Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.63.2018.1.EJ
z 23 marca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy – przedstawione we wniosku z dnia 23 stycznia 2018 r. (data wpływu 26 stycznia 2018 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej środka trwałego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 stycznia 2018 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi indywidualną działalność gospodarczą, zarejestrowaną w Polsce od dnia 17 lutego 2011 r. Zgodnie z Polską Klasyfikacją Wyrobów i Usług Wnioskodawca świadczy usługi zdefiniowane jako: 49.41 - Transport drogowy towarów (przeważające usługi w działalności gospodarczej), 45.20 - Usługi konserwacji i naprawy pojazdów samochodowych, z wyłączeniem motocykli, 77.11 - Wynajem i dzierżawa samochodów osobowych i furgonetek, bez kierowcy.

Wnioskodawca posiada status „małego podatnika”. Przychody uzyskane z prowadzonej indywidualnej działalności gospodarczej opodatkowuje na zasadach ogólnych według stawki liniowej 19%, wobec tego wszelkie operacje gospodarcze, które są związane z prowadzeniem działalności gospodarczej ujmuje w podatkowej księdze przychodów i rozchodów.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca ubiega się o pomoc de minimis w związku z zakupem w dniu 4 maja 2017 r., w oparciu o fakturę numer …, ciągnika samochodowego …, numer VIN ..., rok produkcji …, o wartości 82 000,00 zł. Ciągnik samochodowy… został przyjęty do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w wartości początkowej, czyli 82 000,00 zł. W ramach pomocy de minimis Wnioskodawca dokonał jednorazowej amortyzacji ciągnika samochodowego …. Jednorazowy odpis amortyzacyjny stanowi koszt uzyskania przychodów Jego działalności gospodarczej. Ciągnik samochodowy, o którym mowa we wniosku, sfinansowany został ze środków kredytowych i zabezpieczony umową przewłaszczenia. Umowa ta (numer umowy:…) została zawarta z … w dniu 2 maja 2017 r. Zgodnie z umową przewłaszczający przenosi na pożyczkodawcę udział w prawie własności w proporcji 49/100, wobec czego przewłaszczający staje się współwłaścicielem własności w proporcji 51/100. W dowodzie rejestracyjnym pojazdu znajduje się adnotacja, że współwłaścicielem pojazdu jest również Bank. Postanowienia umowy kredytowej (umowy przewłaszczenia), jak również wpis w dowodzie rejestracyjnym pojazdu, budzą wątpliwości Wnioskodawcy w zakresie wartości początkowej środka trwałego podlegającego amortyzacji, tj. czy w koszty działalności można zaliczyć kwotę wynikającą z faktury zakupu (100% wartości ciągnika samochodowego … - 82 000,00 zł), czy w koszty można zaliczyć tylko i wyłącznie udział niepodlegający przewłaszczeniu w proporcji 49/100, co stanowi kwotę 40 180,00 zł.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca prawidłowo ustalił wartość początkową, podlegającego amortyzacji nabytego ciągnika samochodowego …, nie uwzględniając udziałów wynikających z umowy przewłaszczenia, tj. w świetle art. 22f ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wartość nabytego środka trwałego podlegającego amortyzacji ustalona w kwocie nabycia – 82 000,00 zł (bez uwzględnienia udziałów wynikających z umowy przewłaszczenia) jest ustalona prawidłowo, a więc czy w koszty działalności można zaliczyć kwotę wynikającą z faktury zakupu (100 procent wartości ciągnika … - 82 000,00 zł), czy wyłącznie udział niepodlegający przewłaszczeniu w proporcji 49/100, co stanowi kwotę 40 180,00 zł?

Zdaniem Wnioskodawcy, w kwestii ustalenia wartości początkowej nabytego środka trwałego podlegającego amortyzacji, tu amortyzacji jednorazowej stanowiącej pomoc de minimis, postanowienia umowy kredytowej w zakresie przewłaszczenia przez Bank nie mają wpływu na zmniejszenie kwoty amortyzacji w świetle art. 22f ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym kosztem uzyskania przychodów z tytułu amortyzacji jest kwota 82 000,00 zł.

Reasumując Wnioskodawca uważa, że wartością początkową środka trwałego, czyli ciągnika samochodowego …, jest jego cena nabycia, czyli 82 000,00 zł.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  

• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów,
  

• musi być należycie udokumentowany.
  
  

Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, że konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania maszyny, urządzenia i środki transportu - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z powyższego wynika, że składnik majątku podatnika może zostać zaliczony do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

• stanowi on własność lub współwłasność podatnika,
  

• został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,
  

• jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
  

• przewidywany okres jego używania na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),
  

• jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23b ww. ustawy.
  
  

Zgodnie z art. 22f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Przy czym, stosownie do postanowień art. 22f ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, które zostały przewłaszczone w celu zabezpieczenia wierzytelności, w tym pożyczki lub kredytu, dokonuje dotychczasowy właściciel, w tym pożyczkobiorca lub kredytobiorca.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 tej ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, w razie odpłatnego nabycia, uważa się cenę ich nabycia.

W myśl art. 22g ust. 3 ww. ustawy, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Przewłaszczenie na zabezpieczenie jest instytucją prawa bankowego i ma na celu zabezpieczenie interesów wierzyciela. W umowie przewłaszczenia dłużnik przenosi na wierzyciela własność swej rzeczy (w całości lub części), a wierzyciel zobowiązuje się do przeniesienia własności tej rzeczy z powrotem na dłużnika po zaspokojeniu wierzytelności. Zważywszy na treść ww. art. 22f ust. 5 ww. ustawy zauważyć należy, że instytucja przewłaszczenia – a więc formalna zmiana właściciela dokonywana w celu zabezpieczenia wierzytelności – nie wywiera negatywnych dla podatnika skutków w przedmiocie dokonywania odpisów amortyzacyjnych. Jak bowiem stanowi ww. przepis, odpisów amortyzacyjnych dokonuje dotychczasowy właściciel, tj. w przedmiotowej sprawie Wnioskodawca, jako kredytobiorca.

Z opisanych we wniosku informacji wynika, że Wnioskodawca będący „małym podatnikiem”, w ramach działalność gospodarczej, zakupił ciągnik samochodowy …. Zakup ciągnika samochodowego został sfinansowany ze środków kredytowych i zabezpieczony umową przewłaszczenia, zgodnie z którą przewłaszczający przenosi na pożyczkodawcę udział w prawie własności w proporcji 49/100. Wnioskodawca wprowadził ciągnik samochodowy … do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (w 100% wartości ciągnika), a także dokonał jego jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od wartości początkowej.

Biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz wyżej wskazane regulacje prawne, wskazać należy, że jeżeli zakupiony ciągnik samochodowy … będzie wykorzystywany na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej (stanowiąc środek trwały w tej działalności), w związku z czym przyczyni się do osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu, to Wnioskodawca może dokonywać odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej ustalonej wg ceny nabycia (tj. 100% wartości), bez względu na fakt, że jak wynika z wniosku, w celu zabezpieczenia wierzytelności Banku z tytułu umowy kredytu, zawartego na nabycie ciągnika samochodowego, Bank jest współwłaścicielem tego ciągnika samochodowego w udziale wynoszącym 49%.

Stanowisko Wnioskodawcy w kwestii sposobu ustalenia wartości początkowej środka trwałego należy zatem uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Ponadto wskazać należy, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności w ramach przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego, gdyż w trybie przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), nie ma możliwości jego modyfikowania, czy też prowadzenia postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych prowadzonego na podstawie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa, nie jest ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania dowodowego okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Odnosząc się natomiast do przedstawionych kwot podanych we wniosku, Organ informuje, że ewentualne przeliczenia, jakich należałoby dokonać nie należą do kompetencji tut. Organu, prawidłowość takiego rozliczenia podlega bowiem weryfikacji przez inny organ podatkowy – naczelnika właściwego urzędu skarbowego. Zgodnie bowiem z zasadą samoopodatkowania, obowiązującą w polskim systemie podatkowym, na podatniku spoczywa obowiązek dokonania oceny własnej sytuacji prawnopodatkowej, a po jej dokonaniu zachowania się zgodnie z przepisami prawa podatkowego. W związku z powyższym tut. Organ nie może odnieść się do wyliczeń wskazanych przez Wnioskodawcę.

Zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.