INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 07 października 2011 r. (data wpływu: 11 października 2011 r. do Izby Skarbowej w Poznaniu; 13 października 2011 r. do BKIP w Lesznie) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie prawa do jednorazowej amortyzacji środka trwałego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 października 2011 r. został złożony ww. wniosek – uzupełniony pismem z dnia 23 listopada 2011 r. (data wpływu 28.11.2011 r.) – o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie prawa do jednorazowej amortyzacji środka trwałego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący opis zdarzenia przyszłego.

Spółka świadczy usługi zarządzania flotą pojazdów dla podmiotów gospodarczych krajowych oraz zagranicznych. Podstawowym urządzeniem technicznym instalowanym w pojazdach kontrahentów niezbędnym dla funkcjonowania systemu jest tzw. „R” – będący, według wiedzy Wnioskodawcy, sprzętem technicznym o kodzie 800 Klasyfikacji Rodzajowej Środków Trwałych.

Dotąd, urządzenia te były kontrahentom sprzedawane z zastosowaniem cen promocyjnych, a ich wartość zakupu stanowiła koszt uzyskania przychodu w momencie wydania związanego ze sprzedażą. Dla zapewnienia bezpieczeństwa gospodarczego utraty tych urządzeń w przypadku odstąpienia kontrahenta od zawartej umowy abonamentowej, Spółka podjęła decyzję o zastąpieniu sprzedaży tych urządzeń ich odpłatnym udostępnieniem bez przeniesienia prawa własności. Rejestratory staną się w ten sposób składnikami majątku trwałego Spółki spełniającymi kryteria zawarte w art. 16a ustawy. Spółka nabywa rejestratory od innych podmiotów, przy czym cena jednostkowa jest zawsze niższa od kwoty 3.500,00 zł.

Zamiarem Spółki jest dokonywanie zmiany rodzajowej tych urządzeń z materiałów / towarów na środki trwałe w miarę potrzeb związanych z koniecznością wydania tych urządzeń kontrahentom, których wiązać będzie ze Spółką najczęściej umowa dzierżawy, normująca eksploatację i wykorzystanie rejestratorów.

Spółka planuje skorzystać z uprawnień opisanych w art. 16f ust. 3 - dokonując jednorazowej amortyzacji każdego z wydanych urządzeń - którego wartość początkowa jest równa lub niższa od 3.500,00 zł. Ponadto, Spółka zamierza prowadzić odrębną ewidencję amortyzacji w ujęciu bilansowym stosując się do przepisów ustawy z dnia 24 września 1994 r. o rachunkowości.

W uzupełnieniu Spółka poinformowała, iż w jednym pojeździe kontrahenta montowany jest jeden rejestrator – stanowiący kompletne urządzenie do przetwarzania danych. Wydanie większej ilości rejestratorów jednemu kontrahentowi jest zawsze związane z ilością pojazdów objętych umową abonamentową na zarządzanie flotą.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy prawidłowym jest zastosowanie jednorazowej amortyzacji podatkowej opisanej w art. 16f ust. 3, bez względu na ilość przyjętych w danym okresie środków trwałych, o ile wartość jednostkowa każdego z tych środków jest mniejsza lub równa od 3.500,00 zł...

Treść powyższego pytania wynika z pisma Spółki z dnia 23 listopada 2011 r. stanowiącego uzupełnienie do wniosku.

Zdaniem Wnioskodawcy, biorąc pod uwagę zasady amortyzacji opisane w art 16f ust. 3, dotyczące możliwości jednorazowej amortyzacji w miesiącu przekazania do użytkowania środków o wartości początkowej równej lub niższej od 3.500,00 zł, Spółka uważa, iż prawo to przysługuje bez względu na ilość przyjętych do użytkowania w dowolnym okresie środków (od kilku do być może kilkuset w ciągu miesiąca), a warunkiem jest rozpoczęcie ich gospodarczego wykorzystania (przeznaczenie do wydania w związku z umową wynajmu, dzierżawy lub podobnej).

Zdaniem Spółki, zastosowanie cytowanego wyżej uprawnienia do jednorazowej amortyzacji nie pozbawia Spółki prawa kształtowania odrębnej amortyzacji bilansowej z uwzględnieniem zapisów ustawy o rachunkowości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Kosztami uzyskania przychodów są zatem wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie bądź zachowanie źródła przychodów i które nie zostały wyłączone z kosztów na podstawie art. 16 ust. 1. Z powyższego wynika, że określony wydatek, nie wymieniony w katalogu wydatków nie stanowiących kosztów podatkowych, może stanowić koszt uzyskania przychodu pod warunkiem, że między tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu zachodzi związek przyczynowo - skutkowy, czyli że poniesienie tego wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie, zwiększenie lub zachowanie przychodu podatnika.

Z art. 15 ust. 6 cytowanej ustawy wynika, iż kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a - 16m, z uwzględnieniem art. 16.

Zasady dotyczące dokonywania odpisów z tytułu zużycia środków trwałych (odpisów amortyzacyjnych) zamieszczone zostały w przepisach art. 16a - 16m ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Treść powyższego przepisu oznacza, że amortyzacja podatkowa stanowi formę rozłożonego w czasie, obniżenia kosztów podatkowych wartością używanych w prowadzonej działalności gospodarczej przedmiotów, które zużywają się w okresie dłuższym niż 1 rok. Okres amortyzacji jest zwykle zbliżony do standardowego okresu użytkowania danego rodzaju środków trwałych, co znajduje odzwierciedlenie w wysokości stawek amortyzacyjnych wskazanych w Wykazie.

Zatem, stosownie do wyżej przytoczonej regulacji, wymienione w pkt 1 - 3 środki trwałe będą podlegały amortyzacji po spełnieniu następujących warunków:

• zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie;
• stanowią własność lub współwłasność podatnika – amortyzacji podatkowej podlegają wyłącznie środki trwałe, do których przysługuje podatnikowi prawo własności, z wyjątkiem środków używanych przez leasingobiorcę na podstawie umowy leasingu finansowego oraz tych wymienionych w art. 16a ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Własność jest prawem majątkowym, którego przedmiotem są rzeczy ruchome i nieruchomości;
• są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania. Amortyzacja wskazana w art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych uzależniona jest od kompletności, jak i zdatności do użytku środka trwałego w dniu przyjęcia go do używania. Ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, iż warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie. Zdarza się, że środki trwałe składają się z elementów tworzących ten środek, przy czym część z nich może być odłączana lub przyłączana. Nie zmienia to faktu, że jeśli choćby część tych elementów jest oddana do używania i stanowią zdatną do użytku całość, to mamy do czynienia ze środkiem trwałym;
• przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok - o tym, jak długo będzie używany dany składnik decyduje sam podatnik. W konsekwencji, składniki majątku, nawet o znacznej wartości, używane krócej niż rok – nie stanowią środków trwałych;
• są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu. Podatnik musi te środki w takiej działalności używać. Oddanie takiego środka do używania oznacza, że rozpoczęło się wykorzystywanie tego środka w działalności gospodarczej. Pojęcie „wykorzystywanie na potrzeby” jest pojęciem szerszym od pojęcia „wykorzystywania w ramach” prowadzonej działalności gospodarczej. Zatem, środek trwały nie musi być wykorzystywany bezpośrednio na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. Wystarczy jego pośrednie wykorzystanie na ten cel;
• nie są wymienione w katalogu środków trwałych wymienionych w art. 16c ustawy.
  
  

Podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 16a i 16b, których wartość początkowa określona zgodnie z art. 16g nie przekracza 3500 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania (art. 16d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Jak stanowi art. 16f ust. 1 tej ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1 - 3 oraz w art. 16b.

W myśl art. 16f ust. 3 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 16h - 16m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3500 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3500 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h - 16m albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Składniki majątku, o których mowa w art. 16a - 16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4 (art. 16d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Z cytowanych wyżej przepisów art. 16d ust. 1 i art. 16f ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, iż obowiązek ewidencjonowania obejmuje bezwzględnie składniki majątkowe o wartości początkowej powyżej 3.500 zł.

Natomiast w przypadku składników majątkowych o wartości nieprzekraczającej 3.500 zł podatnik ma wybór, tj. może:

1. nie zaliczać ich do podlegających amortyzacji składników majątku, o których mowa w art. 16a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, odnosząc ich wartość bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania;
2. zaliczyć je do podlegających amortyzacji środków trwałych, ujmując je w stosownej ewidencji, po czym:
1. dokonać ich jednorazowej amortyzacji w miesiącu oddania ich do używania lub w miesiącu następnym,
2. dokonywać odpisów amortyzacyjnych od ich wartości początkowej zgodnie z art. 16h –16m ww. ustawy.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż Spółka świadczy usługi zarządzania flotą pojazdów dla podmiotów gospodarczych krajowych oraz zagranicznych. Podstawowym urządzeniem technicznym instalowanym w pojazdach kontrahentów niezbędnym dla funkcjonowania systemu jest tzw. „R” – będący, zdaniem Wnioskodawcy, sprzętem technicznym o kodzie 800 Klasyfikacji Rodzajowej Środków Trwałych. Spółka podjęła decyzję o zastąpieniu sprzedaży tych urządzeń ich odpłatnym udostępnieniem bez przeniesienia prawa własności. Rejestratory staną się w ten sposób składnikami majątku trwałego Spółki spełniającymi kryteria zawarte w art. 16a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Spółka nabywa rejestratory od innych podmiotów, przy czym cena jednostkowa jest zawsze niższa od kwoty 3.500,00 zł. Zamiarem Spółki jest dokonywanie zmiany rodzajowej tych urządzeń z materiałów / towarów na środki trwałe w miarę potrzeb związanych z koniecznością wydania tych urządzeń kontrahentom, których wiązać będzie ze Spółką najczęściej umowa dzierżawy normująca eksploatację i wykorzystanie rejestratorów. Jednocześnie Wnioskodawca planuje dokonać jednorazowej amortyzacji każdego z wydanych urządzeń. Ponadto, w jednym pojeździe kontrahenta montowany jest jeden rejestrator – stanowiący kompletne urządzenie do przetwarzania danych. Wydanie większej ilości rejestratorów jednemu kontrahentowi jest zawsze związane z ilością pojazdów objętych umową abonamentową na zarządzanie flotą.

Biorąc pod uwagę powyższe, należy stwierdzić, iż w sytuacji, gdy wartość początkowa nabytych rejestratorów jest niższa lub równa 3.500,00 zł, to prawem Spółki jest ich zaliczenie do środków trwałych, wprowadzenie do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w miesiącu przekazania ich do używania oraz dokonanie ich jednorazowej amortyzacji w tym samym miesiącu lub następnym. Jednocześnie na taki sposób podatkowej klasyfikacji przedmiotowych rejestratorów pozostaje ich ilość przyjęta w danym okresie do używania.

Reasumując, Spółka ma prawo do zastosowania jednorazowej amortyzacji podatkowej, zgodnie z art. 16f ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, bez względu na ilość przyjętych w danym okresie środków trwałych (rejestratorów), o ile wartość początkowa każdego z tych środków jest mniejsza lub równa od 3.500,00 zł.

Jednocześnie tut. Organ informuje, że sposób prowadzenia ewidencji amortyzacji środków trwałych w ujęciu bilansowym nie był przedmiotem oceny, gdyż regulacje w tym zakresie nie stanowią przepisów podatkowych w rozumieniu art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.). Dlatego też nie podlegają interpretacji indywidualnej.

Końcowo zauważyć należy, iż zgodnie z komunikatem Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11), zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane, według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej. Natomiast w przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania m. in. środka trwałego według Klasyfikacji Środków Trwałych, zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem do Urzędu Statystycznego w Łodzi, który udziela informacji w zakresie stosowania takiej klasyfikacji.

Mając powyższe na uwadze, tut. Organ nie jest uprawniony do dokonywania klasyfikacji środków trwałych do odpowiedniej grupy. Klasyfikacji tej powinien dokonać sam podmiot gospodarczy przy ewentualnej pomocy uprawnionego organu statystycznego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.