Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-1.4012.163.2018.1.MG
z 15 maja 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 15 marca 2018 r. (data wpływu 28 marca 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania, czy sprzedaż autobusu na rzecz podmiotu trzeciego (posiadającego odrębną podmiotowość prawną od Miasta) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT (pytanie oznaczone we wniosku nr 1) oraz, czy Wnioskodawca zobowiązany będzie do wystawienia rachunku, o którym mowa w art. 87-88 ustawy Ordynacja Podatkowa (część pytania oznaczonego we wniosku nr 2) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 marca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania, czy sprzedaż autobusu na rzecz podmiotu trzeciego (posiadającego odrębną podmiotowość prawną od Miasta) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT oraz, czy Wnioskodawca zobowiązany będzie do wystawienia rachunku, o którym mowa w art. 87-88 ustawy Ordynacja Podatkowa.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca – Miasto na prawach powiatu - jednostka samorządu terytorialnego - jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem VAT od dnia 1 stycznia 1994 r. i składa miesięczne deklaracje VAT-7. Wnioskodawca jest podatnikiem VAT czynnym z tytułu wykonywania czynności na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych oraz innych czynności uznawanych za prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie których Wnioskodawca spełnia definicję podatnika zgodnie z art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT. W związku z art. 3 ustawy z dnia 5 września 2016 r. o szczególnych zasadach rozliczeń podatku od towarów i usług oraz dokonywania zwrotu środków publicznych przeznaczonych na realizację projektów finansowanych z udziałem środków pochodzących z budżetu Unii Europejskiej lub od państw członkowskich europejskiego porozumienia o wolnym handlu przez jednostki samorządu terytorialnego (Dz. U. z 2016 r., poz. 1454) oraz wyrokiem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 26 września 2015 r. (sygn. C-276/14), który stwierdził, że gminne jednostki budżetowe nie mogą być uznane za podatników podatku od towarów i usług, ponieważ nie spełniają kryterium samodzielności, począwszy od 1 stycznia 2017 r. wszystkie czynności (transakcje) sprzedażowe i zakupowe dokonywane przez jednostki budżetowe miasta - dla celów podatku VAT - są uznawane za czynności wykonywane bezpośrednio przez Wnioskodawcę - Miasto na prawach powiatu.

Y jest jednostką budżetową w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych oraz jednostką organizacyjną miasta i od 1 stycznia 2017 r. podlega centralizacji rozliczeń podatkowych w zakresie VAT z Wnioskodawcą. Przed centralizacją jednostka korzystała ze zwolnienia podmiotowego z podatku VAT na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o VAT.

Miasto realizuje czynności z zakresu zadań publicznych dotyczących wspierania osób niepełnosprawnych na podstawie ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym art. 4 ust. 1 pkt 5 (Dz. U. z 1998 r., Nr 91, poz. 578) „Powiat wykonuje określone ustawami zadania publiczne o charakterze ponadgminnym w zakresie wspierania osób niepełnosprawnych”. Do wykonywania zadań z zakresu wspierania osób niepełnosprawnych powołano w 1991 roku placówkę pod nazwą Y. Zadania Y określone zostały w statucie jednostki. Działalność dotyczy opieki, rehabilitacji i oddziaływań wychowawczych jak również oświatowych wobec osób z dysfunkcjami narządu ruchu, osobami z niepełnosprawnością intelektualną oraz niepełnosprawnościami sprzężonymi. Zadania placówki dotyczą troszczenia się o stan zdrowia i prawidłowy rozwój fizyczny wychowanków przez zapewnienie im opieki lekarskiej, pielęgniarskiej, rehabilitacji ruchowej, systematycznego wdrażania do samoobsługi, rozwijania inicjatywy i aktywności motorycznej. Y wspólnie z Zespołem Szkół (obecnie Szkoła Podstawowa ) mieszczącym się w jednym budynku opiekuje się niepełnosprawnymi. Czynności wykonywane przez Y w zakresie opieki, rehabilitacji i oddziaływań wychowawczych i oświatowych wykonywane są nieodpłatnie na rzecz osób niepełnosprawnych. Dodatkowo Y prowadzi stołówkę, w której osoby niepełnosprawne mają możliwość odpłatnego wykupu wyżywienia. Obecnie usługi te uznawane są za opodatkowane podatkiem VAT w wysokości 8%.

W ramach prowadzonej działalności Y dysponuje ruchomym środkiem trwałym w postaci autobusu przystosowanego do przewozu osób niepełnosprawnych. Autobus zakupiony był w roku 2007. W tym czasie jednostka Y korzystała ze zwolnienia podmiotowego na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Obecnie Miasto rozważa sprzedaż autobusu wykorzystywanego przez Y z powodu jego wyeksploatowania. Autobus stanowi ruchomy środek trwały w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym i jest ujęty w ewidencji środków trwałych. Autobus jest użytkowany przez Y od roku 2007. W latach 2007 do 2017 z tytułu jego nabycia jak również z tytułu wydatków na jego eksploatację nie przysługiwało Y i Miastu prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, ponieważ pojazd nie służył do wykonywania czynności opodatkowanych VAT Miasta. Autobus był wykorzystywany tylko do działalności statutowej, tj. przewozu osób niepełnosprawnych z miejsca zamieszkania do siedziby Y i z powrotem.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż autobusu, opisanego w zdarzeniu przyszłym, na rzecz podmiotu trzeciego (posiadającego odrębną podmiotowość prawną od Miasta) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT (pytanie oznaczone we wniosku nr 1) oraz, czy Wnioskodawca zobowiązany będzie do wystawienia rachunku, o którym mowa w art. 87-88 ustawy Ordynacja Podatkowa (część pytania oznaczonego we wniosku nr 2)?

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż autobusu użytkowanego przez Y do czynności z zakresu zadań publicznoprawnych nie będzie podlegała opodatkowaniu VAT, ponieważ w ramach realizacji tej czynności Miasto nie będzie działało w charakterze podatnika VAT w myśl art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT.

Uzasadnienie:

Zgodnie z przepisami art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług (zwanej dalej ustawą o VAT) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terenie kraju. Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Natomiast według art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Miasto stoi na stanowisku, iż sprzedając przedmiotowy autobus nie będzie działało w charakterze podatnika, bowiem pojazd był użytkowany przez nie po nabyciu wyłącznie w celu realizacji zadań o charakterze publicznoprawnym, tj. niezwiązanych z działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle art. 15 ust. 6 ustawy o VAT nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej, oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Y jest jednostką organizacyjną miasta, która nie posiada osobowości prawnej. Jednostce Uchwałą Rady Miejskiej z dnia 29 kwietnia 1991 r. powierzono opiekę nad osobami niepełnosprawnymi. Uzasadniając tezę wyłączenia z grona podatników posłużono się interpretacją warunków wykluczenia.

Aby wyłączenie z grona podatników miało miejsce, muszą zostać spełnione dwa warunki:

• dotyczy wyłącznie organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy;
• odnosi się tylko do tych czynności, które związane są z realizacją zadań nałożonych na te podmioty przepisami prawa i do realizacji których zostały one powołane.
  
  

Urząd Miasta potraktowany został jako organ władzy publicznej, który przez Uchwałę Rady Miasta ceduje na jednostkę organizacyjną, czyli Y realizację określonych zadań czyli:

• w myśl art. 17 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r., Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.) obowiązkiem gminy jest:
• zapewnienie uczniom niepełnosprawnym, których kształcenie i wychowanie odbywa się na podstawie art. 71b bezpłatnego transportu i opieki w czasie przewozu do najbliższej szkoły podstawowej i gimnazjum, a uczniom z niepełnosprawnością ruchową i upośledzeniem umysłowym w stopniu umiarkowanym lub znacznym także do najbliższej szkoły ponadgimnazjalnej nie dłużej jednak niż do ukończenia 21 roku życia,
• zapewnienia dzieciom i młodzieży, o której mowa w art. 16 ust. 7, a także dzieciom i młodzieży z upośledzeniem umysłowym z niepełnosprawnościami sprzężonymi, bezpłatnego transportu i opieki w czasie przewozu do ośrodka umożliwiającego tym dzieciom i młodzieży realizacji obowiązku nauki, nie dłużej jednak niż do ukończenia 25 roku życia.
• na podstawie Uchwały intencyjnej Rady Miasta z dnia 28 stycznia 2016 r. w sprawie podjęcia działań w kierunku utworzenia Środowiskowego Domu Samopomocy. Po przekształceniu Y w Środowiskowy Dom Samopomocy jednostka obejmie opieką osoby dorosłe zaburzone psychicznie i z niepełnosprawnością intelektualną.
  
  

Wniosek:

Miasto stoi na stanowisku, że przy planowaniu sprzedaży autobusu nie będzie działało w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, a tym samym sprzedaż nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.

W przypadku uznania, że sprzedaż autobusu przez Miasto (Y) nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, Wnioskodawca nie będzie miał obowiązku udokumentowania tej czynności fakturą.

Dokumentem potwierdzającym sprzedaż będzie umowa cywilnoprawna (kupna-sprzedaży) zawarta pomiędzy Miastem a kupującym, z ujęciem ceny oszacowanej przez rzeczoznawcę, z dopiskiem sprzedaż nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy o VAT. Na żądanie kupującego, Wnioskodawca będzie zobowiązany do wystawienia rachunku, o którym mowa w art. 87-88 ustawy Ordynacja Podatkowa, potwierdzającego dokonanie sprzedaży.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast świadczeniem usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 – zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy – jest każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Przy czym towarami – w myśl art. 2 pkt 6 ustawy – są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przez pojęcie sprzedaży – zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy – rozumie się zarówno odpłatną dostawę towarów, jak i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podatnika działającego w takim charakterze.

Jak wynika z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – w myśl art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Na mocy art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Oznacza to, że organ będzie uznany za podatnika podatku od towarów i usług w dwóch przypadkach, tj. gdy wykonuje czynności inne niż te, które mieszczą się w ramach jego zadań oraz gdy wykonuje czynności mieszczące się w ramach jego zadań, ale czyni to na podstawie umów cywilnoprawnych.

Kryterium podziału stanowi charakter wykonywanych czynności: czynności o charakterze publicznoprawnym wyłączają te podmioty z kategorii podatników, natomiast czynności o charakterze cywilnoprawnym skutkują uznaniem tych podmiotów za podatników podatku od towarów i usług, a realizowane przez nie odpłatne dostawy towarów i świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki (urzędy) czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy itp., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych) – tylko w tym zakresie ich czynności mają charakter działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Wyłączenie z grona podatników VAT organów władzy publicznej jest możliwe tylko wtedy, gdy wykonują one czynności w ramach przypisanych im specyficznych zadań i funkcji państwowych np. w zakresie administracji, sądownictwa, obrony narodowej. Wówczas wyłączenie z opodatkowania nie prowadzi do naruszenia zasad konkurencji. Organy władzy publicznej są podatnikami VAT w zakresie czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych.

Stosownie do treści art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2017 r., poz. 1875, z późn. zm.), gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność.

Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów.

Do zadań własnych gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty (art. 7 ust. 1 cyt. ustawy).

Z art. 8 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym wynika, że ustawy mogą nakładać na gminę obowiązek wykonywania zadań zleconych z zakresu administracji rządowej, a także z zakresu organizacji przygotowań i przeprowadzenia wyborów powszechnych oraz referendów.

Na mocy art. 8 ust. 2 ustawy o samorządzie gminnym, zadania z zakresu administracji rządowej gmina może wykonywać również na podstawie porozumienia z organami tej administracji.

Powiat, w rozumieniu ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (Dz. U. z 2017 r., poz. 1868, z późn. zm.), jest jednostką samorządu terytorialnego. Posiada osobowość prawną i wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Jest właścicielem mienia i innych praw majątkowych oraz samodzielnie prowadzi gospodarkę finansową na podstawie budżetu powiatu.

Jak stanowi art. 92 ust. 2 powołanej ustawy – miasto na prawach powiatu jest gminą wykonującą zadania powiatu na zasadach określonych w tej ustawie.

Gmina może wykonywać zadania z zakresu właściwości powiatu oraz zadania z zakresu właściwości województwa na podstawie porozumień z tymi jednostkami samorządu terytorialnego (art. 8 ust. 2a ustawy o samorządzie gminnym).

I tak, zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 5 ww. ustawy o samorządzie powiatowym, powiat wykonuje określone ustawami zadania publiczne o charakterze ponadgminnym w zakresie wspierania osób niepełnosprawnych.

Stosownie do art. 9 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, w celu wykonywania zadań gmina może tworzyć jednostki organizacyjne, a także zawierać umowy z innymi podmiotami, w tym z organizacjami pozarządowymi.

Należy nadmienić, że pojęcie podatnika obejmuje swym zakresem podmioty, które dokonują czynności podlegającej opodatkowaniu. Ustawodawca określił wskazane pojęcie na tyle szeroko, by w każdym przypadku profesjonalnej aktywności zawodowej, dokonywania czynności opodatkowanych podmiot mógł zostać uznany za podatnika w zakresie tych czynności.

Działalność gospodarcza ma miejsce również wówczas, gdy nie przyniosła ona żadnych widocznych efektów (bez względu na cel lub rezultat takiej działalności). Charakterystyka ta pozwala na uznanie, że pojęcie podatnika na gruncie podatku od towarów i usług ma wymiar autonomiczny – niezależny od uregulowań innych aktów normatywnych regulujących stosunki prawnopodatkowe.

Trybunał Sprawiedliwości UE w dniu 20 marca 2014 r. wydał postanowienie w sprawie C-72/13 Gmina Wrocław przeciwko Ministrowi Finansów, w którym orzekł, że „dyrektywę 2006/112 należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwia się ona opodatkowaniu podatkiem VAT transakcji takich jak te zamierzone przez gminę Wrocław, o ile sąd odsyłający stwierdzi, że transakcje te stanowią działalność gospodarczą w rozumieniu art. 9 ust. 1 tej dyrektywy oraz iż nie są wykonywane przez rzeczoną gminę w charakterze organu władzy publicznej w rozumieniu art. 13 ust. 1 akapit pierwszy owej dyrektywy. Jeśli jednak należałoby uznać te transakcje za wykonywane przez wspomnianą gminę działającą w charakterze organu władzy publicznej, przepisy dyrektywy 2006/112 nie sprzeciwiałyby się ich opodatkowaniu, gdyby sąd odsyłający stwierdził, że ich zwolnienie mogłoby prowadzić do znaczących zakłóceń konkurencji w rozumieniu art. 13 ust. 2 tej dyrektywy.”

Mając na względzie powyższe należy każdorazowo badać, czy sprzedaż majątku jednostki samorządu terytorialnego podlega wyłączeniu z VAT. Należy pamiętać, że w każdym przypadku konieczna jest ocena spełniania przesłanek art. 9 i 13 dyrektywy 2006/112/WE (odpowiednio art. 15 ustawy) w konkretnych okolicznościach faktycznych sprawy.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem VAT od dnia 1 stycznia 1994 r. i składa miesięczne deklaracje VAT-7. Wnioskodawca jest podatnikiem VAT czynnym z tytułu wykonywania czynności na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych oraz innych czynności uznawanych za prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie których Wnioskodawca spełnia definicję podatnika zgodnie z art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT. W związku z art. 3 ustawy z dnia 5 września 2016 r. o szczególnych zasadach rozliczeń podatku od towarów i usług oraz dokonywania zwrotu środków publicznych przeznaczonych na realizację projektów finansowanych z udziałem środków pochodzących z budżetu Unii Europejskiej lub od państw członkowskich europejskiego porozumienia o wolnym handlu przez jednostki samorządu terytorialnego oraz wyrokiem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 26 września 2015 r. (sygn. C-276/14), począwszy od 1 stycznia 2017 r. wszystkie czynności (transakcje) sprzedażowe i zakupowe dokonywane przez jednostki budżetowe Miasta - dla celów podatku VAT - są uznawane za czynności wykonywane bezpośrednio przez Miasto na prawach powiatu. Y jest jednostką budżetową w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych oraz jednostką organizacyjną Miasta i od 1 stycznia 2017 r. podlega centralizacji rozliczeń podatkowych w zakresie VAT z Wnioskodawcą. Przed centralizacją jednostka korzystała ze zwolnienia podmiotowego z podatku VAT na podstawie art. 113 ust 1 ustawy o VAT.

Miasto realizuje czynności z zakresu zadań publicznych dotyczących wspierania osób niepełnosprawnych na podstawie ustawy o samorządzie powiatowym art. 4 ust. 1 pkt 5 „Powiat wykonuje określone ustawami zadania publiczne o charakterze ponadgminnym w zakresie wspierania osób niepełnosprawnych”. Do wykonywania zadań z zakresu wspierania osób niepełnosprawnych powołano w 1991 r. placówkę pod nazwą Y. Zadania Y określone zostały w statucie jednostki. Działalność dotyczy opieki, rehabilitacji i oddziaływań wychowawczych jak również oświatowych wobec osób z dysfunkcjami narządu ruchu osobami z niepełnosprawnością intelektualną oraz niepełnosprawnościami sprzężonymi. Zadania placówki dotyczą troszczenia się o stan zdrowia i prawidłowy rozwój fizyczny wychowanków przez zapewnienie im opieki lekarskiej, pielęgniarskiej, rehabilitacji ruchowej, systematycznego wdrażania do samoobsługi. rozwijania inicjatywy i aktywności motorycznej. Y wspólnie z Zespołem Szkół mieszczącym się w jednym budynku opiekuje się niepełnosprawnymi. Czynności wykonywane przez Y w zakresie opieki, rehabilitacji i oddziaływań wychowawczych i oświatowych wykonywane są nieodpłatnie na rzecz osób niepełnosprawnych.

W ramach prowadzonej działalności Y dysponuje ruchomym środkiem trwałym w postaci autobusu przystosowanego do przewozu osób niepełnosprawnych. Autobus zakupiony był w roku 2007. W tym czasie jednostka korzystała ze zwolnienia podmiotowego na podstawie art. 113 ust. l ustawy. Obecnie Miasto rozważa sprzedaż autobusu wykorzystywanego przez Y z powodu jego wyeksploatowania. Autobus stanowi ruchomy środek trwały w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym i jest ujęty w ewidencji środków trwałych. Autobus jest użytkowany przez Y od roku 2007. W latach 2007 do 2017 z tytułu jego nabycia jak również z tytułu wydatków na jego eksploatację nie przysługiwało Y i Miastu prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, ponieważ pojazd nie służył do wykonywania czynności opodatkowanych VAT Miasta. Autobus był wykorzystywany tylko do działalności statutowej, tj. przewozu osób niepełnosprawnych z miejsca zamieszkania do siedziby Y i z powrotem.

Wątpliwości Wnioskodawcy w pierwszej kolejności dotyczą kwestii uznania, czy sprzedaż autobusu, opisanego w zdarzeniu przyszłym, na rzecz podmiotu trzeciego (posiadającego odrębną podmiotowość prawną od Miasta) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.

Analizując okoliczności faktyczne sprawy w kontekście obowiązujących w tym zakresie przepisów prawa, należy stwierdzić, że skoro Autobus jest używany przez Wnioskodawcę w ramach realizacji zadań własnych Gminy, nie został zakupiony na potrzeby działalności gospodarczej w rozumieniu VAT, był faktycznie użytkowany dla realizacji celów, które stanowią działalność niepodlegającą opodatkowaniu (realizacja celów zadań własnych Gminy) i Wnioskodawcy przy nabyciu przedmiotowego autobusu nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, to w świetle orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej należy uznać, że Miasto sprzedając powyższy autobus nie działa w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, a jego sprzedaż nie podlega opodatkowaniu.

Podsumowując, mając na uwadze opis sprawy oraz powołane przepisy należy stwierdzić, że sprzedaż przez Miasto używanego autobusu nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Wątpliwości Zainteresowanego w dalszej kolejności dotyczą kwestii ustalenia, czy Wnioskodawca, dla udokumentowania powyższej sprzedaży autobusu, zobowiązany będzie do wystawienia rachunku, o którym mowa w art. 87-88 ustawy Ordynacja podatkowa.

Regulacje w zakresie wystawiania faktur zawarte są m.in. w przepisach art. 106a-106q ustawy.

Stosownie do art. 106b ust. 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;
2. sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju i sprzedaż wysyłkową na terytorium kraju na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
3. wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
4. otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4.
   
   

Natomiast, w myśl art. 106b ust. 2 ustawy, podatnik nie jest obowiązany do wystawienia faktury w odniesieniu do sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie art. 43 ust. 1, art. 113 ust. 1 i 9 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3.

Zatem z ww. przepisów wynika, że do wystawienia faktury, co do zasady, zobowiązany jest podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z kolei kwestie dotyczące wystawiania rachunków, zawarte zostały w Rozdziale 12 Działu III ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 87 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, jeżeli z odrębnych przepisów nie wynika obowiązek wystawienia faktury, podatnicy prowadzący działalność gospodarczą są obowiązani, na żądanie kupującego lub usługobiorcy, wystawić rachunek potwierdzający dokonanie sprzedaży lub wykonanie usługi.

Natomiast według § 5 ww. artykułu, minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, zakres informacji, które muszą być zawarte w rachunkach, uwzględniając w szczególności dane identyfikujące sprzedawcę i kupującego, wykonawcę i odbiorcę usług oraz oznaczenie wartości i rodzaju transakcji.

Biorąc pod uwagę powołane przepisy prawa w kontekście przedmiotowej sprawy należy stwierdzić, że skoro – jak rozstrzygnięto wyżej – Wnioskodawca dokonując transakcji sprzedaży przedmiotowego samochodu nie będzie działał jako podatnik VAT, a czynność ta nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, tym samym Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do wystawiania faktury dokumentującej tę sprzedaż.

Zatem transakcja sprzedaży przez Miasto Autobusu Renault Master wykorzystywanego przez Dom Nauki i Rehabilitacji dla Dzieci Niepełnosprawnych, może być udokumentowana innym dokumentem księgowym, w tym również rachunkiem.

Reasumując, odpowiadając na sformułowane we wniosku pytania należy stwierdzić, że w związku ze sprzedażą Autobusu wykorzystywanego przez Y, Gmina – zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy – będzie działała jako organ władzy, a zatem czynność ta nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT. Zatem z tytułu dokonania ww. czynności Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do wystawiania faktury, przy czym nie będzie przeciwwskazań do udokumentowania przedmiotowej transakcji sprzedaży rachunkiem, o ile kupujący zgłosi takie żądanie.

W konsekwencji, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie zadanych pytań (pytania nr 1 oraz części pytania nr 2) należało uznać za prawidłowe.

Tut. Organ informuje, że niniejszą interpretacją załatwiono wniosek w zakresie uznania, czy sprzedaż autobusu, opisanego w zdarzeniu przyszłym, na rzecz podmiotu trzeciego (posiadającego odrębną podmiotowość prawną od Miasta) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT (pytanie oznaczone we wniosku nr 1) oraz, czy Wnioskodawca zobowiązany będzie do wystawienia rachunku, o którym mowa w art. 87-88 ustawy Ordynacja Podatkowa (część pytania oznaczonego we wniosku nr 2).

Natomiast w części dotyczącej uznania czy sprzedaż autobusu należy udokumentować umową cywilnoprawną z ujęciem wartości oszacowanej przez rzeczoznawcę z dopiskiem sprzedaż nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT (część pytania oznaczonego we wniosku nr 2) zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.