Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-1.4011.358.2017.2.MT
z 14 lutego 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 7 grudnia 2017 r. (data wpływu 13 grudnia 2017 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków Spółki jako płatnika, uzupełnionym pismem z dnia 25 stycznia 2018 r. (data wpływu 31 stycznia 2018 r.) – jest:

• nieprawidłowe w zakresie stwierdzenia, że Wnioskodawca nie jest płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych;
• prawidłowe w zakresie stwierdzenia, że Wnioskodawca nie pobiera zryczałtowanego podatku dochodowego z uwagi na regulację art. 29 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w zw. z postanowieniami polsko-ukraińskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

UZASADNIENIE

W dniu 13 grudnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych. Został on następnie uzupełniony – w odpowiedzi na wezwanie organu – pismem z dnia 25 stycznia 2018 r. (data wpływu 31 stycznia 2018 r.).

We wniosku i jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w formie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością i w ramach tej działalności zatrudnia na umowy zlecenia i świadczenie usług cudzoziemców będących obywatelami Ukrainy.

Zatrudniani przez Wnioskodawcę zleceniobiorcy (świadczeniobiorcy) nie wykonują pracy w ramach wolnego zawodu, jak również nie należą do grup wymienionych w art. 15 ust. 4 Konwencji między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Ukrainy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzonej w Kijowie w dniu 12 stycznia 1993 r. (Dz. U. z 1994 r. Nr 63, poz. 269, z późn. zm.). Zleceniobiorcy ci świadczą przede wszystkim proste prace fizyczne np. prace gospodarcze - polowe (przycinanie krzewów, pielenie chwastów i inne związane z rolnictwem), praca na liniach do pakowania, selekcji, kontroli jakości owoców, jak również zbioru owoców. Zleceniobiorcy nie posiadają swoich stałych placówek w Polsce.

Zleceniobiorcy przed zawarciem umowy przedstawili Wnioskodawcy certyfikaty rezydencji wydane przez ukraińską administrację podatkową, które spełniają wszelkie ustawowe wymogi. Wnioskodawca uzyskał od zleceniobiorcy lub świadczeniobiorcy przed podpisaniem umowy certyfikat rezydencji, tj. jest w jego posiadaniu, a Zleceniobiorca lub Świadczeniobiorca nie ograniczył się tylko do jego pokazania.

Zleceniobiorcy posiadają ponadto wszelkie wymagane prawem zezwolenia do zatrudnienia u Wnioskodawcy na okres do 183 dni oraz przebywają w Polsce w ciągu roku podatkowego poniżej 183 dni. Zleceniobiorcy nie posiadają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów życiowych lub gospodarczych (ośrodka interesów życiowych).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca jest zobowiązany do obliczenia, pobrania i wpłaty podatku dochodowego od osób fizycznych z tytułu umów zleceń i świadczenia usług w przypadku, gdy zleceniobiorca lub świadczeniobiorca jest obywatelem Ukrainy, legitymującym się certyfikatem rezydencji, przebywającym na terytorium Polski w ciągu roku podatkowego poniżej 183 dni i nieposiadającym ośrodka interesów życiowych na terenie Polski?

Zdaniem Wnioskodawcy, przychody z umowy zlecenia osiągane przez obywateli ukraińskich posiadających stosowne certyfikaty rezydencji są zwolnione z podatku dochodowego od osób fizycznych. Przez co Wnioskodawca nie jest płatnikiem tego podatku. Tak samo jest w przypadku zleceniobiorców przebywających w Polsce w ciągu roku podatkowego powyżej 183 dni i nieposiadających ośrodka interesów życiowych, ponieważ nie ma to wpływu na sposób ich rozliczenia w przypadku, gdy przedstawili płatnikowi, czyli Wnioskodawcy obowiązujący certyfikat rezydencji w sposób trwały, tj. taki w sposób, w który Wnioskodawca uzyskał certyfikat rezydencji od zleceniobiorcy.

Wnioskodawca uzasadnia swoje stanowisko delegacją zawartą w art. 29 ust. 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 2032, z późn. zm.) wskazującą na konieczność uwzględnienia ww. Konwencji między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Ukrainy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku.

Zaniechanie przez zleceniodawcę (Wnioskodawcę) naliczenia i poboru podatku od wypłaconych wynagrodzeń następuje na mocy art. 2 i art. 14 Konwencji. Wnioskodawca opiera się na zapisie znajdującym się w art. 14 ust. 1 Konwencji, który swoim zwolnieniem obejmuje oprócz wolnych zawodów także „dochody z innej działalności o samodzielnym charakterze”.

