2018.05.15 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-2.4012.243.2018.1.RD
z 15 maja 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 18 kwietnia 2018 r. (data wpływu za pośrednictwem platformy e-PUAP 18 kwietnia 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie rozpoznania czynności opodatkowanej w związku ze zwrotem kosztów przejęcia pracowników – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 kwietnia 2018 r. za pośrednictwem platformy e-PUAP wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie rozpoznania czynności opodatkowanej w związku ze zwrotem kosztów przejęcia pracowników.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest indywidualnym dostawcą usług związanych z obsługą techniczną samolotów, (…).
W lipcu 2010 r. Nadzwyczajne Zgromadzenie Wspólników Wnioskodawcy, na wniosek zawarty w uchwale Zarządu, zaopiniowany pozytywnie przez Radę Nadzorczą podjęło uchwałę w przedmiocie podwyższenia kapitału zakładowego Wnioskodawcy i przeznaczeniu nowoutworzonych udziałów do objęcia przez dotychczasowego wspólnika Wnioskodawcy (dalej: Wspólnik lub Spółka). Wspólnik objął wszystkie nowoutworzone udziały w trybie wniesienia wkładu niepieniężnego jakim były aktywa i prawa wchodzące w skład BO (dalej: „BO”). W wyniku podwyższenia kapitału zakładowego Wnioskodawcy i nabycia przez niego wkładu niepieniężnego tj. BO doszło także do przejścia ze Spółki na rzecz Wnioskodawcy zakładu pracy w rozumieniu art. 23¹ Kodeksu pracy (Dz. U. z 2018 poz. 108; dalej: K.P.), w wyniku czego Wnioskodawca przejął ponad 800 pracowników personelu technicznego Spółki.

Przejętym pracownikom przysługiwało m.in. prawo do corocznego, płatnego urlopu wypoczynkowego zgodnie z art. 152 i nast. K.P. Tym samym Spółka była zobowiązana do udzielenia swoim pracownikom, którzy następnie z dniem 14 lipca 2010 r. (dalej: „Dzień Przejścia”) stali się pracownikami Wnioskodawcy, urlopów wypoczynkowych za okres do Dnia Przejścia, tj. urlopu bieżącego naliczonego proporcjonalnie za okres od dnia 1 stycznia 2010 r. do dnia 13 lipca 2010 r. oraz urlopu za okresy sprzed 1 stycznia 2010 r., co jednak nie zostało zrealizowane przez Spółkę w całości.

W efekcie, to Wnioskodawca zrealizował obowiązek udzielenia urlopu wypoczynkowego pracownikom przejętym od Wspólnika, zarówno w zakresie urlopu bieżącego za okres do dnia 13 lipca 2010 r. jak i nieprzedawnionych urlopów zaległych z lat poprzednich, tj. za okresy świadczenia pracy na rzecz Spółki. Dodatkowo, w razie rozwiązania umów o pracę z pracownikami przejętymi od Wspólnika, Wnioskodawca wypłacał ekwiwalenty pieniężne za niewykorzystany w naturze urlop wypoczynkowy. Powyższe działania Wnioskodawcy wynikały z solidarnej odpowiedzialności Wnioskodawcy, określonej w art. 23¹ § 2 K.P., zgodnie z którym za zobowiązania wynikające ze stosunku pracy, powstałe przed przejściem zakładu pracy na innego pracodawcę, dotychczasowy i nowy pracodawca odpowiadają solidarnie.

Wnioskodawca dokonał następnie kalkulacji wypłaconych wynagrodzeń urlopowych oraz ekwiwalentów pieniężnych za niewykorzystany urlop w ww. okresie, uwzględniając w tym tzw. narzut pracodawcy (tj. należne od pracodawcy składki na ubezpieczenia społeczne), przy uwzględnieniu postanowień rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 8 stycznia 1997 r. w sprawie szczegółowych zasad udzielania urlopu wypoczynkowego, ustalania i wypłacania wynagrodzenia za czas urlopu oraz ekwiwalentu pieniężnego za urlop (Dz. U. z 1997 r., Nr 2, poz. 14) i na tej podstawie wysunął wobec Spółki roszczenie o zwrot poniesionych w ten sposób kosztów (dalej: „Koszty Przejęcia Pracowników”), wytaczając następnie Spółce (wobec braku zapłaty należnej Wnioskodawcy kwoty) z tego tytułu powództwo przed sądem powszechnym.

