Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-1.4012.7.2018.1.WN
z 27 lutego 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 28 grudnia 2017 r. (data wpływu 3 stycznia 2018 r.), uzupełnionym pismem z 31 stycznia 2018 r. (data wpływu 8 lutego 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości zastosowania mechanizmu odwrotnego obciążenia dla realizowanych remontów na rzecz Miasta - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 stycznia 2018 r. wpłynął ww. wniosek, uzupełniony pismem z 31 stycznia 2018 r. (data wpływu 8 lutego 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości zastosowania mechanizmu odwrotnego obciążenia dla realizowanych remontów na rzecz Miasta.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest jednoosobową Spółką z o.o., w której 100% udziałów posiada Miasto. Od 1998r. działa jako towarzystwo budownictwa społecznego. Posiada własne nieruchomości budynkowe i lokalowe, stanowiące środki trwałe Spółki, które wynajmuje i jednocześnie zarządza nimi. Wnioskodawca zarządza również wspólnotami mieszkaniowymi na podstawie umów cywilnoprawnych z nimi zawartymi. Spółka ponadto posiada zawartą umowę cywilnoprawną z Gminą Miasto, na podstawie której zarządza nieruchomościami budynkowymi i lokalowymi gminy wymienionymi w załączniku do tej umowy. W umowie, która będzie obowiązywać od 1 stycznia 2018r. & 5 tejże umowy brzmi „Koszty remontów, wynikające z planu remontów, stanowić będą koszt Zarządcy, a Miasto sfinansuje je na podstawie faktury wystawionej przez Zarządcę, po protokolarnym odbiorze robót.” Spółka nie posiada własnych ekip remontowych, w związku z tym będzie zlecać wykonanie tych remontów innym, wyspecjalizowanym podmiotom (firmom budowlanym). Będzie zatem refakturować koszty remontów na Miasto, które w tej sytuacji jest inwestorem.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Jeśli realizowane remonty na rzecz Miasta przez Spółkę, a następnie refakturowane na Miasto, będą należały do wykazu usług, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 8 ustawy tj. wymienione w załączniku nr 14 do ustawy, to czy Spółka jako usługodawca, który jest podatnikiem, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, zleci wykonanie tych remontów podmiotowi, który jako usługobiorca jest podatnikiem, o którym mowa w art. 15 zarejestrowanym jako podatnik czynny, powinna otrzymać faktury za wykonane usługi w kwotach netto tj. winno zostać zastosowane odwrotne obciążenie?

Zdaniem Wnioskodawcy, skoro przepisy dotyczące odwrotnego obciążenia dotyczą usług budowlanych i budowlano-montażowych z załącznika nr 14 realizowanych przez podwykonawcę (rozumianego jako podmiot wykonujący usługi na zlecenie głównego wykonawcy), to należy przyjąć, że powinny mieć one zastosowanie także w przypadku odsprzedaży wyżej wymienionych usług. Podmiot, który nabywa usługę we własnym imieniu, ale na rzecz innego podmiotu, w tym wypadku Wnioskodawca na rzecz Miasta, świadczy tę usługę jako bezpośredni wykonawca zgodnie z art. 8 ust. 2a ustawy z 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług. Natomiast podmiot, od którego Wnioskodawca zakupi tę usługę, staje się w tym schemacie podwykonawcą usług budowlanych. Wnioskodawca jest podatnikiem, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, więc jeśli zleci wykonanie usług budowlanych lub budowlano-montażowych z załącznika nr 14, podmiotowi który jest podatnikiem, o którym jest mowa w art. 15 zarejestrowanym jako podatnik VAT czynny, a następnie obciąży za wykonanie tej usługi fakturą Miasto, to w relacji Spółka i podmiot bezpośrednio wykonujący usługi należy zastosować odwrotne obciążenie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawa o VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Towarami, stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Zgodnie z art. 5a ww. ustawy towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów i usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…). Stosownie do art. 8 ust. 2a ustawy, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy. Zauważyć również należy, iż usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym.

W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Z powyższego wynika, iż opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez „podatników” w rozumieniu ustawy i wykonywane w ramach działalności gospodarczej.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Jednocześnie zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 8 ustawy, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi wymienione w załączniku nr 14 do ustawy, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. usługodawcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9,
2. usługobiorcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, zarejestrowany jako podatnik VAT czynny.
   
   

Przy tym, w myśl art. 17 ust. 1h ustawy - w przypadku usług wymienionych w poz. 2-48 załącznika nr 14 do ustawy przepis ust. 1 pkt 8 stosuje się, jeżeli usługodawca świadczy te usługi jako podwykonawca.

Załącznik nr 14 do ustawy zawiera (w poz. 2-48) zamkniętą listę usług budowlanych identyfikowanych przy pomocy Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) podlegających mechanizmowi odwrotnego obciążenia w przypadku świadczenia tych usług przez podwykonawców.

W myśl art. 17 ust. 2 ustawy, w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8 usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy prawa, należy wskazać, że art. 17 ust. 1 pkt 8 ustawy wprowadza mechanizm polegający na przesunięciu obowiązku rozliczenia podatku VAT na podatnika, na rzecz którego świadczona jest usługa budowlana wymieniona w załączniku nr 14 do ustawy, jeżeli usługodawcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, natomiast usługobiorcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, zarejestrowany jako podatnik VAT czynny. Przy czym, w przypadku usług wymienionych w poz. 2-48 załącznika nr 14 do ustawy mechanizm odwrotnego obciążenia ma zastosowanie, jeżeli usługodawca świadczy te usługi jako podwykonawca.

Natomiast, transakcje, których przedmiotem jest świadczenie wymienionych w załączniku nr 14 do ustawy usług budowlanych, realizowane przez wykonawcę (generalnego wykonawcę) na rzecz inwestora (np. dewelopera budowlanego), podlegają opodatkowaniu według zasad ogólnych, tj. podatek VAT rozliczany jest przez wykonawcę (generalnego wykonawcę), natomiast inwestor otrzymuje fakturę na kwotę należności za wykonane usługi zawierającą podatek VAT.

W przypadku, wystąpienia dalszych „podzleceń” podwykonawca zlecający staje się głównym wykonawcą swojego zakresu prac w stosunku do swojego podwykonawcy i jest on wówczas zobowiązany do rozliczenia „podzleconych” usług budowlanych na zasadzie odwróconego obciążenia.

Należy wskazać, że ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia podwykonawcy, zatem dla prawidłowego rozumienia terminu „podwykonawca” wystarczające będzie posłużenie się powszechnym jego znaczeniem wynikającym z wykładni językowej. Zgodnie z definicją zawartą w internetowym wydaniu Słownika Języka Polskiego podwykonawca to „firma lub osoba wykonująca pracę na zlecenie głównego wykonawcy”.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca ponadto posiada zawartą umowę cywilnoprawną z Gminą Miasto, na podstawie której zarządza nieruchomościami budynkowymi i lokalowymi gminy wymienionymi w załączniku do tej umowy. Spółka nie posiada własnych ekip remontowych, w związku z tym będzie zlecać wykonanie tych remontów innym, wyspecjalizowanym podmiotom (firmom budowlanym). Będzie zatem refakturować koszty remontów na Miasto, które w tej sytuacji jest inwestorem.

Wątpliwości Wnioskodawcy w opisanym przypadku dotyczą możliwości zastosowania mechanizmu odwrotnego obciążenia dla realizowanych remontów na rzecz Miasta.

Ustalenie, czy dana usługa podlega rozliczeniu zgodnie z mechanizmem odwróconego obciążenia, czy też zastosowanie będzie miała ogólna zasada rozliczenia podatku, ma charakter indywidualny. Oznacza to, że w każdym konkretnym przypadku należy zbadać, czy dane świadczenie jest usługą wymienioną w załączniku nr 14 do ustawy oraz czy usługa ta jest świadczona przez podwykonawcę.

Jak wynika z opisu sprawy usługi dla realizowanych remontów wykonywane będą na budynkach zarządzanych przez Wnioskodawcę, ale stanowiących własność Gminy. Z umowy zawartej pomiędzy Wnioskodawcą a Gminą wynika, że koszty remontów, wynikające z planu remontów, stanowić będą koszt Zarządcy, a Miasto sfinansuje je na podstawie faktury wystawionej przez Zarządcę. Usługi remontowe wykonywane na budynkach należących do Gminy Wnioskodawca zleca podwykonawcom. Jednocześnie jak wskazał Wnioskodawca usługi wykonywane przez podwykonawców są wymienione w załączniku nr 14 do ustawy o VAT.

Wskazać należy, że kwestii uznania danego podmiotu za inwestora, wykonawcę generalnego bądź podwykonawcę, o którym mowa w art. 17 ust. 1h ustawy nie można wywodzić na podstawie przepisów Kodeksu cywilnego oraz ustawy Prawo budowlane. Tym bardziej o uznaniu danego podmiotu za inwestora, wykonawcę generalnego bądź podwykonawcę, o którym mowa w art. 17 ust. 1h ustawy nie może przesądzać samo „nazewnictwo” jakim posłużono się w zawartej umowie. Jak wskazano w niniejszej interpretacji dla prawidłowego rozumienia pojęcia „podwykonawca” wystarczające jest posłużenie się powszechnym jego znaczeniem wynikającym z wykładni językowej. O statusie inwestora, wykonawcy generalnego czy też podwykonawcy świadczą postanowienia umowy dotyczące zakresu usług, warunków ich świadczenia bądź okoliczności jakie mają miejsce w danym przypadku i charakter wykonywanych usług.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca jak i podmiot od którego Wnioskodawca nabywa przedmiotowe usługi remontów są zarejestrowanymi podatnikami VAT czynnymi. Wnioskodawca nabywa od usługodawcy usługi mieszczące się w załączniku nr 14 do ustawy, związane z wykonaniem świadczenia które jest przedmiotem umowy zawartej z Gminą (w zakresie usług wykonywanych na budynkach należących do Gminy).

Tym samym, Wnioskodawca działa względem Gminy – Inwestora (w zakresie budynków należących do Gminy) w charakterze generalnego wykonawcy, natomiast usługodawcy, którzy świadczą na rzecz Wnioskodawcy usługi wymienione w załączniku nr 14 do ustawy, są podwykonawcami Wnioskodawcy, o których mowa w art. 17 ust. 1h ustawy.

Zatem mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że usługi remontowe wykonywane na budynkach zarządzanych przez Wnioskodawcę, ale będących własnością Gminy mieszczące się w poz. 2-48 załącznika nr 14 do ustawy nabyte przez Wnioskodawcę – będącego głównym wykonawcą – od podwykonawców będących podatnikami, o których mowa w art. 15, u których sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9 ustawy, będą objęte mechanizmem tzw. odwrotnego obciążenia. W konsekwencji Wnioskodawca jako nabywca ww. usług, będzie odpowiedzialny za rozliczenie podatku VAT od tych usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.