Według Wnioskodawcy, dochody z innej działalności o samodzielnym charakterze w rozumieniu Konwencji to dochody z działalności wykonywanej osobiście w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Za taką interpretacją wskazuje, w ocenie Wnioskodawcy, treść art. 2 ust. 2 Konwencji. Przemawia za tym po pierwsze przebywanie przez Zleceniobiorców i Świadczeniobiorców na terytorium Polski krócej niż 183 dni oraz brak posiadania centrum interesów życiowych lub gospodarczych (ośrodka interesów życiowych).

Z kolei zgodnie z art. 13 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w katalogu przychodów z działalności wykonywanej osobiście mieszczą się przychody z umów zlecenia.

Wobec powyższego Wnioskodawca uważa, że nie jest zobowiązany do obliczenia, pobrania i wpłaty podatku dochodowego od osób fizycznych wynikającego z zawartych umów zleceń i umów o świadczenie usług z obywatelami Ukrainy przebywającymi na terytorium Polski krócej niż 183 dni i nieposiadającymi ośrodka interesów życiowych w kraju siedziby Wnioskodawcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest w części prawidłowe i w części nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), ustawa reguluje opodatkowanie podatkiem dochodowym dochodów osób fizycznych.

Ustawa ta wprowadza – jako odstępstwa od generalnej zasady samoobliczenia podatku przez podatnika – system poboru podatku (zaliczek na podatek) przez płatnika w przypadkach wskazanych w art. 31, 33, 34, 35, 41 i 42e. Jak wynika z tych przepisów, ustawodawca ustanowił obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych poprzez:

• określenie rodzaju podmiotu dokonującego wypłaty (realizacji) świadczeń na rzecz podatników, przy czym rodzaj podmiotu jest określany poprzez wskazanie jego formy organizacyjnej, jego statusu bądź roli, jaką podmiot ten pełni w relacji z podatnikiem oraz
• określenie kategorii przychodów (dochodów) w odniesieniu do których na ww. podmiotach ciążą obowiązki płatnika podatku.

Ponadto, w określonych przez ustawodawcę sytuacjach wypłaty należności na rzecz podatnika lub realizacji świadczeń na rzecz podatnika, na podmiotach dokonujących tych wypłat lub świadczeń ciążą obowiązki o charakterze informacyjnym (np. art. 39 ust. 3, art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Zgodnie z art. 41 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, płatnicy, o których mowa w ust. 1 (czyli m.in. osoby prawne i ich jednostki organizacyjne) są obowiązani pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29, art. 30 ust. 1 pkt 2, 4-5a, 13-16 oraz art. 30a ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 4d, 5 oraz 10.

„Tytuły określone w art. 29”, o których mowa w cytowanym przepisie to m.in. przychody z działalności określonej w art. 13 pkt 2 i 6-9 (w tym w art. 13 pkt 8) uzyskane na terytorium Polski przez osoby, które nie mają miejsca zamieszkania w Polsce (art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy).

Powołane regulacje art. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do których odnosi się art. 29 ust. 1 pkt 1 tej ustawy dotyczą przychodów z działalności wykonywanej osobiście (tj. źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy). Do tej kategorii ustawodawca zalicza m.in. – wskazane w art. 13 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9 (przychodów uzyskanych na podstawie umów o zarządzanie przedsiębiorstwem, kontraktów menedżerskich lub umów o podobnym charakterze).

Ogólne określenie „przychodów” zawiera przy tym art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stosownie do tego przepisu przychodami (z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f) są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Osoby fizyczne, które nie mają miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej – o których mowa w art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – to osoby, które nie spełniają kryteriów określonych w art. 3 ust. 1a ustawy, czyli:

• nie posiadają na terytorium Polski centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) ani
• nie przebywają na terytorium Polski dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Osoby te są objęte tzw. ograniczonym obowiązkiem podatkowym – podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (art. 3 ust. 2a ww. ustawy).

Stosownie natomiast do art. 3 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2a, uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

• działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia (art. 3 ust. 2b pkt 2);
• tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia (art. 3 ust. 2b pkt 7). Za dochody (przychody), o których mowa w ust. 2b pkt 7, uważa się przychody wymienione w art. 29 ust. 1, jeżeli nie stanowią dochodów (przychodów), o których mowa w ust. 2b pkt 1-6 (art. 3 ust. 2d).

