Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-3.4012.34.2018.1.PR
z 7 marca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 8 stycznia 2018 r. (data wpływu 16 stycznia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego wykazanego na fakturach VAT wystawianych na rzecz Wnioskodawcy przez Koncern i dokumentujących nabycie paliw przy użyciu kart flotowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 stycznia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego wykazanego na fakturach VAT wystawianych na rzecz Wnioskodawcy przez Koncern i dokumentujących nabycie paliw przy użyciu kart flotowych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca zamierza zawrzeć z dostawcą paliw silnikowych (dalej: Koncern) umowę o wydanie i użytkowanie kart flotowych (Umowa). Przedmiotem Umowy będzie określenie zasad i trybu współpracy pomiędzy stronami w zakresie dokonywania transakcji bezgotówkowych przy użyciu kart flotowych oraz określenie zasad wydawania i używania przez Spółkę tych kart, a także zasad rozliczeń za transakcje bezgotówkowe przy użyciu kart w sieciach stacji paliw należących do Koncernu.

Karty paliwowe będą umożliwiały bezgotówkowe rozliczenia z tytułu nabywanych od Koncernu towarów (paliw). Karty wydawane przez Koncern stanowić będą jego własność. Karty te będą uprawniały Wnioskodawcę do dokonywania zakupów na wybranych stacjach spośród wszystkich stacji stanowiących własność Koncernu. Karty paliwowe udostępnione przez Koncern będą wykorzystywane do nabywania jedynie paliw silnikowych.

Umowa z Koncernem regulować będzie sposób ustalania ceny, terminy płatności itd. Zgodnie z Umową, Spółce przysługiwać będzie rabat uzależniony od wysokości rzeczywistych zakupów paliwa. Wnioskodawca ponosić będzie odpowiedzialność na zasadach ogólnych za wszystkie szkody wynikające z niewykonania lub nienależytego wykonania postanowień Umowy. Spółka będzie odpowiadać także za wszelkie działania lub zaniechania własne, użytkowników kart flotowych, jak i osób, którym udostępni kartę lub ujawni numer PIN oraz osób, które wejdą w posiadanie karty.

Faktury VAT za transakcje bezgotówkowe dokonane przez Wnioskodawcę z użyciem kart flotowych wystawiane będą przez Koncern po zakończeniu każdego z okresów rozliczeniowych. Spółka zawrze również podobne umowy o wydanie i użytkowanie kart paliwowych ze swoimi kontrahentami. W treści tych umów wskazane zostanie, że karta flotowa jest własnością Koncernu i jest ona wydawana kontrahentowi za pośrednictwem Wnioskodawcy, w celu dokonywania zakupów paliw. Umowy te będą określały warunki finansowe transakcji przewidując, że Spółka będzie obciążała kontrahentów za dokonane zakupy w cenach uwzględniających rabaty udzielone przez Koncern, ale pewna część lub całość rabatu może zostać zatrzymana na poziomie Wnioskodawcy, tj. nie musi zostać przekazana kontrahentowi.

Umowy z kontrahentami będą zawierać także inne istotne postanowienia, takie jak terminy płatności, skutki niewykonania lub nienależytego wykonania umowy itd. Spółka będzie miała także wpływ na warunki realizacji transakcji z wykorzystaniem kart flotowych. W szczególności, w sytuacji zgubienia, kradzieży lub ich zniszczenia, kontrahent będzie zgłaszał ten fakt Wnioskodawcy, po czym Spółka dokona blokady karty. Również w przypadku prośby o wydanie nowej karty flotowej kontrahent będzie zgłaszał do Wnioskodawcy. Spółka będzie miała również możliwość podjęcia decyzji o zablokowaniu karty flotowej z ważnych powodów, jak również będzie mogła wypowiedzieć umowę z kontrahentem, na podstawie której korzysta on z karty flotowej.

Transakcje dokonywane przy użyciu kart flotowych oraz opłaty za obsługę transakcji przy użyciu kart będą fakturowane przez Koncern na Wnioskodawcę. Następnie kontrahent Spółki będzie przez nią obciążany kwotami odpowiadającymi kwocie sprzedanych na jego rzecz paliw z uwzględnieniem rabatu, części rabatu lub bez uwzględnienia rabatu. W konsekwencji kontrahenci nie będą posiadali informacji, jakie ceny stosuje Koncern wobec Wnioskodawcy, a Koncern nie będzie posiadał informacji, jakie ceny stosuje Spółka wobec swoich kontrahentów.

Na obrót paliwami ciekłymi Wnioskodawca wystąpi o stosowną koncesję. Spółka jest czynnym podatnikiem VAT, podobnie jak Koncern oraz kontrahenci Wnioskodawcy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy na gruncie opisanego zdarzenia przyszłego Wnioskodawcy przysługiwać będzie prawo do odliczenia podatku naliczonego wykazanego na fakturach VAT wystawianych na jego rzecz przez Koncern a dokumentujących nabycie paliw przy użyciu kart flotowych, które następnie będzie przedmiotem odprzedaży na rzecz kontrahentów Spółki?

Zdaniem Wnioskodawcy, będzie mu przysługiwać prawo do odliczenia podatku naliczonego wykazanego na fakturach VAT wystawianych na jego rzecz przez Koncern a dokumentujących nabycie paliw przy użyciu kart flotowych, które następnie będzie przedmiotem odprzedaży na rzecz kontrahentów Spółki.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Zgodnie z brzmieniem art. 7 ust. 8 ustawy o VAT w sytuacji, gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

Z przytoczonego przepisu wynika, że ustawodawca uregulował sposób opodatkowania specyficznych transakcji, w których uczestniczą więcej niż dwa podmioty, przy czym towar jest wydawany przez pierwszego dostawcę bezpośrednio na rzecz ostatniego (finalnego) nabywcy. Są to tzw. transakcje łańcuchowe, w ramach których przyjmuje się, że każdy z podmiotów uczestniczących w łańcuchu dostaw wykonał czynność opodatkowaną VAT (odpłatną dostawę towarów). Nie ma przy tym znaczenia, że podmiot „środkowy” nigdy nie otrzymał fizycznie tego towaru. Ustawodawca przyjął bowiem pewnego rodzaju fikcję prawną skutkującą tym, że każdy z podatników uczestniczących w tego typu transakcji dokonał czynności opodatkowanej VAT, a w rezultacie jest zobowiązany do naliczenia podatku należnego i wystawienia faktury VAT dla dokonanej przez siebie dostawy towarów.

W kontekście powyższego istotne jest uznanie, że na każdy z podmiotów uczestniczących w takiej transakcji następuje przeniesienie prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel, czyli w istocie przeniesienie (uznanie, iż dokonało się takie przeniesienie) praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości korzystania z niej oraz ustalania warunków takiego korzystania.

W przypadku zatem, gdy kolejny w łańcuchu podmiot ma prawo do kształtowania ceny towaru, warunków jego nabycia, terminów płatności, ale także przykładowo obciążony zostaje ponoszeniem obowiązków reklamacyjnych w stosunku do np. wadliwego towaru, to uznać należy, że podmiot taki posiada prawo do faktycznego rozporządzania rzeczą jak właściciel. W tym kontekście duże znaczenie mają postanowienia umowne pomiędzy podmiotami występującymi w łańcuchu dostaw.

Jeżeli zatem z treści umowy wynika, że drugi w łańcuchu podmiot będzie miał wpływ na wspomniane wyżej istotne elementy kształtujące obrót danym towarem, to wówczas należy uznać, iż rozporządza on daną rzeczą jak właściciel, czyli – biorąc pod uwagę analizowaną kwestię – jest czynną stroną transakcji, w ramach której kolejna w szeregu dostawa, tj. dostawa na rzecz nabywcy będzie dokonana (uznana za dokonaną) przez niego.

Podkreślenia w tym aspekcie wymaga również fakt, iż ust. 8 art. 7 ustawy o VAT posługuje się wprost stwierdzeniem, iż „uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach”, czyli uznaje się, że prawo do rozporządzania towarami jak właściciel miał każdy z podmiotów występujących w łańcuchu dostaw, tj. uznaje się że podmiot taki miał możliwość władania rzeczą w sensie ekonomicznym, np. czerpania z niej pożytków.

Dostawa łańcuchowa nie musi zatem oznaczać (i nie oznacza) faktycznego wydania towaru na każdym etapie łańcucha dostaw, ani nie musi oznaczać, iż podmiot uznany za rozporządzający powinien rzeczywiście rozporządzać rzeczą w tym znaczeniu, iż przykładowo winien być świadomy wszystkich czynności związanych z dysponowaniem towarem, tj. np. kiedy i kto faktycznie obraca (obracał) rzeczą. Termin „uznaje się” oznacza bowiem, że bez względu na faktyczne działania, przyznawane jest im – niejako a priori – takie, a nie inne znaczenie.

W ocenie Wnioskodawcy, powyższe przepisy znajdą zastosowanie do umowy zawartej z Koncernem oraz do umów zawieranych z kontrahentami, gdyż Spółka będzie nabywać określone towary (paliwa), które następnie odprzeda swoim kontrahentom, przy czym fizyczne wydanie towarów będzie miało miejsce pomiędzy stacją paliw należącą do Koncernu (podmiot pierwszy w łańcuchu) a kontrahentami (podmiot ostatni). Wnioskodawca będzie występował w tym wypadku zarówno jako nabywca, jak i dostawca, biorący udział w łańcuchu dostaw, co oznacza, że będzie podatnikiem VAT z tytułu opisanych transakcji. Fakt, że Spółka fizycznie nie będzie dysponowała towarami pozostaje w tym wypadku bez znaczenia, gdyż w świetle ustawy o VAT będzie zobowiązana do odpowiedniego udokumentowania transakcji i wykazania ich w swoich rozliczeniach podatkowych, co wynika z fikcji prawnej, stworzonej przez art. 7 ust. 8 ustawy o VAT.

Na udział Wnioskodawcy w łańcuchu dostaw wskazuje również sam charakter realizowanych działań. Będzie on bowiem aktywnym uczestnikiem transakcji, gdyż negocjuje odpowiednie warunki z kontrahentami w zakresie dostawy towarów oraz ustala zasady korzystania z kart paliwowych wykorzystywanych przy nabywaniu paliw. To również Spółka odpowiednio kształtować będzie sposób ustalania cen w transakcjach z kontrahentami. Wnioskodawca dokonując więc dostawy towarów będzie działał jako podatnik, o którym mowa w art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT.

Taka sytuacja ma miejsce w przedstawionym zdarzeniu przyszłym, gdyż Spółka występuje w realizowanych przez nią transakcjach jednocześnie w roli handlowca nabywającego paliwo, jak i odprzedającego nabyte paliwo (dokonuje obrotu). Podkreślenia również wymaga fakt, iż Wnioskodawca będzie posiadał realne władztwo nad dostarczanymi towarami. Należy bowiem zauważyć, iż w uzasadnionych przypadkach Spółka będzie mogła odmówić sprzedaży towarów na rzecz kontrahenta, co w aspekcie technicznym dokonywane będzie poprzez zablokowanie karty paliwowej.

Okoliczność, iż w przedmiotowej sprawie będziemy mieli do czynienia z dostawą towarów w łańcuchu dostaw, potwierdzają również orzeczenia Europejskiego Trybunatu Sprawiedliwości (dalej: „ETS”). Przykładowo, w wyroku z dnia 14 lipca 2011 r. (C-464/10, Belgia przeciwko Pierre Henfling i inni) ETS uznał, że istotną okolicznością dla uznania, iż mamy do czynienia z dostawą towarów jest kwestia realnej możliwości odmowy sprzedaży towarów przez przedsiębiorcę na rzecz klientów. Tymczasem, jak wskazano w opisie zdarzenia przyszłego, Spółka będzie mogła odmówić sprzedaży towarów na rzecz kontrahenta poprzez zablokowanie karty paliwowej.

Powyższe okoliczności jednoznacznie wskazują, iż na gruncie przedstawionego zdarzenia przyszłego, każdorazowo mamy do czynienia z dwiema niezależnymi czynnościami opodatkowanymi VAT, dokonywanymi w ramach transakcji łańcuchowej, w ramach której Wnioskodawca najpierw nabywa towary od Koncernu, a następnie zbywa przedmiotowe towary na rzecz kontrahentów.

Mając powyższe na względzie oraz przepis art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, zgodnie z którym w zakresie, w jakim towary są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, zdaniem Wnioskodawcy, w świetle opisanego zdarzenia przyszłego oraz wyżej przedstawionej argumentacji jednoznacznie wynika, iż Spółka będzie miała pełne prawo do odliczania VAT naliczonego wynikającego z faktur VAT wystawianych przez Koncern, dokumentujących nabywanie paliw przy wykorzystaniu kart paliwowych. Uprawnienie takie wynika zaś z faktu, że realizowane pomiędzy Wnioskodawcą a kontrahentami transakcje dostawy paliw stanowić będą odpłatną dostawę towarów.

Stanowisko to znajduje nadto potwierdzenie w szeregu interpretacji organów podatkowych, w tym m.in. w interpretacji:

• DIS w Poznaniu z dnia 14 maja 2013 r., ILPP4/443-122/13-2/EWW;
• DIS w Katowicach z dnia 3 września 2013 r., IBPP2/443-467/13/AB;
• DIS w Warszawie z dnia 3 lutego 2014 r., IPPP2/443-1272/13-2/KBr;
• DIS w Katowicach z dnia 4 marca 2015 r., IBPP2/443-1248/14/KO.
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Należy zauważyć, że w określeniu „jak właściciel” zawiera się możliwość uznania za dostawę faktycznego przeniesienia władztwa nad rzeczą. Podkreślenia wymaga, że dostawa towarów, w rozumieniu ustawy, nie może być utożsamiana z dostawą w rozumieniu Kodeksu cywilnego. W rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług „dostawa” oznacza wszelkiego rodzaju rozporządzanie towarem. Zauważyć należy również, że dostawa w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług nie wiąże się z przeniesieniem własności towarów.

Na mocy art. 2 pkt 6 ustawy – przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Dostawa towarów mieści się w definicji sprzedaży, określonej w art. 2 pkt 22 ustawy, według której sprzedaż to odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Stosownie do art. 7 ust. 8 ustawy – w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy, zgodnie z którym, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy – kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Należy podkreślić, że ustawodawca przyznał podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Według art. 88 ust. 4 ustawy – obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Zatem prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje zarejestrowany, czynny podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT i zamierza zawrzeć z dostawcą paliw silnikowych (dalej: Koncern) umowę o wydanie i użytkowanie kart flotowych (Umowa). Przedmiotem Umowy będzie określenie zasad i trybu współpracy pomiędzy stronami w zakresie dokonywania transakcji bezgotówkowych przy użyciu kart flotowych oraz określenie zasad wydawania i używania przez Wnioskodawcę tych kart, a także zasad rozliczeń za transakcje bezgotówkowe przy użyciu kart w sieciach stacji paliw należących do Koncernu. Karty paliwowe będą umożliwiały bezgotówkowe rozliczenia z tytułu nabywanych od Koncernu towarów (paliw). Karty te będą uprawniały Wnioskodawcę do dokonywania zakupów na wybranych przez niego stacjach spośród wszystkich stacji stanowiących własność Koncernu. Wnioskodawca zawrze również podobne umowy o wydanie i użytkowanie kart paliwowych ze swoimi kontrahentami. W treści tych umów wskazane zostanie, że karta flotowa jest własnością Koncernu i jest ona wydawana kontrahentowi za pośrednictwem Wnioskodawcy, w celu dokonywania zakupów paliw. Umowy te będą określały warunki finansowe transakcji przewidując, że Wnioskodawca będzie obciążał kontrahentów za dokonane zakupy w cenach uwzględniających rabaty udzielone mu przez Koncern, ale pewna część lub całość rabatu może zostać zatrzymana na poziomie Wnioskodawcy, tj. nie musi zostać przekazana kontrahentowi. Umowy z kontrahentami będą zawierać także inne istotne postanowienia, takie jak terminy płatności, skutki niewykonania lub nienależytego wykonania umowy. Wnioskodawca będzie miał także wpływ na warunki realizacji transakcji z wykorzystaniem kart flotowych. W szczególności, w sytuacji zgubienia, kradzieży lub ich zniszczenia, kontrahent będzie zgłaszał ten fakt Wnioskodawcy, po czym Wnioskodawca dokona blokady karty. Również w przypadku prośby o wydania nowej karty flotowej kontrahent będzie zgłaszał się do Wnioskodawcy. Wnioskodawca będzie miał również możliwość podjęcia decyzji o zablokowaniu karty flotowej z ważnych powodów, jak również będzie mógł wypowiedzieć umowę z kontrahentem, na podstawie której korzysta on z karty flotowej. Transakcje dokonywane przy użyciu kart flotowych oraz opłaty za obsługę transakcji przy użyciu kart będą fakturowane przez Koncern na Wnioskodawcę. Następnie kontrahent Wnioskodawcy będzie przez niego obciążany kwotami odpowiadającymi kwocie sprzedanych na jego rzecz paliw z uwzględnieniem rabatu, części rabatu lub bez uwzględnienia rabatu.

Zaznaczyć należy, że kwalifikacja określonych transakcji jako czynności dostawy uzależniona jest od konkretnej sprawy. Zasada ta dotyczy również transakcji z udziałem kart flotowych (kart paliwowych). Nie można w taki sam sposób traktować, dla potrzeb podatku od towarów i usług, transakcji, których niejednokrotnie jedynym elementem wspólnym jest to, że podmioty biorące udział w czynnościach zakupu korzystają z rozliczeń w formie kart flotowych. Dlatego też w celu określenia statusu podatkowego danej czynności, każdorazowo należy dokonać analizy istotnych postanowień umowy zawartej pomiędzy stronami.

Odnosząc się do możliwości zakwalifikowania transakcji z udziałem kart flotowych jako transakcji (dostaw) łańcuchowych, o których mowa w art. 7 ust. 8 ustawy należy podkreślić, że warunkiem niezbędnym do zaistnienia omawianego unormowania jest to, że towar zostaje wydany przez pierwszy podmiot ostatniemu w kolejności podmiotowi, przy czym podmioty pośredniczące w ogóle nie wchodzą w fizyczne posiadanie przedmiotu dostawy. Wskazany artykuł bazuje zatem na konstrukcji opartej na fikcji prawnej, zgodnie z którą – dla potrzeb podatku VAT – przyjmuje się, że dostawy towarów dokonuje każdy podmiot uczestniczący w transakcji łańcuchowej, mimo że wydanie towaru ma miejsce tylko raz. W kontekście powyższego istotne jest uznanie, że na każdy z podmiotów uczestniczących w takiej transakcji następuje przeniesienie prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel, czyli – w istocie – przeniesienie (uznanie, że takie przeniesienie miało miejsce) praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości korzystania z niej oraz ustalania warunków takiego korzystania.

W przypadku zatem, gdy kolejny w łańcuchu podmiot ma prawo do kształtowania ceny towaru, warunków jego nabycia, ale także przykładowo obciążony zostaje ponoszeniem obowiązków reklamacyjnych w stosunku do np. wadliwego towaru, to uznać należy, że podmiot ten posiada prawo do faktycznego rozporządzania rzeczą jak właściciel. W tym kontekście duże znaczenie mają postanowienia umowne pomiędzy dostawcą towaru, emitentem karty flotowej i kolejnymi w łańcuchu podmiotami. Jeżeli zatem z treści umowy wynika, że kolejny w łańcuchu podmiot będzie miał wpływ na wspomniane wyżej istotne elementy kształtujące obrót danym towarem, to wówczas należy uznać, że rozporządza on daną rzeczą jak właściciel, czyli jest czynną stroną transakcji, w ramach której kolejna w szeregu dostawa będzie dokonana (uznana za dokonaną) przez ten podmiot. Podkreślenia w tym aspekcie wymaga również to, że art. 7 ust. 8 ustawy posługuje się wprost stwierdzeniem, że „uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach”, czyli uznaje się, że prawo do rozporządzania towarami jak właściciel miał każdy z podmiotów występujących w ww. łańcuchu, tj. uznaje się, że podmiot taki miał możliwość władania rzeczą w sensie ekonomicznym, np. czerpania z niej pożytków. Dostawa łańcuchowa nie musi zatem oznaczać (i nie oznacza) faktycznego wydania towaru na każdym etapie łańcucha, ani nie musi oznaczać, że podmiot uznany za rozporządzający powinien rzeczywiście rozporządzać rzeczą w tym znaczeniu, że przykładowo winien być świadomy wszystkich czynności związanych z dysponowaniem towarem, tj. np. kiedy i kto faktycznie obraca (obracał) rzeczą. Termin „uznaje się” oznacza bowiem, że bez względu na faktyczne działania, przyznawane jest im – niejako a priori – takie, a nie inne znaczenie.

Natomiast jeżeli w ramach umowy zawarta byłaby klauzula, że ww. podmiot, przykładowo, nie posiada żadnych uprawnień decyzyjnych co do istotnych elementów związanych z dostawą towarów, np. nie kształtuje ceny towarów oraz nie ponosi odpowiedzialności za wady produktu, należałoby w takim przypadku przyjąć, że nie jest on podmiotem, który można by określić jako dostawcę (towary przekazywane byłyby bezpośrednio pomiędzy dostawcą towarów i ich nabywcą), zaś transakcja pomiędzy tym podmiotem i nabywcą nie nosiłaby znamion dostawy towarów (podmiot, z przyczyn, o których mowa wyżej, nie dysponowałby towarem jak właściciel, zatem nie mógłby przekazać tego prawa, tj. odsprzedać towaru, na rzecz nabywców).

Jak wynika z opisu sprawy, Wnioskodawca ustala z kontrahentami zasady korzystania z kart flotowych jak i sposób ustalania cen paliw nabywanych przez kontrahentów przy pomocy tych kart. Umowy zawierane przez Wnioskodawcę z kontrahentami będą określały warunki finansowe transakcji przewidując wysokość rabatu udzielanego kontrahentowi, terminy płatności ale także skutki niewykonania lub nienależytego wykonania umowy. Ponadto w sytuacji zgubienia, kradzieży lub ich zniszczenia, kontrahent będzie zgłaszał ten fakt Wnioskodawcy, który dokona blokady karty. Podobnie prośby o wydania nowej karty flotowej kontrahent będzie zgłaszał do Wnioskodawcy. Wnioskodawca będzie miał również możliwość podjęcia decyzji o zablokowaniu karty flotowej z ważnych powodów oraz będzie mógł wypowiedzieć umowę z kontrahentem, na podstawie której korzysta on z karty flotowej.

Zatem charakter wykonywanych przez Wnioskodawcę czynności jednoznacznie wskazuje, że będzie on aktywnym uczestnikiem w łańcuchu dostaw, a transakcje dokonywane pomiędzy Wnioskodawcą a jego kontrahentami stanowić będą odpłatne dostawy towarów w myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 7 ust. 8 ustawy, opodatkowane podatkiem od towarów i usług.

Analizując okoliczności przedstawione we wniosku, w kontekście obowiązujących w tym zakresie przepisów prawa, należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie będą spełnione przesłanki warunkujące prawo do odliczenia podatku naliczonego wykazanego na fakturach VAT wystawianych na rzecz Wnioskodawcy przez Koncern i dokumentujących nabycie paliw przy użyciu kart flotowych, które następnie będą przedmiotem odprzedaży na rzecz kontrahentów Wnioskodawcy. Wnioskodawca jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT. Towary (paliwa) będące przedmiotem transakcji dokonywanych pomiędzy Wnioskodawcą a jego kontrahentami w związku z udostępnianiem im kart flotowych, będą związane z czynnościami opodatkowanymi podatkiem od towarów i usług, ponieważ Wnioskodawca w ramach łańcucha dostaw będzie nabywać towary (paliwa) od Koncernu, który będzie dokumentować sprzedaż na rzecz Wnioskodawcy fakturami VAT. Towary będą następnie odsprzedawane kontrahentom, a tym samym faktycznie wykorzystywane w działalności opodatkowanej Wnioskodawcy.

Podsumowując, Wnioskodawcy będzie przysługiwać prawo do odliczenia podatku naliczonego wykazanego na fakturach VAT wystawianych na jego rzecz przez Koncern a dokumentujących nabycie paliw przy użyciu kart flotowych, które następnie będą przedmiotem odprzedaży na rzecz kontrahentów Wnioskodawcy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, tutejszy organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego, czy też zdarzenia przyszłego.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.