Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-1.4012.555.2017.2.MK
z 29 stycznia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 3 listopada 2017 r. (data wpływu 15 listopada 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 10 stycznia 2018 r. (data wpływu 16 stycznia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania Komornika za płatnika podatku VAT w związku ze sprzedażą działki gruntu w drodze licytacji – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 listopada 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania Komornika za płatnika podatku VAT w związku ze sprzedażą działki gruntu w drodze licytacji. Dnia 16 stycznia 2018 r. wniosek uzupełniono o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Komornik Sądowy Przy Sądzie Rejonowym Kancelaria Komornicza w związku z ewentualną sprzedażą gruntu oddanego w użytkowanie wieczyste (prawo użytkowania wieczystego działki gruntu), tj. działki gruntu nr 261/9 należącej do Dłużnika: (…), na podstawie art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług – organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2005 r. Nr 229, poz. 1954, z późn. zm.) oraz w związku z tym, iż komornicy sądowi w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów informuje o aktualnym stanie nieruchomości w celu uzyskania odpowiedzi w zakresie dotyczącego podatku od towarów i usług w zakresie sprzedaży gruntu oddanego w użytkowanie wieczyste. Dla przedmiotowej nieruchomości Sąd Rejonowy Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą.

Działka nr 261/9 o powierzchni 209 m² ma kształt regularny, zbliżony do prostokąta. Ukształtowanie terenu jest płaskie, nasłonecznienie dobre. Działka przylega trzema bokami do sąsiednich terenów zabudowanych. Na dzień oględzin działka jest porośnięta trawą i roślinnością ozdobną, w części środkowej rośnie ok. 3 metrowa tuja, widoczne są także pozostałości utwardzenia – resztki płyt betonowych i krawężników. Wzdłuż granicy działki przebiegają sieci uzbrojenia technicznego – energia elektryczna, wodociągi, kanalizacja sanitarna, gaz, telefon, a przez działkę przebiega sieć kanalizacji deszczowej i w jej południowej części znajduje się studnia kanalizacyjna.

Zgodnie z Uchwałą Rady Miejskiej z dnia XX października 20XX r. w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. Urz. Woj. z dnia XX grudnia 20XX r. Nr 2XX, poz. XXX0), działka nr 261/9 położona jest na terenie oznaczonym symbolem planu 4U/MW:

1. przeznaczenie podstawowe – tereny zabudowy usługowej i mieszkaniowej wielorodzinnej;
2. przeznaczenie uzupełniające:
   1. urządzenia towarzyszące w tym: infrastruktura komunikacyjna, tereny dróg wewnętrznych, miejsca parkingowe, tereny infrastruktury technicznej,
   2. tereny zieleni urządzonej.
   
   

Jest to także strefa ścisłej ochrony konserwatorskiej „A” i strefy wykopaliskowej „W”, a także obszar stanowiska archeologicznego Stare Miasto.

Dnia 16 stycznia 2018 r. wniosek uzupełniono o doprecyzowanie opisu sprawy wskazując, że:

1.

Dłużnik nabył nieruchomość (prawo użytkowania wieczystego gruntu, działki nr 261/2 wraz z prawem własności znajdującego się na tym gruncie budynku niemieszkalnego, dla którego prowadzona była księga wieczysta, w drodze umowy sprzedaży od syndyka masy upadłości Spółki B Sp. z o.o., do majątku osobistego, na użytek własny. Następnie na mocy decyzji Burmistrza Miasta i Gminy z dnia 21 lutego 2012 r., działka nr 261/2 została podzielona, w wyniku czego powstały nowo utworzone działki gruntu: działka nr 261/9 (nieruchomość opisana we wniosku) oraz działka nr 261/10. W drodze umowy nieodpłatnego zniesienia współużytkowania wieczystego gruntu oraz umowy zmiany numerów lokali stanowiących odrębną nieruchomość dnia 29 marca 2012 r. - akt notarialny T, P i N zgodnie dokonali nieodpłatnego zniesienia współużytkowania wieczystego niezabudowanego gruntu stanowiącego opisaną działkę nr 261/9 w ten sposób, iż prawo to w całości nabył T. Podatku od darowizny, od nabytego przez dłużnika prawa ponad przysługujący mu udział w wyniku ww. umowy nieodpłatnego zniesienia współużytkowania wieczystego gruntu nie pobrano na podstawie art. 9 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (tekst jednolity – Dz. U. z 2009 r., Nr 93, poz. 768).

2.

Nabycie przez dłużnika działki gruntu o nr 261/9 nie nastąpiło w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

3.

Dłużnikowi nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

4.

Dłużnik był czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Obecnie nie jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

5.

Dłużnik prowadził działalność gospodarczą od dnia 01 marca 2008 r. do 05 września 2016 r. Działka gruntu nr 261/9 nie była wykorzystywana przez dłużnika w działalności gospodarczej.

6.

Dłużnik nie wykorzystywał nieruchomości nr 261/9 jako przedmiotu najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze.

7.

Znajdująca się na działce nr 261/9 sieć kanalizacji deszczowej oraz studnia posadowiona w południowej części działki, stanowią budowlę w rozumieniu art. 3 ustawy Prawo budowlane.