W sytuacji przedstawionej we wniosku Spółka z o.o. (osoba prawna mająca siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej) zawarła umowy z osobami fizycznymi, które:

• nie posiadają na terytorium Polski centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) i
• przebywają na terytorium Polski mniej niż 183 dni w roku podatkowym.

Osoby fizyczne, z którymi Wnioskodawca zawarł umowy nie mają więc miejsca zamieszkania w Polsce w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – są osobami o ograniczonym obowiązku podatkowym w Polsce (tzw. nierezydenci).

Przedmiotem umów jest „zatrudnienie” tych osób do wykonania prostych prac fizycznych (np. prac polowych, prac dotyczących zbiorów, selekcji, pakowania owoców) na podstawie umów określonych przez Wnioskodawcę jako umowy zlecenia albo umowy o świadczenie usług. Z treści wniosku nie wynika jednocześnie, że umowy te zostały zawarte przez zleceniobiorców (osoby świadczące usługi) w ramach prowadzonej przez nie działalności gospodarczej.

Wobec powyższego, przychody uzyskiwane przez zleceniobiorców (osoby świadczące usługi) z tytułu prac wykonywanych na podstawie ww. umów mieszczą się w kategorii przychodów z działalności wykonywanej osobiście, o których mowa w art. 13 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Świadczenia, usługi, prace realizowane przez zleceniobiorców (osoby świadczące usługi) są wykonywane na terytorium Polski. Oznacza to, że wynagrodzenia wypłacane zleceniobiorcom (osobom świadczącym usługi) przez Wnioskodawcę są ich przychodami osiągniętymi na terytorium Polski (art. 3 ust. 2b pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Na gruncie przepisów omawianej ustawy podatkowej, omawiane przychody zleceniobiorców (osób świadczących usługi) są więc objęte ograniczonym obowiązkiem podatkowym w Polsce.

Jednocześnie, przedmiotowe przychody spełniają warunki uznania ich za przychody „z tytułów określonych w art. 29” (ściślej art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

A zatem, w opisanych okolicznościach faktycznych Wnioskodawca – jako osoba prawna dokonująca wypłat (świadczeń) lub stawiająca do dyspozycji podatników pieniądze lub wartości pieniężne z tytułów określonych w art. 29 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – ma obowiązek poboru zryczałtowanego podatku dochodowego, wynikający z art. 41 ust. 4 tej ustawy. Innymi słowy, ustawa nakłada na Wnioskodawcę obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych w związku z opisanym stanem faktycznym.

Przechodząc do kwestii prawidłowego sposobu wykonania przez Wnioskodawcę obowiązków płatnika należy wskazać, że zgodnie z art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatek dochodowy od uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez osoby, o których mowa w art. 3 ust. 2a, przychodów z działalności określonej w art. 13 pkt 2 i 6-9 – pobiera się w formie ryczałtu w wysokości 20% przychodu.

Stosownie natomiast do art. 29 ust. 2 przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobranie (niezapłacenie) podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania dla celów podatkowych miejsca zamieszkania podatnika uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji.

Jak wynika z opisu stanu faktycznego, zleceniobiorcy (osoby świadczące usługi) udokumentowali swoje miejsce zamieszkania certyfikatem rezydencji – Wnioskodawca uzyskał certyfikaty rezydencji zleceniobiorców (osób świadczących usługi) potwierdzające ich miejsce zamieszkania w Ukrainie. Wobec tego, dla realizacji obowiązków płatnika związanych z wypłatą (stawianiem do dyspozycji) wynagrodzeń tych osób Spółka powinna uwzględniać postanowienia Konwencji między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Ukrainy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzonej w Kijowie dnia 12 stycznia 1993 r. (Dz. U. z 1994 r. Nr 63, poz. 269, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 14 ust. 1 tej umowy, dochody, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie (Ukrainie) osiąga z wykonywania wolnego zawodu albo z innej działalności o samodzielnym charakterze, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie (Ukrainie), chyba że osoba ta dysponuje zwykle stałą placówką w drugim Umawiającym się Państwie (Polsce) dla wykonywania swej działalności. Jeżeli dysponuje ona taką stałą placówką, to dochody mogą być opodatkowane w drugim Państwie (Polsce), jednak tylko w takim zakresie, w jakim mogą być przypisane tej stałej placówce.

W opisanej sytuacji faktycznej zleceniobiorcy (osoby świadczące usługi) nie wykonują „wolnych zawodów”. Świadczenie opisanych prac w ramach wskazanych umów mieści się jednak w pojęciu „innej działalności o samodzielnym charakterze”. Jednocześnie, jak wskazano w stanie faktycznym, zleceniobiorcy (osoby świadczące usługi) nie posiadają stałych placówek w Polsce. Wobec tego, stosownie do art. 14 ust. 1 polsko -ukraińskiej umowy o unikaniu opodatkowania, ich dochody z wykonywania umów zlecenia (umów o świadczenie usług) jako dochody z „innej działalności o samodzielnym charakterze” podlegają opodatkowaniu tylko w Ukrainie. W Polsce są zwolnione od opodatkowania.

W odniesieniu do wypłacanych lub stawianych do dyspozycji należności z tytułu opisanych umów zlecenia (umów o świadczenie usług) Spółka jako płatnik o którym mowa w art. 41 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie powinna więc pobierać zryczałtowanego podatku dochodowego od osób fizycznych zgodnie z art. 29 ust. 2 tej ustawy w zw. z art. 14 ust. 1 polsko-ukraińskiej umowy o unikaniu opodatkowania.

Należy jednak podkreślić, że na płatnikach, o których mowa w art. 41 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ciążą następujące obowiązki o charakterze informacyjnym:

1. obowiązek przesłania do urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według siedziby płatnika wykonuje swoje zadania, rocznych deklaracji, według ustalonego wzoru (PIT-8AR) – w terminie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym (art. 42 ust. 1a ustawy);
   
2. obowiązek przesłania podatnikom, o których mowa w art. 3 ust. 2a, oraz urzędom skarbowym, przy pomocy których naczelnicy urzędów skarbowych właściwi w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonują swoje zadania:
   
   
   
   1. imiennych informacji sporządzonych według ustalonego wzoru (IFT-1R) w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4 (art. 42 ust. 2 pkt 2 ustawy);
      
   2. imiennych informacji sporządzonych według ustalonego wzoru (IFT-1) na pisemny wniosek podatnika – w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku (art. 42 ust. 4 ustawy);
      
      
      Co istotne, ww. informacje sporządzają i przekazują również podmioty, o których mowa w art. 41, gdy na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub ustawy nie są obowiązane do poboru podatku, o którym mowa w art. 29 (art. 42 ust. 6 ustawy).
      

Wobec powyższego, wskazane obowiązki o charakterze informacyjnym ciążą na Spółce jako płatniku w odniesieniu do opisanych umów zlecenia (umów o świadczenie usług).

W podsumowaniu, Wnioskodawca prawidłowo ocenił, że w opisanych okolicznościach faktycznych nie jest zobowiązany do poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od osób fizycznych od należności wypłacanych obywatelom Ukrainy z tytułu umów zlecenia (umów o świadczenie usług), z uwagi na:

• postanowienia art. 14 ust. 1 polsko-ukraińskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania przewidujące, że ww. przychody tych osób podlegają opodatkowaniu tylko w Ukrainie oraz
• udokumentowanie rezydencji podatkowej tych osób uzyskanymi od nich certyfikatami rezydencji (co jest warunkiem uwzględnienia przez płatnika postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, wynikającym z art. 29 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Brak obowiązku poboru zryczałtowanego podatku dochodowego nie oznacza jednak, że – jak twierdzi Wnioskodawca we własnym stanowisku w sprawie – nie jest on płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych w odniesieniu do wypłacanych lub stawianych do dyspozycji przychodów zleceniobiorców (osób świadczących usługi). Wnioskodawca jest płatnikiem z mocy art. 41 ust. 4 ww. ustawy i właśnie aby prawidłowo zrealizować obowiązki płatnika powinien:

• w warunkach określonych w art. 29 ust. 2 ustawy nie pobierać podatku zgodnie z umową o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz
• wykonywać ww. obowiązki informacyjne.

Wobec powyższego, stanowisko Spółki uznano za częściowo nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Niniejsza interpretacja indywidualna nie zawiera oceny fragmentu stanowiska Wnioskodawcy odnoszącego się do kwestii obowiązków płatnika w odniesieniu do należności „zleceniobiorców przebywających w Polsce w ciągu roku podatkowego powyżej 183 dni”. Opis stanu faktycznego obejmuje bowiem wyłącznie sytuacje zawierania umów z osobami, które przebywają na terytorium Polski poniżej 183 dni w roku podatkowym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r, poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.