik uzyskuje odsetki od własnego kapitału włożonego przez niego w źródło przychodów występuje przede wszystkim w jednym przypadku, tj.: gdy podatnik będący wspólnikiem spółki osobowej otrzymuje odsetki od wkładów lub udziałów wnoszonych do spółki. W przedmiotowej sprawie mamy natomiast do czynienia z pożyczkami udzielonymi Spółce. W tej sytuacji osobą ponoszącą koszt (w proporcji do uczestnictwa w kosztach spółki) nie jest sam podatnik tylko Spółka. Dlatego w tej sytuacji nie znajduje ograniczenie, o którym mowa w art. 23 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując powyższe należy uznać, że Wnioskodawca w roku podatkowym 2018 i w latach następnych będzie miał prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu wypłacone przez Spółkę Wnioskodawcy oraz jego żonie należne odsetki od udzielonych pożyczek, które zostały przeznaczone przez spółkę komandytową na finasowanie działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 4 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2017 r., poz. 1577 z późn. zm.), spółka osobowa to – spółka jawna, spółka partnerska, spółka komandytowa i spółka komandytowo-akcyjna.

Stosownie do treści art. 28 ww. Kodeksu, majątek spółki stanowi wszelkie mienie wniesione jako wkład lub nabyte przez spółkę w czasie jej istnienia.

W myśl art. 51 Kodeksu spółek handlowych, każdy wspólnik ma prawo do równego udziału w zyskach i uczestniczy w stratach w tym samym stosunku bez względu na rodzaj i wartość wkładu. Określony w umowie spółki udział wspólnika w zysku odnosi się, w razie wątpliwości, także do jego udziału w stratach. Umowa spółki może zwolnić wspólnika od udziału w stratach.

Jednakże należy zaznaczyć, że zgodnie z art. 37 § 1 Kodeksu spółek handlowych cytowane powyżej przepisy mają zastosowanie, jeżeli umowa spółki nie stanowi inaczej.

W sprawach nieuregulowanych w Dziale III Kodeksu spółek handlowych do spółki komandytowej stosuje się odpowiednio przepisy o spółce jawnej, chyba że ustawa stanowi inaczej (art. 103 Kodeksu spółek handlowych).

W myśl art. 5b ust. 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200 z późn. zm.), jeżeli pozarolniczą działalność gospodarczą prowadzi spółka niebędąca osobą prawną, przychody wspólnika z udziału w takiej spółce, określone na podstawie art. 8 ust. 1, uznaje się za przychody ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, tj. pozarolniczej działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu wg skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat (art. 8 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy).

W świetle cytowanego przepisu wielkość przychodu przypadającego na podatnika (wspólnika spółki osobowej) określa się proporcjonalnie do jego prawa w udziale w zysku. Taką samą zasadę należy zastosować przy określaniu kosztów uzyskania przychodu, zysków i strat przypadających na wspólnika.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Kosztami uzyskania przychodu są zatem wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła lub zabezpieczenia albo zachowania źródła przychodów. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl ww. przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów w sposób gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Podkreślić przy tym należy, iż ciężar wykazania związku przyczynowo-skutkowego kosztu z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odsetek od własnego kapitału, włożonego przez podatnika w źródło przychodów.

Z sytuacją, gdy podatnik uzyskuje odsetki od własnego kapitału włożonego w źródło przychodów, będziemy mieli do czynienia przede wszystkim w dwóch przypadkach: gdy podatnik będący wspólnikiem spółki osobowej udziela tej spółce pożyczki oraz gdy podatnik będący wspólnikiem spółki osobowej otrzymuje odsetki od wkładów lub udziałów wnoszonych do spółki.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca wraz z żoną – będący wspólnikami spółki komandytowej – udzielili tej spółce pożyczek pieniężnych, na finansowanie działalności gospodarczej. Pożyczki są oprocentowane i Spółka zamierza wypłacać wspólnikom (Wnioskodawcy oraz jego żonie) w 2018 r. i w latach następnych należne odsetki od udzielonych pożyczek. Na dzień złożenia wniosku pomiędzy małżonkami nie jest zniesiona lub ograniczona majątkowa wspólnota małżeńska.

W rozpatrywanej sprawie należy zwrócić szczególną uwagę na przepisy regulujące ustrój majątkowy między małżonkami.

Zgodnie z art. 31 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r., poz. 682), z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny).

Jak stanowi art. 31 § 2 ww. Kodeksu, do majątku wspólnego należą w szczególności:

1. pobrane wynagrodzenie za pracę i dochody z innej działalności zarobkowej każdego z małżonków;
2. dochody z majątku wspólnego, jak również z majątku osobistego każdego z małżonków;
3. środki zgromadzone na rachunku otwartego lub pracowniczego funduszu emerytalnego każdego z małżonków;
4. kwoty składek zewidencjonowanych na subkoncie, o którym mowa w art. 40a ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 205, poz. 1585, z późn. zm.).

Natomiast art. 34¹ ww. ustawy stanowi, że każdy z małżonków jest uprawniony do współposiadania rzeczy wchodzących w skład majątku wspólnego oraz do korzystania z nich w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez drugiego małżonka.

Powyższe przepisy określają charakter prawny majątkowej wspólności ustawowej małżonków jako współwłasność łączną, co oznacza, że udziały w tej wspólności nie są określone w okresie jej trwania. Inaczej mówiąc, z bezudziałowego charakteru małżeńskiej wspólności ustawowej wynika bezudziałowy charakter współposiadania składników majątku wspólnego.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że w sytuacji, gdy Wnioskodawca i jego żona będący wspólnikami spółki komandytowej, udzielili tej spółce pożyczek z majątku wspólnego, (między małżonkami istnieje małżeńska wspólność majątkowa), to spełnione zostały przesłanki zawarte w cytowanym uprzednio art. 23 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Udzielone pożyczki, stanowią bowiem dla Wnioskodawcy oraz jego żony „własny kapitał włożony w źródło przychodów”. W konsekwencji Wnioskodawca nie będzie miał prawa ani w 2018 r., ani w latach następnych do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wypłaconych przez Spółkę Wnioskodawcy oraz jego żonie należnych odsetek od udzielonych pożyczek.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy uznać należy za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a,
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.