Dopiero w dniu 13 marca 2018 r., Wnioskodawca zawarł ze Spółką porozumienie, w którym Spółka wyraziła bezwarunkową zgodę na zapłatę Kosztów Przejęcia Pracowników. Strony porozumienia, podczas próby dokonania wspólnej kalkulacji tych kosztów, doszły do wniosku, iż precyzyjna ich kalkulacja nie jest możliwa, bądź wiązałaby się z nieproporcjonalnymi kosztami przeprowadzenia tej operacji. Z tych względów wysokość przysługujących Wnioskodawcy roszczeń została określona w drodze ugody, w kwocie jednak znacznie niższej aniżeli wynikało to z roszczeń pierwotnie dochodzonych na drodze sądowej. Spółka zobowiązała się do zapłaty uzgodnionej kwoty roszczeń przelewem na rachunek bankowy Wnioskodawcy w terminie 7 dni roboczych od dnia zawarcia porozumienia. Zgodnie z zawartym porozumieniem zapłata tej kwoty na rzecz Wnioskodawcy wyczerpała wszelkie roszczenia Wnioskodawcy wobec Spółki z tytułu Kosztów Przejęcia Pracowników.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy poniesienie przez Wnioskodawcę Kosztów Przejęcia Pracowników i związany z tym zwrot kosztów przez Spółkę na rzecz Wnioskodawcy podlega opodatkowaniu VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy poniesienie Kosztów Przejęcia Pracowników i związany z tym zwrot kosztów przez Spółkę na rzecz Wnioskodawcy nie podlega opodatkowaniu VAT.

Stosownie do art. 5 ustawy o VAT, opodatkowaniu VAT podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju,
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy przez odpłatną dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;
wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;
wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;
wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;
ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;
oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;
zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.

Wreszcie na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy o VAT przez świadczenie usług należy rozumieć każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Definicja świadczenia usług podlegających opodatkowaniu na gruncie VAT ma charakter dopełniający, realizując zasadę powszechności opodatkowania na gruncie VAT. Art. 8 ustawy o VAT stanowi, iż oprócz zdarzeń gospodarczych wprost tym przepisie wymienionych, wszystko, co nie je kwalifikowane jako dostawa towarów, jest świadczeniem usług podlegającym opodatkowaniu VAT. Nie oznacza to jednak, że każde zdarzenie, które nie może zostać zakwalifikowane jako dostawa towarów stanowi świadczenie usług. O tym decyduje bowiem charakter danego świadczenia.

Oceniając, czy dane świadczenie ma charakter usługi należy mieć na względzie fakt, że ustawodawca - jak wynika z treści art. 8 ust. 1 ustawy - uznaje za usługę każde świadczenie wykonane przez podatnika w ramach prowadzonej przez niego działalności, które nie jest dostawą towarów, podkreślając tym samym powszechność opodatkowania. Zatem na zachowanie to (świadczenie) składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź tolerowanie - znoszenie określonych stanów rzeczy). Ponadto, do uznania danej czynności za usługę, konieczne jest istnienie odbiorcy wykonywanego świadczenia (beneficjenta czynności) i występowanie związku między tą czynnością a otrzymywanym przez usługodawcę wynagrodzeniem, będącym świadczeniem wzajemnym. W konsekwencji, usługą jest tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument – odbiorca świadczenia, odnoszący z niego korzyść (choćby potencjalną).

W świetle bogatego orzecznictwa TSUE określającego cechy charakterystyczne usługi na gruncie Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. UE. L. 2006 nr 347/1; dalej: Dyrektywa VAT; m.in. wyr. z 8 marca 1988 r. w sprawie C-102/86 Apple and Pear Development Council; wyr. z 3 marca 1994 r. w sprawie C-16/93 Tolsma; wyr. z 21 marca 2002 r. w sprawie C-174/00 Kennemer Golf; wyr. z 23 marca 2006 r. w sprawie C-210/04 FCE; wyr. z 18 lipca 2007 r. w sprawie C-277/05 Societe thermale, przywołane za T. Michalik, Ustawa o VAT, Komentarz 2017 r.) aby daną relację można było uznać za świadczenie usług, konieczne jest istnienie odbiorcy wykonywanego świadczenia (beneficjenta czynności) i występowanie związku między tą czynnością a otrzymywanym przez usługodawcę wynagrodzeniem, będącym świadczeniem wzajemnym. W konsekwencji, usługą jest tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument - odbiorca świadczenia, odnoszący z niego korzyść (choćby potencjalną). Dopóki nie ma kogoś kto odnosiłby lub powinien odnosić konkretne (wymierne) korzyści o charakterze majątkowym wiążące się z danym świadczeniem, dopóty świadczenie to nie będzie usługą. W wyroku C-384/95 (Landboden-Agrardienste GmbH Co. KG v Finanzamt Calau) TSUE uznał, że aby dana czynność była uznana za usługę, musi ona przynosić korzyść określonemu podmiotowi, tak aby mógł on być uważany za konsumenta usługi. Podobne warunki zostały sformułowane w wyroku C-215/94 Jurgen Mohr v Finanzamt Bad Segeberg.

W obu tych orzeczeniach TSUE wprost wskazał, że otrzymanie płatności przez dany podmiot samo w sobie nie jest wystarczające do uznania, że podmiot ten świadczy usługę na rzecz określonego kontrahenta.

Biorąc powyższe pod uwagę, należy wskazać, iż w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym ani Spółka ani Wnioskodawca nie uzyskali żadnej konkretnej (wymiernej) korzyści o charakterze majątkowym.

