Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.9.2018.2.AP
z 9 marca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 31 grudnia 2017 r. (data wpływu 5 stycznia 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 18 lutego 2018 r. (data wpływu 21 lutego 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania dotacji na rozpoczęcie działalności gospodarczej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 stycznia 2018 r. do tutejszego Organu został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 9 lutego 2018 r., Nr 0113-KDIPT2-1.4011.9.2018.1.AP, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 i § 2 w związku z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 9 lutego 2018 r. (data doręczenia 16 lutego 2018 r). Wnioskodawczyni uzupełniła ww. wniosek pismem z dnia 18 lutego 2018 r. (data wpływu 21 lutego 2018 r.), nadanym w dniu 20 lutego 2018 r.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny:

W dniu 16 października 2017 r. pomiędzy Skarbem Państwa - Prezydentem Miasta X (reprezentowanym przez Zastępcę Powiatowego Urzędu Pracy w X) a Wnioskodawczynią, zamieszkałą w X, została zawarta umowa o przyznanie dofinansowania na rozpoczęcie działalności gospodarczej w ramach projektu: „….” - Projekt pozakonkursowy, współfinansowany w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa Y Działanie 7.2.

Prezydent Miasta przyznał dofinansowanie z Funduszu Pracy i EFS w kwocie 22 000 zł na podjęcie i prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie prowadzenia sklepu spożywczo-przemysłowego na zasadach określonych w:

• umowie,
  

• art. 46 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2017 r., poz. 1065, z późn. zm.),
  

• rozporządzeniu Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 14 lipca 2017 r. (Dz. U. z 2017 r., poz. 1380) w sprawie dokonywania z Funduszu Pracy refundacji kosztów wyposażenia lub doposażenia stanowiska pracy oraz przyznawania środków na podjęcie działalności gospodarczej,
  

• regulaminie z dnia 23 sierpnia 2017 r. przyznawania jednorazowo środków na podjęcie działalności gospodarczej,
  

• Kodeksie cywilnym - która to informacja znajduje się na pierwszej stronie podpisanej przez obie strony umowy.
  
  

W zawartej umowie znalazły się m.in. takie zapisy jak:

1. Przyznane środki stanowią pomoc de minimis w rozumieniu przepisów rozporządzenia Komisji (UE) nr 1407/2013 z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie stosowania art. 107 i 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy de minimis (Dz. Urz. UE L 352 z 24 grudnia 2013 r., str. 1) i są udzielane zgodnie z przepisami tego rozporządzenia.
2. Pomoc udzielana w oparciu o niniejszą umowę jest zgodna z art. 107 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej i dlatego jest zwolniona z wymogu notyfikacji zgodnie z art. 108 Traktatu (Dz. U. UE 2012 C 326 z 26 października 2012 r., z późn. zm).
3. Pomoc, o której mowa w pkt 2, udzielana jest na podstawie ustawy z dnia 30 kwietnia 2014 r. o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1808, z późn. zm. ), ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2017 r., poz. 1065, z późn. zm.), ustawy z dnia 11 lipca 2014 r. o zasadach realizacji programów w zakresie polityki spójności finansowanych w perspektywie finansowej 2014-2020 (Dz. U. z 2016 r., poz. 2017, z późn. zm.) oraz przepisów wydanych na ich podstawie.
   
   

Na zaświadczeniu o pomocy de minimis z dnia 16 października 2017 r. widnieje poświadczenie o udzielonej pomocy na podstawie art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy.

Wnioskodawczyni w dniu 18 października 2017 r. złożyła wniosek o wpis do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej CEIDG-1, tym samym rozpoczynając działalność. Przeważający rodzaj działalności gospodarczej wg PKD 2007 – 47.11.Z. Wnioskodawczyni podatek dochodowy rozlicza i opłaca na zasadach ogólnych. Rodzaj prowadzonej dokumentacji rachunkowej to książka przychodów i rozchodów. Wnioskodawczyni w ramach przyznanego dofinansowania, zgodnie z postanowieniami umowy, w terminie dokonała zakupów, które to udokumentowane zostały fakturami zakupu. Zakupione towary handlowe, materiały marketingowe typu tablica graficzna, jej projekt, pieczątka oraz wizytówki oraz wyposażenie w postaci urządzeń, oraz pozostałych narzędzi i materiałów (drukarka, kasa fiskalna, kuchenka, meble, szafa chłodnicza, kociołek do zup, lodówka, itp.) niezbędnych do wykonywania działalności gospodarczej, których wartość jednostkowa nie przekracza 3 500 zł, nie zostały zaliczone w działalności gospodarczej jako środki trwałe oraz jednocześnie nie zostały wpisane do ewidencji środków trwałych. Powyższe wydatki zostały ujęte w podatkowej księdze przychodów i rozchodów, jako wydatki stanowiące koszty uzyskania przychodu.

W piśmie z dnia 18 lutego 2018 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawczyni wskazała, że wydatki na zakupione towary handlowe oraz wyposażenie były całkowicie pokryte ze środków dotacji. Wydatki na zakup towarów handlowych, materiałów marketingowych oraz wyposażenia miały miejsce po złożeniu wniosku o wpis do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej CEIDG-1. Pierwszy wydatek nastąpił w dniu 19 października 2017 r., a zakupione zostały: towary handlowe na kwotę 4 698,45 zł (artykuły spożywcze i przemysłowe), materiały marketingowe na kwotę 395 zł (wizytówki, pieczątka, plakat, tablica reklamowa, projekt graficzny), wyposażenie na kwotę 14 418,04 zł, o jednostkowej wartości nieprzekraczającej 3 500 zł, które jednocześnie nie zostało uznane jako środki trwałe (meble, drukarka, kasa, oświetlenie, mini kuchnia, syfon, bateria, umywalka, dozownik, pojemnik, kosz). Wydatki zostały wpisane do kosztów uzyskania przychodów w wartości brutto. Wnioskodawczyni nie jest zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

1. Czy jednorazowe środki otrzymane na podjęcie działalności gospodarczej w zakresie prowadzenia sklepu spożywczo-przemysłowego, które zostały przyznane na podstawie art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, są zwolnione z opodatkowania podatkiem dochodowym?
2. Czy zakup towarów handlowych, materiałów marketingowych oraz wyposażenia, których wartość jednostkowa nie przekracza 3 500 zł, i jednocześnie, które nie zostały uznane jako środki trwałe, sfinansowane z otrzymanych środków, może stanowić koszt uzyskania przychodów w myśl art. 23 ust. 1 pkt 56 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
   
   

Zdaniem Wnioskodawczyni (ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu wniosku), jednorazowe środki otrzymane na podjęcie działalności gospodarczej w zakresie prowadzenia sklepu spożywczo - przemysłowego, które zostały przyznane na podstawie art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, są zwolnione z opodatkowania podatkiem dochodowym. Natomiast zakup towarów handlowych, materiałów marketingowych oraz wyposażenia, których wartość jednostkowa nie przekracza 3 500 zł, i jednocześnie, które nie zostały uznane jako środki trwałe, sfinansowane z otrzymanych środków, może stanowić koszt uzyskania przychodów w myśl art. 23 ust. 1 pkt 56 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który uniemożliwia zaliczanie do kosztów podatkowych jedynie wydatków i kosztów bezpośrednio sfinansowanych z dochodów (przychodów), o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 46, 47a, 47d, 116, 122, 129, 136 i 137.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 14 ust. 1 ww. ustawy, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

W myśl art. 14 ust. 2 pkt 2 ww. ustawy, przychodem z działalności gospodarczej są również dotacje, subwencje, dopłaty, z zastrzeżeniem ust. 3 pkt 13, i inne nieodpłatne świadczenia otrzymane na pokrycie kosztów albo jako zwrot wydatków, z wyjątkiem gdy przychody te są związane z otrzymaniem, zakupem albo wytworzeniem we własnym zakresie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, od których, zgodnie z art. 22a-22o, dokonuje się odpisów amortyzacyjnych.

Mając na uwadze treść powyższego przepisu należy stwierdzić, że ustawodawca różnicuje skutki podatkowe otrzymanych dotacji i innych nieodpłatnych świadczeń w zależności od celu, na jaki zostały one przeznaczone, tj.:

• dotacje, subwencje, dopłaty i inne nieodpłatne świadczenia otrzymane na cele inne niż nabycie lub wytworzenie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych – zaliczane są do przychodów z działalności gospodarczej,
  

• ww. świadczenia otrzymane na pokrycie kosztów albo jako zwrot wydatków poniesionych przez podatnika na zakup lub wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, od których dokonuje się odpisów amortyzacyjnych – nie stanowią przychodu z działalności gospodarczej.
  
  

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 121 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są jednorazowe środki przyznane bezrobotnemu na podjęcie działalności, o których mowa w art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2017 r., poz. 1065, z późn. zm.).

Zgodnie natomiast z art. 46 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, starosta z Funduszu Pracy może przyznać bezrobotnemu jednorazowo środki na podjęcie działalności gospodarczej, w tym na pokrycie kosztów pomocy prawnej, konsultacji i doradztwa związane z podjęciem tej działalności, w wysokości określonej w umowie, nie wyższej jednak niż 6-krotnej wysokości przeciętnego wynagrodzenia, a w przypadku gdy działalność jest podejmowana na zasadach określonych dla spółdzielni socjalnych, wysokość przyznanych bezrobotnemu środków nie może przekraczać 4-krotnego przeciętnego wynagrodzenia na jednego członka założyciela spółdzielni oraz 3-krotnego przeciętnego wynagrodzenia na jednego członka przystępującego do spółdzielni socjalnej po jej założeniu.

W myśl art. 46 ust. 6 pkt 1 i 2 ww. ustawy, minister właściwy do spraw pracy określi, w drodze rozporządzenia m.in.:

• szczegółowe warunki i tryb dokonywania refundacji, o której mowa w ust. 1 pkt 1 i 1a oraz ust. 1a (pkt 1),
  

• szczegółowe warunki i tryb przyznawania bezrobotnemu jednorazowo środków na podjęcie działalności gospodarczej, o których mowa w ust. 1 pkt 2 (pkt 2).
  
  

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawczyni w dniu 16 października 2017 r. otrzymała dofinansowanie z Funduszu Pracy i EFS w kwocie 22 000 zł na podjęcie i prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie prowadzenia sklepu spożywczo-przemysłowego. Pomoc de minimis została przyznana na podstawie art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy. Wnioskodawczyni w dniu 18 października 2017 r. złożyła wniosek o wpis do Centralnej Ewidencji Informacji o Działalności Gospodarczej CEIDG-1, tym samym rozpoczynając działalność. Wnioskodawczyni podatek dochodowy rozlicza i opłaca na zasadach ogólnych. Rodzaj prowadzonej dokumentacji rachunkowej to podatkowa księga przychodów i rozchodów. Wnioskodawczyni w ramach przyznanego dofinansowania, zgodnie z postanowieniami umowy, w terminie dokonała zakupów, które to udokumentowane zostały fakturami zakupu. Pierwszy wydatek nastąpił w dniu 19 października 2017 r., a zakupione zostały: towary handlowe na kwotę 4 698,45 zł (artykuły spożywcze i przemysłowe), materiały marketingowe na kwotę 395 zł (wizytówki, pieczątka, plakat, tablica reklamowa, projekt graficzny), wyposażenie na kwotę 14 418,04 zł, o jednostkowej wartości nieprzekraczającej 3 500 zł, które jednocześnie nie zostało uznane jako środki trwałe (meble, drukarka, kasa, oświetlenie, mini kuchnia, syfon, bateria, umywalka, dozownik, pojemnik, kosz). Wydatki zostały wpisane do kosztów uzyskania przychodów w wartości brutto.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz przepisy prawa w tym zakresie, stwierdzić należy, że otrzymane dofinansowanie na podjęcie działalności gospodarczej przez bezrobotnego, przyznane na podstawie art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, stanowi dla Wnioskodawczyni przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej, jednakże przychód ten korzysta ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Kosztami uzyskania przychodu są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Aby określony wydatek mógł zostać zaliczony do ww. kosztów, należy ocenić jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz możliwość osiągnięcia przychodu z danego źródła.

Poniesiony wydatek może zatem zostać uznany za koszt uzyskania przychodów w myśl powołanego przepisu, o ile spełnia łącznie następujące warunki:

• pozostaje w związku przyczynowo – skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu,
  

• został poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  

• nie znajduje się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, enumeratywnie wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
  

• został właściwie udokumentowany.
  
  

Zgodnie z § 3 pkt 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. z 2017 r., poz. 728), pod pojęciem wyposażenie - rozumieć należy rzeczowe składniki majątku, związane z wykonywaną działalnością, niezaliczone, zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym, do środków trwałych.

Zgodnie z treścią art. 23 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, dokonywanych według zasad określonych w art. 22a-22o, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 56 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków i kosztów bezpośrednio sfinansowanych z dochodów (przychodów), o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 46, 47a, 47d, 116, 122, 129, 136 i 137.

W ww. art. 23 ust. 1 pkt 56 nie wymieniono art. 21 ust. 1 pkt 121, który mówi o środkach stanowiących przychód zwolniony z podatku dochodowego, przyznawanych z Funduszu Pracy na podstawie art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy. Ustawodawca ustanawia zatem wyjątek w zakresie stosowania art. 23 ust. 1 pkt 56, jakim są wydatki, które pomimo sfinansowania ze środków podlegających zwolnieniu z opodatkowania podatkiem dochodowym, mogą być zakwalifikowane jako koszt uzyskania przychodu.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz obowiązujące przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że wydatki poniesione na zakup towarów handlowych, materiałów marketingowych oraz wyposażenia, sfinansowane z przyznanej dotacji, można bezpośrednio zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów z działalności gospodarczej, zgodnie z postanowieniami art. 22 ust. 1 i art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Należy przy tym zastrzec, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Tym samym, jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od zdarzenia występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu złożenia wniosku.

Zgodnie z art. 14na ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.