Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.59.2018.1.BK
z 22 marca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a i art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 18 stycznia 2018 r. (data wpływu do Organu 16 lutego 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie możliwości wyłączenia z przychodów na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wartości umorzonej pożyczki – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 stycznia 2018 r. do Pierwszego Wielkopolskiego Urzędu Skarbowego w Poznaniu wpłynął wniosek z 18 stycznia 2018 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie w zakresie możliwości wyłączenia z przychodów na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wartości umorzonej pożyczki. Wniosek powyższy za pismem z 9 lutego 2018 r. Znak: 3071-SOB.4000.435.2018 BA 29988/18 Naczelnik Pierwszego Wielkopolskiego Urzędu Skarbowego w Poznaniu przekazał do tut. Organu, celem załatwienia zgodnie z właściwością (data wpływu 16 lutego 2018 r.)

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Na podstawie umowy z 19 czerwca 2017 r. zawartej z Bankowym Funduszem Gwarancyjnym (BFG), Wnioskodawca otrzymał pomoc z funduszu restrukturyzacji banków spółdzielczych w formie pożyczki w wysokości 218.000,00 zł na pokrycie wydatków związanych z przystąpieniem do Systemu Ochrony SGB uznanego przez Komisję Nadzoru Finansowego decyzją z dnia 3 listopada 2015 r. Podstawę udzielenia pomocy stanowił art. 35 ustawy z dnia 7 grudnia 2000 r. o funkcjonowaniu banków spółdzielczych, ich zrzeszaniu się i bankach zrzeszających (tj. Dz.U. z 2016 r. poz. 1826 z późn. zm.) w brzmieniu obowiązującym w dniu zawarcia umowy. Zgodnie z umową udzielona pożyczka miała charakter zwrotny z terminem spłaty kapitału do 31 grudnia 2017 r., z zastrzeżeniem możliwości wygaśnięcia umowy w przypadku umorzenia wynikających z niej wierzytelności i należności. Wnioskodawca po spełnieniu przesłanek ustawowych wystąpił z wnioskiem o umorzenie udzielonej pożyczki, a Rada Bankowego Funduszu Gwarancyjnego w dniu 28 sierpnia 2017 r. podjęła uchwałę w tym przedmiocie, umarzając udzieloną pomoc finansową z funduszu restrukturyzacji banków spółdzielczych w zakresie całej kwoty kapitału pożyczki, tj. 218.000,00 zł. W zaświadczeniu o pomocy de minimis wydanym przez Prezesa Zarządu BFG w dniu 28 sierpnia 2017 r. jako podstawę prawną jej udzielenia wskazano art. 35 ust. 5-6 ustawy z dnia 7 grudnia 2000 r. o funkcjonowaniu banków spółdzielczych, ich zrzeszaniu się i bankach zrzeszających. W związku z zaistniałą sytuacją, Wnioskodawca powziął wątpliwość, w jaki sposób prawidłowo rozliczyć udzieloną pomoc de minimis w postaci umorzenia pożyczki z funduszu restrukturyzacji banków spółdzielczych. Według opinii prawnej sporządzonej na użytek banków spółdzielczych, będących uczestnikami Systemu Ochrony SGB, umorzona pomoc nie stanowi przychodu osoby prawnej w myśl art. 12 ust. 4 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, stanowiąc jedną z kategorii nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń finansowanych lub współfinansowanych ze środków budżetu państwa, jednostek samorządu terytorialnego, ze środków agencji rządowych, agencji wykonawczych lub ze środków pochodzących od rządów państw obcych, organizacji międzynarodowych lub międzynarodowych instytucji finansowych w ramach rządowych programów. W konsekwencji Wnioskodawca nie uwzględnił w przychodach minionego roku obrachunkowego kwoty 218.000,00 zł, ale mając świadomość, że przywołana wyżej podstawa prawna wydanej opinii, nie rozstrzyga opisanej sytuacji w sposób jednoznaczny, opisany stan faktyczny poddano dalszej analizie prawnej. Nie usunęło to jednak wszystkich wątpliwości. W związku z tym, że opisany stan faktyczny nie był dotychczas przedmiotem interpretacji organów podatkowych, a interpretacje indywidualne wydawane w podobnych sprawach nie mogą stanowić podstawy rozstrzygnięcia w tym konkretnym przypadku, Wnioskodawca uznał za uzasadnione zwrócenie się o wydanie interpretacji indywidualnej.

W związku z powyższym zadano pytanie:

Czy umorzona pomoc finansowa udzielona w formie pożyczki z funduszu restrukturyzacji banków spółdzielczych stanowiąca według ustawy pomoc de minimis stanowi przychód banku i podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, zastosowanie w opisanej sytuacji powinien mieć art. 12 ust. 4 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który wyłącza z przychodów wartości otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, a także wartości innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń finansowanych lub współfinansowanych ze środków budżetu państwa, jednostek samorządu terytorialnego, ze środków agencji rządowych, agencji wykonawczych lub ze środków pochodzących od rządów państw obcych, organizacji międzynarodowych lub międzynarodowych instytucji finansowych, w ramach rządowych programów. Ustawodawca nie rozstrzyga bowiem jednoznacznie formy nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, a to oznacza, iż mogą one przybierać różną postać ulg, preferencji, refundacji kosztów czy umorzenia zobowiązań. Wydaje się, że nazwa lub forma wsparcia nie ma tu przesądzającego znaczenia, choć należy zwrócić uwagę, że na gruncie ustawy o funkcjonowaniu banków spółdzielczych, ich zrzeszaniu się i bankach zrzeszających, ustawodawca wyraźnie akcentuje kategorię „zwrotnej pomocy finansowej” w ogóle nie posługując się pojęciem „pożyczki”. Co prawda udzielona pomoc miała charakter zwrotny, a więc w istocie stanowiła zobowiązanie, co mogłoby sugerować objęcie opisanego przypadku dyspozycją art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, to jednak nie można go uznać za typowe zobowiązanie, lecz formę, w jakiej udziela się bankom pomocy de minimis. Umorzenie w całości lub w części należności i wierzytelności z tytułu zwrotnej pomocy finansowej, ustawodawca argumentuje bowiem uzasadnionym interesem publicznym lub przesłankami mającymi wpływ na zwiększenie stabilności finansowej. W tym miejscu należy wskazać, że wsparcie to w pełni wpisuje się w charakter pomocy de minimis, która jest szczególnym rodzajem wsparcia udzielanego przedsiębiorcom na mocy przepisów prawa wspólnotowego. Ustawodawca rozstrzygnął to w sposób jednoznaczny w art. 35 ust. 7 ustawy o funkcjonowaniu banków spółdzielczych, ich zrzeszaniu się i bankach zrzeszających, zgodnie z którym umorzenie w całości lub w części należności i wierzytelności z tytułu zwrotnej pomocy finansowej, stanowi pomoc de minimis udzielaną na zasadach określonych w rozporządzeniu Komisji (UE) nr 1407/2013 z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie stosowania art. 107 i 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy de minimis (Dz. Urz. UE L 352 z 24.12.2013, str. 1). Prowadzenie przez BFG działań na rzecz stabilności krajowego systemu finansowego mieści się również w pojęciu interesu publicznego, dlatego można uznać, że jest elementem realizacji ogólnych programów rządowych w obszarze zapewnienia stabilności finansowej i polityki pieniężnej państwa. Natomiast wątpliwości na tle uznania BFG za podmiot objęty dyspozycją art. 12 ust. 4 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w ocenie Wnioskodawcy, należy rozstrzygać z uwzględnieniem art. 269 i 270 ustawy z dnia 10 czerwca 2016 r. o Bankowym Funduszu Gwarancyjnym, systemie gwarantowania depozytów oraz przymusowej restrukturyzacji (Dz.U. 2017 r. poz. 937). Oba przepisy zdają się bowiem uzasadniać objęcie BFG przepisem art. 12 ust. 4 pkt 4 wcześniej powołanej ustawy, a w szczególności świadczy o tym włączenie planów finansowych Funduszu w procedurę prac nad projektem ustawy budżetowej oraz umieszczenie w katalogu źródeł finansowania Funduszu m.in. środków uzyskanych w ramach bezzwrotnej pomocy zagranicznej oraz środków pochodzących z dotacji, udzielonych na wniosek Funduszu, z budżetu państwa na zasadach określonych w przepisach ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1870 ze zm.). Wszystko to, zdaniem Wnioskodawcy, przemawia za słusznością zastosowania w opisanym stanie faktycznym art. 12 ust. 4 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a tym samym niezaliczeniem umorzonej pomocy finansowej do przychodów i brakiem obowiązku podatkowego od kwoty 218.000,00 zł. W ocenie Wnioskodawcy odwołanie się jedynie do wykładni literalnej art. 12 ust. 4 pkt 14 przywołanej ustawy, bez powiązania tego przepisu z brzmieniem art. 35 ustawy o funkcjonowaniu banków spółdzielczych, ich zrzeszaniu się i bankach zrzeszających, prowadziłoby do niewłaściwych wniosków, w których należałoby uznać pożyczkę z funduszu restrukturyzacji banków spółdzielczych jako typowe zobowiązanie banku, a wydaje się, że poprzez konkretne zapisy w tej drugiej ustawie intencją ustawodawcy było podkreślenie jej charakteru jako pomocy de minimis ze wszystkimi konsekwencjami prawnymi, także w obszarze prawa podatkowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 2343, z późn. zm.), przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód stanowiący sumę dochodu osiągniętego z zysków kapitałowych oraz dochodu osiągniętego z innych źródeł przychodów. W przypadkach, o których mowa w art. 21, art. 22 i art. 24b, przedmiotem opodatkowania jest przychód.

W myśl art. 7 ust. 2 ww. ustawy, dochodem ze źródła przychodów, z zastrzeżeniem art. 11, art. 24a i art. 24b, jest nadwyżka sumy przychodów uzyskanych z tego źródła przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Taka, a nie inna konstrukcja przepisu art. 7 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych powoduje więc, że kluczowe znaczenie dla ustalenia zasad opodatkowania podatkiem dochodowym mają: po pierwsze – przychód, a po drugie – koszty jego uzyskania.

I tak, przychodami podatkowymi, o których mowa w regulacjach ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe (art. 12 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, przychodem jest wartość otrzymanych rzeczy lub praw, a także wartość innych świadczeń w naturze, w tym wartość rzeczy i praw otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, z wyjątkiem świadczeń związanych z używaniem środków trwałych otrzymanych przez samorządowe zakłady budżetowe w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych oraz spółki użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków od Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w nieodpłatny zarząd lub używanie.

Stosownie natomiast do art. 12 ust. 1 pkt 3 tej ustawy, przychodem jest wartość, z zastrzeżeniem ust. 4 pkt 8, umorzonych lub przedawnionych:

1. zobowiązań, w tym z tytułu zaciągniętych pożyczek (kredytów), z wyjątkiem umorzonych pożyczek z Funduszu Pracy,
2. środków na rachunkach bankowych – w bankach.
   
   

Jednocześnie na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 8 ww. ustawy, do przychodów nie zalicza się kwot stanowiących równowartość umorzonych zobowiązań, w tym także z tytułu pożyczek (kredytów), jeżeli umorzenie zobowiązań jest związane z:

1. bankowym postępowaniem ugodowym w rozumieniu przepisów o restrukturyzacji finansowej przedsiębiorstw i banków lub
2. postępowaniem restrukturyzacyjnym, postępowaniem upadłościowym lub
3. realizacją programu restrukturyzacji na podstawie odrębnych ustaw lub
4. przymusową restrukturyzacją w rozumieniu ustawy z dnia 10 czerwca 2016 r. o Bankowym Funduszu Gwarancyjnym, systemie gwarantowania depozytów oraz przymusowej restrukturyzacji.
   
   

W myśl art. 12 ust. 4 pkt 1 cyt. ustawy, do przychodów nie zalicza się pobranych wpłat lub zarachowanych należności na poczet dostaw towarów i usług, które zostaną wykonane w następnych okresach sprawozdawczych, a także otrzymanych lub zwróconych pożyczek (kredytów), w tym również uregulowanych w naturze, z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów).

Z treści art. 12 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, wynika, że przychodem jest m.in. wartość umorzonych zobowiązań. Wyjątek uczyniono tylko dla zobowiązań, w tym kredytów i pożyczek, umorzonych w związku z bankowym postępowaniem ugodowym, z postępowaniem restrukturyzacyjnym, upadłościowym albo z realizacją programu restrukturyzacji na podstawie odrębnych ustaw.

W powyższych przepisach ustawodawca używa w odniesieniu do wymienionych w nich kategorii przychodów m.in. terminu umorzone zobowiązania. Jednakże pojęcie to w ww. ustawie podatkowej nie zostało zdefiniowane. „Umorzenie” – według Słownika Języka Polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1998, t. III, str. 557) oznacza: „zmniejszenie lub zlikwidowanie zobowiązania pieniężnego poprzez uzyskanie zrzeczenia się należności przez wierzyciela lub spłatę stopniową długu. Umorzyć dług. Umorzyć podatek, należność”.

Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm.) wierzytelność jest prawem i nie ma przeszkód, aby zrzec się tego prawa w każdej chwili. Zrzeczenie się, polega na umorzeniu zobowiązania bez uzyskania świadczenia ze strony dłużnika. W oparciu o art. 508 Kodeksu cywilnego, zobowiązanie wygasa, gdy wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik przyjmuje zwolnienie. Zatem, skutkiem umorzenia jest zmniejszenie lub zlikwidowanie w całości lub części zobowiązania dłużnika w stosunku do wierzyciela, za jego zgodą, co prowadzi do wygaśnięcia zobowiązania.

Podsumowując powyższe rozważania należy stwierdzić, że wartość umorzonej pożyczki stanowi przychód, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Co ważne na tle analizowanej sprawy, z omawianych przepisów wynika, że wartość umorzonej pożyczki stanowi przychód bez wprowadzenia jakiegokolwiek rozróżnienia na źródło, z którego pochodziła udzielona pożyczka.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że na podstawie umowy zawartej z Bankowym Funduszem Gwarancyjnym, Wnioskodawca otrzymał pomoc z funduszu restrukturyzacji banków spółdzielczych w formie pożyczki na pokrycie wydatków związanych z przystąpieniem do Systemu Ochrony SGB uznanego przez Komisję Nadzoru Finansowego decyzją z dnia 3 listopada 2015 r. Zgodnie z umową udzielona pożyczka miała charakter zwrotny, z zastrzeżeniem możliwości wygaśnięcia umowy w przypadku umorzenia wynikających z niej wierzytelności i należności. Po spełnieniu przesłanek ustawowych Wnioskodawca wystąpił z wnioskiem o umorzenie udzielonej pożyczki, a Rada Bankowego Funduszu Gwarancyjnego podjęła uchwałę w tym przedmiocie, umarzając udzieloną pomoc finansową z funduszu restrukturyzacji banków spółdzielczych w zakresie całej kwoty kapitału pożyczki. W zaświadczeniu o pomocy de minimis wydanym przez Prezesa Zarządu BFG jako podstawę prawną jej udzielenia wskazano art. 35 ust. 5-6 ustawy z dnia 7 grudnia 2000 r. o funkcjonowaniu banków spółdzielczych, ich zrzeszaniu się i bankach zrzeszających. W związku z zaistniałą sytuacją, Wnioskodawca powziął wątpliwość, w jaki sposób prawidłowo rozliczyć udzieloną pomoc de minimis w postaci umorzenia pożyczki z funduszu restrukturyzacji banków spółdzielczych. Według opinii prawnej sporządzonej na użytek banków spółdzielczych, będących uczestnikami Systemu Ochrony SGB, umorzona pomoc nie stanowi przychodu osoby prawnej w myśl art. 12 ust. 4 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, stanowiąc jedną z kategorii nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń finansowanych lub współfinansowanych ze środków budżetu państwa, jednostek samorządu terytorialnego, ze środków agencji rządowych, agencji wykonawczych lub ze środków pochodzących od rządów państw obcych, organizacji międzynarodowych lub międzynarodowych instytucji finansowych w ramach rządowych programów. W konsekwencji Wnioskodawca nie uwzględnił w przychodach minionego roku obrachunkowego umorzonej kwoty.

Mając powyższe na względzie, w pierwszej kolejności wskazać należy, że zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, do przychodów nie zalicza się wartości otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, a także wartości innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń finansowanych lub współfinansowanych ze środków budżetu państwa, jednostek samorządu terytorialnego, ze środków agencji rządowych, agencji wykonawczych lub ze środków pochodzących od rządów państw obcych, organizacji międzynarodowych lub międzynarodowych instytucji finansowych, w ramach rządowych programów.

Przywołana regulacja wprowadza szeroki wachlarz wyłączeń z przychodów, przy czym z wyłączenia z przychodów podatkowych mogą korzystać przysporzenia spełniające łącznie następujące warunki:

1. uzyskany przychód musi stanowić przychód z otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, a także wartości innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń,
2. źródłem jego finansowania (współfinansowania) są środki pochodzące ze środków budżetu państwa, jednostek samorządu terytorialnego, ze środków agencji rządowych, agencji wykonawczych lub ze środków pochodzących od rządów państw obcych, organizacji międzynarodowych lub międzynarodowych instytucji finansowych,
3. przychody są uzyskane w ramach rządowych programów.
   
   

W przypadku przychodu z tytułu umorzonej pożyczki bez wątpienia nie zostanie spełniona pierwsza przesłanka wskazana w przepisie art. 12 ust. 4 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Nie może on bowiem zostać uznany za przychód z otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy, praw czy też innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, gdyż stanowi on – jak wykazano powyżej – przychód, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (wartość umorzonych zobowiązań) a nie przychód, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 2 tej ustawy (nieodpłatne świadczenie).

Należy wskazać, że umorzenie pożyczki nie może skutkować zmianą kwalifikacji prawnej uprzednio zawartej umowy. Skoro Wnioskodawca zawarł umowę pożyczki, do której zwrotu – jak sam wskazał - był zobowiązany, to fakt jej późniejszego umorzenia nie może skutkować uznaniem jej za świadczenie pod tytułem darmym (częściowo odpłatnym), o którym mowa w art. 12 ust. 4 pkt 14 ustawy o ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Nie można tym samym twierdzić, że z podatkowego punktu widzenia, świadczenie jest nieodpłatne, jeśli w następstwie otrzymania tego świadczenia Wnioskodawca byłby zobowiązany do jego zwrotu, co miałoby miejsce w sytuacji niespełnienia warunków przyznania pożyczki. Jak wynika bowiem z wniosku warunkiem umorzenia pożyczki było spełnienie ustawowych przesłanek.

Wobec tego pierwszy z wyliczonych powyżej warunków, które – jak również wskazano powyżej – muszą być spełnione łącznie – nie został w analizowanym stanie faktycznym spełniony.

Co więcej, z opisu sprawy nie wynika, żeby umorzenie pożyczki było związane z bankowym postępowaniem ugodowym w rozumieniu przepisów o restrukturyzacji finansowej przedsiębiorstw i banków, postępowaniem restrukturyzacyjnym, postępowaniem upadłościowym lub realizacją programu restrukturyzacji na podstawie odrębnych ustaw, czy też z przymusową restrukturyzacją w rozumieniu ustawy z dnia 10 czerwca 2016 r. o Bankowym Funduszu Gwarancyjnym, systemie gwarantowania depozytów oraz przymusowej restrukturyzacji.

W konsekwencji, wartość pożyczki uzyskanej z Funduszu Restrukturyzacji Banków Spółdzielczych Bankowego Funduszu Gwarancyjnego w części umorzonej stanowić będzie dla Wnioskodawcy przychód, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (wartość umorzonych zobowiązań). W rozpatrywanej sprawie nie będzie miał zatem zastosowania art. 12 ust. 4 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Z tego też względu stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku

z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a,
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1369 z późn zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skargę na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.