2018.02.08 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP4.4012.653.2017.2.KR
z 8 lutego 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 14 listopada 2017 r. (data wpływu 21 listopada 2017 r.), uzupełnionym poprzez uiszczenie opłaty w dniu 23 stycznia 2018 r. (data wpłaty), na wezwanie tut. Organu z dnia 16 stycznia 2018 r. (skutecznie doręczone 23 stycznia 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usług pośrednictwa – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 listopada 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, uzupełniony poprzez uiszczenie opłaty w dniu 23 stycznia 2018 r. (data wpłaty), na wezwanie tut. Organu z dnia 16 stycznia 2018 r. (skutecznie doręczone 23 stycznia 2018 r.) dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usług pośrednictwa.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Sp. z o.o. (zwana dalej Wnioskodawca) jest osobą prawną, podlegającą nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce, prowadzącą działalność gospodarczą. Wnioskodawca zamierza rozpocząć prowadzenie działalności m in. w zakresie finansowej działalności usługowej z wyłączeniem ubezpieczeń i funduszów emerytalnych (PKD 64.99.Z), działalności wspomagającej usługi finansowe, z wyłączeniem ubezpieczeń i funduszów emerytalnych (PKD 66.19.Z), a także działalności pomocniczej finansowej (67.13.Z ). Wnioskodawca zamierza w ramach prowadzonej działalności gospodarczej świadczyć usługi pośrednictwa finansowego. Usługa pośrednictwa finansowego ma stanowić usługę świadczoną na rzecz stron transakcji finansowej, za którą te podmioty będą wypłacać prowizję. Celem usługi będzie dążenie do zawarcia umowy pomiędzy stronami, których to przedmiotem będą instrumenty finansowe w rozumieniu ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi (Dz. U. 2010 r. Nr 211 poz. 1384 ze zm). Usługa ta nie ma wyłącznie charakteru wykonywania czynności faktycznych związanych z umową (udostępnienie stronom informacji). Wnioskodawca zamierza zawrzeć w tym zakresie podpisać umowy z przyszłymi klientami, na rzecz których będzie pozyskiwał podmioty, którzy chcieliby finansować klientów Wnioskodawcy poprzez zakup ich instrumentów finansowych. Wnioskodawca w szczególności planuje podpisać umowę z X. SA. (zwana dalej X), na rzecz którego będzie pozyskiwał podmioty zainteresowane nabyciem certyfikatów inwestycyjnych (zwanych dalej Certyfikatami) funduszy inwestycyjnych zarządzanych przez X.

Podmioty zainteresowane nabyciem instrumentów finansowych, Wnioskodawca zamierza poszukiwać wśród znanych mu podmiotów, polecanych przez innych inwestorów, a także podmioty, które będą wyszukiwać inwestorów na zlecenie Wnioskodawcy. Wnioskodawca będzie poszukiwał inwestorów zainteresowanych nabyciem instrumentów finansowych, będzie umawiał się z nimi na spotkania, na których będzie prezentował warunki nabycia instrumentów finansowych. W przypadku znalezienia inwestora, który zakupi instrumenty finansowe klienta Wnioskodawcy oraz doprowadzenia przez Wnioskodawcę do sfinalizowania transakcji finansowej, umowa z klientem będzie przewidywała, że Wnioskodawca otrzymuje prowizję w określonej kwocie. Należy wskazać, iż świadczone przez Wnioskodawcę czynności nie stanowią usług doradztwa. Wnioskodawca, działając jako pośrednik przy oferowaniu instrumentów finansowych, nie stanowi żadnej ze stron umów zawieranych pomiędzy klientem a inwestorem. Celem pośrednictwa do którego dąży Wnioskodawca jest uczynienie wszystkiego co możliwe aby strony (klient i inwestor) zawarły umowę. Wnioskodawca nie ma także żadnego interesu w zakresie treści umowy. Świadczona przez Wnioskodawcę usługa pośrednictwa będzie stanowić element usługi finansowej

