Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-2.4011.408.2017.2.KK
z 28 lutego 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 7 grudnia 2017 r. (data wpływu 13 grudnia 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 12 lutego 2018 r. (data wpływu 21 lutego 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zbycia prawa użytkowania wieczystego (pytanie Nr 1) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 grudnia 2018 r. wpłynął do Organu podatkowego ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych oraz podatku od towarów i usług.

Wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), w związku z powyższym pismem z dnia 1 lutego 2018 r., Nr 0113-KDIPT2-2.4011.408.2017.1.KK, 0113-KDIPT1-3.4012.886.2017.1.ALN, wezwano Wnioskodawczynię, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłane zostało w dniu 1 lutego 2018 r. (skutecznie doręczone w dniu 7 lutego 2018 r.). W dniu 21 lutego 2018 r. (nadano w dniu 14 lutego 2018 r.) wpłynęło uzupełnienie wniosku.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni jest polskim rezydentem podatkowym, nie prowadzi działalności gospodarczej i nie jest zarejestrowana jako czynny podatnik VAT. Wnioskodawczyni, na podstawie postanowienia wydanego przez Sąd Rejonowy z dnia 4 marca 1992 r., nabyła prawa do spadku po zmarłym. Wnioskodawczyni w ramach spadku nabyła m.in. roszczenia do nieruchomości, która znajdowała się na terenie objętym działaniem dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze miasta (Dz. U. Nr 50, poz. 279) (dalej: „Dekret”). Na podstawie art. 1 Dekretu, wszystkie grunty leżące w granicach miasta przeszły na własność Gminy miasta, a po likwidacji gmin w 1950 r., na własność Skarbu Państwa. Nieruchomość stanowi działkę o powierzchni 1372 m². Nieruchomość jest niezabudowana. Zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, przedmiotowa nieruchomość ma charakter budowlany o przeznaczeniu mieszkaniowo-usługowym. Wnioskodawczyni nabyła przedmiotowe roszczenie jako spadek po dziadku, zmarłym w dniu 2 lipca 1992 r., który był wnukiem zmarłego w dniu 7 czerwca 1939 r., przedwojennego właściciela nieruchomości.

Efektem roszczeń nabytych w drodze dziedziczenia przez Wnioskodawczynię, było ustanowienie wobec Niej i innych osób uprawnionych (Wnioskodawczyni przysługiwało roszczenie do udziału 6/18 części nieruchomości), prawa użytkowania wieczystego tej nieruchomości.

Nastąpiło to w drodze:

• decyzji administracyjnej wydanej przez Prezydenta Miasta z dnia 27 czerwca 2013 r.,
  

• ustanowienia prawa użytkowania wieczystego nieruchomości na rzecz Wnioskodawczyni (oraz na rzecz pozostałych współużytkowników), na podstawie aktu notarialnego z dnia 30 stycznia 2014 r. o oddaniu gruntu w użytkowanie wieczyste, sporządzonego przez notariusza.
  
  
  

Wnioskodawczyni została jednym z dwóch współużytkowników przedmiotowej nieruchomości. Drugi ze współużytkowników nieruchomości złożył w Sądzie Rejonowym wniosek o zniesienie współwłasności przedmiotowej nieruchomości poprzez przysądzenie jej Wnioskodawczyni. W związku z tym, że zgodnie z wymogami miejscowego planu zagospodarowania, nieruchomość nie mogła być podzielona pomiędzy współużytkowników, Sąd Rejonowy wydał w dniu 31 sierpnia 2017 r. postanowienie, na zgodny wniosek, na podstawie którego przysądził przedmiotową nieruchomość Wnioskodawczyni, z obowiązkiem spłaty udziału drugiego współużytkownika. Wartość spłaty drugiego współużytkownika została ustalona przez Sąd w oparciu o wycenę sporządzoną przez biegłego. Spłata na rzecz drugiego współużytkownika będzie rozłożona w czasie. Wnioskodawczyni zarówno w powyższych postępowaniach administracyjnych, jak i w powyższym postępowaniu sądowym, zaangażowała kancelarię.