Zdaniem Wnioskodawcy należy przede wszystkim wskazać, że przedmiotowy zwrot Kosztów Przejętych Pracowników nie stanowi wynagrodzenia za podjęcie jakiegokolwiek działania lub też powstrzymanie się od działania przez Wnioskodawcę, bowiem ten zobowiązany był do określonego działania (wypłaty świadczeń pracowniczych) z mocy prawa na podstawie art. 231 ust. 2 K.P. Nie powinno więc ulegać wątpliwości, iż zwrot kosztów ma charakter rekompensaty za poniesione koszty zobowiązań związanych z wykonaniem przejętych umów o pracę, przy czym wskazać należy, iż obowiązek wykonania przez Wnioskodawcę umów o pracę / poniesienia związanych z tym wydatków, wynika z obowiązujących przepisów prawa pracy (w drodze porozumienia strony jedynie określiły wysokość roszczeń przysługujących Wnioskodawcy od Spółki).

Jak wskazuje się w orzecznictwie Sądu Najwyższego (SN) skutek przewidziany art. 23¹ ust. 1 K.P. (przejęcie zakładu pracy) następuje niezależnie od woli pracodawców dokonujących tej czynności oraz od woli pracowników zatrudnianych w przejmowanym zakładzie. Jak trafnie przyjął SN w wyroku z dnia 1 lutego 2000 r., I PKN 508/99, OSNAPiUS 2001, Nr 12, poz. 412, przepis art. 231 ust. 1 jest bezwzględnie obowiązujący i przejęcie w tym trybie pracowników przez nowego pracodawcę następuje z mocy prawa, co nie jest uzależnione od jakichkolwiek czynności pracowników. Nie jest również możliwe uchylenie skutków działania tego przepisu w wyniku czynności prawnej (umowy) pomiędzy dotychczasowym i nowym pracodawcą.

Ponadto, stosownie do art. 23¹ ust. 2 K.P., za zobowiązania wynikające ze stosunku pracy, powstałe przed przejściem części zakładu pracy na innego pracodawcę, dotychczasowy i nowy pracodawca odpowiadają solidarnie. Zatem przejście pracowników w trybie art. 23¹ ust. 1 K.P. oraz obowiązek solidarnej zapłaty świadczeń pracowniczych jest okolicznością „niezależną” od Wnioskodawcy i Spółki, wynikającą z czynności nabycia przedmiotu wkładu niepieniężnego tj. BO. Porozumienie zawarte przez Wnioskodawcę ze Spółką, zostało zawarte celem jedynie uregulowania kwestii wysokości roszczeń przysługujących Wnioskodawcy, wynikających ze sporu istniejącego pomiędzy stronami od wielu lat.

W efekcie, w ocenie Wnioskodawcy, nie można mówić o świadczeniu usługi na rzecz Spółki, za które to świadczenie Wnioskodawca otrzymywał wynagrodzenie. Wnioskodawca, na podstawie sporządzonej kalkulacji wysokości poniesionych Kosztów Przejęcia Pracowników jedynie przeniósł te koszty na rzecz podmiotu, który tymi kosztami powinien być obciążony (nie naliczając przy tym marży). W szczególności, wykonanie obowiązków przez Wnioskodawcę nie może być postrzegane jako świadczenie usługi na rzecz Spółki - obowiązki te wynikają bowiem z bezwzględnie obowiązujących przepisów prawa pracy, a nie ze stosunku zobowiązaniowego pomiędzy Spółką a Wnioskodawcą (jak zaznaczono wcześniej, spór pomiędzy stronami trwał od wielu lat i dopiero w roku bieżącym strony doszły do finalnego porozumienia co do wysokości przysługujących Wnioskodawcy roszczeń (zwrotu poniesionych kosztów). Do określonego zachowania Wnioskodawcy doszłoby niezależnie od tego czy Spółka faktycznie dokonałaby przedmiotowego zwrotu kosztów (zresztą do zwrotu kosztów przez Spółkę doszło wiele lat od wypłaty przez Wnioskodawcę świadczeń na rzecz przejętych pracowników). Brak zapłaty ze strony Spółki w żaden sposób nie zwalniał Wnioskodawcy z zobowiązań wobec pracowników.

Należy w tym miejscu wskazać, iż zgodnie z orzecznictwem sądów administracyjnych, zarówno otrzymanie, jak i wypłata rekompensaty/odszkodowania, co do zasady, w żaden sposób nie wpływają na prawa i obowiązki podatnika w zakresie VAT. Taki stan rzeczy jest dość oczywistą konsekwencją tego, że odszkodowanie w swej naturze stanowi pieniężne zadośćuczynienie za wyrządzone szkody. Istotnym przy tym jest to, że wypłata odszkodowania w znakomitej większości przypadków jest swego rodzaju karą za wykonanie czynności w sposób niewłaściwy, nie dość staranny, a także za zaniechanie, na skutek którego inny podmiot doznał szkody lub utracił korzyści. Przykładowo WSA w Gliwicach w wyroku z dnia 16 lipca 2013 r., sygn. III SA/GI 665/13, stwierdził, iż „odszkodowanie nie jest wynagrodzeniem z tytułu jakiejkolwiek działalności gospodarczej. Istotą i celem odszkodowań jest rekompensata za szkodę, a nie płatność za świadczenie. W takim przypadku nie mamy do czynienia z transakcją ekwiwalentną - świadczenie w zamian za wynagrodzenie. Otrzymanie odszkodowania nie wiąże się, bowiem z żadnym świadczeniem ze strony podatnika”.

