2018.02.23 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL4.4012.16.2018.2.JSK
z 23 lutego 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 29 grudnia 2017 r. (data wpływu do Izby Administracji Skarbowej w Poznaniu 3 stycznia 2018 r., do Krajowej Informacji Skarbowej 12 stycznia 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 30 stycznia 2018 r. (data wpływu 6 lutego 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia, czy przyjmując wpłaty członków klubu z tytułu opłat licencyjnych przekazywanych do Z Wnioskodawca świadczy usługi podlegające opodatkowaniu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 stycznia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia, czy przyjmując wpłaty członków klubu z tytułu opłat licencyjnych przekazywanych do Z Wnioskodawca świadczy usługi podlegające opodatkowaniu oraz konieczności wystawiania faktur z tego tytułu. Wniosek uzupełniono w dniu 6 lutego 2018 r. o doprecyzowanie opisu sprawy oraz wskazanie nowego adresu do doręczeń pełnomocnika.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (dalej również: Wnioskodawca, Zainteresowany, Spółka) jest spółką prawa polskiego – spółką z ograniczoną odpowiedzialnością. Wnioskodawca jest właścicielem nieruchomości gruntowej, częściowo zabudowanej, której cześć jest wykorzystywana jako obiekt sportowy.

Spółka jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Wnioskodawca chce zostać członkiem zwyczajnym stowarzyszenia Związek (w treści jako Z). Członkiem zwyczajnym Z może zostać m.in. działający w Polsce klub sportowy.

Wnioskodawca rozważa zgłoszenie wniosku do wspólników Spółki o dostosowanie umowy spółki Zainteresowanego i rozszerzenie przedmiotu działalności o działalność klubów sportowych (PKD 93.12.2), Wnioskodawca działałby także w oparciu o przepisy ustawy z dnia 25 czerwca 2010 r. o sporcie (Dz. U. Nr. 127, poz. 857, z poźn. zm.). Wnioskodawca spełniałby wówczas wymogi co do możliwości zostania członkiem zwyczajnym Z. Wnioskodawca nie zaniechałby jednocześnie działalności gospodarczej, którą prowadzi obecnie i podejmowałby czynności opodatkowane podatkiem od towarów i usług. Działalność gospodarcza Wnioskodawcy polega m.in. na odpłatnym udostępnianiu obiektu sportowego osobom zainteresowanym w celu umożliwienia tym osobom uprawiania sportu na terenie obiektu sportowego.

Licencje Z mogą być przyznane wyłącznie członkom podmiotów, o których mowa w par. 7 ust. 2 Statutu Z – Członkom zwyczajnym. Innymi słowy, ażeby być zawodnikiem Z i uzyskać licencję Z trzeba być członkiem klubu – członka zwyczajnego Z. Licencji Z nie może uzyskać zawodnik tzw. niezrzeszony. Licencja Z umożliwia uczestnictwo w turniejach dla zaawansowanych sportowców. Z po udzieleniu licencji Z prowadzi także dla zawodnika „konto sportowca” dostępne na stronie (…) oraz umożliwia wprowadzanie do tego konta wyników zawodnika z rywalizacji sportowych. Co do zasady można być członkiem klubu sportowego i nie być jednocześnie zawodnikiem Z. Taka osoba jest wówczas pozbawiona prawa do gry w określonych wydarzeniach sportowych.

Wnioskodawca zamierza umożliwić zawodnikom uczestnictwo w klubie sportowym Zainteresowanego. Zasady uczestnictwa zawodników w klubie sportowym Wnioskodawcy, Zainteresowany określi odrębnie.

Zawodnicy Z ubiegający się o licencje Z są zobowiązani do uiszczania raz w roku opłaty licencyjnej na rzecz Z. Opłata ta wynosi 20 zł dla juniora/juniorki (osoby, która nie ukończyła 18 lat na dzień 1 stycznia danego roku), 40 zł dla młodzieży (osoby, która nie ukończyła 25 lat na dzień 1 stycznia danego roku), 150 zł dla osoby powyżej 25 lat.

Opłaty licencyjne wnosi się do Z za pośrednictwem klubów sportowych – członków zwyczajnych Z – z uwagi na wymóg zrzeszenia w klubie sportowym.

