Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-3.4012.36.2018.2.AW
z 23 marca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 12 stycznia 2018 r. (data wpływu 17 stycznia 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 21 lutego 2018 r. (data wpływy 27 lutego 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku wystawienia faktury z tytułu świadczenia usług – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 stycznia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku wystawienia faktury z tytułu świadczenia usług. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 21 lutego 2018 r. (data wpływu 27 lutego 2018 r.) poprzez przeformułowanie zadanego przez Wnioskodawcę pytania oraz przedstawienie własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej stanu faktycznego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca, (dalej jako „Spółka”) jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Główna działalność Spółki polega na produkcji samochodów.

W związku z powyższym, nabywa ona od poszczególnych dostawców komponenty do produkcji wybranych modeli samochodów.

Dostawcy są podmiotami mającymi siedziby w Polsce, w innym kraju Unii Europejskiej lub w kraju spoza Unii Europejskiej.

Przed rozpoczęciem współpracy z konkretnym dostawcą (ewentualnie przed jej przedłużeniem lub rozszerzeniem) dział handlowy koncernu prowadzi w imieniu Spółki negocjacje mające na celu wyłonienie (nominację) najbardziej konkurencyjnego dostawcy. W trakcie procesu negocjacyjnego przy wyborze dostawcy brane są pod uwagę takie czynniki jak m.in. cena komponentu, jakość jego wykonania, możliwość wyprodukowania komponentów prototypowych czy tzw. opłaty motywacyjne. Opłata motywacyjna stanowi dla Spółki dodatkową zachętę do zawarcia, przedłużenia lub rozszerzenia umowy z danym dostawcą i wykonywania obowiązków z niej wynikających. W zamian za oferowaną opłatę motywacyjną dostawca zwiększa swoje szanse na pozyskanie stabilnego odbiorcy swoich produktów.

Z najbardziej konkurencyjnym dostawcą oferującym określony komponent zostaje podpisana umowa handlowa (kontrakt) na określony czas i wartość.

Dodatkowo uzgodnione zostają szczegóły dotyczące ewentualnej opłaty motywacyjnej, takie jak terminy wpłaty czy wartość opłaty motywacyjnej. Ewentualna opłata motywacyjna płatna jest przez dostawcę na rzecz Spółki już po nominacji.

Wskazać należy, iż w określonych przypadkach wpłacona opłata motywacyjna może podlegać w całości lub w części zwrotowi dostawcy. Może to mieć miejsce, jeśli wartość dostaw zrealizowanych jest niższa niż pierwotnie uzgodniono.

Ponoszone przez dostawców wydatki w postaci opłaty motywacyjnej są przedmiotem prawnie skutecznej umowy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (sprecyzowane ostatecznie w uzupełnionym wniosku).

Czy świadczenie realizowane przez Spółkę, tj. zawarcie (przedłużenie, rozszerzenie) umowy z dostawcą a także ujęcie dostawcy w systemach koncernowych jako dostawcę koncernowego w zamian za opłatę motywacyjną stanowi świadczenie usług w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm. (dalej ustawa), a tym samym obliguje Spółkę do wystawienia faktury zgodnie z art. 106b ustawy?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedmiotowym stanie faktycznym ma miejsce świadczenie usług, tym samym Spółka zobowiązana jest do wystawienia faktury.

Oferowana opłata motywacyjna, jako jeden z czynników branych pod uwagę podczas negocjacji może przyczynić się w przypadku nominacji dostawcy do pozyskania przez dostawcę stabilnego odbiorcy swoich produktów w postaci Spółki. Nominowany dostawca ma wówczas możliwość prowadzenia sprzedaży w dłuższym okresie i może posługiwać się mianem wyznaczonego dostawcy w kontaktach handlowych. W przypadku wyboru danego dostawcy zostaje on nominowany jako oficjalny dostawca koncernu samochodowego, co ze względu na renomę koncernu wiąże się z pewnym prestiżem i pozytywnie wpływa na odbiór dostawcy przez innych, potencjalnych kontrahentów, co może przyczynić się ponadto do zawarcia kolejnych kontraktów. Dostawca zostaje także ujęty w wewnętrznych systemach koncernu, co ułatwia rozwijanie dalszych kontaktów handlowych. Powyższe uzasadnia stwierdzenie, iż opłaty motywacyjne mają na celu zwiększenie obrotów dostawcy.

Świadczenie polega więc na tym, iż w zamian za wynagrodzenie w postaci opłaty motywacyjnej (jako jednego z czynników wpływających na konkurencyjność dostawców) następuje podpisanie umowy z dostawcą, ewentualnie jej przedłużenie lub rozszerzenie, co pozytywnie wpływa na sytuację gospodarczą dostawcy i także zwiększa jego szanse na pozyskanie kolejnych zleceń.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Artykuł 8 ust. 1 ustawy przewiduje natomiast, że przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...). Należy jednak zaznaczyć, że nie każde działanie, powstrzymanie się od działania, czy tolerowanie czynności lub sytuacji może zostać uznane za usługę, w rozumieniu przepisów ustawy. Aby tak się stało muszą zostać spełnione łącznie następujące warunki:

• w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,
• świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).
  
  

Dana czynność podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów usług wówczas, gdy istnieje bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

W przedmiotowym stanie faktycznym dochodzi do zawiązania stosunku zobowiązaniowego, pomiędzy Spółką a dostawcą, niezależnego od samej umowy dotyczącej współpracy w zakresie sprzedaży komponentów samochodowych. Świadczenie Spółki polega na tym, iż Spółka zobowiązuje się do: podpisania, przedłużenia bądź rozszerzenia umowy z dostawcą, oficjalnego oznaczenia go jako dostawcę koncernowego i do ujęcia dostawcy w wewnętrznych systemach koncernowych, co może przyczynić się do zawarcia kolejnych kontraktów i zwiększenia obrotów dostawcy. Niewniesienie opłaty mogłoby prowadzić do rezygnacji z zawarcia, przedłużenia bądź rozszerzenia umowy przez Spółkę, wskutek czego dostawca utraciłby odbiorcę swoich produktów. Stosunek zobowiązaniowy jest tym bardziej wzmocniony, iż w przypadku niewywiązania się Spółki z warunków umowy całość bądź część opłaty motywacyjnej może podlegać zwrotowi dostawcy. Tak więc, niewątpliwie beneficjentem przedmiotowego świadczenia jest dostawca, który to wpłaca Spółce w zamian określoną kwotę pieniężną – opłatę motywacyjną.

Zatem występuje tutaj konieczny element wzajemności, wystarczający do uznania, że płatność jest wynagrodzeniem za świadczoną usługę.

Art. 106b ustawy wskazuje przypadki, kiedy podatnik jest obowiązany wystawić fakturę. Ustawodawca wymienia tutaj m.in. świadczenie usług na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze.

W świetle przestawionego stanu faktycznego uznać należy, iż zachowanie Spółki (zawarcie, przedłużenie, rozszerzenie umowy z dostawcą, ujęcie dostawcy w systemach koncernowych i oznaczenie go jako dostawcę koncernowego) w zmian za opłatę motywacyjną stanowi świadczenie usług i powinno być udokumentowane fakturą zgodnie z art. 106b ustawy.

Powyższe stanowisko jest zbieżne z tym, wyrażanym w indywidualnych interpretacjach. Przywołać tutaj należy choćby interpretację Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 10 lutego 2016 r. (sygn. IBPP2/4512-926/15/IK), w której organ stwierdził, iż „z tytułu wypłaty opłaty motywacyjnej dojdzie do zawiązania innego stosunku zobowiązaniowego, pomiędzy Wnioskodawcą a kontrahentem, niezależnego od samej umowy dotyczącej współpracy w zakresie sprzedaży części samochodowych. Należy zwrócić uwagę, że opłata motywacyjna ma skłonić kontrahenta do nawiązania lub utrzymania współpracy. W takiej sytuacji nastąpi wyraźny związek wypłaconego przez Wnioskodawcę wynagrodzenia ze wzajemnym zachowaniem kontrahenta – przedłużenie lub zawarcie umowy. Tak więc, otrzymana przez kontrahenta opłata motywacyjna jest związana z jego określonym zachowaniem, a zatem świadczeniem przez niego usługi na rzecz Zainteresowanego. Zatem występuje konieczny element wzajemności, wystarczający do uznania, że płatność jest wynagrodzeniem za świadczoną usługę. Zatem w przedstawionych okolicznościach zachowanie kontrahenta w świetle art. 8 ust. 1 ustawy o VAT uznać należy za usługę świadczoną odpłatnie i w związku z tym podlegającą opodatkowaniu na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.” Podobnie wypowiedział się Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z dnia 28 września 2017 r. (sygn. 0111-KDIB3-2.4012.394.2017.3.MD) wskazując, iż: „w takiej sytuacji występuje wyraźny związek wypłaconego przez Wnioskodawcę wynagrodzenia z wzajemnym zachowaniem dystrybutora – przedłużenie (gotowość do przedłużenia) umowy na dalsze okresy lub do rozszerzenia dotychczasowego asortymentu o inny asortyment nabywany od Wnioskodawcy. W takiej sytuacji nastąpi wyraźny związek wypłacanej przez Wnioskodawcę opłaty motywacyjnej ze wzajemnym zachowaniem kontrahenta. Tak więc, otrzymana przez dystrybutora od Wnioskodawcy kwota w postaci opłaty motywacyjnej jest związana z jego określonym zachowaniem, a zatem świadczeniem przez niego usługi. (...) W świetle przestawionych okoliczności sprawy, zachowanie dystrybutora zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy jest usługą świadczoną odpłatnie i w związku z tym podlega opodatkowaniu na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z art. 7 ust. 1 ustawy wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy – przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy zatem rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Należy jednak zaznaczyć, że nie każde działanie, powstrzymanie się od działania, czy tolerowanie czynności lub sytuacji może zostać uznane za usługę, w rozumieniu przepisów ustawy. Aby tak się stało muszą zostać spełnione łącznie następujące warunki:

• w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,
• świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).
  
  

Dana czynność podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wówczas, gdy istnieje bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

W wyroku z dnia 15 lipca 1982 r. w sprawie Hong-Kong Trade Development Council, TSUE stwierdził, że wskazane w sprawie czynności podlegają opodatkowaniu jedynie wtedy, gdy zostały wykonane odpłatnie. Analizując dokładnej ten problem Trybunał Sprawiedliwości UE w wyroku z dnia 8 marca 1988 r. w sprawie Apple and Pear Deveopmet Council stwierdził, że czynność można uznać za dokonaną odpłatnie, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, a ponadto odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem). Pojęcie „odpłatności” pojawiło się również w orzeczeniu z dnia 5 lutego 1981 r. C-154/80, które zapadło na tle przepisów I Dyrektywy VAT z dnia 11 kwietnia 1967 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich w zakresie podatków obrotowych (67/227/EWEC). Trybunał wskazał, że termin „zapłata” stanowi integralną część przepisów prawa wspólnotowego, które nie odwołuje się do prawa państw członkowskich dla ustalenia jego znaczenia i zakresu. Stąd też wykładnia tego wyrażenia nie może być pozostawiona dyskrecjonalnemu władztwu każdego państwa członkowskiego. Ponadto Trybunał przypomniał, że świadczenie podlega opodatkowaniu jedynie w wypadku, gdy podstawę opodatkowania stanowi świadczenie wzajemne otrzymane przez świadczącego usługę. Musi również istnieć możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego. W końcu – jak wskazał Trybunał – świadczenie wzajemne musi stanowić pewną wartość subiektywną, gdyż podstawą opodatkowania jest świadczenie wzajemne rzeczywiście otrzymane, nie zaś wartość otrzymana według kryteriów obiektywnych.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Główna działalność Wnioskodawcy polega na produkcji samochodów.

W związku z powyższym, Wnioskodawca nabywa od poszczególnych dostawców komponenty do produkcji wybranych modeli samochodów.

Przed rozpoczęciem współpracy z konkretnym dostawcą (ewentualnie przed jej przedłużeniem lub rozszerzeniem) prowadzone są negocjacje mające na celu wyłonienie (nominację) najbardziej konkurencyjnego dostawcy. W trakcie procesu negocjacyjnego przy wyborze dostawcy brane są pod uwagę takie czynniki jak m.in. cena komponentu, jakość jego wykonania, możliwość wyprodukowania komponentów prototypowych czy tzw. opłaty motywacyjne.

Opłata motywacyjna stanowi dla Wnioskodawcy dodatkową zachętę do zawarcia, przedłużenia lub rozszerzenia umowy z danym dostawcą i wykonywania obowiązków z niej wynikających. W zamian za oferowaną opłatę motywacyjną dostawca zwiększa swoje szanse na pozyskanie stabilnego odbiorcy swoich produktów.

Z najbardziej konkurencyjnym dostawcą oferującym określony komponent zostaje podpisana umowa handlowa (kontrakt) na określony czas i wartość.

Dodatkowo uzgodnione zostają szczegóły dotyczące ewentualnej opłaty motywacyjnej, takie jak terminy wpłaty czy wartość opłaty motywacyjnej. Ewentualna opłata motywacyjna płatna jest przez dostawcę na rzecz Wnioskodawcy już po nominacji.

Zatem w niniejszej sprawie należy stwierdzić, że w zamian za opłatę motywacyjną Wnioskodawca świadczy na rzecz dostawcy usługę w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy. Opłata ta stanowi bowiem wynagrodzenie za zawarcie, przedłużenie czy rozszerzenie umowy z danym dostawcą i wykonywanie obowiązków z niej wynikających. Jest to niezależny od samej umowy dotyczącej współpracy w zakresie sprzedaży komponentów samochodowych stosunek zobowiązaniowy, w ramach którego dostawca zyskuje stabilnego odbiorcę swoich produktów, zostaje ujęty w wewnętrznych systemach koncernu, zyskuje prestiż co pozytywnie wpływa na jego odbiór przez innych kontrahentów i może przyczynić się do zawarcia kolejnych kontraktów.

Przepisy dotyczące faktur – zgodnie z art. 106a ustawy – stosuje się do:

1. sprzedaży, z wyjątkiem przypadków, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 1a, w których usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego i faktura dokumentująca te transakcje nie jest wystawiana przez usługobiorcę lub nabywcę towarów w imieniu i na rzecz usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów;
2. dostawy towarów i świadczenia usług dokonywanych przez podatnika posiadającego na terytorium kraju siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, z którego dokonywane są te czynności, a w przypadku braku na terytorium kraju siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej – posiadającego na terytorium kraju stałe miejsce zamieszkania albo miejsce pobytu, z którego dokonywane są te czynności, w przypadku gdy miejscem świadczenia jest terytorium:
   1. państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, a osobą zobowiązaną do zapłaty podatku od wartości dodanej jest nabywca towaru lub usługobiorca i faktura dokumentująca te czynności nie jest wystawiana przez tego nabywcę lub usługobiorcę w imieniu i na rzecz podatnika,
   2. państwa trzeciego.
   
   

Na podstawie art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy – podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

W związku z powyższym, z tytułu świadczenia na rzecz dostawy usługi w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy, Wnioskodawca zobowiązany jest do wystawienia faktury dokumentującej tą transakcję.

Podsumowując, świadczenie realizowane przez Wnioskodawcę, tj. zawarcie (przedłużenie, rozszerzenie) umowy z dostawcą a także ujęcie dostawcy w systemach koncernowych jako dostawcę koncernowego w zamian za opłatę motywacyjną, stanowi świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy, a tym samym obliguje Wnioskodawcę do wystawienia faktury zgodnie z art. 106b ustawy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Niniejszą interpretację wydano w oparciu o informację, że ponoszone przez dostawców wydatki w postaci opłaty motywacyjnej są przedmiotem prawnie skutecznej umowy.

Odnośnie natomiast powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, należy zauważyć, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników dotyczących konkretnych stanów faktycznych i nie mają mocy prawa powszechnie obowiązującego co oznacza, że należy je traktować indywidualnie.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.