Usługi pośrednictwa finansowego, które zamierza świadczyć Wnioskodawca nie będą obejmowały samej czynności oferowania przez klienta instrumentów finansowych w rozumieniu art. 69 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi. Świadczone przez Wnioskodawcę usługi nie będą obejmować ani przechowywania ani zarządzania ww. instrumentami finansowymi, a także nie będą dotyczyć praw i udziałów odzwierciedlających:

tytuł prawny do towarów,
tytuł własności nieruchomości,
prawa rzeczowe dające ich posiadaczowi prawo do korzystania z nieruchomości,
udziały i inne tytuły prawne dające ich posiadaczowi prawne lub faktyczne prawo własności lub posiadania nieruchomości lub jej części,
prawa majątkowe, których instrumentami bazowymi są towary, mierniki i limity wielkości produkcji oraz uprawnienia do emisji zanieczyszczeń, i które mogą być zrealizowane poprzez dostawę towarów lub świadczenie usług innych niż zwolnione z podatku.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym i w myśl wskazanych przepisów będących przedmiotem interpretacji indywidualnej, Wnioskodawca może korzystać ze zwolnienia od podatku od towarów i usług dla usług pośrednictwa, które zamierza wykonywać?

Zdaniem Wnioskodawcy, przepisy art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz ust. 13 ustawy o VAT wprowadzają zwolnienie z opodatkowania VAT dla szerokiej grupy usług, które można zbiorczo określić mianem usług finansowych. W odniesieniu do przedstawionego stanu faktycznego szczególnie istotna jest treść art. 43 ust. 1 pkt 41 ustawy o VAT. Art. 43 ust. 1 pkt 41 ustawy o VAT, zwalnia z opodatkowania VAT również usługi, których przedmiotem są instrumenty finansowe, o których mowa w ustawie o obrocie instrumentami finansowymi, a także usługi pośrednictwa w tym zakresie. Jednocześnie ze zwolnienia uregulowanego w tym przepisie nie korzystają usługi przechowywania instrumentów finansowych oraz usługi zarządzania tymi instrumentami. W celu określenia zakresu stosowania art. 43 ust. 1 pkt 41 ustawy o VAT, należy odwołać się do definicji „instrumentów finansowych” określonej w art. 2 ust. 1 ustawy o obrocie instrumentami finansowymi. Zgodnie ze wspomnianą definicją, pojęcie to obejmuje papiery wartościowe i instrumenty niebędące papierami wartościowymi. Wyjaśnienie sformułowania „papiery wartościowe” zawarte jest w art. 3 pkt 1 lit. a) i b) wymienionej ustawy. Przepisy te stanowią, że do papierów wartościowych zalicza się m.in. akcje, prawa poboru, prawa do akcji, warranty subskrypcyjne, obligacje, certyfikaty inwestycyjne. Stosownie do art. 43 ust. 13 VAT, zwolnienie od opodatkowania podatkiem VAT stosuje się również do świadczenia usługi stanowiącej element usługi wymienionej w ust. 1 pkt 7 i 37-41, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 7 i 37-41. Przy czym, w myśl art. 43 ust. 14 ustawy, przepisu ust. 13 nie stosuje się do świadczenia usług stanowiących element usług pośrednictwa, o których mowa w ust. 1 pkt 7 i 37-41. Ponadto, jak wynika z przepisu art. 43 ust. 15 VAT, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13, nie mają zastosowania do:

czynności ściągania długów, w tym factoringu;
usług doradztwa;
usług w zakresie leasingu.

Należy również wskazać, iż na podstawie art. 43 ust. 16 VAT, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 41, nie ma zastosowania do usług dotyczących praw i udziałów odzwierciedlających:

tytuł prawny do towarów;
tytuł własności nieruchomości;
prawa rzeczowe dające ich posiadaczowi prawo do korzystania z nieruchomości;
udziały i inne tytuły prawne dające ich posiadaczowi prawne lub faktyczne prawo własności lub posiadania nieruchomości lub jej części;
prawa majątkowe, których instrumentami bazowymi są towary, mierniki i limity wielkości produkcji oraz uprawnienia do emisji zanieczyszczeń, i które mogą być zrealizowane poprzez dostawę towarów lub świadczenie usług innych niż zwolnione z podatku.