Oczywiście, w pewnych sytuacjach otrzymanie odszkodowania może wiązać się z wymierną korzyścią majątkową po stronie drugiego podmiotu. Jak wskazał WSA w Gdańsku w wyroku z dnia 14 stycznia 2015 r., sygn. I SA/Gd 1454/14, „jeżeli zaniechanie pewnych czynności za „odszkodowaniem” przynosi wymierną korzyść konkretnemu podmiotowi - co do której istnieje zgoda stron - takie działanie na gruncie ustawy z 2004 r. o podatku od towarów i usług powinno być uznane za usługę. Dana czynność podlega opodatkowaniu wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością, a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można stwierdzić, że płatność następuje w zamian za to świadczenie. Opodatkowaniu podlega zatem dostawa towarów i świadczenie usług za wynagrodzeniem, które powinno mieć formę przysporzenia (zwiększenia aktywów po stronie beneficjenta) z tytułu konkretnego świadczenia”.

W omawianej sprawie jednak brak jest związku pomiędzy otrzymaną przez Wnioskodawcę płatnością, a dokonaniem świadczenia na rzecz Spółki. Otrzymana płatność służy w całości rekompensacie wydatków poniesionych przez Wnioskodawcę za Spółkę (których poniesienie, jak wskazano powyżej, wynikało z przepisów prawa i w żaden sposób nie było uzależnione od możliwości uzyskania ich zwrotu od Spółki), nie jest zaś wynagrodzeniem za zaniechanie dalszych roszczeń (choć w związku z jej wypłatą wygasają wszelkie roszczenia Wnioskodawcy wobec Spółki z tytułu Kosztów Przejęcia Pracowników).

O tym, iż rekompensaty poniesionych kosztów (zwroty kosztów) nie podlegają opodatkowaniu VAT, potwierdza praktyka organów podatkowych. Przykładowo:

interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 16 listopada 2017 r. (sygn. 0112-KDIL1-1.4012.464.2017. l.OA);

interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 31 stycznia 2018 r. (sygn. 0111-KDIB3-1.4012.871.2017. l.RSZ);

interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 19 października 2017 r. (sygn. 0114-KDIP1-3.4012.238.2017. l.MT).

Podsumowując, zwrot Kosztów Przejętych Pracowników nie ma charakteru odpłatności za wykonanie jakiejkolwiek czynności na rzecz Spółki lub powstrzymanie się przez Wnioskodawcę od wykonania takowej - w przedstawionym stanie faktycznym brakuje wyraźnego powiązania pomiędzy zwrotem kosztów w wysokości zobowiązań wobec pracowników, a zachowaniem Wnioskodawcy, do którego doszło niezależnie od tego, czy P dokonałyby zwrotu poniesionych Kosztów Przejętych Pracowników.

W związku z powyższym należy uznać, że poniesienie Kosztów Przejęcia Pracowników i związany z tym zwrot kosztów przez Spółkę na rzecz Wnioskodawcy nie podlega opodatkowaniu VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu tym podatkiem podlegają: odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zakres tych czynności sformułowany został odpowiednio w art. 7 oraz w art. 8 ustawy.

I tak, na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przy czym towarami – w myśl art. 2 pkt 6 cyt. ustawy – są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Przez świadczenie usług należy zatem rozumieć każde zachowanie niebędące dostawą towarów i świadczone na rzecz innego podmiotu. Powołane przepisy wskazują, że pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji. Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Należy jednak zaznaczyć, że nie każde powstrzymanie się od działania czy tolerowanie czynności lub sytuacji może zostać uznane za usługę w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Z treści powołanego wyżej art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT wówczas, gdy są wykonywane odpłatnie. Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Przy czym przepisy ustawy nie określają postaci wynagrodzenia.

Przy określeniu, czy miała miejsce czynność podlegająca opodatkowaniu istotne jest zatem określenie czy wykonywano świadczenie i czy wynagrodzenie z tytułu wykonywania tego świadczenia miało być wypłacone. Niemniej muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,

świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy przy tym podkreślić, że oba ww. warunki powinny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało – jako usługa – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Dana usługa podlega więc opodatkowaniu podatkiem VAT wówczas, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych.

Warto w tym miejscu wskazać, że kwestia odpłatności była wielokrotnie przedmiotem rozstrzygnięć Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. I tak, przykładowo w wyroku z dnia 8 marca 1988 r. w sprawie C-102/86 Apple and Pear Development Council przeciwko Commissioners of Customs and Excise, TSUE uznał, że określoną czynność można uznać za wykonaną odpłatnie, jeśli istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, a ponadto gdy odpłatność za otrzymane świadczenie pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miała być opodatkowana VAT.

Na uwagę zasługuje także orzeczenie z dnia 3 marca 1994 r. w sprawie C-16/93 R. J. Tolsma przeciwko Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden, gdzie podkreślono, że usługi świadczone są za wynagrodzeniem, wyłącznie jeżeli istnieje stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a jej odbiorcą, na mocy którego występuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez świadczącego usługę stanowi wartość przekazywaną w istocie w zamian za usługę wyświadczoną jej odbiorcy.

W konsekwencji należy stwierdzić, że aby uznać dane świadczenie za świadczenie odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a beneficjentem, i w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Zatem pod pojęciem odpłatności dostawy towarów lub odpłatności świadczenia usług rozumieć należy prawo podmiotu dokonującego dostawy towarów lub świadczącego usługę do żądania od nabywcy towaru, odbiorcy usługi lub osoby trzeciej zapłaty ceny lub ekwiwalentu (np. w postaci świadczenia wzajemnego). Tym samym, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług będzie podlegało tylko to świadczenie (usługa), w przypadku którego istnieje konsument, tj. odbiorca świadczenia odnoszący z niego choćby potencjalną korzyść. Dopóki nie istnieje podmiot, który odnosiłby lub powinien odnosić konkretne korzyści o charakterze majątkowym związanym z danym świadczeniem, dopóty świadczenie to nie będzie usługą podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Należy wskazać, że przepisy podatkowe nie zawierają definicji odszkodowania, zatem w tym zakresie należy posiłkować się przepisami prawa cywilnego. W świetle uregulowań zawartych w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm.) – zwanej dalej kodeksem cywilnym – jest ono zapłatą za wyrządzone szkody, poniesione przez kogoś straty. Na mocy art. 361 § 1 i § 2 kodeksu cywilnego – zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Na podstawie art. 363 § 1 i § 2 kodeksu cywilnego – naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. Jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili.

Istotą odszkodowań nie jest zatem płatność za świadczenie, lecz rekompensata za szkodę. W takim przypadku nie mamy do czynienia z transakcją ekwiwalentną – świadczenie w zamian za wynagrodzenie – co oznacza, że otrzymane odszkodowanie nie wiąże się z żadnym świadczeniem ze strony podatnika. Zapłata ta nie jest też związana ze zobowiązaniem się otrzymującego daną kwotę do wykonania czynności, powstrzymania się od dokonania czynności lub tolerowania czynności lub sytuacji.

Wypłata odszkodowania nie może być uznana za świadczenie usług w zamian za wynagrodzenie, w rozumieniu powołanego art. 8 ust. 1 ustawy, ponieważ nie występuje w tym przypadku określone świadczenie, a tym samym konkretny beneficjent tego świadczenia. Odszkodowanie nie stanowi odpłatności za skonkretyzowane świadczenie. W takich przypadkach mamy jedynie do czynienia z wynagrodzeniem, które zwykle stanowi formę zadośćuczynienia.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest indywidualnym dostawcą usług związanych z obsługą techniczną samolotów (…). W lipcu 2010 r. Nadzwyczajne Zgromadzenie Wspólników Wnioskodawcy, na wniosek zawarty w uchwale Zarządu, zaopiniowany pozytywnie przez Radę Nadzorczą podjęło uchwałę w przedmiocie podwyższenia kapitału zakładowego Wnioskodawcy i przeznaczeniu nowoutworzonych udziałów do objęcia przez dotychczasowego wspólnika Wnioskodawcy (Wspólnik lub Spółka). Wspólnik objął wszystkie nowoutworzone udziały w trybie wniesienia wkładu niepieniężnego jakim były aktywa i prawa wchodzące w skład BO („BO”). W wyniku podwyższenia kapitału zakładowego Wnioskodawcy i nabycia przez niego wkładu niepieniężnego tj. BO doszło także do przejścia ze Spółki na rzecz Wnioskodawcy zakładu pracy w rozumieniu art. 231 Kodeksu pracy, w wyniku czego Wnioskodawca przejął ponad 800 pracowników personelu technicznego Spółki. Przejętym pracownikom przysługiwało m.in. prawo do corocznego, płatnego urlopu wypoczynkowego zgodnie z art. 152 i nast. K.P. Tym samym Spółka była zobowiązana do udzielenia swoim pracownikom, którzy następnie z dniem 14 lipca 2010 r. („Dzień Przejścia”) stali się pracownikami Wnioskodawcy, urlopów wypoczynkowych za okres do Dnia Przejścia, tj. urlopu bieżącego naliczonego proporcjonalnie za okres od dnia 1 stycznia 2010 r. do dnia 13 lipca 2010 r. oraz urlopu za okresy sprzed 1 stycznia 2010 r., co jednak nie zostało zrealizowane przez Spółkę w całości. W efekcie, to Wnioskodawca zrealizował obowiązek udzielenia urlopu wypoczynkowego pracownikom przejętym od Wspólnika, zarówno w zakresie urlopu bieżącego za okres do dnia 13 lipca 2010 r. jak i nieprzedawnionych urlopów zaległych z lat poprzednich, tj. za okresy świadczenia pracy na rzecz Spółki. Dodatkowo, w razie rozwiązania umów o pracę z pracownikami przejętymi od Wspólnika, Wnioskodawca wypłacał ekwiwalenty pieniężne za niewykorzystany w naturze urlop wypoczynkowy. Wnioskodawca dokonał następnie kalkulacji wypłaconych wynagrodzeń urlopowych oraz ekwiwalentów pieniężnych za niewykorzystany urlop w ww. okresie, uwzględniając w tym tzw. narzut pracodawcy (tj. należne od pracodawcy składki na ubezpieczenia społeczne), przy uwzględnieniu postanowień rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 8 stycznia 1997 r. w sprawie szczegółowych zasad udzielania urlopu wypoczynkowego, ustalania i wypłacania wynagrodzenia za czas urlopu oraz ekwiwalentu pieniężnego za urlop (Dz. U. z 1997 r., Nr 2, poz. 14) i na tej podstawie wysunął wobec Spółki roszczenie o zwrot poniesionych w ten sposób kosztów („Koszty Przejęcia Pracowników”), wytaczając następnie Spółce (wobec braku zapłaty należnej Wnioskodawcy kwoty) z tego tytułu powództwo przed sądem powszechnym. W dniu 13 marca 2018 r., Wnioskodawca zawarł ze Spółką porozumienie, w którym Spółka wyraziła bezwarunkową zgodę na zapłatę Kosztów Przejęcia Pracowników. Strony porozumienia, podczas próby dokonania wspólnej kalkulacji tych kosztów, doszły do wniosku, iż precyzyjna ich kalkulacja nie jest możliwa, bądź wiązałaby się z nieproporcjonalnymi kosztami przeprowadzenia tej operacji. Z tych względów wysokość przysługujących Wnioskodawcy roszczeń została określona w drodze ugody, w kwocie jednak znacznie niższej aniżeli wynikało to z roszczeń pierwotnie dochodzonych na drodze sądowej. Spółka zobowiązała się do zapłaty uzgodnionej kwoty roszczeń przelewem na rachunek bankowy Wnioskodawcy w terminie 7 dni roboczych od dnia zawarcia porozumienia. Zgodnie z zawartym porozumieniem zapłata tej kwoty na rzecz Wnioskodawcy wyczerpała wszelkie roszczenia Wnioskodawcy wobec Spółki z tytułu Kosztów Przejęcia Pracowników.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii czy poniesione Koszty Przejęcia Pracowników i związany z tym zwrot kosztów przez Spółkę (Wspólnika) podlega opodatkowaniu VAT.

W tak przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca wskazał, że zwrot Kosztów Przejętych Pracowników nie stanowi wynagrodzenia za podjęcie działania lub powstrzymania się od działania przez Wnioskodawcę gdyż był on zobowiązany do określonego działania (wypłaty świadczeń pracowniczych) z mocy prawa na podstawie art. 23¹ ust. 2 Kodeksu Pracy. Zwrot kosztów przez Spółkę nie podlega więc opodatkowaniu zdaniem Wnioskodawcy.

W tym miejscu należy wskazać, że aby ustalić opodatkowanie danej czynności, dokonanej w zamian za wynagrodzenie, niezbędne jest rozstrzygnięcie czy czynności te skutkują uzyskaniem bezpośrednich korzyści przez wpłacającego – tj. w tym przypadku Wspólnika.

W niniejszej sprawie w wyniku podwyższenia kapitału zakładowego Wnioskodawcy i nabycia wkładu niepieniężnego doszło do przejścia od Wspólnika przez Wnioskodawcę zakładu pracy w rozumieniu art. 231 Kodeksu Pracy w wyniku czego Wnioskodawca przejął ponad 800 pracowników Wspólnika. Pracownikom przysługiwało m.in. prawo do corocznego urlopu wypoczynkowego i Spółka była zobowiązana do jego udzielenia jednak do dnia przejścia pracowników w struktury Wnioskodawcy Wspólnik nie zrealizował w całości swojego zobowiązania wobec pracowników w tym zakresie. Wnioskodawca zrealizował obowiązek udzielenia przejętym pracownikom urlopów a w razie rozwiązania umów o pracę z pracownikami wypłacał ekwiwalent pieniężny. W związku z poniesionymi kosztami Wnioskodawca dokonując kalkulacji wypłaconych wynagrodzeń urlopowych wysunął wobec Spółki roszczenie o zwrot poniesionych kosztów, które ostatecznie na podstawie zawartego porozumienia zostało wypłacone i wyczerpało wszelkie roszczenia Wnioskodawcy. W tym miejscu wskazać należy, że w omawianej sprawie zawarcie porozumienia a tym samym uznanie przez strony podstawowych jej postanowień oraz wypłata na rzecz Wnioskodawcy określonej kwoty ustalonej między stronami, wynika z przejęcia przez Wnioskodawcę ciążących na Spółce (Wspólniku) obowiązków, tj. zakończenia istniejącego pomiędzy Spółką (Wspólnikiem) a przeniesionymi pracownikami stosunku pracy. Wspólnik nie zrealizował uprawnień przysługujących pracownikom w zakresie urlopów wypoczynkowych i obowiązki te przejął Wnioskodawca przejmując pracowników Wspólnika.

Analizowanego zwrotu kosztów poniesionych przez Wnioskodawcę w związku z przejęciem pracowników nie można uznać za rekompensatę wydatków związanych z tym, że Wnioskodawca zaspokoił określone uprawnienia przenoszonych pracowników. Stanowi on bowiem formę wynagrodzenia za działanie Wnioskodawcy, tj. uwolnienie Wspólnika od zobowiązań wynikających z zatrudniania przeniesionych pracowników. W niniejszym przypadku istnieje więc bezpośredni związek pomiędzy dokonanym świadczeniem a otrzymanym wynagrodzeniem (zwrotem kosztów poniesionych przez Wnioskodawcę). Przejęcie ww. zobowiązań, za co Wnioskodawca otrzymał określoną kwotę pieniężną (z porozumienia wynika że Wspólnik wyraził bezwarunkową zgodę na zapłatę Kosztów Przejęcia Pracowników) należy traktować jako wynagrodzenie za świadczenie usług podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ spełniona jest przesłanka istnienia związku pomiędzy wypłatą należności, a otrzymaniem świadczenia wzajemnego, co jest warunkiem koniecznym do uznania, że wypłata tej kwoty podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Wnioskodawca upatruje potwierdzenia swojego stanowiska (że poniesienie przez Wnioskodawcę Kosztów Przejęcia Pracowników i związany z tym zwrot kosztów przez Wspólnika na rzecz Wnioskodawcy nie podlega opodatkowaniu VAT) w tym, że do powyższej czynności ma zastosowanie art. 23¹ ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 108, z późn. zm.). Zgodnie z § 1 tego artykułu w razie przejścia zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę staje się on z mocy prawa stroną w dotychczasowych stosunkach pracy, z zastrzeżeniem przepisów § 5. Za zobowiązania wynikające ze stosunku pracy, powstałe przed przejściem części zakładu pracy na innego pracodawcę, dotychczasowy i nowy pracodawca odpowiadają solidarnie – § 2. Stosownie do art. 23¹ § 3 Kodeksu pracy, jeżeli u pracodawców, o których mowa w § 1, nie działają zakładowe organizacje związkowe, dotychczasowy i nowy pracodawca informują na piśmie swoich pracowników o przewidywanym terminie przejścia zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę, jego przyczynach, prawnych, ekonomicznych oraz socjalnych skutkach dla pracowników, a także zamierzonych działaniach dotyczących warunków zatrudnienia pracowników, w szczególności warunków pracy, płacy i przekwalifikowania; przekazanie informacji powinno nastąpić co najmniej na 30 dni przed przewidywanym terminem przejścia zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę. Na podstawie § 4 ww. artykułu w terminie 2 miesięcy od przejścia zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę, pracownik może bez wypowiedzenia, za siedmiodniowym uprzedzeniem, rozwiązać stosunek pracy. Rozwiązanie stosunku pracy w tym trybie powoduje dla pracownika skutki, jakie przepisy prawa pracy wiążą z rozwiązaniem stosunku pracy przez pracodawcę za wypowiedzeniem. W myśl § 5 ww. artykułu, pracodawca, z dniem przejęcia zakładu pracy lub jego części, jest obowiązany zaproponować nowe warunki pracy i płacy pracownikom świadczącym dotychczas pracę na innej podstawie niż umowa o pracę oraz wskazać termin, nie krótszy niż 7 dni, do którego pracownicy mogą złożyć oświadczenie o przyjęciu lub odmowie przyjęcia proponowanych warunków. W razie nieuzgodnienia nowych warunków pracy i płacy dotychczasowy stosunek pracy rozwiązuje się z upływem okresu równego okresowi wypowiedzenia, liczonego od dnia, w którym pracownik złożył oświadczenie o odmowie przyjęcia proponowanych warunków, lub od dnia, do którego mógł złożyć takie oświadczenie. Przepis § 4 zdanie drugie stosuje się odpowiednio. Przejście zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę nie może stanowić przyczyny uzasadniającej wypowiedzenie przez pracodawcę stosunku pracy – § 6.

Odnosząc się do powyższego należy wskazać, że okoliczność, że przepisy Kodeksu pracy regulują kwestię związane z przejęciem zakładu pracy nie przesądza o tym, że zwrot przez Wspólnika poniesionych przez Wnioskodawcę Kosztów Przejęcia Pracowników jest czynnością pozostająca poza zakresem opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Przeniesienie pracowników nastąpiło w związku z tym, że Nadzwyczajne Zgromadzenie Wspólników Wnioskodawcy podjęło uchwałę o podwyższeniu kapitału zakładowego Wnioskodawcy i przeznaczeniu nowoutworzonych udziałów do objęcia przez dotychczasowego Wspólnika, który objął nowoutworzone udziały w trybie wniesienia aktywów i praw wchodzących w skład BO. W związku z nabyciem BO doszło także do przejścia ze Wspólnika na rzecz Wnioskodawcy ponad 800 pracowników personelu technicznego Wspólnika. Jednakże warunki umowne jakie miały miejsce w przedmiotowym przypadku w związku z objęciem udziałów przez Wspólnika i wniesieniem wkładu niepieniężnego i przejściem na rzecz Wnioskodawcy ponad 800 pracowników Wspólnika (przejście ze Wspólnika na rzecz Wnioskodawcy zakładu pracy w rozumieniu art. 231) nie mogą kwalifikować danej czynności jako podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT, bądź niepodlegającej opodatkowaniu tym podatkiem. Kwestie dotyczące zasad opodatkowania VAT określonych czynności rozstrzyga bowiem powołana ustawa o podatku od towarów i usług.

W konsekwencji, z uwagi na przywołane regulacje oraz przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że poniesiony przez Wnioskodawcę Koszt Przejęcia Pracowników i związany z tym zwrot kosztów przez Wspólnika na rzecz Wnioskodawcy stanowi odpłatne świadczenie usług przez Wnioskodawcę, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT. W analizowanym przypadku istnieje bezpośredni związek pomiędzy dokonanym świadczeniem (uwolnienie Wspólnika od zobowiązań wynikających z zatrudniania przeniesionych pracowników) a otrzymanym wynagrodzeniem (zwrot kosztów), które na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie przedstawionego stanu faktycznego należało uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się natomiast do powołanych przez Wnioskodawcę wyroków wskazać należy, że organ podatkowy jest zobowiązany traktować indywidualnie każdą sprawę, natomiast rozstrzygnięcia sądów podejmowane są w oparciu o zebrany w danej sprawie materiał dowodowy i dotyczą tylko danej sprawy, w związku z tym nie mogą stanowić podstawy przy rozstrzygnięciu w przedmiotowej sprawie Wnioskodawcy. Ponadto należy zauważyć, że orzeczenia na które powoływał się Wnioskodawca rozstrzygały w odmiennym stanie faktycznym niż ten który był przedmiotem wniosku. Mimo, że orzeczenia dotyczyły i określały cechy charakterystyczne dla uznania danego świadczenia za usługę to jednak żaden z nich nie dotyczy poniesionych Kosztów Przejęcia Pracowników i związanego z tym zwrotem kosztów, co jest przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy. W związku z powyższym orzeczenia te nie mogą wpłynąć na rozstrzygnięcie dokonane w przedmiotowej sprawie.

Również rozstrzygnięcia zawarte w powołanych przez Wnioskodawcę interpretacjach indywidualnych nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości zajętego przez Organ stanowiska, gdyż interpretacje te zapadły w innych stanach faktycznych.

I tak interpretacja z dnia 16 listopada 2017 r. sygn.. 0112-KDIL1-1.4012.464.2017.1.OA dotyczyła braku opodatkowania czynności związanych z otrzymaniem i wpłatą różnego rodzaju kar umownych i odszkodowań w zakresie zawartych umów z podmiotami branży gastronomicznej np. odstąpienia od umów, zaprzestanie wykonywania umów itp. z podmiotami świadczącymi usługi transportowe (niezrealizowanie usługi, uszkodzenie towarów itp.), z dostawcami opakowań (dostarczenie wadliwych opakowań), z pracownikami Spółki (np. obciążenia pobierane w związku z nienależytym użytkowaniem pojazdów przez pracowników lub doprowadzeniem do strat w pojazdach Spółki), z pozostałymi kontrahentami Spółki (generalnie kary umowne lub odszkodowania związanie z niewykonaniem, nienależytym lub nieterminowym wykonaniem świadczeń).

Interpretacja indywidualna z dnia 31 stycznia 2018 r. sygn. 0111-KDIB3-1.4012.871.2017.1.RSZ dotyczyła opodatkowania rekompensaty związanej z funkcjonowaniem publicznego transportu zbiorowego, w której to interpretacji uznano, że przedmiotowa rekompensata stanowi wynagrodzenie za świadczenie usług. Zaś interpretacja z dnia 19 października 2017 r. sygn.. 0114-KDIP1-3.4012.238.2017.1.MT dotyczyła opodatkowania podatkiem VAT należności Spółki wynikających z potrącenia kosztów poniesionych przez Spółkę w sytuacji rezygnacji uczestnika z imprezy turystycznej, zmiany przez uczestnika terminu imprezy turystycznej bądź zmiany uczestnika wyjazdu.

Zatem stan faktyczny w żadnej z przestawionych interpretacji indywidualnych na które powoływał się Wnioskodawca nie jest tożsamy ze stanem faktycznym przedstawionym przez Wnioskodawcę, który dotyczy opodatkowania zwrotu poniesionych Kosztów Przejęcia Pracowników. W konsekwencji powołane interpretacje nie wpływają na oceną stanowiska dokonanego przez Organ.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Tut. Organ informuje, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm. ) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin