Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-3.4012.774.2017.2.MK
z 31 stycznia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 18 października 2017 r. (data wpływu 27 października 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 12 stycznia 2018 r. (data wpływu 19 stycznia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości obniżenia podstawy opodatkowania i wartości należnego podatku VAT – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 października 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości obniżenia podstawy opodatkowania i wartości należnego podatku VAT oraz podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 12 stycznia 2017 r. w zakresie doprecyzowania opisu sprawy oraz przeformułowanie pytania.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, której przedmiotem jest pośrednictwo w obrocie nieruchomościami i jest czynnym podatnikiem podatku VAT. W grudniu 2006 roku wystawił fakturę VAT na usługę pośrednictwa przy zakupie udziału w nieruchomości, a następnie w kwietniu 2017 fakturę korygującą do tej faktury zmniejszającą jej wartość o połowę. Usługobiorcą była osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej. Kwota wynikająca ze skorygowanej faktury została uregulowana, a Wnioskodawca rozliczył wynikający z niej należny podatek VAT i podatek dochodowy we właściwych, zgodnych z prawem terminach.

Pozostała po korekcie wartość faktury stała się następnie przedmiotem sporu pomiędzy Wnioskodawcą a nabywcą usługi, który kwestionował wykonanie zafakturowanej usługi. Spór został skierowany przez nabywcę do rozstrzygnięcia na drodze sadowej. Proces sądowy w I i II instancji trwał ok. 10 lat i zakończony został wyrokiem z dnia 30 marca 2017, na mocy którego został zasądzony od Wnioskodawcy (pozwanego) na rzecz powoda zwrot pozostałej po korekcie kwoty wynikającej z faktury wraz z odsetkami i kosztami procesu. W drodze porozumienia powód zrzekł się zasądzonych odsetek. W sierpniu 2017 Wnioskodawca przelał kwotę należności głównej wraz z kosztami sadowymi i kosztami ustanowienia pełnomocnika w sprawie na wskazany przez powoda rachunek bankowy oraz dokonał korekty faktury zgodnie z art. 106 j ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług, na drugą połowę (pozostałość) faktury z grudnia 2006 r., której dotyczył spór Wnioskodawca posiada pełną dokumentację sądową w tej sprawie.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wyjaśnił iż:

Pierwsza faktura korygująca została wystawiona w dniu 03 kwietnia 2007 roku z uwagi na fakt, że w terminie zawartym w Umowie Przedwstępnej Sprzedaży nieruchomości z dnia 12 grudnia 2006 roku, tj. do dnia 30 marca 2007 roku nie doszło do podpisania Umowy Sprzedaży tej nieruchomości.

Do Umowy Sprzedaży nieruchomości nie doszło z uwagi na fakt, że do dnia 30 marca 2007 roku nie stawił się na akcie notarialnym Sprzedaży - Sprzedający. W tej sytuacji Wnioskodawca ... zawarł w dniu 03 kwietnia 2007 roku Porozumienie (Ugodę) z Kupującym, że w dniu 03 kwietnia 2007 roku zwraca im połowę wynagrodzenia wpłaconego w dniu 12 grudnia 2006 roku i wystawił dla Kupującego fakturę korygującą. Całość wynagrodzenia Wnioskodawca otrzymał od Kupującego w dniu 12 grudnia 2006 roku. W porozumieniu z dnia 03 kwietnia 2007 roku Kupujący i Wnioskodawca uzgodnili, że Wnioskodawca zwraca połowę wynagrodzenia Kupującemu, gdyż w uzgodnionym terminie do dnia 30 marca 2007 roku do zawarcia Umowy Sprzedaży nieruchomości na rzecz Kupującego nie doszło, a Kupujący występuje na drogę sądową przeciwko Sprzedającemu o zawarcie Umowy Sprzedaży. Ustalono, że po wygraniu procesu Kupujący dopłaci Wnioskodawcy zwróconą Kupującemu przez Wnioskodawcę kwotę połowy wynagrodzenia.

Niestety Kupujący Wyrokiem Sądu Apelacyjnego z 21 sierpnia 2013 i Postanowieniem Sądu Najwyższego z 22 października 2015 roku proces przegrał i nie mógł nabyć nieruchomości, więc
wystąpił do Wnioskodawcy o zwrot pozostałej kwoty wynagrodzenia.

Wnioskodawca, jednak odmówił zwrotu wynagrodzenia, więc Kupujący wystąpił o zwrot drugiej połowy wynagrodzenia na drogę sądową. Ostatecznie sąd Wyrokiem z dnia 30 marca 2017 roku zasądził, że Wnioskodawca ma zwrócić drugą połowę wynagrodzenia na rzecz Kupującego. Wnioskodawca w dniu 01 sierpnia 2017 roku zwrócił Kupującemu drugą połowę wynagrodzenia i wystawił w dniu 01 sierpnia 2017 roku drugą fakturę korygującą, na drugą połowę wynagrodzenia do faktury wystawionej w dniu 12 grudnia 2006 roku. Wnioskodawca umówił się z Kupującym że przekaże mu fakturę korygującą po odpowiedzi Dyrektora Krajowej Informacji Podatkowej czy może taką fakturę korygującą wystawić, przekazać Kupującemu i obniżyć podstawę opodatkowania podatkiem VAT wartości należnego podatku VAT oraz podatku dochodowego w zakresie możliwości dokonania korekty przychodów wynikających z faktury korygującej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie przedstawione w uzupełnieniu wniosku).

Czy Wnioskodawca w zaistniałym stanie faktycznym może dokonać obniżenia podstawy opodatkowania podatkiem VAT i tym samym wartości należnego podatku VAT zgodnie z art. 29a ust. 13 ustawy z dnia 11 marca 2004 o podatku od towarów i usług wynikającego z faktury korygującej wystawionej w sierpniu 2017 do faktury wystawionej w grudniu 2006, z chwilą otrzymania potwierdzenia dostarczenia faktury nabywcy?

Zdaniem Wnioskodawcy, mimo, iż od momentu wystawienia faktury korygowanej i ujęcia jej w deklaracji VAT upłynęło więcej niż 5 lat, zatem zobowiązanie podatkowe za ten okres uległo przedawnieniu na mocy art. 70 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa powinien znaleźć zastosowanie przepis art. 29a ust. 13 ustawy o VAT zgodnie z którym w przypadkach, o których mowa w ust. 10 pkt 1-3, obniżenia podstawy opodatkowania, w stosunku do podstawy określonej w wystawionej fakturze z wykazanym podatkiem, dokonuje się pod warunkiem posiadania przez podatnika, uzyskanego przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, w którym nabywca towaru lub usługobiorca otrzymał fakturę korygującą, potwierdzenia otrzymania faktury korygującej przez nabywcę towaru lub usługobiorcę, dla którego wystawiono fakturę.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary – na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów lub świadczenie usług w rozumieniu art. 5 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Analizując bowiem powyższe przepisy stwierdzić należy, że dostawa towarów lub świadczenie usług podlegać będą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywane będą przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji.

Z treści art. 15 ust. 1 ustawy wynika, że podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Na mocy art. 15 ust. 2 ustawy – działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Na podstawie art. 106b ust. 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;
2. sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju i sprzedaż wysyłkową na terytorium kraju na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
3. wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
4. otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4.
   
   

W tym miejscu należy wskazać, że przez sprzedaż - w myśl art. 2 pkt 22 ustawy - należy rozumieć odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Jednocześnie warto nadmienić, że jak stanowi art. 2 pkt 31 ustawy, ilekroć w jej przepisach jest mowa o fakturze - rozumie się przez to dokument w formie papierowej lub w formie elektronicznej zawierający dane wymagane ustawą i przepisami wydanymi na jej podstawie.

Elementy jakie - co do zasady - powinna zawierać faktura wymienione zostały w art. 106e ust. 1 ustawy, natomiast terminy, w jakich należy wystawiać faktury ustawodawca określił w art. 106i ustawy.

Podkreślenia wymaga, że w systemie podatku od towarów i usług faktury są dokumentami sformalizowanymi potwierdzającymi rzeczywiste transakcje gospodarcze dokonywane przez podatnika. Podatnik jest zatem obowiązany dokumentować swoją sprzedaż wystawiając faktury.

Na mocy art. 106j ust. 1 ustawy – w przypadku gdy po wystawieniu faktury:

1. udzielono obniżki ceny w formie rabatu, o której mowa w art. 29a ust. 7 pkt 1,
2. udzielono opustów i obniżek cen, o których mowa w art. 29a ust. 10 pkt 1;
3. dokonano zwrotu podatnikowi towarów i opakowań,
4. dokonano zwrotu całości lub części zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4,
5. podwyższono cenę lub stwierdzono pomyłkę w cenie, stawce, kwocie podatku lub w jakiejkolwiek innej pozycji faktury

−podatnik wystawia fakturę korygującą.

W świetle art. 106j ust. 2 ustawy - faktura korygująca powinna zawierać:

1. wyrazy „FAKTURA KORYGUJĄCA” albo wyraz „KOREKTA”;
   
2. numer kolejny oraz datę jej wystawienia;
   
3. dane zawarte na fakturze, której dotyczy faktura korygująca:
   1. określone w art. 106e ust. 1 pkt 1-6,
      
   2. nazwę (rodzaj) towaru lub i usługi objętych korektą;
4. przyczynę korekty;
   
5. jeżeli korekta wpływa na zmianę podstawy opodatkowania lub kwoty podatku należnego – odpowiednio kwotę korekty podstawy opodatkowania lub kwotę korekty podatku należnego z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku i sprzedaży zwolnionej;
   
6. w przypadkach innych niż wskazane w pkt 5 – prawidłową treść korygowanych pozycji.
   
   

Z przywołanych wyżej przepisów wynika, że faktury korygujące są specyficznym rodzajem faktur. Istotą faktur korygujących jest korekta faktur pierwotnych. Faktury korygujące wystawia się w celu udokumentowania ostatecznej wielkości sprzedaży w danym okresie rozliczeniowym. Celem ich wystawienia jest doprowadzenie faktury pierwotnej do stanu odpowiadającego rzeczywistości. Faktura korygująca w systemie VAT ma zatem taką samą wartość dowodową jak faktura wystawiona pierwotnie.

W myśl art. 112 ustawy, podatnicy są obowiązani przechowywać ewidencje prowadzone dla celów rozliczania podatku oraz wszystkie dokumenty, w szczególności faktury, związane z tym rozliczaniem do czasu upływu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego, z zastrzeżeniem art. 130d ust. 3 i art. 134 ust. 3.

Zgodnie z art. 112a ust. 1 ustawy podatnicy przechowują:

1. wystawione przez siebie lub w swoim imieniu faktury, w tym faktury wystawione ponownie,
2. otrzymane faktury, w tym faktury wystawione ponownie

−w podziale na okresy rozliczeniowe, w sposób zapewniający łatwe ich odszukanie oraz autentyczność pochodzenia, integralność treści i czytelność tych faktur od momentu ich wystawienia lub otrzymania do czasu upływu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego.

W myśl art. 70 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

Istotą przedawnienia uregulowanego w art. 70 Ordynacji podatkowej jest to, że na skutek upływu czasu zobowiązanie podatkowe wygasa z mocy prawa, zobowiązanie podatkowe bowiem przestaje istnieć.

Zgodnie z uchwałą Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 29 czerwca 2009 r. sygn. akt I FPS 9/08 oraz linią orzeczniczą sądów, przepis art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej ma zastosowanie również do rozliczeń, w których obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług przekształcił się w kwotę zwrotu różnicy podatku lub nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym, która może być zadeklarowana przez podatnika do przeniesienia na następny miesiąc.

Przedawnienie zobowiązań podatkowych dotyczy zatem wszystkich zobowiązań, bez względu na sposób ich powstania. Przedawnieniu podlegają zarówno zobowiązania powstałe po doręczeniu decyzji ustalającej, jak i zobowiązania powstające z mocy prawa.

W komentowanym przepisie określony jest jeden termin przedawnienia - wynoszący 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku. Termin ten nie może być ani odroczony (art. 48 Ordynacji podatkowej) przez organ podatkowy, ani też przedłużony przez Ministra Finansów (art. 50 Ordynacji podatkowej).

W związku z powyższym należy przyjąć tezę, że jeżeli przedawnia się zobowiązanie podatkowe, to wraz z nim przedawnieniu ulegają także inne elementy danego stosunku prawno-podatkowego.

W kwestii przedawnienia wypowiedział się również Trybunał Sprawiedliwości UE w orzeczeniu z dnia 21 stycznia 2010 r. w sprawie C-472/08.

W orzeczeniu tym TSUE orzekł, że artykuł 18 ust. 4 szóstej dyrektywy 77/388 w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych należy interpretować w ten sposób, że nie stoi on na przeszkodzie przepisom państwa członkowskiego, wyznaczającym trzyletni termin przedawnienia na wystąpienie z wnioskiem o zwrot nadpłaty VAT nienależnie pobranej przez organy administracji skarbowej tego państwa.

Termin taki sam w sobie nie jest w stanie praktycznie uniemożliwić lub nadmiernie utrudnić wykonywania prawa do odliczenia, ponieważ trzyletni termin przedawnienia może w zasadzie umożliwić każdemu przeciętnie uważnemu podatnikowi skuteczne dochodzenie uprawnień przysługujących mu w porządku prawnym Unii.

Skoro TSUE za zgodny z zasadami uznał 3-letni okres przedawnienia, to tym bardziej za taki należy uznać termin 5-letni przewidziany w polskich przepisach podatkowych.

Zgodnie z art. 70 § 2 Ordynacji podatkowej, bieg terminu przedawnienia nie rozpoczyna się, a rozpoczęty ulega zawieszeniu:

1. od dnia wydania decyzji, o których mowa w art. 67a § 1 pkt 1 lub 2, do dnia terminu płatności odroczonego podatku lub zaległości podatkowej, ostatniej raty podatku lub ostatniej raty zaległości podatkowej;
2. od dnia wejścia w życie rozporządzenia w sprawie przedłużenia terminu płatności podatku, wydanego przez ministra właściwego do spraw finansów publicznych, do dnia upływu przedłużonego terminu.
   
   

Bieg terminu przedawnienia przerywa ogłoszenie upadłości. Po przerwaniu biegu terminu przedawnienia biegnie on na nowo od dnia następującego po dniu uprawomocnienia się postanowienia o ukończeniu postępowania upadłościowego (art. 70 § 3 Ordynacji podatkowej).

Jak stanowi art. 70 § 4 Ordynacji podatkowej, bieg terminu przedawnienia zostaje przerwany wskutek zastosowania środka egzekucyjnego, o którym podatnik został zawiadomiony. Po przerwaniu biegu terminu przedawnienia biegnie on na nowo od dnia następującego po dniu, w którym zastosowano środek egzekucyjny.

W myśl art. 70 § 6 Ordynacji podatkowej, bieg terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego nie rozpoczyna się, a rozpoczęty ulega zawieszeniu, z dniem:

1. wszczęcia postępowania w sprawie o przestępstwo skarbowe lub wykroczenie skarbowe, o którym podatnik został zawiadomiony, jeżeli podejrzenie popełnienia przestępstwa lub wykroczenia wiąże się z niewykonaniem tego zobowiązania;
2. wniesienia skargi do sądu administracyjnego na decyzję dotyczącą tego zobowiązania;
3. wniesienia żądania ustalenia przez sąd powszechny istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa;
4. doręczenia postanowienia o przyjęciu zabezpieczenia, o którym mowa w art. 33d § 2, lub doręczenia zarządzenia zabezpieczenia w trybie przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji;
5. doręczenia zawiadomienia o przystąpieniu do zabezpieczenia w przypadkach określonych w art. 32a § 3 i art. 35 § 2 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2016 r. poz. 599, z późn. zm.).
   
   