W celu skorzystania ze zwolnienia dla usług pośrednictwa muszą być spełnione następujące warunki usługa musi mieć charakter pośrednictwa, względnie musi być tak ściśle związana z usługą pośrednictwa by nie mogła zostać uznana za samodzielną całość usługa pośrednictwa musi dotyczyć instrumentów finansowych w rozumieniu ustawy o obrocie instrumentami finansowymi. Analiza ustawy o obrocie instrumentami finansowymi prowadzi do wniosku, że ten warunek jest spełniony (zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy o obrocie instrumentami finansowymi papiery wartościowe są instrumentami finansowymi, natomiast w myśl art. 3 pkt 1 lit. a papierami wartościowymi są m.in. akcje, prawa poboru w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych prawa do akcji, warranty subskrypcyjne, kwity depozytowe, obligacje, listy zastawne certyfikaty inwestycyjne i inne zbywalne papiery wartościowe, w tym inkorporujące prawa majątkowe odpowiadające prawom wynikającym z akcji lub z zaciągnięcia długu, wyemitowane na podstawie właściwych przepisów prawa polskiego lub obcego). W tym miejscu należy zatem przejść do analizy pojęcia pośrednictwa.

Pojęcie to było przedmiotem orzeczeń Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (dalej jako ETS) W orzeczeniu w sprawie o C-235/2000 CSC Financial Services Ltd ETS wskazał, iż nie trzeba rozważać dokładnego znaczenia słowa negocjacje (w polskiej ustawie użyto pojęcia pośrednictwo) by stwierdzić, że w kontekście art. 13B (d) (5), odnosi się ono do działalności pośrednika który nie przyjmuje roli którejkolwiek ze stron umowy dotyczącej produktu finansowego oraz którego działalność polega na czymś innym, niż świadczenie usług wchodzących w zakres umowy, typowo wykonywanych przez strony takich umów. Negocjacje stanowią usługę świadczoną na rzecz strony umowy, która jest przez nią wynagradzana, polegającą na jednoznacznie określonym akcie negocjacji. Mogą one polegać na między innymi, wskazywaniu odpowiednich możliwości zawarcia umowy, nawiązywaniu kontaktu z drugą stroną lub negocjowaniu, w imieniu i na rzecz klienta, warunków płatności, jakich ma dokonać jedna ze stron. Celem negocjacji jest zatem wykonanie czynności niezbędnych w celu zawarcia przez dwie strony umowy przy jednoczesnym braku jakiegokolwiek własnego zaangażowania negocjatora (w wykonanie umowy w której zawarciu pośredniczył). W sprawie C-453/2005 TSUE stwierdził, że „pośrednictwo stanowi działalność polegającą na pośredniczeniu, która może obejmować między innymi wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy, przy czym celem takiej działalności jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy. Zatem pojęcie pośrednictwa nie wymaga koniecznie, aby pośrednik działający jako subagent agenta głównego kontaktował się bezpośrednio z dwiema stronami umowy, aby negocjować wszystkie klauzule, jednakże pod warunkiem że jego działalność nie ogranicza się do zobowiązania do wykonania części czynności faktycznych związanych z umową”.

Natomiast w sprawie C-2/95 Trybunał wskazał, że „zwolnienie przewidziane w pkt 3 i 5 art. 13B (d) nie jest ograniczone warunkiem, by usługa była świadczona przez instytucję, którą wiąże stosunek prawny z klientem końcowym. Fakt, że transakcja objęta tymi przepisami jest wykonywana przez osobę trzecią, lecz jawi się klientowi jako usługa świadczona przez bank, nie wyklucza zwolnienia z opodatkowania tej transakcji. (...) aby można je było scharakteryzować jako transakcje zwolnione dla celów punktów 3 i 5 art. 13B (d), usługi świadczone przez centrum przetwarzania danych muszą, z całościowego punktu widzenia, stanowić odróżniającą się całość, spełniającą w rezultacie specyficzne, podstawowe funkcje usługi opisanej w tych dwóch punktach. Aby stanowić „transakcję dotyczącą przelewów”, świadczone usługi muszą zatem mieć skutek przelania funduszy oraz pociągać za sobą zmiany sytuacji prawnej i finansowej. Usługę zwolnioną na gruncie Dyrektywy należy odróżnić od czysto fizycznego lub technicznego świadczenia, takiego jak udostępnienie bankowi systemu przetwarzania danych”.

