Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT3.4011.322.2017.2.MH
z 15 stycznia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 października 2017 r. (data wpływu 3 listopada 2017 r.), uzupełnionym pismem złożonym w dniu 12 grudnia 2017 r., o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania zadośćuczynienia i skapitalizowanej renty otrzymanej na podstawie wyroku sądowego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 listopada 2017 r. do tutejszego Organu wpłynął wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) w związku z czym pismem z dnia 29 listopada 2017 r., nr 0113-KDIPT3.4011.322.2017.1.MH, na podstawie art. 169 § 1 w związku z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 29 listopada 2017 r. (data doręczenia 6 grudnia 2017 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem złożonym w 12 grudnia 2017 r., nadanym za pośrednictwem placówki pocztowej w dniu 11 grudnia 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe, ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku:

Wnioskodawca od dnia 4 lipca 1986 r. do dnia 9 października 2009 r. był pracownikiem … S.A. …. Zakład Spółki w … na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony na stanowisku ekspedytora. Stosunek pracy został rozwiązany przez pracodawcę bez wypowiedzenia na podstawie art. 53 § 1 pkt 1 lit. b) Kodeksu pracy.

Dnia 26 marca 2009 r. Wnioskodawca uległ wypadkowi przy pracy, który spowodował szereg wielonarządowych urazów. Po długim leczeniu szpitalnym oraz ambulatoryjnym nastąpiła rehabilitacja ruchowa i umysłowa, oceniona przez biegłego psychiatrę jako zaburzenia nerwicowe pourazowe - reakcja depresyjna. Wnioskodawca nie mógł porozumieć się z pracodawcą w sprawie zadośćuczynienia oraz skapitalizowanej reny i sprawę skierował na drogę sądową. Jako pierwszy był Sąd Rejonowy w …IV Wydział Pracy, następnie był Sąd Okręgowy w … Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych i ostatecznie sprawa trafiła dnia 17 sierpnia 2017 r. na wokandę do Sądu Apelacyjnego we…III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych. Po przeanalizowaniu wypadku, wysłuchaniu świadków oraz ocenie wszystkich dowodów w sprawie, Sąd przyznał Wnioskodawcy tytułem zadośćuczynienia kwotę 40 000 zł., tytułem skapitalizowanej renty za okres od dnia 1 maja 2009 r. do dnia 31 stycznia 2012 r. kwotę 7 230 zł oraz od obu ww. kwot ustawowe odsetki od dnia 2 grudnia 2013 r. do dnia zapłaty.

Wyrok Sądu Apelacyjnego uprawomocnił się dnia 17 sierpnia 2017 r. Sąd zasądził na rzecz Wnioskodawcy zadośćuczynienie, rentę wraz z odsetkami na podstawie przepisów art. 362, art. 415, art. 444 § 1 i § 2 oraz art. 445 § 1 Kodeksu cywilnego.

Z wyroku Sądu wynika, że zadośćuczynienie i renta są wypłacone zgodnie z Kodeksem cywilnym i tego Wnioskodawca domagał się w Sądzie, a zwolniony został na podstawie art. 53 § 1 pkt 1 lit. b) Kodeksu pracy i z tym się zgadzał, ponieważ skutki wypadku nie pozwalają Wnioskodawcy na powrót do pracy. Przedmiotowe świadczenia zostały wypłacone dnia 29 września 2017 r. Przedmiotowe należności zostały wypłacone zgodnie z wyrokiem Sądu Apelacyjnego. Wszystkie zobowiązania zostały wypłacone przez … S.A. - … Zakład Spółki w ….

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz art. 362, art. 415, art. 444 § 1 i § 2, art. 445 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny, Wnioskodawca nie musi płacić podatku dochodowego w zeznaniu rocznym PIT od zasądzonego przez Sąd zadośćuczynienia, skapitalizowanej renty i ustawowych odsetek?

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest odpowiedź na ww. pytanie w części dotyczącej zwolnienia z opodatkowania otrzymanego zadośćuczynienia i skapitalizowanej renty. Natomiast wniosek w części dotyczącej zwolnienia z opodatkowania odsetek od ww. świadczeń zostanie rozpatrzony odrębnie.

Zdaniem Wnioskodawcy, zadośćuczynienie i skapitalizowana renta są wolne od podatku dochodowego zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który mówi o otrzymanych odszkodowaniach lub zadośćuczynieniu, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalenia wynikają wprost z przepisów odrębnych, bo zgodnie z art. 444 § 1 Kodeksu cywilnego, w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty oraz § 2 jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty i co za tym idzie zgodnie z art. 445 § 1 Kodeksu cywilnego, Sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Zgodnie z art. 415 Kodeksu cywilnego, „kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia”, które zostało ostatecznie wskazane w wyroku zasądzonym przez Sąd Apelacyjny.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z generalną zasadą powszechności opodatkowania, wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Oznacza to, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione z podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku.

W treści art. 10 ust. 1 ww. ustawy zostały określone źródła przychodów, gdzie m.in. wymieniono:

• stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą, emeryturę lub rentę (pkt 1),
  

• inne źródła (pkt 9).
  
  

Na podstawie art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zadośćuczynienie stanowi, co do zasady przychód w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie oznacza to jednak, że wszystkie zadośćuczynienia podlegają opodatkowaniu. Niektóre z nich, wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych określonym w art. 21 ust. 1 ustawy, korzystają ze zwolnienia od podatku. Jednakże należy podkreślić, że korzystanie z każdej preferencji podatkowej, w tym zwolnienia od podatku, jest możliwe wyłącznie w sytuacji, gdy spełnione są wszelkie przesłanki określone w przepisie stanowiącym podstawę prawna danej preferencji.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Zgodnie zaś z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Należy zaznaczyć, że użyte w konstrukcji art. 20 ust. 1 ww. ustawy sformułowanie „w szczególności”, świadczy o przykładowym katalogu przychodów z innych źródeł. Oznacza to, że przychodami z innych źródeł są także inne przychody, niewymienione wprost w tym przepisie. Tym samym uznaje się, że katalog ten nie jest katalogiem zamkniętym. W związku z tym, każde świadczenie mające realną korzyść finansową, o ile nie stanowi konkretnej kategorii przychodu zaliczanego do jednego ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1-8a) ww. ustawy podatkowej, jest dla świadczeniobiorcy przychodem z innych źródeł.

Na mocy art. 12 ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przez emeryturę lub rentę rozumie się łączną kwotę świadczeń emerytalnych i rentowych, w tym kwoty emerytur kapitałowych wypłacanych na podstawie ustawy o emeryturach kapitałowych, wraz ze wzrostami i dodatkami, z wyłączeniem dodatków rodzinnych i pielęgnacyjnych oraz dodatków dla sierot zupełnych do rent rodzinnych.

Należy podkreślić, że definicja renty, określona w art. 12 ust. 7 ww. ustawy nie ogranicza pojęcia renty wyłącznie do świadczeń rentowych wypłacanych z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Obejmuje również renty mające charakter odszkodowawczy, otrzymane na podstawie przepisów prawa cywilnego. Dlatego też należy przyjąć, że renta skapitalizowana, zasądzona na podstawie art. 444 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm.), mieści się w definicji renty, określonej w art. 12 ust. 7 ustawy, a tym samym stanowi przychód, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca był od dnia 4 lipca 1986 r. do dnia 9 października 2009 r. zatrudniony na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony na stanowisku ekspedytora. Stosunek pracy został rozwiązany przez pracodawcę bez wypowiedzenia na podstawie art. 53 § 1 pkt 1 lit. b) Kodeksu pracy. Dnia 26 marca 2009 r. Wnioskodawca uległ wypadkowi przy pracy, który spowodował szereg wielonarządowych urazów. Po długim leczeniu szpitalnym oraz ambulatoryjnym nastąpiła rehabilitacja ruchowa i umysłowa, oceniona przez biegłego psychiatrę jako zaburzenia nerwicowe pourazowe - reakcja depresyjna. Wnioskodawca nie mógł porozumieć się z pracodawcą w sprawie zadośćuczynienia oraz skapitalizowanej reny i sprawę skierował na drogę sądową. Sąd przyznał Wnioskodawcy tytułem zadośćuczynienia kwotę 40 000 zł. tytułem skapitalizowanej renty za okres od dnia 1 maja 2009 r. do dnia 31 stycznia 2012 r. kwotę 7 230 zł oraz od obu ww. kwot ustawowe odsetki od dnia 2 grudnia 2013 r. do dnia zapłaty. Wyrok Sądu Apelacyjnego uprawomocnił się dnia 17 sierpnia 2017 r. Sąd zasądził na rzecz Wnioskodawcy zadośćuczynienie, rentę wraz z odsetkami na podstawie przepisów Kodeksu cywilnego art. 362, art. 415, art. 444 § 1 i § 2 oraz art. 445 § 1.

Z wyroku Sądu wynika, że zadośćuczynienie i renta są wypłacone zgodnie z Kodeksem cywilnym i tego Wnioskodawca domagał się w Sądzie, a zwolniony został na podstawie art. 53 § 1 pkt 1 lit. b) Kodeksu pracy i z tym się zgadzał, ponieważ skutki wypadku nie pozwalają Wnioskodawcy na powrót do pracy. Przedmiotowe świadczenia zostały wypłacone dnia 29 września 2017 r. Przedmiotowe należności zostały wypłacone zgodnie z wyrokiem Sądu Apelacyjnego.

Zgodnie z art. 415 ustawy Kodeks cywilny, kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia.

W myśl art. 444 § 1 ww. ustawy, w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu. Zgodnie z art. 444 § 2 Kodeksu cywilnego, jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty.

W wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym, sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę (art. 445 § 1 Kodeksu cywilnego).

Jeżeli poszkodowany przyczynił się do powstania lub zwiększenia szkody, obowiązek jej naprawienia ulega odpowiedniemu zmniejszeniu stosownie do okoliczności, a zwłaszcza do stopnia winy obu stron (art. 362 Kodeksu cywilnego).

Zgodnie z treścią art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2016 r., poz. 1666, z późn. zm.), z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
   
   

Ustawodawca konstruując powyższe zwolnienie z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych, określił przedmiot zwolnienia w sposób ogólny, jako wszelkie otrzymane odszkodowania, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw. Z tej grupy wyłączył jednak (używając zwrotu „za wyjątkiem”) enumeratywnie wskazane rodzaje odszkodowań. Nie każde zatem odszkodowanie, którego wysokość lub zasady ustalania wynikają z przepisów prawa rangi ustawowej i przepisów wykonawczych podlega zwolnieniu, ale tylko to, które spełnia powyższą przesłankę oraz jednocześnie nie zostało wymienione jako wyjątek.

Z powyższego wynika, że ustawodawca zwolnił z opodatkowania te odszkodowania/zadośćuczynienia, których wysokość lub zasady wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw, z wyjątkiem wymienionych w lit. a) – g) tego przepisu, tj. między innymi odszkodowań wypłacanych na podstawie zawartych ugód i umów innych niż ugody sądowe.

Powyższe wskazuje, że zwolnienie nie obejmuje wszystkich odszkodowań/zadośćuczynień, a tylko te, których wysokość lub zasady ustalania zostały określone wprost w stosownych przepisach prawa, z wyjątkiem enumeratywnie wymienionych kategorii odszkodowań.

Należy zauważyć, że wszelkiego rodzaju ulgi, czy zwolnienia są odstępstwem od konstytucyjnej zasady równości i powszechności opodatkowania, w sposób szczegółowy uregulowanymi w przepisach materialnego prawa podatkowego. Są one przywilejami, z których osoba fizyczna ma prawo, a nie obowiązek skorzystania. Zatem, należy dokonać ścisłej, literalnej wykładni przepisu regulującego daną ulgę, czy zwolnienie.

Zatem aby wypłacone zadośćuczynienie/odszkodowanie korzystało ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, muszą zostać spełnione łącznie dwa warunki:

1. jego wysokość lub zasady ustalania muszą wynikać z przepisów odrębnych ustaw,
2. podstawą jego przyznania nie może być zawarta umowa lub ugoda pozasądowa.
   
   

Powyższe potwierdza także orzecznictwo sądów administracyjnych m.in. w prawomocnym wyroku z dnia 3 lipca 2012 r., sygn. akt I SA/Gl 1113/11, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wyjaśnił, że z brzmienia art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika jednoznacznie, że wypłacone odszkodowanie (zadośćuczynienie) korzysta ze zwolnienia w sytuacji, gdy spełnione są łącznie dwa warunki: jego wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz że podstawą jego przyznania nie jest zawarta umowa lub ugoda (inna niż ugoda sądowa).

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że wypłacona Wnioskodawcy, na podstawie wyroku sądowego, kwota przedmiotowego zadośćuczynienia, nie korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż wysokość lub zasady ustalania tego świadczenia nie wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw oraz postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy Kodeks pracy.

Również, otrzymana przez Wnioskodawcę, w związku z wyrokiem Sądu, skapitalizowana renta nie będzie zwolniona z opodatkowania podatkiem dochodowym na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem zwolnieniu powyższemu podlegają wyłącznie odszkodowania lub zadośćuczynienia – co wynika wprost z przepisu powołanego ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, natomiast w przedmiotowej sprawie Wnioskodawca otrzymał skapitalizowaną rentę.

Zatem, należy zaznaczyć, że wskazany we wniosku przepis art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie ma zastosowania w sprawie będącej przedmiotem wniosku.