Wnioskodawczyni w związku z powyższym poniosła koszty:

• obsługi prawnej postępowania sądowego związanego ze zniesieniem współwłasności nieruchomości,
  

• koszty sądowe postępowania sądowego związanego ze zniesieniem współwłasności nieruchomości,
  

• koszty biegłego sądowego wyceniającego nieruchomość.
  
  

W wyniku powyższego, Wnioskodawczyni zostanie jedynym użytkownikiem wieczystym nieruchomości. W celu zadośćuczynienia obowiązkowi spłaty na rzecz drugiego współużytkownika, Wnioskodawczyni rozważa zbycie przedmiotowej nieruchomości. W związku z tym, że nieruchomość, zgodnie z zapisem w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, ma przeznaczenie budowlane (mieszkaniowo-usługowe), Wnioskodawczyni planuje w celu pozyskania nabywcy, zaangażować profesjonalnych pośredników nieruchomości. Wnioskodawczyni planuje zlecić powyższe czynności zarówno profesjonalnym pośrednikom mającym siedzibę w Polsce, jak i w innych krajach Unii Europejskiej, jak i w krajach niebędących członkiem Unii Europejskiej. Jest to związane z tym, że nieruchomość ma określony potencjał budowlany, który może zainteresować deweloperów (inwestorów), zarówno mających siedzibę w kraju, jak i poza jego granicami. Wnioskodawczyni planuje równoległe zaangażowanie kilku pośredników (którzy nie będą posiadać prawa do wyłączności na pozyskanie nabywcy dla nieruchomości). Nabywca zostanie wybrany przez Wnioskodawczynię spośród przedstawionych kandydatów oferujących najkorzystniejsze dla Niej warunki. Wynagrodzenie na rzecz pośrednika będzie wymagalne w chwili doprowadzenia do zawarcia umowy sprzedaży nieruchomości przez Wnioskodawczynię. Biorąc pod uwagę, że jednym z pośredników może być podmiot mający siedzibę w Emiratach Arabskich (….), nie jest wykluczone, że Wnioskodawczyni wybierze nabywcę wskazanego przez takiego pośrednika. W takim przypadku, Wnioskodawczyni będzie zobowiązana do uregulowania wynagrodzenia na rzecz takiego pośrednika. Wysokość wynagrodzenia pośrednika będzie uzależniona procentowo od wysokości ceny sprzedaży nieruchomości. Nie jest wykluczone, że wartość wynagrodzenia pośrednika przekroczy kwotę 200 000 zł. Pośrednik, mający siedzibę w …, nie posiada w Polsce stałej placówki i nie jest zarejestrowany dla potrzeb podatku VAT (nie jest zarejestrowany również dla celów podatku VAT w innym kraju UE). W związku z powyższym, nie jest wykluczone, że ten pośrednik mający siedzibę w …, nie dostarczy Wnioskodawczyni faktury VAT, wystawionej zgodnie z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni wskazała, że podstawą wydania decyzji Prezydenta Miasta z dnia 27 czerwca 2013 r. był art. 7 ust. 1, 2, 3 dekretu z dni 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze Miasta (Dz. U. Nr 50, poz. 279). W związku z brakiem zastosowania środka odwoławczego do wyżej wymienionej decyzji, decyzja stała się prawomocna w terminie 14 dniu od jej otrzymania.

Postępowanie związane ze zniesieniem współwłasności nieruchomości zostało rozpoczęte na wniosek drugiego ze współużytkowników nieruchomości. Wnioskodawczyni jest reprezentowana w tym postępowaniu przez kancelarię prawną. W chwili złożenia wniosku, został wydany wyrok w pierwszej instancji, ale została wniesiona apelacja od tego wyroku. Kancelaria prawna reprezentuje Wnioskodawczynię w tym postępowaniu zarówno w pierwszej instancji, jak i drugiej instancji. Kancelaria prawna obciąży Wnioskodawczynię kosztami obsługi prawnej, zgodnie z umową po zakończeniu postępowania w drugiej instancji i uprawomocnieniu wyroku. Wnioskodawczyni została również obciążona do tej pory nieprawomocnym postanowieniem Sądu I instancji, kwotą 1 750 zł kosztów operatu szacunkowego sporządzonego przez biegłą sądową. Nie są znane jej jeszcze inne koszty jakie mogą wystąpić w II instancji.