Wobec powyższego należy stwierdzić, iż zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej usługa pośrednictwa finansowego powinna stanowić:

usługę świadczoną na rzecz strony transakcji finansowej, za którą strona ta wypłaca wynagrodzenie,
z punktu widzenia nabywcy usługi finansowej usługi świadczone przez pośrednika powinny stanowić element usługi finansowej,
celem jest dążenie do zawarcia umowy (należy zaznaczyć, że pośrednik nie ma żadnego interesu co do treści umowy),
usługa pośrednictwa nie może mieć charakteru wyłącznie wykonywania czynności faktycznych związanych z umową (nie może to być wyłącznie udostępnianie informacji stronom transakcji finansowej).

Z powyższego wynika, że usługa pośrednictwa powinna być definiowana poprzez kluczową cechę, tj cel działań, jakim jest doprowadzenie do zawarcia umowy. Podatkowym argumentem pozwalającym jednoznacznie stwierdzić, że zachodzi pośrednictwo jest prowadzenie poprzez usługodawcę negocjacji.

Zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym, Wnioskodawca zamierza w ramach prowadzonej działalności gospodarczej świadczyć usługi pośrednictwa finansowego. Usługa pośrednictwa finansowego ma stanowić usługę świadczoną na rzecz stron transakcji finansowej, za którą te podmioty będą wypłacać prowizję (% od wartości zawartej umowy). Celem usługi będzie dążenie do zawarcia umowy pomiędzy stronami, których to przedmiotem będą instrumenty finansowe. Usługa ta nie ma wyłącznie charakteru wykonywania czynności faktycznych związanych z umową (udostępnienie stronom informacji). Wnioskodawca w ramach tych czynności będzie poszukiwał inwestorów zainteresowanych nabyciem instrumentów finansowych, będzie umawiał się z nimi na spotkania, na których będzie prezentował warunki nabycia instrumentów finansowych. W przypadku znalezienia inwestora, który zakupi instrumenty finansowe klienta Wnioskodawcy oraz doprowadzenia przez Wnioskodawcę do sfinalizowania transakcji finansowej, umowa z klientem będzie przewidywała, że Wnioskodawca otrzymuje prowizję w określonej kwocie.

Należy wskazać, iż świadczone przez Wnioskodawcę czynności nie stanowią usług doradztwa. Wnioskodawca, działając jako pośrednik przy oferowaniu instrumentów finansowych, nie stanowi żadnej ze stron umów zawieranych pomiędzy klientem a inwestorem. Celem pośrednictwa do którego dąży Wnioskodawca jest uczynienie wszystkiego co możliwe aby strony (klient i inwestor) zawarły umowę. Wnioskodawca nie ma także żadnego interesu w zakresie treści umowy. Świadczona przez Wnioskodawcę usługa pośrednictwa będzie stanowić element usługi finansowej.

Usługi pośrednictwa finansowego, które zamierza świadczyć Wnioskodawca nie będą obejmowały samej czynności oferowania przez klienta instrumentów finansowych w rozumieniu art. 69 o obrocie instrumentami finansowymi. Świadczone przez Wnioskodawcę usługi nie będą obejmować ani przechowywania ani zarządzania ww. instrumentami finansowymi, a także nie będą dotyczyć praw i udziałów odzwierciedlających:

tytuł prawny do towarów,
tytuł własności nieruchomości,
prawa rzeczowe dające ich posiadaczowi prawo do korzystania z nieruchomości,
udziały i inne tytuły prawne dające ich posiadaczowi prawne lub faktyczne prawo własności lub posiadania nieruchomości lub jej części,
prawa majątkowe, których instrumentami bazowymi są towary, mierniki i limity wielkości produkcji oraz uprawnienia do emisji zanieczyszczeń, i które mogą być zrealizowane poprzez dostawę towarów lub świadczenie usług innych niż zwolnione z podatku