Fizycznie więc opłaty licencyjne będą wpłacane przez członków klubu Wnioskodawcy do Zainteresowanego (na rachunek bankowy lub w kasie Spółki), który następnie będzie przekazywał te opłaty licencyjne do Z.

Wnioskodawca z tytułu poboru opłaty licencyjnej na rzecz Z nie planuje pobierać od członków, ani od Z żadnego wynagrodzenia.

Wnioskodawca każdą wpłaconą Wnioskodawcy przez członka klubu opłatę licencyjną na rzecz Z przekaże w pełnej wysokości Z.

Wniosek uzupełniono w dniu 6 lutego 2018 r. o następujące informacje:

Wpłaty dokonywane przez zawodników ubiegających się o licencje Z, będą przekazywane przez Wnioskodawcę wyłącznie Z i w całości.
Wnioskodawca nie otrzyma od Z żadnego świadczenia zwrotnego w związku z przekazywaniem opłat licencyjnych na rzecz Z.
Wnioskodawca nie będzie pobierać od Z jakiegokolwiek wynagrodzenia z tytułu przekazywania opłat licencyjnych na rzecz Z.
Zawodnicy nie będą mieli wpływu na przeznaczenie wpłacanych przez nich opłat licencyjnych. Dokonywane wpłaty przez zawodników będą przekazywane na rzecz Z w tej wysokości, w której zawodnik dokonał wpłaty i bez możliwości zadysponowania środkami w inny sposób.
Zawodnicy w zamian za wpłatę opłaty licencyjnej nie otrzymają od Wnioskodawcy żadnych korzyści (żadnych towarów lub usług).
Wnioskodawca prowadzi działalność w zakresie m.in. odpłatnego umożliwienia zainteresowanym (także zawodnikom Z) korzystania z nieruchomości Wnioskodawcy (obiektu sportowego). Opłaty licencyjne uiszczane będą natomiast przez zawodników Z w celu uczestniczenia w wydarzeniach sportowych z zakresu (…). Występuje więc tożsamość dziedziny sportu, której dotyczą opłaty licencyjne oraz, w zakresie której działalność gospodarczą prowadzi Wnioskodawca. Pośredni związek z działalnością gospodarczą, w ocenie Wnioskodawcy, występuje. Istotnym jednak jest, że z usług Wnioskodawcy będzie mogła także skorzystać osoba, która nie będzie zawodnikiem Z. To wyłącza, w ocenie Wnioskodawcy, tezę, że związek ten jest bezpośredni. Wnioskodawca nie będzie uzależniał bowiem świadczenia usług na rzecz konkretnej osoby, od tego czy uiściła ona opłatę licencyjną na rzecz Z.
Wnioskodawca nie będzie brał udziału w świadczeniu jakichkolwiek usług pomiędzy członkami (zawodnikami) a Z.
Wnioskodawca nie nabędzie od Z żadnej usługi we własnym imieniu, ale na rzecz zawodników.
Sportowiec chcący uzyskać członkostwo w klubie sportowym, którym planuje zostać Wnioskodawca, będzie zobowiązany dokonywać wpłat członkowskich. Wpłaty członkowskie będą przeznaczane na pokrycie wydatków bieżących klubu sportowego – Wnioskodawcy, w szczególności dotyczących szeroko pojętego życia klubu, tj. pokrywania kosztów związanych ze szkoleniem reprezentacji klubu oraz zawodów klubowych. W ocenie Wnioskodawcy, nie będą one więc związane z obsługą opłat licencyjnych przekazywanych na rzecz Z. Innymi słowy, wpłaty od członków nie będą dokonywane, aby Wnioskodawca mógł przekazać środki z opłat licencyjnych na rzecz Z. Wprawdzie przekazanie przez Wnioskodawcę środków z opłat licencyjnych na rzecz Z nastąpi przy wykorzystaniu infrastruktury informatycznej oraz osobowej posiadanej przez Wnioskodawcę, jednak infrastruktura ta została sfinansowana z bieżących przychodów Wnioskodawcy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy Wnioskodawca przyjmując od członków klubu wpłaty z tytułu opłat licencyjnych w celu przekazania ich do Z świadczyłby usługi, a w konsekwencji podlegałby opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?
W przypadku twierdzącej odpowiedzi na pytanie numer 1, czy przyjmując wpłaty od członków klubu z tytułu opłat licencyjnych Z w celu przekazania ich do Z Wnioskodawca winien wystawić fakturę VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, przyjmując od członków klubu wpłaty z tytułu opłat licencyjnych płaconych przez członków klubu na rzecz Z w celu ich przekazania Z Wnioskodawca nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Przepis art. 5 ust. 1 uVAT wymienia czynności opodatkowane podatkiem od towarów i usług. Stosownie do treści tego przepisu opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przepis art. 8 ust. 1 uVAT stanowi, że przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej nie posiadającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 uVAT. Przepis ten podaje przykładowe czynności prawne, które ustawodawca nakazuje uznawać za świadczenie usług.