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, której przedmiotem jest pośrednictwo w obrocie nieruchomościami i jest czynnym podatnikiem podatku VAT. W grudniu 2006 roku wystawił fakturę VAT na usługę pośrednictwa przy zakupie udziału w nieruchomości, a następnie w kwietniu 2017 fakturę korygującą do tej faktury zmniejszającą jej wartość o połowę. Usługobiorcą była osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej. Kwota wynikająca ze skorygowanej faktury została uregulowana, a Wnioskodawca rozliczył wynikający z niej należny podatek VAT i podatek dochodowy we właściwych, zgodnych z prawem terminach. Pozostała po korekcie wartość faktury stała się następnie przedmiotem sporu pomiędzy Wnioskodawcą a nabywcą usługi, który kwestionował wykonanie zafakturowanej usługi. Spór został skierowany przez nabywcę do rozstrzygnięcia na drodze sadowej. Proces sądowy w I i II instancji trwał ok. 10 lat i zakończony został wyrokiem z dnia 30 marca 2017, na mocy którego został zasądzony od Wnioskodawcy (pozwanego) na rzecz powoda zwrot pozostałej po korekcie kwoty wynikającej z faktury wraz z odsetkami i kosztami procesu. W drodze porozumienia powód zrzekł się zasądzonych odsetek. W sierpniu 2017 Wnioskodawca przelał kwotę należności głównej wraz z kosztami sadowymi i kosztami ustanowienia pełnomocnika w sprawie na wskazany przez powoda rachunek bankowy oraz dokonał korekty faktury zgodnie z art. 106 j ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług, na drugą połowę (pozostałość) faktury z grudnia 2006 r., której dotyczył spór Wnioskodawca posiada pełną dokumentację sądową w tej sprawie. Pierwsza faktura korygująca została wystawiona w dniu 03 kwietnia 2007 roku z uwagi na fakt, że w terminie zawartym w Umowie Przedwstępnej Sprzedaży nieruchomości z dnia 12 grudnia 2006 roku, tj. do dnia 30 marca 2007 roku nie doszło do podpisania Umowy Sprzedaży tej nieruchomości. Do Umowy Sprzedaży nieruchomości nie doszło z uwagi na fakt. że do dnia 30 marca 2007 roku nie stawił się na akcie notarialnym Sprzedaży - Sprzedający. W tej sytuacji Wnioskodawca zawarł w dniu 03 kwietnia 2007 roku Porozumienie (Ugodę) z Kupującym, że w dniu 03 kwietnia 2007 roku zwraca im połowę wynagrodzenia wpłaconego w dniu 12 grudnia 2006 roku i wystawił dla Kupującego fakturę korygującą. Całość wynagrodzenia Wnioskodawca otrzymał od Kupującego w dniu 12 grudnia 2006 roku. W porozumieniu z dnia 03 kwietnia 2007 roku Kupujący i Wnioskodawca uzgodnili, że Wnioskodawca zwraca połowę wynagrodzenia Kupującemu, gdyż w uzgodnionym terminie do dnia 30 marca 2007 roku do zawarcia Umowy Sprzedaży nieruchomości na rzecz Kupującego nie doszło, a Kupujący występuje na drogę sądową przeciwko Sprzedającemu o zawarcie Umowy Sprzedaży. Ustalono, że po wygraniu procesu Kupujący dopłaci Wnioskodawcy zwróconą Kupującemu przez Wnioskodawcę kwotę połowy wynagrodzenia. Niestety Kupujący Wyrokiem Sądu Apelacyjnego z 21 sierpnia 2013 i Postanowieniem Sądu Najwyższego z 22 października 2015 roku proces przegrał i nie mógł nabyć nieruchomości, więc wystąpił do Wnioskodawcy o zwrot pozostałej kwoty wynagrodzenia. Wnioskodawca, jednak odmówił zwrotu wynagrodzenia, więc Kupujący wystąpił o zwrot drugiej połowy wynagrodzenia na drogę sądową. Ostatecznie sąd Wyrokiem z dnia 30 marca 2017 roku zasądził, ze Wnioskodawca ma zwrócić drugą połowę wynagrodzenia na rzecz Kupującego Wnioskodawca w dniu 01 sierpnia 2017 roku zwrócił Kupującemu druga połowę wynagrodzenia i wystawił w dniu 01 sierpnia 2017 roku drugą fakturę korygującą, na drugą połowę wynagrodzenia do faktury wystawionej w dniu 12 grudnia 2006 roku.

Wnioskodawca ma wątpliwości czy w zaistniałym stanie faktycznym może dokonać obniżenia podstawy opodatkowania i tym samym wartości należnego podatku VAT zgodnie z art. 29a ust. 13 ustawy z dnia 11 marca 2004 o podatku od towarów i usług wynikającego z faktury korygującej wystawionej w sierpniu 2017 do faktury wystawionej w grudniu 2006 roku.

W celu wyjaśnienia wątpliwości Wnioskodawcy należy wskazać, że podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy, w myśl którego, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do treści art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

1. nabycia towarów i usług,
2. dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.
   
   

Podkreślić należy, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

I tak, zgodnie z art. 88 ust. 3a ustawy, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku m.in. gdy:

• transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku (pkt 2 cyt. przepisu);
  

• wystawione faktury, faktury korygujące lub dokumenty celne stwierdzają czynności, które nie zostały dokonane – w części dotyczącej tych czynności (pkt 4 lit. a ww. przepisu).
  
  

W myśl art. 86 ust. 19a ustawy, w przypadku, gdy nabywca towaru lub usługi otrzymał fakturę korygującą, o której mowa w art. 29a ust. 13 i 14, jest on obowiązany do zmniejszenia kwoty podatku naliczonego w rozliczeniu za okres, w którym tę fakturę korygującą otrzymał. Jeżeli podatnik nie obniżył kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego określonego w fakturze, której korekta dotyczy, a prawo do takiego obniżenia mu przysługuje, zmniejszenie kwoty podatku naliczonego uwzględnia się w rozliczeniu za okres, w którym podatnik dokonuje tego obniżenia.

Zgodnie z art. 29a ust. 13 ustawy, w przypadkach, o których mowa w ust. 10 pkt 1-3, obniżenia podstawy opodatkowania, w stosunku do podstawy określonej w wystawionej fakturze z wykazanym podatkiem, dokonuje się pod warunkiem posiadania przez podatnika, uzyskanego przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, w którym nabywca towaru lub usługobiorca otrzymał fakturę korygującą, potwierdzenia otrzymania faktury korygującej przez nabywcę towaru lub usługobiorcę, dla którego wystawiono fakturę. Uzyskanie potwierdzenia otrzymania przez nabywcę towaru lub usługobiorcę faktury korygującej po terminie złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy uprawnia podatnika do uwzględnienia faktury korygującej za okres rozliczeniowy, w którym potwierdzenie to uzyskano.

Stosownie do przepisu art. 29a ust. 10 ustawy, podstawę opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 13, obniża się o:

1. kwoty udzielonych po dokonaniu sprzedaży opustów i obniżek cen;
2. wartość zwróconych towarów i opakowań, z zastrzeżeniem ust. 11 i 12;
3. zwróconą nabywcy całość lub część zapłaty otrzymaną przed dokonaniem sprzedaży, jeżeli do niej nie doszło;
4. wartość zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, o których mowa w ust. 1.
   
   

W myśl art. 29a ust. 14 ustawy, przepis ust. 13 stosuje się odpowiednio w przypadku stwierdzenia pomyłki w kwocie podatku na fakturze i wystawienia faktury korygującej do faktury, w której wykazano kwotę podatku wyższą niż należna.

Jak wynika z powyższego, w art. 86 ust. 19a ustawy ustawodawca – co do zasady – określił termin odliczenia podatku naliczonego z faktury korygującej w sytuacji, gdy faktura korygująca zmniejsza podstawę opodatkowania VAT, czyli korekta dokonywana jest „in minus”.

Analiza przywołanych wyżej przepisów wskazuje, że prawa i obowiązki m.in. w zakresie wystawiania faktur korygujących i rozliczenia podatku na ich podstawie, obowiązują podatników dopóty, dopóki zobowiązanie podatkowe określone w tych fakturach nie uległo przedawnieniu. Okres przedawnienia – zgodnie z art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej – co do zasady – wynosi pięć lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku. Termin przedawnienia zobowiązania podatkowego zaczyna biec od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku, a kończy się z upływem 5 lat. Zatem, termin początkowy i końcowy przedawnienia podatkowego wyznacza termin płatności tegoż zobowiązania (z zastrzeżeniem instytucji zawieszenia i przerwania biegu przedawnienia, które wpływają na końcowy termin przedawnienia). Przedawnienie oznacza, że po upływie określonego czasu od momentu powstania zobowiązania podatkowego zobowiązanie to wygasa, a organ podatkowy, po upływie terminu przedawnienia, nie może domagać się uregulowania (nie ma możliwości wyegzekwowania) należnego świadczenia. Należy przy tym zauważyć, że przedawnienie następuje z mocy prawa.

Instytucja przedawnienia ma to do siebie, że w odniesieniu do okresu, który uległ przedawnieniu nie mogą być dokonywane żadne czynności ani zwiększające zobowiązanie podatkowe, ani zmniejszające zobowiązanie podatkowe. Podatnik nie jest tym samym zobowiązany ani do wystawiania ani do posiadania dokumentów oraz ewidencji prowadzonych dla celów rozliczania podatku za okresy, które uległy przedawnieniu.

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz przywołane wyżej przepisy należy stwierdzić, że Wnioskodawca nie jest uprawniony do dokonania korekty faktury wystawionej w grudniu 2006 roku i rozliczonej we właściwych, zgodnych z prawem terminach. Zatem, Wnioskodawca nie ma prawa do obniżenia podatku VAT na podstawie art. 29a ust. 13 ustawy i tym samym obniżenia wartości podatku VAT należnego. Powyższe wynika z faktu, że zobowiązanie podatkowe wynikające z ww. faktury – zgodnie z art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej – uległo przedawnieniu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Niniejszą interpretacja załatwiono wniosek w zakresie podatku od towarów i usług. Natomiast w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Wydając przedmiotową interpretację tut. Organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie stanu sprawy. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy niniejsza interpretacja traci swą aktualność.

Należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w … w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixla 17,43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.