Biorąc pod uwagę powyższe należy uznać, iż działalność którą zamierza prowadzić Wnioskodawca spełnia powyższe warunki i tym samym może być uznana za pośrednictwo w obrocie instrumentami finansowymi. Usługa pośrednictwa finansowego ma stanowić usługę świadczoną na rzecz stron transakcji finansowej, za którą Wnioskodawca będzie otrzymywał prowizję od swoich kontrahentów, na rzecz których będzie pozyskiwał inwestorów. Ponadto, świadczona przez Wnioskodawcę usługa pośrednictwa będzie stanowić element usługi finansowej. Celem usługi będzie dążenie do zawarcia umowy pomiędzy stronami, a usługa ta nie ma wyłącznie charakteru wykonywania czynności faktycznych związanych z umową (udostępnienie stronom informacji).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221 z późn.zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do treści art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

W świetle art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast w oparciu o art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże w myśl art. 43 ust. 1 pkt 41 ustawy, zwalnia się od podatku usługi, których przedmiotem są instrumenty finansowe, o których mowa w ustawie z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi (Dz. U. z 2016 r. poz. 1636, 1948 i 1997 oraz z 2017 r. poz. 724, 768 i 791), z wyłączeniem przechowywania tych instrumentów i zarządzania nimi, oraz usługi pośrednictwa w tym zakresie.

Z treści obowiązującego do dnia 30 czerwca 2017 r. art. 43 ust. 13 ustawy wynika, że zwolnienie od podatku stosuje się również do świadczenia usługi stanowiącej element usługi wymienionej w ust. 1 pkt 7 i 37-41, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 7 i 37-41.

W świetle obowiązującego do ww. daty art. 43 ust. 14 ustawy, przepisu ust. 13 nie stosuje się do świadczenia usług stanowiących element usług pośrednictwa, o których mowa w ust. 1 pkt 7 i 37-41.

Stosownie do treści art. 43 ust. 15 ustawy, w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2017 r., zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13, nie mają zastosowania do:

czynności ściągania długów, w tym factoringu;
usług doradztwa;
usług w zakresie leasingu.

Należy wskazać, że na podstawie art. 1 pkt 3 ustawy z dnia 1 grudnia 2016 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2016 r., poz. 2024), od dnia 1 lipca 2017 r. w art. 43 ustawy uchylony został ust. 13 i 14, natomiast ust. 15 tego artykułu otrzymał brzmienie:

„Zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41, nie mają zastosowania do:

czynności ściągania długów, w tym factoringu;
usług doradztwa;
usług w zakresie leasingu.”

Należy również wskazać, iż na podstawie art. 43 ust. 16 ustawy, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 40a i 41, nie ma zastosowania do usług dotyczących praw i udziałów odzwierciedlających:

tytuł prawny do towarów;
tytuł własności nieruchomości;
prawa rzeczowe dające ich posiadaczowi prawo do korzystania z nieruchomości;
udziały i inne tytuły prawne dające ich posiadaczowi prawne lub faktyczne prawo własności lub posiadania nieruchomości lub jej części;
prawa majątkowe, których instrumentami bazowymi są towary, mierniki i limity wielkości produkcji oraz uprawnienia do emisji zanieczyszczeń, i które mogą być zrealizowane poprzez dostawę towarów lub świadczenie usług innych niż zwolnione z podatku.

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca jest osobą prawną, podlegającą nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce, prowadzącą działalność gospodarczą.

Wnioskodawca zamierza rozpocząć prowadzenie działalności m in. w zakresie finansowej działalności usługowej z wyłączeniem ubezpieczeń i funduszów emerytalnych (PKD 64.99.Z), działalności wspomagającej usługi finansowe, z wyłączeniem ubezpieczeń i funduszów emerytalnych (PKD 66.19.Z), a także działalności pomocniczej finansowej (67.13.Z ). Wnioskodawca zamierza w ramach prowadzonej działalności gospodarczej świadczyć usługi pośrednictwa finansowego. Usługa pośrednictwa finansowego ma stanowić usługę świadczoną na rzecz stron transakcji finansowej, za którą te podmioty będą wypłacać prowizję. Celem usługi będzie dążenie do zawarcia umowy pomiędzy stronami, których to przedmiotem będą instrumenty finansowe w rozumieniu ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi (Dz. U. 2010 r. Nr 211 poz. 1384 ze zm). Usługa ta nie ma wyłącznie charakteru wykonywania czynności faktycznych związanych z umową (udostępnienie stronom informacji). Wnioskodawca zamierza zawrzeć w tym zakresie podpisać umowy z przyszłymi klientami, na rzecz których będzie pozyskiwał podmioty, którzy chcieliby finansować klientów Wnioskodawcy poprzez zakup ich instrumentów finansowych. Wnioskodawca w szczególności planuje podpisać umowę z X Towarzystwo Funduszy Inwestycyjnych S A. (zwana dalej X), na rzecz którego będzie pozyskiwał podmioty zainteresowane nabyciem certyfikatów inwestycyjnych (zwanych dalej Certyfikatami) funduszy inwestycyjnych zarządzanych przez X.

tytuł prawny do towarów,
tytuł własności nieruchomości,
prawa rzeczowe dające ich posiadaczowi prawo do korzystania z nieruchomości,
udziały i inne tytuły prawne dające ich posiadaczowi prawne lub faktyczne prawo własności lub posiadania nieruchomości lub jej części,
prawa majątkowe, których instrumentami bazowymi są towary, mierniki i limity wielkości produkcji oraz uprawnienia do emisji zanieczyszczeń, i które mogą być zrealizowane poprzez dostawę towarów lub świadczenie usług innych niż zwolnione z podatku.

W związku z tak przedstawionym opisem sprawy wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą określenia, czy czynności które planuje wykonywać będą korzystały ze zwolnienia z opodatkowania.

Należy zauważyć, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie zawierają definicji „pośrednictwa” w świadczeniu usług finansowych. Natomiast zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN S.A., strona internetowa – www.sjp.pwn.pl), przez pośrednictwo rozumie się „działalność osoby trzeciej mającą na celu porozumienie się między stronami lub załatwienie jakichś spraw dotyczących obu stron; kojarzenie kontrahentów w transakcjach handlowych oraz umożliwianie kontaktu uczestnikom rynku pracy”.

Pośrednictwo obejmuje zatem czynności dokonywane w imieniu oraz na rzecz innego podmiotu gospodarczego, w wyniku których dochodzi do zawarcia transakcji między tym przedsiębiorcą a podmiotem trzecim. Działanie „w imieniu” oznacza działanie z czyjegoś upoważnienia, w zastępstwie kogoś, natomiast działanie na czyjąś korzyść oznacza działanie dla kogoś, dla czyjegoś dobra.

Rozpatrując kwestię zwolnienia od podatku VAT czynności, które Wnioskodawca zamierza wykonywać należy również przytoczyć orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, który wielokrotnie wypowiadał się w kwestiach dotyczących „pośrednictwa”.

W sprawie C-453/05 TSUE stwierdził, że „pośrednictwo stanowi działalność polegającą na pośredniczeniu, która może obejmować między innymi wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy, przy czym celem takiej działalności jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy. Zatem pojęcie pośrednictwa nie wymaga koniecznie, aby pośrednik działający jako subagent agenta głównego kontaktował się bezpośrednio z dwiema stronami umowy, aby negocjować wszystkie klauzule, jednakże pod warunkiem że jego działalność nie ogranicza się do zobowiązania do wykonania części czynności faktycznych związanych z umową”.