Jednakże, zauważyć należy, że otrzymana na podstawie wyroku sądowego, kwota zadośćuczynienia będzie korzystała ze zwolnienia przedmiotowego zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle ww. przepisu, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub inne zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć,gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Zakres zwolnienia wynikający z art. 21 ust. 1 pkt 3b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obejmuje tylko odszkodowania za tzw. szkodę rzeczywistą, czyli poniesione straty, a nie dotyczy utraconych korzyści oraz świadczeń otrzymanych w związku z działalnością gospodarczą. Specyfika prawa podatkowego nakazuje inaczej traktować odszkodowanie z tytułu poniesionych przez poszkodowanego strat i odszkodowanie z tytułu utraconego zysku. Odszkodowanie z tytułu utraconych korzyści, jakich poszkodowany mógł się spodziewać, gdyby mu szkody nie wyrządzono, podlega bowiem opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Z literalnego brzmienia powołanego wyżej przepisu jednoznacznie wynika, że dyspozycją jego objęte są jedynie te zadośćuczynienia bądź odszkodowania, których prawo do otrzymania oraz ich wysokość wynika z wyroku lub ugody sądowej, z wyjątkiem otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą lub dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Warunkiem wystarczającym do powstania obowiązku podatkowego na zasadach przewidzianych w podatku dochodowym będzie więc niezrealizowanie choćby jednej ze wskazanych powyżej przesłanek.

Wskazać należy, że z opisu sprawy wynika, że wypłacone Wnioskodawcy na podstawie wyroku sądowego zadośćuczynienie nie zostało otrzymane w związku z prowadzoną działalnością, ani nie dotyczyło korzyści, które Wnioskodawca mógłby osiągnąć, gdyby Mu szkody nie wyrządzono. Zatem, otrzymane przez Wnioskodawcę świadczenie jest zadośćuczynieniem, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem zostało one otrzymane na podstawie wyroków sądu i nie znajdują do niego zastosowania wyjątki przewidziane w ww. przepisach.

Natomiast, w odniesieniu do otrzymanej przez Wnioskodawcę, na podstawie wyroku sądowego, skapitalizowanej renty zastosowanie znajdzie przepis art. 21 ust. 1 pkt 3c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W myśl tego przepisu, wolne od podatku dochodowego są odszkodowania w postaci renty otrzymane na podstawie przepisów prawa cywilnego w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, przez poszkodowanego, który utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej, albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca otrzymał skapitalizowaną rentę na podstawie art. 444 § 2 Kodeksu cywilnego, a zatem należy stwierdzić, że otrzymane świadczenie ma charakter odszkodowania w postaci renty otrzymanej na podstawie przepisów prawa cywilnego i spełnia przesłanki wskazane w ww. przepisie art. 21 ust. 1 pkt 3c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając powyższe na uwadze, stwierdzić należy, że otrzymana przez Wnioskodawcę na podstawie wyroku sądowego kwota zadośćuczynienia i skapitalizowanej renty nie korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wypłacona na podstawie wyroku sądowego kwota zadośćuczynienia korzysta ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b) ww. ustawy. Natomiast w odniesieniu do zasądzonej na rzecz Wnioskodawcy skapitalizowanej renty, należy stwierdzić, że świadczenie to jest wolne od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Tym samym, Wnioskodawca nie ma obowiązku wykazania kwoty przychodu uzyskanego z tytułu ww. świadczeń, zasądzonych wyrokiem Sądu w zeznaniu podatkowym o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) za rok podatkowy, w którym nastąpiła ich wypłata.

Mając na uwadze powyższe, stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym wypłacone kwoty zadośćuczynienia i skapitalizowanej renty, będą korzystały ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należało uznać za nieprawidłowe z uwagi na błędnie wskazaną podstawę prawną. W rozpatrywanej sprawie w odniesieniu do przedstawionego przez Wnioskodawcę opisu zdarzenia przyszłego ma zastosowanie wyłącznie zwolnienie określone w art. 21 ust. 1 pkt 3b) i w art. 21 ust. 1 pkt 3c) ww. ustawy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.

Końcowo, mając na uwadze treść przepisu art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacji podatkowej (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), zauważyć należy, że w przedmiotowej sprawie organ podatkowy wydając interpretację indywidualną przepisów prawa opiera się wyłącznie na opisie zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę. Do postępowania w sprawie wydania interpretacji co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego nie mają bowiem zastosowania przepisy o postępowaniu podatkowym, a postępowanie dowodowe jest częścią postępowania podatkowego.

Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem, przedstawione zdarzenie przyszłe będzie różniło się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.