8.

Dłużnik nie wybudował studni posadowionej na ww. gruncie.

9.

W związku z odpowiedzią przeczącą na pytanie nr 8, Wnioskodawca nie udzielił odpowiedzi na pytanie nr 9.

10.

Opisana we wniosku nieruchomość nie była wykorzystywana wyłącznie na cele działalności zwolnionej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w związku ze sprzedażą nieruchomości – prawa użytkowania wieczystego działki gruntu – w drodze licytacji komornik będzie płatnikiem podatku od towarów i usług, czy też będzie zwolniony od ww. obowiązku?

Zdaniem Wnioskodawcy, Komornik nie będzie płatnikiem podatku od towarów i usług w związku ze sprzedażą nieruchomości – prawa użytkowania wieczystego działki gruntu – w drodze licytacji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2014 r., poz. 1619, z późn. zm.) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Z treści powyższego przepisu wynika, że komornik sądowy jest płatnikiem podatku od dostawy towaru dokonywanej w trybie egzekucji, w przypadku, gdy wykonuje czynności egzekucyjne. Przez czynność egzekucyjną należy rozumieć każde formalne, oparte na przepisach procesowych, działanie uprawnionego organu egzekucyjnego wywołujące skutek prawny dla prowadzonej egzekucji.

Definicja płatnika została zawarta w art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), zgodnie z którym, płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu. Podatnikiem natomiast, stosownie do treści art. 7 § 1 ww. ustawy, jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, podlegająca na mocy ustaw podatkowych obowiązkowi podatkowemu.

Przepis art. 30 § 1 ww. ustawy Ordynacja podatkowa stanowi, że płatnik, który nie wykonał obowiązków określonych w art. 8, odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany a niewpłacony.

W świetle cyt. wyżej przepisów, płatnikami podatku od towarów i usług (czyli podmiotami zobowiązanymi do obliczania, poboru podatku od podatnika i wpłaty podatku na konto organu podatkowego) mogą być organy egzekucyjne oraz komornicy sądowi. Sytuacja taka ma miejsce, gdy w wykonaniu czynności egzekucyjnych organy te dokonują dostawy towarów należących do podatnika lub przez niego posiadanych z naruszeniem przepisów. Sformułowanie „płatnikami” oznacza, że organy te nie stają się z tytułu wykonania powyższych czynności podatnikami podatku od towarów i usług, lecz pełnią jedynie rolę płatnika w odniesieniu do podatku należnego z tytułu sprzedanych (zlicytowanych) towarów należących do podatnika, w stosunku do którego toczy się postępowanie egzekucyjne.

Zaznaczenia wymaga, że komornik sądowy dokonuje transakcji w imieniu podatnika – dłużnika. Prowadzona przez niego sprzedaż towarów będących własnością dłużnika, będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług, gdy do rozliczenia tego podatku byłby zobowiązany dłużnik. Natomiast w przypadku, gdy powyższa czynność nie podlegałaby opodatkowaniu tym podatkiem lub byłaby od niego zwolniona, komornik sądowy nie będzie obowiązany do odprowadzenia podatku.

Komornik sądowy pełni w tym przypadku rolę pośrednika pomiędzy podatnikiem, a organem podatkowym, przekazując organowi środki pieniężne podatnika. Uzasadnione jest to charakterem odpłatnej dostawy następującej w ramach wykonywania czynności egzekucyjnych. Jeżeli bowiem dłużnik niesolidnie spłaca swoje zobowiązania i w celu wyegzekwowania należności wszczęto przeciwko niemu postępowanie egzekucyjne, to istnieją podstawy do uznania, że nie uiści również podatku należnego w związku z dostawą dokonaną w ramach egzekucji. Nie bez znaczenia jest także fakt, że podatnik, będący dłużnikiem, zazwyczaj nie otrzymuje kwot uzyskanych przez organ egzekucyjny ze sprzedaży towarów w wykonaniu czynności egzekucyjnych. Prawdopodobne jest zatem, że podatnik nie posiada innych środków finansowych umożliwiających uiszczenie należnego podatku. Ustanowienie organu egzekucyjnego płatnikiem zapewnia odprowadzenie należnego podatku przez organ przeprowadzający dostawę w ramach czynności egzekucyjnych.

Zatem komornik sądowy zobowiązany jest do przestrzegania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, i do uwzględnienia w trakcie sprzedaży licytacyjnej towarów okoliczności decydujących o jej opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

1. przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;
2. wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;
3. wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;
4. wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;
5. ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;
6. oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;
7. zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.
   
   

Przez towary – na mocy art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie zatem z ww. przepisami, grunty zabudowane spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 233 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm.), dalej zwanej k.c., w granicach, określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego oraz przez umowę o oddanie gruntu Skarbu Państwa lub gruntu należącego do jednostek samorządu terytorialnego bądź ich związków w użytkowanie wieczyste, użytkownik może korzystać z gruntu z wyłączeniem innych osób. W tych samych granicach użytkownik wieczysty może swoim prawem rozporządzać.

Do przeniesienia użytkowania wieczystego stosuje się odpowiednio przepisy o przeniesieniu własności nieruchomości (art. 237 k.c.).

Powyższe przepisy wskazują, że rozporządzając swoim prawem, użytkownik wieczysty może przenieść użytkowanie wieczyste na inną osobę. Do przeniesienia użytkowania wieczystego stosowane są przepisy o przeniesieniu własności nieruchomości. Przy czym przez przeniesienie prawa użytkowania wieczystego należy rozumieć przejście tego prawa na podstawie umowy (m.in. zamiany, sprzedaży, darowizny).

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem, aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel i rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – według art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, działalność gospodarczą stanowi wykorzystywanie towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Analizując powyższe przepisy stwierdzić należy, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy, mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W kontekście powyższych rozważań nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając nieruchomość działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną).

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 15 września 2011 r. w połączonych sprawach C-180/10 i C-181/10 wskazał m.in., że zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 112 (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy), jako że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy. O tym, że dokonujący sprzedaży gruntu budowlanego działał w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, a nie w ramach zarządu majątkiem prywatnym, wykonując prawo własności, decyduje stopień jego aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami, który wskazuje, że angażuje on środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługobiorców w ramach prowadzenia działalności gospodarczej.

Konieczne jest zatem zbadanie w każdej sytuacji, czy w odniesieniu do danej czynności podmiot występował w charakterze podatnika, tj. jako osoba angażująca środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, a nie jako osoba wykonująca prawo własności.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Komornik dokonuje sprzedaży gruntu oddanego w użytkowanie wieczyste (prawo użytkowania wieczystego działki gruntu), tj. działki nr 261/9 należącej do Dłużnika. Dłużnik nabył nieruchomość (prawo użytkowania wieczystego działki nr 261/2 wraz z prawem własności znajdującego się na tym gruncie budynku niemieszkalnego, dla którego prowadzona była księga wieczysta), w roku 2009 w drodze umowy sprzedaży, do majątku osobistego, na użytek własny. Następnie na mocy decyzji Burmistrza Miasta i Gminy, działka nr 261/2 została podzielona, w wyniku czego powstały nowo utworzone działki gruntu: działka nr 261/9 (nieruchomość opisana we wniosku) oraz działka nr 261/10. W drodze umowy nieodpłatnego zniesienia współużytkowania wieczystego gruntu oraz umowy zmiany numerów lokali stanowiących odrębną nieruchomość dokonano nieodpłatnego zniesienia współużytkowania wieczystego niezabudowanego gruntu stanowiącego opisaną działkę nr 261/9 w ten sposób, iż prawo to w całości nabył Dłużnik. Nabycie przez Dłużnika działki gruntu o nr 261/9 nie nastąpiło w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Dłużnik był czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Obecnie nie jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku VAT. Dłużnik prowadził działalność gospodarczą od dnia 01 marca 2008 r. do 05 września 2016 r. Działka gruntu nr 261/9 nie była wykorzystywana przez Dłużnika w działalności gospodarczej. Dłużnik nie wykorzystywał nieruchomości nr 261/9 jako przedmiotu najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy w związku ze sprzedażą nieruchomości – prawa użytkowania wieczystego działki gruntu – w drodze licytacji Komornik będzie płatnikiem podatku od towarów i usług, czy też będzie zwolniony od ww. obowiązku.

Mając na uwadze przytoczone regulacje prawne oraz przedstawiony stan sprawy należy stwierdzić, że Komornik dokonując sprzedaży opisanej nieruchomości, tj. działki nr 261/9, nie będzie działał w charakterze płatnika, a czynność ta nie będzie nosiła znamion działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy. Powyższe wynika z faktu, że – jak wynika z okoliczności sprawy – nieruchomość została nabyta przez Dłużnika do majątku osobistego oraz na użytek własny. Dłużnik prowadził działalność gospodarczą, jednakże opisana we wniosku działka gruntu nie była wykorzystywana w takiej działalności. Ponadto nieruchomość ta nie była oddawana do użytku osobom trzecim na podstawie cywilnoprawnych umów najmu, dzierżawy lub użyczenia.

W konsekwencji, z uwagi na opis przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego tutejszy organ stwierdza, że przewidziana w ramach procedur związanych ze zbywaniem składników majątkowych przez Komornika w związku z prowadzaniem postępowania egzekucyjnego, sprzedaż działki nr 261/9 – może być uznana za czynność wykonywaną w ramach zarządu majątkiem prywatnym Dłużnika i nie będzie nosiła znamion działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy.

Podsumowując, sprzedaż przez Wnioskodawcę nieruchomości w postaci prawa użytkowania wieczystego działki gruntu nr 261/9 – należącej do Dłużnika, tj. T – która nie była wykorzystywana w działalności gospodarczej, dokonywana będzie w ramach zarządu majątkiem prywatnym, zatem nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, skutkiem czego Wnioskodawca w związku z opisaną transakcją nie będzie zobowiązany do naliczenia i pobierania należnego podatku, i tym samym nie wystąpi w roli płatnika podatku od towarów i usług.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź straci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.