Koszty kancelarii prawnej, związane z obsługą prawną postępowania Wnioskodawczyni związanego ze zniesieniem współwłasności nieruchomości (zarówno w pierwszej jak i drugiej instancji), będą udokumentowane fakturą oraz będą poniesione po zakończeniu postępowania w drugiej instancji.

Rzeczoznawca został powołany w celu ustalenia wartości nieruchomości przez Sąd w trakcie postępowania sądowego. Na podstawie wyroku I instancji, kosztami rzeczoznawcy, po połowie obciążono obie strony (w tym Wnioskodawczynię).

Nabywca nieruchomości zostanie wybrany przez Wnioskodawczynię spośród przedstawionych kandydatów oferujących najkorzystniejsze warunki dla Wnioskodawczyni. Wynagrodzenie na rzecz pośrednika będzie wymagalne w chwili doprowadzenia do zawarcia umowy sprzedaży nieruchomości przez Wnioskodawczynię. Jeśli nabywca zostanie wskazany przez pośrednika mającego siedzibę w Polsce lub kraju będącym członkiem UE, wynagrodzenie będzie udokumentowane na podstawie faktury. W przypadku, gdy nabywca zostanie wskazany przez pośrednika mającego siedzibę w … lub innym kraju spoza EU, wówczas najprawdopodobniej wynagrodzenie zostanie udokumentowane na podstawie rachunku wystawionego przez pośrednika.

Przedmiotem sprzedaży będzie użytkowanie wieczyste gruntu, gdyż Wnioskodawczyni nie będzie dokonywać przekształcenia użytkowania wieczystego gruntu w prawo własności. Zbycie nieruchomości nastąpi po zakończeniu postępowania związanego ze zniesieniem współwłasności i uprawomocnieniem wyroku. Wnioskodawczyni będzie musiała w nieprzekraczalnym termie dokonać spłaty drugiego współużytkownika. Obowiązek spłaty w określonym terminie będzie wynikać z wyroku związanego ze zniesieniem współwłasności. Środki niezbędne do dokonania spłaty będą pochodzić z uzyskanej ceny z tytułu sprzedaży nieruchomości.

Wnioskodawczyni nie prowadzi działalności gospodarczej i nie uzyskuje przychodów z takiego źródła. Nieruchomość nie będzie zbywana przez Wnioskodawczynię w ramach działalności gospodarczej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawczyni, że przychód uzyskany ze sprzedaży nieruchomości, w części nieruchomości odpowiadającej nabytej przez Wnioskodawczynię (6/18) w wyniku postępowania reprywatyzacyjnego opisanego w stanie faktycznym powyżej, nie będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych (dalej: „PIT”), z uwagi na fakt, że nie stanowi on źródła przychodów dla celów PIT?
2. Czy wydatki poniesione przez Wnioskodawczynię, związane z: wydatkami na rzecz kancelarii prawnej, kosztami sądowymi, wydatkami na rzecz rzeczoznawcy, wydatkami na rzecz pośrednika oraz ze spłatą drugiego współużytkownika, będą mogły być zaliczone przez Nią do kosztów uzyskania przychodów ze zbycia nieruchomości, w części odpowiadającej nabytej nieruchomości od drugiego współużytkownika (12/18)?
3. Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawczyni, że będzie miała prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów zbycia nieruchomości, w części odpowiadającej nabytej nieruchomości od drugiego współużytkownika, wydatki z tytułu wynagrodzenia pośrednika (mającego siedzibę w ….), które nie będą potwierdzone fakturą VAT?
4. Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawczyni, że transakcja zbycia nieruchomości nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (dalej: „VAT”)?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest odpowiedź na pytanie Nr 1, dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych. W zakresie odpowiedzi na pytania Nr 2 i Nr 3, dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych oraz pytanie Nr 4, dotyczące podatku od towarów i usług, zostaną wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Zdaniem Wnioskodawczyni, zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm., dalej: „ustawa o PIT”), źródłem przychodu jest, z zastrzeżeniem ust. 2, odpłatne zbycie m.in.:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy PIT zawiera generalną zasadę, zgodnie z którą odpłatne zbycie nieruchomości lub praw przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego. Tym samym, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości lub praw nastąpiło po upływie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym miało miejsce nabycie lub wybudowanie, nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy PIT, a tym samym przychód uzyskany ze sprzedaży w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

Zdaniem Wnioskodawczyni, w świetle powołanego przepisu, istotna jest kwestia ustalenia daty nabycia nieruchomości (w części dotyczącej nabycia w wyniku postępowania reprywatyzacyjnego), a w szczególności daty nabycia przez Wnioskodawczynię udziału w prawie wieczystego użytkowania nieruchomości. Jednocześnie, rozstrzygnięcie tej kwestii wymaga uwzględnienia nie tylko przepisów prawa podatkowego, ale przede wszystkim przepisów prawa cywilnego – w zakresie, w jakim dotyczą one nabycia, czy też utraty prawa. W polskim systemie prawnym prawo własności jest traktowane jako prawo o najszerszej treści i w porównaniu z innymi prawami, jako prawo najsilniejsze w stosunku do rzeczy. Ponadto, własność jest bezterminowym prawem – trwa tak długo, jak długo istnieje rzecz, która jest przedmiotem własności. Natomiast prawo użytkowania wieczystego jest silnym prawem rzeczowym, lokującym się w hierarchii tych praw bezpośrednio po prawie własności, a przed ograniczonymi prawami rzeczowymi, co pozwala na potraktowanie ustanowienia prawa wieczystego użytkowania jako swoistej restytucji stosunków własnościowych.

Nabycie i utrata własności (w tym także własności nieruchomości) uregulowane zostało w art. 155-231 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121; dalej: „Kodeks cywilny”). Zgodnie z kodeksowym rozumieniem, Wnioskodawczyni zauważa, że u podstaw zarówno nabycia, jak i zbycia nieruchomości leży wola nabywcy. Przy czym, swoboda zawierania umów jest naczelną zasadą Kodeksu cywilnego. Jednocześnie, w dopuszczonych prawem sytuacjach, u podstaw zwrotu wywłaszczonej nieruchomości leży wola prawowitego właściciela, a w przypadku jego śmierci, wola jego spadkobierców. Jeśli przejęta w drodze przymusu nieruchomość jest zwracana spadkobiercy osoby, którą pozbawiono tej nieruchomości, to prawo do zwrotu ma swe źródło w nabyciu spadku.

Zgodnie z art. 922 Kodeksu cywilnego, spadek to prawa i obowiązki zmarłego wynikające ze stosunków cywilnoprawnych, które z chwilą jego śmierci przechodzą na następców prawnych. Jak stanowi art. 924 Kodeksu cywilnego, spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, natomiast spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku (art. 925 Kodeksu cywilnego). Oznacza to, że z chwilą śmierci należące do spadkodawcy prawa i obowiązki stają się spadkiem, który podlega przepisom prawa spadkowego, a data śmierci (chwila śmierci) spadkodawcy (spadkodawców) determinuje, kto staje się spadkobiercą oraz co wchodzi w skład masy spadkowej.

Wnioskodawczyni zauważa, że jest jednym ze spadkobierców przedwojennych właścicieli, którzy mieli przed wojną prawo własności przedmiotowej nieruchomości na podstawie Dekretu. Nieruchomość ta przeszła na własność Gminy, a następnie na mocy art. 32 ust. 2 ustawy z dnia 20 marca 1950 r. o terenowych organach jednolitej władzy państwowej (Dz. U z 1950 r., Nr 14, poz. 130), stała się własnością Skarbu Państwa. Wnioskodawczyni nabyła prawa do spadku w 1992 r., w drodze dziedziczenia po dziadku. Momentu nabycia prawa do spadku nie można jednakże utożsamiać z nabyciem tej nieruchomości, bowiem w skład spadku wchodziły m.in. roszczenia do nieruchomości. W decyzji z dnia 27 czerwca 2013 r. Prezydent Miasta przyznał Wnioskodawczyni jako spadkobierczyni przedwojennych właścicieli nieruchomości, udział w prawie wieczystego użytkowania nieruchomości. Jednakże, jak zostało wykazane przez Wnioskodawczynię poniżej, również tej czynności nie można utożsamiać z nabyciem nieruchomości w rozumieniu przepisów ustawy PIT.

Zgodnie z utrwalonym już podejściem prezentowanym powszechnie przez organy podatkowe, jak i sądy administracyjne należy uznać, że oddanie w użytkowanie wieczyste nieruchomości, utraconej przez przedwojennych właścicieli na mocy Dekretu, w wypadku spełnienia przesłanek przewidzianych w tym akcie prawnym przez ubiegającego się o to dotychczasowego właściciela tego gruntu lub jego następców prawnych, ma niewątpliwie charakter rekompensacyjny.

W szczególności, art. 7 ust. 1 Dekretu przewidywał, że:

1. dotychczasowy właściciel gruntu, prawni następcy właściciela, będący w posiadaniu gruntu, lub osoby prawa jego reprezentujące, mogą w ciągu 6 miesięcy od dnia objęcia w posiadanie gruntu przez gminę, zgłosić wniosek o przyznanie na tym gruncie jego dotychczasowemu właścicielowi prawa wieczystej dzierżawy z czynszem symbolicznym lub prawa zabudowy za opłatą symboliczną – gmina uwzględni wniosek, jeżeli korzystanie z gruntu przez dotychczasowego właściciela da się pogodzić z przeznaczeniem gruntu według planu zabudowania,
2. w razie uwzględnienia wniosku gmina ustali, czy przekazanie gruntu nastąpi tytułem wieczystej dzierżawy czy na prawie zabudowy, oraz określi warunki, pod którymi umowa może być zawarta,
3. w przypadku nieuwzględnienia wniosku, gmina zaofiaruje uprawnionemu, w miarę posiadania zapasu gruntów, na tych samych warunkach, dzierżawę wieczystą gruntu równej wartości użytkowej, bądź prawo zabudowy na takim gruncie,
4. w razie niezgłoszenia wniosku, przewidzianego w ust. 1 lub nieprzyznania z jakichkolwiek innych przyczyn dotychczasowemu właścicielowi wieczystej dzierżawy albo prawa zabudowy, gmina obowiązana jest uiścić odszkodowanie w myśl art. 9.
   
   

Jak wynika z powołanej regulacji, prawodawcy niewątpliwie chodziło o zrekompensowanie dotychczasowym właścicielom (lub ich następcom prawnym) przejścia na własność miasta Warszawy gruntów stanowiących dotąd ich własność. W treści Dekretu od razu uregulowano kwestię stosownych rekompensat. Dlatego też zasadne jest uznanie, że odzyskanie prawa wieczystej dzierżawy (obecnie prawa wieczystego użytkowania) z czynszem symbolicznym (art. 7 ust. 1 Dekretu), było ustawowo zagwarantowaną formą rekompensaty.

Mając na uwadze przywołane wyżej przepisy oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny, zdaniem Wnioskodawczyni, brak jest podstaw aby uznać, że ustanowienie na Jej rzecz prawa użytkowania wieczystego stanowi nabycie, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy PIT. W opisywanej sytuacji, jakkolwiek oddanie przez Skarb Państwa gruntu w użytkowanie wieczyste nie może być utożsamione ze zwrotem własności, to stanowi swoisty substytut zwrotu własności, w sytuacji, w której ubieganie się o zwrot własności jest niemożliwe ze względu na brak do tego podstaw prawnych w Dekrecie. Ustanowienie w tej sytuacji użytkowania wieczystego, należy traktować jako swoistą restytucję stosunków własnościowych sprzed komunalizacji, bo na taki jedynie zakres przywrócenia uprawnień dotychczasowym właścicielom zezwalały przepisy Dekretu.

Wnioskodawczyni podnosi, że powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie zarówno w orzecznictwie sądów administracyjnych (np. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 7 maja 2013 r., sygn. akt III SA/Wa 3072/12, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 marca 2013 r., sygn. akt III SA/Wa 2498/12, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 5 marca 2013 r., sygn. akt III SA/Wa 2606/12, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 14 listopada 2012 r., sygn. akt I SA/Op 304/12, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 września 2006 r., sygn. akt III SA/Wa 1541/06).

Sądy administracyjne, w powołanych powyżej wyrokach, podzieliły pogląd zawarty w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 2002 r., sygn. akt III RN 18/02, tj. „(...) celem ustawodawcy nie było objęcie opodatkowaniem sprzedaży użytkowania wieczystego nieruchomości, jeżeli sprzedaż ta została dokonana przez byłego właściciela tej nieruchomości lub jego następców prawnych, którzy użytkowanie wieczyste uzyskali w wyniku realizacji uprawnień wynikających z art. 7 ust. 1-4 dekretu. Sąd uznał, że w przypadku tych osób nie doszło do nabycia użytkowania wieczystego, gdyż osoby te były właścicielami, którym państwo, mocą dekretu, odebrało własność nieruchomości i nigdy nie wywiązało się z określonych w dekrecie obowiązków w zakresie zrekompensowania właścicielom wywłaszczonych nieruchomości poniesionego przez nich uszczerbku majątkowego W ocenie sądu, tak należało potraktować spadkobierców byłych właścicieli nieruchomości, jeżeli to oni uzyskali użytkowanie wieczyste w wyniku realizacji uprawnień wynikających z art. 7 ust. 1-4 dekretu, które przeszły na nich ze spadkodawców”.

Podsumowując powołane powyżej poglądy sądów administracyjnych, Wnioskodawczyni zauważa, że zasadne jest uznanie, że w analizowanym stanie faktycznym, nie doszło do nabycia nieruchomości przez Wnioskodawczynię w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy PIT. W szczególności, nie można mówić o nabyciu nieruchomości przez Wnioskodawczynię w momencie nabycia prawa do spadku po dziadku, bowiem w skład spadku wchodziły wyłącznie roszczenia o ustanowienie udziału w prawie użytkowania wieczystego.

Stanowisko prezentowane przez sądy administracyjne znajduje również odzwierciedlenie w licznych interpretacjach organów podatkowych, w tym w interpretacjach indywidualnych wydawanych w analogicznych okolicznościach przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie (np. interpretacja z dnia 27 czerwca 2014 r., Nr IPPB1/415-476/14-4/JB, interpretacja z dnia 25 kwietnia 2014 r., Nr IPPB4/415-81/14-2/JK, interpretacja z dnia 13 maja 2010 r., Nr IPPB2/415-137/10-2/AK).

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Wnioskodawczyni, należy uznać, że dokonane przez Nią odpłatne zbycie udziału 6/18 nieruchomości (w części odpowiadającej nabytej przez Wnioskodawczynię w wyniku postępowania reprywatyzacyjnego) nie stanowi źródła przychodu w rozumieniu ustawy o PIT i nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawczyni.

Tutejszy Organ podkreśla, że jednym z celów interpretacji indywidualnych jest zinterpretowanie przepisów budzących wątpliwość wśród podatników w określonych stanach faktycznych czy zdarzeniach przyszłych. Przepis art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa nakłada na Organ podatkowy obowiązek udzielania interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego.

Procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ww. ustawy jest sam przepis prawa. Wnioskodawczyni ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. Jeżeli zatem, przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie różniło się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.