Mając na względzie omawiane przepisy stwierdzić trzeba, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają czynności, które (i) za przedmiot mają usługi, (ii) są dokonane na terytorium kraju, (iii) są odpłatne.

W ocenie Wnioskodawcy, przyjęcie opłaty licencyjnej wpłacanej przez członka klubu do Wnioskodawcy na rzecz Z w celu jej przekazania Z nie byłoby usługą, ani świadczeniem usług.

Członek klubu (i zawodnik Z zarazem) wpłacając do Wnioskodawcy opłatę licencyjną na rzecz Z nie uzyskiwałby od Wnioskodawcy (swojego klubu) jakiegokolwiek świadczenia wzajemnego, ponieważ to nie Wnioskodawca tylko Z udziela zawodnikowi (członkowi klubu) prawa do uczestnictwa w zawodach sportowych we współzawodnictwie sportowym. To Z (poprzez swoją stronę internetową) umożliwia też zawodnikom (członkom klubu) dostęp do swojego konta, gdzie mogą śledzić swoje osiągnięcia sportowe. Świadczenia związane z udzieleniem licencji przez Z zawodnik (członek klubu) uzyskuje od Z. Nadto, podmiotem, na rzecz którego dokonywana jest wpłata z tytułu opłaty licencyjnej, jest Z.

Wnioskodawca (jako klub sportowy) będzie jedynie przekazywać Z wpłaty z tytułu opłat licencyjnych z tego względu, że Z ustanowiło wymóg, by zawodnik był jednocześnie członkiem klubu sportowego.

Wnioskodawcy oraz członka klubu w zakresie przekazania opłaty licencyjnej nie łączyłby też żaden stosunek prawny. Ewentualny stosunek prawny może łączyć zawodnika (członka klubu) oraz Z, z uwagi na to, że zawodnik uiszcza opłatę licencyjną a Z udziela m.in. prawa do uczestnictwa w wydarzeniach sportowych.

Niezależnie od tego, że samo przekazanie jedynie środków pieniężnych członków klubu wpłaconych tytułem opłaty licencyjnej na rzecz Z nie jest związane z jakimkolwiek przysporzeniem ze strony Wnioskodawcy na rzecz członka klubu (zawodnika Z) to nie jest też dokonywane odpłatnie.

Wnioskodawca nie uzyskuje też w wyniku przekazania środków pieniężnych jakiegokolwiek przysporzenia majątkowego. Wnioskodawca nie pobiera bowiem ani od członka klubu (zawodnika PZ), ani od PZ jakiegokolwiek wynagrodzenia czy też ekwiwalentu z tytułu przekazania środków pieniężnych. Nie uzyskuje też od członka klubu (zawodnika PZ), ani od PZ jakichkolwiek innych przysporzeń. Przekazanie środków pieniężnych PZ wpłacanych przez członków klubu następowałoby całkowicie nieodpłatnie.

To, w ocenie Wnioskodawcy, prowadzi do wniosku, że czynność przekazania środków pieniężnych wpłaconych przez członków klubu na konto Wnioskodawcy przez Wnioskodawcę do PZ nie byłaby czynnością opodatkowaną podatkiem od towarów i usług.

Niezależnie od tego, że opisana powyżej czynność nie jest usługą, a tym bardziej odpłatną usługą, w ocenie Wnioskodawcy, nie powinna ona także zostać uznana za odpłatne świadczenie usług, z uwagi na wyjątek, o którym mowa w art. 8 ust. 2 pkt 2 uVAT. Czynność przekazania środków pieniężnych nie będzie dokonywana na rzecz któregokolwiek podmiotu wskazanego w tym przepisie. Członkowie klubu Wnioskodawcy nie będą bowiem udziałowcami Wnioskodawcy.

Wnioskodawca – cały czas podkreślając, że przekazanie środków pieniężnych wpłaconych przez członków klubu do PZ nie stanowi usługi – nie powinno być też uznane za wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Przypomnieć trzeba, że działalność gospodarcza podatnika polega m.in. na odpłatnym umożliwianiu zainteresowanym korzystania z nieruchomości Wnioskodawcy (obiektu sportowego). Po dostosowaniu umowy spółki Wnioskodawcy do ustawy o sporcie Wnioskodawca będzie tą działalność gospodarcza kontynuował i z niej jak zakłada – osiągał przychody.

Należy przy tym jeszcze wskazać na następującą zależność:

można być członkiem klubu nie będąc jednocześnie zawodnikiem Z (wówczas taka osoba będzie mogła jedynie korzystać po uregulowaniu należności z obiektu sportowego Wnioskodawcy);
nie można być zawodnikiem Z nie będąc jednocześnie członkiem klubu (na co już wskazywano).

To z kolei prowadzi do wniosku, że samo przekazanie środków pieniężnych do Z (pomimo że nie jest usługą) to jest związane z samą działalnością gospodarczą Wnioskodawcy już chociażby z tego względu, że dotyczy ono (…).

W ocenie Wnioskodawcy, w przedmiotowej sytuacji nie znajdzie też zastosowania przepis art. 8 ust. 2a uVAT. Jak się przyjmuje przepis ten dotyczy tzw. czynności refakturowanych. Tutaj natomiast nie dojdzie do świadczenia usług przez Wnioskodawcę po uprzednim (lub późniejszym) ich nabyciu od Z. Od samego początku podmiotem spełniającym jakiekolwiek świadczenia na rzecz podmiotów uiszczających opłaty licencyjne będzie Z.

Nie mniej jednak zaprezentowane powyżej argumenty prowadzą Wnioskodawcę do wniosku, że przekazanie przez Wnioskodawcę środków pieniężnych do Z nie stanowi usługi, a tym bardziej odpłatnej, stąd też nie podlega to opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Mając na uwadze stanowisko Wnioskodawcy przedstawione w punkcie 1, w ocenie Wnioskodawcy, nie jest on zobowiązany do wystawienia faktury albowiem przy wpłacie przez zawodnika opłaty licencyjnej na rzecz PZ na konto Wnioskodawcy (lub do jego kasy) nie dochodzi do świadczenia usług na rzecz zawodnika PZ ani tym bardziej sprzedaży przez Wnioskodawcę jakichkolwiek usług.

Niezależnie od tego, w ocenie Wnioskodawcy, nie powstanie obowiązek wystawiania faktur VAT, gdyż wpłacającymi opłaty licencyjne będą wyłącznie osoby fizyczne niebędące podatnikami podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 – w myśl art. 7 ust. 1 ustawy – rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Natomiast zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą towarów w myśl art. 7 ustawy. Każde świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi zatem co do zasady usługę w rozumieniu ustawy, niemniej jednak muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, nabywca jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia;
świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy podkreślić, że oba ww. warunki winny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało jako usługa, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Usługą jest tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, w myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności.

Aby świadczenie usługi podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, stosownie do art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, musi mieć miejsce również odpłatność, tj. gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy świadczeniem usługi, a otrzymanym wynagrodzeniem będącym świadczeniem wzajemnym, zaś usługodawcę musi łączyć z odbiorcą stosunek prawny, z którego wynika obowiązek świadczenia usługi oraz wysokość wynagrodzenia (świadczenia wzajemnego) za dokonanie tych czynności. Bezpośredni związek pomiędzy świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem istnieje wówczas, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść na rzecz świadczącego usługę i jeżeli świadczenie wzajemne pozostaje w bezpośrednim związku ze świadczeniem dokonanej czynności.

Kwestia odpłatności była wielokrotnie przedmiotem rozstrzygnięć Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. I tak, przykładowo w wyroku z dnia 8 marca 1988 r. w sprawie C-102/86 Apple and Pear Development Council przeciwko Commissioners of Customs and Excise, TSUE uznał, że określoną czynność można uznać za wykonaną odpłatnie, jeśli istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, a ponadto gdy odpłatność za otrzymane świadczenie pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miała być opodatkowana VAT.

Na uwagę zasługuje także orzeczenie z dnia 3 marca 1994 r. w sprawie C-16/93 R. J. Tolsma przeciwko Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden, gdzie podkreślono, że usługi świadczone są za wynagrodzeniem, wyłącznie jeżeli istnieje stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a jej odbiorcą, na mocy którego występuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez świadczącego usługę stanowi wartość przekazywaną w istocie w zamian za usługę wyświadczoną jej odbiorcy.

W dorobku orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej przyjmuje się zatem, że odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem, przy czym wynagrodzenie jakkolwiek musi być wyrażone w pieniądzu, to jednak nie musi być w tej formie dokonane. Należy podkreślić, że na gruncie przepisów o podatku od towarów i usług bez znaczenia pozostaje to, czy kwota uzyskanego wynagrodzenia (cena) została skalkulowana tak, że stanowi tylko koszt wytworzenia towaru lub wykonania usługi, czy została powiększona także o zysk sprzedającego. Skoro przepisy nie określają formy zapłaty za świadczoną usługę należy uznać, że zobowiązanie usługobiorcy może mieć postać świadczenia nie tylko określonej sumy pieniędzy, ale także świadczenie innej usługi (usługi wzajemnej). Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Odpłatność określana jest przez strony umowy i jeśli strony ustalą zapłatę wówczas wykonane świadczenie staje się odpłatne. W przypadku istnienia świadczenia wzajemnego otrzymanego przez świadczącego usługę, należy uznać czynności wykonywane w ramach zawartej umowy za odpłatne świadczenie usług określone w art. 8 ust. 1 ustawy podlegające opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Wobec powyższych rozważań dostawa towarów lub świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wtedy, gdy są wykonane odpłatnie oraz gdy pomiędzy dostawcą towaru lub świadczącym usługę i ich beneficjentem (odbiorcą) istnieje jawny lub dorozumiany stosunek prawny (umowa), w ramach którego spełniane są świadczenia wzajemne.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest spółką prawa polskiego – spółką z ograniczoną odpowiedzialnością. Wnioskodawca jest właścicielem nieruchomości gruntowej, częściowo zabudowanej, której cześć jest wykorzystywana jako obiekt sportowy. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Wnioskodawca chce zostać członkiem zwyczajnym stowarzyszenia Związek. Wnioskodawca rozważa zgłoszenie wniosku do wspólników Spółki o dostosowanie umowy spółki Zainteresowanego i rozszerzenie przedmiotu działalności o działalność klubów sportowych (PKD 93.12.2). Wnioskodawca nie zaniechałby jednocześnie działalności gospodarczej, którą prowadzi obecnie i podejmowałby czynności opodatkowane podatkiem od towarów i usług. Działalność gospodarcza Wnioskodawcy polega m.in. na odpłatnym udostępnianiu obiektu sportowego osobom zainteresowanym w celu umożliwienia tym osobom gry (…).

Stosownie do par. 36 ust. 1 Statutu Z, zawodnicy uprawiający sport (…) w Polsce mogą posiadać status zawodowca lub amatora. Zawodnicy, o których mowa w par. 35 ust. 1 Statutu Z, obowiązani są posiadać licencje Z uprawniające do uczestnictwa we współzawodnictwie w sporcie (…), wydawane na zasadach określonych przez Zarząd Z. Licencje Z mogą być przyznane wyłącznie członkom podmiotów, o których mowa w par. 7 ust. 2 Statutu Z – Członkom zwyczajnym. Innymi słowy, ażeby być zawodnikiem Z i uzyskać licencję Z trzeba być członkiem klubu – członka zwyczajnego Z. Licencji Z nie może uzyskać zawodnik tzw. niezrzeszony. Licencja Z umożliwia uczestnictwo w turniejach dla zaawansowanych (…). Z po udzieleniu licencji Z prowadzi także dla zawodnika „konto sportowca” dostępne na stronie (…) oraz umożliwia wprowadzanie do tego konta wyników zawodnika z rywalizacji sportowych. Co do zasady można być członkiem klubu sportowego i nie być jednocześnie zawodnikiem Z. Taka osoba jest wówczas pozbawiona prawa do gry w określonych wydarzeniach sportowych.

Spółka zamierza umożliwić zawodnikom uczestnictwo w klubie sportowym Zainteresowanego. Zasady uczestnictwa zawodników w klubie sportowym, Wnioskodawca określi odrębnie.

Opłaty licencyjne wnosi się do Z za pośrednictwem klubów sportowych – członków zwyczajnych Z – z uwagi na wymóg zrzeszenia w klubie sportowym.

Fizycznie więc opłaty licencyjne będą wpłacane przez członków klubu Zainteresowanego do Wnioskodawcy (na rachunek bankowy lub w kasie Spółki), który następnie będzie przekazywał te opłaty licencyjne do Z. Wnioskodawca z tytułu poboru opłaty licencyjnej na rzecz Z nie planuje pobierać od członków, ani od Z żadnego wynagrodzenia. Zainteresowany każdą wpłaconą Wnioskodawcy przez członka klubu opłatę licencyjną na rzecz Z przekaże w pełnej wysokości Z.

Wpłaty dokonywane przez zawodników ubiegających się o licencje Z, będą przekazywane przez Wnioskodawcę wyłącznie Z i w całości. Wnioskodawca nie otrzyma od Z żadnego świadczenia zwrotnego w związku z przekazywaniem opłat licencyjnych na rzecz Z. Wnioskodawca nie będzie pobierać od Z jakiegokolwiek wynagrodzenia z tytułu przekazywania opłat licencyjnych na rzecz Z. Zawodnicy nie będą mieli wpływu na przeznaczenie wpłacanych przez nich opłat licencyjnych. Dokonywane wpłaty przez zawodników będą przekazywane na rzecz Z w tej wysokości, w której zawodnik dokonał wpłaty i bez możliwości zadysponowania środkami w inny sposób. Zawodnicy w zamian za wpłatę opłaty licencyjnej nie otrzymają od Wnioskodawcy żadnych korzyści (żadnych towarów lub usług). Wnioskodawca prowadzi działalność w zakresie m.in. odpłatnego umożliwienia zainteresowanym (także zawodnikom Z) korzystania z nieruchomości Wnioskodawcy (obiektu sportowego). Opłaty licencyjne uiszczane będą natomiast przez zawodników Z w celu uczestniczenia w wydarzeniach sportowych z zakresu (…). Występuje więc tożsamość dziedziny sportu, której dotyczą opłaty licencyjne oraz, w zakresie której działalność gospodarczą prowadzi Wnioskodawca. Pośredni związek z działalnością gospodarczą, w ocenie Wnioskodawcy, występuje. Istotnym jednak jest, że z usług Wnioskodawcy będzie mogła także skorzystać osoba, która nie będzie zawodnikiem Z. To wyłącza, w ocenie Wnioskodawcy, tezę, że związek ten jest bezpośredni. Wnioskodawca nie będzie uzależniał bowiem świadczenia usług na rzecz konkretnej osoby, od tego czy uiściła ona opłatę licencyjną na rzecz Z. Wnioskodawca nie będzie brał udziału w świadczeniu jakichkolwiek usług pomiędzy członkami (zawodnikami) a Z. Wnioskodawca nie nabędzie od Z żadnej usługi we własnym imieniu, ale na rzecz zawodników. Sportowiec chcący uzyskać członkostwo w klubie sportowym, którym planuje zostać Wnioskodawca, będzie zobowiązany dokonywać wpłat członkowskich. Wpłaty członkowskie będą przeznaczane na pokrycie wydatków bieżących klubu sportowego – Wnioskodawcy, w szczególności dotyczących szeroko pojętego życia klubu, tj. pokrywania kosztów związanych ze szkoleniem reprezentacji klubu oraz zawodów klubowych. W ocenie Wnioskodawcy, nie będą one więc związane z obsługą opłat licencyjnych przekazywanych na rzecz Z. Innymi słowy, wpłaty od członków nie będą dokonywane, aby Wnioskodawca mógł przekazać środki z opłat licencyjnych na rzecz Z. Wprawdzie przekazanie przez Wnioskodawcę środków z opłat licencyjnych na rzecz Z nastąpi przy wykorzystaniu infrastruktury informatycznej oraz osobowej posiadanej przez Wnioskodawcę, jednak infrastruktura ta została sfinansowana z bieżących przychodów Wnioskodawcy.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą w pierwszej kolejności ustalenia, czy Wnioskodawca przyjmując od członków klubu wpłaty z tytułu opłat licencyjnych w celu przekazania ich do Z świadczyłby usługi podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Aby rozstrzygnąć, czy dokonywanie przez członków klubu wpłat z tytułu opłat licencyjnych w celu przekazania ich do Z stanowić będzie świadczenie usług należy ustalić, czy przyjmowana opłata licencyjna będzie stanowić odpłatność za świadczenie usług, czy też mamy tutaj wyłącznie do czynienia z przekazaniem określonej kwoty pieniędzy w postaci opłaty licencyjnej na rzecz Z.

Jak wcześniej wskazano, z brzmienia przepisu art. 8 ust. 1 ustawy wynika, że za usługę należy uznać każde świadczenie, które nie jest dostawą towarów. Nie oznacza to jednak, że każdy przepływ środków pieniężnych pomiędzy podmiotami, którego nie da się ściśle przyporządkować do konkretnej transakcji, powinien być potraktowany jako wynagrodzenie za świadczenie usług. Wyklucza to samo rozumienie pojęcia świadczenia. Przepływ środków pieniężnych winien być uznany za wynagrodzenie za świadczenie usług tylko i wyłącznie wówczas, gdyby stanowić będzie wynagrodzenie za świadczone usługi (lub powstrzymanie się od świadczenia).

Aby dane świadczenie uznać za usługę muszą być bowiem spełnione następujące warunki:

istnieje związek prawny między stronami, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne;
wynagrodzenie otrzymane przez jedną ze stron stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz drugiej;
istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy;
odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby podlegać opodatkowaniu tym podatkiem;
istnieje możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego.

Biorąc zatem pod uwagę przedstawioną analizę przepisów prawa podatkowego w kontekście opisu sprawy należy uznać, że przyjmowanie przez Wnioskodawcę (na rachunek bankowy lub w kasie) opłat za licencje Z, które będą wpłacane przez członków klubu Wnioskodawcy i następnie przekazywane przez Zainteresowanego wyłącznie i w całości do Z, nie będzie stanowić dla Wnioskodawcy wynagrodzenia za świadczenie jakichkolwiek usług podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT na rzecz członków klubu. Nie dojdzie tutaj bowiem do realizacji jakiegokolwiek świadczenia na rzecz drugiej strony stosunku prawnego, zatem czynność ta nie będzie stanowić czynności wymienionej w art. 5 ust. 1 ustawy.

Analogicznie należy wypowiedzieć się w kwestii przekazania środków pieniężnych na rzecz Z. Samo przekazanie środków pieniężnych nie będzie stanowić odpłatnego świadczenia przez Wnioskodawcę usług na rzecz Z zdefiniowanego w art. 8 ust. 1 ustawy, zatem nie będzie stanowić u Zainteresowanego czynności podlegającej opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy.

Zatem będąca przedmiotem pytania czynność nie będzie stanowiła żadnej czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W konsekwencji Wnioskodawca przyjmując od członków klubu wpłaty z tytułu opłat licencyjnych w celu przekazania ich do Z nie będzie świadczył żadnej usługi podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 1 należało uznać za prawidłowe.

Biorąc zatem pod uwagę powyższe rozstrzygnięcie oraz sposób zredagowania pytania oznaczonego we wniosku nr 2, odpowiedź na to pytanie stała się bezprzedmiotowa.

Należy zwrócić uwagę, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie wynikające z przedstawionego opisu stanu sprawy oraz własnego stanowiska w sprawie, które nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – w wydanej interpretacji rozpatrzone.

Zaznaczyć należy, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (oraz z opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin