Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT3.4011.99.2018.2.KC
z 10 kwietnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 13 lutego 2018 r. (data wpływu 19 lutego 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 19 marca (data wpływu 22 marca 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 lutego 2018 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa m.in. w art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 13 marca 2018 r., nr 0113-KDIPT3.4011.99.2018.1.KC, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 13 marca 2018 r. (data doręczenia 16 marca 2018 r.). Wnioskodawczyni uzupełniła ww. wniosek pismem z dnia 19 marca 2018 r. (data wpływu 22 marca 2018 r.), nadanym za pośrednictwem placówki pocztowej w dniu 20 marca 2018 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni z zawodu jest pielęgniarką – od 2012 r. prowadzi jednoosobową firmę. Wnioskodawczyni mieszka w małej miejscowości, w powiecie x. Świadczy usługi pielęgniarskie na podstawie umowy kontraktowej w odległym od siedziby Jej firmy (miejsca zamieszkania) o 17 km szpitalu w W… oraz odległym o 86 km szpitalu ,,A” w Ł... Obydwa te szpitale znajdują się w sporej odległości od miejsca zamieszkania Wnioskodawczyni. Wiąże się to z licznymi dojazdami i pokonywaniem dużych odległości w organicznym czasie – również w trudnych warunkach atmosferycznych i drogowych. Wnioskodawczyni pracuje średnio 300-390 godzin miesięcznie, dojazdów tych jest więc dużo. Od kwietnia 2016 r. Wnioskodawczyni posiada auto zakupione w salonie w formie leasingu, stanowiące środek trwały Jej firmy. Od stycznia 2018 r. na stan firmy Wnioskodawczyni, jako środek trwały przeniosła również auto zakupione wcześniej przez Jej małżonka, który nie prowadzi działalności gospodarczej. Jednocześnie, Wnioskodawczyni wraz z małżonkiem pozostają we wspólnym gospodarstwie domowym na zasadach współwłasności. Wnioskodawczyni podjęła decyzję o zakupie auta, ponieważ zdarzały się sytuacje awaryjne auta oraz konieczność jego serwisu. W tym czasie, Wnioskodawczyni nie posiadała środka transportu dla firmy, nie mogła świadczyć usług pielęgniarskich – doprowadziło to do utraty dochodu firmy, zagroziło utratą kontraktu. Powyższą decyzję Wnioskodawczyni podjęła również z powodu różnic w budowie aut. Auto z leasingu – S.. V…ma napęd 4x4, jest samochodem dużym, sprawdzającym się w warunkach trudnych, zimowych. Drugie auto C… wyposażone jest w instalację gazową, w związku z czym staje się bardziej ekonomiczne, obniża koszty uzyskania przychodu.

W piśmie z dnia 19 marca 2018 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku Wnioskodawczyni podała, że przychody Jej firmy opodatkowane są w formie podatku liniowego oraz prowadzi książkę przychodów i rozchodów. Marka samochodu wprowadzonego do firmy jako środek trwały to C… kombi, rok produkcji 2008. Na dzień zakupu ww. samochodu pomiędzy Wnioskodawczynią, a Jej małżonkiem istniała wspólność małżeńska. Ww. auto Wnioskodawczyni użytkuje tylko do celów służbowych. Małżonek Wnioskodawczyni prowadzi gospodarstwo rolne, posiada inne środki transportu dostosowane do jego potrzeb.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie, ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku:

Czy wprowadzenie drugiego auta – C.. do ewidencji środków trwałych firmy, Wnioskodawczyni może zaliczyć jako koszt uzyskania przychodu?

Zdaniem Wnioskodawczyni, doprecyzowanym w uzupełnieniu wniosku, może zaliczyć wydatki na eksploatację drugiego auta jako koszty uzyskania przychodów firmy, ponieważ samochód ten jest niezbędny do płynnego jej funkcjonowania. Stanowi zabezpieczenie stabilności Wnioskodawczyni w sytuacji wypadku, awarii, czy serwisu pierwszego auta. Zapewnia sprawne, bezpieczne przemieszczanie się na dyżury – jest źródłem dochodu firmy Wnioskodawczyni. Stanowi zabezpieczenie dla wykonywanej pracy, zapewnia ciągłość w dochodach firmy. Wnioskodawczyni uważa, że zgodnie z art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, może zaliczyć wprowadzony drugi środek trwały firmy jako koszt uzyskania przychodu. Art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jednoznacznie określa, że kosztami uzyskania przechodu są wydatki poniesione w celu:

• osiągniecia przychodów,
  

• zachowania przychodów,
  

• zabezpieczenia źródła przychodów.
  
  

W firmie Wnioskodawczyni wszystkie ww. wytyczne zostały spełnione.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 200, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Należy zauważyć, że powyższa definicja kosztów uzyskania przychodów ma charakter ogólny, natomiast unormowania odnoszące się do kosztów są rozlegle i charakteryzują się znacznym stopniem komplikacji. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy, podstawową cechą kosztu podatkowego jest związek tego kosztu z przychodem (ewentualnie z zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów). Istotne znaczenie ma również cel, w jakim został poniesiony.

Aby zatem określony wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

1. musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
2. nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów,
3. musi być należycie udokumentowany.
   
   

Jednocześnie należy wskazać, że samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodu, nie stwarza domniemania, że wszystkie pozostałe koszty, które nie są wymienione w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zostają z mocy samego prawa uznane za koszty podlegające odliczeniu. Innymi słowy, poniesienie wydatku, który nie został wyłączony w art. 23, nie oznacza, że wydatek taki automatycznie będzie uznany za koszt uzyskania przychodów. Podatnik ma bowiem możliwość odliczenia od przychodów wszelkich kosztów pod warunkiem, że mają one związek z przychodem z prowadzonej działalności gospodarczej, a ich poniesienie ma, bądź może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, czy też zachowanie albo zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Ustawodawca posługując się zwrotem „koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu” przypisuje temu określeniu cechę świadomego, zamierzonego, przemyślanego i logicznego działania podatnika podporządkowanego osiągnięciu przychodów, a nie odwołuje się do skutku będącego następstwem określonego działania. Wykładnia językowa użytego przez ustawodawcę określenia ,,koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu” oznacza, że podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków pod tym jednakże warunkiem, że wykaże, że poniósł określony wydatek, który ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, czy wykonywaną umową, a jego poniesienie miało lub mogło mieć bezpośredni wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, bądź też ma służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

W przypadku źródła przychodów jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła, należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Decydującym czynnikiem pozwalającym zaliczyć dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów jest zatem poniesienie go w celu osiągnięcia przychodu, przy czym każdy wydatek poza wyraźnie wskazanym w ustawie wymaga indywidualnej oceny pod kątem adekwatnego związku z przychodami i racjonalności działania dla osiągnięcia przychodu.

Przy kwalifikowaniu poniesionych wydatków, należy wziąć pod uwagę ich celowość oraz potencjalną możliwość przyczynienia się wydatku do osiągnięcia przychodu, a także racjonalność wydatków, to znaczy ich adekwatność do rzeczywistych potrzeb i zakresu prowadzonej działalności oraz konieczność ich poniesienia dla osiągnięcia przychodu.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie ograniczają możliwości wykorzystywania na potrzeby działalności gospodarczej różnych środków transportu, w tym także samochodów osobowych oraz ilości tych środków transportu. Warunkiem koniecznym dla uznania wydatków poniesionych na nabycie określonego składnika majątku, w tym przypadku samochodu osobowego lub motocykla, za koszt uzyskania przychodu jest ich wykorzystywanie na potrzeby i w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Podkreślenia wymaga fakt, że wykazanie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy wykorzystywaniem środka transportu, a osiągniętym przychodem spoczywa na podatniku. To on bowiem osiągać będzie korzyści polegające na możliwości zaliczenia wydatków poniesionych na nabycie środków transportu i ich eksploatację do kosztów uzyskania przychodu i tym samym obniżeniu podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23. Powyższe oznacza, że (co do zasady) wydatki poniesione przez podatnika na nabycie środków trwałych podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez niego działalności gospodarczej pośrednio - poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od ich wartości początkowej.

Definicja środka trwałego – dla potrzeb podatku dochodowego od osób fizycznych – zawarta została w art. 22a ust. 1 ww. ustawy. Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania maszyny, urządzenia i środki transportu, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Jak stanowi art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4 tej ustawy.

Zgodnie z art. 22f ust. 3 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 22h-22m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 10 000 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 10 000 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22h-22m albo jednorazowo - w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Jeżeli zatem samochód osobowy spełnia definicję środka trwałego (art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), podatnik ma prawo wprowadzić go do ewidencji środków trwałych i dokonywać odpisów amortyzacyjnych, zgodnie z art. 22 ust. 8, oraz odpisy te zaliczać do kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, będącego własnością podatnika, dokonywanych według zasad określonych w art. 22a-22o, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20.000 euro przeliczonej na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania.

Z kolei, w myśl art. 23 ust. 1 pkt 47 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów składek na ubezpieczenie samochodu osobowego w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej pozostaje równowartość 20.000 euro, przeliczona na złote według kursu sprzedaży walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia zawarcia umowy ubezpieczenia w wartości samochodu przyjętej dla celów ubezpieczenia.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że od 2012 r. Wnioskodawczyni prowadzi jednoosobową firmę – świadczy usługi pielęgniarskie na podstawie umowy kontraktowej w odległych od siedziby Jej firmy szpitalach. Wiąże się to z licznymi dojazdami i pokonywaniem dużych odległości w organicznym czasie. Od kwietnia 2016 r. Wnioskodawczyni posiada auto zakupione w salonie w formie leasingu (S…V…) stanowiące środek trwały Jej firmy. Od stycznia 2018 r. na stan firmy Wnioskodawczyni, jako środek trwały przeniosła również auto (C. kombi) zakupione wcześniej przez Jej małżonka, który nie prowadzi działalności gospodarczej. Na dzień zakupu ww. samochodu pomiędzy Wnioskodawczynią, a Jej małżonkiem istniała wspólność małżeńska. Ww. auto Wnioskodawczyni użytkuje tylko do celów służbowych.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz obowiązujące uregulowania prawne stwierdzić należy, że Wnioskodawczyni będzie mogła zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wydatki związane z eksploatacją drugiego środka trwałego, tj. samochodu C….

Dodatkowo wskazać należy, że po ujęciu ww. samochodu w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, kosztami uzyskania przychodów będą odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej ww. środka trwałego w prowadzonej działalności gospodarczej do wysokości określonej w art. 23 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.

Wskazać należy, że jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnić się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Ponadto dodać należy, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji indywidualnej wydanej na podstawie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), jest sam przepis prawa. Należy również zastrzec, że w przypadku korzystania z ulg i zwolnień podatkowych, wynikających z ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obowiązek udowodnienia, że prawo do skorzystania z określonej ulgi przy spełnieniu wszystkich warunków wynikających z przepisów podatkowych spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki.

Zgodnie z art. 14na ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.