Z kolei w orzeczeniu w sprawie C-235/00 CSC Financial Services Ltd. Trybunał zajął się problemem stosowania zwolnienia od VAT w odniesieniu do usług centrum obsługi telefonicznej (call centre). Usługi, których klasyfikacją zajął się Trybunał polegały na obsłudze przez centrum w imieniu zainteresowanej instytucji finansowej jej kontaktów z ludnością w związku ze sprzedażą określonych produktów finansowych. Kontakty te obejmowały swoim zakresem wstępne zapytanie aż do etapu zawarcia umowy (lecz z wyłączeniem samego jej zawarcia). W orzeczeniu tym TSUE zajął stanowisko, że „(...) usługi o charakterze administracyjnym, które nie zmieniają sytuacji prawnej lub finansowej stron nie są objęte zwolnieniem określonym w art. 13B(d)(5). (...) sformułowanie „transakcje dotyczące papierów wartościowych” dotyczy transakcji mogących powodować powstanie, zmianę lub wygaśnięcie praw i obowiązków stron w odniesieniu do papierów wartościowych”.

Natomiast w sprawie C-2/95 Trybunał wskazał, że „zwolnienie przewidziane w pkt 3 i 5 art. 13B(d) nie jest ograniczone warunkiem, by usługa była świadczona przez instytucję, którą wiąże stosunek prawny z klientem końcowym. Fakt, że transakcja objęta tymi przepisami jest wykonywana przez osobę trzecią, lecz jawi się klientowi jako usługa świadczona przez bank, nie wyklucza zwolnienia z opodatkowania tej transakcji. (...) aby można je było scharakteryzować jako transakcje zwolnione dla celów punktów 3 i 5 art. 13B(d), usługi świadczone przez centrum przetwarzania danych muszą, z całościowego punktu widzenia, stanowić odróżniającą się całość, spełniającą w rezultacie specyficzne, podstawowe funkcje usługi opisanej w tych dwóch punktach. Aby stanowić „transakcję dotyczącą przelewów”, świadczone usługi muszą zatem mieć skutek przelania funduszy oraz pociągać za sobą zmiany sytuacji prawnej i finansowej. Usługę zwolnioną na gruncie Dyrektywy należy odróżnić od czysto fizycznego lub technicznego świadczenia, takiego jak udostępnienie bankowi systemu przetwarzania danych”.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej usługa pośrednictwa finansowego powinna stanowić:

usługę świadczoną na rzecz strony transakcji finansowej, za którą strona ta wypłaca wynagrodzenie,
z punktu widzenia nabywcy usługi finansowej usługi świadczone przez pośrednika powinny stanowić element usługi finansowej,
celem jest dążenie do zawarcia umowy (należy zaznaczyć, że pośrednik nie ma żadnego interesu co do treści umowy),
usługa pośrednictwa nie może mieć charakteru wyłącznie wykonywania czynności faktycznych związanych z umową (nie może to być wyłącznie udostępnianie informacji stronom transakcji finansowej).

Z uwagi na powyższe należy stwierdzić, że w ocenie tut. Organu, działalność którą zamierza prowadzić Wnioskodawca spełnia powyższe warunki i tym samym może być uznana za pośrednictwo w obrocie instrumentami finansowymi. Jak bowiem wskazał Zainteresowany w opisie sprawy, zamierza on w ramach prowadzonej działalności gospodarczej świadczyć usługi pośrednictwa finansowego. Usługa pośrednictwa finansowego ma stanowić usługę świadczoną na rzecz stron transakcji finansowej, za którą Zainteresowany będzie otrzymywał prowizję od swoich kontrahentów, na rzecz których będzie pozyskiwał inwestorów. Ponadto, świadczona przez Wnioskodawcę usługa pośrednictwa będzie stanowić element usługi finansowej. Celem usługi będzie dążenie do zawarcia umowy pomiędzy stronami, a usługa ta nie ma wyłącznie charakteru wykonywania czynności faktycznych związanych z umową (udostępnienie stronom informacji).

Reasumując, przedmiotowe usługi świadczone przez Zainteresowanego mające na celu zawarcie umowy między stronami będą korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 41 ustawy o podatku od towarów i usług.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia. Natomiast w zakresie zdarzenia przyszłego - stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 z późn.zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin