2018.04.05 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-2.4011.57.2018.2.RS
z 5 kwietnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 1 lutego 2018 r. (data wpływu 1 lutego 2018 r.), uzupełnionym w dniu 20 marca 2018 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dochodów z tytułu pracy najemnej - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 lutego 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 20 marca 2018 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dochodów z tytułu pracy najemnej.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 3 lipca 2017 r. Wnioskodawca wraz z żoną przeprowadził się do Polski z Wielkiej Brytanii, gdzie mieszkał 10 lat. Pomimo przeprowadzki Wnioskodawca wciąż pracuje dla firmy mieszczącej się w Wielkiej Brytanii, w trybie zdalnym, na stanowisku programista software-engineer, na umowę o pracę. Brytyjski odpowiednik urzędu skarbowego po zapoznaniu się z sytuacją Wnioskodawcy natychmiast zaprzestał pobierania podatku dochodowego, aczkolwiek Wnioskodawca wciąż opłaca odpowiednik składek ZUS (National Insurance). Z informacji jakie uzyskał, ma teraz obowiązek rozliczania się z polskim urzędem skarbowym.

Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej, nie ma założonej działalności gospodarczej i wciąż jest zatrudniony na pełny etat w firmie mieszczącej się w Wielkiej Brytanii.

Wnioskodawca rozlicza się w następujący sposób:

Co miesiąc jest wpłacana zaliczka na podatek PIT-5.
Całkowity miesięczny dochód przeliczany jest z waluty GBP (funt brytyjski) na PLN, według średniego kursu funta w NBP z dnia poprzedzającego wypłatę (np. wypłata z 31-go danego miesiąca podlega kursowi NBP z dnia poprzedniego, tj. z 30-go).
Od każdego przychodu odejmowany jest koszt przychodu w wysokości 111 zł 25 gr (dodatkowo odjęta jednorazowo kwota wolna od podatku w wysokości 556 zł 02 gr przy pierwszej wpłacie).
Od uzyskanej różnicy wyliczana jest kwota 18%.
Kwota zaokrąglana jest do jedności.
Wyliczona kwota wpłacana jest na konto właściwego urzędu skarbowego każdego miesiąca pobytu w Polsce z tytułem wpłaty „PIT-5”.

Po zakończeniu roku podatkowego w terminie do 30 kwietnia Wnioskodawca jest zobowiązany złożyć zeznanie roczne o wysokości uzyskanego dochodu za poprzedni rok. Jest to PIT-36 wraz z załącznikiem PIT/ZG. Jako polski rezydent, posiadający nieograniczony obowiązek podatkowy, Wnioskodawca jest zobowiązany w tym zeznaniu wykazać dochody ze wszystkich źródeł, tj. polskich i zagranicznych (brytyjskich): z okresu pracy w Wielkiej Brytanii jako zwolnione a polskich z pracy na terenie Rzeczypospolitej Polskiej. Dochody te są łączone ze sobą w celu ustalenia tzw. stopy procentowej, za pomocą której wyliczany jest podatek wyłącznie od polskich dochodów.

Pracę na terenie Rzeczypospolitej Polskiej Wnioskodawca rozpoczął w dniu 4 lipca 2017 r. Dzień przed 1 sierpnia 2017 r. był ostatnim dniem kiedy brytyjski urząd skarbowy pobrał Wnioskodawcy podatek dochodowy. Wniosek dotyczy więc okresu od dnia 4 lipca 2017 r. do dnia dzisiejszego. Dzień 4 lipca był dniem w którym Wnioskodawca zmienił miejsce zamieszkania z brytyjskiego na polskie, był dniem zamieszkania na terenie Rzeczypospolitej Polskiej, gdzie przebywa do dnia dzisiejszego z zamiarem stałego pobytu.

Do dnia 3 lipca 2017 r. włącznie, stałym miejscem zamieszkania Wnioskodawcy dla celów podatkowych była Wielka Brytania. Od 4 lipca 2017 r. włącznie stałym miejscem zamieszkania dla celów podatkowych jest Polska.

Do 3 lipca 2017 r. powiązania majątkowe z Polską nie miały miejsca. W Polsce Wnioskodawca bywał sporadycznie w celach rekreacyjnych (dwa razy w roku), pracował i mieszkał w Wielkiej Brytanii, w której znajdowało się Jego centrum interesów zarówno osobistych jak i gospodarczych. Od 4 lipca 2017 r. mieszka w Polsce wraz z żoną i pracuje jako programista na terenie Polski dla brytyjskiej firmy, na serwerach mieszczących się wyłącznie na terenie Wielkiej Brytanii. Wnioskodawca nie posiada nieruchomości w Polsce. Do 3 lipca 2017 r. miejscem w którym Wnioskodawca zazwyczaj przebywał była Wielka Brytania, od 4 lipca 2017 r. jest to Polska. Wnioskodawca jest obywatelem wyłącznie Polski.

Wynagrodzenie jest Wnioskodawcy wypłacane przez pracodawcę z siedzibą w Wielkiej Brytanii od października 2016 r. do dnia dzisiejszego.

Do dnia 3 lipca 2017 r. Wnioskodawca wykonywał pracę na terenie Wielkiej Brytanii (serwery na terenie Wielkiej Brytanii) a od 4 lipca 2017 r. praca wykonywana jest na terenie Polski dla pracodawcy z Wielkiej Brytanii (serwery na terenie Wielkiej Brytanii).

Wnioskodawca jest zatrudniony przez brytyjską firmę i mimo, że mieszka w Polsce i stąd wykonuje pracę, jest to praca zdalna, opierająca się na pisaniu programów komputerowych wyłącznie na brytyjskich serwerach (cała praca jest przechowywana za granicami kraju i jej skutki oraz następstwa występują jedynie w Wielkiej Brytanii). Praca wykonywana była w Wielkiej Brytanii od lipca 2007 r. do 3 lipca 2017 r. W 2017 r. Wnioskodawca przebywał na terenie Wielkiej Brytanii krócej niż 183 dni.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy w świetle przytoczonego stanu faktycznego, mając na uwadze art. 27 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, sposób rozliczania Wnioskodawcy jest właściwy? Czy właściwe jest rozliczanie na formularzu PIT-36? Jeżeli nie, to w jaki sposób Wnioskodawca powinien się rozliczać i na jakiej podstawie prawnej?

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle art. 27 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przyjęta przez Wnioskodawcę metoda opodatkowania dochodów uzyskiwanych z Wielkiej Brytanii jest prawidłowa i zgodna z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

W myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200 z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy) – art. 3 ust. 2a ustawy.

Stosownie do art. 3 ust. 2b ustawy, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2a, uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład;
położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości lub praw do takiej nieruchomości, w tym ze zbycia jej w całości albo w części lub zbycia jakichkolwiek praw do takiej nieruchomości;
papierów wartościowych oraz pochodnych instrumentów finansowych niebędących papierami wartościowymi, dopuszczonych do publicznego obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w ramach regulowanego rynku giełdowego, w tym uzyskane ze zbycia tych papierów albo instrumentów oraz z realizacji praw z nich wynikających;
tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji) w spółce, ogółu praw i obowiązków w spółce niebędącej osobą prawną lub tytułów uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym, instytucji wspólnego inwestowania lub innej osobie prawnej lub z tytułu należności będących następstwem posiadania tych udziałów (akcji), ogółu praw i obowiązków lub tytułów uczestnictwa - jeżeli co najmniej 50% wartości aktywów takiej spółki, spółki niebędącej osobą prawną, funduszu inwestycyjnego, instytucji wspólnego inwestowania lub osoby prawnej, bezpośrednio lub pośrednio, stanowią nieruchomości położone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa do takich nieruchomości;
tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia.

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” wynikająca z ww. umów odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przepis art. 3 ust. 1a wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem "lub", co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie - podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika "lub" w sformułowaniu "centrum interesów osobistych lub gospodarczych" dla doprecyzowania kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP. Tym samym określona osoba, która ma ścisłe powiązania biznesowe czy też gospodarcze w Polsce, a całą rodzinę i znajomych w innym państwie, może w takiej sytuacji podlegać opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Wymienione powyżej kryteria stosuje się z uwzględnieniem stosownych postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Natomiast miejsce opodatkowania dochodów z pracy, zgodnie z umowami o unikaniu podwójnego opodatkowania uzależnione jest nie tyle od podmiotu wypłacającego wynagrodzenie, co od miejsca wykonywania pracy. Zatem, zakres obowiązku podatkowego polskich rezydentów podatkowych wykonujących pracę za granicą modyfikowany jest przez umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawarte przez Polskę z krajem, w którym praca jest wykonywana. Zgodnie z zasadą wyrażoną również w polskich umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania, dochody osób fizycznych mających miejsce zamieszkania w jednym z umawiających się państw, uzyskiwane z tytułu pracy najemnej świadczonej na terytorium drugiego państwa, mogą być opodatkowane w tym państwie, w którym praca ta jest rzeczywiście wykonywana. Pierwszeństwo w opodatkowaniu dochodów z pracy najemnej ma zawsze to państwo, w którym praca jest wykonywana.

Kluczowe znaczenie dla rozstrzygnięcia kwestii, gdzie uzyskiwane są wynagrodzenia w zamian za świadczoną pracę najemną, ma określenie miejsca jej wykonywania. Za miejsce wykonywania pracy należy uznać zawsze to miejsce, w którym osoba fizyczna przebywa, kiedy wykonuje pracę, za którą otrzymuje wynagrodzenie. Konsekwencją ww. faktów jest to, że osoba mająca miejsce zamieszkania w jednym umawiającym się państwie i otrzymująca wynagrodzenie z tytułu pracy najemnej ze źródeł pochodzących z drugiego państwa, nie może być opodatkowana w tym drugim państwie tylko z tej przyczyny, że wyniki jej pracy są tam wykorzystywane.

W myśl art. 14 ust. 1 tej Konwencji z dnia 20 lipca 2006 r. między Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od zysków majątkowych (Dz. U. z 2006 r. Nr 250, poz. 1840), z zastrzeżeniem postanowień artykułów 15, 17, 18 i 19 niniejszej Konwencji, pensje, płace i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje za pracę najemną, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to otrzymywane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Stosownie do art. 14 ust. 2 ww. Konwencji, bez względu na postanowienia ustępu 1 niniejszego artykułu, wynagrodzenie, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje za pracę najemną, wykonywaną w drugim Umawiającym się Państwie, podlega opodatkowaniu tylko w pierwszym wymienionym Państwie, jeżeli:

odbiorca przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni w okresie dwunastu miesięcy rozpoczynającym się lub kończącym w danym roku podatkowym, i
wynagrodzenie jest wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie, i
wynagrodzenie nie jest ponoszone przez zakład, który pracodawca posiada w drugim Państwie.

Powyższe przepisy jednoznacznie wskazują, że co do zasady dochody z pracy podlegają opodatkowaniu tylko w państwie zamieszkania, chyba, że praca jest wykonywana w drugim państwie. Jeżeli jest tam rzeczywiście wykonywana, to otrzymywane wynagrodzenie może być opodatkowane w obu państwach, za wyjątkiem przypadku opisanego szczegółowo w treści art. 14 ust. 2 Konwencji.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w dniu 3 lipca 2017 r. Wnioskodawca wraz z żoną przeprowadził się do Polski z Wielkiej Brytanii, gdzie mieszkał 10 lat. Pomimo przeprowadzki Wnioskodawca wciąż pracuje dla firmy mieszczącej się w Wielkiej Brytanii, w trybie zdalnym, na stanowisku programista software-engineer, na umowę o pracę. Brytyjski odpowiednik urzędu skarbowego po zapoznaniu się z sytuacją Wnioskodawcy natychmiast zaprzestał pobierania podatku dochodowego, aczkolwiek Wnioskodawca wciąż opłaca odpowiednik składek ZUS (National Insurance). Z informacji jakie uzyskał, ma teraz obowiązek rozliczania się z polskim urzędem skarbowym.

Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej, nie ma założonej działalności gospodarczej i wciąż jest zatrudniony na pełny etat w firmie mieszczącej się w Wielkiej Brytanii.

Wnioskodawca rozlicza się w następujący sposób:

Co miesiąc jest wpłacana zaliczka na podatek PIT-5.
Całkowity miesięczny dochód przeliczany jest z waluty GBP (funt brytyjski) na PLN, według średniego kursu funta w NBP z dnia poprzedzającego wypłatę (np. wypłata z 31-go danego miesiąca podlega kursowi NBP z dnia poprzedniego, tj. z 30-go).
Od każdego przychodu odejmowany jest koszt przychodu w wysokości 111 zł 25 gr (dodatkowo odjęta jednorazowo kwota wolna od podatku w wysokości 556 zł 02 gr przy pierwszej wpłacie).
Od uzyskanej różnicy wyliczana jest kwota 18%.
Kwota zaokrąglana jest do jedności.
Wyliczona kwota wpłacana jest na konto właściwego urzędu skarbowego każdego miesiąca pobytu w Polsce z tytułem wpłaty „PIT-5”.

Wynagrodzenie jest Wnioskodawcy wypłacane przez pracodawcę z siedzibą w Wielkiej Brytanii od października 2016 r. do dnia dzisiejszego.

Zważywszy zatem na okoliczności przedstawione we wniosku, tj. że Wnioskodawca od lipca 2007 r. do 3 lipca 2017 r. mieszkał na stałe i pracował w Wielkiej Brytanii, gdzie znajdowało się Jego centrum interesów osobistych jak i gospodarczych, należy stwierdzić, że do 3 lipca 2017 r. Wnioskodawca nie miał miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i w konsekwencji podlegał w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, o którym mowa w art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. podlegał opodatkowaniu jedynie od dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (o ile takie dochody zostały osiągnięte). Wobec tego dochody uzyskane przed dniem 3 lipca 2017 r. z tytułu pracy wykonywanej w Wielkiej Brytanii nie podlegają w Polsce opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast dochody osiągnięte przez Wnioskodawcę od dnia 4 lipca 2017 r., tj. osobę mającą miejsce zamieszkania w Polsce z tytułu pracy wykonywanej w Polsce, bez względu na to, że są wypłacane przez pracodawcę posiadającego siedzibę w Wielkiej Brytanii, podlegają opodatkowaniu tylko w jednym państwie, tj. w Polsce, na zasadach określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z tym, że wynagrodzenie podlega opodatkowaniu wyłącznie w Polsce, określona w art. 22 Konwencji metoda zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu nie będzie miała zastosowania, bowiem podwójne opodatkowanie nie wystąpi.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń (art. 11 ust. 1 ustawy).

Zgodnie z art. 11a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychody w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień uzyskania przychodu.

Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych (art. 12 ust. 1 ustawy).

Stosownie do art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania przychodów z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej:

wynoszą 111 zł 25 gr miesięcznie, a za rok podatkowy nie więcej niż 1335 zł, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody z tytułu jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej;
nie mogą przekroczyć łącznie 2002 zł 05 gr za rok podatkowy, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody równocześnie z tytułu więcej niż jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej;
wynoszą 139 zł 06 gr miesięcznie, a za rok podatkowy łącznie nie więcej niż 1668 zł 72 gr, w przypadku gdy miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę;
nie mogą przekroczyć łącznie 2502 zł 56 gr za rok podatkowy, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody równocześnie z tytułu więcej niż jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej, a miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę.

W tym miejscu wskazać należy, że na mocy art. 44 ust. 1a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy osiągający dochody bez pośrednictwa płatników ze stosunku pracy z zagranicy są obowiązani bez wezwania wpłacać w ciągu roku podatkowego zaliczki na podatek dochodowy, według zasad określonych w ust. 3a.

Podatnicy uzyskujący dochody, o których mowa w ust. 1a, są obowiązani w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dochód był uzyskany, a za grudzień − w terminie złożenia zeznania podatkowego, wpłacać zaliczki miesięczne, stosując do uzyskanego dochodu najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. Za dochód, o którym mowa w zdaniu pierwszym, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody po odliczeniu miesięcznych kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 lub 9 oraz zapłaconych w danym miesiącu składek, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lub 2a. Przy obliczaniu zaliczki podatnik może stosować wyższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1 (art. 44 ust. 3a ww. ustawy).

Stosownie do art. 44 ust. 3c ustawy, zaliczkę obliczoną w sposób określony w ust. 3a zmniejsza się o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne, o której mowa w art. 27b, zapłaconej w danym miesiącu ze środków podatnika.

W myśl art. 63 ustawy Ordynacja podatkowa, podstawy opodatkowania, kwoty podatków, odsetki za zwłokę, opłaty prolongacyjne, oprocentowanie nadpłat oraz wynagrodzenia przysługujące płatnikom i inkasentom zaokrągla się do pełnych złotych w ten sposób, że końcówki kwot wynoszące mniej niż 50 groszy pomija się, a końcówki kwot wynoszące 50 i więcej groszy podwyższa się do pełnych złotych, z zastrzeżeniem § 1a i 2.

Wnioskodawca, jako osoba osiągająca przedstawione we wniosku dochody ze stosunku pracy z zagranicy bez pośrednictwa płatnika jest zatem zobowiązany do samodzielnego obliczania i odprowadzania z tego tytułu zaliczek na podatek − zgodnie z art. 44 ust. la i 3a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle powyższego, przychód otrzymany przez Wnioskodawcę w funtach brytyjskich należy przeliczyć zgodnie z zasadami określonymi w art. 11a ust. 1 ww. ustawy, tj. na złote według kursu średniego walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień uzyskania przychodu a następnie pomniejszyć go o miesięczne koszty uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 ustawy oraz zapłacone w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lub 2a ustawy. Do uzyskanego w danym miesiącu dochodu stosuje się najniższą stawkę podatkową, tj. w wysokości 18%, przy czym podatnik może zastosować wyższą stawkę podatkową określoną w skali.

Jednakże przy obliczaniu miesięcznej zaliczki na podatek dochodowy Wnioskodawca nie może potrącić kwoty wolnej od podatku. Wynika to z brzmienia art. 44 ust. 3a ustawy - nie zawiera on uprawnienia do potrącenia z zaliczki kwoty zmniejszającą podatek. Ww. przepis określa tylko wysokość stawki. Zatem Wnioskodawca będzie mógł uwzględnić kwotę wolną dopiero w rocznym zeznaniu.

Ustalone kwoty zaokrągla się do pełnych złotych, według zasady określonej w art. 63 ustawy Ordynacja podatkowa. Zaliczki miesięczne należy wpłacać do właściwego urzędu skarbowego w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dochód był uzyskany, a za grudzień − w terminie złożenia zeznania podatkowego.

Stosownie natomiast do art. 45 ust. 1 ustawy, podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 1aa, 7 i 8.

Odnosząc się zatem do kwestii rozliczenia rocznego stwierdzić należy, że dochody z Wielkiej Brytanii uzyskiwane od 4 lipca 2017 r. przez Wnioskodawcę jako osobę podlegającą w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, w związku z wykonywaniem pracy na terytorium Polski na podstawie umowy o pracę z pracodawcą z siedzibą w Wielkiej Brytanii, podlegają opodatkowaniu tylko w Polsce oraz łączeniu z innymi dochodami opodatkowanymi według zasad określonych w art. 27 ust. 1 ustawy. Powinny one zostać wykazane w zeznaniu rocznym (PIT-36), o którym mowa w art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Nie dotyczy to jednak dochodów uzyskanych przed tym dniem, tj. z tytułu pracy wykonywanej w Wielkiej Brytanii, gdyż nie należy ich uwzględniać przy obliczaniu podatku od pozostałego dochodu podlegającego opodatkowaniu w Polsce, stosownie do art. 27 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca nie ma obowiązku złożenia załącznika do zeznania PIT/ZG, który stanowi informację o wysokości dochodów z zagranicy i zapłaconym podatku, gdyż formularz ten wypełniają podatnicy, którzy uzyskali dochody opodatkowane zgodnie z art. 27 ust. 8, 9, 9a ustawy a dochody uzyskiwane przez Wnioskodawcę – jak wyżej wskazano – podlegają opodatkowaniu zgodnie z art. 27 ust. 1 ustawy.

W konsekwencji, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-562 Olsztyn, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin